schrijfjescheef-blog - Tumblr blog

[schrijfjescheef-blog]

Z

De meeste mensen vinden dat ik unieke eigenschappen heb, zo vinden ze het apart dat ik creatief, veel fantasie heb, en tegelijkertijd logsich kan nadenken en enorm technisch ben. Mensen waarderen het wanneer ik zorgzaam ben en ik merk aan mensen dat ze het fijn vinden om een op een gesprekken te hebben. Wat ze echter niet kunnen waarderen zijn mijn eigen belangen, dingen die ik wil. En dat zijn helemaal geen grote dingen.. Ik wil alleen dat er iemand is die mij een beetje in de gaten houd, ik houd al zoveel mensen in de gaten, wie kijkt er om naar mij? Of een goed gesprek met iemand, of wat meer sociaal, dingen die ik op een wit bord schrijf terwijl ik bij m'n psycholoog zijn, de dingen die ik moest uitkiezen omdat dat 'die kleine dingen' zijn die zo zijn opgelost... Ik wil gewoon de piramide van Maslow een keer goed stapellen. Ik merk de laatste tijd enorm dat mensen alsmaar drang hebben naar respect, mensen willen erkenning, herkenning en respect. Maar mensen willen juist niét omkijken naar anderen. En daar sta je dan, als zorgzaam persoon die altijd maar iedereen wilt helpen. (Zelfs die onbegonnen zaak op school, die jongen die altijd zijn blaadjes kwijt is, ik gaf hem er een, want ik had er twee, als andere mensen het door hadden gehad hadden ze me voor gek verklaard.) Ik wil gewoon ook een keertje meedoen in dit leven.

[schrijfjescheef-blog]

D

En voor de duizendste keer vandaag stel ik mezelf de vraag; is het het allemaal wel waard? Is het leven de moeite nog wel waard? Is liefde de moeite nog wel waard? Is school of werk nog wel de moeite waard. Het is niet perse de laatste paar weken van school dat deze vragen door m'n hoofd schieten, maar de laatste paar weken gaat het steeds slechter. Ik raakte zelfs m'n psycholoog met iets wat ik schreef, ik stond voor een wit bord met een zwarte stift, en begon te schrijven. Ik had een paar woorden gekrabbelt, keek achter me, en daar zag ik een vrouw die me zou moeten helpen, met rode ogen.

[schrijfjescheef-blog]

L

<tot morgen>

[schrijfjescheef-blog]

T & R

Tom was een jongen, een hele bijzondere jongen, hij was zorgzaam, creatief met veel fantasie maar toch kon hij heel logisch denken. En hij kon de mooiste verhalen vertellen. Hij vertelde bijvoorbeeld over de tijd dat hij in Azië had gewerkt als zijnde vrijwilliger voor het goede doel, hoeveel dingen hij aan mensen heeft geleerd, of de tijd dat hij op de hogeschool zat en allerlei waanzinnige dingen meemaakte in z'n studenten leven. Ja, tom hield wel van een mooi verhaal, maar waar hij nog meer van hield.. Roza was een heel verlegen en bescheiden meisje, een totaal ander persoon dan Tom, misschien was dat wel de reden dat de twee het al zo lang volhielden met elkaar. Altijd als Roza een beetje in de put raakte hoefde ze alleen naar Tom te luisteren, alles zou wel goed komen, zo en niet, dan zorgde Tom daar wel voor. Ook zij was kunst op haar eigen manier, ze maakte bijvoorbeeld tekeningen of schilderijen van dingen waarbij je bij jezelf niet wist dat ze zo mooi zouden kunnen zijn. Tom en Roza spraken regelmatig af, ze hadden samen een lijst gemaakt met dingen die ze koste wat het koste samen zouden moeten doen, een van die dingen was tijdloos in het duin liggen met z'n twee. Als een echte heer haalde Tom haar op van het station, ze fietsten samen naar het strand, even een wandeling maken, en vervolgens naar de het duin. Eenmaal in het duin samen ze rustig met z'n tweeën, ze zagen zoveel strandgangers dat ze gestopt waren met tellen. Tom gaf Roza een kus, Roza gaf hem een kus terug, zo gingen ze giechelende wijs een tijd door, en maakte ze niet uit wat de fietsende strandgangers van hun dachten, zij hadden elkaar, dat was genoeg. Tom ging rechtop zitten, en stak een siggaret op, het maakte Roza niet uit, ze rookte tenslot van rekening zelf ook. Roza stond ook op, Tom bood haar een siggaret aan maar ze weigerde. Ze had speciaal voor tom haar mooiste jurkje uitgekozen en aangetrokken, lichtroze met allerlei mooie bloemetjes, met haar jurkje wapperend in de wind stond ze daar. Tom keek haar aan, ze glimlachte, ze deed een paar rondjes, met haar mooite jurkje door de wind, alsof ze er een hoepel onder had. Tom hield normaal nooit z'n mond, hij had altijd wel wat te zeggen, maar toen hij Roza zag, lachend, en speels door de wind in haar jurkje, viel hij stil, hij was nog nooit zo stil geweest, z'n siggaret viel uit z'n mond en bleef maar kijken naar Roza.. Hij had nog nooit zo iets moois gezien.

[schrijfjescheef-blog]

P

Het was zaterdag 23:05. Na een lange dag gevult met werk en school was Peter toe aan een moment rust, hij was opweg naar huis, thuis zou z'n vriendin op hem aan het wachten zijn. Hoewel het regende, hij helemaal doorweekt was, en de bus telaat was kon het Peter allemaal maar weinig schelen.. Hij liet zich niet verslaan door het weer alleen. Hoewel alle tegenslagen die hij die dag was tegengekomen zag hij toch nog lichtpuntjes, zijn contact werd verlengt, hij was aangenomen op zijn nieuwe stage, en met zijn zieke tante ging het ook eindelijk beter. De bus kwam na 15 minuten eindelijk bij de halte, Peter was inmiddels al helemaal doorweekt, hij kon niet wachten tot hij thuis kwam, lekker bij de openhaard met een beker chocolademelk onder het genot van een fijn gezelschap, zijn vriendin. In de bus zag hij een ander stelletje zitten, een jongen met lang bruin haar en een meisje met kort blond haar, het leek alsof ze bij hem bij de halte stonden.. Ook zij waren doorweekt. Hij nam een plek achterin de bus, een beetje afgezonderd van al het andere, zijn rustige plekje in de bus. 20 minuten waren verstreken, het stel was een paar haltjes voor hem uitgestapt, hij keek ze nog na, de meeste mensen zouden meteen naar huis zijn gerent omdat ze klets nat zouden worden, maar zij niet, ze stonden daar, doodstil en met hun lippen aan elkaar, je kon de liefde zien. Peter bleef nog zitten, hij moest tenslotte nog een paar minuten voordat de bus vlakbij z'n huis was. 5 minuten waren verstreken, hij zat suf voor zich uit te kijken, hij was in gedachten, over hoeveel geluk hij had gehad op werk en met z'n stage, hij kon nu nog een jaartje door sparen, en volgend jaar op vakantie met z'n vriendin. Hij had nog niet op het rode stop knopje gedrukt in de bus, maar tot alle verbazing vroeg de busschauffeur of hij hem niet kon afzetten voor zijn huis, “dat zou heel fijn zijn! Dankuwel” Zei Peter. Niet te geloven dat hij nóg een meevallertje had, de buschauffeur zet hem gewoon af voor z'n huis, nu hoefde hij niet zo lang te lopen en wéér nat te worden. Peter checkte uit, bedankte de buschauffeur en stapte de bus uit. Hij nam een paar huppelsprongetjes naar z'n voordeur, draaide z'n sleutel door het slot en deed de deur open. Hij deed z'n schoenen uit, z'n natte jas over de kachel, groette z'n ouders en liep de trap op naar z'n kamer. Hij greep de handgreep van z'n deur en trok die open, maar tot al z'n verbazing zat z'n deur opslot. “Waarom doet ze dat?” Vroeg Peter zich af, normaal wanneer z'n vriendin er was ging ze gewoon in zijn bed televisie kijken, wachtend tot hij thuis kwam. Hij stond voor een raadsel, hij klopte op de deur; “waarom zit de deur opslot?” Geen antwoord. “Schat? Waarom kan ik er niet in?” Hij kreeg geen gehoor. Hij pakte een schroevendraaier en begon met het demonteren van het slot. Het slot was eraf, hij deed de deur open, de tv stond uit, het was donker in de kamer. Hij deed het licht aan, en zakte bijna door de grond, daar lag ze dan, de liefde van z'n leven.. Bewusteloos op de grond. De tranen stroomden over z'n wangen, hij zakte door z'n knieeën, het was niet waar.. “Het is niet waar!” Dacht Peter bij zichzelf, en raapte een doosje slaappillen op…