pigkal-gia-mounoxeires - Tumblr blog

[pigkal-gia-mounoxeires]

μια ιστορία ακραίας τραγικότητας

είναι ότι πλέον συνεννοούμαστε με αριθμούς

να σου πω να έρθω πριν τις 9 ,γιατί απαγορεύεται μετά το 4?

και δε ξέρω καν αν θα ήθελα να σε δω πριν τις 9.

[pigkal-gia-mounoxeires]

Η συντρόφισσα με σταματάει την ώρα που της διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια. Η συντρόφισσα με σταματάει την ώρα που αναμασάω το τραυμα μου για να μου πει: Δεν έχει τα δικά μας κέντρα.

Η συντρόφισσα με σταματάει την ώρα που διαβάζω. Μου λέει: δεν θέλω πεθαμενατζιδικα. Θέλω να δώσουμε ελπίδα.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια, δεν έχει διαβάσει ποτέ τα ποιήματα μου. Δεν ξέρει ότι είμαι επιζησασα βιασμού. Η συντρόφισσα που με σταματάει δεν ξέρει πως τρεις μέρες τώρα ψάχνω ποίημα να ταιριάζει στο τι θέλουμε και δεν υπάρχει. Η συντρόφισσα που με σταματάει ξέρει μονο πως είμαι ηθοποιός και αρα μπορώ να την βοηθήσω.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια δεν ξέρει πως έτσι με σταματάνε οι σκηνοθέτες πάντα άντρες να μου πουν πως είναι πολύ θηλυκή η ερμηνεία μου. Η συντρόφισσα που με σταματάει δεν με έχει δει ποτέ να παίζω Δεν με έχει ξανακούσει να διαβάζω ποιήματα μου. Αν το είχε κάνει θα ήξερε πως δεν έχω καμια ελπίδα μέσα μου. Δεν έχει ελπίδα η τέχνη μου μόνο την μυρωδιά του θανάτου. Την μυρωδια του αίματος. Αν το είχε κάνει θα ήξερε πως η τελευταία μου ελπίδα κρεμαστηκε σαν πανό.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια, δεν ξέρει ότι με κάνει να νιώθω όπως τότε που έχανα λέξεις στην σκηνή. Μα δεν φτάει. Τόσα χρόνια τέχνη και ακόμα δεν βρήκα τον τρόπο να εξηγώ πως αν δεν ξέρετε πως είναι να κλαις και να ουρλιάζεις στα παρασκήνια, να καταρρέεις στις πρόβες, να λιποθυμας πριν την παράσταση από τα ποτα που ήπιες την προηγούμενη μέρα μπας και ξεαγχωθεις, αν δεν ξέρετε πως είναι να ματώνει η μύτη σου έξω από το θέατρο, αν δεν ξέρετε την βρόμα των δημοτικών θέατρων, τις σαπισμενες σφουγγαρίστρες που δεν φτάνουν να ξεπλυνουν την σκόνη στα καμαρίνια, τους ιστούς αράχνης, τα μισά μεροκάματα τις Κυριακές, αν δεν ξέρετε πως είναι να πουλάς την τέχνη σου κομματι κομμάτι μπας και έχεις λεφτα να κάνεις μαστερκλας στο αρχαίο θέατρο, αν δεν ξέρετε τι σημαίνει σκηνοθέτης αφεντικό, και σημάδια στα χέρια από κουβαλήματα προβολέων μην με καλείτε στα καλλιτεχνικά ιβεντ σας. Μη μου ζητάτε να απαγγειλω θετικά ποιήματα γιατί όλη μου η θετική ενέργεια ψόφησε σε ενα δημοτικό θεατρο στην Έδεσσα.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια δεν καταλαβαίνει γιατί νευριαζω και προσπαθεί να με ηρεμήσει. Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια θέλει ένα ποίημα να ταιριάζει στα καλούπια της, να ακούγεται καλά, να βγει καλά στο βίντεο, να συγκινήσει χωρίς όμως να αηδιάσει.

Αλλά εγώ φταίω, η ηλιθια, που λες και είμαι 15 χρόνων εμπιστευτικά την στρατευμένη τέχνη.

[pigkal-gia-mounoxeires]

.επ, τι γίνεται

Mietzsche

“Επ.. Τι γίνεται;” Στην αυγή της εξέγερσης, ένα καινούριο χρώμα δημόσια γδύνεται

138.000 διπλά αλουμινένια κουφώματα ανοίγουν προς ισάριθμα- και βάλε- παράλληλα και πιθανότατα σύμπαντα- σε μια μεγάλη στιγμή που ενώ ξέρεις πως σύντομα θα περάσει, νοιώθεις οτι θα κρατήσει για πάντα- γιατί έχεις ήδη ξεχάσει πόσο στεγνό ήταν, αυτό το ένα σου σύμπαν πιο πριν. που σε έπνιγε ολικά και οριστικά ως μοναδικό ως ήδη και προ πολλού ληξιπρόθεσμο. μονολιθικό.

Και κάθε που ερωτεύεσαι ξέρεις, αλλά νοιώθεις πως έτσι θα είναι από δω και πέρα, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, γιατί είναι όλα τόσο εξωφρενικά αλλιώς. γιατί έτσι απλά, καθαρά, μη ποιητικά και ξάστερα: δεν είσαι μισός.

Κι ύστερα, ξεμέθυστη πια, πάλι ξέρεις αλλά νοιώθεις την τρομερή βεβαιότητα, σαν την πιο περισσοτερότερο βαρυτική απιθανότητα, οτι δε θα εξεγερθείς ποτέ ξανά,

γιατί έχεις ήδη ξεχάσει πώς ήταν να είσαι εκεί, ερωτευμένη, στην αυγή του ορίζοντα των συμβάντων, των χιλιάδων παράλληλων εξεγερμένων συμπάντων. τότε όμως ήξερες. ότι είναι η ώρα να νοιώσεις κι όχι να ξέρεις.

Και πάμε πάλι

γιατί κάθε μα κάθε έρωτας θα σε ξερνά και θα σε αποβάλλει ταυτόχρονα. σε όλους τους χρόνους, σε όλα τα μέρη. ξεχωριστά, αλλά ομόφωνα.

σε μια ατέρμονη λούπα θα σε συναντά πάντα, τυχαία

σε ένα σκοτεινό δρόμο που κάποτε φώτιζε μια δήθεν ξεχωριστή αγάπη.

Με 138.000+1 ντεκαβλέ χοντρά φορέματα θα ντύνεται, θα σε χαϊδεύει για νιοστή φορά στον ώμο κι αμήχανα θα σε ρωτάει

“Επ..τι γίνεται;”

Βράζει.

    και χύνεται.

{βίζουαλ edited reksio astronauta}

[pigkal-gia-mounoxeires]

Χρήστο, τώρα που βάζεις τη στολή μην γίνεις Παναγιώτης.

[pigkal-gia-mounoxeires]

παράξενο

που το να περπατώ  χωρίς το χέρι σου δημιουργεί  ένα κάποιο β ά ρ ο ς

[pigkal-gia-mounoxeires]

31 μερόνυχτα με τύλιγαν με σαβανα

κι εγώ θαρρουσα πως ήταν νυφικό.

ευτυχώς δεν ήταν νυφικο

χαμογελουσα

είμαι τόσο άσχημη,όταν χαμογελώ.

[pigkal-gia-mounoxeires]

Καλτσες

Ένας μικρός βαν γκογκ

Αναμεσα στα γυμνα σωματα

Μας

Βγήκε και πετάχτηκε γρήγορα

Στα μαύρα σεντόνια

Μια εναστρη νυχτα

Και έξω ριχνει κατακλυσμο.

[pigkal-gia-mounoxeires]

Το

Συμβιβαστικα καλα

Βοηθάει στο να μην κρεμαστείς

Σίγουρα βοηθάει στην πέψη

Και ίσως διευκολύνει στον ύπνο

Αν και σταμάτησα να κοιμάμαι

Όχι ότι σε σκέφτομαι

Απλά πιανομαι άσχημα ,όταν κοιμάμαι.

[pigkal-gia-mounoxeires]

Tάμα.

Παιχνίδια πρωκτικα σου ταζω

Βαθιά μέχρι μεσα τερμα

Ντου κανστ μιχ λιμπεν βενν ντου βιλστ

Σου τραγουδώ πάνω στο ντελιριο σου

Δεν καταλαβαινεις

Τσαντιζεσαι.