queeniegwyneth-blog - Tumblr blog

queeniegwyneth-blog · 7 years ago

Text

EXCESS BAGGAGE A One-Act Play

Scene 1

NARRATOR:

The Arrow with the Heart pierced through him. There was an Arrow who was getting tired of his pointy life. Until one day, he woke up feeling heavier than usual. He woke up with a heart pierced through him.

Whose Heart are you and how did you get here? The Arrow asked. But there was no reply.

PARA SA MGA UMIIBIG, NASAKTAN, NGUNIT UMIBIG PA RIN. YOU KNOW, TATANGA TANGA.

NARRATOR:

Inis at mangiyak-ngiyak na tinapon ni Mace ang paborito niyang thong kasama ng kaniyang iba pang mga paboritong damit sa basurahan malapit sa kanya. Hindi niya alam ang gagawin kung paano babawasan lahat ng gamit na nasa bagahe niya. Dahil hangga’t may excess baggage siya, hindi siya papayagang makauwi ng Pinas.

MACE:

Can I please? (sabi niya sa kasabay niyang nasa pila) Again ha?

AIRLINE CLERK:

Sorry Madame, it’s still too much.

MACE:

Bwisit na buhay to oh! Bat pa kasi nabuhay pa ko. Pucha! Pagod na ko.

ANTHONY:

Miss sa’kin mo nalang ilagay yung Trench coat mo.

(nagtatakang tumingin si Mace sa lalaki)

Ako nga pala si Anthony Ladameo, Pinoy din. Taga 24 A St. Joseph Street, Project 8, Quezon City. Hindi ako manyak at hindi rin ako magnanakaw. Kaya ilagay mo na yung gamit mo dito tutal ito lang naman yung dala-dala kong gamit eh. Sa’yo na lang yung extra baggage allowance ko.

NARRATOR:

Natigilan si Mace sa pag-aayos ng mga gamit niya. Nag-dadalawang isip siya kung tatanggapin ba niya ang tulong mula sa isang lalaking hindi niya lubusang kilala. Pero, pinagpatuloy niya pa rin ang pagtapon ng iba niyang gamit kasama na ang paborito niyang Trench coat..

ANTHONY:

Opps, kulang-kulang 10,000 yang Trench coat mo, sayang.

MACE:

Sa ukay-ukay ko lang naman nabili yan 2,500.

NARRATOR:

Napagpasiyahan ni Mace na tanggapin ang tulong ng lalaki.

MACE:

Kasya ba diyan?

ANTHONY:

Oo.

MACE:

Eto na rin. (sabay abot ng panty at bra na tinapon niya sa basurahan) Okay na yan.

NARRATOR:

Dali-dali silang nag-tungo sa counter ng Airline. Sa wakas, makakauwi na si Mace ng Pilipinas.

AIRLINE CLERK:

Congratulations, Madame! After several tries you’re finally checked in. Thank you for visiting Rome. Have a great flight!

Scene 2

NARRATOR:

Kasalukuyan silang nasa eroplano nang magising si Anthony sa pagkakatulog. Umiiyak si Mace dahil sa pinapanood niyang pelikula na One More Chance. Hindi maiguhit ang reaksiyon ni Anthony pagkatapos niyang makita si Mace na humahagulgol dahil lang sa isang pelikula.

MACE:

Sana ako pa rin. Sana ako nalang, ako nalang ulit... (panggagaya niya kay Bea Alonzo)

Yan lang ba yung tingin mo Popoy?? I just made a choice. (sabay iyak)

FLIGHT ATTENDANT:

Here’s some tissue, Madame.

MACE:

No, no, no. I don’t need tissue.

ANTHONY:

Kailangan mo ng tissue.

MACE:

Hindi ko kailangan ng tissue. I don’t need tissue. So please stop judging me! Please! Stop!

FLIGHT ATTENDANT:

Sorry, Madame.

NARRATOR:

Pasimpleng kinuha ni Anthony ang tissue sa Flight Attendant. Hindi man sabihin ni Mace pero kailangan niya talaga ng tissue.

MACE:

Ganda nung movie. Galing nung storytelling, sobrang true to life. At yun cinematography talagang yun yung nagustuhan ko dito. Si John Lloyd? Ibang-iba yung pinakita niya. Magaling siya dito.

ANTHONY:

(natatawang umiling kay Mace)

Scene 3

NARRATOR:

Pagkatapos ng matagal na paghihintay ay nakarating din sila sa Pilipinas. Sabay nilang hinintay ang kanilang mga bagahe sa baggage counter.

MACE:

HIihintayin mo talaga ako hanggang dito?

ANTHONY:

Nasa sakin gamit mo eh.

MACE:

Tama din naman.

MACE:

Yan lang talaga gamit mo no?

ANTHONY:

Eto? Oo.

MACE:

Bakit yan lang? Paano magkakasya yung gamit mo diyan, eh ang liit-liit niyan?

ANTHONY:

Eeh, sa kasya na lahat dito ng kailangan ko eh.

MACE:

Ay, eto eto na.

ANTHONY:

Ako na, Ako na.

MACE:

Mabigat talaga yan, Kasi dala ko buong buhay ko dito, kaya pasensya kana ha? Hindi tayo parehas eh.

May isa pa’kong maleta.

ANTHONY:

May isa pa? (di makapaniwalang tanong niya kay Mace)

Buong buhay talaga yang dinala mo? Ma-eexcess ka talaga niyan

MACE:

Alam mo ako minsan hindi na’ko natutuwa sa mga punch lines mo eh kasi kanina mo pa’ko pinapunch line. Masyado kang judgemental.

Eto. (turo niya sa kaniyang bagahe)

ANTHONY:

Eto?

MACE:

Oo.

ANTHONY:

Teka. San kita jinudge?

MACE:

Jinujudge mo’ ko.

ANTHONY:

Hindi kita jinudge. Nagstate lang ako ng fact, Kasi, sabi mo dinala mo buong buhay mo, Na-excess ka.

Ah, eh san kita jinudge don?

MACE:

Somewhere doon sa dinala ko buong buhay ko kaya nag-excess ako. Kasi parang ang sinasabi mo dapat hindi ko dinala buong buhay ko para hindi ako mag-excess. Na dapat meron akong tinitira para sa sarili ko, para meron pa akong babalikan. Akala ko kasi kailangan ko sila eh, pero hindi naman pala, akala ko lang pala yun.

ANTHONY:

Ako pala yung judgemental no? Akin na. –

MACE:

Neknek mo!

Scene 4

NARRATOR:

Nakalabas na sila ng Airport at napagdesisyunan nang umuwi.

ANTHONY:

Paano ka uuwi?

MACE:

Taxi. Ikaw?

ANTHONY:

Taxi.

NARRATOR:

Habang naghihintay ng taxi, hindi mapakali si Mace dahil sa mag-jowa na kasunod nila sa pila.

MAG-JOWA (girl):

Miss na miss na kita mahal hihihi. (sabay yakap)

MAG-JOWA (boy)

I miss you too mahal. (sabay yakap ng mahigpit sa babae)

MACE:

Parang ayoko to eh. (sabay turo sa taxi) Gusto mo sa’yo na lang?

ANTHONY:

(iiling)

MACE:

Ate! Inyo na. Kailangan niyo na yata.

MAG-JOWA:

Thank you. Hihi Biliiis mahal.

MACE:

Maghihiwalay din kayo! Alam mo kasi parang ayoko pang umuwi eh! Ikaw ba?

ANTHONY:

(iiling)

NARRATOR:

Inayang mag-kape ni Mace si Anthony sa isang coffee shop malapit sa Airport. Isa din itong paraan para makilala nila ang isa’t-isa ng lubusan.

Scene 5

MACE:

So anong ginawa mo sa Italy?

ANTHONY:

Nagbakasyon.

MACE:

Nagbakasyon ka lang sa Italy pa ah. Burgis!

ANTHONY:

Hindi, dream ko yun eh. Dream kong makapunta sa Colosseum. Sabi ko bago ako mag 28 dapat nakapunta na ko don. Sana kasama ko yung Mommy ko kasi meron siyang fascination sa Roman ruins.

MACE:

Okay, nakita niyo naman? Ilang taon kana ba?

ANTHONY:

29.

MACE:

Oh, malungkot? Isang taon lang ang lumipas, malungkot kana ng ganyan? Andami-daming taong hindi nakakapunta sa ibang bansa, hindi nakakapunta ng Italy. Namatay na hindi pa rin nakita yung Coloseo, tapos ikaw umaarte ka pa na malungkot?

MACE & ANTHONY:

BURGIIISSSS! (nagtawanan)

ANTHONY:

Nakita ko, pero si Mommy kasi hindi.

MACE:

Hmm. Edi mag-ipon kana lang ulit para next time na magbakasyon ka pwede mo na isama yung Mommy mo.

ANTHONY:

Kaso wala na siya eh. Breast Cancer. Three years ago.

MACE:

Ah. Sorry.

ANTHONY:

Okay lang. Pero nung andon ako sa Colosseum, nagselfie ako ng ganito tapos nag-leave ako ng space dito. Alam kong andun siya, alam ko pumwesto siya don. Na-feel ko eh.

MACE:

Maganda?

ANTHONY:

Pucha. Surreal! Dati nakikita ko lang sa libro eh. Pinag-aaralan ko lang tapos… ngayon makikita ko na sa harap ko, wow. Gusto kong yakapin eh, gusto kong iuwi, gusto kong --- hindi ka pa ba nakakapunta sa Colosseum??

MACE:

(iiling)

ANTHONY:

Pucha nag-Italy ka pa! Hindi ka man lang sumide trip don?

MACE:

Yan talagang Italy na yan, huwag lang makapunta punta sa may kanto namin ipapabugbog ko talaga yang hayop na yan.

ANTHONY:

Anong problema mo sa Italy?

MACE:

Marami.

NARRATOR:

Ilang oras din silang nanatili sa coffee shop dahil bumuhos ang malakas na ulan.

MACE:

Ah Miss... Miss nag-riring yung cellphone niyo. Ay, ate! cellphone niyo nag-riring. Sagutin mo!

ATE:

(patuloy pa rin sa pagba-browse sa facebook)

MACE:

HOY ATE! YUNG CELLPHHONE MO KANINA PA NAG-RIRING! SAGUTIN MO!

ATE:

Ay, sorry Miss.

MACE:

Nakakaloka.

ANTHONY:

(nagtatakang tumingin kay Mace)

MACE:

Wag mo na tanungin wala ako sa mood mag-kwento.

Scene 6

NARRATOR:

Nang tumila ang ulan, napagkasunduan nilang huwag na munang umuwi. Pumunta sila sa kilalang bar sa Malate, Manila ang ‘The Bar @ 1951’. At dun sila nagpalipas ng oras. Madami-dami na ding nainom na alak si Mace kaya hindi niya mapigilang ikwento ang nangyari sa kaniya sa Italy. Nakinig lang sa kaniya si Anthony.

MACE:

Alam mo yung sinasabi nila na kung kayo, kayo talaga. Kung kayo babalik siya sa’yo. Pucha! Nakakagago yun eh. Ano yon? Iaasa ko na lang sa hangin? Sa tadhana? Sa isang bagay na hindi mo nakikita yung future niyo ng taong mahal na mahal mo. So kami, yung 8 years namin kailangan ko na lang tanggapin na hindi pala kami yung nakatadhana para sa isat-isa? Hindi ganon. Hindi yun ganon para sa’kin. Para sa’kin, habulin mo. Dapat ipaglaban mo yun. Huwag mo hintayin na may mag-tulak sa kaniya pabalik sa’yo. Hatakin mo. Hanggat kaya mo. Huwag kang susuko. Huwag kang bibitaw. Sorry, mahal ko eh.

8 years kami. Nung April, nagpunta siya ng Italy, training para sa trabaho. Dapat talaga hanggang September lang siya eh, kaso nagustuhan yata nung kumpanya yung trabaho niya kaya pinag-eextend siya, two more years. Siyempre ayokong pumayag. Kaya lang dinoble yung sweldo niya eh. Ano ba namang laban ko sa Euros, diba? Ako lang naman ‘tong girlfriend niya ng walong taon. Anong laban ko dun? Sabi niya para yun sa future namin. So pumayag nako. Ang naiisip ko, puntahan ko nalang siya don. Kahit isang buwan. Ginamit ko yung ipon ko, nangutang pa’ko sa mga kaibigan ko para makabili ng ticket makapunta lang sa kanya. Isusurprise ko siya. Sweet ko no? 1 month lang talaga plano ko don, kaso naisip ko, pwede rin naman sigurong magstay nako don ng dalawa pang taon. Maghahanap nalang ako ng trabaho dun, sasamahan ko nalang siya. Kahit pa brand manager nako dito, okay lang. Kasi kapag gusto mo may paraan. So, excited na excited ako, nag-ayos, bumili ako ng mga bagong panty, bagong thong, nag-red lipstick ako, nag-bestida, pati panty ko pula.

Ehh… pagdating ko dun, meron na pala siyang iba. Matagal na. Sabi niya wag daw ako maghinala. Kaibigan lang daw niya yun. Officemate lang. Ako daw yung mahal niya eh. Mahal na mahal niya daw ako. Andami-dami niyang sinabi. Ako naman si tanga naniwala ako. Pucha! 8 years kayo eh. Pucha dun ka pa ba magdududa?! Yung alam mo sa sarili mo na siya na yung pakakasalan mo, na alam mo balang araw yung apelyido niya magiging apelyido mo na rin.

Pero wala naman pala yun sa tagal ng relasyon niyo eh kung hindi ka na niya mahal, hindi kana niya mahal. Hindi-na-kita-mahal-makakaalis-ka-na. Seven words. Yung 8 years namin nagawa niyang tapusin ng seven words! Pucha! 8 years kami. Siguro naman deserve ko na bigyan niya pako ng isang pagkakataon. Para magmakaawa sa kanya. Para ipaalala sa kaniya na gago ako yung mahal mo diba? Anong nangyari? Ganun lang? Ganun pala kadali makalimot.

ANTHONY:

Hindi ka na niya mahal. Yun na yun. Anong di malinaw dun?

MACE:

Sabihin niya naman sakin kung bakit? Ipaliwanag niya naman kung ano yung nagawa ko? Ano ba yung nagawa ko?!

ANTHONY:

Kung sinabi niya ba sayo kung bakit, may magbabago ba? Ang bottomline, hindi ka na niya mahal.

MACE:

CLOSE BA TAYO?! Pucha! Sakit mo magsalita ahh. (umiiyak)

(SILENCE)

MACE:

Gusto ko mag Baguio.

ANTHONY:

(dahan-dahang tumango) Sige.

Scene 7

NARRATOR:

Ilang oras silang naghintay bago umandar ang bus. Sa tagal ng biyahe, naramdaman ni Anthony ang pagsandal ng ulo ng Mace sa kaniyang balikat. Ngunit hinayaan lang ito ni Anthony. Hanggang sa tumigil ang bus para mag-stop over. Hindi nag-atubiling gisingin ni Anthony si Mace para kumain dahil alam niyang gutom na ito.

ANTHONY:

(naglapag ng hotdog ng naka-stick at coke in can)

MACE:

Thank you (nilalagyan ng ketsup ang hotdog ni Anthony)

ANTHONY:

Oops. Hindi ako nagkeketsup

MACE:

Ay. Sorry sorry. Yung ex ko kasi mahilig sa ketsup kapag may hotdog. Naalala ko kasi sorry.

Anthony:

Pati sa ketsup naalala mo siya?

MACE:

Kaya nga sorry eh. Naalala ko lang naman.

ANTHONY:

Sabagay.

MACE:

Gustong-gusto non kapag ka nilalagyan ko siya ng ketsup sa hotdog niya tapos pa-zigzag yung lagay ko. At yang Coke? Nako, adik siya jan. Yun naman, yung Siopao? kapag may tumatawag sakin ng siopao inaaway niya.

ANTHONY:

Pastillas.

MACE:

Ha?

ANTHONY:

Pastillas? Naaalala mo ba siya sa Pastillas?

MACE:

Favorite naming Pastillas sa Red Ribbon.

ANTHONY:

Starbucks.

MACE:

Vanilla Frappuccino, grande, no whipped cream.

ANTHONY:

World history.

MACE:

Classmates kami sa Kasaysayan.

ANTHONY:

Color black.

MACE:

Yun ang kotse niya, namin.

ANTHONY:

Derek Ramsey

MACE:

Galit siya sa abs non.

ANTHONY:

Wow magaling ka talaga ah.

ANTHONY:

Cebu.

MACE:

Valentine’s Day, 2010

ANTHONY:

Hongkong.

MACE:

2008

ANTHONY:

Bulacan

MACE:

May tinitignan kaming condo unit don, worth 4.5 billion, 3 bedrooms, 2 bathrooms, 25,000 lang monthly.

ANTHONY:

Dark Knight.

MACE:

Dark Knight o Dark Kníght Rises?

ANTHONY:

Dark Knight.

MACE:

SM MOA, IMAX

ANTHONY:

Dark Knight Rises?

MACE:

SM MOA, IMAX

ANTHONY:

Wow, pareho lang. Tinanong mo pa.

MACE:

Kasi dun sa isa nag-away kami, kasi paglabas naming yung ex niya na parang gusto siyang kausapin. Kaya nagselos ako, nagkatampuhan kami. Pero nagkaayos na kami kaya nagpunta kami ng Tagaytay tapos nagcheck in kami sa …

ANTHONY:

Oy,oy Tama na. Belt.

MACE:

Censored eh.

ANTHONY:

Spaghetti.

MACE:

Censored.

ANTHONY:

Pucha, ang lalandi niyo.

MACE:

Actually, yun nga ang sabi nila.

ANTHONY:

Greece.

MACE:

Dun naming gustong mag-honeymoon. Sa Santorini o kaya sa Paris.

ANTHONY:

Dahon ng malunggay.

MACE:

Paborito niya yung Malungay Pandesal dun sa Project 8.

ANTHONY:

Wow. Naaalala mo talaga siya sa lahat.

Scene 8

NARRATOR:

Pagkatapos kumain, sumakay na sila agad sa bus. Dahil walang umiimik sa kanilang dalawa, naisipan ni Mace na magbukas ng topic.

MACE:

Paano ba makalimot?

ANTHONY:

Ha?

MACE:

Alam mo ikaw ang hilig mo pinapaulit-ulit mo yung mga sinasabi ko. Naririnig mo naman ako.

ANTHONY:

Ewan ko. Ako sa ex ko ah, nagising ako, wala na siya eh, nalimutan ko na.

MACE:

Gaano katagal yun?

ANTHONY:

Matagal.

MACE:

One year? Two years? Three, four, five?

ANTHONY:

Importante pa ba yun? Ang mahalaga, nakalimutan.

MACE:

Shit, ang hirap eh.

ANTHONY:

Mahirap talaga. Mahal mo eh.

MACE:

Mahal na mahal.

ANTHONY:

Yung mga ganyan, mahal na mahal, siguro mga ano yan, 12 years?

MACE:

Ano?! 40+ na ako hindi pa’ko over? Di naman siguro.

ANTHONY:

Ewan ko. Ikaw naman bahala diyan. Nasa sa’yo yan. Pwede kang uminom gabi-gabi, pwede kang umiyak gabi-gabi, makipagdate kung kani-kanino. Makipag-make love sa kung sinu-sinong lalaki. Ikaw? O kung pwede ka ring makahanap ng new love.

ANTHONY:

Alam mo yung sinabi ni F.Scott Fitzgerald? “There are all kinds of love in this world. But never the same love twice”

MACE:

Naalala ko lang, may nagawa akong short story sa isa kong subject sa creative writing, eh naka-uno ako tapos naglagay ng note yung teacher ko, ang nakalagay sabi niya, ‘you should share this to the world someday.’ Sabing ganon, oh siyempre pakiramdam ko nun ang galing galing ko na.

ANTHONY:

Ikwento mo naman yung kwento mo.

MACE:

Short story ko? High school pa lang ako nun nung ginawa ko yun baka husgahan mo ko.

ANTHONY:

Ano ako disclaimer?

MACE:

Okay sige. Ang title niya, “The Arrow with the Heart pierced through him”

ANTHONY:

Anong tungkol don?

MACE:

Tungkol siya sa isang Arrow na paggising niya bigla na lang yung Heart nakatusok sa kaniya. Inanap niya kung sinong may-ari nung puso na yun. Nabibigatan siya kasi siyempre di siya sanay, so etong si Arrow with the Heart pierced through him, lahat ng mga taong nakakasalubong niya, tinatanong niya yun isa-isa. Kung sila ba yung may-ari ng puso na yun. Iba-iba yung sagot ng mga napagtanungan niya. Lagi nilang sagot, ‘hindi, hindi ko puso yan or hindi ko puso yan hindi naman nawawala yung puso ko eh, pero sa tingin ko malapit na. Tapos, sa tagal ng paghahanap nila parang napapansin nung arrow gumagaan yung heart. Di niya alam kung bakit. Baka pumapayat o lumalakas lang siya. O nabubuhat rin nung puso yung sarili niya. Tapos may madadaanan ulit sila, tapos itatanong sa Arrow,’kanina mo pa ba hinahanap kung kanino yan’? But the heart did not reply. The heart didn’t need to. The Heart slowly moved back from the Arrow. Slowly, very slowly… Until the Heart is no longer pierced through the Arro.

ANTHONY:

Tapos?

MACE:

Ayun, tapos na.

ANTHONY:

Bat parang bitin?

MACE:

Talaga? Bitin ba?

ANTHONY:

Pero maganda, gusto ko.

MACE:

Di nga?

ANTHONY:

Gusto ko nga.

MACE:

Thank you. (smile)

NARRATOR:

Hanggang sa narating na nila ang Baguio. Hindi nila alam kung anong uunahin nilang pupuntahan dahil sa magagandang lugar na makikita dito. Kaya napag-desisyunan muna nilang mag-check in sa hotel para iwan ang kanilang mga gamit. Ilang oras din ang nakalipas, naisipan ni Mace na ayain si Anthony para mag-pahangin sa labas hanggang sa nakarating sila sa Bernham Park.

Scene 9

MACE:

Sa 8 years namin, never niya akong inalok ng mag-pakasal. Yun nalang hinihintay ko eh. Ako non, sigurado ako na sasagot ako ng oo, Iiwan ko yung lahat pero yun tanong na yun, never dumating. Tanga.

MACE:

May itatanong ako sa’yo pero wag kang tatawa. Pangit ba ako?

ANTHONY:

(natatawa)

MACE:

Pucha naman eh. Sabi ko wag kang tatawa eh.

ANTHONY:

Hindi. Hindi ka pangit. Hindi ka, hindi pangit. Maganda ka okay?

MACE:

Yung totoo?

ANTHONY:

Sasamahan ba kita kung di ka chix.

MACE:

So sumama ka sakin dahil type mo ko?

ANTHONY:

Well, single ako. Wala naman akong ginagawa. Hanggang bukas pa yung leave ko tapos may isang babae na nagtanong sakin na, ‘uy, pwede mo ba akong samahan sa Baguio’? Yung babaeng yun, may itsura, maganda, matalino, masarap kausap, minsan nga lang nag-eeskandalo pero masarap kasama. Hihindi pa ba ako?

MACE:

Sa tingin mo may papatol pa sa’kin? I mean, may magkakagusto pa ba sakin? Magkakarelasyon pa ba ako? May magmamahal pa bas akin?

ANTHONY:

Oo naman, ikaw pa.

MACE:

Makakarecover pa ba ako?

ANTHONY:

Makakarecover ka. (smile)

MACE:

Sure na sure ka jan ah!

ANTHONY:

Alam mo kasi, ang pagmamahal na ganyan, grab na agad. Pinapakita mo kung gaano ka ka-overwhelming, walang imposibleng walang puntahan. Babalik at babalik din sayo, tapos sasabihin mo yun sa taong mahal mo. Pero sigurado ako, babalik yun sayo. Tulad nga nung sabi ni John Lloyd, ano na ba yun?, ‘kaya tayo iniiwan ng mga mahal natin kasi may paparating na bago.’ Yung mag-mamahal sa’tin, ipaparamdam sa’yo kung gaano ka kaganda. Ipaparealize din sa’tin, paano tayo dapat mahalin. Masarap, tama ba?

MACE:

So, di mo pa napapanood yung One More Chance ah. (Sarcastic)

ANTHONY:

Ganda ng cinematography eh.

ANTHONY:

Pero alam mo yung oras na gusto ko ng makalimutan yung girlfriend ko, Ex ko. Sinasabi ko sa sarili ko na. Ayoko na, huwag mo na siyang isipin, huwag mo na siyang mahalin. Umakyat ako don mag-isa, papunta sa bundok sa Sagada, Mt. Kiltepan. Dun, parang nasa clouds ka lang, parang nasa langit. Dun, dun ko sinagad lahat, yung galit ko, lahat nung sakit, lahat ng gusto kong sabihin sa kanya na hndi ko masabi, lahat. Pero hindi mawawala yung sakit, pero at least nabawasan.

Scene 10

NARRATOR:

Nag-stay pa sila ng ilang oras sa Bernham Park. Humiga sila sa damuhan habang pinagmamasdan ang mga bituin sa kalangitan.

ANTHONY:

Pag may dumaan na shooting star, anong iwiwish mo?

MACE:

Hirap naman nun, isa lang?

ANTHONY:

Ay wala na. Dumaan na.

Mace:

Parang tanga to. Isa pa, pabalikin mo ulit.

ANTHONY:

Oh ayan, ayan.

MACE:

Ang wish ko, na sana. Sana hindi ko na siya mahalin.

ANTHONY:

Okay daw, sabi ng shooting star.

MACE:

Asahan ko yan ah. Ikaw? Pag may dumaan na shooting star, anong iwiwish mo?

ANTHONY:

Ako? Sana kung nasan man si Mama, I hope I’m making her proud.

MACE:

Sabi ng shooting star, oo daw. (natigilan) Andiyan pa ba yung shooting star?

ANTHONY:

Ha?

MACE:

Kasi kung andiyan pa siya, gusto kong magthank you sa kanya kasi hindi ako nag-iisa. Malungkot lang ako pero hindi ako mag-isa ngayon.

ANTHONY:

(smile) You’re welcome. Daw sabi ng shooting star.

Scene 11

MACE:

Naghatid ka pa talaga ah. San ka nga nakatira?

ANTHONY:

Secret nga.

MACE:

Andaya neto, Magulat ka isang araw, nasa harap na ako ng bahay mo.

ANTHONY:

Ano gagawin mo don?

NARRATOR:

Nagulat si Mace sa kaniyang nakita. Nakatayo sa tapat ng bahay nila ang dati lang naman niyang kasintahan na may dala-dalang bulaklak. Bigla siyang natigilan. Walang salita ang lumabas sa bibig niya. Tila ba’t nangatog ang kaniyang mga tuhod, kumakabog ng mabilis ang kaniyang dibdib at nasambit niya ang mga salitang,

MACE:

Anong ginagawa mo dito?

(SILENCE)

ANTHONY:

Anthony pare... (ini-abot ang kamay para makipag-shake hands)

MARCO:

Marco pala.

NARRATOR:

Walang umiimik sa kanilang tatlo. Hindi malaman ni Mace kung anong mararamdaman niya sa nangyayari.

MARCO:

Mace...

ANTHONY:

Mace… Mace … Mauna na ko. (naguguluhan at mangiyak-ngiyak na tumingin si Mace kay Anthony) Una na ko. (lalakad palayo)

NARRATOR:

The Heart just slowly moved back from the Arrow. Slowly. Very slowly… Until the Heart is no longer pierced through the Arrow. And so the Heart moved on.

The Arrow who used to have a Heart pierced through him and tried to move on… but he was too heavy, and he was dragging himself down.

The Arrow could not understand why he felt heavier… when he actually no longer had the load of carrying somebody’s heart. So the Arrow tried to go back to his old pointy life, and every day he would wake up feeling heavier than usual. But there was no Heart pierced through him each time. So the Arrow decided to be patient and just try to be the old Arrow that he was before, he became the Arrow with a Heart pierced through him.

So he can live normally again. And he did.

One day, he just woke up feeling a little stranger than usual. The Arrow woke up being tired of his pointy life again. Until he heard a question too familiar that it was not strange at all.

Excuse me, but have you lost your heart?

T Arrow was surprised. It was the Heart who used to be pierced through him. And there was no reply. The Arrow and the Heart didn’t need any.

Scene 12

ANTHONY:

Sabi mo nga, bakit mo ipapaubaya sa hangin, sa tadhana, sa isang bagay na hindi mo naman nakikita. Na kung mahal mo, habulin mo. Huwag mo hintaying may magtulak sa kaniya pabalik sa’yo. Hatakin mo. Hanggang kaya mo huwag kang bibitaw.

Mace, sorry. Mahal kita eh.

0 notes