saturndekiayyasruh - Tumblr blog

[saturndekiayyasruh]

Kendimden daha ne kadar vermem gerek

Bir kez de olsa sevilebilmek için

[saturndekiayyasruh]

Kimseye derdini anlatmaman gerektiğini hala öğrenemedin.

Akıllan artık.

[saturndekiayyasruh]

İnsanları güldürmeye çalış. Uğraş uğraş uğraş. Azıcık mutlu olsunlar diye her soytarılığı yap. Azıcık rahatlasınlar diye her sorunlarında yanlarında olmaya çalış. Neden? Çünkü seviyorsun.

Peki sana gelince ne oluyor? Kimse. Hiç kimse seni güldürmeye çalışmıyor. Üzgün müsün? Yine sen kendini güldür. Rahatlamaya mı ihtiyacın var? Kimsenin görmeyeceği yerlere saatlerce paragraflar karala. Neden? Çünkü onlar seni sevmiyor. Anlamıyorlar. Anlamaya çalışmıyorlar bile. Ama o kadar anlatmak istiyorsun ki.

Peki ne farkımız var? Benim hepsini anlamaya yetecek kadar empati yeteneğim varken, benim hepsini sevebilecek kadar sevgim varken neden tek bir kişinin bile bana verecek sevgisi yok?

Yetersiz olan ne? Ben miyim? Evet, biliyorum. Mükemmel değilim. Hiç olmadım. Ne istediğim gibi donanımlı, kültürlü biri olabildim ne de yetenekli biri. Hep bomboş biriydim. Ama iyi biriydim. Gerçekten çok saf bir kalbim vardı. Belki bazı şeyler yetersizdi bende. Ama hiçbir şeye mi, hiç kimseye mi yetemedim ben?

Sanırım hayır. Belki de ben ne yaparsam yapayım hiçbir zaman yeterli olmayacağım. Ne yaparsam yapayım kendimi aptal görmeye devam edeceğim.

Sen bile kendini aptal görürken diğerleri neden seni sevsin ki, değil mi?

[saturndekiayyasruh]

Ben seni fazla mı büyütüyorum?

[saturndekiayyasruh]

Gitmek yok demiştik. Evet. Biliyordum. Gidemezdin. Ben sonunda başardım. Sonunda seni bana geri getirdim. 1.5 sene boyunca uğraştım sen dön diye kurban olduğum. 1.5 sene boyunca öğrenmeye çalıştım neden gittiğini. Sadece nedenleri öğrenmeye çalıştım sanmışsın sanırım. Geri dönsen sorgulamadan kabul edeceğimi anlayamamışsın. Yüzüm yoktu dedin bana. Yazmaya yüzün yokmuş. Keşke yüzsüzlük yapsaymışsın canımın içi. Ama olsun. Ben yaptım o yüzsüzlüğü ve geri getirdim seni bana. Sanki aradan 1.5 yıl geçmemiş gibi. Sanki ben hiç sensiz kalmamışım gibi. Her şey o kadar aynı ki. 1.5 yıldır içimde durmadan büyüyen o boşluk sanki hiç var olmamış. Gelişinle her şey yerli yerine oturmuş. Sanki kendimi dipsiz bi kuyuda yalnız başıma hissetmemişim. Gelişinle beni kötü hissettiren tüm o hisler kaçtı. İlk mesajı gördüğümde nasıl kıpır kıpır olmuştu içim. Açık açık ben de seni özledim demedin bana. Diyemezsin sen biliyorum. Duygularını birdenbire açamazsın öyle. Ama ben anladım davranışlarından. Yokluğunda hayatımdaki her insanda seni aramışım onu da anladım. Tanıştığım herkeste senden bir parça bulmak istemişim. Bulamadığımdan üzülüp durmuşum, sürekli kırılmış kalbim. Seni bulamadığımdanmış başıma gelen her şey. Sonunda seni buldum. Sonunda yeniden benimlesin. Başka hiçbir şeyin önemi yok artık. Kalbime düşen 10 ton ağırlıkta taşı kırdın gelişinle. Bulanık gördüğüm her şey netleşti. Kötü his bulutlarım yağmur olup düştü topraklara. Günlük güneşliğim artık. Kelimelerle daha fazla anlatamam hissettiklerimi. İyi ki geldin. İyi ki senden vazgeçmedim. İyi ki hep bekledim. İyi ki sen miniğim. Bir daha gitme olur mu? Canımdan bir parçasın sen. Seni herkesten çok seviyorum.

Kendini değersiz hissettiğin her an sana ne kadar değer verdiğimi anlatmadım mı? Kendimden nefret ettiğim her an benim iyi yönlerimi bana göstermedin mi? Biz aynı şeylerden yara alıp birbirimizin yaralarını sarmaya çalışmadık mı seninle? Seni en iyi senin gibi hisseden biri anlardı. Ben vardım seni anlayan. Sana vasıfsız olmadığını bağıra bağıra söylemeye çalışan ben vardım. Sana ne kadar önemli olduğunu anlatmaya çalışan ben vardım. Hislerini anlayan bir tek ben... Benden gittin ama hala görüyorum öyle hissettiğini bir yerlerden. Kimse yanında olmuyor biliyorum. Kimsenin seni sevmediğini düşünüyorsun. Dibine kadar önemsiz hissediyorsun kendini. Biz beraber defalarca bunları hissedip birbirimize güç vermedik mi? Şimdi yanında olan biri yok görüyorum. Yanında biri olsa böyle şeyler paylaşmaya gerek duymazdın. Yanında ben varken gelir bana anlatırdın sadece. Hiç mi özlemiyorsun beni? Değeri başka insanlarda arayıp bulamayınca değersizim sanıyorsun. Sana değer veren tek insanı yanından kovarak yeni dayanaklar arıyorsun kendine... İnan bana beni de kimse anlamıyor hala. Anlamadıkları için anlatmıyorum da artık. Anlayan birinin olmasını özledim. Sen de seni anlayan birinin olmasını sevdiğini söylemiştin. Yanında olmam gereken günlerde yanında olamıyorum. Neden yaptın bize bunu? Birbirini en iyi anlayan iki insanı neden kopardın? En iyi arkadaşlar değil miydik biz? Gitmem dememiş miydin..? Gitmek yok dememiş miydik..?

[saturndekiayyasruh]

Önceliği her daim kendisi olan birinden sizi önemsemesini beklerseniz, önemseyeceğine inanırsanız benim gibi 1.5 yıl boyunca ağlayıp yine de suçlanan aptal biri olursunuz yapmayın, inanmayın

[saturndekiayyasruh]

Karşınızdaki insan empatiden yoksunsa boşa dil dökmeyin, kendinizi ve hislerinizi açıklamaya çalışmayın zaman kaybı ve sinir krizi sebebi olur sadece. Aynı şeyleri ona da yaşatın. Yoksa anlamayacaklar

[saturndekiayyasruh]

Eskiden yaşamayı sevmediğim için ölmek isterdim. Şimdi hala yaşamayı sevmiyorum ama ölmek de istemiyorum. Hiçbir şey istemiyorum

[saturndekiayyasruh]

Çok severdim saçlarını, kestirmiş. Onu da çok sevmiştim, gitti. O zaman anlamalıydım sevdikçe kaybedeceğimi.

[saturndekiayyasruh]

Minik yalancı

[saturndekiayyasruh]

Son kez akşam yemeklerini yediler belki son kez televizyon karşısında güzel vakit geçirdiler ve belki son kez birbirlerinin yüzüne bakıp uyudular...

[saturndekiayyasruh]

Kendini değersiz hissettiğin her an sana ne kadar değer verdiğimi anlatmadım mı? Kendimden nefret ettiğim her an benim iyi yönlerimi bana göstermedin mi? Biz aynı şeylerden yara alıp birbirimizin yaralarını sarmaya çalışmadık mı seninle? Seni en iyi senin gibi hisseden biri anlardı. Ben vardım seni anlayan. Sana vasıfsız olmadığını bağıra bağıra söylemeye çalışan ben vardım. Sana ne kadar önemli olduğunu anlatmaya çalışan ben vardım. Hislerini anlayan bir tek ben... Benden gittin ama hala görüyorum öyle hissettiğini bir yerlerden. Kimse yanında olmuyor biliyorum. Kimsenin seni sevmediğini düşünüyorsun. Dibine kadar önemsiz hissediyorsun kendini. Biz beraber defalarca bunları hissedip birbirimize güç vermedik mi? Şimdi yanında olan biri yok görüyorum. Yanında biri olsa böyle şeyler paylaşmaya gerek duymazdın. Yanında ben varken gelir bana anlatırdın sadece. Hiç mi özlemiyorsun beni? Değeri başka insanlarda arayıp bulamayınca değersizim sanıyorsun. Sana değer veren tek insanı yanından kovarak yeni dayanaklar arıyorsun kendine... İnan bana beni de kimse anlamıyor hala. Anlamadıkları için anlatmıyorum da artık. Anlayan birinin olmasını özledim. Sen de seni anlayan birinin olmasını sevdiğini söylemiştin. Yanında olmam gereken günlerde yanında olamıyorum. Neden yaptın bize bunu? Birbirini en iyi anlayan iki insanı neden kopardın? En iyi arkadaşlar değil miydik biz? Gitmem dememiş miydin..? Gitmek yok dememiş miydik..?

[saturndekiayyasruh]

Senin yüzünden akıttığım gözyaşlarımdan yaptığım okyanusta beni boğdun

[saturndekiayyasruh]

Onu çok özledim. Ona ne diye hitap edebilirim bilmiyorum. 4 ay geçti son mesajının üstünden. Onunla konuşamadığım 4 ay. En yakın dostum dediğim insana, beni en iyi anlayan insana, benim mutluluğumu istediğinden emin olduğum tek insana ulaşamadığım 4 ay. O süre içinde her canım yandığında, her gözlerimden yaşlar boşaldığında, her desteğe ihtiyacım olduğunda ona koştum. Mesajlar, ses kayıtları attım. Cevap vermiyor bana. Ben yine de ona koşuyorum. Sadece o yanımda olsun istiyorum. Eskisi gibi beni anlasın istiyorum. Anlam veremedim hala gidişine. Anlayamadım. Beni güldürdüğü günleri özledim. Onunlayken gülebildiğim gibi gülmeyi özledim. Eski mesajlarımızı okurken buruk bir tebessüm kaplıyor yüzümü. O buruk tebessüm bile 4 aydır olamadığım kadar mutlu ediyor beni. Hayatımdan böyle biri geçti diyorum. Böyle güzel günler geçirdik diyorum. Aramızdaki 971 kilometreye rağmen herkesten çok yanımda olan birine sahip olabildim diyorum. Sonra gözlerim doluyor. Nerede o? Neden ben ona bu kadar değer vermişken gitti? Neden bana "ben gitmek istemiyorum" "Başıma bilerek yapmadığım bir şey gelene kadar yanında olucam" dedikten sonra o gitti? Her zorluğu onunla aşmıştım. Her kötü anımı onunla iyileştirmiştim. Bana zarar veren aşkımdan onun sayesinde kurtulabilmiştim. Ama onun yokluğuna alışamıyorum 4 aydır. Fotoğraflarını silemiyorum. Mesajlarımızı silemiyorum. Onu silemiyorum. Kendime zarar verecek bir şey yaptığımda bana çok kızardı. Beni düzeltir doğru yola sokardı. Kızımın kötü şeyler yapmasını istemiyorum demişti bir keresinde. Ben ilk defa sigara denediğimde bana çok kızmıştı. Bir kaç saat benimle konuşmamıştı. Sonra dayanamayıp geri yazmıştı. O gün ben ona söz vermiştim. Sigaranın adını bile anmak yok demiştim. Sana inanıyorum demişti. Geçen haftalarda ona verdiğim sözü çiğnedim. Dal elimdeyken aklımda o vardı. Belki yine gelir bana kızar, kötü şeyler yapmanı istemiyorum der, sözümü tutmadığım için kavga ederdik. Ilk kavgamız olurdu. Belki hissederdi. Eskisi gibi beni anlardı. Bir umuttu benimki. Ama bu sefer gelmedi. Bu sefer kızmadı bana. Bu sefer elimden tutup kaldırmadı beni. Bana ben seni anlıyorum demişti. Beni anlayan birinin olmasını seviyorum demişti. Daha bir ton cümlesi dönüyor kafamda. Unutamıyorum. Şimdi tekrar zarar görüyorum. Onun olduğu zamanlardan kat kat fazla zarar görüyorum. U. tekrar içine ediyor hayatımın. Onu arıyorum ben de. Eskisi gibi kurtar beni ondan diyorum. Eskisi gibi unuttur onu bana diyorum. Herkesi her şeyi unutturabilecek gücün vardı ama seni unutacak gücüm yoktu benim, aslında kimsede yok öyle bir güç diyorum. Daha çok şey söylemek istiyorum ona. Tekrardan iyi ki benimlesin minik embriyo demek istiyorum. O zamanlar yusufu kıskandığı için bana 20 dakikalık ses kaydı attığı günlerdeki gibi beni paylaşamamasını istiyorum. Tekrar bana içini açmasını istiyorum. Tekrardan beni anlamasını istiyorum. Neden birden bire benden gittiğini anlatmasını istiyorum. Belki de mecbur kaldığını, bu 4 ayda onun da beni çok özlediğini duymak istiyorum. Beni belki de en çok tanıyan sensin demişti. Insan nasıl çıkarabilirdi böyle gördüğü birini hayatından. Kelimelere dökemiyorum hislerimi. Anlatamıyorum ne denli bir boşluğa sebep olduğunu. Ne kendime ne bir başkasına. Artık bahsetmeye de çekiniyorum. Kaç ay olmuş unut artık diyecekler, dediler. Ama ben yapamıyorum yaşayamıyorum böyle. Aniden bir sabah ondan gelen bildirimle güne başlamak için bekliyorum hala. Ummadığım bir anda ondan bir adım alabilmek için bekliyorum. Ardından dinleyecek şarkı bile bulamıyorum. Hissettiklerimi anlatan bir şarkı bile bulamamak ne kadar çaresiz hissettiriyor biliyor musunuz? Giderek ağırlaşıyor bunların yükü. Dayanamıyorum. Onu çok özlüyorum.

[saturndekiayyasruh]

Yorgunum. Aylar sonra tumblra geri dönecek kadar yalnız ve dipte hissediyorum. Her şey her dakika daha da boka sarıyormuş gibi. Arkadaşlıklar, değer verdikçe kaybettiğim ve tekrar tekrar değer vermeye devam ettiğim arkadaşlarım; ailem, her fırsatta beni aşağılayan asla yaranamadığım boktan ailem ve sen, artık hayatımın neresinde olduğunu bile bilmediğim, aylardır beni acı içinde kıvrandıran, bir mutluluk için bin gözyaşı döktüğüm sen. Neredesin peki? Gözyaşlarımı silmesi gereken elin neden yarama tuz basar gibi? 1 yıldır içimde yaşattığım, kendime kendimden bile yakın tuttuğum sen şimdi neden uzaksın bana? Uzaklaşıyor gibi hissediyorum, kaybediyor gibi hissediyorum, artık seni yaşatamıyor gibi hissediyorum. Ve buna sebep olan sensin. Buna sebep olan biziz. Birbirinin yarasına merhem olması gereken iki insan birbirine en büyük zararları verdi. Beraber mutlu olması gereken iki insan birbirlerinin kalplerini kırıp döktü. Sevdikleri halde yaptılar bunu. Sevdiğimiz halde yaptık. Mümkün müydü? Seviyorsak böyle olur muydu? Yoksa sevmiyor muyduk? Öyleyse neden 1 yıldır buna inanıyordum? Eksik veya hata nerede bilmiyorum. Artık yürütebilir miyim bilmiyorum. Açıkçası artık istiyor muyum seni, bilmiyorum. Bu cümle öyle canımı yakıyor ki. Deliler gibi istediğim sen şimdi belirsizliksin. Her dakika kurduğum bizli hayaller imkansızmış gibiler. Sen, sen değil gibisin. Hayallerimizdeki bizse sadece imkansız bir rüya gibi.

Hepsinden geriye kalansa ne sensin, ne ben, ne de eski güçlü bağımız

Kalan bir ton gözyaşı, şiş gözler, kırık kalplerimiz, içimizde kalan hayallerimiz, tutamadığımız sözlerimiz, sönüp giden hevesimiz, deli gibi korktuğum soğumak üzere olan kalbim ve sana söz verdiğim için faça atamadığım ama buna muhtaç olan kollarım.

Ben biraz önce annem yüzünden yaşlara boğuldum

Şimdiyse senin yerini düşünürken belirsizliğimle mahvoluyorum

Ben bugün hislerimde kayboldum

[saturndekiayyasruh]

Bana bu denli kötü davranan adamı neden sevdiğimi bilmiyorum. Normalde nefret edeceğim birine neden bu denli aşığım anlamıyorum. Oysa sen de beni sevdiğini söylüyordun. Öyleyse bana düşmanıymışım gibi davranmanın sebebi ne? İstemiyorsan beni neden çekip gitmiyorsun hayatımdan? Bana acı çektirmekten zevk mi alıyorsun? Yoksa benim gitmemi mi bekliyorsun? Keşke cevaplansa tüm sorular, netleşse tüm bulanıklıklar bir anda. Emin olsam sonra beni sonsuz sevdiğine. Ama istediklerim ne zaman oldu ki?

[saturndekiayyasruh]

Uzaklaşmak, öyle zor ki anlatamam size. Çekip gidemem ben. Benden gidilir. Bırakamam kimseyi öyle orta yerde. Ama bırakılırım. Şimdiyse sevdiğim uzaklaşıyor. Bırakmıyor beni ama konuşamıyorum onunla. Sesini duyamıyorum. Telefonu elime aldığımda ondan bir bildirim görmemek çok koyuyor bana. Bir uzvum eksikmişçesine geçiyor günlerim. İnanıyorum ki belli etmese de kalbi hala benimle. Aklı da öyle. Sadece uzak durması gerekiyor bir süre. Bencil olmamam gerekiyor. Yapamıyorum. Neden böyle olduğunu bilsem dahi beynim düşünmeyi bırakmıyor. Bir yanım bu onun için en iyisi derken diğer yanım günde 1 saatini de olsa bana ayıramaz mı diyor. 2 tarafta haklı. Sürekli kavga ediyorlar. Kimse kazanmıyor ama susmuyor da. Başım çatlıyor. Düşünmek istemiyorum. Kurtulamıyorum. Çelişkilerimden bıktım.