prettypigxelephant-blog - Tumblr blog

[prettypigxelephant-blog]

Pagsasama

Pagkain mo, Pagkain ko

Lagi tayong magkasalo

Mula noong nasa baba pa tayo

Ngunit ngayon bakit wala na ito

Tila yata inayawan mon a ako

 Sa paglipas ng mga araw

Sa aking isip lagi ka nang dumalaw

Ydna aking kaibigan

Huwag mo akong kalilimutan

 Salamat sa mga araw na tayo ay nagkasama

Ikaw ay para nang aking sinisinta

Katulad ni David mon a iyong iniirog

Minsan ako’y nagseselos na ng napakatayog

 Ngunit kay David buo ang suporta ko

Na balang araw ay magiging isa kayo

Kasama ng Panalangin na sana’y magkatotoo

Basta huwag kalimutan ako ang ninang niyo

[prettypigxelephant-blog]

Marimo Marshmallow

[prettypigxelephant-blog]

XENDREX: Ingat ka doon ha?

A simple word that touches my heart so much. I dream to have a big brother, but unfortunately I can’t have. I have two big sisters, and having a big brother is too impossible to happen. Pagkarinig na pagkarinig ko ng mga salitang ito “Ingat ka doo ha, ate *****” grabe yung naramdaman ng puso. Kahit na hindi ito mismo sa akin sinabi ay sobra talagang na touch ang puso ko. Ang sweet ‘yun na lang ang masasabi ko. Sana may kuya rin ako na sobrang sweet. Hindi man showy pero pagnagshow na ng love niya ay bongga. Hindi ko maiwasan na hilingin na sana may kuya rin ako.

[prettypigxelephant-blog]

A STORY THAT I WANT TO TELL YOU

HER SIDE...

Three hundred sixty-five days before…

Ito ang uang araw na tayo ay nagtagpo. Nasa tabing dagat tayo noon. Kasama mo ang iyong barkada at gumi-gimik kayo sapagkat katatapos lang ng unang semester niyo. Ako, nanduon ako sa resort na iyon sapagkat gusto ko muling magsimula ng bago. Nandoon ako para makapag-isip-isip dahil sa nagyayari sa buhay ko… sa pamilya ko.

Nging masaya ako noong nakilala ko kayong magbabarkasa, pero mas naging malapit tayo sa isa’t-isa. Lumalabas tayong dalawa at hindi natin isinasama ang barkada mo. Pumupunta tayo sa iba’t-ibang lugar na hindi nila alam, at sa tuwing malalaman nila ay inaasar nila tayo na gusto nating masolo and isa’t-isa. Bilang sagot, tayo ay tumatawa na lamang.

Two hundred fifteen days before…

Sa pagkakataong ito, tinanong mo ako kung ano ba tayo? Sinagot kita, “Magkaibigan tayo.” Hindi ka umimik, pero nakita ko ang sakit sa iyong mga mata noong sinabi kong magkaibigan lang tayo. Hindi mo alam, pero ilang gabi rin akong hindi pinatulog ng aking konsenya dahil sa sakit na ibinigay ko sayo.

Hindi nagtagal at nag-usap muli tayo tungkol ditto, at nagkaroon tayo ng kasunduan na tayo lang ang nakakaalam. Ang hirap itago ng kasunduan na iyon, pero hindi tayo nagpatinag.

One hundred twenty days before…

Naging opisyal tayong magkarelasyon sa harap ng ating mga magulang at mga kaibigan. Lubos na galak ang aking naramdaman noong mga panahong iyon. Hindi mawala sa aking mukha, ang ngiti na pagkatamis-tamis. Nakikita ko sa iyong mukha na nagsasabing “Sa wakas sa loob ng mahigit kumulang 95 na araw ay nagging opisyal na rin kami. Wala na kaming itinatago pa.”

Ang sayang makita na masaya ka. Ang sarap sa pakiramdam at salamat lahat ng sakit na ibinigay ko sayo ay napalitan na ng saya.

Lagi tayong magkausap nang mga sandaling iyon. Hindi na nila tayo mapaghiwalay pa.

Hindi magkarelasyon ang turingan natin, kundi parang magkaibigan lamang. Hindi iba sa atin ang pagsasabi ng goodbye. Para bang normal na goodbye lamang ng magkaibigan.

Forty-three days before…

Kakaibang goodbye, ang iyong sambit. Hindi ito katulad ng dati. Hindi ko na lang pinansin pa at baka dahil lamang sa pagod mo sa eskuwela. Hinayaan ko na lamang na lumipas ang panahong ito.

Hindi ko inaasahan na bigla kang manlalamig. Kinimkim ko lahat ng sakit na iyong ibinigay. Wala kang narinig na kahit amo mula sa akin. Ang tangi kong ginawa ay intindihin ka. Ang unawain ka. Tinetext kita lago para kamustahin ka, pero wala akong napapala.

Three days before…

Tinext mo ako kasi sabi mo may sasabihin ka. Tuwang-tuwa ako dahil sa wakas makakapag-usap na tayo. Nagbihis ako nang maayos para sayo. Nagpasalon pa ako pero, hindi ko inaasahan ang sasabihin mo, “Riri tapusin na natin ‘to.”

Ang sakit…Sobrang sakit. Tinanong kita kung bakit pero, hindi ko ako sinagot. Umiyak ako noon sa iyong harapan, pero para sa’yo ako’y wala lang. sobrang sakit kung alam mo lang.

Today…

Nakakatawang isipin na nandito na naman ako sa lugar kung saan tayo uanag nagkita. Nandito ako para kalimutan ka. Nandito ako para ipaanod sa tubig ang iyong alaala. Masakit pero kailangang tanggapin na pustahan lang pala. Pinaglaruan mo lang ako para makuha siya, at ang pinakamasakit sa lahat ‘yung bessy ko pa. Ang sakit kung alam mo lang. Kailangang tanggapin, para ako’y makapagsimulang muli. Ito na ang huling beses na ikaw ay aking iisipin at papalayain na kita sa isang taong tayo ay naging magkakilala. Daig pa natin ang isang linggong pag-ibig.

Sa loob ng isang taon ako’y binigyan mo ng panandaliang ligaya na magiging parte na lang ng aking alaala. Sana ikaw din ay tunay ngang maging masaya. Sa loob ng isang taon, ikaw ay lubos kong nakilala. Kahit simpleng bagay ay ginagawa mong komplikado sana naman sa pagkakataong ito, hindi mo ito pinakumplikado dahil alam kong may rason sa likod nito. Hindi isang linggong pag-ibig kundi isang taong pag-ibig ang meron tayo.

Paalam sayo.

HIS SIDE…

Today…

I am here exactly where you are, and I’m staring at you from a far. It hurts to see you in pain especially when I know I’m the reason why. I know you are brave enough to face the reality that I am just part of your memory, and I can’t look at your eyes directly because I can’t handle the agony.

I know, you know me that well, and I know you too well. You must be thinking the reason behind our situation today: Don’t think too much because the reason is so lame. It is one cliché reason that doesn’t need your attention. It will just cause you too much pain.

It’s been exactly three hundred sixty-five days when we met. Those days were my happiest days of my life. I feel the joy that really comes from my heart. Sometimes there’s a hardship because of our misunderstanding, but it is just a simple one, not like what I’m feeling right now. There is no one to blame to, except for myself alone. I caused you pain, and it doubles the pain that I’m feeling.

I curse myself because I can’t protect you the way I promised you. The worst part is I’m the reason behind every anguish that you feelin’ today. Because of this weak health of mine, we can’t do what we supposed to do.

Three days after…

Here I am again, watching you from afar. Still, you’re writing in your favorite notebook. I don’t know if it is for your academic requirement or for your sentiments in life. I know it is very forbidden notebook of yours, but I accidently read some piece of it. May be at this time your writing is about me because I know you will not tell to anyone what you feeling because you hate pity. It’s always your pride not your heart. Even though you’re broken inside you keep it by yourself, and write your emotions through poem or short story. It’s your comfort zone, right?

I hope it that simple way, it ease your pain.

Forty-three days after…

I didn’t do anything; I’m just watching you from afar. I hope you’re in the process of moving on. It may be hard because we don’t have enough closure. From then up until now, I don’t have the courage to say to you the reason because I don’t want you to be hurt. It is okay that I’m all alone suffering from it.

I’m fool to think that I’m not hurting you now, but I know it is still the best way. I don’t want to see you to break down.

One hundred twenty days after…

Upon observing you from a distant, I can see the gloomy in your mood. It may not be the fullest, but at least there is change. It has been almost four months or more since we have conversation, if it is gonna be called conversation. I missed you so much, but I can’t go near you. If I go, I know your walls that you built will fall down as if it was taken by a bomb. I don’t want to see you again like one hundred twenty days ago.

I missed you, but I need it to keep by myself. It hurts because I can’t do anything. I hate this feeling. What can I do to help you? Please help me, too.

Two hundred fifteen day after…

I’m getting weaker today. I thought it was a simple asthma, but I was wrong. My parents kept me my health condition. I thought I was normal, but I’m not. I can’t do whatever we want because of my condition. My whole life was a lie. I don’t want you to be part of those lies. I hope one day I can tell you everything. I will do everything to be strong enough and face you.  I will fight this Congenital Heart Disease for you.

Three hundred sixty-five days after…

Today is the day that I’m going to tell you everything. It may sound so selfish, but I want you to know the reality behind. For almost one year of looking you from afar, I think it is enough for you to suffer from pain. I think it is the day that you must know the truth.

You are still at your favorite spot. You are sitting on one of those benches. There’s nothing new with you. You are still the Riri that I know before. The simple Riri that I know.

My heart is beating so fast as a reach your destination. You not are looking at me because you are so busy  writing in your notebook. I don’t where to start. I don’t know how to start. I’m about to call your name when you look directly in my eyes.

It was a painful stare, yet longing for love.

“Hi,” I said.

You don’t talk, even one word. I accept that as a response from you. I know it will not be easy because after a year or so, I’m standing in front of you. I take those time that you are not talking to explain myself.

You are so emotionless, yet still listening to my lame excuses. I feel so happy at the same time in too much agony, but I know I deserve those agonies, and I will never erase the pain that I’ve caused you.

I made you cry for the second time around. I can’t help, but to cry, too. After hearing my explanation, you said you need time and space, then you run away. It hurts, but I know I can help you that way. Not following you, and giving the time and space that you wish for is the only thing I can do. It hurts a lot. A lot.

I’m willing to wait for you even if it takes another three hundred sixty-five days again.

[prettypigxelephant-blog]

HISTORYA

Isang taon ang lumipas nang hindi ko namamalayan,

Inakala ko’y isang panaginip lamang,

Panaginip na kailnma’y hindi ko na gusting balikan,

Sapagkat gusto ko na itong kalimutan.

 Sa simula pa lamang ay hindi na maganda,

Humarap kaming pamilya sa isang pagsubok,

Pagsubok na para sa aki’y napakahirap tangggapin,

Pero, kailangan, para sa ikakapanatag ng bawat isa.

 Tibay ng loob at pananalig sa Kanya,

Iyan ang naging sandata,

Upang lubos na matanggap ang kinakaharap,

At mapagtagumpayan ang bawat hinaharap.

 Hindi pa riyan natatapos ang pagsubok sa buhay,

Mayo noong taong iyon hinarap ko ang takot,

Takot na huling beses ko nang maramdaman ang kasiyahang iyon,

Sapagkat sasakyang aking sinasakyan ay nawalan ng preno.

 Hindi ko malilimutan ang araw na iyon,

Sobrang takot ang aking naramdaman,

Emosyonal na pangangailangan, aking pinaglabanan,

Hindi ko na muli pang pinapangarap na balikan.

 Sa bawat negatibo sa ating buhay,

Hindi mawawala ang positibong karanasan,

Ngunit, hindi ito ang nagging highlight ng aking buhay,

Ang tumatak sa aking isipan ay ang pait ng nakaraan.

 Taong 2016, para sa akin ay hindi nagging maganda,

Pero kailangang tanggapin at kalimutan na,

Hindi na kailangang ipagpilitan pa,

Dahil ito’y isang historya na.

[prettypigxelephant-blog]

[prettypigxelephant-blog]

My blog posts relatable quote pictures! Follow for more.

[prettypigxelephant-blog]

<3

[prettypigxelephant-blog]

Manifest awesome in everything that you do.

[prettypigxelephant-blog]

please follow

[prettypigxelephant-blog]

Ellie

Bakit ganoon sa halos lahat ng binabasa ko,

Ikaw ang naaalala ko,

Hindi ko alam kung bakit ganito ang epekto mo,

Masyado akong nadala sa kwento ng buhay mo.

 Hindi ko lubos maisip kung paano mo kinaya,

Ang problema na umagaw sa iyong ligaya,

Ligayang mahirap nang ibalik pa,

Pero ito ay ginawa mo pang kuwela.

 Ang hirap gumawa ng istorya lalo na at sarili ang bida,

Kasi hindi magkatulad ang tingin mo sa sarili mo at tingin ng iba,

Maaaring sa tingin mo okay ka, pero para sa iba ay hindi pala,

Pero ako ay pinahanga mo sa lakas ng loob at tiwala sa sarili mo  na ganoon ka talaga.

 Sa kabila ng lahat, ikaw ay nagsikap,

Para mawakasan lahat ng paghihirap,

At mabuhay para sa hinaharap,

Hindi sa nakaraan na nagpapahirap.

 Ibinahagi mo ang iyong istroya,

Hindi para manakot sa iba,

Kundi para maging paalala,

Na ang PAG-IBIG ay HINDI basta-basta.

 Hindi pwedeng sabing hindi ka nag-ingat,

Kaya ikaw ay nasaktan at naghirap,

Dahil ang motto ay “Mind over Heart”,

Kaya walang makakapagsabi na ikaw ay hindi maingat.

 Para sa akin, isa kang alamat,

Alamat na hinubog ng pagsubok,

Pagsubok na nagpatibay sa iyong loob,

Nang sa gayon ay maging inspirasyon sa iba na pinanghihinaan ng loob.

 Isang manunulat na hindi perpekto,

Ngunit hinahangaan ko,

Dahil sa kanyang angking talino,

Na halos bumubuo na sa pagkatao ko.

 Buhay ko ay binigyan niya light,

Ganoon na rin pati bright,

Siya ang aking naging knight,

Walang iba kundi si ELLIE DELIGHTS…

[prettypigxelephant-blog]

[prettypigxelephant-blog]

Reblog and follow please!

[prettypigxelephant-blog]

Count your age by friends, not years. Count your life by smiles, not tears.

John Lennon (via lifeofquotations)

[prettypigxelephant-blog]

22 Gorgeous Gothic Wedding Cakes In Black That Contradict Convention

culturenlifestyle:

Topic: Food, Cakes, Wedding ||  by STAFF

No matter where we turn, wedding cakes are in the spotlight! From galaxy inspired sweets to stunning geode wedding cakes, the new gothic trend cake seems to be the most daring, as well as beautiful.

Keep reading

[prettypigxelephant-blog]

Why did you let me fall in love with you if you weren’t here to stay?

kabalintunaan // notes to my ex-girlfriend  (via wnq-writers)

[prettypigxelephant-blog]

Sabi mo…

Gabi-gabi akong lumuluha,

Para lang pala sa wala,

Kasi kahit kalian pala ako’y hindi naging parte buhay mo,

Na ako pala’y isang hamak na laruan lamang.

 Salamat sa trauma mong ibinigay,

Natutunan ko nang lumugar,

At ‘wag ipagsiksikan ang sarili,

Sa taong hindi marunong magpahalaga ng damdamin.

 Ito ay aking ginawa para makawala,

Sa sakit ng kahapon at mabuhay para sa ngayon,

Upang hindi masayang ang buahay na biyaya,

Hulin a ito, at I will let you go,

Paalam aking mahal.

�筜$�;�

Sabi mo, ako lang,

Sabi mo, tayo lang,

Sabi mo, tayo lang hanggang dulo,

Sabi mo, totoo ang lahat ng ito.

 Sabi mo, hindi mo ako pababayaan,

Sabi mo, lagi mo akong aalagaan,

Sabi mo, nandito lang ako sa iyong tabihan,

Sabi mo kaya aking pinaniwalaan.

 Sabi nila, hindi lang ako (meron pang iba),

Sabi nila, niloloko mo lang ako,

Sabi nila, sinasaktan mo lang ako,

Sabi nila, hindi mo deserve ang puso ko.

 Sabi nila, gumising na ako,

Sabi nila, ang bobo ko,

Sabi nila, hindi ko ginagamit ang utak ko puro puso na lang ako,

Sabi nila, bahala na ako.

 Sabi ko, baka nagkakamali lang kayo,

Sabi ko, hindi yan totoo,

Sabi ko, baka naninira lang kayo,

Sabi ko, hindi niya magagawa ito.

 Sabi ko, nangako ka,

Sabi ko, tutupad ka,

Sabi ko, iba ka,

Sabi ko, hindi ka tulad ng iba.

 Pero bakit ganoon? Mata ko ang naging saksi,

Hindi ko matanggap, ang sakit na iyong ikinubli,

Mali ba na naniwala ako sa ‘yong pangako?

O mali ba na masyado akong nagtiwala sa ‘yo?

Gabi-gabi akong lumuluha,

Para lang pala sa wala,

Kasi kahit kalian pala ako’y hindi naging parte buhay mo,

Na ako pala’y isang hamak na laruan lamang.

 Salamat sa trauma mong ibinigay,

Natutunan ko nang lumugar,

At ‘wag ipagsiksikan ang sarili,

Sa taong hindi marunong magpahalaga ng damdamin.

 Ito ay aking ginawa para makawala,

Sa sakit ng kahapon at mabuhay para sa ngayon,

Upang hindi masayang ang buahay na biyaya,

Hulin a ito, at I will let you go,

Paalam aking mahal.

�筜$�;�