roosingels-blog - Tumblr blog

[roosingels-blog]

Reëel surrealisme of bedrog?

‘’Deze foto’s zijn nep.’’ Dat was mijn eerste associatie bij het zien van Island of the Colorblind. Het kan niet waar zijn. Ik stap een droomwereld in. Het is iets wat ik me als goedziend mens niet kan voorstellen.

Genetica vormt en kleurt de samenleving. Sanne de Wilde begon in haar eentje aan een gewaagd project. Pingelap en Pohnpei zijn twee vrijwel onbereikbare eilanden in Micronesië. Een bizar grote groep mensen lijdt er aan achromatopsie, ofwel totale kleurenblindheid. Zij worden bijna verblind door de felle zon. Er heerst onwetendheid en corruptie. Sanne heeft hier een maand doorgebracht en zich in de samenleving gemengd.

Voor mensen met achromatopsie is kleur enkel een woord. Sanne wilde de kwaliteit van het zien omarmen. Mensen met achromatopsie hebben het idee dat hun blik op kleur ‘’fout’’ is, wat Sanne wilde veranderen. Ze experimenteerde hierbij met zwart-wit- en infraroodfotografie. Ze wilde ons de wereld door hun ogen laten aanschouwen.

Ik waan mij in een sprookje. Het zijn verbluffende foto’s die een mythisch eiland portretteren. Ik zou bijna denken: ‘’zo erg is achromatopsie nog niet als je de wereld op zo’n magische wijze mag waarnemen.’’ Hierbij word ik in een val van schoonheid gelokt. De echte, harde werkelijkheid wordt weggemoffeld. Achromatopsie gaat gepaard met pijn, verminderde beeldscherpte en moeilijkheden met het richten van de blik. Mensen met achromatopsie zien slechts 10% van wat goedziende mensen zien. De prachtige, scherpe beelden geven een verdraaid beeld van de werkelijkheid. En het gekke is, het werkt: deze bizarre beelden komen binnen.

[roosingels-blog]

Mijn blogoorlog

Aanschouw mijn blogdebuut. Voor mijn studie (Photography, HKU) heb ik de opdracht gekregen om blogs te schrijven over foto exposities en dergelijke.

‘’Nahh,’’ dacht ik meteen, ’’dat wordt hem niet.’’ Dat had natuurlijk helemaal geen zin, want het moet. Geen idee hoe ik het zal aanpakken, maar langzaamaan komt de goede moed. Het thema is er al: fotografie.

Moet lukken. Paar stukjes schrijven, eitje. Mijn volgende gedachten zijn:

-‘’Hoe dan?!’’

-‘’Stress’’

-‘’Ik weet eigenlijk helemaal niet wat je precies in een blog schrijft…’’

-‘’Pohh’’

-‘’Moet ik nu ook iets gaan overbrengen of...?’’

 Modelkind als ik ben, laat ik dit niet in de weg zitten. Ik kom in actie en zoek op hoe je een goede blog schrijft. De eerste tip die ik lees luidt: begin met een blunder. Ga ik niet doen. Eigenlijk denk ik dat bij bijna alle tips. Ik laat de tips voor wat ze zijn. Zoals van kinds af aan mijn leuze is, ‘’ik bepaal over mijn eigen leven.’’ En ook over mijn eigen blogs. Want ik ga bloggen.  Dit noem ik dan ook de experimentele fase. En als het niet werkt, dan begin ik toch gewoon opnieuw?