parrhsia - Tumblr blog

[parrhsia]

-

Οι άνθρωποι είναι ανόητοι.

Μικροί και εγωιστές.

Έχουν έναν τόσο εγωιστικό τρόπο να βλέπουν τα πράγματα.

Τις καταστάσεις.

Ακόμα και το αντικειμενικό γι αυτούς είναι μια μικρή, εγωιστική αυτοάμυνα όταν κάποιος προσπαθεί να τους πείσει πως έχουν άδικο.

Ακόμα και αν όντως έχουν.

Ακόμα και οι άνθρωποι που ζουν χωρίς αυτές τις σκέψεις, ήρεμοι θα έλεγε κανείς αν και δεν ισχύει, ζουν με την κατάρα του να μην ξέρουν.

Όχι πως κανείς γνωρίζει φυσικά.

Αλλά όλα σε αυτήν την ζωή είναι ψευδαισθήσεις.

Όταν όμως είναι όλα ψευδαισθήσεις, σε έναν κόσμο που είναι ο ίδιος μια ψευδαίσθηση.

Ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι σαν συμβιβαστείς με αυτές.

Να μάθεις να ζεις με αυτές.

Αλλά σε έναν τέτοιο κόσμο, πόσο σωστοί είναι αυτοί που έχουν άδικο τελικά και ποιος στ' αλήθεια έχει δίκιο;

[parrhsia]

Αλίμονο

Αλίμονο σε αυτούς που μένουν προσκολλημένοι στα παλιά.

Αλίμονο σε αυτούς που φοβούνται να πάνε μπροστά.

Αλίμονο σε αυτούς που η αποτυχία ακούγεται πιο δυνατά απο το εγώ τους.

Αλίμονο σου που με κατακρίνεις που φτάνω ψηλά.

Αλίμονο και σε εσένα που δεν μπόρεσες να πας μπροστά.

Αλίμονο σου που τρόμαξες και δεν ήθελες να με κοιτάς.

Αλίμονο σου που σταμάτησες να προχωράς.

Αλίμονο σου, σταμάτα να με κρατάς.

Και αλίμονο μου εαν προσπαθώντας να σας πείσω χάσω το μετά.

[parrhsia]

Ένα ερώτημα

Καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής σου, κάποια στιγμή θα βρεθείς αντιμέτωπος με ένα ερώτημα.

Πολύ φοβάμαι πως θα δυσκολευτείς να απαντήσεις σε αυτό αλλά η αλήθεια είναι πως είναι απαραίτητο.

Τι έκανες όλη σου την ζωή;

Η απάντηση ήταν η πιο τρομακτική απο όλα τα πράγματα που είχα φοβηθεί μέχρι στιγμής και ίσως φταίει το τι απάντησα μονομιάς.

Ήμουν σίγουρη.

Παρατηρούσα.

Τα πάντα.

Τον τρόπο με τον οποίο άλλαζαν οι εποχές και όλα αυτά που τις χαρακτήριζαν.

Την φύση, που δεν έπαψε στιγμή να με εκπλήσει.

Τα ζώα και κάθε είδους σοφίας που μπορούσες να αντλήσεις απο αυτά.

Ακόμα και τους ανθρώπους.

Τα πιο πληκτικά πλάσματα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Έβλεπα της ζωής τους σαν ένα όνειρο από το προηγούμενο βράδυ.

Δεν μπορώ να πω, είχε την χάρη του κι αυτό.

Έμαθα πολλά.

Αμέτρητα πράγματα που άλλαξαν την ζωή μου.

Είμαι σίγουρος πως θα άλλαζαν και την δική σου.

Μόνο που αυτό δεν ήταν μόνο μια αλλαγή, αλλά αλλοτρίωση.

[parrhsia]

Ξύπνημα

Η μνήμη μου επανήλθε.

Δεν ήξερα εαν ήταν αυτό που περίμενα ή εαν ήταν αυτό που προσπαθούσα να αποφύγω μια ολόκληρη ζωή.

Ήταν πολύ νωρίς ακόμα.

Άρχισα να κλαίω σαν μικρό παιδί, χωρίς σταματημό.

Θεωρούσα πως έπρεπε να λυπηθώ με όλα αυτά που επανέφερε η μνήμη μου.

Προσπάθησα να επικεντρωθώ.

Τόσες χαρούμενες στιγμές.

Ένιωσα λύπη για όλα αυτά τα οποία αποτέλεσαν μια ευτυχισμένη ζωή.

Πόσο λάθος ήμουν τελικά;

[parrhsia]

Αποστολέας

Βλέπω τον κόσμο να γυρίζει σαν βινύλιο.

Η μουσική που αφήνει πίσω του είναι ευχάριστη στο άκουσμα της αλλά μόνο πόνο μπορεί να προκαλέσει.

Βλέπω πως εσύ δεν είσαι εδώ και μετά θυμάμαι πως ποτέ δεν σε φώναξα.

Γιατί ήξερα.

Οι προσδοκίες μου δεν ήταν τόσο υψηλές.

Ήθελα να νοιαστείς.

Και ας μην καταλάβαινες.

Άλλωστε αυτός δεν ήμουν εγώ.

Και συ δεν ήσουν εσύ.

Και σε έναν υποθετικό κόσμο, ίσως να μπορούσα να ζήσω χωρίς την σκέψη σου.

Ίσως.

Ποιός ξέρει;

Μπορεί.