sankubra-blog

[sankubra-blog]

Mutlu yıllar bana :) bambaşka bir yerde yalnız. Annemin dizinde olmak istiyorum.

[sankubra-blog]

30 dakika sonra doğum günüm. Yalnızım.

[sankubra-blog]

Hissedemiyorum

[sankubra-blog]

Sadece yaz, çalışıyorum yaz, uyandım yaz, uyuyorum yaz. Destan yazma ama bir şey yaz. Önemsendiğimi bileyim. Tek laf bile batacak biterecek diye konuşamadığımız ve gerçekten biteceği yerdeyiz. Böyle bir ilişki bir hiç gibi bitecek. Canım yanıyor.

[sankubra-blog]

Beni sevdiğini görmeye ihtiyacım var. Yaşayabileceğim tek güzel şey bu. Gitmeden bana bunu ver.

[sankubra-blog]

A

Çok sevdim. Aşka dair hiçbir şey yazmamaya seneler önce yemin etmiştim. Aşk asla karşıma çıkmayacak bir şey olmalıydı, aklımı kurcalamayan, beni yormayan bir şey. Ama kendimize verdiğimiz bir sözü daha tutmadığımız bir andayım. Çok sevdim. Gerçekten çok fazla, kendimden, hayallerimden, planlarımdan, karakterimden ödün vererek. Bu da asla yapmamam gereken bir şeydi zaten. Ondan önceki ilişkilerim tüm arkadaşlarımı kaybetmeme neden olan ilişkilerdi. Hepsine saygım var ama o anki depresyon halimde kimseye gerçekleri anlatma gayretine girmediğim için etrafımdaki herkesi kaybettim. En yakın arkadaşlarımı, dostlarımı, şahitliğini yapacağım can dostumu kaybettim. Bir gün geldi yalnız başıma toparlanmaya çalışıyordum, verimli değildi belki ama emekliyordum artık, o yataktan çıkabilmiştim. Sonra karşıma O çıktı. Canımın içi dedim, hayatımı değiştiren kişiydi, tüm ilişkilerin başında olduğu gibi, beni mutlu eden, beni ben olarak sevdiğini düşündüğüm biri. Zaten kendim olarak sevilirsem karşımdakini dünyanın en mutlu insanı yapabilirdim. Değişmesini dahi istememiştim, sadece mutlu olmak, sevilmek istemiştim. 26 senedir bir saniyesine bile karışılmamış biri için çok çabaladım. İstedikleri benim için yanlıştı ama onu kaybetmeyi göze alamadım, onun yerine ben düşünmek gibi bir hata yaptım, “bana güvenene kadar onun için emek ver, sonra ben ben olabileceğim ve mutlu olacağız.” Ama istediği bu değildi. Değilmiş. Değişmemi istemiş. Beni sevmemiş, beni belki de sadece beğenip kafasındaki karaktere koymuş. Küçümsendiğimi hissediyorum, sevilmedim. Önce benim aldatmak olarak değerlendirdiğim bir olay geldi başımıza. Neler hissettiğimi bile anlatamadım gözlerim acı acı yanarken ağlayamadım, yüzümde bir gülümsemeyle ailesinin yanına gidip yemek yemeye devam ettim. Bir açıklama alamadım, aksine yalanlarla geçiştirildim, hala canım yanıyor. Deli gibi yanıyor düzeltemiyorum ama o bozulmasın diye bunu bile dilediğim gibi anlatamıyorum. Neden? boğuluyorum. Ne zaman istese oradaydım, yanıbaşında. Saatlerce gidilen bir yolda. Ama hepsinden önemlisi zaten yaşayamadığım çocukluğumu artık tamamen kaybettim. Duygularımdan, hislerimden o kadar arındım ki, bunu söylemekten bile çekinemiyorum, üzülemiyorum. Tecavüze uğramıştım, ağzımdan bir hiç gibi çıkabiliyor bu cümle. Bak, sanki hayatımı siken bir cümle değilmiş gibi. bu yüzden çocukluğumun çoğunu hafızamdan atmamışım, silmemişim gibi. Sildim. Ve tüm gençliğimi ve hayatımı yaşayamadığım o çocukluğu yaşamak için harcıyordum. Şimdi onu da kaybettiğimi biliyorum. Hayallerimi kaybettiğim gibi. Şu yatakta utanmaya devam etmek isterdim, öperken her defasında ilkmiş gibi öpmeye devam etmek isterdim, senelerce yaşadığım şey yüzünden kendime koyduğum orospu sıfatından kendi psikolojime hükmetmeye çalışıp kurtulmaya uğraşırken, seviyorum dediğim adamdan yapmadığım şeyler için bu sıfatı duymamayı isterdim. Çünkü onun çocuklarını taşımayı göze aldım, onun için ailemi karşıma almayı göze aldım. o bırakıp gittiğinde kaybettiği hiçbir şey olmayacak. Benimse elimde hiçbir şey kalmayacak çünkü artık bir tek o var. Artık sadece kurtuluşu olmayan bir hastalığa yakalanıp, o hastalığın benim kurtuluşum olmasını bekliyorum. Güçsüzüm. Daha fazla ayakta duramıyorum. Parça parça yenmişim gibi hissediyorum. Canım yanıyor. Kurtulmak istiyorum.