proevenvanhetleven - Tumblr blog

[proevenvanhetleven]

Brief

                                                                                              23 december 2018

Lieve, toekomstige, Iris, Laat me deze brief beginnen met een quote; “ I am not what happened to me. I am what I choose to become. “ Ik schrijf je deze brief met een reden. Namelijk, omdat ik hoop dat dit je op het rechte pad houdt. Omdat ik je een gelukkig leven gun. Een leven waarin je gelukkig bent voor jezelf en niet voor een ander, waarin je gelukkig bent met jezelf. Ik wil dat je iemand anders wordt dan je nu bent. Niet iemand die al bestaat en ook niet iemand die je denkt te moeten zijn om anderen gelukkig te maken. Ik wil dat je iemand wordt die gelukkig is met zichzelf. Iemand die niet bij iedere stap nadenkt over wat een ander er van zal denken. Ik wil dat je keuzes maakt omdat jij denkt dat het de juiste keuze is. Mocht deze keuze in de toekomst toch anders uitpakken dan je gedacht had, dan is dat oké. Daar hoef je jezelf niet voor te straffen. Je hebt die keuze gemaakt omdat je dacht dat het de juiste keuze was. Zie het als een leermoment niet als falen. Als je keuzes maakt omdat jij er achterstond, mag je trots zijn op jezelf. Je hebt een keuze gemaakt vanuit je hart, zonder daarbij te luisteren naar wat de hele wereld ervan dacht en dat is iets super krachtigs en moois. Daarnaast wil ik dat je, je angsten aangaat. Je hebt er nogal wat en de enige manier om van je angst af te komen is om door ze aan te gaan. Ik weet dat dit veel paniek bij je op roept, maar wanneer je blijft luisteren naar die angst zul je voor altijd leven met angst. Wat ervoor zorgt dat je nooit gelukkig kan zijn. Ik wil dat je geen dingen meer vermijdt uit angst, spreek je angst uit en ga er kei hard tegen in. Je mag bang zijn wanneer je ze aangaat, zolang je ga ze maar aangaat. De tijd zal je het inzicht geven dat de dingen niet zo eng zijn als je denkt dat ze zijn. Geef jezelf de tijd. Rome werd immers ook niet gebouwd in een dag. Omring je door mensen die je lief hebt en die jou lief hebben. Stop met het jezelf omringen van mensen die je meer energie kosten dan geven. Stop met het jezelf anders voordoen naar anderen, omdat je denkt dat anderen je dan mogen. Ik wil dat je ontdekt wie jezelf bent en dat je die persoon bent. En als mensen jou dan niet mogen is dat niet jou probleem. Je zult nooit gelukkig worden wanneer je je blijft voordoen als een ander persoon. Omring je door mensen die je kracht geven in plaats van pijn doen. Vraag jezelf af waarom je mensen toelaat in je leven die je pijn doen. Ik weet dat je graag iedereen te vriend wilt houden, maar dat kan niet. Ik wil dat je een paar goede vrienden hebt, die respect voor je hebben om wie je bent, die je laten zijn zoals je bent, die je lief hebben en er voor je zijn wanneer je ze nodig hebt. En het zelfde verwacht ik van jou. Dat je er voor mensen bent, dat je ze respecteert zoals ze zijn, dat je ze laat zijn wie ze zijn, dat je ze lief hebt, maar jezelf daarin niet verliest. Ben bewust van je eigen grenzen en behoeftes, wanneer je dit niet doet kun je er niet voor anderen zijn zoals ik wil dat je er voor hun bent.   En als laatste wil ik dat je je dromen gaat najagen. Dat je vecht voor wat je wilt. Dat je niet opgeeft op het moment dat het moeilijk wordt. Dat je blijft knokken voor je dromen en dat je ongeacht wat anderen hier van vinden achter je dromen blijft staan. Ik wil dat je voor jezelf zorgt. Dit niet door iemand anders laat doen. Je bent een volwassen vrouw. Je kunt dat prima zelf. Ik wil dat je jezelf lief hebt om wie je bent, dat je jezelf troost wanneer nodig, dat je opkomt waar je voor staat en leeft, dat je jezelf niet verliest in wat je doet. Je mag om hulp vragen maar probeer het eerst zelf. Stop met het perfect willen zijn. Je zult nooit een perfecte dochter, vriendin, moeder of wat dan ook worden, perfectie bestaat niet. Dus ga leven naar wat jou gelukkig maakt. Alleen dan zul je oprecht geluk kennen. Twijfel niet aan jezelf, want je bent zoveel krachtiger dan je denkt dat je bent. “ Accept what is, let go of what was, and have faith in what will be. “ Veel liefde, kracht en moed van de jongere Iris.

[proevenvanhetleven]

2018

Lieve Iris,

Weet je nog, 31 december 2017? Weet je nog wat je voornemens waren? 2018 zou jou jaar worden. Het jaar waarin jij je eetstoornis kei hard onderuit zou halen.  Het jaar waarin je zou gaan knokken om te herstellen van je eetstoornis. Het jaar waarin je voor jezelf zou gaan kiezen. Het jaar waarin je gelukkig zou gaan worden. Herinner je het nog?

Je hield het 2 weken vol. Daarna ging je weer kei hard onderuit, en hoe!? Je zakte nog dieper in je depressie. Nog dieper in je eetstoornis. Je zocht hulp in februari, maar je deze kreeg je niet tot augustus. Van februari tot augustus, gingen je gedachtes alle kanten op. De ene dag wilde je dood en een week later wilde je vol voor herstel gaan. Tot je rock bottom raakte. Je zat zo diep in je eetstoornis dat je weken lang niet at. Iedere uur was een gevecht. Iedere dag bestond uit huilen en te veel prikkels.  Want prikkelbaar, mijn god, wat was je dat. Een vingerknip was genoeg om je aan het huilen te maken, om je boos te maken, om je precies op die ene plek te raken. Dagelijkse ruzies met de mensen die je het meest lief had. Steeds minder energie, steeds meer zelfmoord gedachtes, steeds hopelozer, steeds banger, steeds bozer, steeds verdrietiger en steeds meer een stukje van jezelf verliezen. Maar Iris, vergeef jezelf voor wat je jezelf hebt aangedaan. Want juist hierdoor ben je kei hard gaan vechten. Zoals ze in de kliniek zouden zeggen;

60 dagen heb je in een kliniek gezeten. Je wilde zo graag herstellen. Zo graag weer leven i.p.v. overleven. Zo graag gelukkig zijn. Maar je had geen idee hoe. De angst die je had, en die had je op enorm veel gebieden, hield je tegen.

Alles wat tegen je gezegd werd riep angst op. Waardoor je nog meer in jezelf keerde. Maar wat mag je dankbaar zijn. Dankbaar op je blote knieën dat je een enorm goed team specialisten, ervaringsdeskundige en mede patiënte om je heen had. Allemaal mensen die jou dagelijks weer dat zetje in je rug gaven om er weer voor te knokken. Na 60 dagen vechten, mocht je weer naar huis. De plek waar het vechten pas echt zou beginnen. Je wist dat het zwaar zou worden, maar zo zwaar als het was had je nooit voor ogen kunnen nemen. En toch, ondanks dat, knokte je iedere dag. Iedere dag weer die maaltijd naar binnen. Iedere dag weer bezig met therapie/herstel gerichte dingen. Je weigerde je dagen clean op te geven. Je gebruikte je koppigheid in herstel i.p.v. tegen herstel. En dat doe je nog steeds. “2018 was a weird year, because I was somehow living my best life and my worst life at the same time.”

[proevenvanhetleven]

60 Dagen

Ik heb mijn 60 dagen mijlpaal behaald! (inmiddels 62 dagen om precies te zijn).

De afgelopen 60 dagen zijn een enorme strijd geweest. Ik had een terugval tijdens mijn behandeling in Zuid-Afrika. Om precies te zijn op mijn 43ste dag van mijn behandeling.

De dag voor mijn terugval schreef ik in mijn communicatie dagboek; Woensdag, 26 september 2018

Ik voel me schuldig, bang, boos, bedroeft, ik heb geen idee hoe ik het mentaal met me gaat. Het voelt als een grote puinhoop.

Er gebeurt zoveel op dit moment. Vooral binnen de community. Ik voel me machteloos. Ik voel me enorm rusteloos. Angstig. Ik zoek controle. Ik wil controle. De community is onrustig. Mijn telefoon was er niet. Ik weet niet wat de bedoeling is van de community meeting morgen. Of het plan door gaat of niet, het blijft voor mij allemaal een groot vraagteken. Ik ben onrustig voor de skype sessie morgen. Ik weet even niet waar ik het moet zoeken. Terug in de eetstoornis is geen optie. Een groepsgenootje had een enorm zware dag, ik heb met haar te doen en wil er voor haar zijn en voor haar zorgen, maar ik weet niet goed hoe. Ik ben bang dat er wat met haar gebeurt.

Een andere groepsgenoot zit zo in zijn emotie. Ik maak me zorgen om hem. Hij wilt naar huis. Maar ik gun het hem zo om zijn proces hier af te maken. Ik wil helpen, maar weet niet hoe. Ik voel me zo enorm machteloos. Ik wil zo graag controle. Ik maak me zorgen over een andere groepsgenoot, ik heb het gevoel deze persoon in een hoek geduwd te hebben, waar deze persoon niet wilt zitten. Ik voel me hier zo verantwoordelijk voor.  Ik ervaar zoveel onrust. Controle is nergens te vinden. Ik wil huilen, maar angst neemt me over. Ik heb behoefte aan een knuffel, aan m’n moeder - zoals ik mijn moeder in mijn herinneringen heb -, warmte, iemand die even zegt dat alles goed komt. Maar m’n moeder zit aan de andere kant van de wereld, controle is er niet en de mensen die ik vertrouw zitten zelf in de knoop. Ik voel me alleen, verdwaald, verdrietig, bang, boos, schuldig en enorm machteloos.  Mensen blijven me vragen stellen over groepsgenoten. Er wordt hardop uitgesproken dat ik voor mensen moet zorgen en met hun moet gaan praten. Maar ik heb geen puf meer. Toch doe ik het.

Een uur later werd er weer van mij verwacht dat ik met mijn groepsgenoten ging praten. Ik sta op huilen. Ik heb uitgesproken geen ruimte te hebben voor anderen. Ik voel me enorm schuldig. Ik moet er voor andere zijn. Maar ik kan het niet meer. Mijn hoofd vind dat ik mezelf moet straffen. Ik ben zo boos op mezelf dat ik het niet meer kan opbrengen er voor anderen te zijn. Maar ik heb een grens uitgesproken. Te laat. Maar wel gedaan.

Ik wil me isoleren. Drang tot eetstoornis handelingen neemt toe. Ik weet in ieder geval dat ik niet depressief ben, want ik voel van alles. Jeahj!

Achteraf gezien, wist ik toen heel goed waar mijn behoeftes lagen. Wat ik moest doen om ervoor te zorgen dat ik geen terugval zou hebben. Ik geef in mijn dagboek aan hoe ik me voel. Waar ik behoefte aan had. Maar ik kon op dit moment niet voor mezelf zorgen. Ik wist niet hoe ik ervoor moest zorgen dat mijn behoeftes vervuld konden worden.

Ik was zo bezig met het zorgen voor anderen. Iedereen kwam vóór mij. Iedereen was belangrijker dan ik. Ik wilde er voor anderen zijn. Maar ik kon het niet. Simpel weg omdat ik er niet voor mezelf was. Hoe wilde ik in vredes naam voor anderen zorgen als ik niet eens voor mezelf kon zorgen?

Ik voelde me onveilig. Maar ik had het nodig om mijn gevoelens uit te spreken. Vooral mijn angsten. Als ik me toen kwetsbaar had durven opstellen, was er een grote kans geweest dat ik in verbinding was geweest met anderen. Was er een grote kans geweest dat mijn behoeftes waren vervuld. Had ik mij verbonden gevoeld, warmte ervaren, geen enorme controle drang gehad en rust kunnen creëren. Maar dat is achteraf gezien. Jammer genoeg was dag 43 van mijn behandeling, voor mij een heftige dag. Waarin veel gebeurde. De gevoelens van dag 42 waren er nog. De combinatie hiervan was te veel. Het lukte mij niet om meer dan 3 happen van mijn lunch te nemen. Een knoop in mijn maag zorgde ervoor dat er niet meer gegeten kon worden. Mijn muur was te hoog om op dat moment hulp te vragen van groepsgenoten of Recovery Assistants. De puf was op, om zelf tegen de eetstoornis in te gaan. Ik gaf op. Ik had een terugval. Ik at niet mijn 3 volledige maaltijden deze dag.  Op dag 44 begon ik opnieuw met tellen. Dit is inmiddels 62 dagen geleden. Sinds dien heb ik geen maaltijd meer geminderd, gecompenseerd of over geslagen. De dagen die erop volgde is er nog zoveel gebeurt. Maar het feit dat ik bijna naar huis mocht, gaf me kracht. Het gaf me de kracht om in te kunnen zien dat een nieuwe terugval geen optie was. Ik wilde thuis komen en trots zijn op mezelf. Ik was minder bezig met wat er binnen de community gebeurde en meer gefocust op mijn eigen proces. Uiteindelijk zou ik het thuis ook alleen moeten doen. Uiteindelijk kon ik thuis niet voor anderen blijven zorgen. Ik leerde dat ik eerst voor mezelf moet gaan zorgen. Mijn grenzen moet uitspreken, stil mag gaan staan bij wat mijn behoeftes zijn, mijn emoties mag gaan voelen en mijn angsten mag aangaan. Maar bovenal dat ik mijzelf op de eerste plaats moet zetten. Dit is niet iets wat ik leerde op 1 dag. Dit vraagt tijd.

En nog steeds lukt het soms niet. Maar ik ben er kei hard mee bezig. Zo heb ik vorige week enorm in de knoop met mezelf gezeten. Ik wist niet wat mijn behoeftes waren. Wat ik nodig had. Wat ik met mijn emoties aan moest en mijn hoofd was een grote chaos.

Maar ik ben dankbaar. Dankbaar voor de steun, support en begrip die ik in deze dagen heb mogen krijgen. Dankbaar voor het feit dat ik me kwetsbaar heb kunnen opstellen naar anderen. Dat ik heb mogen vragen om steun, zonder hierin afhankelijk te zijn. Dankbaar voor de steun, maar dat ik hierin nog steeds zelf mocht ontdekken wat ik nodig had. Niemand die mij zei wat ik moest doen. Mensen spraken uit begrip te hebben voor mijn emoties, voor mijn machteloosheid. Het was logisch na de situatie die was gebeurt dat ik me zo voelde. Ik mocht boos zijn. Verdrietig zijn. Bang zijn. Me kwetsbaar voelen. Alles mocht. 

Maar vooral: Mocht ik mezelf zijn.

Doordat mensen mij de ruimte gaven om mezelf te zijn en daarin elke emotie te mogen voelen die er was. Kon ik nagaan wat mijn daadwerkelijke behoeftes waren. - Niet mijn korte termijn behoeftes zoals mijn eetstoornis of destructief gedrag. Maar mijn daadwerkelijke behoeftes.- Of dat nu een dag languit op de bank, onder een dekentje, Netflix bingen was, of de deur uitgaan was. Ik mocht het gaan ontdekken. Ik hoefde niet gered te worden door anderen. Ik moest mezelf redden en door dit moment heen komen. Doordat ik de ruimte kreeg om dit alles te doen, heb ik de afgelopen week enorm veel stil gestaan bij wat mijn behoeftes en grenzen waren. Waardoor de rust is wedergekeerd. Ik heb meer rust in mijn lijf en mijn hoofd. De afgelopen week zijn er misschien wel 20 WTF momenten geweest. Iets wat normaal mijn eetstoornis enorm zou triggeren. Ervoor zou zorgen dat ik een enorme controle drang zou hebben. Maar omdat ik stil mocht staan bij mijn grenzen en behoeftes, ben ik deze week enig sinds in rust door gekomen. Conclusie: Wanneer ik mijn koppigheid in mijn herstel blijf steken, i.p.v. tegen mijn herstel en bewust blijf stil staan bij mijn behoeftes, waardoor ik mijn grenzen kan uitspreken, blijf ik clean. En mag ik vandaag trots zeggen dat ik mijn 60 dagen mijlpaal heb behaald.

[proevenvanhetleven]

Koppigheid

Ik ben altijd een koppig persoon geweest. Een eigenwijs persoon. Zo schreef ik in mijn levensverhaal in Zuid-Afrika hier ook een alinea over:

Ik was een eigenwijs kind. Ik deed wat ik zelf wilde. Ik wilde altijd alles zelf doen. Hulp dacht ik niet nodig te hebben. Zo wilde ik op jonge leeftijd zelf eten en spelen. Zo eigenwijs als ik was, deed ik dat dan ook.  

Rond mijn 3e levensjaar gingen we met het gehele gezin op vakantie naar Frankrijk. Samen met hem ging ik zandkastelen bouwen. Mijn ouders hielden ons van een paar meter afstand in de gaten. Na een tijdje vond ik het wel genoeg met de zandkastelen. M’n broer wees me nogmaals waar onze ouders lagen. Zo eigenwijs als ik was liep ik zelf een richting op waarvan ik dacht dat mijn ouders lagen. Ik ben 3 uur kwijt geweest. De strandwacht, mijn ouders en wat badgasten zijn mij toen gaan zoeken. Ik ben ergens bij een strandtentje in slaap gevallen. Een aantal kilometers verderop. Uiteindelijk heeft iemand mij gevonden. Hij vertelde mij dat hij wist waar mijn ouders waren. Ik was dan wel een eigenwijs kind, maar goed opgevoed. Ik vertelde de vreemde man namelijk dat ik niet mee mocht gaan met vreemde.

Een eigenwijs kind. Maar het feit dat ik eigenwijs was, was ik ook enorm koppig. Mijn ouders, broer, vriendjes en vriendinnetjes konden zeggen wat ze wilde maar als ik ergens van overtuigd was, dan was ik er ook 100% zeker van en niet van mijn standpunt af te brengen.

Ik citeer de dikke van dale: kop·pig (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)      - niet van een eenmaal ingenomen standpunt af te brengen Tijdens mijn opname in Zuid-Afrika heeft praktisch iedere therapeut (voor mijn behandeld therapeute) minstens één keer het volgende gezegd:

“Turn your stubbornness into your recovery instead of against it”

Iedere keer als het gezegd werd, dacht ik: ‘Maar hoe dan? Wat wil/verwacht je nu van mij?” Hier kreeg ik vaak op te horen dat ik dat zelf wel even mocht gaan ontdekken. Enorm frustrerend als je het mij vraagt. Ik wil graag meteen duidelijkheid. Niet van deze wazige antwoorden. Ik wil het geen tijd geven, ik wil er meteen mee aan de slag kunnen. Echter ben ik nu, enorm dankbaar dat ze mij hier nooit een antwoord op hebben gegeven. Vanmorgen kwam ik tot de ontdekken dat ik mijn koppigheid in mijn herstel aan t gebruiken ben. Mensen geven vaak ongevraagd advies. Advies waar ik geen idee van heb wat ik er mee aan moet. Mensen die eigenlijk niet goed weten hoe herstel eruit ziet. Maar zich waarschijnlijk enorm machteloos voelen en daarom adviezen blijven vuren. Super lief bedoeld maar niet bepaald helpend. Het brengt mij namelijk aan het twijfelen over wat ik nu wel en niet zou moeten/mogen doen.

Hierbij komt mijn koppigheid/eigenwijsheid dan ook om de hoek kijken. En denk ik vaak; “Waarom geef je mij dit advies? Ik weet waar ik mee bezig ben! En als ik me radeloos voel dan bespreek ik dat wel met mijn therapeute, sponsor of een fellow.” Dit zorgt ervoor dat ik dichter bij mij eigen keuzes kan blijven en dichter bij mijn eigen gevoel en standpunten kan blijven. Laat mij maar lekker kei hard op mijn bek gaan wanneer ik de verkeerde keuze maak. Daar leer ik van. Maar dan heb ik wel de keuze gemaakt i.p.v. dat ik iemand anders zijn keuzes op volg. Dit hoort bij mijn identiteitsontwikkeling. Iets waar ik kei hard mee aan de slag ben. Daarnaast is mijn koppigheid ook nodig in mijn herstel. Simpel weg omdat ik koppig moet zijn op het gebied van mijn eetstoornis. Kies ik ervoor om naar mijn eetstoornis te luisteren? Of kies ik ervoor om koppig en stug door te zetten op de manier waarop ik nu bezig ben. - De manier waardoor ik vandaag de dag kan zeggen dat ik 50 dagen ‘clean’ ben. - Ik zet mijn koppigheid, herstel gericht in. I.p.v. iedere therapeut op afstand te houden omdat ik zelf wel beter weet. Omdat ik zelf wel weet hoe ik het moet doen. Omdat ik zelf wel weet hoe ik mijn eetstoornis aan moet pakken. Hallo controle behoefte. Echter heb ik mogen leren dat ik niet alles weet. Dat ik minder koppig en eigenwijs naar mijn therapeuten mag zijn. Dat ik hun adviezen mag aannemen. 

Dat ik mijn koppigheid naar mij zelf en mijn eetstoornis mag keren. En dat juist dat mij verder helpt.

Dus wanneer je mij nu zult zeggen;

“Turn your stubbornness into your recovery instead of against it”

Zal ik deze opmerking met volle eerlijkheid beantwoorden met:

“I used to be stubborn in my active addiction but right now I’m stubborn against my addiction. I refuse to relapse and I will do everything in my power to make sure I don’t relapse.”

[proevenvanhetleven]

Hulp Vragen

Ik ben iemand die altijd veel moeite heeft gehad met hulp vragen. Maar vanmorgen had ik het enorm zwaar. Een moment dat alles in mijn hoofd roept dat ik moet opgeven. Dat mijn leven niks waard is. Dat ik geen recht heb op geluk, succes, een gezond lichaam, gezonde gedachtes, etc. 

4x is het ontbijt door de woonkamer gevlogen. 5x heb ik mijn ontbijt opnieuw gemaakt. 4x waarin ik heb willen opgeven. Maar de 5e keer is wat telt. Echter had ik dit nooit kunnen doen wanneer ik niet om hulp gevraagd zou hebben. Ik heb een lotgenoot geappt en gezegt dat het eten niet ging. Meteen belde ze mij. 

Ze was geduldig, begripvol, zorgzaam en ontzettend lief. Ik kreeg de ruimte om mijn verhaal te doen. Ik kreeg begrip voor mijn angsten, verdriet, boosheid, schaamte en schuldgevoel. Ik mocht mijn verhaal doen, terwijl ik ondertussen mij kapot schaamde dat ik het niet alleen kon doen. Schaamte dat ik huilend aan de telefoon zat. Maar ik kreeg er zoveel begrip voor. Mijn schaamte en schuldgevoel werd ontkracht. Mijn angst, boosheid en verdriet kreeg de ruimte om er te zijn.

Ik mocht oprecht in verbinding met iemand anders staan. Van hart tot hart in verbinding zijn, is voor mij het mooiste wat er is.

Mijn lotgenoot maakte me bewust dat ik lief voor mezelf mocht zijn. Dat ik vandaag de hele dag, lief voor mezelf mag zijn, voor mezelf mag zorgen, mezelf wat extra aandacht mag geven, mezelf wat meer liefde mag geven.

Ik maakte met haar een plan voor een uur en had na dat uur opnieuw contact op een nieuw plan te maken voor het uur erna.

Ik hoef het niet alleen te doen als ik het niet alleen kan doen. Ik hoef niet alles alleen te kunnen doen. Mijn emoties mogen er zijn. Ik mag lief zijn voor mezelf. Ik hoef niet alles alleen te dragen. Ik mag om hulp vragen.

Vandaag ben ik dankbaar dat ik oprecht in verbinding heb mogen staan met iemand anders. Vandaag ben ik dankbaar dat ik hulp heb mogen vragen. Vandaag ben ik dankbaar dat mijn emoties er mogen zijn. Vandaag ben ik dankbaar dat ik mijn verhaal heb mogen delen met iemand. Vandaag ben ik dankbaar dat ik er gewoon mag zijn, met al mijn angsten, verdriet, boosheid, schaamte en schuldgevoel. 

Ik mag er zijn. Precies zoals ik ben, met alles wat ik voel en denk! Laat het er maar gewoon zijn.

[proevenvanhetleven]

Afhankelijkheid

Ik ben inmiddels bijna een maand in Nederland. Een maand waarin veel is gebeurt.

Ik ben nog steeds 44 dagen “clean”. 44 dagen waarin ik niet gehandeld heb naar mijn eetstoornis. 44 dagen waarin ik kei hard heb gestreden om voor mijn lichaam te zorgen. 44 dagen waar ik trots op ben.

Maar in de afgelopen maand ben ik mij ook bewust geworden dan ik enorm gevoelig ben voor andere verslavingen.

Verslaving? Huh? Hoezo verslaving? 

Ja een eetstoornis is ook een verslaving. Naast een drugs of alcohol verslaving bestaan er vele andere verslavingen. Waaronder bv; eetstoornissen, gokverslaving, gameverslaving, seks en liefdes verslaving, afhankelijksheidsverslaving, werkverslaving, etc.

Ik zal altijd verslavingsgevoelig zijn. Zo ben ik er ook achter gekomen dat ik een afhankelijksverslaving heb. Afhankelijkheidsverslaving;

Ik ben 22 jaar afhankelijk geweest van anderen. Ik zoek in anderen de bevestiging dat ik goed genoeg ben. En daarvoor ben ik bereid alles uit de kast te trekken. Ik maak soms ruzie om te zien hoever iemand wilt gaan voor me. Om te zien hoeveel iemand om mij geeft. Ik heb de bevestiging van anderen nodig dat ik goed genoeg ben. Iets waardoor ik geen eigen mening durf te hebben. Iets waardoor ik mijn eigen gevoelens moeilijk kan voelen. Ik voel te veel met anderen mee i.p.v. na te gaan wat mijn eigen gevoel is in een situatie. Ik ben te bang dat mijn gevoel of gedachte anders is en ik daarop zal worden afgewezen. Mijn eigenwaarde hangt altijd af van hoeveel iemand anders mij waard vindt.

Ik mag nu zelf gaan ontdekken wat mijn mening is. Wat mijn gedachtes zijn. Wat ik vind. Ik mag mijn eigenwaarden gaan ontdekken. Ik mag gaan ontdekken hoeveel ik mezelf waard vind. En mij daarin verder gaan ontwikkelen. Mijn eigen mening en gevoel gaan ontdekken.

Iets wat een lange reis zal worden. Maar een reis die ik heel graag aan ga.

Een reis waarin ik geen bevestiging (over mijzelf) mag gaan vragen bij anderen. Waarin ik niet mag terug vallen in mijn eetstoornis. Waarin ik mijzelf niet mag gaan verzuipen in mijn werk. Een reis die ontzettend zwaar word, maar een reis die de moeite waard zal zijn. Een reis die ik wil gaan maken.

Een reis die ik alleen mag gaan maken, met steun van anderen.  Vrienden, familie, therapeuten en groepsgenoten. Een reis waarin ik zelf de stappen mag gaan maken.

Een reis waarin ik zal ontdekken wie ik  ben.

[proevenvanhetleven]

Ga Het Maar Zelf Doen

Ik mag uitdagingen aangaan. Ik mag emoties gaan ervaren. Ik mag vallen, zolang ik maar weer opsta. Ik mag het zelf gaan proberen. Zoals een vriendin van me tegen me zij voordat ik vertrok vanuit Zuid-Afrika;

Ga het maar zelf doen. Ga maar kei hard vallen, maar sta weer op. Wanneer je bent opgestaan mag je om hulp vragen. Maar je moet het eerst zelf proberen. Daarna mag je iedereen om hulp vragen.

Ja ik mag om hulp vragen maar ik moet het eerst zelf geprobeerd hebben. De afgelopen 22 jaar heb ik vrijwel niks zelf geprobeerd. Maar nu is het de tijd dat ik mij niet meer afhankelijk opstel en het zelf ga doen. Ik kan dit. Misschien met een keer vallen en opstaan. Maar ik kan het. Van het vallen en opstaan leer ik ook. En dat is prima.

[proevenvanhetleven]

De Welbekende Muur

De eerste weken heb ik geen enkele dag tijd gehad om te ademen. Tot afgelopen week.

Ineens was ik alleen thuis. Ineens had ik tijd over. Ineens lag de focus op mij.

Ineens werd ik geconfronteerd met mezelf. Ik heb geprobeerd om het te vermijden. Met vrienden afspreken. Boeken lezen. Tv kijken. M’n telefoon 100x checken.

But guess what? Hoe harder ik (weg) ren, hoe harder ik tegen de muur op ren.

Die muur. Daar ben ik de afgelopen jaren wel vaker tegen op gelopen. En hoe hard ik ook ren. Die muur staat er nog steeds. Zonder een scheur. Zonder een deuk. Met al z’n stenen. Wanneer ga ik inzien dat ik niet door die muur heen kan? Dat die muur daar altijd zal blijven staan? Wanneer ga ik leren dat ik naar mezelf moet luisteren? Dat ik naar mijn lichaam moet luisteren? Dat ik de confrontatie met mezelf aan moet gaan? Ik ben me er bewust van, en dat is al 1 ding. Maar nu nog stap 2. Misschien, nu ik mij er bewust van ben, loop ik wat minder vaak tegen die muur op. Helemaal niet meer tegen die muur op lopen is een onmogelijk doel. (Hey! ik zet een realistisch doel. Applaus voor mij!) 

Maar ik mag wel gaan ervaren hoe het is om minder vaak tegen die muur op te lopen. Hoe het is om de confrontatie met mezelf aan te gaan.

[proevenvanhetleven]

30 Days

Afgelopen zaterdag was het zover. 30 dagen niet gehandeld naar mijn eetstoornis gedachtes. Iets waar ik trots op zou mogen zijn. Maar mijn hoofd vertelde me anders. Ik moest mezelf straffen, ik verdien geen succes, ik verdien geen geluk. Ik heb er niet naar gehandeld, maar mijn hoofd heeft enorm moeilijk gedaan de afgelopen dagen. Vandaag was ik bij een meeting waar dit soort mijlpalen worden gevierd. Ik wilde eerst mijn hand niet eens opsteken. Totdat een mede fellow me erop wees. Dus dat deed ik. De hele groep klapte en bleef me de hele avond feliciteren. In een woord: Ongemakkelijk

Maar het zette mij aan het denken. Ik mag trots zijn op mezelf. Ik mag deze mijlpaal vieren. Ik mag mezelf geluk gunnen.

[proevenvanhetleven]

Zuid-Afrika

Ik ben al een uur aan het bedenken wat ik ga typen. Hoe vat ik 2 maanden, dagelijks, therapie samen? Hoe vertel ik wat ik geleerd heb? En hoe vertel ik hoe het nu gaat?

Ik denk dat ik het beste m’n ‘peer driven’ kan gebruiken bij het typen van dit bericht. Peer driven? Wat is dat? Een peer driven is iets dat iedere fellow doet aan het einde van zijn/haar traject, waarin hij/zij verteld hoe hij/zij in Zuid-Afrika terecht is gekomen en wat hij/zij geleerd heeft. Hier gaan we dan; Hoe ben ik in Zuid-Afrika terrecht gekomen? Met her vliegtuig landde ik op 15 augustus 2018 in Kaapstad. Ik haalde mijn koffer op en vertrok naar de kliniek. Echter kwam ik daar niet alleen met een koffer vol kleding en andere benodigdheden aan, maar ook met een koffer vol problemen. Problemen die ik al op jonge leeftijd ontwikkeld had. Zo had ik rond mijn 7e levensjaar al een depressie en had ik een eetstoornis ontwikkeld rond mijn 8e levensjaar. Het begon met langzaam een maaltijd overslaan en werd het al snel allemaaltijden overslaan. Dit leidde al snel tot eetbuien.

Over problemen werd er bij mij thuis niet gesproken en emoties werden niet getoond. Omdat ik alles weg lachte, lag de focus vooral op mijn broer. In plaats van aangeven dat het niet goed met me ging bleef ik alles weglachen en ontwikkelde ik eetstoornis na eetstoornis. Rond mijn 16e werd de chaos in mijn hoofd zo erg dat ik psycho-somatisch verlamd raakte in mijn rechter arm. Ik werd gedwongen om in therapie te gaan. Hier bleef ik 1,5 jaar plakken, maar praten over wat er daadwerkelijk speelde deed ik niet. Dit patroon zette ik bij verschillende behandelingen en instanties door. Uiteindelijk leerde ik praten over mijn problemen, maar praten over mijn eetstoornis deed ik niet. Zelfs niet in een eetstoornis kliniek. Na vele behandelingen en verschillende eetstoornissen werd ik begin 2017 uitbehandeld verklaart. k hield het 3 kwart jaar vol voordat ik weer hulp nodig had. Maar dit keer zocht IK hulp. Niemand die mij verplichtte hulp te zoeken en niemand die zei dat het zo niet meer verder kon. Dit keer zocht ik hulp omdat IK het wou. Echter bleek een ambulant traject niet intensief genoeg en ging ik op zoek naar andere hulp. Zo belandde ik bij de instantie waar ik nu hulp heb gehad en pakte ik op 13 augustus mijn koffer om zo met mijn koffer vol spullen en mijn koffer vol problemen en destructief gedrag, in Zuid-Afrika aan de slag te gaan. Wat heb ik er geleerd? Toen ik er aankwam met mijn koffer vol problemen, was ik ervan overtuigd dat ik ziek was. Dat mijn eetstoornis mij in zijn macht had. Ik wilde het gevecht aangaan en zat ik de eerste dagen huilend achter mijn maaltijden. Maar zette ik door. Echter leerde ik al snel dat ik geen slachtoffer ben van mijn eetstoornis. Zo schreef ik op dag 5 in mijn dagboek; ‘Hoe dan ook, ik ben degene in controle, ik beslis of ik eet of niet. Ik ben degene die deze schade aanricht #faceslap #realitycheck.’ Het duurde even voordat ik dit ook zo voelde. Maar eten werd keer op keer een minder groot gevecht.

De eerste weken heb ik enorm tegen mijn counselor zitten aan trappen. Iedere 1 op 1 ging het weer over m’n moeder. Als ik het ergens niet mee eens was, was dat het wel. Maar wat ben ik m’n counselor dankbaar dat ze heeft doorgezet. Ik heb mogen leren dat met alles wat ik doe en denk rekening te houden met mijn moeder. In plaats van te kijken naar mijn eigen behoeftes, grenzen en wensen. In de afgelopen 9 weken ben ik gaan leren dat ik mijn grenzen mag aangeven en mijn behoeftes mag uitspreken. Het is nog steeds niet makkelijk, maar ik mag hier thuis verder mee gaan oefenen. Ik mag gaan ontdekken wie IK ben, los van mijn moeder en wat IK leuk vind, waar MIJN grenzen liggen en wat MIJN behoeftes zijn. Daarnaast heb ik geleerd dat niet alle mannen eng zijn, dat niet alle mannen hetzelfde zijn als de mannen uit mijn verleden. Ik heb geleerd dat ik andere mag en kan vertrouwen, maar vooral mezelf mag vertrouwen. Dat ik mijn angsten aan moet gaan i.p.v. vermijden. Dat ik mijn muur moet laten vallen en dat emoties voelen helemaal niet zo eng is. En dat juist DAT voor verbinding zorgt.

Na 9 weken mijn koffer vol problemen onderste boven blijven gooien, mag ik naar huis met een koffer die gevuld is met; handvatten, vertrouwen, zelf vertrouwen, een gezond eetpatroon en een hoop liefde. 

In de afgelopen 9 weken is er enorm veel gebeurt zoals jullie misschien kunnen begrijpen. Het is dan ook niet samen te vatten. Wat ik wel nog naast bovenstaande kan vertellen is dat ik geleerd heb dat een gezond eetpatroon geen gekke dingen met m’n lichaam doet. Ik kan momenteel eten zonder al te grote moeite. Ik heb geleerd dat ondanks mijn eetstoornis altijd een groot geheim is, ik er enorm veel schade bij mijn familie en vrienden heb aangericht. Dat ik enorm veel schade aan mezelf heb aangericht. Dat wanneer ik de controle in mijn leven pak, het eten een enorm stuk makkelijker is.

Ik heb vrienden mogen maken voor de rest van m’n leven. De afgelopen 9 weken zijn zo puur en oprecht geweest. Ik ben dankbaar voor alles wat ik er heb mogen leren. Voor iedereen die ik daar heb mogen leren kennen. Voor het terug nemen van controle in mijn leven op een gezonde 

Ik ben dankbaar voor wie ik vandaag de dag ben. Ik ben dankbaar voor mijn gehele proces. Ik ben dankbaar dat ik er thuis verder mee aan de slag mag gaan.

Ik ben dankbaar!

[proevenvanhetleven]