politicadas - Tumblr blog

[politicadas]

Un proceso de desideoloxización.

Resulta curioso cando vexo algún filme basado en épocas anteriores a Ilustración como descalifican os sistemas políticos e sociais existentes naquela época. O rei dictatorial, os vasallos disciplinados, un exército opresor e invasor , unha igrexa ao servizo do poder e por último o povo son os rasgos característicos da sociedade na que transcurre a historia. O mesmo pasa cando lemos os libros oficiais de historia, os que obrigan a mercar e estudar ao alumnado para aprobar unha asignatura e non para aprender sobre o noso pasado. Chámolle oficiais porque se non fora por imposición non serían aceptados como se de un credo se tratase. Falamos de empresas de desideoloxización ao servizo do poder como poden ser moitas das editoriais que podemos atopar nos institutos ou incluso facultades, a imposición dun sistema educativo baseado nestes e non na capacidade dos mestres para facer ensinar aos alumnos a aprender por si mesmos. Non é por tanto nin lacazanería, como escoitamos ultimamente nin incapacidade do mestrado. É un sistema baseado nun réxime de disciplina con certos rasgos militares que busca instrumentar aos individuos para servir ao sistema, en lugar de que sexan eles quenes instrumenten ao sistema en función dos seus intereses como colectivo. En líneas xerais resume os intereses do Estado e dos vasallos que o sosteñen. Non falo de Estado como institución, senon do mal plantexamento deste cando é un modelo de Estado preparado para o sistema e non o Estado o que condiciona ao sistema cando este non se adapte a súa cidadanía. Ao final é o sistema o que condiciona ao Estado para que faga o mesmo co individuo, para que este non se cuestione se agora mesmo temos un modelo de sociedade como o das películas que comentaba anteriormente, cun poder baseado en oligarquías que controlan o Estado por medio da imposición dos seus vasallos, para que estes fagan o traballo sucio de convencer a cidadanía a través do sistema educativo, relixión, medios, exército.... de que todo iso é necesario. 

[politicadas]

Jean Charles de Menezes y el debate Libertad vs Seguridad:

La polémica entre los conceptos de Libertad y Seguridad no es nueva. De hecho, periódicamente aparece con el objetivo de plantearnos de nuevo a ver si estamos dispuestos a sacrificar parte de nuestras libertades por el bien de nuestra seguridad. Con este artículo vamos a reflexionar brevemente acerca de un debate recurrente en pleno s.XXI como es la contraposición entre Libertad (de los individuos) y Seguridad (nacional). Para ello tenemos que retrotraernos al 11 de Septiembre de 2001. El terrible atentado del 11-S contra las Torres Gemelas de Nueva York fue utilizado por el presidente George W. Bush como justificación para iniciar una serie de actuaciones que, claramente atentaban contra la libertad de los individuos, en nombre de la seguridad amenazada por el terrorismo internacional. Así, los Estados Unidos, el primer país democrático de la historia, pasó a considerar que la tortura o las detenciones arbitrarias y preventivas estaban plenamente justificadas para luchar contra los enemigos de la democracia. Es interesante ver el desplazamiento que se produjo a raíz de aquel fatídico atentado terrorista, cuando se deja de hablar de libertad y se empieza a hablar de seguridad. La sola mención a la inseguridad o terrorismo justificaba la intervención de la fuerza pública sin tener en cuenta los daños colaterales que pudiese hacer que pasemos por alto detalles insignificantes como la pérdida de todos los derechos y garantías de los criminales. Es decir, la inclusión en la categoría de “criminal” a una persona provocaba automáticamente la suspensión previa de todas sus garantías, sin que sea necesario probar que la persona física que está siendo capturada o asesinada es culpable o no. Si bien muchos podríamos pensar que esto se debe a la particularidad de la mentalidad “yankee”, con los atentados del 21 de Julio de 2005 en Londres se volvería a poner de manifiesto la prioridad de la seguridad sobre los derechos de los ciudadanos. El 22 de julio de 2005, Jean Charles de Menezes fue abatido a tiros por agentes que lo confundieron con un terrorista suicida en la estación de Metro de Stockwell (Londres); al día siguiente de los múltiples atentados terroristas que Al-Qaeda llevó a cabo en la capital londinense y que se saldaron con varias decenas de muertos. El comisario jefe de Scotland Yard, Ian Blair, afirmó en su momento que el tiroteo estaba "directamente relacionado" con la operación activada para atrapar a los terroristas que intentaron un día antes detonar cuatro bombas en tres convoyes del metro y un autobús urbano. Un día después fuentes oficiales de Scotland Yard admitirían que Jean Charles de Menezes era inocente; que se trataba de un joven electricista de 27 años de nacionalidad brasileña. El tema es complicado, por un lado el terrorismo islámico es atípico y extremadamente complejo porque a los terroristas no les importa volar por los aires con tal de matar a cuanta más gente mejor, eso hace que a un terrorista islámico no se le pueda reducir y detener como a cualquier otro delincuente ya que corres el riesgo de que active la carga explosiva y vuele por los aires él junto al policía que trata de detenerle y de cualquier ciudadano que esté cerca con lo cual la única solución es disparar a matar y que el primer tiro vaya directo a la cabeza y lo dejes sin posibilidad de reaccionar. Sin embargo no se debería permitir que el Estado generalice este método con cualquier sospechoso. Al pasar el foco desde la idea de libertad hacia la de seguridad no sólo se termina drásticamente con cuestiones tales como los derechos individuales y las garantías jurídicas, sino que se instala una nueva forma de ser en la sociedad. La idea de seguridad supone la pérdida de confianza en nuestras propias fuerzas y la entrega a la custodia de quienes puedan protegernos. Algo bastante más serio que la mera pérdida de derechos individuales. A medida que en democracias occidentales supuestamente consolidadas como Noruega y el Reino Unido estos últimos años se reclaman medidas como “la monitorización preventiva de los ciudadanos”, los estados autoritarios que llevan años desarrollando esas mismas medidas se frotan las manos. El espectáculo dantesco de ver como el gobierno chino elogia la dialéctica de David Cameron en el Reino Unido es sencillamente patético. Países como China o Irán, cuya censura y control de la ciudadanía han sido criticadas en Occidente durante décadas, convertidas de repente en modelo de conducta. En una democracia, la tecnología y los instrumentos de comunicación social deberían servir para que los ciudadanos controlen y fiscalicen a los poderes públicos, no al revés. La idea de un gobierno “monitorizando preventivamente” las redes sociales para interrumpir cualquier posible conato de rebeldía resulta completamente repugnante e inaceptable, digna de una novela de Orwell, por muchos problemas de seguridad que se pretendan impedir. Ese fin no puede ser utilizado para justificar esos medios. El eterno debate entre orden/seguridad vs libertad lo está perdiendo claramente la libertad. Al fin y al cabo Jean Charles de Menezes no era más que “otro ladrillo en la pared”. Habrá quienes estén de acuerdo; a mí me parece indigno.

“Aquellos que sacrifican libertad por seguridad no merecen tener ninguna de las dos”

Benjamin Franklin

@bricepinkfloyd

[politicadas]

Democracia 2.0 vs "Democracia"

“A participación non presencial que os novos medios de comunicación permiten fortalecerá o poder da cidadanía, a súa capacidade de implicación, de formular tanto protestas coma propostas, de expresarse sen intermediarios”. (Reacciona,2011)

A democracia 2.0, o espírito 15 de maio, a participación horizontal...falamos de algo impensable ata a aparición de internet e do seu uso por parte da cidadanía. O aceso a información sen estar lastrada polos intereses dos dirixentes dos medios de comunicación abre a porta ao verdadeiro xornalismo, e este a súa vez, a unha opinión pública que dista moito da opinión publicada, e cada vez máis.

Partindo desta base é totalmente lóxico defender a existencia dunha ruptura xeracional na sociedade, non pola idade, mais si polo aceso as novas tecnoloxías. A cultura da horizontalidade emana, salvo en contadas excepcións, do aceso en igualdade de condicións a información e a participación, algo que na realidade só existirá cando o ciberespazo se traslade a sociedade. Non deixa de ser unha especie de batalla xeracional, na que chocan o vello xeito de facer política baseado nas elites cun novo xeito baseado na transparencia. Non é tan doado, porque aínda que poida soar bonito, a horizontalidade funciona na rede mentres non coñecemos aos demais nin as súas debilidades ou fortalezas, mais no espazo físico as ideas pasan a un segundo plano. Do mesmo xeito que na rede a responsabilidade do discurso e moito menor, pois incluso pode un escusarse nun pseudónimo e non dar a cara polas súas ideas.

O ideal sería ser capaz de conxugar estes dous métodos de facer política e xornalismo, algo case imposible debido a aposta pola fractura social dos dirixentes deste Estado. Os, cada vez máis sectarios, discursos das forzas do poder provocan na opinión pública a imposibilidade de informarse para tomar conciencia, e poder actuar soberanamente a hora de evaluar o facer político. A horizontalidade sen respeto cara aos demais non deixa de ser unha utopía. Os discursos do poder están destinados a buscar amigos ou inimigos, mais son discursos que non se corresponden coa realidade, destinados a crear unha opinión pública que impida todo o que soe novedoso porque son “cousas de terroristas” ou de “xente que viviu por riba das súas posibilidades”, entre outros exemplos.

Se a democracia 2.0 quere existir deberá emanar da colaboración, trocando a confrontación persoal, na que está baseada a política de hoxe en día; pola confrontación das ideas. As novas tecnoloxías son unha oportunidade. Existiría o movemento 15M tal e como o coñecemos sen twitter ou facebook?. Non o sei, mais estou convencido de que se fose polos medios tradicionais nunca saberíamos o que realmente sucedeu nas prazas.

[politicadas]

Sobre desahucios y culpables

Decía George Orwell que todos los animales son iguales, pero que algunos son más iguales que otros;  lo mismo ocurre con las personas, solo que algunas son más desiguales que otras. Se acaba de aprobar en el Congreso el decreto que permitirá la suspensión de desahucios durante dos años. Hasta aquí casi todo bien, sin olvidarnos que la medida llega tarde, según los datos oficiales de 2007 a 2011 se han realizado 166.000 desahucios; sin embargo, si tenemos en cuenta cifras que ofrecen plataformas de afectados (en las que se incluyen los desahucios llevados a cabo por Juzgados de Primera Instancia (no incluidos en las cifras oficiales) se asegura que el número de desahucios es superior a 400.000. De hecho, en el segundo trimestre del 2012 se han llegado a producir 526 desahucios diarios.

El único “pero” reside en que para poder acogerse a este decreto, se deben de cumplir los siguientes criterios de vulnerabilidad:

(para ampliar información es recomendable visitar: www.boe.es/boe/dias/2012/11/16/pdfs/BOE-A-2012-14115.pdf)

Las familias numerosas, las familias monoparentales con dos hijos a cargo, las que tienen un menor de tres años o algún miembro discapacitado o dependiente, o en las que el deudor hipotecario se encuentre en situación de desempleo y haya agotado las prestaciones sociales o, finalmente, las víctimas de violencia de género.

Asimismo, en las familias que se acojan a esta suspensión los ingresos no podrán superar el límite de tres veces el Indicador Público de Renta de Efectos Múltiples. Además, es necesario que, en los cuatro años anteriores al momento de la solicitud, la unidad familiar haya sufrido una alteración significativa de sus circunstancias económicas, en términos de esfuerzo de acceso a la vivienda.

La alteración significativa de sus circunstancias económicas se mide en función de la variación de la carga hipotecaria sobre la renta sufrida en los últimos cuatros años.

Junto con criterios económicos entre los que destacan; que el conjunto de los ingresos de los miembros de la unidad familiar no supere el límite de tres veces el Indicador Público de Renta de Efectos Múltiples o que la cuota hipotecaria resulte superior al 50 por cien de los ingresos netos que perciba el conjunto de los miembros de la unidad familiar.

También se añade que se tomarán medidas encaminadas a promover un Fondo social de viviendas.  Dicho fondo será con propiedades de las entidades de crédito, destinadas a las personas desalojadas, SIEMPRE Y CUANDO se cumplan los criterios de vulnerabilidad. Los contratos de alquiler deberán ser asumibles, acordes a las rentas que perciben los “vulnerables”.

Desde las plataformas de afectados se entienden que estos criterios de vulnerabilidad son arbitrarios. Es más incluso en lo que se podría concordar con los que defienden el derecho de los bancos a exigir lo que les pertenece, señalan que cada caso es un mundo. No es lo mismo una persona que por circustancias coyunturales se ha quedado sin empleo o ha tenido que acoger a su padre o madre debido al recorte en materia de dependencia, a otro caso de una persona que ha dilapidado y malgastado su crédito.

El crédito emitido por estas entidades fue igual de desproporcionado, en todo caso, al de las familias que lo solicitaron. Por eso es necesario la existencia de una legislación que obligue a que la banca también pierda con esos negocios fallidos ( http://www.rtve.es/noticias/20120621/agujero-banca-espanola-causas-consecuencias/537593.shtml ) y no sea el Estado quien de proteger a uno de los actores mientras el otro queda condenado a la deuda eterna y en la calle (existiendo un derecho constitucional a la vivienda), limitando al mismo tiempo los intereses abusivos con los que la banca condena a las familias y PYMES, mientras hace la vista gorda con grandes multinacionales y partidos políticos.

[politicadas]

Elecións galegas 2012

Os comicios electorais do pasado domingo poñen de manifesto en primeiro lugar a pouca confianza na clase política por parte da maioría dos galegos, tendo unha abstención, voto en branco e nulo que case dobra o número de votos da principal forza política do país, neste caso o Partido Popular. Un PP que aínda revalidando o goberno e cunha maioría parlamentaria máis alta deixase preto de 130 mil votos.

O segundo punto a salientar é a decadencia de partidos de esquerda, ou que polo menos así se definen, como PSOE ou BNG que perden 7 e 5 escanos respectivamente. O escenario actual de crise económica e política e a súa non adaptación as demandas do seu electorado que neste momento demanda outro tipo de política poden ser as claves. Non é lóxico que nunha situación tan crítica como na que se atopa Galiza as dúas forzas opositoras perdan apoios dun xeito tan extremo. A escisión de case a metade do BNG o pasado ano pode ser un gran motivo, mais a gran quebra democrática que existe dentro tamén posibilitou esa fuga de votos, confirmando que as bases son quen de decidir o futuro dos partidos. Por outra banda a pouca renovación do PSOE, tanto estatal como no caso particular galego, provoca que xornada electoral tras xornada electoral sigan perdendo votos.

Resulta imprescindible falar tamén da sorpresa que supuxo a tremenda irrupción de AGE no Parlamento Galego. Nin os máis optimistas da formación apostaban por tal resultado, e moito menos por superar ao BNG. En dinámica de voto todo apunta a un transvase do PSOE e BNG de cara a AGE e abstención, polo que gran porcentaxe pode ser debido a un voto de castigo e a confianza nun proxecto que de momento distánciase ou di distanciarse das vellas formas de facer política.

Por último destacar que nin UPyD nin CxG entran no Parlamento debido a un sistema electoral que favorece as forzas maioritarias. Un sistema electoral que posibilita que o PP teña maioría absolutísima en parlamentarios sen tela en votos válidos emitidos, e chegando “soamente” ao 27% de apoio por parte do electorado galego. Un sistema electoral que permite que o PSOE dobre en escanos a AGE sen distando moito de dobralo en votos, e así sucesivamente.

[politicadas]

Independencia de Catalunya?

11 de setembro, Catalunya, co motivo do festexo da diada , preto de millón e medio de persoas saen a rúa para reivindicar a súa independencia. A marcha acaba de facer historia. De agora en diante o debate está na rúa, no Parlament, no Congreso e incluso nos medios de comunicación. Ata Juan Carlos toma partido no debate, pero vaiamos por partes:

Comecemos por explicar que a procura dun Estado catalán non é algo novo. Parece básico, pero en moitos medios falan de capricho do señor Mas, ou de extratexia política. O único certo é que a marcha do día 11 era pola independencia, e eu son dos que confía que cada asistente acudiu libremente, polo que xa estariamos a falar dun “capricho” colectivo, e como non é algo temporal o trataremos como sentimento colectivo.

Por outra banda está Artur Mas, dende o meu punto de vista un home que se veu superado pola situación, ao igual que Rajoy ou Juan Carlos, pero que rematou tomando unha decisión que lle honra. Despois de tensar a corda nas súas declaracións reúnese co presidente español para negociar un pacto fiscal, que permita a Catalunya recaudar os seus impostos independentemente do Estado. En ningún momento nega a solidariedade entre o resto de comunidades, aínda que deixa caer que se reduciría. Non fai gala de pudencia nesta situación, pois son moitas as empresas que tributando en Catalunya realizan a súa actividade en todo o Estado español, e que non gozarían desas oportunidades nun estado independente, e nun momento económico delicado onde España negocia un “rescate” a Catalunya para solucionar a ruina na que se atopa.

No resto de Estado o discurso apenas varía, todos unidos remamos máis, nos iría peor a todos...A situación é a que é, e sendo conscientes de que a historia a escriben os pobos e non os opinadores profesionais (eses que falan de cidadanía en terceira persoa do plural), as verbas de Pujol abren unha vía a cordura, cando recoñece a independencia catalá como case imposible, mais no caso de non loitar estarian mortos.

En definitiva, esta é a situación: Artur Mas deuse conta de que súa forza emana do pobo catalá, e que por tanto é quen de  tomar a decisión, con o sen a aprobación do Estado. Case a ciencia certa garantizo que será a espaldas do mesmo, pois o déficit democrático no que se atopa España impide que a cidadanía podamos tomar partido en case ningunha decisión política. Se o resultado sae favorable dun xeito medianamente significativo non haberá constitución nin catro gaitas que frene o proceso independentista, pois xa contan coa lexitimidade necesaria para ir ata o final. No caso contrario, seguirá sendo unha comunidade autónoma do Estado español, e probablemente Mas poña punto e final a súa carreira política.

[politicadas]

Desenlace da SOGAMA II

Esta semana tivemos unha noticia que puña punto e final a máis de dous anos de declaracións e debates sobre que facer co lixo que xerabamos na Galicia. Quizáis non tivo a relevancia que merecía entre outras cousas pola proximidade das eleccións  e a "revolución" que está a sufrir o escenario político galego (digno dunha entrada neste blog). Malia este final insípido, no que a reperpcusión se refire, eu tiña un interese persoal sobre este tema, xa que o elexín como traballo de fin de grao e botei dende comezos de ano seguindo na prensa todo o que acontecía, chegando incluso a entrevistar aos diferentes actores que participaron no conflito. Cando presentei o meu traballo a finais de Xullo non imaxinaba que o desenlace ía transcorrer apenas dous meses despois, pero aii amigos... as eleccións todo lo pueden! Debido a iso creo que era unha entrada tan boa, coma outra calquera para voltar das longas vacacións que estabamos a desfrutar os que desfrutamos escribindo neste blog. Por facer unha contextualización rápida e non redundar en eventos coñecidos, debo sinalar que o punto de partida do conflito sobre o lixo foron os excedentes que o complexo de SOGAMA en Cerceda non podía "tratar" e cuxa gran solución consistiu en amontonalos en vertedoiros próximos. A segunda etapa do conflito foi froito da toma de decisións da Xunta, a saber: ampliamos Cerceda ou creamos unha planta no SUR de Galicia e así de paso que desconxestionamos Cerceda, recortamos no que a custes de transporte se refire. O que estaba claro e que algo había que facer. Tendo estes dous puntos claros todo o que aconteceu despois está perfectamente detallado nas diversas hemerotecas da prensa galega. As dúbidas dentro do propio PP sobre a ubicación, a desaparición do escenario da empresa encargada de construir e xestionar o complexo: Estela Eólica... foron dous dos principais ingredientes do conflito político, pero lonxe dos focos de atención quedaba o verdadeiro problema sen resolver: QUE FACER CO LIXO. Nesta semana soubemos que finalmente ían optar por ampliar a planta de SOGAMA en Cerceda. É aquí, onde un que se botou meses seguindo o conflito, non podía imaxinar que a opción máis remota das baralladas fora finalmente a elexida. Falouse de afondar nas famosas tres R (Redución, Reciclaxe, Reutilizar); tamén se falou de que era preciso aforrar os custes de transporte xunto coa necesidade de descentralizar o servizo do tratamento do lixo; por outra banda alardeábase dos postos de traballo xunto coa gran inversión que ía supor para unha provincia do interior como Ourense, con importantes taxas de paro e poboación envexecida...   Tódolos argumentos e tódalas discusión foron gardadas nun saco roto. Decídese ampliar Cerceda e semella que todos, agás a excepción das diversas plataformas en contra da Incieración, quedan convencidos coa solución da Xunta, ou iso semella... quizáis os nervos ante as vindeiras eleccións do 21 de Outubro e as tarefas derivadas da campaña, non permitiron á oposición política, tanto dentro do PP como do resto de partidos da oposición, continuar a defensa do que entendían como unha decisión errática e con incontables danos para o entorno humano e natural próximo a este tipo de complexos. Non me gustaría rematar sen atisbar un pouco de luz ao final do tunel, xa que quizáis esta decisión de ampliar SOGAMA tómase coa boca pequena sabendo que o mellor tralas eleccións autonómicas compete a outros decidir si se amplía SOAMA ou si se cambia o modelo para o tratamendo de lixo, porque de non ser así, un desenlace que non gostaba a ninguén (nin sequera o propio Goberno da Xunta) pode manter un modelo cuestionado e antigo que perdure como mínimo ata o 2020. PD: Agradecer as plataformas que sigan loitando por erradicar un modelo anticuado e nada respetuoso coa natureza, xa que semellan ser as únicas que trala decisión de ampliar Cerceda teñen intención de insistir e incidir nun modelo acorde os tempos que corren.

[politicadas]

A orquestra da crise

Cando o Titanic puxo rumbo o fondo do mar, a orquestra tocando na proa convertiuse nun icono do romanticismo moderno. O que non se dixo nunca foi que existiu un capitán que actuou como un verdadeiro cabaleiro, asumindo a súa culpabilidade e pasando a formar parte do misterioso charco que tantos segredos garda. Non foi un exemplo de desaloxo, e se puideron salvar moitas máis vidas, pero a música soou porque a orquesta cría no barco, dando un exemplo de profesionalidade. 

O sentirse parte de algo obriga a asumir as consecuencias dese algo, pero cando non te sintes representado a situación é moi diferente. Se o capitán torce o barco contra o iceberg, bota a culpa ao xefe de máquinas e é o primeiro en abandonar o barco, a orquestra deixa de tocar. Se os amigos do capitán aplauden como se tira a xente ao mar para que haxa sitio nos botes, a orquestra deixa de tocar. Se o capitán volta no bote para rescatar a orquestra a condición de que sexan os que teñen que remar probablemente lle afundan o bote. Xa nin falar de que pasaría se a filla do capitán lle dixera a orquestra "que se jodan", cando xa apenas manteñen os seus corpos secos.

Polo tanto, non é que nos neguemos a asumir as consecuencias dunha crise creada por nós, senon que nos negamos pagar as culpas dos que nos meteron nesta situación. As veces incluso da que pensar, que se eles se van salvar, lle saia rentable afundir o barco. O sistema financeiro español carece de escrúpulos a hora de condear a un povo á fame, e ao ostracismo guiado por unha clase política nefasta que non representa ao conxunto da cidadanía. Os recortes máis sanguinarios da historia deste sistema oligárquico afectan as clases populares dun xeito espectacular, contan co silencio dunha clase media atemorizada e están destinados a sanear a quenes nos sumiron nesta situación, chegando a culpabilizarnos da mesma. Os 65 millón de euros nos que se cifra o recorte se corresponden coa que fai dous meses dixo Mariano que era necesario para sanear a banca estatal http://www.elmundo.es/elmundo/2012/06/21/economia/1340294198.html. As consecuencias serán que baixe o consumo, debido ao medo e a incapacidade por parte de cada vez máis, desigualdade real manifestada na educación e na sanidade, democracia secuestrada en mans dos de sempre e o peor de todo, ese concepto de cidadanía inculta, insolidaria e que necesita dos sistemas de represión do estado para garantir a súa seguridade. En fin unha sarta de excusas e sandeces para lexitimarse e seguir no poder, que como dicía Maquiavelo corrompe, e canto máis poder maior corrupción. Todo xunto carcome un sistema político onde a cidadanía non se ve representada, e a rivalidade en vez da cooperación está a orde do día. En fin, que se queren música van ter que pagar por ela, pois a orquestra comeza a estar farta.

[politicadas]

BENESTAR E RECORTES

                                                   Fonte: Luis Dávila                                                    http://obichero.blogspot.com.es/

O presente artigo non pretende discutir ou analizar o producto do pleno extraordinario do congreso do 11 de Xullo do 2012. Si ben é certo, a ocasión é óptima para facer unha análise xeral do contexto no que nos atopamos actualmente; un contexto caracterizado por recortes semanais, cuxo obxectivo é satisfacer aos "mercados".

Todos temos unha definición máis ou menos precisa sobre o Estado de Benestar. Incluso me atrevería a dicir que un número significativo de persoas non entenderían a función dos Estados sen esa función "social", de procurar o benestar para os cidadáns. Cando falamos de Estado de Benestar rapidamente pensamos en educación, sanidade, pensións...subvencións en xeral, pero tamén é necesario prestar atención ao finanzamento para ditos fins. É enton cando entran en escena os impostos sexan directos ou indirectos. Os impostos actuais dependen da tradición de cada Estado, e o mesmo imposto aplícase de maneira distinta e cun tipo impositivo diferente segundo residamos nun país ou noutro.

Agora ben, temos que sinalar que España está na cola dos país europeos en canto a gasto público e gasto social se refire. Ambolos dous rankings son elaborados polo Eurostat en base ao PIB que cada Estado gasta (INVIRTE) en sanidade, educación... Pois ben, ditos resultados esclarecen que España non só se afasta da media dos países europeos senón que marca os últimos postos do ranking. Pero e que ademais, isto leva sendo así durante anos, con gobernos do PSOE e con gobernos do PP. De feito si atendemos as porcentaxes de gasto nas partidas sociais, observamos que son practicamente as mesmas, o cal fala bastante do sistema bipartidista do Estado español que evoluciona cara un sistema PPSOE, con acordos e pactos entre os dous principais partidos, e políticas semellantes, afastadas das etiquetas "socialista" e "popular".

Afastandome da última valoración persoal, quero recuperar o motivo desta entrada. O por ques dos recortes sabémolos tod@s... "satisfacer os mercados", o que a maioria non sabemos (e creo que nos gustaría saber) é o para que. Cal é o fin de todo isto? Estamos ante un Estado que penaliza sempre aos mesmos: pensionistas, estudantes, mileuristas... porque son os que non teñen os recursos para defraudar. Pagan os que pagaron sempre, porque como sinalou o Ministro Montoro "quien tiene que pagar no lo hace".

Estamos sacrificando ao Estado de Benestar para satisfacer as demandas dos mercados baixo a dirección da UE. As necesidades da sociedade, a soberanía do pobo e o propio benestar quedan nun segundo plano. Estase encarecendo o nivel de vida para os sectores de poboación máis vulnerables. Cada día hai novas medidas que afectan aos mesmos. A gran derrotada da crise é a Democracia e o Estado de Benestar, cuxos desmantelamentos producense lentamente. Unha vez conclúan, atoparemonos baixo unhas condicións de vida afastadas das actuais e cun Estado o que poderíamos denominar do "Benestando", cunha importante brecha entre ricos e pobres, retornando a situación do século XIX, no que a sociedade estructurábase en clases.

[politicadas]

Reflexións mineiras

                                                   fonte: www.periodismohumano.com/

Antes de centrarme no conflito mineiro, gustaríame sinalar que non coñezo persoalmente a ningún mineiro nin son dunha zona que viva da minería. Cando a maioria da xente pensa neste sector imaxina as dúas ou tres zonas que son coñecidas a nivel nacional pola industria mineira (a comarca do Bierzo por exemplo). Non obstante, hai moitos pobos en Asturias, Castela e León, Aragón, Cataluña, Castela-A Mancha, Galicia e Andalucía nos cales a extración de minerais é unha actividade fundamental. Actualmente traballan neste sector perto de 4.000 persoas, pero do que hai vinte anos vivían 45.000 mineiros–estímase que solamente en Asturias viven indirectamente da minería preto de 10.000 persoas–Esta perda de mineiros explícase principalmente, pola aposta polo producto exterior, principalmente de R. Unido, fronte o produto nacional do que se di, "ten menor calidade".

A pesares da diminución de mineiros nos últimos vinte anos, esta é unha tendencia que comezou fai xa bastantes anos. No conxunto do Estado, pasou a ser un dos principais sectores económicos cando se produciu a Revolución Industrial, a ser hoxe un sector minoritario. Pero si analizamos os datos polo miúdo, observamos como nas zonas onde se segue a dar a minería, a maioría das familias dependen directa ou indirectamente desta actividade. É dicir, en certas rexións este "conflito mineiro" pode ser realmente un drama. 

Pero falemos agora de cando comezou exactamente este problema, e cales son os motivos principais deste "descontento". O orixe deste problema radica nos recortes das axudas que reciben os traballadores deste sector. Traballadores que como amosan as imaxes da prensa destes días, venden unha "estética terrorista" ao tempo que algúns medios, empeñanse en destacar, por riba incluso dos motivos que os levaron á situación actual. Dende os medios véndese que os mineiros solicitan máis diñeiro, pero isto non é certo; o que solicitan é que se respete o acordo firmado o ano pasado, no que se pactou a asignación de axudas para este sector ata o ano 2018. O Ministro de Industria, pretende asinar un novo acordo para o período 2013-2018, no que se asegure o peche obrigatorio das empresas que sexan deficitarias xunto coa redución paulatina das axudas.

Pero o fondo da cuestión ven por outro lado: durante moitos anos, mantivéronse de maneira artificial, varios sectores económicos (entre eles este sector). Os diversos Gobernos foron conscientes disto e a través das CCAA e mais dos municipios, otorgáronse axudas paralelamente ás "escandalosas" pensións ós mineros. Ditas axudas debían ser dedicadas a crear un novo tecido industrial nas zonas dependentes da minería para ir adaptándoa, ós poucos, ao fin da actividade mineira. O problema foi que non se produciu ese novo tecido industrial e a día de hoxe atopámonos cun intento por desmantelar un sector do que viven numerosas familias.

Mineiros encerrados na mina Sierra de Arcos

fonte: www.galiciaconfidencial.com

É obrigatoria sinalar que as accións "violentas" non son as únicas que se están a producir. Dende Maio hai oito mineiros (actualmente son 7, debido a problemas de saúde que tivo un dos mineiros) que decidiron encerrarse nun habitáculo de 40m2 afastados das súas familias, en sinal de protesta. Tamén se produciu unha multitudinaria marcha nocturna co característico gorro de traballo dos mineiros e máis recentemente estase a producir varias camiñatas, dende diferentes concas mineiras cuxo destino é Madrid, para protestar diante do Ministerio de Industria.

                                                                            Marcha nocturna celebrada en León

fonte: www.noticiasdenavarra.com

É inxusto que se criminalice os mineiros ante o que é claramente unha mala xestión por parte dos diversos niveis de goberno. Os mercados seguirán insaciados, a prima de risco seguirá toleando... por moito que se desmantele a minería. Non é cuestión de que os gobernantes deste país despertaran un día e se deran conta de que a minería non é rentable. Hai algo chamado inversión e xuntado coa tecnoloxía apropiada é quen de manter sectores económicos, por iso semella que o problema aquí foi que ises cartos que ían destinados a inversión e que encheron as máns de corporacións políticas e máis de organizacións sindicais non acabaron onde deberían. Hoxe en día é máis barato obter materias primas ou produtos de países nos que os traballadores son explotados, porque lóxicamente, en ditos países os custes de producción redúcense ao que sexa necesario para facer negocio.

Os mineiros e mineiras, independemente da súa lugar de orixe (xa que dende algúns medios insistíase en que moitos eran residentes de fóra de España), están a pelexar polo presente das súas familias. É un acto irresponsable que os medios os tachen de terroristas para xustificar as decisións dos dirixentes políticos. Investigarase que aconteceu con ises fondos para crear un tecido industrial que a día de hoxe non existe? Non, iso non interesa. O que está claro e que os mercados seguirán insaciados e que a prima de risco seguirá toleando por moito que se desmantele un dos poucos recursos enerxéticos que quedan no país. Porque o que non din os medios é que seguiremos necesitando recursos enerxéticos coma o carbón, recursos que co paso do tempo deixamos de producir no país e que polo tanto, teremos que mercarllo a outros.

[politicadas]

Islandia (II Parte): Reformas

Como comentabamos na primeira parte do caso Islandés debido a xestión especulativa da banca privada o Estado atopábase na bancarrota e no Parlamento o discurso de austeridade non cambia. Nunha situación na que a hipoteca do estado equivalía a 10 veces o PIB do Estado algo se comezaba a mover nunha sociedade que deixaba de crer no discurso único. 2009 pasará a historia desta nación polas múltiples caceroladas no Parlamento, que forzaron a dimisión do Primer Ministro e de todo o seu goberno en bloque. As solucións cambian totalmente de dirección e todas as actividades serán sometidas ao control cidadá, que comeza a organizarse en asembleas populares, no que pode ser o nacemento da democracia do S XXI. Os feitos políticos tamén se suceden, así hai tres realmente claves: 1- Rexeita por referéndum do pago da débeda externa en dúas ocasións:           - No primeiro referéndum o resultado foi contundente. Cunha participación de dous tercios da poboación o non alcanza un 93,1% dos votos.           - No seguinte os resultados son máis axustados e cerca dun 55% votaron en contra de pagar a débeda. 2-Reforma Constitucional: En novembro de 2010 se crea unha asemblea constituínte para redactar unha nova Constitución. A reforma debe ser soberana polo que se recurre directamente ao pobo. Para participar da redacción se presentaron 522 cidadáns/as, que só precisaban ser maiores de idade e ter respaldo de mínimo 30 persoas. Unha vez redactada, proceso que comezou en febreiro de 2011, deberá ser aprobada polo parlamento actual e polo electo na seguinte convocatoria electoral. 3-Saneamento e  nacionalización da banca: Probablemente o punto máis crítico desta transición. Ante unha cidadanía que así o reclamaba o goberno decide non rescatar aos bancos que  o necesitasen para subsistir. Ante esta situación caben dúas opcións: a quebra ou a nacionalización. Así, os tres grandes bancos da illa, Kaupthing, Glitnir y Landsbankinn, se converten en entidades controladas na sua maioría polo Estado, o que non garantiza unha completa nacionalización da banca, pero si que garantiza un certo control social da banca. Xunto a estes tres puntos que constituen a columna vertebral da línea política marcada polo pobo Islandés, compre unir a de búsqueda de responsabilidades pola mala praxis bancaria e política e o inicio de accións legais dos responsables. Algunhas noticias relacionadas: http://www.elmundo.es/mundodinero/2008/10/09/economia/1223538640.html http://elpais.com/diario/2011/04/03/negocio/1301836465_850215.html http://elpais.com/diario/2011/08/22/ultima/1313964001_850215.html http://economia.elpais.com/economia/2008/10/10/actualidad/1223623977_850215.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2009/01/26/internacional/1232981196.html

http://noticiascl.terra.cl/tecnologia/noticias/0,,OI5177426-EI12469,00-Islandia+reforma+su+Constitucion+con+asambleas+en+internet.html

http://economia.elpais.com/economia/2010/03/06/actualidad/1267864373_850215.html

http://economia.elpais.com/economia/2011/04/09/actualidad/1302334376_850215.html

http://www.expansion.com/2008/10/09/empresas/banca/1223539099.html

[politicadas]

Banca pública e banco malo

Con motivo dos problemas de Bankia, das primas de risco ou mesmo os políticos que piden modelos alternativos (véxanse declaracións de Cayo Lara[IU] ou Tomás Gómez [PSM]), estos días estamos a escoitar falar da Banca Pública ou da creación dun Banco Malo (público). O presente artigo pretende aclarar ditos conceptos.

Antes de entrar en matería gustaríame resaltar un descobremento que me deixou un pouco patidifuso. Semella que nos USA dende o ano 2010 xorde un movemento popular e político a favor de nacionalizar os bancos. Isto débese principalmente o desprestixo que sofre a banca privada nestes momentos pola crise financeira, pero tamén ao relativo éxito da banca pública no pequeno número de Estados dos USA nos que contan con dita fórmula.   (para máis información)

Banca pública. Curiosidades

Si ben o do banco público non é algo novo, está vixente nalgúns países emerxentes que están escapando da crise (Brasil, China, India...), tamén é certo que a existencia da banca pública non implica que desaparezca a banca privada, pode tratarse dun modelo mixto no que conviven ambos ámbitos, por non falar de alternativas como a creación de bancos mixtos.

No Estado español ata fai pouco existían as Caixas de Aforro, que si ben seguen existindo, dende a explosión da burbulla inmobiliaria pasamos de 45 Caixas ata as 15 que existen actualmente (algunhas intervidas polo Banco Central). Estas Caixas malia o parecido coa banca pública, dado que contan cunha finalidade social e non poden xerar beneficios, actúan en base a criterios puros de mercado. A maiores, engadir que non existen noutros Estados e a maioría dos organismos internacionais descoñecen o funcionamento das mesmas.

Pero incluso si nos remontamos a comezos do século XX observamos a existencia dunha banca pública en España que se mantivo vixente ata a década dos 90. Os motivos do desmantelamento desta banca foi o abandono da visión nacionalista que predominara ata ben entrado o tardofranquismo. Na etapa democrática, tanto conservadores coma socialistas acordaron privatizar, o entender que un sistema financeiro privado sería capaz de atender a demanda de crétido da sociedade española. A pesares da confianza no novo modelo financeiro mantivéronse os ICO (de forma residual) no caso de producirse "acontecementos excepcionais". Polo que é un modelo coñecido e que funcionou nun período de tempo considerable.

Principios da Banca Pública

En cantos os principios da banca pública poderíamos tentar resumilos nos seguintes puntos:

1) Realizar unha política crediticia anticíclica e anticrisis; intentado manter un crecemento en base o crecemento do PIB ou polo menos manter o saldo crediticio en niveis que superasen o ano anterior. Para isto sería necesario un número suficiente de sucursais que chegaran a tódolos cidadáns e que se adicaran a cubrir a demanda insatisfeita polo sistema financeiro privado. É dicir, a súa misión principal sería captar recursos e conceder créditos e avales. esforzándose por compensar a falta de crédito do sector privado.

2) Estarán gobernadas por Directivos, pero debido o carácter público, estes deberán responder ante accionistas públicos (O Estado). Isto é vital, controlar o sistema financeiro para non atoparse con "buracos" como os que se está a atopar o Goberno popular nas contas de Bankia. Máis ca controlar a clave residiría en como controlar, que indicadores e métodos usar para poder garantir unha xestión eficiente. De non ser meticulosos con este apartado córrese o risco de politizar o sistema.

3)Está implícito o caracter ético, pondo fin a proxectos que buscan obter o máximo beneficio no menor tempo posible. Non se xoga co risco, evítase a especulación. Na situacón actual o obxetivo sería aumentar a demanda e para iso débese otorgar crédito a Pymes e máis os fogares (exclúese as grandes empresas polo simple feito de que teñen maiores facilidades para financiarse). Agora ben en época de bonanza, encargaríase de manter o crédito a niveis da economía real, tentando compensar a maior cantidade de crédito (proporcionada polos bancos privados).

Banco Malo

Froito dos créditos concedidos sen excesivo control (ou ningún), na situación actual escoitamos falar de Banco malo e case sempre asociado a activos tóxicos. Na era da burbuxa immobiliaria especulábase co valor dos bens immobles, comprábase a un prezo esperando obter un maior beneficio nun corto/medio plazo. O que aconteceu e que a burbuxa pinchou e os prezos dos bens immobles caeron por baixo do prezo especulativo. A ganancia da banca era a diferenza entre o prezo especulativo e o valor real do immoble e polo tanto agora os bancos posúen bens immobles que nas contas ou balances sitúanse no apartado de perdas.

O truco reside en que cando máis se aproxime o prezo dos edificios ó prezo de mercado, máis perdas teñen os bancos e por iso non lles interesa "regalar" ditos immobles, aínda que semella que tampouco lles interesa seguir embargando ditos immobles. O banco malo sería unha entidade pública que compraría ditos "activos tóxicos". Os bancos interésalles que o prezo sexa o especulativo para así non ter pérdidas nos balances, pero lóxicamente repercutaría nas finanzas públicas, o Estado pagaría os fallos e excesos do sistema financeiro. Si pola contra, mercara os bens ao prezo real, os bancos terían perdas, pero melloraría a imaxen e gañarían prestixo e confianza doutros organismos internacionais. Calquera das dúas posturas buscaría aliviar a situación dos bancos para que estes puideran inxectar crédito nas empresas e nas familias.

[politicadas]

Democracia e 15M

Estanse a producir no último ano movementos sociais que non parten de ningunha organización existente, pero que terminan por crear algúnha forma de organización. O xérmolo da indignación pode ser pola idea que suxire esta imaxe.

Existe a Democracia? de existir é unha democracia real? É moi dificil representar a outros individuos canto máis representar os cidadán dun país ou dunha rexión, pero quizáis os representantes políticos (e sociais) deberían tentar de buscar novas formas de participación política, aproveitando que nos atopamos no séculolo das comunicacións. É anticuado unha participación política cada X anos. Tampouco creo que chegar o extremo de ter que votar por todo ou complicar os procesos lexislativos sexa o axeitado (basta como exemplo a lentitude do proceso lexislativo na UE).

O que está claro e que dende a Primavera Árabe, ata os movementos do 15M hai unha alta porcentaxe de persoas que están descontentos co sistema e que buscan participar dalgun xeito. Os políticos poden arriscarse e non escoitar os gritos da rúa e quizáis estes decidan que a única forma de cambiar o sistema é entrando nil (por moi paradóxico que soe).

Hoxe cúmplese o aniversario da orixe do 15M, do espertar dunha sociedade aletargada. O caso español que podería considerarse como unha nova democracia, custa sair a rúa, custa alzar a voz por medo as represalias. Señoras e señores a democracia significa que non existe unha razón absoluta, implica que hai distintos puntos de vista de afrontar o mesmo problema… por iso tamén implica que non hai que ter medo a participar nela e tentar que atenda os intereses do pobo ao que serve.

Se falamos de democracia falamos desa especie de simbiosis, onde a cidadanía mellora a democracia ao mesmo tempo que esta o fai coa calidade de vida dos seus cidadáns/as. A democracia non é un fin, e unha ferramenta de toma de decisións, onde a riqueza non está no voto (por raro que soe), a riqueza está no debate. Trátase de abordar os problemas que atañen a unha colectividade dun xeito conxunto, aínda que as solucións aportadas sexan diferentes.

Mais aló de valorar as propostas ou intencións do 15M (as cales podedes atopar na prensa estes días) o único claro e que se trata dun movemento democrático. Todos os pilares deste movemento están orientados a autorepresentar a cidadanía, a crear novas ferramentas de participación, a mellorar o sistema. Sexan válidas ou non, o certo é que enriquecen un debate político que permanecía estancado dende a Transición. 

[politicadas]

Hollandmanía

En estos últimos días se ha venido hablando mucho de que la llegada del nuevo presidente socialista al Elíseo traerá inevitablemente un discurso fresco a Europa, un discurso lleno de una gran esperanza y que la etapa de marcada austeridad comenzará a ir acompañada de medidas de crecimiento. Ideas que han ido calando hasta en el mismo François Hollande, ya que en el discurso de celebración de su victoria electoral del pasado domingo, en su querida ciudad de Tulle (de la que fue alcalde hasta el pasado 2008), proclamó que "muchos socios europeos ya podrán respirar aliviados", ya que él se encargará de "dar a la construcción europea una dimensión de crecimiento, de empleo, de prosperidad, de futuro" y no solo de austeridad. [RTVE.es; Hollande arranca su mandato].

Este lunes hemos sabido, que una de sus prioridades, que era trasladar estas peticiones a la canciller alemana lo antes posible, se va a realizar, efectivamente, en un par de días. El próximo 15 de mayo, a las pocas horas de haber tomado posesión como nuevo presidente de la République, François Hollande tiene concertada una reunión con Angela Merkel [Europapress.es; viajará a Berlín el 15] para tratar estos temas.

¿Logrará que la señora Merkel ceda en sus políticas de recorte de deficit público? Se antoja complicado en primera instancia. A pesar de la buena voluntad del Monsieur Hollande, he de reconocer que soy bastante pesimista, aunque es verdad que no se pueden menospreciar, ni mucho menos, noticias como que la Comisión Europea ya se está planteando ampliar la fecha para el cumplimiento del déficit público a España [elpais.com; Bruselas dará un año más]. Reconozco que me ha sorprendido gratamente esta posibilidad, pero también tengo que destacar que esto era algo inevitable por dos motivos:

El primero de ellos, en mi opinión importante, pero no tanto como el segundo tiene que ver con la gobernanza económica: si Europa no se quería ver arrastrada a una crisis aún más aguda por su falta de flexibilidad con España, ya que está sigue siendo la sexta economía dentro de la EU-27 y la quinta dentro de la zona euro, tendría que ceder al aplazamiento de la reducción de déficit público – para los adictos a los datos como yo, las siguientes tablas:

EU-27 PIB 2012

International Monetary Fund, World

Economic Outlook Database, April 2012

Elaboración Propia

Euzone PIB 2012

International Monetary Fund, World

Economic Outlook Database, April 2012

Elaboración Propia

El segundo punto, y para mi ya más importante es que no ceder sería algo injusto. Yo asocio la idea de Europa, y como supongo muchos de los que lean estas lineas también, a la de una "Unión" solidaria, un conjunto de países que se han asociado para lograr alcanzar grandes metas, metas como las recogidas en el informe de la Comisión Europea "Europa 2020" [Europa 2020; European Commission]. Por subrayar algunas, ideas como las de alcanzar que un 3 por ciento del PIB de Europa se destine a I+D, incrementar hasta el 20 por ciento el empleo de energías renovables, aumentar hasta el 40 por ciento el número de personas entre 30 y 34 años con estudios superiores, reducir en un 25 por ciento el número de personas que viven por debajo del umbral de la pobreza en Europa, etc. Objetivos solidarios, ilusionantes. Se persigue un proyecto ideal caminando todos juntos.

Ahora remontenos al año 2002. En septiembre de ese año, el entonces ministro de Economía de la República Francesa, Francis Mer, declaraba en Consejo de Ministros de la UE que "la responsabilidad fiscal pertenece al dominio exclusivo de los Estados miembros individuales" [Mer, 2002:2]. Esta afirmación, que fue respaldada por su homólogo alemán, Hans Eichel, cuestionaba la autoridad de la Union Europea de coordinar la política presupuestaria de los Estados miembros. Estos dos países habían incurrido en déficit excesivo durante varios años, lo que acarreaba, siguiendo la legislación de la UE, una sanción. Sin embargo, en noviembre de 2003 el Consejo de los Ministos de Economía y Finanzas de la UE (más conocido como ECOFIN), tomó una decisión de dificil explicación: decidió suspender el procedimiento iniciado por la Comisión contra Alemania y Francia, decisión que sería posteriormente anulada por el Tribunal de Justicia de las Comunidades Europeas (TJCE) [europa.eu; final pág] en julio del año siguiente.

Por motivos como este me parece injusto que desde esos lugares se esté siempre cuestionando la posición de España en cuanto a la posición del déficit público, como cuando el presidente Mariano Rajoy anunciaba que esperaba cerrar este año con un déficit del 5,8 por ciento [elpais.com; Rajoy anuncia 5,8]. Porque cuando alguien se olvida tan fácilmente de los acontecimientos del pasado también podría llegar a olvidar las metas a alcanzar en el futuro. Por el bien de los franceses, y también por el nuestro, espero que François Hollande sí tenga una buena memoria.

[politicadas]

Islandia (I Parte): Contexto

A coñecida como Revolta Islandesa ou Revolta silenciada non abandona a crónica política nestes tempos. Trátase do único movento social a nivel Europeo que derroca un goberno sen recurrir as urnas, e quizás máis importante, a violencia física, dende a revolta dos cravos de 1974.Tomáronse decisións diferentes ás decisións adoptadas por outros países europeos, chegando a ser un referente ou un modelo alternativo que pode ser tido en conta para afrontar a grave crise que vive a UE na actualidade. Primeiramente precisamos coñecer as peculiaridades de Islandia, tanto as características demográficas como o contexto anterior a crise que se desatou a comezos do 2008. Islandia conta con cerca de 335.000 habitantes. Economicamente non falamos dun Estado dos máis ricos , ainda que compensa esa deficiencia cunha importante independencia enerxética debido a enerxia xeotermica que aproveitan directamente, o que facilita enormemente a creación de industria, así coma a inversión de capital extranxeiro. Aínda deste modo a base da súa economía é a pesca que constitue un 40% do total das suas exportacións.Seguindo a línea do norte de Europa Islandia acostuma ser un dos referentes a nivel educativo e cultural.

                   Fonte: http://www.datosmacro.com/pib/islandia

A finais de 2008 a economía Islandesa non escapa dun escenario global de crise económica. Os efectos son devastadores  para unha economia que era considerada das punteiras. É un escenario similar ao do resto de Europa, onde queda latente unha comunión entre a clase política e a banca privada. Os tres grandes bancos do país (Landsbanki,Glitnir e Kaupthing Bank), que foran privatizados no 2000, atópanse na bancarrota. Esta situación ven precedida do auxe de medidas especulativas da banca, que aínda quebrando, presenta nos seus mandatarios uns beneficios multimillonarios. Consecuencia disto, a tasa de paro aumenta de forma exponencial dende 2008 ata 2010), e a presión cidadá propicia a dimisión do goberno, que liquidou as débedas internas dos bancos cos préstamos do FMI, varios países nórdicos e as Illas Feroes.

Fuente: CIA World Factbook    

[politicadas]

Todo é Política

Somos tres alumnos a piques de rematar o Grao en Ciencias Políticas. Dende fai tempo queríamos ter un espazo no que expresar as nosas inquedanzas relacionadas cos feitos políticos; si ben, ó longo das horas aproximándonos a esta Ciencia Social, puidemos comprobar como a política se mestura con todo.

O noso obxectivo principal será tentar analizar os sucesos políticos e cotiáns coa maior neutralidade posible, aportando datos e cruzando diferentes opinións. En palabras de Aristóteles, Todas e todos somos "animais políticos". Non por pasar da política a política ou os políticos pasarán de ti.

Un saúdo.