rondreiseuropa-blog

[rondreiseuropa-blog]

Aan de fans van Mama’s blog:

Natuurlijk zag deze reis er voor jullie helemaal perfect uit. Dat komt ook omdat alleen de beste foto’s in de blog zijn gezet, maar ik vind dat het dan niet helemaal realistisch is. Sommige foto’s hebben het helaas niet gehaald. Dus hier volgen nog die foto’s (met verklarende bijschriften) van hoe onze reis nou echt was. Geniet er van ;)

Groetjes Daan.

[rondreiseuropa-blog]

Eindelijk is het 2 augustus!

Sem heeft hier lang naar uitgekeken.... zijn verjaardag vieren we dit jaar in Berlijn! Gewapend met twee kaarsjes lopen we naar het ontbijtbuffet, waar we eerst genieten van een uitstekend ontbijt bij het schijnsel van de Hema-kaarsjes. We zingen enige traditionele lofzangen op de hotelkamer en Sem krijgt wat symbolische cadeaus - de echte cadeaus zijn óf al binnen of komen nog (als zijn broers het niet vergeten....).

Wat later dan gewoonlijk pakken we de metro om naar Checkpoint Charlie te gaan, het beroemde grenspunt in Berlijn. Momenteel resteert het kleine huisje met daarbij rijen toeristen die graag op de foto willen met de soldaat die lustig met de Amerikaanse vlag wappert. Iets verderop kun je je laten fotograferen in een militaire jas en pet uit de DDR. Na de verhalen van gisteren over alle mislukte pogingen om de grens over te steken denk je dan: de één z’n dood is de ander z’n brood.

Paul, Daan en Sem bezoeken dan nog The Wall: een reusachtige foto in het rond waarop de situatie van de Muur staat afgebeeld. Bart en ik hebben intussen een meditatief moment op het plein vóór The Wall en genieten van bonte gezelschappen die aan ons voorbij trekken.

We lunchen vlakbij ons hotel en laten Berlijn verder even voor wat het is, want we gaan daarna onze zwemspullen pakken. Op Sems verjaardag moet er natuurlijk gezwommen worden. Bart houdt dit even voor gezien en trekt zijn eigen plan. Hij blijkt later een minstens zo’n leuke middag te hebben gehad door lukraak een bedrijf dat zich bezig houdt met drukwerk en lettertypes binnen te lopen, om daar vervolgens ruim drie uur aan de praat te raken met de mensen die daar werken. 

Wij liggen na een goed half uur in het water van een zwembad dat met zijn zonneterrassen en glooiende grasvelden vriendelijk oogt maar een streng regime heeft: er mag niet worden gegeten, er mag niet worden gesprongen vanaf de randen van het zwembad, er mogen geen foto’s gemaakt worden. Nee, je komt hier tenslotte om te zwemmen, dus geen rare fratsen verder. Het lukt ons maar ten dele, we komen er met wat waarschuwingen vanaf. 

We besluiten de dag bij de MacDonalds, voor de één het hoogtepunt van de dag, voor de ander een afknapper, niet in het minst omdat we 4 x terug moeten naar de balie omdat er iets ontbreekt of verkeerd geleverd is. Gelukkig komen we nog langs een supermarkt waar een gezonde(re) salade kan worden gescoord.

En dan is het alweer donderdagochtend, tijd om op huis aan te gaan. We genieten nog op ons gemak van een laatste uitgebreid ontbijt, pakken onze koffers en nemen afscheid van Bart. Die geniet nog wat extra dagen van Berlijn en komt zaterdag weer terug. 

Na 6,5 uur treinen staan we weer op station Nijkerk. En zo kan het gebeuren dat je dan even later een pannetje sperziebonen aan het koken en aardappeltjes aan het bakken bent. Na twee weken in restaurants eten is dat ook wel weer eens leuk.

Bij de wasmachine liggen een aantal bergen was. De zonnebloemen in de tuin moeten worden opgebonden en de wc nodig geboend. 

Toch is dit nog niet de laatste blog. Daan heeft beloofd er nog één te schrijven over alles wat (bewust of onbewust) niet in de andere blogs is genoemd - plus foto’s die het niet gehaald hebben. Mis het niet! 

[rondreiseuropa-blog]

Dinsdagochtend zaten we vóór 07.00 u alweer in de trein van Krakau naar Poznan, vergezeld van een fantasieloos ontbijtpakketje waar zelfs de MacDonalds van zou schrikken. Maar ondanks dat hebben we geweldige herinneringen aan het hotel in Krakau. 

De trein reed zeer pünktlich en kwam geen minuut te laat aan in Poznan. Dat kwam goed uit, want we hadden niet veel overstaptijd voor de trein naar Berlijn. De overstap verliep dus zondereen spoortje van stress en na weer drie uur treinen kwam Berlijn in zicht met zijn imposante architectuur. Wauw, wat een stad! Het is enorm groot dus het duurde ook even voordat we bij het Hauptbahnhof waren. Vandaar zijn we met de metro naar ons hotel gegaan en vervolgens natuurlijk weer bij een vega-restaurant gegeten. 

Omdat de stad zo enorm is leek het ons een goed idee om een tour met een gids te boeken om alvast een indruk te krijgen van de highlights van Berlijn. Dus ‘s avonds heb ik nog snel telefonisch een fietstour geboekt voor de volgende ochtend. Helaas bleek mijn vroegere, jarenlange en intensieve Duitse ervaring geen garantie te bieden voor het heden, want de jongen aan de andere kant van de lijn vroeg al na twee zinnen of we het gesprek niet beter in het Engels konden vervolgen :-).

De fietstocht bleek een gouden greep! Heerlijk om met een Nederlandse gids langs een aantal highlights van Berlijn te fietsen. Met name de verhalen over de periode dat de Muur hier heeft gestaan, vonden we heel indrukwekkend, omdat je er nu ook een beeld bij hebt. Daarna fietsten we naar het regeringskwartier, met prachtige transparante gebouwen die symbool staan voor de openheid die Duitsland wil uitstralen. Vervolgens naar de Reichstag, door het Tiergartenpark naar de Brandenburger Tor. De verhalen die we hoorden gaven ons een goed beeld van de veelbewogen geschiedenis die Duitsland heeft, en wekten respect bij ons op voor de enorme operatie waar Duitsland voor geplaatst werd na de val van de Muur: het vormen van één land en één systeem, met zoveel pijnlijke recente en minder recente historie temidden van allerlei krachten en sentimenten, wat een klus!

Daarna hebben we in de wijk van de Kulturbrauerei (leuk!) heerlijk geluncht en vervolgens in het Tiergartenpark lekker gechilled. Vervolgens zijn we met de snoeihete metro naar een andere wijk gegaan waar we heerlijk hebben gegeten. Ik wil zo min mogelijk uitweiden over het weer want dat vind ik altijd zo afgezaagd, maar het is hier flink warm in Berlijn!

Terug in het hotel snakten we dus allemaal naar een douche. Nadat Sem in slaap was gevallen hebben we de hotelkamer versierd voor zijn verjaardag. 

[rondreiseuropa-blog]

En nu wordt het een ander verhaal..... 

Vielen we vrijdagavond van de ene verbazing in de andere toen we onze hotelkamers zagen, op zaterdag hebben we er verplicht urenlang van genoten. Helaas begon Sem vrijdagavond te spugen en dat hield ‘s nachts niet meer op. Daarom hebben Paul en ik zaterdag om beurten ‘dienst’ gehad in het bijstaan van Sem. Gelukkig heeft hij veel geslapen overdag en stopte het spugen ook.

Bart en Daan zijn ‘s ochtends naar het MOCAK, een museum voor moderne kunst gegaan. Paul verkende Krakaw die ochtend te voet. ‘s Middags mocht ik de deur uit en ben ik met Bart en Daan naar de oude stad, de burcht en de Joodse wijk geweest. Een heel andere stad dan Praag en Budapest. Veel kleiner, maar ook veel toeristischer. Een soort openlucht museum dat is aangekleed met koetsen met paarden, veel restaurantjes en vooral veel personeel dat je naar binnen probeert te krijgen in hun restaurant. 

‘s Avonds hebben we met z’n drieën in een vegetarische fastfoodtent een snelle maar prima burger gegeten en ondertussen Barts camera gedoopt met veganistische drank die op die manier beter tot z’n recht kwam dan opdrinken.

Paul mocht daarna weer los om ook te eten, en samen zijn we naar een visrestaurant gelopen waar hij een heerlijk visje heeft gegeten.

Na een prima nacht zonder onderbrekingen werd het de ochtend waarop Bart, Daan en ik met een georganiseerde excursie naar Auschwitz zouden gaan. Omdat we om 08.30 u opgehaald zouden worden door de bus, zaten we vroeg aan het ontbijt. Rond 08.00 u vroeg ik de receptionist van het hotel of hij wist waar de bus voor zou rijden. Hij keek ietwat glazig en vertelde toen dat hij gebeld was dat de bus een half uur geleden vanaf een ander hotel was vertrokken, en dat hij niet wist dat dit telefoontje voor ons was bestemd. Consternatie alom en een paar telefoontjes later wisten we dat dit alleen opgelost kon worden door met een taxi achter de bus aan te rijden in de hoop dat we toch nog om 09.30 uur in Auschwitz konden zijn om de rondleiding mee te maken.

Dat bleek geen ijdele hoop. Na 5 minuten reed een taxi (Peugeot maar wel met een turbo)  voor en mocht ik plaatsnemen naast een zeer klantvriendelijke Poolse taxichauffeur, die echter helaas alleen maar Pools sprak. Bart en Daan zaten achterin, maar hielden zich muisstil. De  klantvriendelijkheid van de chauffeur bleek overduidelijk uit het feit dat hij alles op alles zette om ons om 09.30 uur in Auschwitz af te leveren. Hij maakte daarbij dankbaar gebruik van het feit dat bijna alle argeloze inwoners (voor zover die er echt zijn) en toeristen van Krakau nog op één oor lagen. Plus dat de busbanen op dat moment niet door bussen werden gebruikt, en de enige snelheidsbeperking die van zijn Peugeot was. Omdat we niet met elkaar konden communiceren, liet de chauffeur met snuiven en keelklanken weten wat hij van medeweggebruikers vond die niet hetzelfde tempo als hij aanhielden. Onbedoeld ironisch had ik hem willen vertellen dat het wat ons betreft niet nodig was dat er doden of gewonden zouden vallen, waardoor wij op tijd zouden zijn in Auschwitz, maar het was geweldig om door een snuivende en grommende chauffeur door Krakau te worden geloodsd en vervolgens nog een stukje snelweg op te stuiven. Het Gouden Boekje ‘de gele taxi’, dat ik zo vaak heb voorgelezen, zal ik nooit meer kunnen voorlezen zonder aan deze taxirit te denken.

Iets over half tien kwamen we aan, waar we door een zeer gehaaste gastvrouw werden opgewacht waarmee we door groepen toeristen slalomden om bij de gids te komen die inmiddels al aan de rondleiding was begonnen. Daarbij was onze entree door de poort met het opschrift ‘Arbeit macht frei’ ook niet erg fatsoenlijk. Ik had het me in ieder geval heel anders voorgenomen en voorgesteld. Eenmaal aangekomen bij onze gids, kregen we een indrukwekkende rondleiding door de barakken van Auschwitz, waar vooral de enorme aantallen van het aantal mensen dat hier is vermoord, indruk maakten en naar voren kwamen door de imposante bergen schoenen, haar en brillen. Ongelooflijk wat een systeem hier achter zat. Een systeem waarin blijkbaar velen geloofden en aan meewerkten, en waaruit elke menselijkheid was verdwenen. Bizar.

Na Auschwitz werden we naar Birkenau gebracht, 20 x zo groot als Auschwitz maar waar minder barakken bewaard zijn gebleven. 

Vol van indrukken gingen we met de bus terug naar Krakau, waar we verder niet veel meer gedaan hebben dan even ergens wat eten en drinken. 

Paul en Sem hadden zich in die tijd goed vermaakt in een museum en bij waterfonteinen. 

We hebben boodschappen gedaan voor de treinreis van morgen, via Poznan naar Berlijn, en met elkaar nog heerlijk gegeten. Morgen vroeg op voor een reis van zo’n 9 uur door Polen en Duitsland, alweer een beetje richting Nederland! 

[rondreiseuropa-blog]

Van Moldau naar Donau

Hoog tijd om weer even wat te schrijven! Dinsdagochtend zat onze tijd in Praag er al weer op en was het de kunst om op het enorme station de juiste trein naar Budapest te vinden. Georganiseerd als we zijn waren we er ruim op tijd. Het perronnummer werd een kwartier van te voren op de borden aangegeven, en in dat kwartier lukte het mij om het stressniveau naar ongekende hoogten op te voeren. Want oh je zult maar niet snel genoeg op het perron kunnen komen, of het wagonnummer klopt niet, de stoelnummers zijn onvindbaar of niet iedereen is op tijd ingestapt! Nadat we als luidruchtige Nederlanders een poosje van alles door elkaar geroepen hadden, bleek dat niets van dit alles aan de hand was en alles gewoon klopte. De  trein vertrok op tijd, de airco deed het, na een half uurtje kwam een alleraardigste dame met koffie en thee langs, kortom geen enkele reden voor all die stress. Weldadig voor mijn bloeddruk!

De treinroute liep door Slowakije, via Bratislava naar Budapest waarbij het landschap voornamelijk uit graanvelden en zonnebloemvelden bleek te bestaan. Niet echt indrukwekkend genoeg voor een aflevering van ‘Rail away’ maar voor ons was het leuk genoeg.

Na zo’n 6 uur treinen was het eind in zicht, dat echter nóg eerder kwam dan we verwacht hadden: de trein stopte voortijdig met een korte mededeling dat we niet naar het eindpunt zouden gaan vanwege een storing, maar naar een ander station. Best jammer voor ons, omdat ons hotel bij dat eindpunt was. Alle medereizigers accepteerden dit zonder morren en trokken hun eigen plan, dus dat goede voorbeeld hebben we natuurlijk gevolgd. Met als resultaat dat we wat later dan bedoeld alsnog in het hotel aankwamen en de dag afsloten in een geweldig leuk (vegetarisch) restaurant. We voelden onze mondiale voetafdruk met sprongen dalen: èn CO-2neutraal reizen, èn vegetarisch eten. Veel verantwoorder kon het niet worden en zou het ook niet worden. Wat we toen nog niet wisten is dat we ons twee dagen later zonder al te veel schuldgevoelens tegoed zouden doen aan een stapel Hongaars vlees waar je normaal een week genoeg aan zou hebben.

De volgende dag startten we met een bezoek aan het Memento Park: een stuk buiten Budapest, op een heuvel, waren alle communistische beelden neergezet die bij de omwenteling in 1989 uit Budapest verwijderd waren. Heel bijzonder om daar doorheen te lopen. Het park zelf was nauwelijks onderhouden, en stonden er geen bankjes om op te zitten. Wij zagen daar de symbolische boodschap in: de Hongaren zijn helemaal klaar met het communisme en willen daar geen tijd of geld meer aan besteden.

’s Middags bezochten we aan de kant van Buda de kastelenbuurt, met daarin de Matthiaskerk en het Vissersbastion. Prachtig om vanaf die plek uitzicht over de stad te hebben. Daarna zijn we naar de andere kant van de Moldau gegaan, en in Pest nog langs het Parlementsgebouw en door de Gosdu Uvar. Daar belandden we in een hippe eettent met een extreem blije ober, die ons voorzag van prima eten en Hongaarse spellen.

Donderdag trokken we allemaal ons eigen plan. Bart heeft het Ludwig-museum en de Kunsthalle bezocht. Daarna het Fuga-centrum voor architectuur en daarmee had hij zijn portie kunst wel weer binnen. Sem en ik hebben ’s ochtends een heus Budapest-shirt met Trabant-afbeelding gekocht en daarna het Margarita-eiland bezocht, waar op dit moment het WK zwemmen wordt gehouden.

Paul en Daan hebben ’s ochtends het House of Terror bezocht, een museum over de bloedige geschiedenis van Hongarije.

’s Middags zijn Paul, Daan, Sem en ik een paar uur aan het dobberen geweest in de heilzame wateren van de Szechenyi-baden. Na drie minuten concludeerde Sem al: ‘ Dit is echt een oude-mensen-zwembad’. Ondanks die rake conclusie was het wel de moeite waard!

Bart voegde zich daarna weer bij ons en we hebben daarna heerlijk gegeten in een Hongaars restaurant, compleet met gitarist en violist aan tafel die ons een serenade kwamen brengen. Sem vond het een geweldige belevenis, zeker ook omdat ze een nummer van ‘Abba’  speelde dat hij kende.

En vandaag zijn we zonder enige stress op tijd met de trein naar Krakau gegaan, een reis van totaal zo’n 10 uur, waarvan de laatste 2 uur met een Pools boemeltje die een scootersnelheid aanhield. Ons hotel is een geweldige verrassing, met zijn klassiek ingerichte kamers en rood met gouden gangen. W

We zijn alweer op de helft van deze reis! Echt leuk om een vakantie zo helemaal met het openbaar vervoer te doen!

[rondreiseuropa-blog]

Twee dagen Praag - en dan heb je nog maar zo weinig gezien voor je gevoel. Wat een enorme stad! Alles wat je ziet is groots, indrukwekkend, bijzonder. Gisteren hebben we ons als ware toeristen gedragen - na een heerlijk ontbijt zijn we, ook omdat het even regende, naar het Nationaal Museum geweest, waar een tentoonstelling ‘Retro’ was. Een feest van herkenning voor iedereen omdat retro helemaal van nu is! Daarna scheen de zon, hebben we genoten van de wandeling naar de Praagse Burcht en de wijk er omheen. Bart wist een uitstekende lunchgelegenheid om onze batterij weer op te laden en dus waren we klaar voor de kuitentraining om naar de grote metronoom te klimmen. Daar hadden we een prachtig uitzicht over de stad, en namen we even de tijd om te chillen, terwijl om ons heen de skateboarders soms vergeefs aan het oefenen waren om over traptredes, vuilnisbakken en andere obstakels te springen. Natuurlijk hebben we ook over de Karelsbrug gekuierd. We waren niet de enigen.  

Aan het eind van de dag pakten we de metro naar Flora, een winkelcentrum met op de bovenste verdieping een groot middenplein waar je kon kiezen wat je wilde eten. Daar werden ook onze uiteenlopende smaken zichtbaar: Sem ging voor een HappyMeal van de Mac, Daan voor een pizza, Bart beproefde zijn geluk bij een mompelende Indiase curryboer, Paul genoot van een goedgevulde baguette en ik worstelde me ook door een India’s gerecht waarbij zorgvuldig vermeden was om er ook maar iets van groente in te verwerken. De mangosmoothie maakte het weer een beetje goed.

Vandaag ging Bart met twee Pragenezen/Pragenaren, tja, hoe zeg je dat, in ieder geval twee meiden die een aantal Praagse lentes oud waren, naar museum Dox. Was heel gaaf, foto’s zie je op zijn eigen Instagram of FB-account. 

Paul en Sem gingen naar een modeltreinbaan waar ze zich Tsjechische conducteurs waanden, terwijl Daan en ik een poging deden om een beeld van de Praagse winkels te krijgen.

Vanmiddag alweer heel wat traptreden beklommen naar de toren van Petrin, en ook daar was het, ondanks dat het een beetje begon te regenen, heerlijk om rond te lopen in de omringende rozentuinen, waarbij we uiteindelijk beneden bij de Karelsbrug uitkwamen. 

Inmiddels kent de Praagse metro geen geheimen meer voor ons en dankzij een handig boekje dat Bart op de kop had getikt, vonden we een bijzonder Italiaans restaurant waar ze heerlijke pizza’s serveerden, omlijst door geschreeuw van een gefrustreerde beo die in een indrukwekkende kooi welgeteld drie stokjes had om op heen en weer te springen. 

Nu regent het hier flink. Tijd om te vertrekken! Morgenochtend pakken we weer in en stappen op de trein naar Boedapest. 

[rondreiseuropa-blog]

Vanochtend liepen we in alle vroegte zo onopvallend mogelijk door Nijkerk met onze rolkoffers. We waren ruim op tijd op het station voor de trein van 07.05, dus was er nog wel tijd voor een gezinsfoto! Er was maar ėėn kandidaat op het station om  die foto te maken...... een oudere vrouw die dat echter niet zag zitten. Paul overtuigde haar met lichte dwang en charme dat zij echt wel een foto van ons kon maken, en gaf haar een snelcursus fotografie. Daarna realiseerde de vrouw zich wat beteuterd dat de trein die ze had willen nemen, net achter haar weggereden was...... dat kostte haar dus weer een half uurtje wachten!  

We waren blij dat onze trein kwam die ons naar Amersfoort bracht. Daar stapten we op de trein naar Berlijn. Onze gereserveerde plaatsen konden we echter niet innemen, omdat daar fietsen moesten staan. We kregen daarvoor in de plaats van de conducteur een prachtige 6-persoons personeelscoupė met onbeperkt water. Dat werd later door de Duitse collega-conducteur niet gewaardeerd, maar we mochten toch blijven zitten. 

In Berlijn hadden we een tussenstop van 1,5 uur. Lekker even langs de rivier de Spree gelopen en alvast de sfeer opgesnoven waar we volgende week wat langer van gaan genieten.

Om 15.00 vertrokken we vanaf het Hauptbahnhof naar Praha. Onderweg bleek Sem toch ook van treinreizen misselijk te worden.... dus in Dresden nog snel uit de trein een zakje met inhoud in de prullenbak op het perron achtergelaten.

Rond 20.00 u waren we in Praag, waar de warmte om ons heen sloeg. Wederom een voettocht met de rolkoffers naar ons hotel, met gelukkig heerlijk ruime en mooie kamers. Bart, Daan en ik hebben nog even in een vegetarisch restaurant wat gegeten (van zo’n pittige curry werd Daan opeens weer hėėl erg wakker...) terwijl Sem lekker ging douchen en in bed kroop. We zijn nog even langs het Dancing House gelopen en nu is het tijd voor een verkoelende douche en daarna het bed!

Beeld: Bart

Tekst: Annemarie  

[rondreiseuropa-blog]

Voorbereidingen!

Morgen vertrekken we voor een treinrondreis langs Praag, Boedapest, Krakau en Berlijn. Maar we leven vandaag, dus pakken we onze koffers, dragen we de kip en de wandelende takken over aan zorgzame buren, maaien we het gras en draaien nog een laatste wasje. Zoals iedereen doet voor zijn vertrek. Niet erg vermeldenswaardig dus. Maar daarmee heb ik wel m’n eerste blog geschreven!