parakoval

[parakoval]

204) Czarna Ręka (serb. Црна рука / Crna Ruka) – serbska organizacja konspiracyjna założona 22 maja 1911 w Belgradzie przez oficerów – uczestników zamachu na króla Aleksandra Obrenowicia i jego żonę Dragę Mašin (10 czerwca 1903). Organizacją kierował płk Dragutin Dimitrijević ps. Apis, szef serbskiego wywiadu wojskowego. W jej skład wchodzili: Ilija Radivojević, Bogdan Radenković, Čedomiľ A. Popović, Velimir S. Vemić, Vojislav Tankosić, Ilija M. Jovanović, Milan Vasić i Milan G. Milovanović. Jej programem było wyzwolenie Serbów spoza Serbii (czyli z Austro-Węgier i Imperium Osmańskiego) i zjednoczenie wszystkich ziem serbskich w ramach Królestwa Serbów. Program ten zawierał się w jej oficjalnej nazwie: Ujedinjenje ili smrt – „Zjednoczenie albo śmierć”. Czarna Ręka, z centralą w Belgradzie, zajmowała się propagandą oraz organizowała walkę przeciw Austro-Węgrom na terenie Bośni. W jej szeregach w 1914 było ok. 2500 osób, głównie młodych oficerów, ale także i cywili. W 1911 podjęto nieudaną próbę zamordowania cesarza Franciszka Józefa, a potem austriackiego gubernatora Bośni gen. Oskara Potiorka. Czarna Ręka była organizatorem udanego zamachu na następcę tronu austriackiego Franciszka Ferdynanda. Wykonawcami byli zamachowcy z organizacji Młoda Bośnia, a bezpośrednio Gawriło Princip. Zamach ten był bezpośrednim pretekstem do wybuchu I wojny światowej. Książę Aleksander, wódz armii serbskiej, widząc rosnące wpływy organizacji, postawił przywódców Czarnej Ręki przed sądem za próbę dokonania przewrotu. 23 maja 1917 sąd uznał Dimitrijevicia za winnego zdrady i skazał na śmierć. Wyrok wykonano 27 czerwca 1917 w Salonikach.

1. Symbol Czarnej Ręki, której motto brzmiało: Zjednoczenie lub śmierć.

2. Na zdjęciu: Trifko Grabež, Nedeljko Čabrinović i Gavrilo Princip.

3. Gazety tamtych czasów opisują śmierć arcyksięcia Franciszka Ferdynanda.

4. Wcześni członkowie Czarnej Ręki.

5. Rytualny krzyż Czarnej Ręki.

[parakoval]

203) Ustasze – Chorwacki Ruch Rewolucyjny, Ustaša – Croatian Revolutionary Movement (chorw. Ustaša – Hrvatski revolucionarni pokret) – chorwacki ruch faszystowski, w okresie przed II wojną światową organizacja terrorystyczna. Jej członkowie, ustasze, byli odpowiedzialni za śmierć setek tysięcy obywateli Jugosławii,  szczególnie Serbów. Ideologia ruchu była mieszanką faszyzmu i ultrakonserwatyzmu. Ustasze popierali utworzenie Wielkiej Chorwacji, mającej rozciągać się od rzeki Driny do granicy z Belgradem. Ruch podkreślał potrzebę budowy „czystej rasowo” Chorwacji, dopuszczał prześladowania i ludobójstwo Serbów, Żydów oraz Romów. Ustasze byli nacjonalistami i fanatycznymi katolikami – utożsamiali katolicyzm z chorwackim nacjonalizmem. Deklarowali, że wyznania katolickie i muzułmańskie są religiami narodu chorwackiego. Islam Boszniaków postrzegali jako religię, która „trzyma prawdziwą krew Chorwatów”. Organizacja została założona w 1930 roku. Początkowo była to nacjonalistyczna organizacja, która miała na celu stworzenie niezależnego państwa chorwackiego. Przed wojną sięgała po metody terrorystyczne. W kwietniu 1941 r. ustasze zostali powołani do rządzenia częścią Chorwacji okupowaną przez państwa Osi. Jako powstałe Niepodległe Państwo Chorwackie (Nezavisna Država Hrvatska, w skrócie NDH) miało być protektoratem włosko-niemieckim lub państwem marionetkowym nazistowskich Niemiec. Ustasze odpowiedzialni byli za holokaust na terenie NDH. Kierując się ideologią rasową zamordowali w obozach koncentracyjnych ok. trzysta tysięcy ludzi, głównie Serbów, Żydów i Romów. Ofiarami ustaszy padli również członkowie chorwackiego ruchu oporu oraz przeciwnicy polityczni rządu. Skrzydłem militarnym ustaszy stały się Milicja Ustaszy (Ustaška vojnica) i Armia Niezależnego Państwa Chorwackiego. NDH współpracowało z siłami okupacyjnymi Niemców i Włochów, wspólnie zwalczając partyzantów jugosłowiańskich. Gdy na przełomie lat 1944/45 wojska niemieckie wycofały się z Jugosławii, ustasze w większości opuścili kraj, choć część z nich pozostała w SFR Jugosławii jako grupa tzw. Krzyżowców (Križari).

1. Członkowie Ustashy pozują z serbską głową.

2. Ustasze podczas mordowania Branko Jungicia – 1942 rok.

3. Obóz koncentracyjny Ustasha dla dzieci.

4. Członkowie Ustashy wraz z przedstawicielami Kościoła rzymskokatolickiego.

5. Flaga Ustaszy.

6. Plakat propagandowy Ustashy.

7. Egzekucja w obozie Jasenovac.

8. Herb Ustaszy.

9. Anty-serbski i antykomunistyczny plakat Ustashy.

10) Jednostka Ustašy w Sarajewie.

11. Ustaš w przebraniu kobiety, schwytany przez partyzantów 6. Brygady Krajina.

12. Cała rodzina Serbów zostaje zamordowana w ich domu po nalocie milicji Ustaše w 1941 r.

13. Serbscy cywile zmuszeni do przejścia na katolicyzm przez Ustaše w Glinie.

14. Nóż o nazwie „Srbosjek” lub „Serbcutter”, przywiązany do ręki, który został użyty przez milicję Ustaše do szybkiego zabicia więźniów w Jasenovac.

[parakoval]

202) Afrikaner Volksfront (AVF; English: Afrikaner People's Front) - paramilitarna milicja utworzona w 1993 r. w celu obrony praw białych w Afryce Południowej do narodu afrykanerskiego zorganizowanego przez generała Constanda Viljoena. Zwrócili się o uznanie do Organizacji Narodów Zjednoczonych, aby uznać państwo afrykanerskie bez jakiegokolwiek wsparcia ze strony tej instytucji. Grupa zniknęła w 1996 roku.

1. Tarcza AVF.

2. „Vryheidsvlag” (angielski: flaga wolności), zarejestrowana w 1995 r. w południowoafrykańskim biurze heraldycznym jako flaga Afrikaner Volksfront.

[parakoval]

201) Kommandokorps - grupa paramilitarna Afrikaans, prowadzi politykę szkoleniową skierowaną głównie do młodych ludzi w wieku 13 lat. Obozy szkoleniowe znajdują się w pobliżu Johannesburga w Karolinie. Afrikaans milicja jest aktywna.

1. Milicjanci z Kommandokorps.

2. Flaga używana przez Kommandokorps.

[parakoval]

200) Arde van die Dood (Zakon Umarłych) - grupa zbrojna wyłoniona z Ruchu Oporu Afrikaans, rozpoczęła działalność paramilitarną w latach 80. Obecnie nieaktywna. Była oddziałem bojowników Afrikaner Weerstandsbeweging, który starał się stworzyć białą ojczyznę burów (Volkstaat) w Południowej Afryce, począwszy od lat 80. Ruch zyskał na znaczeniu w 1989 roku, kiedy członek Cornelius Lottering próbował zamordować dziennikarza Janiego Allana bombą. Lottering został postawiony przed sądem w związku z zarzutami, w tym za zabicie czarnego południowoafrykańskiego taksówkarza, Potoko Makgalemele, w celu inicjacji w OvdD. Lottering został skazany za morderstwo, ale przyznano mu amnestię za rabunki, które popełnił, aby pomóc sfinansować OvdD i ucieczkę z aresztu.

1. Flaga Volkstaat / Boerestaat lub Państwa Burskiego.

[parakoval]

199) Afrikaner Weerstandsbeweging (AWB, ang. Afrikaner Resistance Movement, pol. Afrykanerski Ruch Oporu) – organizacja polityczna i paramilitarna z RPA. Jej członkowie opowiadają się za przywróceniem niepodległego państwa burskiego („Boerestaat”). Za granicą zyskali rozgłos głównie jako ruch rasistowski i promujący supremację białych. AWB powstał w 1973 w Heidelbergu (mieście położonym na południe od Johannesburga). Jego założycielem został były policjant Eugène Terre’Blanche. W okresie apartheidu ruch liczył kilka tysięcy członków, którzy gwałtownie protestowali przeciwko znoszeniu segregacji rasowej i liberalizacji prawa w tym względzie. W latach 80. notowano wielokrotnie przypadki atakowania „niebiałych” przez AWB. W czerwcu 1993 roku AWB dokonała zamachu terrorystycznego na Kempton Park World Trade Centre. W tym samym roku sympatyk partii, Janusz Waluś, zabił jednego z przywódców ANC, Chrisa Haniego w zamiarach mając też dokonanie zamachu na lidera partii, Nelsona Mandelę. W 1994 AWB zyskała międzynarodowy rozgłos podczas puczu w bantustanie Bophuthatswana. Była to próba obrony dyktatorskiego rządu Lucasa Mangope, który sprzeciwiał się włączeniu Bophuthatswany z powrotem do RPA i przeprowadzeniu wolnych (wielorasowych) wyborów. Doszło wtedy do całkowitej kompromitacji AWB, której bojówkarze na oczach kamer strzelali do niewinnych cywilów na ulicach. W tym samym roku w trakcie wyborów komórka terrorystyczna AWB w zamachu z udziałem samochodu pułapki zabiła 20 osób. W 1997 przywódca grupy – Eugène Terre’Blanche został skazany na 6 lat za zaatakowanie pracownika stacji benzynowej. W 2004 opuścił więzienie po odsiedzeniu 3 lat. 3 kwietnia 2010 roku dwaj czarnoskórzy robotnicy rolni śmiertelnie pobili go w czasie snu, bijąc go rurami i maczetami na jego farmie na północy RPA.

1. Członek  Afrikaans Weerstandsbeweging z flagą ruchu.

2. Eugène Terre'Blanche, założyciel grupy Afrikaans Weerstandsbeweging. 

[parakoval]

198) Vulnetari (Wolontariusze, Vulnetarë po albańsku) - milicja samoobrony złożona z członków muzułmańskiego pochodzenia albańskiego z regionu Kosowa. Zorganizowany w 1941 r. przez Królestwo Włoch, był uzbrojony i szkolony przez włoskich oficerów. W wojsku uczestniczyło ponad 5000 mężczyzn. Nosili czarno-czerwoną opaskę na rękach i cywilnych garniturach. Była to wyszkolona piechota, która pomagała Włochom i Niemcom na granicy z Czarnogórą. Znani z odwagi w walce, obawiali się głównie serbskich cywilów, przeciwko którym dokonali masakr podczas kontroli wojsk Benito Mussoliniego na Bałkanach. Kosowo i Metohija były miejscami działalności albańskiej milicji Vulnetari. Znaczna część albańskiej ludności Kosowa i Metohji sympatyzowała z okupacją mocarstw Osi w regionie bałkańskim w kwietniu 1941 r. Prześladowani przez różne ludy, takie jak Chorwaci, Serbowie, między innymi mieszkający w sąsiednich regionach, byli w końcu w stanie samodzielnie rządzić, aczkolwiek nieśmiało, zwłaszcza na wsiach i tworząc zbrojną milicję.

1. Albańczycy podczas ceremonii z urzędnikami III Rzeszy.

2. Ortodoksyjny ksiądz katolicki zaatakowany przez albańską milicję Vulnetari.

3. Xhem Hasa (w środku).

[parakoval]

197) Ochotnicza Milicja Antykomunistyczna, Anti-Communist Volunteer Militia (wł. Milizia Volontaria Anti-Comunista, M.V.A.C.) – słoweńska ochotnicza formacja zbrojna podczas II wojny światowej podlegająca włoskim władzom okupacyjnym. 1 marca 1942 r. gen. Mario Roatta, dowódca włoskiej 2. Armii okupującej Słowenię i Chorwację, podjął decyzję o połączeniu antykomunistycznych jednostek słoweńskich w jedną formację. W sierpniu powstała z nich Milizia Volontaria Anti-Comunista. W jej skład weszły m.in. wiejskie milicje z Vaške Straže. Jednym z jej oddziałów była Legion Śmierci (Legija Smrti) złożona w większości ze słoweńskich czetników. W ramach MVAC Włosi zorganizowali cztery bataliony zwane "speciali", które wespół z oddziałami włoskiej milicji faszystowskiej (tzw. czarnych koszul) prowadziły ofensywne działania przeciw komunistycznym partyzantom. W lutym 1943 r. liczebność MVAC wynosiła ponad 5 tys. ludzi zgrupowanych w 40 oddziałach (część źródeł podaje liczbę ponad 100 oddziałów). Oddziały MVAC liczyły po 100-250 ludzi i dzieliły się na plutony i drużyny. Na ich czele stali włoscy oficerowie (dowódca oddziału i jego zastępca), niższe stanowiska zajmowali b. oficerowie Królewskiej Armii Jugosławii. Członkowie MVAC składali przysięgę wierności Włochom. Nosili oni mundury armii jugosłowiańskiej z małym emblematem przedstawiającym pęk rózg (symbol włoskich faszystów) na kołnierzu. Na lewym ramieniu mieli niebieską opaskę z trójkątem jako symbolem stopnia wojskowego, po jego lewej stronie znajdowała się nazwa oddziału, a po prawej – nazwisko dowódcy. Na głowie nosili typowe nakrycie głowy rolników (jego górna część była czerwona dla katolików lub pomarańczowa dla prawosławnych, pośrodku było wyobrażenie czaszki z nożem w zębach na trójkolorowej włoskiej kokardzie). Indywidualne uzbrojenie członka MVAC składało się z karabinu ręcznego i 5 granatów; w użyciu były także karabiny maszynowe. Od końca lutego 1943 r. Włosi planowali przeorganizować MVAC i inne antykomunistyczne jednostki w silną i mobilną Słoweńską Armię Narodową (Slovenska Narodna Vojska) w sile ok. dwudziestu batalionów. Jednakże z powodu ogłoszenia zawieszenia broni przez Włochy 8 września plany te nie zostały ostatecznie zrealizowane. Po utracie włoskiej ochrony oddziały MVAC zostały zaatakowane przez komunistów i w większości rozbite. Pozostali ich członkowie zbiegli na obszary kontrolowane przez Niemców.

1. Tarcza Milizia Volontaria Anti Comunista.

2. Generał Mario Roatta, włosko-chorwacki oficer.

[parakoval]

196) Front Wyzwolenia Północnego Epiru, Organizacja Wyzwolenia Epiru Północnego, Northern Epirus Liberation Front (Greek: Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου (ΜΑΒΗ), Métopo Apelefthérosis Voreíou Ipeírou (MAVI)), Northern Epirote Liberation Organization (Εθνική Απελευθερωτική Οργάνωση Βορειοηπειρωτών (ΕΑΟΒΗ), Ethnikí Apeleftherotikí Orgánosi Voreioipeirotón (EAOVI)) - grecka grupa etniczno-paramilitarna utworzona w 1941 r., która walczyła podczas okupacji mocarstw Osi. Region bałkański, w szczególności we włoskiej Albanii. Walczyli z komunistami i sojusznikami o niepodległą ojczyznę złożoną wyłącznie z obywateli greckiego pochodzenia. Działania milicji rozpoczęły się na początku 1942 r. w albańskim regionie Delvina. Dwóch byłych greckich żołnierzy postanowiło utworzyć grupę samostanowienia, inspirowaną włoskim faszyzmem. Ioannis Videlis i Lytos byli perkusistami Frontu Wyzwolenia Północnego Epiru. Mieszkańcy regionu Epir szkolili mieszkańców, by stawiali opór żołnierzom Tito i albańskim muzułmanom. Vasilios Sahinis, dowodził grupą grecką, a Frontowi Wyzwolenia Północnego Epiru udało się przejąć kilka regionów położonych w południowej Albanii, takich jak Himara, Wlora, Pogon, Përmet, Lunxhëri, Zagorie, Korce, Riza i Leskovik, głównie greckokatolicki katolik. Jeszcze w 1942 r. odrębne grupy zjednoczyły się w Północnym Epirze wokół Północnego Frontu Wyzwolenia Epiru lub Północnej Organizacji Wyzwolenia Epiru. Ciągle starli się z włoskimi żołnierzami wzdłuż granicy albańsko-greckiej. Siły samoobrony złożone z etnicznych Albańczyków zostały zorganizowane w celu zwalczania greckich bojowników, którzy stosowali taktykę partyzancką i posiadali głęboką wiedzę na temat terytorium większości greckiego prawosławnego.

1. Członkowie i wyznawcy Greckiego Kościoła Prawosławnego trzymają sztandar Frontu Wyzwolenia Północnego Epiru (Metopo Apeleftherosis Voriou Ipirou).

2. Greccy separatystyczni bojownicy z Frontu Wyzwolenia Północnego Epiru (Metopo Apeleftherosis Voriou Ipirou).

3. Vasilios Sahinis, dowódca Frontu Wyzwolenia Północnego Epiru.

[parakoval]

195) Legion Wyzwolenia Syberii, Legione Redenta ("Redeemed Legion") (wł. Legione Redenta di Siberia, ros. Сибирский легион спасения) – włoska antybolszewicka formacja wojskowa na Syberii działająca w czasie wojny domowej w Rosji. Legion został uformowany latem 1918 roku w Mandżurii spośród byłych jeńców wojennych z armii austro-węgierskiej pochodzenia włoskiego, którzy podczas I wojny światowej zostali wzięci do rosyjskiej niewoli. Dołączyło do nich ok. 300 Włochów z Batalionu Savoia, którzy walczyli wcześniej z wojskami bolszewickimi w rejonie Samary i Krasnojarska. Liczebność Legionu osiągnęła ok. 2,5 tys. ludzi. Wielu z nich było pochodziło z ziem położonych poza granicami ówczesnych Włoch, takich jak Istria, Dalmacja, czy Trydent. Mieszkańcy tych krain charakteryzowali się silnymi poglądami nacjonalistycznymi. Dowództwo objął major Cosma Manera. Legion wszedł w skład Włoskiego Legionu Ekspedycyjnego na Dalekim Wschodzie, stacjonującego we włoskiej koncesji miasta Tiencin. Po przeszkoleniu Włosi zostali przeniesieni na Syberię, gdzie przede wszystkim ochraniali wraz z Korpusem Czechosłowackim strategiczną Kolej Transsyberyjską. Rejonami ich działań były okolice Irkucka i Władywostoku. W listopadzie 1919 roku Legion został wycofany drogą morską do Włoch.

1. Żołnierze Legione Redenta, członkowie Batteria di Artiglieria w Montagna.

2. Pocztówka Legione Redenta.

3. Włoscy żołnierze z Dalmacji, członkowie Legione Redenta, przysięgali wierność włoskiemu królowi.

4. Brygada Savoy, dowodzona przez Andreę Compatangelo.

5. Żołnierze Legione Redenta we Władywostoku w 1918 roku.

6. Mapa Mandżurii i Syberii Wschodniej - głównych obszarów działań wojskowych Legionu Wyzwolenia Syberii. Niedaleko Pekinu zaznaczono Tiencin, z pisownią Tianjin.

7. Parada wojsk alianckich we Władywostoku w 1918 roku. We wrześniu tego roku w mieście i jego okolicy znajdowały się następujące oddziały: 70000 Japończyków, 1400 Włochów, 5002 Amerykanów, 829 Anglików i 107 Francuzów.

8. Pułkownik Cosma Manera.

[parakoval]

194) Zaptié (z tureckiego zapiteh, policjant) - uzbrojony oddział w byłych włoskich koloniach Libii, Erytrei i Somalii włoskim w latach 1889–1942. Pierwotnie utworzony przez Imperium Osmańskie w 1910 r. W celu nadzorowania obszarów Trypolisu. W kawalerii i piechocie zorganizowano 3500 żołnierzy. Aktywnie uczestniczyli we włoskich kampaniach podboju Włoch w Etiopii w 1936 roku. Walczyli z siłami brytyjskimi w 1942 roku, kiedy zostali pokonani, otrzymali od aliantów odznaczenia.

1. Włoscy urzędnicy wraz z bojownikami Zaptié.

2. Grupa Zaptié we włoskim Somalilandzie (1939).

3.Zaptié eritrei.

[parakoval]

193) Savari - regularni bojownicy zorganizowani w pułkach kawalerii w regionie Tripolitania i Cyrenaica, obecna Libia. „Savari” słowo perskiego pochodzenia, „rycerze”, powstało w 1911 r. I miało wśród żołnierzy, Włochów i ochotników Berberów wykwalifikowanych rycerzy. Byli podporządkowani Regio Corpo Truppe Coloniali della Libia. Mieli bataliony piechoty, artylerię i kawalerię, które również używały wielbłądów. Milicja miała około 5000 aktywnych członków. Zadania Savari obejmowały patrolowanie wiosek i obszarów wiejskich. W 1936 roku otrzymali „Złoty Medal Honoru” za udział w inwazji na Etiopię.

1. Savari, walczący, którzy szeroko używali kawalerii jako głównej broni bitwy.

[parakoval]

192) Spahi (z pers. „armia” lub „rycerze”) - kawaleria utworzona przez Królestwo Włoch w 1912 r. w regionie dzisiejszej Libii. Działali jako policjanci na obszarach przygranicznych, pustynnych i wiejskich. Pod dowództwem włoskich oficerów Regio Corps Truppe Coloniali della Libia, składali się z żołnierzy używających wielbłądów, batalionów piechoty, artylerii i kawalerii. Żołnierze Spahis otrzymali w 1936 r. „Złoty Medal Honoru” za odwagę dokonaną podczas inwazji na Etiopię. W południowej Libii było około 2000 bojowników Spahis.

1. Spahis.

2. Spahisi z francuskiej Algierii na paradzie w Belgii (1916).

[parakoval]

191) Eritrean Ascari, Royal Corps of Colonial Troops (Regio Corpo di Truppe Coloniali), Àscari, عسكري‎, ʿaskarī, "soldato" - milicja utworzona przez Włochów podczas kolonialnej okupacji Erytrei w 1889 r. do 1941 r. z żołnierzami Askaris prowadzonymi przez Regio Corpo di Truppe Coloniali. Odważnie służyli podczas włoskiego podboju brytyjskiej Somalilandu w latach 1940–1941, podczas pierwszej wojny włosko-etiopskiej, wojny włosko-tureckiej, drugiej wojny włosko-abisyńskiej. Albańczyk Sagiak Hassan był założycielem milicji w XIX wieku. Zorganizowani w piechotę, kawalerię (Penne di Falco) i bataliony artyleryjskie otrzymali dywizję wielbłądów w 1922 r. W latach 30. XX w. opancerzone wozy bojowe były używane przez bojówki Erytrei Ascari.

1. Włoska pocztówka kolonialna z bojownikiem Eritreia Ascari.

2. Kombatanci Eritreia Ascari.

3. Erytrean Ascaris w podboju Asmary w 1889 roku.

4. Groby nieznanych Ascaris zabitych w 1941 r. podczas bitwy o Keren.

5. Amedeo Guillet i jego kawaleria Amhara.

6. Batalion Erytreia Ascari.

7. Askari, Mariano Fortuny, 1860.

8. Były ambasador Erytrei wita żołnierzy włoskich wkraczających do Adui w 1935 r. Odnotowano kikut protezy prawej ręki i lewej stopy, ze względu na amputację zadaną przez Etiopczyków pokonanym tubylcom w służbie włoskiej przez nich schwytanym.

9. Ascari marynarz.

10. Policja Ascari z AOI. Do bulucbasci w środku dwóch „Lancieri Azzurri”.

[parakoval]

190) Dubats (English: White turbans) , "Royal Corps of Colonial Troops" (Regio Corpo di Truppe Coloniali) - zbrojne bojówki utworzone przez Królestwo Włoch w regionie Somalii włoskiej w Rogu Afryki. Pod dowództwem Regio Corpo di Truppe Coloniali, w latach 1924–1941, służyli Włochom jako oddziały pomocnicze. Zostali wyszkoleni jako lekka piechota, a oprócz wielkich rycerzy zdobyli reputację zdeterminowanych wojowników. Żołnierze rekrutowani głównie z Somalii i Jemenu nosili typowe kostiumy, takie jak biały turban i tradycyjny sztylet, billao. Uczestniczyli we włoskiej inwazji na Etiopię w 1935 r., Drugiej wojnie włosko-abisyńskiej i włoskiej inwazji na Somalilandię brytyjską w 1940 r. Milicja dubatów zniknęła wraz z angielską okupacją regionu Rogu Afryki.

1. Członek Dubats.

2. Dubat z karabinem, futą i smyczą w Erytrei podczas drugiej wojny włosko-abisyńskiej.

3. Oddział wielbłądów Dubat pod rozkazami pułkownika Camillo Bechisa.

4. Kawaleria i fort Sułtanatu Hobyo, jednej z rządzących somalijskich polityk, z którymi walczyli dubaci w kampanii sułtanatów.

[parakoval]

189) Hiszpańskie grupy zbrojne - frankistowska organizacja paramilitarna działająca w Kraju Basków w latach 1979–1980, w okresie demokratycznych przemian w Hiszpanii. Działali we współpracy z innymi skrajnie prawicowymi organizacjami w Kraju Basków, takimi jak Hiszpański Batalion Basków. Zaatakowali cele związane z lewicą katalońską i innymi baskijskimi instytucjami ideału niezależnego. Baskijscy politycy komunistyczni i nacjonalistyczni byli również celem hiszpańskich grup zbrojnych.

1. Bombardowanie celu przez skrajnie prawicowe bojówki hiszpańskich grup zbrojnych.

[parakoval]

188) Katalońska milicja, Milícia Catalana, Catalan militia - prawicowa frankistowska organizacja paramilitarna działająca w Katalonii, utworzona pod koniec reżimu Franciszka Franco do wczesnych lat 90. Walczyła przeciwko redemokratyzacji i powstaniu partii lewicowych konstytucją z 1978 r. Grupa działała jako kontr-rewolucyjna, głównie w opozycji do separatystycznej grupy ETA. Katolicy zaatakowali tych, którzy sądzili, że odeszli od chrześcijańskich ideałów, takich jak kliniki aborcyjne, które były celem ataków milicji katalońskiej. Mieli wsparcie od hiszpańskich organizacji rządowych, takich jak hiszpańskie wojsko i policja.

1. Członkowie Milícia Catalana.

2. Gazeta podkreśla aresztowanie dwóch członków katalońskiej milicji za zamachy bombowe.

3. Flaga Milícia Catalana.