red-renard - Tumblr blog

[red-renard]

Και τι να πω; που τα πρωινά μισώ και το βράδυ αγαπώ. Τα έχω όλα υπό έλεγχο, δεν χάνω τον έλεγχο. Εγώ είμαι εδώ να εμφανίζεσαι για να στενεύεις τον κλοιό. Να χω μια μαλακια για να πω. Την θλίψη μου να δικαιολογώ. Και τι να πεις; Κοίτα με για να δεις, πώς από αγάπη κοιτεσαι κατά γης. Τα έχεις όλα υπό έλεγχο, δεν χάνεις τον έλεγχο. Εγώ είμαι εδώ να φροντίζω γι αυτό. Να πλέκω μια εμμονή στα μέτρα σου. Έλα να στην φορέσω μήπως σε κολακεύσω.

[red-renard]

Θα ξυπνήσεις το πρωί και θα βρεις ένα εισιτήριο δίπλα σου. Σε καλώ Αιτωλού με Όλγας γωνία. Θα φοράω μαύρα όπως πάντα. Μην πάρεις τίποτα μαζί σου για να μας θυμάσαι. Θα σε περιμένω Αιτωλού με Όλγας γωνία. Ασε τα φώτα αναμμένα. Να φοράς κι εσύ μαύρα. Άφησε πίσω και το κινητό σου. Ραντεβού στις 8.00. Χρήματα δεν θα χρειαστείς. Περιμένω Αιτωλού με Όλγας γωνια. Την πόρτα μην την κλειδώσεις. Να πάρεις τις σκάλες. Φοράω μαύρα. Αιτωλού με Όλγας γωνία. Έσκαψα τον λάκκο σου, έλα να με σκοτώσεις.

[red-renard]

Ζωή με αγάπη δε θες.

Δεν έχει τέλος αυτή σου η μοναξιά.

Να ανακαλύψεις πρέπει, την τέχνη. Την τέχνη του να μη φοβάσαι.

Ζωή με αγάπη δε θες.

Να ανακαλύψεις πρέπει, τους ηλίανθους. Τους ηλίανθους που συνεχίζεις να αρνείσαι.

Κι ύστερα δεν θα υπάρχει ούτε ένας τόπος, ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή για να κρυφτείς.

[red-renard]

Στάσου, ακόμη δεν είπα ούτε τα μισά που βαραίνουν την καρδιά μου. Σταμάτα να μου μιλάς με τόσους Αποθαρρυντικους όρους. ΑΝ το Α ορίζεται ως το Β. Βιάζεσαι να προχωρήσεις μήπως και σε προλάβει η αγάπη μου.

Μόνο ο ήχος από το ποτήρι που γεμίζει έμεινε κι αυτός ψιθυρίζει όλες εκείνες τις στιγμές που μπλέχτηκαν τα όνειρα μας.

Με θυμάσαι καμμία φορά; Πονάς στην σκέψη του πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για σένα; Πώς μπορεί να μη με συμποναει μια ψυχή σαν την δική σου; Αν ήσουν εδώ μαζί μου ίσως έβλεπα τον κόσμο αλλά τώρα μοιάζουν όλα να είναι τόσο άδεια.

Βάλε άλλο ένα.

Εαυτε μου, εσύ που έχεις μάθει να νικάς, μπορείς να το αλλάξεις αυτό; Να γίνω εγώ ολότελα δική σου;

Φαίνεσαι πια τόσο κοντά σχεδόν ξαπλώνω δίπλα στο ζεστό σου σώμα τα βράδια, σχεδόν φιλώ τα χέρια σου τα πρωινά.

Ξεπέρασε τον εαυτό σου κι έλα.

Έλα, να περπατήσουμε κοιτώντας το φεγγάρι, αγκαλιά με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί κι ύστερα αντικριστά να σου πω όλα τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου, εκατομμύρια.

Έλα, να αναδευσω όλα αυτά που εσύ κρατάς μυστικά. Να μεθύσω από τον ήχο που θα αφήνουν τα χείλη σου στον χώρο.

Έλα, να σε κεράσω απλόχερα αγάπη. Από αυτές που στέκονται στο πλάι σου σε κάθε σταυροδρόμι, που προστάζουν "πάμε" με απαγορευτικά μποφόρ, που φωνάζουν "πετα" κόντρα στον άνεμο, εγώ είμαι εδώ να σε θαυμάσω.

Έλα, να ερμηνεύσουμε την αρμονία. Οι λέξεις θα είναι αχρειαστες.

Έλα, να βρω το θάρρος να φωνάξω, έστω λίγο αργά, απαριθμώντας τους λόγους που αγαπώ την παρουσία σου όταν συναντά την δική μου.

Έλα, να γευτούμε φιλιά που δεν τα φτάνει ο χρόνος.

Έλα, να πω ότι έχω ραντεβού με την θάλασσα. Η αγκαλιά σου το κύμα και το κορμί μια πλημμύρα.

Σκέψου το. Ξεπέρασε τον εαυτό σου κι έλα. Έλα για λίγο να υπάρχω για σένα κι ας με καταπιεί μετά μια σταγόνα σιωπής.

[red-renard]

Θα περάσει όλο αυτό, θα ξεπεράσει όλο αυτό. Ώρες, μέρες, μήνες επιμονή που έγινε υπομονή και με έκανε να αναρωτιέμαι αν είναι εμμονή. Τελικά μήπως έτσι είναι ο έρωτας, υπομονετικός, στέκει κάπου ανάμεσα στην καρδιά, το μυαλό και πριν παρεκτραπεί ένα από τα δύο τα επαναφέρει σε μια τάξη. Λειπει, τόση λύπη για το τι ήταν, τι θα γινόταν, τι έμεινε, τι είναι κι εσύ μέσα σε όλο αυτό να μην μπορείς να σταθείς, μόνο να αντισταθείς. Δες που φτάσαμε εγώ να ζωγραφίζω κύκλους κι εσύ να μην τους κλείνεις ποτέ. Θα περάσει εξάλλου με έχει ξεπεράσει.

[red-renard]

Ιστορίες για αγρίους #1

Πήρα μια τελευταία εισπνοή πριν το αφήσω στο κρεβάτι. Λάφυρα. Είμαι ένα λάφυρο για σένα. “Τι σκέφτεσαι;” ρώτησες τυλίγοντας το πορφυρένιο σου φουλάρι γύρω απο τον λαιμό μου. Σε θέλω, θα ήθελα να με θέλεις και εσύ αλλα γνωρίζω ποσο δύσκολο είναι, σκέφτηκα αλλα τελικά αρκέστηκα σε ένα φιλί. “Θέλω να το κρατήσεις, το αγαπώ πολύ”. 

Το ποτό σου έχει το χρώμα του αγαπημένου μου πετρώματος, πασχίζω εδώ και μέρες να θυμηθώ ποιο είναι αλλά το ζεστό σου χέρι στο πάντα παγωμένο δικό μου δεν με αφήνει. Πόσο κλισέ. Σε αγαπώ μου λες, μου το λες μετα την δήλωση μου περι εμπιστοσύνης και αγάπης. Φανφάρες. Αιωρούμαι γύρω σου, γύρω απο το άρωμα σου, απο το άρωμα στο φουλάρι σου. Tα πυκνά σου μαλλιά. Σε αφήνω και ορκίζομαι στον εαυτό μου πως τα συναισθήματα θα ατονίσουν και το φιλί σου θα γίνει μια συνήθεια, τοτε ευλαβικά θα τοποθετήσω το πορφυρένιο σου φουλάρι εκεί που ανήκει.

Το μυαλό μου πάλι ταξιδεύει. Στον χτύπο του κινητού μου έχω αποφασίσει να μην δώσω σημασία αλλα θα αλλάξω γνώμη. “Ελα μωρό μου”.

Κατάλοιπα σχέσεων αναλογίζομαι καθώς κοιτιέμαι στον καθρέφτη, ύστερα αφήνω το νερό να κάνει την δική του διαδρομή. “Δεν θα σε ξεχάσω” ακουμπάς πάνω μου, νιώθω την ανάσα σου στον ώμο μου, με σφίγγεις σαν να με ξέχασες ήδη, δεν θες να με ξεχάσεις αλλά το κάνεις.

Γελάς δυνατά, τόσο δυνατά που η δική μου καρδιά θα σπάσει, ύστερα με κοιτάς, με φιλάς. Δεν βλέπω το κενό σκοντάφτω, στο δικό μου σκοτάδι.

Μιλάς ήρεμα, σχεδόν υπεροπτικά. Προβολές του εαυτού σου γεμίζουν το στόμα σου με στόχο εμένα. Το δέχομαι οχι γιατί θέλω αλλά γιατι μπορώ, πιστεύω πως μπορώ να σε φτιάξω. Μάταιο. Πέρασαν ήδη 3 χρόνια. Μόνο που δεν θυμάμαι πότε σε είδα τελευταία φορά.

Η ψυχολόγος μου είχε βρεί μια αστεία έκφραση για την ερωτική μου ζωή την Προ Ε Εποχή και την Μετά Ε εποχή. Συνειδητοποιω οτι είχε δικιό, η Μετα Ε εποχή ήταν το δικό μου millennium, παραδόξως ήταν όντως το millennium.

“Δεν θέλω να σου μιλήσω άλλο σήμερα. Καλή σου μέρα.” Το διαβάζω και με πονάει, δεν με πονάει γιατι θέλω να μου μιλήσεις. Μάντεψε. 

Tις νύχτες αποφασίζω να μείνω μόνη και το ξημέρωμα το νιώθω, ετσι η σκέψη μου ανατρέχει σε πρόσωπα, παρελθόν, παρόν, μέλλον – ελπίζω. Καταλήγω. Καταλήγω εκει που σταματώ για κλάσματα. Ρουφώ ξανά το άρωμα σου. Η μουσική γίνεται ένα, στίχοι, μελωδία, η φωνή σου. 

Με προκαλείς, ο τρόπος που πιάνεις τον δύοσμο από το ποτό σου, τον ακουμπάς στα χείλη σου. Δεν αντιδρώ. Mε τυλίγεις πάνω σου και ψάχνεις τα αισθήματα σου. 

Κοιτώ το ρολόι, 18:29. Θυμάμαι να με ρωτάνε σε μια αμμουδιά, σε κάποια άλλη ήπειρο αν γνωρίζω τι ώρα είναι 18:29. Απαντώ όχι, από κόμπλεξ. 

Σου κλείνω εισητήριο, δεν μπορείς μου λες να ταξιδεύεις με τρένο. Αγωνιώ αλλα το παίζω ψύχραιμη. 

“Θα πάω να τον δω”, θέλω να σου πω να ρθεις να δεις εμένα. Περιμένω υπομονετικά την σειρά μου, σαν τράπεζα της Εθνικής που εύχεσαι να μην πάει 2. “Ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος”. Γαμώτο. Ξυπνάς το άλλο πρωί και πάλι στην ουρά. Σε καλώ, αφήνω το κινητό μου στο τραπέζι και το κοιτώ με επιμονή, 00:01, ο αγώνας ξεκινάει. 

Σε ρωτάω γιατί, το βλέμμα σου πέφτει στα χείλη μου. Εξηγείς, προτάσεις και προσχήματα δεν μπορώ να ακούσω τίποτα γιατι ακουμπάς το χέρι σου στον λαιμό μου. Παίζω την σκηνή στον μυαλό μου, προσπαθώ να θυμηθώ τι λένε τα χείλη σου, να λυτρωθώ. Μάταιο.

Δεν μ’αρεσει η επανάληψη άρχιζω όμως να πιστεύω οτι τα ερωτικά μου είναι σαν σειρά χαμηλού budget σε μεσημεριανή επανάληψη με κακό σήμα. Ναρκώνομαι. Κενά μνήμης. Εσύ. Επανάληψη. Κενά ξανά. Εσυ. Ξυπνάω απο τον ήχο της τηλεόρασης 22:55.

Ξέρεις οτι πάει κάτι πολύ λάθος όταν ακόμη και οι υποθετικές σου συζητήσεις με κάποιον στρέφονται εναντίον σου. Αυτομαστίγωμα. 

Bιάζομαι ή μάλλον βιάζομαι. Βιάζω το ποτό μου, τα τσιγάρα μου, το φαγητό στο τραπέζι – ακόμη και αν το μαγείρευα υπομονετικά με τις ωρές – τα αισθηματά μου, τις σκέψεις μου, τις λέξεις που θα ξεστόμιζα οταν σε αντίκρυζα – ακόμη και εαν τις επαναλάμβανα με τις ώρες στο μυαλό μου.

Σε βλέπω να έρχεσαι με την φίλη σου. Σηκώνομαι την αγκαλιάζω την σηκώνω σχεδόν στον αέρα. “Σε μένα δεν το κάνεις ποτέ αυτό” μου λες με μισό χαμόγελο. Μαζί σου θέλω να πατώ στην γή. Πάντα μοιάζεις να αιωρήσε ανάμεσα μας και φυσάει πάλι.

Αρχίζω να μου λείπω εγώ, μου λείπω και με λυπώ συγχρόνως.

Συνήθισα την βουή του κέντρου. Την πρώτη φορά που βγήκα στο μικρό σου μπαλκόνι ένιωθα να πνίγομαι. Συνήθισα και εσένα, το χαμόγελο σου που ξεπρόβαλλει πίσω απο την πόρτα. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό παρέμεινε η οδοντόβουρτσα μου δίπλα στην δική σου. 

Διαβάζω το ζώδιο μου “Υ.Γ Και αν έρθεις αντιμέτωπος με φάντασμα (πιθανόν ερωτικό)”, χαμογελάω και σκέφτομαι δυνατά πληθυντικός αριθμός. 

“Πάλι απαγγέλεις Δημουλά;” 

Πριν σε γνωρίσω αγννούσα την ελληνική ποίηση. Ώρες πριν με αφήσεις, ίσως να ήταν και μέρες που περνούσαν γρήγορα, ρίχτηκα με τα μούτρα και ξεσήκωσα οτιδήποτε έχει γραφτεί. Αλφαβητικά. Οι κινήσεις εντυπωσιασμού δεν πιάσανε τόπο. Τουλάχιστον μορφώθηκα. 

Το αρωμά σου εξαφανίζεται. Δεν είμαι έτοιμη, όχι ακόμα. 

Σου δίνω τα κλειδιά σου. Για λίγο ο χρόνος μπερδεύεται στο μυαλό μου. 

Κοιτώ με τις ωρές το σπιτάκι στην αλυσίδα, το φέρνω μπροστά από τα μάτια μου και το κουνάω. 10, 9, 8…Βυθίζομαι. 

Το ριγέ σου μαγιώ στο κατάλευκο σου δέρμα, το χαμόγελο σου καθώς παίζεις με τα κύματα, την θέα απο ψηλά, το καρό σου πουκάμισο, η σκακιέρα, το χαρακτηριστικό σου περπάτημα καθώς ξεμακραίνεις. Πνίγομαι.

“Πρέπει να επιβιώσεις”

Σφίγγω το χέρι μου γύρω από τον λαιμό σου.Θα το επαναλάβω αρκετές φορές προσπαθώντας να αναβιώσω το συναίσθημα, να το αποδομήσω, σχεδόν να το δικαιολογήσω. Αηδία.

Διάγνωση – Καρκίνος του πνεύμονα. 

Αφήνω το σώμα μου ελεύθερο να καταλήξει στην επιφάνεια. “Πως το κάνεις αυτό;” – τοποθετώ τα χέρια μου στην μέση σου. “Όπως εσύ”, χαμογελάς.

Πίνεις ούζο. Η ήδη μεθυσμένη τραγουδιάρα της ταβερνάς σε συνοδεύει “Ούζο όταν πιείς, γίνεσαι ευθύς”, γελάω, σχεδόν υστερικά. 

Πες μου οτι θέλεις να μείνω, όχι οτι δεν θέλεις να φύγω. 

Απογείωση, η ομορφότερη στιγμή ενός ταξιδιού. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα ξαναπατήσει στη γή. Σαν τον έρωτα, αφήνεσαι στην τρέλα και περιμένεις να επιστρέψεις, μία βροχερή νύχτα – για το κλισέ και μόνο – στο σώμα σου με σώας τα φρένας. Μου λες οτι θέλεις να με παντρευτείς, εκείνη την στιγμή αναρωτιέμαι τι θα σερβίρουν και δεν σε προσέχω.

To κοκκινόξανθο πλάσμα με τα χρυσαφιά μάτια, το πάθος για την ελευθερία οδηγείται στον αφανισμό πέφτοντας στον γκρεμό. Αυτό ήταν το τέλος του αγαπημένου μου βιβλίου. Εσύ επέμενες να με φωνάζεις αλεπού. Άραγε τα ποτήρια της nutellas σου γεμίζουν κόκκινα τριαντάφυλλα ή κάποιος σου χαρίζει γαρύφαλλα που αδυνατούσα να βρώ για μήνες. 

Υπό, είμαι κάτω από. Επήρεια.

Σε ψάχνω, σε ψάχνω μέσα στον όχλο που κουνιέται – δεν λικνίζεται αυτό θέλει φινέτσα – σαν φυλή της αφρικής σε παραλήρημα. Αναγνωρίζω το ηλεκτρίκ σου φόρεμα. 

Το αγαπημένο μου τραγούδι, κομμάτι θα με διόρθωνες, αριθμός 127. Μέσα στο ήσυχο δάσος τα λίγα ντεσιμπελ που βγάζουν τα ηχεία του μικρού αυτοκινήτου σου μου αρκούν. Η σχέση μας δεν μετριέται σε μέρες αλλά σε αλκοόλ θα μου πεις. Μαζί σου γίνομαι επικίνδυνη σκέφτομαι αλλά προτιμώ να το κρατήσω για τον εαυτό μου. 

Προσφέρεις και προσφέρεσαι, τις πρώτες φορές αρνούμαι μετά διαλέγω εσένα. 

Για μήνες δεν προσγειώνομαι, το δάσος γίνεται το καταφύγιο μου, χορεύω, κλαίω, κάνω έρωτα – πόσο σιχαίνομαι αυτή την έκφραση. Εσύ, σαν ένας άλλος ιππότης και άγρυπνος φρουρός είσαι εκεί τις ώρες που το αλκοόλ με εγκαταλείπει.

Δεν φταίς εσύ, μ'ακούς; Δεν φταίς εσύ. Έμεινες να με κοιτάς απο τον καθρέφτη καθώς γυρνούσα σπίτι. Έβρεχε.

“Πόσα άτομα έχεις πληγώσει;”. Ένα απαντώ για να νιώσεις ιδιαίτερη. Παινεύω την σερβιτόρα για το freddo cappuccino που μόλις τοποθέτησε μπροστά μου. Δεν μ’αρεσει ο καφές. Ούτε εσύ μ’αρεσεις. Ο τελευταίος καφές που πίνω. Με σένα.

“Tι ξεχνάς;” δεν θυμάμαι. 

Το μάτι της κουζίνας είναι αναμμένο, φτιάχνω την αγαπημένη σου μακαρονάδα σε κάποια άλλη, την δική μου καινούρια αγαπημένη. Μου ζητάει κουτάλι – εσύ δεν χρησιμοποιούσες ποτέ κουτάλι και τα μακαρόνια σου τα ήθελες κομμένα - σχεδόν εκνευρίζομαι με την απαίτηση της. 

[red-renard]

2

Το τελευταίο μας φιλί θα είναι όλο δικό σου, η θλίψη μου όλη πλάγιασε πάνω στο μέτωπο σου.

[red-renard]

#19Β

Λιγη, λιγη πολύ λίγη τόσο λίγη.  Δεν είναι αρκετό, λίγο, λίγο πολύ λίγο, ανεπαίσθητο, το κρύο αισθητό, το πλασματικό το παρατηρώ όταν είσαι εδώ. Μακρυά, μακρυά πολύ μακρυά ακόμη κι αν είσαι 3 μέτρα κοντά. Μετρώ αντίστροφα 19, τυχερός αριθμός. Μια, μια στιγμή, δύο συλλαβές που κάνουν εμένα και εσένα ενα. Μπερδευω, μπερδεύομαι δεν μπλεκω, εμπλεκεσαι. Πλοκη, σιωπή, μια στιγμή και ξανά σιωπή, διαπλοκη. Πατάω εδώ, με αφήνεις εκεί. Ο χρονος σας τελείωσε, σιωπή. Με αγαπάς; Αγαπημένη ερώτηση, 10 πόντοι.Δεν είναι σωστό μου λες. Διαγραφή, αντιγραφη, επικόλληση, επανάληψη. Ποσες ώρες, μέτρα, 19. Ο τυχερός μου αριθμός, μα το 1. Το 1 παραμένει αγαπημένο αλλά ποτέ τυχερό. Εραστής. Λόγος. Όχι έρωτας. Αγαπημένη. Λόγος. Όχι αγάπη. Τοτε; Τοτε τι; Μου ειπες να γράψω, το πεθυμησες, κι εγώ, εγώ πεθυμησα εσένα και εμένα, εμένα όταν ειμαι μαζί σου. Ο χρόνος, ο χρονος δεν περναει, όχι δεν ξεχνάει δεν συγχωρεί. Και ποιος νομίζεις ότι συγχωρεί. Εγώ, εγώ εμενα όχι πια εσένα. Σου πήρε καιρο; Ναι. Ο πόνος. Και όταν ελευθερώνεται θυμάμαι εσενα, εσένα για μένα. Μα τι λες;

[red-renard]

1

Καστανά μαλλιά στην όψη μπερδεμένα, σαν χώμα τα δυο μάτια σου, σκεπάζουν τα δικά μου και νιώθω μόνο εσένα.  Παλμοί ανά λεπτό 141. Πως ζω χωρίς εσένα; Οι μέρες σταματήσανε στο 1 και μέσ’ στην θλίψη μετρώ αντίστροφα τα χρόνια που περάσανε μαζί με εσένα. Χωρίς εσένα.  Δύο χέρια κόμπος στο λαιμό μου εκεί που σφίγγει η αγάπη μου για σένα. 

“Έλα girl...” Παύση.  Παλμοί ανά λεπτό 1.

Κι εγώ πια ζώ χωρίς εσένα.

[red-renard]

Ιστορίες για αγρίους #5

Τρέλα, τρέλα με μπόλικο αλκόολ. Γεύση φιλιών, γεύση που σβύνει με τσιγάρα. Κι εσύ, πάλι εκεί, πάντα εκεί. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε η κάθοδος αλλά αισθάνομαι την παρακμή. Παραμορφώνεσαι στην κάρδια μου, αναμορφώνεσαι στο μυαλό μου. Ζωγραφίζω, χαμόγελα, τούφες ανέμελες πάνω σε χαμόγελα. Ριγέ, ριγέ ρούχα και μπλε, πολύ μπλε, του ουρανού και της θάλασσας. 

Είσαι οτι πιο κοντινό έχω σε μένα. Αδυνατώ να τσαλακώσω την εικόνα σου γιατι ζευγαρώνει με μένα.  

Περιμένω, θα γυρίσω μου το υπόσχομαι, με ή χωρίς εσένα. 

[red-renard]

Ιστορίες για αγρίους #2

Υπομονή, σκέφτομαι και στρίβω ένα τσιγάρο. Στο ίδιο γκρι πεζούλι που κάθομαι κάποτε περίμενα εσένα, πάντα εμφανιζόσουν αργοπορημένη με βρεγμένο μαλλί, τώρα περιμένω το τελευταίο λεωφορείο, 12:35. Η σύντομη 20 λεπτη διαδρομή κατάντησε η πιο ήρεμη στιγμή στην άνιαρη -κατα τ’άλλα πολυάσχολη- ημέρα μου. Σχεδόν ξεχνάω να πατήσω το κόκκινο κουμπί.

"Μπαίνουν σε ένα μπαρ 2 ξανθιές, ο τοτός, ο Κωστίκας..", αφηγούμαι το ίδιο ανέκδοτο ξανά και ξανά, γελάς.  - Κι εσύ είσαι ήσυχη απόψε, τι σκέφτεσαι;  - Την δουλειά. Ψέματα. Το ποτό δεν με μεθάει, τα σφηνάκια έγιναν ποτήρια τα ποτήρια μπουκάλια. Φοβάμαι, αλλά ούτε αυτό αισθάνομαι. Γαμώτο τι μου συμβάινει; Εδώ και 30 διαδρομές το τζάμι αντικατοπτίζει εσένα, μόνο έσενα, πάντα εσένα. Κι εγώ για σένα; Διαβάζω. Mία αρχή, ένα τέλος και στη μέση; Ενα καλοκαίρι, άσχημο. Αυτό. Μόνο αύτο, μόνο αυτό σου έμεινε να σου θυμίζει εμένα; Αλλά εγώ, εγώ τα θυμάμαι τόσο διαφορετικά. Διαφορετικές όμορφες νύχτες που μοιραζόμασταν τα δροσερά πλακάκια στο αδιάφορο σπίτι σου, τον ενθουσιασμό σου οταν με αντίκρυζες, τα φιλιά σου, τα τόσο γεμάτα αγάπη φιλιά σου. Και μετά; Mετά όλα αλλάζουν, αλλάζουν τα φιλιά σου, αλλάζεις κι εσύ, πέφτει στο πάτωμα, ραγίζει, σπάει, πετάγεται μισό μέτρο μακριά, το κοιτώ, με κοιτάς, φωνάζω, αναζητώ απεγνωσμένα κάτι να το κολλήσω, δεν προλαβαίνω και κάπως ετσι καταλήγει ένα σταχτοδοχείο να εξιστορεί ολόκληρη τη σχέση μας. Γαμώτο, γαμώτο τι μου συμβαίνει; Σε τραβώ από τον γιακά, φτύνω, λυσάω, πετώ τα πράγματα σου και φεύγω, μένωντας. Τα κατάφερα;

[red-renard]

Mr. Hyde is dead.

[red-renard]

Ιστορίες για αγρίους #7

Άλλοι γιόρταζαν το μεγάλο ΟΧΙ και εγώ παραδινομουν στα μικρά ναι.

"Δεν πιστεύω στην βία", κι όμως ο τρόπος που ξεριζώνεις τα συναισθήματα σου και διαγράφεις το είναι σου όπως το βλέπεις να καθρεφτίζεται στην ψυχή κάποιου άλλου δηλώνει το αντίθετο. 

4:40. 17290. Βρέθηκα σε σταυροδρόμι και διάλεξα την λάθος πορεία. 

Αναρωτιέμαι πόσο καιρό μου πήρε να υιοθετήσω όλα όσα είσαι. 

[red-renard]

Ιστορίες για αγρίους - 10, πράξη Α'

 Αριθμός 6.

Το σκέφτηκα. Για μένα είναι 2 ήχοι μακριά.  Το σκέφτηκα. Για σένα 1 ήχος με ηχώ, λίγο πιο μακριά από την καρδιά, μετα 2 ήχοι για μένα. Ένας μακριά και ένας κοντά, πολύ κοντά και σιωπιλά, σχεδόν κρυφά. Μιλιά λίγη, τόσο λίγη που δεν λέει να βγεί. Αισθήματα, ανάμικτα και κόκκινα, κόκκινα πάνω σε 2 χέρια. 2 χέρια στα χέρια, 2 χέρια στους ώμους, 2 χέρια πιο κοντά, πιο σχιφτά. 2 λεπτά, 2 λεπτά μακριά.  Και μετά ήρθε θλίψη, κοντινή, μακρινή, ξεμακραίνεις εσύ, ξεμακραίνει και η θλίψη μαζί. Ενοχή βαμμένη στα χέρια, ενοχή στα 2 χέρια.

[red-renard]

Little Thunder

[red-renard]

Ιστορίες για αγρίους #4

"Η κρίση είναι συμπαντική" μου λες την ίδια στιγμή που η κετσαπ χύνεται πάνω στο παντελόνι μου και ξεστομίζω αυθόρμητα ένα παχουλό "Γαμιέται ο Δίας!". Γελάμε. 

Στην ερώτηση σου δεν απαντώ, συνεχίζω να κοιτώ τα μάτια σου σχεδόν μαστουρωμένη. Δεν θέλω να σου απαντήσω, δεν θέλεις ούτε εσύ στα αλήθεια, δεν θα σ’αρέσει η επιβεβαίωση των συναισθημάτων σου, ουτέ εμένα, πλέον. Κατέληξα να σ’αποφεύγω, καλύτερα να σ'άποφεύγω παρά να σε ζηλεύω. 

[red-renard]

Προτάσεις για αγρίους #1

"Δεν ξέρω". Δεν ξέρεις, δεν θέλεις να ξέρεις, δεν θέλεις να με ξέρεις.