r3sgesta

[r3sgesta]

Τα ανθρώπινα όντα κινουνται βάσει του ενστίκτου τους. Τείνουν να αφήνονται στις ανθρώπινες ηδονές και αυτοκαταστρέφονται μεσω αυτών.

[r3sgesta]

Άκουσα σήμερα πως όποιος πέρνει εξουσία στα χέρια του διαφθείρεται, χαλάει γίνεται ένα με το ατιμέλιτο χάος και χάνεται. Σε αυτό δεν θα διαφωνήσω. Η λέξη εξουςία κρύβει πολλές απάτες. Μπορεί να σε αλλάξει, να σε κάνει ένα έρμαιο που σέρνεται στους υπονόμους της πολιτικής κοινότητας.

[r3sgesta]

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές κάτι παθαίνω. Νιώθω το ψυχικό μου κόσμο να μεταποιείται σε κάτι χειρότερο από αυτο που ήδη είναι. Έψαξα να βρω τι σημαίνει και ανακάλυψα ότι ονομάζεται εποχιακή κατάθλιψη. Το λόγο δεν τον βρήκα όμως. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να εξηγήσω αυτο που μου συμβαίνει είναι πως νιώθω το στέρνο μου βαρύ, και το σώμα μου ασήκωτο, σα να μη μπορώ να περπατήσω. Μετά από λίγο καιρό σίγουρα θα είμαι καλα. Στην αρχή αυτής της κατάστασης αγκωμαχω και καταρρεω ψυχικά και σωματικά ενώ μετά από λίγο καιρό νιώθω λες και δεν συναιβει τίποτα από όλα αυτά.

[r3sgesta]

Η λέξη βαρβαρότητα εκφράζει ένα ατιμελιτο χάος που εξαπλώνεται στις πεδιάδες της αβύσσου. Είναι ένα μικρόβιο που διεισδύει στις ψυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Περιγράφει κάθε λαό και κουβαλάει μαζί της αιώνες ατελείωτου πόνου.Θα υπάρχει έως ότου εξαφανιστεί εντελώς η γήινη παρουσία.

[r3sgesta]

Μεγαλώνω σε μια ναρκισιστικη γενιά , έχω γινει μέρος της και αυτοαποκαλούμαι σκουπίδι. Αυτό είμαι , ένα κατακάθι της κοινωνίας με τσιγαρισμένο μυαλό και επιφανειακά συναίσθηματα. Δεν μπορώ να το αφήσω πίσω όλο αυτό, με θρέφει και με αναζωογονεί. Η συμπεριφορά μου απέναντι στα άτομα που αγαπώ είναι αναλώσιμη. Όσο και να προσπαθώ να καλυτερεύσω τόσο αρρωσταίνω και χειροτερεύω.

[r3sgesta]

Μέσω της μουσικής ισορροπώ τον ανισόρροπο εσωτερηκευμενο μου κόσμο. Χάνομαι στα στενά της μελωδίας και αναπνέω μέσω των στίχων.

[r3sgesta]

Συζητούσα με την καθηγήτρια μου για τον Αριστοτελη. Λέγαμε πως εάν ζούσε σήμερα, η ψυχή του δεν θα άντεχε με την κατάντια και την μιζέρια μας, με την άδικη κοινωνία και τους ανεξέλεγκτους ανθρώπους. Πιστεύω πως ισχύει αυτό, γιατί ένας άνθρωπος τόσο πολυμήχανος, με γνώσεις και ταλέντα θα καταλάβαινε πως δεν ζούμε αλλά επιβιώνουμε. Επίσης συμφωνήσαμε και οι δυο πως θα αυτοκτονούσε, γιατί δεν θα άντεχε όλη αυτή τη κατάσταση. Διότι κάθε άνθρωπος που κατέχει γνώσεις αναγνωρίζει την κατάπτωση της κοινωνίας, τους κινδύνους και τις δυσκολίες που παραμονεύει αυτή η ζωή.

[r3sgesta]

Δεν ξέρω πως να το γράψω πιο λαϊκά, απλώς θέλω να κοπανίσω το κεφάλι μου στον τοίχο πολύ ώρα μέχρι να αρχίσει να βγάζει αίμα, να αιμορραγώ και να γίνω ένα με το σκοτάδι. Και εδώ σε αυτό το σημείο η αδερφή μου θα μου έλεγε πως λέω βλακείες, πως υπάρχουν άτομα που με αγαπούν, που είναι δίπλα μου. Αλλά εγώ γιατί δεν το νιώθω; Γιατί νιώθω πως είμαι ένα βάρος, ένα παραπέτασμα, ένα τίποτα. Γιατί να είναι η μόνη λύση η αυτοκτονία; Ίσως γιατί δεν βλέπω τίποτα άλλο πέρα από αυτή , ίσως γιατί έφτασα στο σημείο που λέω <<Οπα, μέχρι εδώ. Κουράστηκα.>> Αρκετά. Και αν όντως σας λείψω, θυμηθείτε τι κάνατε λάθος απέναντι μου. Ότι εσείς με φέρατε σε αυτή τη κατάσταση. Θέλω να ζείτε μετανιωμένοι, και να πονάτε επειδή χάθηκα. Έτσι όπως αισθάνθηκα και εγώ όταν δεν με υπολογίζατε.

[r3sgesta]

Πως γίνεται τη μια στιγμή να νιώθεις πως όλοι γύρω σου σε αγαπούν , ενώ την επόμενη να πιστεύεις πως όλοι είναι εναντίον σου; Τι παιχνίδια παίζει το μυαλό , τι αντίκτυπο έχει αυτό στην ψυχοσύνθεση σου και πως το αντιμετωπίζεις; Με χάπια , αλκοόλ ή ναρκωτικά; Μάλλον με τίποτα , αυτό το βάρος δεν φεύγει από το στέρνο, δεν εξανεμίζεται. Αλλά γιατί; Γιατί να νιώθεις τόσο άδειος σε κλάσματα δευτερολέπτου; Γιατί να αισθάνεσαι πως κανείς δεν θα είναι εκεί για σένα παρόλο που εσύ βρίσκεσαι δίπλα τους; Απαντήστε μου κάποιος για να μην τρελαθώ τελείως.

[r3sgesta]

Δεν καταλαβαίνω γιατί τον αγαπάω τόσο. Θέλω τόσο πολύ να είμαι δίπλα του , να τον στηρίζω , να του συμπαραστέκομαι σε οτιδήποτε του συμβαίνει. Τον αγαπάω πιο πολύ απ’ ότι τον ίδιο μου τον εαυτό. Ξέρω πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα αλλά έστω και ένα μήνα να ήμασταν μαζί θα μου αρκούσε. Θα μου αρκούσε γιατί θα είχα την ευκαιρία να είμαι ακόμη πιο κοντά του. Τώρα μας χωρίζουν κάτι χιλιόμετρα συναισθημάτων και με πονάει αυτό. Δεν πειράζει όμως , μόνο και μόνο που τον βλέπω να είναι καλά χαίρομαι. Είναι κλισέ όλα αυτά που γράφω, αλλά έτσι νιώθω. Δεν μπορώ να αντιδράσω αλλιώς. Από την πρώτη φορά που τον είδα κάτι έπαθα, σαν να θόλωσα. Ανακατεύτηκε το στομάχι μου και ήξερα ότι από εκείνη τη στιγμή αυτός ο άνθρωπος θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, παρόλο που αγνοεί την ύπαρξη μου εντελώς.

[r3sgesta]

Μην περιμένεις σε αυτόν τον τόπο να ανθίσει η αγάπη. Σε έναν τόπο τόσο άγονο, με ατελείωτο πόνο και δυστυχία. Ποτέ δεν θα καταφέρουμε να ακούσουμε την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά από έρωτα, γιατί υπάρχει τόση βαβούρα εκεί έξω που τον σκεπάζει ολοκληρωτικά.

[r3sgesta]

Ώρες ώρες νιώθω τα πνευμόνια μου έτοιμα να σπάσουν, να γίνουν χίλια κομμάτια. Δεν μπορώ να ανασάνω καλά, σαν κάτι να με κρατάει. Νιώθω λες και αυτό το κάτι έβαλε σκοπό της ζωής του να με κάνει θρίψαλα. Προσπαθώ να ηρεμήσω, θυμάμαι τις ασκήσεις που μου έδειξε η ψυχολόγος. Βάση αυτών πράττω ανάλογα, μπας και δω ένα φως στον ορίζοντα που να μου λέει << Ηρέμησε δεν υπάρχει λόγος να αντιδράς έτσι , θα περάσει, δεν είναι κατι. >> Όσο περνάει η ώρα βρίσκω γαλήνη. Εν τελεί αισθάνομαι καλύτερα, μέχρι να το πάθω πάλι. Είναι μια ρουτίνα αυτό πλέον, αλλά έμαθα να ζω έτσι. Το μόνο που θα ήθελα να καταλάβω είναι γιατί το σώμα μου βρίσκεται στα όρια της εγκατάλειψης.

[r3sgesta]

Aγαπιοντουσαν από μικρά παιδιά, αλλά ποτέ κανένας τους δεν είχε τη δύναμη να παραδεχτεί πως αισθάνονταν. Μέχρι που μια μέρα η Χρυσανθη χάθηκε. Πήρε υπερβολική δόση, προσπαθούσε χρόνια να αποκοπεί από τον κόσμο αυτό και τελικά το κατάφερε. Φτάνει η μέρα της κηδείας, και βλέπεις τον Πετρο να κλαίει σπαρακτικά πάνω από τον τάφο της. Όλοι αναρωτιόντουσαν γιατί συμβαίνει αυτό. Πως να τους έλεγε ότι είχε αφιερώσει κάθε κομμάτι της ζωής του στην χαμένη του αγάπη. Λύγισε μπροστά στο θέαμα και κάθε κομμάτι της ψυχής του αργοπεθανε μαζί της. Λίγο καιρό αργότερα ο αδερφός της Χρυσάνθης, ο Αλκιβιαδης βρήκε ενα γράμμα που έγραφε απέξω: << Στον αγαπημένο μου Πέτρο>>. Στο γράμμα η Χρυσανθη εξομολογούνταν τα αισθήματα της. Ο Αλκιβιαδης παραξενεμενος έδωσε το γράμμα στον Πέτρο. Οσο το διάβαζε τον έβλεπες να κλαίει σαν μικρό παιδί. Αγκωμαχουσε στην ιδέα πως δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν στην Κούβα, να περάσουν τις νύχτες τους μαζί και να ζήσουν στο επακρο. Το γράμμα αυτό εφερε την ολοκληρωτική καταστροφή. Λίγες μέρες μετά ακούστηκαν φωνές στην οδό Πολυδούρη. Η μάνα του Πέτρου τον βρήκε στο πάτωμα, λιπόθυμο. Είχε πάρει τη ζωή του. Δεν άντεξε την απώλεια της αγαπημένης του.

[r3sgesta]

<<Δεν θα πεις κάτι;>>μου ειπε. Του απαντώ: <<Όχι , σιωπηλά σε άκουσα, σιωπηλά θα αναλογιστώ τι είπες και θα βγάλω ένα συμπέρασμα. Μετά θα φέρω αντίρρηση προς εσένα και τις ασυναρτησίες σου.>> Έμεινε άναυδος, με κοίταζε λες και είδε φάντασμα. Βλέπεις είχε συνηθίσει στις γρήγορες αντιδράσεις των φίλων του, του έθρεφαν την ψυχή οι φωνές τους. Τον έκανε χαρούμενο να χλευάζει ότι έλεγαν. Αντίθετα εγώ κατάλαβα τι άνθρωπος είναι και έπρεπε να βάλω ένα φραγμό, ένα όριο σε αυτή του την εγωιστική καντάδα. Απλά κοιταζόμασταν έως ότου εγώ να του μιλήσω. Με παρατηρούσε με τόσο αγωνία, σαν μικρό παιδί. Τελικα μετά από σκέψη του απάντησα, και δεν του άρεσε η γνώμη που εξέφρασα. Σηκώθηκε άναυδος και ταπεινωμένος και αποχώρησε από το δωμάτιο. Εγω ένιωσα χαρά, που τον σταμάτησα και δεν τον άφησα να με ποτίσει με τις χαζομάρες του.

[r3sgesta]

Γενικά στην ζωή μου έδινα πολύ βάση στα υλικά αγαθά, από μικρή ηλικία μάλιστα. Δεν ξέρω ένιωθα ότι με ολοκληρώνουν. Όσο μεγάλωσα κατάλαβα ότι παρόλο που είναι απαραίτητα ίσως να μην είναι και τοσο σημαντικά. Αλλά πράγματα μας γεμίζουν και μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Παρόλο που το συνιδειτοποίησα αυτό , πάλι νιώθω ότι έχω την ανάγκη τους. Αυτά τα αντικείμενα, είχαν τέτοιο αντίκτυπο στη ζωή μου και όταν έχανα κάτι ένιωθα ένα κομμάτι του εαυτού μου να καταρεει. Και τώρα έτσι αισθάνομαι. Προσπαθώ να το αποφύγω αυτό αλλά με κυνηγάει , με χαντακώνει. Επιδιώκω την ηρεμία χωρίς αποτέλεσμα.

[r3sgesta]

Το δέρμα της παγωμένο από το επίμονο κρύο, γεμάτο φουσκάλες και αίμα που τρεχει. Οι κραυγές της αγανάκτησης δυνατές, ακούγονται παντού. Με το πέρασμα του χρόνου ανακαλύπτει μια γριά μάγισσα στα βάθη του δάσους, που της χαρίζει βότανα και άνθη, για να γιατρέψει τις πληγές της. Πονάει έντονα, ψάχνει όμως τη λύτρωση της, το φάρμακο που θα σπάσει τις αλυσίδες του μη υποφερτού και θα την ελευθερώσει από τη κατάρα της.

[r3sgesta]

Έχω πάρει το ρόλο του παράσυτου στην κοινωνία. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο σκοπό , απλά περιφέρομαι στα στενά σοκάκια με την απαισια μυρωδιά και την εμφανή μούχλα. Δεν βοηθάω σε κάτι, αποφεύγω το ρόλο μου στα κοινά. Δεν θέλω να βρίσκομαι κοντά σε αυτούς τους φαντασμένους, με τρομάζουν. Ο παλιός μου εαυτος χάθηκε εντελώς, ήμουν σαν τους άλλους, μία φαντασμένη, με αγεροχο εγωισμό. Πλέον στέκομαι στη γωνία , με ένα τσιγάρο στο χέρι και τους παρατηρώ που βλάπτουν με κάθε τρόπο τον συνάνθρωπο, όπως έκανα καιγω κάποτε. Αναπολώ το άσχημο παρελθόν και χαίρομαι που έκανα ραγδαίες αλλαγές στη ζωή μου.