ppandam

[ppandam]

Günaydınnnnnnn✨ Bugün biraz yavaşla, kendine nazik ol. Küçük şeylerde mutluluğu bul. Sen, tam da olduğun gibi yeterlisin.

[ppandam]

Nasıl biri olduğumu sorduklarında sessiz diyorlar sadece, ama o sessizliğin altında ne var hiç kimse sormuyor. Yalnızlığın koluna girmiş, mutsuzlukla aynı sofrada oturmuşum sanki ama dışarıdan bakınca sadece az konuşan biri gibi duruyorum. Kimse fark etmiyor içimdeki kalabalığı, ya da belki görmek istemiyor. Hayattan geçip gidiyorum, ne bir iz bırakıyorum ne bir ses, varlığım da yokluğum da aynı. Bazen öyle anlar oluyor ki gerçekten burada mıyım diye kendime soruyorum. Hiçbir an tam ben değilim hiçbir yer tam bana ait değil. İçimde anlatamadığım bir suskunluk taşıyorum anlamaya çalışmadıkları bir ben varım. Ve belki de en çok bu yüzden hiçbir şey artık şaşırtmıyor beni.

[ppandam]

Ben galibaaa çokkkk sıkılıyorum şarkı önerebilecek var miiiii?

[ppandam]

Eski bir Yunan mitolojisine göre önceden insanlar dört ayak, 4 kol ve iki kafadan yaratılmıştır. Ama Yunan tanrısı Zeus bundan korkmuş ve insanları ikiye bölmüş. Ve bundan dolayı hepimiz diğer yarimimizi ararmişız.

[ppandam]

Bilmiyorum kiiii bir evrende varmişş bizim mahalleye daha uğramadi ben sadece görüp yazıyorum daha yaşamadımmm

sen rahat ol ben hallederim. ariyim mi görünce aklıma sen geldin hediyesi dikkatli git aç bırakma kendini sana hep müsaitim iyi geceler yavrum günaydın güzelim

Biz ne Zaman maruz kalicaz yaaa bunlaraa

[ppandam]

sen rahat ol ben hallederim. ariyim mi görünce aklıma sen geldin hediyesi dikkatli git aç bırakma kendini sana hep müsaitim iyi geceler yavrum günaydın güzelim

Biz ne Zaman maruz kalicaz yaaa bunlaraa

[ppandam]

Bazen gerçekten dünyaya ait değilmişim gibi geliyor, sanki herkes bir yer bulmuş kendine bir düzenin parçası olmuş ama ben hep kenarda kalmışım. Ne tam bir yerdeyim ne de büsbütün dışındayım arada bir yerde, tanımsız bir boşluktayım. İnsanların arasında yürürken bile görünmez hissediyorum sesim çıkıyor ama duyan yok. Bakıyorum ama kimse gözümün içine bakmıyor. Herkes birbirine bir şekilde tutunmuş gibi, ben hep elleri kaçırmışım sanki. Çocukluktan beri içimde taşıdığım bir yalnızlık var. Zamanla alışıyor gibi oldum ama geçmedi, sadece sustu biraz. Zamanla anladım ki bazı insanlar kalabalığa karışsa bile içinde hep yalnız kalır. Belki fazla düşünenlerdenim ya da fazla hissedenlerden. Her şeyi derin yaşadıkça daha çok yoruluyorum. Kendimi anlatmaya çalıştım bazen ama ya yüzeyden dinlediler ya da başka biri olmamı beklediler. Şimdi fazla konuşmuyorum, anlatamiyorum çünkü anlatınca hafiflemiyor insan bazen daha da ağırlaşıyor. Kimse yokmuş gibi değil varlar ama hiçbiri gerçekten yanımda değilmiş gibi.

[ppandam]

İçinde büyüyen şeyi kimse dışarıdan göremez.

[ppandam]

Sizi bekleyenler vardır. Rahatsınız. Hem ne kolay rahatlıyorsunuz. İçiniz de boşluklar yok. Neden bende sizin gibi olamıyorum. Bir ben miyim düşünen. Bir ben miyim yalnız...

[ppandam]

Bazen gerçekten dünyaya ait değilmişim gibi geliyor, sanki herkes bir yer bulmuş kendine bir düzenin parçası olmuş ama ben hep kenarda kalmışım. Ne tam bir yerdeyim ne de büsbütün dışındayım arada bir yerde, tanımsız bir boşluktayım. İnsanların arasında yürürken bile görünmez hissediyorum sesim çıkıyor ama duyan yok. Bakıyorum ama kimse gözümün içine bakmıyor. Herkes birbirine bir şekilde tutunmuş gibi, ben hep elleri kaçırmışım sanki. Çocukluktan beri içimde taşıdığım bir yalnızlık var. Zamanla alışıyor gibi oldum ama geçmedi, sadece sustu biraz. Zamanla anladım ki bazı insanlar kalabalığa karışsa bile içinde hep yalnız kalır. Belki fazla düşünenlerdenim ya da fazla hissedenlerden. Her şeyi derin yaşadıkça daha çok yoruluyorum. Kendimi anlatmaya çalıştım bazen ama ya yüzeyden dinlediler ya da başka biri olmamı beklediler. Şimdi fazla konuşmuyorum, anlatamiyorum çünkü anlatınca hafiflemiyor insan bazen daha da ağırlaşıyor. Kimse yokmuş gibi değil varlar ama hiçbiri gerçekten yanımda değilmiş gibi.

[ppandam]

Farkımda bile değiller benim, ne duyuyorlar beni ne de görüyorlar...

[ppandam]

Ayyy dünya varmış yaaa kaldı bir. Bitse de kurtulsam bir rahat nefes alsamm.

[ppandam]

Mücadele etmeyi kimse öğretmedi, sadece başka şansım olmadı.

[ppandam]

Hani hep hayalleri olan insanlar var yaa onlara çok özeniyorum. Bi de üstüne gerçekleştirenler varr. onları hiç söylemiyorum bileee. Ben hayatım boyunca hayal kurmaktan çekindim, korktum. Çünkü ben ne zaman hayal kurmaya kalksam ya tokezleyip düşerim ya da gerçekler yüzüme en acımasız haliyle vurulur. Gerçekleştirilmeyecekse de hayal hayaldir dimi? Ne zararı olabilir ki? Ama bana oldu siz kurdurmadınız. Sadece hayal kurmama engel olmadınız çocukluğumu yaşamama da izin vermediniz. Sokakta koşarken düşüp dizi kanayan bir çocuk bile olamadım. Ağladığımda susturuldum, sevindiğimde abartma dediniz. Oyuncaklarım olmadı benim ama kurallarım vardı hep sizinkiler. Sıcacık bir aferin yerine hep eleştiri verdiniz. Ben yavaş yavaş çocukken büyüdüm. İçimdeki neşe içime gömüldü. Zaten ben hiçbir zaman büyüyünce ne olmak istiyorsun? sorusuna içimden gelen cevabı veremedim ki. Ne zaman bir hayale el uzatsam "o sana göre değil" deyip elimden çekip aldınız. Sanki ben sırf doğduğum yerden ötürü sırf sessiz olduğum için, sırf sizin istediğiniz gibi biri olmadığım için hiçbir şey olamazmışım gibi. Ben hayal kurmayı değil hayal kurmamayı öğrendim. Çünkü ne zaman umutlansam umutlarım ayaklarımın altından kaydı. Oysa bir zamanlar ben de çocukken gece yatağa uzanıp gökyüzüne bakar gibi hayaller kuruyordum. Renkliydi,cıvıl cıvıldı o düşler ama her seferinde bir ses yankılandı içimde "Saçmalama." Ve işte o ses büyüdükçe benim iç sesime dönüştü. Şimdi ne zaman bir şey istesem ben daha isteyemeden o ses fısıldıyor Boşuna heveslenme diyee. Belki bir gün resim yapmak isterdim belki kalabalıklara konuşmak, sahnede olmak, dünyayı gezmek. Ama önce susturuldum. Sonra da kendimi susturmayı öğrendim. Ve şimdi burada, bir köşede başkalarının hayatlarına bakarken buluyorum kendimi. Onlar hayal kurmuş, inanmış, pes etmemiş Ben mi ben sadece bakmışım. Siz beni hevesleri olan bir insan olmama engel ettiniz. Ve ben zamanla soğuk insanlardan uzak, kırılmış, mutsuz birine dönüştüm. Hayata hep geriden geldim. Hep önce başkaları sonra ben kendi başıma bir şeyler yapmak zorunda kaldım istemesem de. Sanki savaş alanında tek başıma kalmış bir asker gibi Kimse buradayım demedi kimse düşersen tutarım demedi. Ben tek başıma göğüs germeyi öğrendim. Ama içim yara doldu. Birileri elimi tutsun istemedim hep bazen sadece yanındayım densin istedim. Ama o üç kelime, bana çok görüldü. Hep güçlü ol dediniz hep sus dediniz. Kırılınca bile dimdik dur dediniz. Ama insan insanlığını ne zaman yaşar biliyor musunuz? Kırıldığı zaman, ağlayabildiği zaman, zayıf olma hakkını kendinde gördüğü zaman. Ben o hakkı hiç alamadım. Şimdi artık içim bir dolu kırık cam parçası gibi. Bastıkça kanıyor ama ben sesimi çıkarmıyorum. Çünkü öğrendim kimse duymak istemiyor. Arkama destek görmek çok görüldü. Ben hep görünmeyen biri oldum. Sadece yap dediniz ama nasıl yapacağımı sormadınız. Ben de içime attım her şeyi biriktirdim,sustum ama sustukça içimde yankı yapan sesler büyüdü. Her zaman sizin yazdığınız kurallara göre yaşadım. İsteklerinize göre şekillendim. Birileri ne isterse ben o oldum. Ama kim olduğumu hiç bilemedim. Kendime hiç sıra gelmedi. Başkasının hayatına imrenmekten özentiyle bakmaktan…sadece izlemekten yoruldum artık. O mutlu fotoğraflara, gülüş dolu videolara bakarken kendi içimde sessizce ağladım. Çünkü biliyordum onlar gibi gülemezdim. Çünkü gülmek bana hep geç kalan bir misafir gibiydi. Benim hikayem yazılmamış bir masal gibi. Bir yerlerde başlıyor ama hiç mutlu sona ulaşamıyor. Benim içimde umut eden bir çocuk var hala ama o da artık susmayı öğrendi. Ama içimde bir yer… hala minicik de olsa umut ediyor. Bir gün biri çıkar, derinlerime bakar ve sen hala varsın der diye bekliyor. Ve belki bir gün sıra bana da gelir diye.

[ppandam]

Belki de gerçekten öyle biri değilimdir… Sadece içimi ustalıkla saklamayı öğrenmişimdir.

[ppandam]

Nasıl bir his biliyor musunuz? Çığlık atacak kadar doluyum ama susacak kadar da çaresiz...