rubioinbolivia

[rubioinbolivia]

Dju

Woensdag verloopt hetzelfde, heel de dag blog schrijven. Vandaag gaat et niet afgeraken denk ik. Dju!

In de voormiddag de studiemeester gezegd dat ik naar school moest komen om half 5. De leerkracht van Literatuur (Spaans) had een bundel oefeningen voor mij. Si, genial! Na 5 keer te vragen haha. Ik wil de school verlaten, maar kom een vriend van de parallelklas tegemoet, hij zit in zijn auto te wachten. Ik vertel hem waarom ik hier ben. Hij merkt op dat ik ook mijn camera meeheb. “Ja te voet onderweg neem ik soms wel wwat foto’s.” Niet veel later zit ik met hem in de auto. We rijden heel de stad door, hij wilt me alle mooie plekken laten zien. Veel had ik al gezien, maar maakte niet uit. Goede manier om die blog te verwaarlozen haha.

In de avond vragen mijn ouders of ik niet mee wil gaan Joggen in het park. Ik doe mijn sportiefste kleren aan: Sporttenue van Don Bosco. Na 5 toch wel vrij grote rondjes, al zeg ik het zelf. Leg ik het erbij neer. Papu doet er 7 en zegt dat hij van mij heeft gewonnen, maar eerlijk gezegd heb ik hem wel zien stappen. Ik geef hem maar gelijk. We rusten uit aan de fonteinen, ze spuiten op het ritme van de muziek die wordt gespeeld. Wel vrij knap eigenlijk. Ik zeg hen dat het vandaag 2 maanden is. Ze kopen nog een ijsje voor me.

Wel dat was het zo een beetje voor deze maand. Geen spetterende afsluiter als de vorige, maar toch een maand met heel veel verhalen. De drukste tot nu toe. Dat belooft voor de volgende.

en ja de foto’s komen nog

[rubioinbolivia]

Afwerken

Ik werk heel de middag aan mijn blog, morgen moet hem af zijn. Het is weer natuurlijk heel veel. Al de andere keren dat ik er aan wou beginnen kwam er weer natuurlijk iets tussen. Ik raak wat in paniek als ik zie dat mijn filmpjes die ik met de gsm had genomen kwijt zijn... Aghja dan weet ik dat ik in de toekomst de foto’s van mijn gsm vaker moet overzetten op de computer. Lesje geleerd, wel spijtig. Gelukkig heb ik veel, maar echt veel foto’s.

Estelle zegt dat ik vandaag nog eens mee moet naar Entel om 6 uur, nog niet alles is in orde. Het duurde 10 minuutjes om te horen te krijgen dat wel alles in orde is. 50 min wachten op de danslessen. We zetten ons neer op een bankje bij de plaza. Tegerlijkertijd merken we op dat het licht echt heeeeul mooi is vandaag, een gouden schijn.

Ik wil echt graag foto’s plaatsen maar he tinternet is heel traag...

Op de danslessen beginnen we met basisstappen. Eindelijk

[rubioinbolivia]

Veel op een maandag

16/10

Een leuk begin van de schoolweek door de film uit te zien. Eerste deel was vrij vredevol. De training van de soldaten en liefdesverhaal van de film. Vandaag was het deel van geweld. Haha, ik vroeg na de film of ze al veel hadden geleerd over de tweede wereld oorlog. Niet veel blijkbaar... Maar het is wel zo dat ze nu met de lessen geschiedenis over de chaco-oorlog bezig zijn, 1934. Even redeneren dat het het einde van het 6de jaar is en ze dus niet over de 2de wereld oorlog, koude oorlog, midden oosten zullen leren. Tijdens de lessen zijn eerder bezig over hun boliviaanse geschiedenis en territoriale verliezen. Oh ja over hun verlies van land kunnen ze goed doorzagen haha.

Vrienden van de klas vragen of ik niet mee wil gaan naar een dansvoorstelling van school. Ik ben hier al bijna 2 maanden en vandaag hoor ik voor het eerst dat een dansvoorstelling is van school, waar studenten al maanden voor aan het oefenen waren... .Echt communicatie haha. Ik zeg stem toe

Tijdens almuerzo eten we kip. Leuk weetje, sinds de belgische avond was het al de 9de keer op rij dat we kip aten.

Estelle vraagt me in de middag of ik haar “volwassene volmacht” kan zijn om van gsm-maatschappij te kunnen veranderen. We spreken af bij het gebouw van Entel, de meest vertrouwenswaardige telefoon-maatschappij hier... . Jakob komt ook mee. Na mijn handtekening te geven eten we nog een burrito en stappen we in straatjes waar we nog nooit waren geweest.

Estelle verlaat ons wat vroeger. Met jakob doe ik wat zot en passen we wat zonnebrillen. We hebben er nodig voor Salar de Uyuni. Op de zoutvlakte weerkaatst het licht en doet het pijn aan je ogen. We stappen nog wat doorheen de centrale markt, die stilletjes aan zijn deuren is aan het sluiten.

Om 7u wacht ik mijn klas op aan de inkom van het theater, hetzelfde waar ik dans. Het was echt heel knap allemaal.2 uur en half lang dansen van heel bolivia opgedeeld in 3 grote groepen. De valleien, Alto Plano, en llanos (Tropisch deel)

[rubioinbolivia]

Weekend op zijn duits en italiaans

14/10-15/10

Ik werk in de voormiddag nog wat aan mijn tekening en had om 3 uur afgesproken om de eerste keer te skypen met de vriendengroep van belgie. Met 8 hebben we een gesprek kunnen voeren, geweldig. Jens mist me wat, zegt hij :P .

Zaterdag 14 oktober is ook oktoberfest hier in Sucre, nu ja enkel op 1 plaats. Op een feestje in Kulturcafe Berlin... toevallig! We weten dat de inkom vrij duur is, dus kopen we ergens anders wat pintjes. Pablo nodigt ons onverwacht uit bij hem thuis. We moesten niet marginaal onze pintjes leegdrinken op straat haha oef. De politie is hier vrij streng op. We spelen weer wat potjes kaarten. En als ons bier leeg is, vertrekken we naar het feestje.

Amai, was me dat een feestje ook! We komen net op tijd aan om een voorstelling te zien van Bolivianen die op z’n duits dansen met lederhosen, bretellen en gepluimde hoeden. Na de act begint de vrij westerse muziek te draaien, eindelijk even geen Reggaeton en Cumbia. Nu wist ik tenminste wel hoe ik moest dansen, voor zover ik kan dansen... .

De zondag begon met een droge keel en nood om naar het toiler te gaan haha. Gelukkig stond er buiten het italiaans etentje niets op de panning.  Om half 1 in hetzelfde huis als de avond daarvoor. Nu op klaarlichte dag en met een bord pasta. Pablo en Estelle waren al vanaf 7 uur op om ingredienten te kopen en te koken. Zooot! Maar het is wel zo... Je kookt voor 3 uur lang en dan zijn de borden op 20 min leeg. Gelukkig was er niet enkel pasta, maar ook tiramisu. Oh het is gemakkelijk te maken zegt Estelle als we doorheen ons gesmak danku zeggen. Ik leg me na het eten in de zetel en val half in slaap. Ze maken me wakker om een gezelschapsspel te spelen.

Als laatste verlaten Jazmin en ik het huis. Thuis kruip ik in mijn bed. Om 7 uur komt mama nog eens piepen in de kamer. “Alles goed Jasper? Jaja gewoon moe van het feestje. Ah ja juist,  daarom.” Ik ga nog even naar beneden om een theetje te drinken en kruip dan terug in mijn bed.

[rubioinbolivia]

Hagel

12/10 -13/10

Op weg naar de computerles hoor ik de donder doorheen de 80’s muziek. Oooef, zegt Papu. 2 min na het uitstappen en de schoolpoort in te gaan begint het eerst een beetje te hagelen, dan wat meer en op den duur zie ik je niets anders dan een wit gordijn. Gelukkig zitten we onder een afdak. Sucre heeft dan misschien nooit sneeuw, maar hagel wel. In het klaslokaal horen we de hagel verder stormen. Af en toe knippert het licht, tot dat plots de computers uitvallen. Geen les meer zegt Danny, onze profe. Buiten is het nu gedaan met hagelen, maar dat betekent het begin van een hagelballen gevecht. Verschil met sneeuw is dat je bal uiteen valt in de lucht in allemaal kleine balletjes. Meer kans op te raken dus.

Het is 4 uur en om 7 beginnen de danslessen pas. Ik vraag of ik bij Lila mag langskomen, zij woont dicht bij de plaza werd mij gezegd. “Oui c’est bon!” Bij haar thuis warm ik terug op. Mijn broek was nat van de hagelengel die ik had gemaakt. “Veux manger? Si, euh oui!” Dat is wel iets dat Jazmin en ik opmerken, ons Frans verlaat ons en in de plaats komen Spaanse woorden.

We luisteren wat muziek en ik probeer mijn Frans terug te vinden. Van haar huis vertrekken we naar de danslessen. De straten zijn nat en af en toe liggen er nog witte tapijtjes.

Thuis hoor ik op het nieuws dat het de zwaarste hagelbui ooit was en  dat er een dak van een school is ingestordt. 2 tieners zijn er bij omgekomen en meerdere gewonden. Ze waren van een school van buiten de stad. Oei even slikken, ik was nog zo blij toen ik plots een winters gevoel kreeg en met hagelballen mocht gooien.

Mami geeft me nog een extra deken voor deze nacht, de hagel heeft de temperatuur wel naar beneden gehaald.

De volgende dag leest Papu ’s morgens aan de ontbijttafel een bericht dat alle scholen gesloten zullen blijven voor veiligheidsredenen en waarschijnlijk ook ter nagedachtenis. Ik schrijf het vlug in de whatsapp groep, het zou stom zijn moest iemand zich vergissen... . Te laat M en Joji zijn al onderweg. Ik ga tekenpapier kopen, 2 grote vellen. Ik miste het tekenen en schilderen. Ben dan zo een beetje heel de dag bezig geweest met een tekening haha. Complimentjes van de familie erbij. Om 5 uur vraagt Papu mij nog mee naar Abuela. Tuurlijk zeg ik ja! Ik krijg nog een portie chuzaron die ik voor de eerste keer volledig op krijg. Ik heb mijn camera op zak en stap naar de plaza. Om elke hoek kan ik wel een foto trekken. (Altijd wel oppassen natuurlijk) Ik had vandaag beloofd aan Dani, een vrijwilligster om de brasserie te bezoeken waar ze werkt, 1 van 2 vegetarische restaurants in de stad! Die moest ik natuurlijk wel eens hebben bezocht. Ik bestel met wat andere een vegetarische koffie. We vertrekken van daar uit om nog eens te gaan poolen. Meisjes tegen jongens en zij kwamen af met het idee. Ik probeerde niet te hard slecht te spelen voor de ogen van de meisjes. Maar zij waren nog wel een stapje lager haha.

[rubioinbolivia]

Dia de la mujer

11/10

Met Benji sta ik wat later op en maken we voor ons zelf een ontbijtje, Mami is zoals gewoonlijk naar haar zumbalessen. We stappen de hoek om naar de mercado campesino om een cadeautje te kopen. Wat beter dan een mok met “te quiero mucho, mami”  op te kopen. Met een schattig tasje en bloempakket later hebben we ons geschenkje. Mami is al thuis voor ons, we spurten subtiel naar boven om onze namen op een kaartje te schrijven voor we het zouden afgeven. Mami is echt veel te blij voor een theetas als we het afgeven haha. Goed idee van ons! In de voormiddag kijk ik nog een aflevering Game Of Thrones en schrijf ik wat aan mijn blog. Joji zegt dat hij zich verveelt in de whatsappgroep. Ik kom af met het idee om koekjes te bakken, maar het wordt een film kijken bij zijn thuis. Maar om het toch speciaal te maken heb ik zijn kobepak mogen aandoen. Kobe is een vechtsport met een bamboezwaard. Hij leerdt me wat passen, en als volleerde Kobemeester dat ik ben willen we Jakob verrassen als we de deur open doen. Het lukte, maar Jakob leek niet echt onder de indruk. Hij zegt dat hij moe is haha.

Ik neem samen met M de micro naar huis. Ik vraag bij het uitstappen of hij nog even mee naar binnen wilt komen om mijn normale familie nog eens te zien. Ik doe de deur open en zie Mami met 4 vriendinnen karaoke zingen. Even begrijp ik niet wat ik zie, maar dan leg ik de link met moederkesdag. Er zijn koekjes en empanadas, dus de valse noten storen ons niet. Na een halfuur komt Papu naar beneden en geeft Mami een kus. OOOHW!

[rubioinbolivia]

Kapper van de dag

10/10

Dinsdag ben ik dan met Jazmin naar de kapper gegaan, ze was er al over aan het praten sinds de dag dat we hier waren. Ik zei haar in de ochtend dat vandaag de dag zou zijn. Ik had haar verzekerd dat ik iets voor ogen had haha. Na de eerste knipbeurt vraagt de kapper of het goed is. 2 cm korter beslis ik in de plaats van Jazmin haha. Nee, ze heeft me erna wel 10 keer gezegd dat ze het mooi vond. Dinsdag betekent ook danslessen. Het is nog wat vroeg dus gaan we naar een vriendin van haar, die een feestje geeft (op een schooldag) voor haar verjaardag. Vandaar vertrekken we na het beuhoren van  de “reggaeton” met M en Jakob naar de danslessen.

Terug thuis hoor ik dat het morgen moederkesdag is in Bolivia en dat we ook geen school hebben. Voor alles wel een rede om geen school te hebben hier.

[rubioinbolivia]

7 mijls laarzen

9/10

Wat vermoeider dan anders volg ik de lessen. “M” vraagt me tijdens de speeltijd of ik niet met hem schoenen wil gaan kopen. Op de plaza spreken we af om dan richting de centrale markt te stappen. “Zeg welke schoenmaat heb je eigenlijk? 47... . Ah oei,  dat wordt moeilijk.” Bij een 20 tal schoenwinkels vragen we of ze 47 hebben. “Nee, 46 dan? Ook niet?” M, zegt dat hij ook naar de kapper wilt als we voorbij een zaak stappen. Ale goed voor 2,5 euro dan het scheermachine zijn werk laten doen. “Het staat je wel. M, ik weet dat op de boernmarkt wel 47 te vinden is, ik ben er nog geweest met mijn primo’s. Gelijk had ik, we hebben schoenen gevonden.

[rubioinbolivia]

Al Campo

Voor foto’s ga je best naar mijn instagram, het internet is hier heel traag. Foto’s duren dus heel lang om up te loaden.

7/10-8/10

Het weekend kan beginnen, om 7 uur ’s morgens. Pablo had me gevraagd om hem te helpen met de inkopen te doen voor het weekend. Veel vlees en een beetje groentjes, moest ik er niet zijn geweest zouden nog minder groenten zijn geweest. “Pablo, europeanen eten wel graag groenten.” Van de boerenmarkt bij mij thuis naar de supermarkt voor frisdrank. Het is nog steeds vroeg als we klaar zijn met alles. Ik volg hem dus maar naar zijn campus. Hij gaat meedoen  aan een loopwedstrijd voor het goede doel, maar 4 kilometer. Maar hij zegt dat hij nog verkrampte benen heeft van de fitness. Ik zie het ook aan de manier hoe hij wandelt. Ik laat hem achter en wandel naar de kathedraal aan de plaza. Mami had gevraagd of ik niet kwam kijken naar de conformatie (intrede tot de katholieke kerk) van een nicht van haar. Een meisje die ook op Don Bosco zit. Ik sta eerst een halfuur aan de zijkant zoekend naar een bekend gezicht, tot dat de zus van Mami mij opmerkt. Met haar kijken we de hele mis uit. 2 uur zo ongeveer... .Tussen de menigte die naar buiten stapt vind ik mami en Benji. Opnieuw eten we allemaal samen aan tafel, ik mag weer dezelfde uitleg doen als daarvoor. “Ja ik ben hier echt gelukkig en goh waarom Bolivia... om zo ver mogelijk uit mijn comfortzone te zijn.”  

Ik skype de namiddag met mijn zusje en maak mijn tas. Precies een chiroweekend, slaapzak, kleren, wasgerief. En zo leek het ook echt toen we allemaal gepakt en gezakt aankwamen op de plaza. De leider die ons opwachtte met het busje. Met de box in de handen neem ik plaats in het busje. Speciaal voor dit weekend hadden we een playlist gemaakt. Ieder mocht 3 liedjes doorsturen. In het Spaans, Frans, Italiaans, Duits, Japans, Thais en natuurlijk Engels rijden we doorheen den donker naar het dorpje. We stoppen nog even aan een winkeltje voor wat snacks en rijden dan af van de iets betere weg op een hobbelige grondweg. “Hold your partner”, roept Pablo. 2 seconden voor we een steile heuvel oprijden. Voor de grap doet hij soms de koplampen uit, haha “heel grappig...”. Na een klein uur kwamen we aan aan de poort van zijn buitenhuis. We verdeelden de bedden, wat eigenlijk niet nodig was iedereen wou buiten slapen, en begonnen  hout te kappen voor het kampvuur. Stokken werden uitgekozen voor marshmellows, de avond kon beginnen.

Kaarten, praten, lachen en een beetje drinken. Het werd niet laat, we hadden besloten om morgenvroeg een wandeling te maken. En een hele dag zwemmen kost ook energie. Met een stuk of 7 slapen we buiten. Om 6 uur ’s morgens was het best koud. Enkel Lila, la francaise en ik bleven tot half 8 buiten slapen. Wakker worden om koffie te drinken en een toast te eten. Met Estelle maak ik een “ochtend ochtendwandeling”. Door het daglicht merken we op dat we in een vallei zitten, we beklimmen een heuvel, ademen de frisse licht en kijken uit op het buitenhuis. De dag kon beginnen.

Om een uur of tien na dat iedereen fris genoeg was begonnen we aan de wandeling, niet zo een hele afstand, wel zwaar wanneer we de heuvelkant beklommen. De top is een vlakte. We kijken uit over het niets. Iedereen is even stil als we ons onder een boom zetten. “Niemand die een spelletje wilt spelen?” “Kiekeboe!” We spreken af dat ik 10 stappen mag zeggen en we beginnen van 20 te tellen. Estelle wint. Half 12 wordt het en de zon begint toch wat te branden. Laten we het zwembad eens uitproberen. Eerst nog eens insmeren en laten intrekken natuurlijk :p . Van wat de afgesproken “we springen allemaal tegerlijkertijd in het water” was wordt een slachtveld. Een 10 minuten houden we het vol, het water was nog best wel koud. Dan maar wat zonnen en de bbq aansteken. Terug droog betekende terug in het water.  We maken grappige filmpjes en om een uur of 1 merken we op dat er geen frisdrank meer is. “Pablo moeten we gaan bijkopen en hoever is die winkel... te voet?” Een halfuur heen, een halfuur terug..., dat leek ons wel te lukken. Wel, moest het niet voor de vriendelijke buur zijn geweest die ons in de eerste 5 minuten van het stappen een lift wilden geven zou het een uur zijn geweest. Enkel heen dan. “Oh wilt u ons ook terugbrengen?” “Ja graag, haha”. We geven een centje als dank. Als we terug komen doen we alsof we keihard hadden gelopen. Niet erg geloofwaardig genoeg voor Pablo haha. Toch goed op tijd, het vlees was gaar. Na een extreem lange almuerzo met heel veel eten.  Nemen sommige een siesta. Andere beginnen te kaarten. Om half 4 maken we de andere wakker met een blokfluit. Joji had voor een of andere rede een blokfluit mee. Hij weet wel niet hoe hij blokfluit moet spelen, Pathipan wel, of toch een beetje... ale 1 melodietje dan. Oh god, die blokfluit... heel de namiddag lang. We springen allemaal nog eens in het zwembad en spelen Marco Polo.

Tot een uur of 6 luisteren we nog wat muziek en ja “chillen” we. We pakken onze zakken en kuisen het huis nog eens grondig. Om 6 uur vertrekken we naar huis. In het busje is het buiten de muziek opmerkelijk wat stiller dan de heenrit. De zon zakt achter de bergen en de lichten van de stad komen ons tegemoet. Bij het uitstappen doen we nog een groepsknuffel. “Bedankt Pablo.”

[rubioinbolivia]

Pssjt, de 2de maand staat zo goed als online. Jullie hongerige zieltjes hebben lang genoeg gewacht op meer. Er komt nog een deel aan,maar mijn jaren 2004, 230 kb/s internet heeft zijn beperkingen.

Begin van de tweede maand.  Lunes 18/9

Mijn tweede maand begint met een schooldag. Ik geraak maar weer moeilijk uit mijn bed, het weekend zit er voor iets tussen denk ik. Naar wat kan ik nu uitkijken deze maand, oei nee misschien beter niet uitkijken naar iets en het gewoon laten afkomen. Niet zo moeilijk, elke dag kan hier speciaal zijn. Ik heb zoveel van die dagen  waarop de dag zelf  mijn familie of iemand van Afs afkomt met een idee. Ik moet maar ja zeggen om weer een avontuur te hebben meegemaakt. Op school werd ik uit de klas gezet, niet omdat ik het zwaar  aan het uithangen was, maar omdat ik een test niet moest meedoen. Samen met een paar andere dan van de zon genieten op de speelplaats. Ik heb er wat bijgepraat, y te gusta sucre y colegio? Ja ik ben dan maar eerlijk geweest en ze weten te vertellen dat ik het maar wat saai vind op school. Ik dacht veel bij te leren… Maar met 46 in een klas.

Ik het ook wat moeilijk heb met te communiceren, als ik iets wil zeggen en ik vind het woord niet, kan ik niet het engelse woord in de plaats gebruiken.

Maar dan alsof de waarheid opzeggen een deur opent, word ik tijdens de middag meegevraagd naar een feestje met de klas. Ik moet toch even een tweede keer nadenken, feestje als in muziek, dansen en … drinken op een maandag. “Si claro que si!” Euhm… okeeey.

Maar eerst had ik wat belangrijkere zaken, vandaag moest de blog online staan, niet alleen had ik het aan mezelf met mijn uitstelgedrag beloofd. Ook aan iedereen die er om vroeg. “Waar blijft die blog, Jasper. Jaja …, ik schrijf nogal veel om niets te vergeten.” Ik had al de tekst zaterdag al afgewerkt, doorgestuurd naar de mama voor spellingsfouten :p. Nu nog eens nalezen op rare sprongetjes, die ik wel vaker maak. Ik volg de raad op om het op Tumblr te maken… oneindig opslagruimte zeggen ze me, wel interessant met al die foto’s van me. Na een dertig tal berichten te plaatsen, zet ik het online. Wel wat onwennig…, met 3 berichten op facebook heb ik het dan duidelijk gemaakt dat ik nu  een blog heb. De reacties stromen in en ik begin te zien dat ik het niet alleen voor mezelf doe. Familie en vrienden kunnen nu meelezen en de reis meemaken.

Om 5 uur vertrek ik dan naart schooleke , daar heb ik afgesproken met vrienden van de klas om naar het feestje te gaan. Nu ja feestje… 10 vrienden van de klas die wat rond de tafel zitten en lachen met op de achtergerond de luidste cumbiamuziek ooit. Ik voel me wat ongemakkelijk in het begin haha. Maar iedereen is vriendelijk en wilt me leren dansen. Om 8u ga ik dan naar huis, niet te laat op een schooldag.

[rubioinbolivia]

Museum

6/10

Omdat we maar met weinig in de les zitten maken we met de andere 6 de jaars een uitstap naar een museum. Niet van kunst, wel van oude gebruiksvoorwerpen. Spirituele zaken, kookgerei en kledij. Jaja cultuur hebben ze hier wel. “M”, de thai vraagt ons voor uit voor een feestje bij hem thuis. Nu ja feestje, een horrorfilm kijken op een klaarlichte dag. Wanneer het begint te schemeren vraag ik of we niet naar het dak kunnen gaan. M woont zoals Estelle en Jakob in een appartement gebouw aan de rand van de stad. Op het dak krijgen we buiten de typerende 2 bergen van Sucre een nieuw zicht en perspectief over de stad. Maar 300.000 mensen, je zou het niet zeggen. De heuvels vol met huizen blijven doorgaan.

[rubioinbolivia]

VOLLOFENT

5/10

Op school zaten we maar met weinig in de les, het grote deel was naar La Paz als eindreis. Ik wou niet echt meegaan, voor een andere keer met de familie liever. Ook zouden we dit weekend naar de campo gaan met afs naar het buitenhuis van Pablo. Iets waar hij al een maand eerder over had verteldt. Deze keer zou het ook echt waar zijn, niet zoals met de familie die plannen maken om ze dan vaak niet na te komen haha. Ik hou van ze. Tijdens de almuerzo warm ik de vol au vent terug op. Mama had rijst gekookt. Ik keek ze even raar aan toen ik dat zag haha. Ik toonde haar de frietjes die in de frigo zaten. “Con esto, mami.” Ow ik kan het niet meer op mijn vingers tellen hoe vaak ze hebben gezegd dat ze heerlijk vonden. Papu zijn bord was properder dan in het begin.

Verder nog computerlessen en danslessen. Het gaat precies als maar sneller en sneller tijdens de lessen. 

[rubioinbolivia]

VOLLOFENT

4/10

Miercoles de grote dag om de belgische trots te vertegenwoordigen, Vol-Au-Vent. Direct na school spreek ik met Jazmin af om de ingredienten te gaan kopen. We eten snel nog iets van wat de straat ons te bieden heeft. In de supermarkt kopen we de ingredienten waarvan we denken ze niet te vinden op de markt. (Uiteindelijk hadden we toch beter alles op de markt gekocht en ook minder. Van de ingeschatte 20 personen die zouden komen, waren er 12.)

Na onze spullen van de supermarkt af te hebben gezet in het huis van Charo vertrekken we naar de markt. Daar kopen we onze kip en champiognes, het laatste is  iets wat moeilijk te vinden was. Van hier naar daar gelopen om bij de ene plek te horen dat ze het niet hebben op de markt en bij de andere een te dure prijs te krijgen. Maar dan ergens in een hoekje vinden we er... in blik...., maar goed! Veel te laat zijn we dan begonnen met koken. Van 5 tot 8. We hadden gezegd dat ze om 7 mochten komen. Om de 5 min kwamen ze de keuken binnen om eens te ruiken. “Mmm rico!” En ja rico was het ook, mijn eerste keer vol-au-vent. We waren best wel trots toen we aan tafel zaten met ons bordje goed gevuld, zonder koninginenhapje, maar wel met frietjes natuurlijk! Iedereen vond het lekker.

Na een elle lange afwas en kuis, kwam ik thuis met plastikke potjes goed gevuld met de overschot.

Benieuwd voor morgen.

[rubioinbolivia]

"Fanny”

3/10

Na de computerlessen op de plaza gewacht op andere, mijn primo Oscar was er toevallig ook. Hij had een springuur. Wat normaal 4 uur zou zijn werd 5 uur. Fanny wist natuurlijk haar weg niet zo goed en zat ook vast in het verkeer met de micro. De mop haha that’s so “Fanny” wordt gemaakt en de sfeer zit goed. We willen met haar naar de speeltuin gaan in het park, maar toen we aankwamen was die blijkbaar gesloten. Dan maar de typische toeristische plek gaan bezoeken, La recoletta. Een uitzicht over de stad met zonsondergang. Welkom in Sucre, Fanny. De beste stad om te zijn als uitwisseling :p. We vragen of ze niet mee wilt naar de danslessen. “Pourqoui pas he”

[rubioinbolivia]

Ivanna

2/10

Maandag werd de film niet verder gezet, dus ben ik maar in slaap gevallen... half dan toch. Niemand die het scheelt, nog steeds beter dan roepen en tieren door de klas denken de leerkrachten waarschijnlijk. Gebeurt wel vaker, de les eindigt. Iedereen gaat stilletjes naar buiten en laat de persoon slapen, sommige trekken dan wat foto’s.

Terug thuis wil ik Mami een kus geven zoals altijd, wanneer ik Ivanna zie met een eerder voller buikje nu. Wow dat is even geleden, haha. We eten met de familie en ik zie dat Ivanna zich beter voelt. Ik ben blij voor haar.

Verder heb ik wat aan mijn blog gewerkt en gechat met Fanny, een waalse die in potosi zit en  morgen op bezoek komt in Sucre.

[rubioinbolivia]

De weg naar de luchthaven.

[rubioinbolivia]

WEEEKEEEND

Om half 9 (Pablo heeft het graag vroeg) spreken we af aan avenida de las maestros (de laan van de leerkrachten waar toevallig ook de school is voor leerkrachtenopleidingen), voor om onze pasfoto’s te laten nemen. Ik ben als eerste aan de beurt en pas nadat mijn foto’s zijn genomen wordt gezegd dat je mocht lachen. Ik probeer dus als laatste nog eens.

Wel dat was het eigenlijk, zegt Pablo. “Tot op 2 uur op de feria”. Maar ik moet eerst nog met Charo naar de bank. Ik krijg hier elke maand 150 bs ( 20euro) voor mijn vervoer te betalen. Mijn familie stuurt niemand op uitwisseling en zijn dus vrijwilligers. 20 euro lijkt misschien niet veel, maar een taxirit kost hier ook maar een 60 cent, micro zelfs 12 cent. Daarbij had ik het niet verwacht en “gratis geld” is altijd leuk. Wat meer geld om te reizen.

Na het middageten vertrek ik naar het park. Na wat rond te dolen aan de verkeerde kant zie ik de andere Afs’ers een tent opzetten. Vlaggen worden opgehangen, onze tekening in het midden gelegd en flyers worden uitgedeeld. Na een speech van de burgemeester van Sucre, die vertelt een actie te doen waarin 3000 bomen zullen worden geplant in 10 min tegen de klimaatopwarming (geweldig) zetten we ons strategisch op.  Zodanig dat  elke voorbijganger wel een flyer krijgt. We zijn verbaasd naar de reacties, veel jongeren lijken geintereseerd. “Belgica”, zeg ik hen. “Goeie scholen, feestjes en met de taal ben je zoooooo veel!” Tot half 7 zijn we in de weer geweest. Het was tijd om de tent af te breken. Zoals de dag ervoor nodigt Pablo ons weer uit, zij neef is jarig en doet een feestje bij zijn thuis, wat toevallig het huis naast Pablo is.

We blazen uit op de zetels en drinken zelfgemaakte mojito’s. De dag was af.

Zondag

’s Morgens kom ik uit mijn bed om rechtstreeks koffie te drinken. Je kent het wel wakker worden om koffie te drinken. Mami had vandaag een eerder uitgebreid ontbijt voorzien. Omdat het zondag is zeker. Soort van spek en eieren, guacemole en empañadas. In de ochtend naar de mis en cimeterio om dan kip te eten van de markt “de beste”.

Said vraagt me of ik niet iets speciaals wil doen voor de terugkomst van Ivanna

DUUUUS HAD IK NOG NIET VERTELD  “Ivanna was 3 weken geleden terug naar haar familie gegaan in Tarija. (weet niet meer welke dag, daarmee dat ik het waarschijnlijk ben vergeten.)  Ze voelde zich slecht met haar zwangerschap. Terug wat op kracht komen bij de mama en haar vrienden. Ze zou dus vanavond terugkomen met het vliegtuig.

Ala verrassing hadden we het appartement van Said en haar versierd. Een matras gelegd met daar op in rozenblaadjes “te quiero Ivanna” geschreven. Vervolgens met rozenblaadjes naar beneden tot aan de deur een pad gemaakt, begeleid met licht. (Ik lach niet haha) Als kers op de taart ook een kitten als verrassing. Om 6 uur zijn we vertrokken met de auto naar het vliegveld, hetzelfde waar ik anderhalve maand eerder was geland. Nu was het rare dat de weg ernaartoe veel langer lijk  dan ik me kon herinneren. Als in veeeel langer. Het leek toen een 10 minuten van het vliegveld naar de stad, maar in het echt is het 40 minuten. Ik was toen waarschijnlijk met mijn gedachten ergens anders. Pratend met mijn familie, op het landschap aan et letten, denkend aan alles.

Nu was het enkel genieten van de muziek van Papuking. “klassiekers van in de disco,” zegt hij altijd dan. Hier een lijstje, elke ochtend als we naar school rijden en terug komen deze er zeker in voor.

Alphaville - Big in Japan

Baltimora - Tarzan Boy

Cyndi Lauper - Girls Just Want To Have Fun

Falco - Der Kommissar

Rick Astley - Never Gonna Give You Up

Michael Jackson - Rock With You

Met goede muziek rijden we de stad uit en het niets tegemoet. Deze dag was het ook nog eens extra mistig, na 500 meter kon je niets meer zien. “iets magisch.” Op de luchthaven, krijg ik even een momentje. Hier was ik nog maar een maand en half geleden en toch is er al zoveel gebeurd. Familie, vrienden gemaakt, school, uitstapjes, feestjes, ... . We horen dat ze vertraging heeft door de mist. Ze zit vast in Cochabamba, haar vliegtuig kon niet landen in Sucre. We wachten wat, natuurlijk komt Papu een vriend tegen. Na een uur krijgt Said een bericht van Ivanna, dat ze vandaag niet meer zal komen. Ze neemt een hotel in Cocha en morgen een vlucht naar Sucre. Dus wij dan maar in schemering en mist met de auto terug naar Sucre vertrekken. En wat beter dan op een gevaarlijke weg op met gevaarlijk weer, goede muziek opzetten voor moest er toch iets gebeuren met goede muziek het einde tegemoet gaan. “extra dramatisch haha”. Nee maar Papu had wel een paar keer dan gewoonlijk een kruisteken gemaakt, ik volgde dan maar. Met Maroon 5 op de achtergrond rijden we door de nacht.

Het was pikdonker wanneer we het niets verlaten om de stad in te rijden. Thuis kijk ik nog wat afleveringen Game Of Thrones om in slaap te vallen, nog voor ik zou vergeten vraag ik Said nog naar het katje. “Oh ja bijna vergeten”. Hij is het die avond nog snel gaan halen van het appartement.