rebelle-mind-blog

[rebelle-mind-blog]

   Kapag sakanila mo ginagawa bawal pero kapag ginawa nila sayo ok lang.. Nice, ganyan na pala ang tamang parenting ngayon.

Sinasabi nila walang favoritisim pero hindi naman kasi nila nararamdaman yung nararamdaman mo. Para bang hindi nila alam yung ginagawa nila. 

gusto ko nalang umalis kasi nakakasawa na... pagod na pagod na ako

[rebelle-mind-blog]

TIRED

   Darating talaga tayo sa point kung saan maitatanong mo nalang, “Sino ba talaga ako?”, “Ano ba ang totoong ugali ko?”.

    I realized that no matter what we do we cannot fully know ourselves, no ys matter how long we’ve been alive, there will always be something more... its what makes life beautiful, mystery. But there will be times wherein we’d wished we knew ourselves better, that maybe if we really knew the real us stupid things will be avoided or at least we’ll be able to defend ourselves better to other people, so that they’ll know why we did things, why we do things, why we say things... 

what if I can defend “ME” better?, will people finally stop judging?

At the end of the day no matter how good we are at explaining people will only see what they like to see, to hear what they only want to hear because humans are like that, we’re selfish beings, afraid of being proven wrong.       Who wouldn’t want to always be right? to be “PERFECT”.

[rebelle-mind-blog]

UNCERTAINTY

We are living in a world full of uncertainties, we do not know when bad or good things might happen. We might have control over ourselves but we have no control over our surroundings. 

   Yes, we have the liberty to do what we ought to do. The freedom to be or not to be. But despite all these advantages we still are clueless creatures. We have no clue about what are the things for us or the things that are not meant to be ours, and yet we continue to dive in. It’s scary, not knowing what lies ahead. our fickle minds continue to guess. 

Although many continue to live, most chose to stop. Not being able to handle all those emotions shoved down your throat is not only terrifying but it’s dark. It’s like being alone and all.

UNCERTAINTY... The biggest enemy of human beings, it can either make you strong or kill you. 

Today I realized that there are things that are meant for us and there are things that aren’t but despite not knowing what is what we still should choose to go on and live the life. We are just given one life to live and we should make the most out of it.  There may be unpleasant situations but hey its life, its what it makes it beautiful, all those mysteries. 

We are all given one shot and should make the most of it. I’m not saying to always be happy and feel all those pleasant feelings but instead, we should embrace all the unpleasant once and learn to live with it. 

Learn to live with the pain because it helps you appreciate all the happy moments more. To not take things for granted.

But hey, it is easier said than done but still we should try, that’s the least we can do for Him.

[rebelle-mind-blog]

Darating talaga yung panahon kung kailan mapapatanong ka nalang kung tama pa ba yung daan na nilalakaran mo, yung mga desisyon na ginagawa mo.. tatanungin mo nalang yung sarili mo kung tama pa bang ipaglaban mo yung ambisyon mo. Sabi nga nila "This is the price you'll pay for your ambition", wala naman nagsabi saaking literal na presyo pala ang usapin dito...

Pero bakit nga ba ang mahal? Bakit ang hirap makuha?

Nangangarap lang naman ako ah, pilit ko lang nama tinutupad yung pangarap ko, pero bakit parang ayaw ibigay?, yan yung mga tanong napapasok nalang sa isip mo. Kasabay nun yung pag doubt mo sa pangarap mo.." itutuloy ko pa ba ito?" Mga tanong na tipong nagdadrama na...

Nakakapagod maghabol ng maghabol sa mga scholarship na yan.. yung galing sa tax ng parents mo pero ayaw ibigay ng gobyerno sainyo...

Yan nag-rant na ako...

[rebelle-mind-blog]

Let them go.

Isa sa mga steps para maging masaya ay ang pagbitiw sa mga bagay, tao o pagkakataon na maaaring makasakit sa ‘yo. Bitiw na sa mga taong toxic, iwas na sa mga taong hinihila ka lang pababa, umalis ka na sa buhay ng mga taong hindi makabubuti sa ‘yo.

At sa pagbitiw mo sa kanila ay ang pagkapit mo sa Kanya, sa mga taong binigay Niya, sa mga bagay na niregalo Niya.

Pakinggan mo ang sarili mo. Ipahinga mo ang puso mo. Ngumiti ka. PIliin mo ang maging masaya. :) Hanggang sa ma-train ang utak mo na makita ang liwanag sa gitna ng dilim, ang araw sa likod ng mga ulap, ang pahinga sa lahat ng pagkapagod.

Masayang maging masaya.

[rebelle-mind-blog]

When we meet again I hope it's not the same as when we began..

When we meet again

I hope it'll all be back again

When we meet again

I hope the eyes I'll see are not those stranger ones..

When we meet again

It might not be the same as the past but,

Can it be same as mine?

When we meet again

I hope I see the recognition

When we meet again

I only hope that you remember me as I am

Not the ones I've shown

But the reasons behind

And if ever we meet again

I hope you can smile to me as I do to you

I hope that you can finally put your mind to rest as I will to mine

We will cross the same bridge but going to different paths finally leaving all the traces of the past with smile on our faces, going down opposite stairs putting our hearts at ease, letting the other feel the happpines they deserve...

[rebelle-mind-blog]

Random Things

There will always be things that won't end the way we wanted them to...

... things that didn't go as planned

... things that didn't go well

Things that will keep bugging our little minds forever. Things that we'll keep looking answers for, but no matter what we do, we just won't. No matter what we do we just can't seem to find that one thing that'll give us a peace of mind and heart.

When did things go wrong? Or Did things ever go right?

Am I wrong? Or What did I do wrong?

[rebelle-mind-blog]

I'm at this point of my life where I can no longer decipher who is Real from who Isn't...

But no worries this won't be for too long...

[rebelle-mind-blog]

I've never feared destiny, and I certainly don't need its charity.

Dong Hua Dijun, Three Lives, Three Worlds

[rebelle-mind-blog]

Sulat ng Isip Entry #001

    May time talaga sa buhay natin na mapapatanong nalang tayo kung bakit hindi natin makuha ang mga bagay na gusto natin o bakit hindi tayo mahal ng taong mahal natin.

      Madaming tanong ang pumapasok sa isip natin lahat ay puro “bakit?”. Ngunit bakit hindi “paano?”. Siguro dahil hindi natin sila makuha ay hindi tayo gumagawa ng paraan para sila’y mapaasaatin. Baka kulang, baka dapat konting ‘push’ pa. Baka naman agad tayong bumitaw?

 Pero…

    May mga bagay na kahit anong gawin mo ay hindi mapapasaiyo... SA NGAYON. May mga bagay na dapat may timing. Yun yung mga bagay na dumarating na lang. Yung sobra pa sa hiningi mo. Ito yung mga bagay na pinag-investan (meron bang ganitong word na nageexist?) mo unconsciously. Ito yung mga bagay na hindi pinipilit kasi nakalaan na sila para sayo. Pero syempre may KALAAYAAN pa rin tayong mamili kung tatanggapin ba natin sila o hindi. Nasa satin parin lagi ang huling desisyon.

      At the end of the day no matter how destiny writes your fate it will still be your choice whether to play by it or not because it is your life and I believe you should be the one writing your own book of life.

[rebelle-mind-blog]

I’m not leaving you as a Friend....

I’m leaving you as a person...

I’d still be here,

Waiting to listen to your problems...

Even though our talks won’t be the same as before...

Still, I’m going to be here when you need me...

I’m leaving not because I don’t like you as a Friend

Maybe, I’m simply going to distance myself from you...

I’ll still be here when you need someone to talk to...

We’re both negative...

We don’t suit each other well...

I’ll still be here as your friend...

I wish to fix myself,

Please mend yourself as well...

[rebelle-mind-blog]

Oo nga, Baka siguro kasalanan Ko...

        May mga bagay na kahit sobrang gusto natin ay hindi parin mapapasaatin.. Hindi sila nangyayari o ibinibigay hindi dahil ipigdadamot sila kundi dahil baka makasama lamang ito saatin....

       May mga sitwasyon tayong gustong ayusin ngunit hindi natin magawa. Kahit anong pilit mo sa iyong sarili ay hindi mo magawa. Ang hirap mabuhay sa mundong puno ng explanation kasabay and  expectations... san ka pa?

      Kahit ayaw mong pahirapan sarili mo, kahit ayaw mong gawing komplikado yung sitwasyon mo ay ganun parin ang nangyayari...

      Hindi ba pwedeng hayaan nalang ang mga bagay bagay? Hindi ba pwedeng maging Normal nalang?

     Ang hirap kasi mag-explain...

     Oo nga, baka siguro kasalanan ko kung bakit nagiging komplikado ang buhay ko...

[rebelle-mind-blog]

Close pa ba kami?

Close pa ba kami?

Dahil talamak na ang paggamit ng social media madami na rin tayong nachachat.. minsan chinachat natin sila dahil sa academic projects, minsan naman dahil sa problema, minsan landian lang o minsan dahil wala lang. kung wala sa isa sa mga yan ang dahilan, siguro dahil mahal mo... 

Araw-araw nag-uusap kayo sa ‘messenger’, dahil araw-araw nga kayong naguusap ay lahat nalang ay nagiging topic niyo, at sa pagsapit ng gabi at lumalalim na ang inyong usapan, napupunta na sa mga sikretong pinakatatago niyong dalawa... ‘sainyo nga bang dalawa iyon?’

Ang sabi niya ang saya mo daw kausap, kasi ang smooth daw, yung tipong tatawa kayo sa chat tas bigla seryoso, yung walang awkwardness. Ilang buwan ring tumagal ang paguusap niyo. Pero nahalata mo, parang nawawala na, yung araw-araw nagiging minsan nalang. Nag-alala ka pa nga na baka isa rin siya sa mga kaibigan mo na pagtapos ng lahat ay iiwan ka rin. Pero nanatili siya.. tumagal at parang lumalamin, akala mo may feels ka sakanya, akala mo may something kaya kahit anong salita ang bitawan niya sayo ok lang kasi akala mo ok lang na sabihan mga yun, na normal lang...

Habang tumatagal ay hindi na ganoon kadalas ang inyong paguusap, pero wala kang nararamdaman na kahit ano.. Tinanong ka ng iyong kaibigan kung may nararamdaman ka sakanya pero sabi mo hindi ka sigurado...

Ramdam mo yung “kilig”, sabi mo pa nga’y, “Baka ito na yung totoo”...

Ngunit naisip mo, sa iyong pagmumunimuni, na wala ka palang nararamdaman sakanya, na “excite” ka lang... naging malinaw saiyo ang lahat...

Kinilala mo ang iyong sarili, at habang nasa proseso ka naiisip mo na dapat mo na muna siyang layuan.. Lalayo ka hindi dahil ayaw mo sakanya ngunit hindi kayo nakakabuti para sa isa’t-isa, kung baga Toxic. 

Yung mga salitang hindi mo pansin dati, ngayon ay nagagalit ka na kapag naiisip mo, pilit mong tinatanong sa iyong sarili, “Bakit ko hinayaang gawin niya saakin yun?”...

Yung konti-konti mong pag iwas ay napupunta na sa pagkainis, minsan ay hindi mo pa siya matignan sa mata. “Hindi ko kaya”, ani mo.. Hindi mo kaya o baka ayaw mo lang?

Ngayon konti konti mong kinikilala ang iyong sarili, ayaw mo na talaga.. ngunit iniisip mo na “wala kang utang na loob na ingrata ka!”..

Ngayong unti-unti mong kinikilala ang iyong sarili ay naisip mo na ganun naman pala talaga kayo dati pa... hindi nagpapansinan sa personal, parang wala lang...

Naisip mo “ Hindi naman pala kami close”

Ang tanong ay hindi kung close pa ba kayo kundi... naging close nga ba talaga kayo?

[rebelle-mind-blog]

I can’t wait to get out of here..

my willingness to live is decreasing day by day...

I want to escape is the right term...

maybe its, “I want to die”