secretttgece - Tumblr blog

[secretttgece]

bazen sessizlik istediğimiz için insanlardan uzaklaşırız. Ama düşüncelerimizden uzaklaşamayız. Oysa gürültüyü insanlar değil insanların kafalarındaki düşünceler yapar.

[secretttgece]

Sizde susanlardan mısınız? Mutluluk dışında her hissi içine gömen, nefreti, üzüntüyü... Onları kalbinin hep gölge kısmına atan. İyi bir şey yaptığını düşünen ama her şeyi zehirleyeceğinden haberi olmayan. 

Daha açık konuşacak olursak içine kapanan dışardan rengarenk olup içinde siyahtan başka renk bulundurmayan kişilerden bahsediyorum. Artık bunu yapmayın içinize atmayın. Kendi kendinizi yıpratmayın. Kendinizi zehirlemeyin. Böyle yaparak hiç bir şey elde edemezsiniz. İnsanlar daha üstünüze çıkar. O kalbinizde unuttuğunuz gölge büyür. Bu sefer siz onu değil o sizi görmezden gelir. Öyle büyür ki siz bile kendinize engel olamazsınız. İçiniz o duyguları barındırır sadece . Nefretini mi yuttun nefret dolu bir insana dönüşürsün, üzüntünü mü yuttun mutsuz bir insana dönüşürsün. Ve en acısı pişmanlıkla yaşarsın. O yuttukların sana ilerde zarardan başka bir şey vermez. Peki aşkımızı yutarsak? Güzel soru. İşte o zaman ne beni ne başkalarını dinle. Aşk dediğin kişiden kişiye değişir. Kim ne diyebilir , kesin bir şey yoktur ki. Susarsan ilerde pişman olur ya sevdiyse dersin. Söylersen ya sever seni ya reddeder  sonra kırılırsın, üzülürsün ... Aşkın hiç bir çözümü yoktur. Ama içine atman ruhunu ateşe atmandan farksızdır. Bu yüzden aynaya geç ,toparlan ve karar ver ister aşık ister kızgın ister üzgün fark etmez

Yutmayın!! Hislerinizi yutmayın.

[secretttgece]

İnsan bazen konuşmadan da anlaşılmak ister. Gözlerimi okusun , hissettiğimi hissetsin anlasın beni der. Zaten bir insan bir insanı anlamadan o kişiye yardım edemez değil mi. Peki öyle biri yoksa hayatımızda? O zaman ortaya iki seçenek çıkar. Ya kendi kendini teselli eder ve seni anlayacak kişiyi beklersin ya da umutsuzluğa kollarını açarsın. Çünkü anlaşılmak en çok ihtiyacımız olan şeylerden biridir. Ve eğer sen umutsuzlaşırsan hislerini kaybetmeye başlarsın. Ne ağlarsın ne gülersin. Umudunu yitirirsin çünkü inancın kalmaz. Sadece bıkar ve nefret edersin. Bazen bu öyle bir noktaya gelir ki kendine bile katlanamasın. Ve bu bir sürü kötü şey doğurur.

Yani her durumda anlaşılmayı beklememeyi ve bunun normal olduğunu kabullenmeliyiz. 

UMUTDUNU KAYBEDENLERE NOT

UÇURUMDA OLMAK  YOLUN SONUDA  OLDUĞUNU GÖSTERMEZ.