schieleskop-blog

[schieleskop-blog]

Sarhoş gönül dur bir dinlen, çöz kendini kendinden..

[schieleskop-blog]

..

Kayboluşlar istemle dile gelemeyen ağır yüklerdi. Yalnız yaşardı bir kuş , büyür ve yaşlanır uçmayı tadamadan. Hangimiz kör bir kuyudan nefes nefese çıkmadık ki? Her yaşanan hikayenin başlangıç ve bitimi bir. Benzerliklerimiz korkularımıza dönüşüyordu  ve bir çayır boyu koşturuyordu bizi. Yorgunluğumuz bir şaşkın ne yana dönse dünü ve bugünü karışmış bir d��ğüm. Çözümü zor her yanlış gibi sadeyiz.

Bir kaldırım boyu yürümüş ve susamış gibiyiz.

Yağmurun yere düşüşünü duyuyorum. Yağmur ise yağmıyor. Özlemlerden kopup gelmiş bir misafir..Göğün karanlığının tanrısı. Selle gelen bir hüznün tanımsızlığı gibi çöker içime. Duyumsadığım melodiler sarmıyor beni söyle göğe, bilmediği bir şeyler olmalı. Söylenmedik sözler yağıyor başımdan aşağı her gün. Ahmak ıslatan değil bu, başımdan aşağı kanayan taşlar yağıyor. Çöküyor mu deniz aşağı? 

[schieleskop-blog]

[schieleskop-blog]

[schieleskop-blog]

'Sığınaklarımız'

Çoğulluklarınızla tanıştığınız oldu mu hiç?

Bir kapı ardında, bir kaldırım kenarında,bir ağacın altında, bir gölge karasında ve bütün bunların arasında tanıştığın bir kendin vardı gördün mü?

Merak edilip sorulduk belki bir yerlerden. Kendimizden yana tanımını yapabildiğimiz tek şey o hep aynılığını koruyan zaman, mekan, yer ve yön kavramlarıydı. Düştüğümüz yanlışların ipini bağladığımız şeylerdi. Biz eksik değildik oysa hep zaman da mekan, yerde sen ve yolda ben yanlıştım. Oysa gerçek çok farklı. Olağan dışıymış gibi gördüğümüz her zamansızlık bizde. Her pürüz özümüzün sağırlığı ile oluşan bir güzergah. Düştüğümüz yollar, döndüğümüz kapılar ve gitmeye gücümüz olmayan her varış gerçeği. Her hangi bir gece buldum kendimi bir sokak lambasının köşesinde. Müzik dinliyordum. Tüm şarkı sözleri bana ihanet ediyor gibi hissetmek istiyordum. Nihayetinde daha da beter gibiydi halim. Bugün suskun oturuyorum koltukta bir akşam ve sessizlik içinde. Ne istediğimi bilmeden keyifsiz ve anlamını bilmediğim kör bir mutsuzlukla. Çok öncesinde ise daha küçük bir çocukken bir köşeye çekmiş kendimi yorulmuş gibi soluklanmışım. Herşeyi görmüş bir bilge gibi sokakların telaşını süzmüşüm. Şimdi bütün inkarlarımın boşluğunda süzülüyorum. Her köşe de bir ben. Her zaman diliminde bir ben bırakmışım. Hepsini tanıyorum hepsine yabancıyım.

Bugünden dünden tahmin olmadıkça geriye sarıp aradığım masumiyetimle kalmak istiyorum. Tanıdığım en güzel his o biliyorum. Üstelik küstah gülüşlerimi silebildiğim anlarım çok azken kendimi bulabildiğim kendimi sevebildiğim yerleri ve anılarımı arıyorum. Bizi sevebilen anılarımız uzakta mıdır?

[schieleskop-blog]

dağınıklıktan mı bu halin?

Durulmak artık zor.

[schieleskop-blog]

...

İki kelime diziyorsun ardına sıkışmış çaresizliğinin dibine;       bir damla su ürkütürken tenini bir kabus çöreklenirken gözlerine, izdiham olup dökülünce aklındakiler ayak uçlarına o zaman susar ve anlarsın mükemmel boşluğu. Emeğin boşluğunu savaşımın boşluğunu, varlığın çöküşünü ve yerlere serildiğini anlamın, kaygıların güç vermemeye başlayınca dibe çekilen bir tohum olamayacağını anlayınca toprakta; bir yeşeriş bir yakarış bile kalmayınca aklında mükemmel boşluğun anlamsızlığında hiçbir şeye duygusal elektrik koymadan gereken matematik ve fizik bilincinle birer kaldıraç yaratıyorsun her durumu başka bir duruma telafisiyle çeviriyorsun. anlamın gereksiz yorgunluğundan boşluğun spontane doğasında; bedeninde sürüklenen içgüdüsel başkaldırıya tutuluyorsun. bilgi çöp olup açlık anlamsızlaşıyor ve beş dakika sonra aynı anlamsızlar denklemi hayati önem arz eden olgulara dönüşüyor. bir cephanelik oluyor her şey ne pisliğinden kurtula biliyorsun ne nefretinden ne sıkışmışlığından varoluşunun. her bir bıçağın bir diğerinin kınını uyduruyorsun. hayat bu uydurma oyunu  ne uydurursan onu biçersin bu sebeple hayatı uydurmaya bak.

[schieleskop-blog]