peaceangel-25-love - Tumblr blog

[peaceangel-25-love]

Palihim akong naiinis sa’yo,

Palihim akong umaasa sa’yo

Ngunit, labis kitang iniibig,

Kaya patago akong kiligin sa’yo.

[peaceangel-25-love]

Ikaw at ako

Natagpuan kita

Paroo’t parito

Ang daming tao

Ikaw lang ang nakikita ko

Kaluluwa yata

Tuwing nagtatama

Ang mga mata

Hindi mo ako makita

Iisang daan

Pareho ng tinatahak

Ngunit ang puso mo’y

Iba ang hinahangad

Hindi naman ako umaasa

Pero nabigyan ako ng pagkakataon

Na lubusan pa kitang makilala

At ako’y iyong madama

Tayo’y naging ikaw at ako

Tila, ako’y naging isang ganap na tao

Nahahawakan, nayayakap

Ipinagmamalaki sa lahat

Maligaw man sa kawalan

Wala na akong iba pang inaasam

Kundi ang mahawakan ang iyong kamay

Hanggang sa dulo ng walang hanggan

[peaceangel-25-love]

Doon sa kawalan

Sa ganitong uri ng senaryo ako masaya

Waring sa isang iglap, walang maalala kahit isang problema.

Nakatanaw sa kawalan, walang ibang inaalala

Tanging pansariling kaligayahan lamang, wala ng iba

Preskong hangin, maingay na huni ng ibon, walang tinig ng sinuman ang naroroon.

Maaliwalas na panahon, kulay bughaw na kalangitan, tunog ng malalakas na kampay ng mga dahon.

Tanging ako lang... doon sa kawalan.

[peaceangel-25-love]

I love you, Arvin

Nakakakaba pala talaga kapag umamin ka sa isang tao ng tunay na nararamdaman mo.

Lalo na noong binalak ko ito;

Magkatabi kami ng upuan ni arvin. Siya ang unang crushmate ko. (Crush+classmate)

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko habang pasikretong inilagay sa loob ng bag ng crush ko ang kwintas na binili ko sa labas ng eskwelahan bago magpasukan.

Kwintas iyon na hugis bote na maliit. Pwedeng malagyan ng maliit na papel sa loob. Kaya ayon ginawa ko. Nilagyan ko ng maliit na papel ang boteng kwintas na iyon. At ang nakasulat ay “i love you, arvin”.

Kanang kamay ang nakasanayan kong gamitin. Pero, noong nagsulat ako ng “i love you, arvin”, ginamit ko ang kaliwang kamay ko. Para hindi mahalata.

Ayon. Nagtagumpay ako. Nanahimik ako habang hinihintay ang susunod na mangyayari. Iniisip ko kung ano ang magiging reaksyon ni arvin kapag nakita niya ang kwintas at mabasa ang nakasulat sa papel. Makikilala kaya niya agad ang sumulat nito?

😖 kinakabahan talaga ako kapag naiisip ko ang ginawa ko. Kaya, tahimik lang ako sa isang tabi. Sa tabi niya.

Matagal bago niya napansin ang kwintas sa loob ng bag niya. Nagtaka siya paano nagkaroon ng kwintas doon. Nagtanong siya agad sa buong klase kung kanino iyon. Hinala niya, may nawalan lang ng gamit na iyon.

Walang sumagot kung kanino iyon. Siyempre, di rin naman ako aamin dahil nakakahiya.

Kunwari, kinokopya ko yung sulat sa board. Pero ang totoo, pasimple ko lang siyang pinagmamasdan.

Ang cute niya talaga 😍

Napansin niya ang papel sa loob ng kwintas.

Binuksan niya ang bote, kinuha ang papel, at binasa ang nakasulat doon.

“I love you, arvin”

😳 Gusto kong mataranta. Kasi inisa-isa na niya ang mga kaklase namin!

Pati ako tinanong niya;

“Sa’yo ba’to?”

💗💗💗 my heart! My soul! I don’t know what to do. Siyempre, hindi ako umamin. Hindi ako direktang tumitingin sa mga mata niya. Baka kasi maramdaman niyang akin nga iyon.

Nagtataka pa rin siya kung kaninong kwintas iyon. At pinagpipilitan niyang akin iyon. Todo tanggi ako. Sobrang kabado. Palaging umiiwas ng tingin. Pakiramdam ko, hindi niya naman nahahalatang akin iyon.

Pero... nagulat ako sa isang bagay na ginawa niya.

Habang nakatingin sa akin,

Habang nakangiti sa akin,

Habang pinipilit niyang alamin kung ang kwintas ay akin,

Hinawakan niya ako sa ulo at bahagyang ginulo ang buhok ko.

“Ikaw talaga”

Ang sabi niya sa akin.