perdiolacabeza - Tumblr blog

[perdiolacabeza]

rüyamda buluttum. ankarada deniz oldum, kurumuş dudaklarından öptüm. rüyamda mutluydum. terminaller soğuk değildi ve rüzgar tenimi yakmadı. uyandım, gözyaşlarımın tuz taneleri yara izlerimden süzülüp gerçekliği hatırlattı bana.

[perdiolacabeza]

yara izlerini seversin sen, parçalanmışlara bi düşkünlüğün var, acı çekenler yaşayabilir yalnız toz pembe insanlar için beş karış toprağımız yok.

[perdiolacabeza]

"dünya ne tuhaf sevgilim, peşinden koştuğum şeyin yanından geçmeyi öğretiyor bana."

[perdiolacabeza]

neyse. sen beni sevme.

[perdiolacabeza]

bi rüzgar eser

bi gülden ömür gider

bi kömür karası gözüm

bi gün bu zulüm biter

bi gün doğarız belki

o gün biz ölümlüler

bi yerde yanarız elbet

is kalır gönül tüter

[perdiolacabeza]

[perdiolacabeza]

ben ölemedim. yine.

[perdiolacabeza]

tek bir şarkı dinleyebilecek olsan hangi şarkıyı dinlerdin?

[perdiolacabeza]

önce ıssız ada'm dedi sonra son malborosu eşliğinde kalabalıkta boğuluşumu izledi

[perdiolacabeza]

uyandım

alarmı defalarca kez kapattım

işten nefret ettim

kahvaltı etmeden yola çıktım

19.00da mesaimi tamamladım

dün aldığım 2 kişilik biletleri izledim

kafiyeyi beceremem, sıkılırım

21.21

tek başıma konsere geldim

allahı aradım

masada kalan bir çiçeği cüzdanıma koymuştum

yalnızlığı ben seçtim

?

ben seçtim

bira söyledim

dünyadan sıkıldım çokça

burda da sıkılacağım pekala

yalnızlık istemedim mi?

elde edince neden sıkıcı geldi

her neyse

sabah işe gideceğim lakin bu gece uyumak istemiyorum

napalım

düşünür yalnız kalamayız

onun kadar iyi yazamıyorum insanlar izlerken

büyük bir problem değil

özledim her şeyi

düzelir

geçer

geçecek

belki de yalan

neyse.

kalabalığa mahkumum

bir bar sandalyesinde

kalabalığa mahkumum

yalnızlığımla birlikte

koskoca şiirde ismet özelden hiç bahsetmemiş

[perdiolacabeza]

mavi morfo

Sepyaya bulanmış düşlerim ve bitiremediğim sigaram. Kaç bahar, kaç mevsim yolunu gözledim. İnsanın sevdiği şarkıyı tekrar, tekrar ve tekrar dinledikçe bıkması gibi seni beklemekte bıktırıyor artık. Bu sefer söz veriyorum ilk önce hayalinle vedalaşacağım. Sonra da seninle.

[perdiolacabeza]

benim sana inanmışlığım bu dünyanın ekseni olsun. ben artık sana 1 cm bile yaklaşmayacak olan behzat olacağım.

[perdiolacabeza]

5 gün önce bol boşluklu bir kafa ütüleme seansı yapmıştım, 5 günde boyumdan büyük kayıplar verdim lakin hiç bu kadar yüksekte hissetmemiştim.

[perdiolacabeza]

tuhaf bir tını kulağımda,

içimi sızlatıyor

bir yara izi gibi.

iz giz biz biz neyiz bilmiyorum niye bu haldeyim canım gerçekten acıyor gibi hissediyorum.

çelişti.

gerçekten mi gibi mi?

bazen iğnelerle bıçaklarla oynuyor bir şeyler hissedemediği anlarda.

ölmediğinden emin olmak için.

çoğunlukla duvarı izliyor, kafasında koskoca bir boşukla.

beyaz bir ayaz gibi. alaz

alaz? alazı tanımıyorum.

yine yaşayıp yaşamadığından emin değil, saçma sapan bir pozisyonda tutulup uyuşmanın verdiği hissi bekliyor, zarar yok yararı olmuyor, karar boyun tutulması sonrası yaşadığına kanaat getirmek.

neyse. bunlar geçse de içimde bir şeylerin izi kalacak. -acak

kışı özledim, geçen ocak ölmüş olmalıydı, sonrasında tüm hayatını parça parça değiştirdi ve ortadaya çıkan tablo tek parça olamadı. bölündü ve şimdi birleştiremiyor, parçalar birbiriyle uyuşmuyor bazılarını yakmak istiyor çakmak yok ahmak ahmak raven, çok yorgunum. daha fazla yazmayacağım asla azla yetinmiyor gazla çalışıyor ve alaz kim?

[perdiolacabeza]

e sevgi ne bilmeyen birinden sevgi mi beklenir

[perdiolacabeza]

olur yavrum dünya böyle bir yer, kim kimi sevmiş ki sen beni seveceksin

koskoca şiirde ismet özelden hiç bahsetmemiş

[perdiolacabeza]

ne başardım? boşluk. kim kaldı? boşluk. ne istiyorum? boşluk. boşluk beni yutacak mı? muhakkak. belki yedi yaşından beri kağıtlardan başka kimsem yok. bir defteri bile bitirmeye cesaret edemedim. bitirdiğim ilk defter son defterim olacak gibi çocukça bir his var içimde. iki güzel oynanmış role çokça zaman satın alabiliyorsun. kendin olunca korkunçlaşıyorsun. gökyüzü yükseldikçe rengini kaybeden bi düzenbaz. umuttan bahsediyoruz ama denize açıldıkça alabora olma riskin artıyor. yüzyıl değiştikçe insana değil eşyaya değer vermeye başlıyoruz. insanları değil eşyaları tamir ediyoruz. tersini yapanlara aptal etiketini yapıştırıyoruz. önce nefret ediyor sonra nefret ettiklerimizle kol kola yürüyoruz. çay demledim, beraber içmek vardı. sigara eşliğinde ana dilimizden uzak yalansız sohbetler etmek.. şehrin dengesiz havasına söver sonra günbatımına şiirler yazardık. huyum kurusun, insansavarın tekiyim. tek başıma üflediğim dumanı izleyip sessizce şarkılar mırıldanıyorum bi bankta. rüzgar esince soğuğu güneş açınca sıcağı seviyorum. simit alıp kedilere dağıtıyorum. telefonu sürekli meşgule atıp köpeklerle sohbet ediyorum. uğruna öleceğimden emin olduğum dostlarıma yalnızlığımı boz diyemiyorum. bazen kalabalıkların ortasında bir noktaya kitlenip her şeyden kopuyorum. bazen onca insana rağmen ıssız bir ada gibi hissediyorum. çay demledim, ne kadar kalacağını bilmediğim yalnızlığımla yudumlayacağız. öylesine edilmiş lafların altında kalacağım. rastgele çekilmiş fotoğraflardan bir sergi yapıp hepsini yakacağım. özleyeceğim ama kalpsizi oynayacağım. herkesle birlikte toplanıp kibrimizden bir okyanus yaratacağız sonra da kibrimizde boğulacağız. saygılar, çayım soğuyor.