sepyazgi

[sepyazgi]

Sırtımda bıçak izleriyle dolanır oldum. En beklemediği insandan bile ihaneti görünce insan denilen şahıs yutkunamıyormuş. Yutkundum ben. Teknoloji çağı diyorlar buna. Biri anakartımı alsın da beni de kurtarsın.

[sepyazgi]

Unutmanın zor avutmanın kolay olduğu geceler bunlar. Sen sen ol çocuk kimseye güvenme. Kimseye bir parçanı verme.

[sepyazgi]

Hepimiz kaderimizin kurbanıydık. Şanslı doğsaydık mutlu bir çocuk olurduk. Coğrafya kader demiyorum. Coğrafya keder’dir de demiyorum. Ama cidden coğrafya mutluluğa giden yolu kapatan tek etkendi bunu anlamak için 28 yaşına gelmem gerekiyormuş.

[sepyazgi]

Seni düşündüm sıcak haziran gecelerinde alkolle gönenmiş gecelerdi hepsi. Sonrası hep bir eve dönüş. Coğrafya bile sana kavuşmaya karşıydı. Ben ne yapabilirim?

[sepyazgi]

Küçük bir çocuğun resim defterine ev,ağaç ve güneşi çizdiği gibi çizdim sana giden yolu. Her defasında çıkmaz sokağa düştüm,bilemedim sayfayı çevirmeyi.

[sepyazgi]

beni sînesine sarmayan tabiattan rıza dilenmiyeceğim.

[sepyazgi]

[sepyazgi]

Eski ve eksik bir acının çıldırtan sancılarıyla duraksıyorum her gün batımında. Bir dinlenme tesisi soğuğu çarpsında kendime geleyim istiyorum sıcak bir Haziran sabahında.

[sepyazgi]

Ben ağladım kimse görmedi. Kimse duymadı. Dışardan hep Gülen bir insanı kim öyle hayal eder ki? Ağladım yine. Sustum sustuklarını içime attım. Cevap bulamadım bazı şeylere. Yaşadıklarım bedenime bir iğne gibi batarken ben yine de seni güzel hatırladım.

[sepyazgi]

Çocuktum ben. Geçmişime dönüp baktığımda uslanmaz haylaz bir çocuk değilde utangaç bir çocuk gördüm ben hep. Seni tanıyana dek. Büyüdüm ben, çocukluğuma inat. Senle.

[sepyazgi]

Gözlerin gözlerime denk geldi umarsızca geçtiğim sokaklardan. Yabancılaştım hislerime. Unutmak mı dedim içimden. Kalbini kazısalar altından sen çıkar dediler usulca.

[sepyazgi]

Seni sevdiğim zamanlar yağmurda ıslanmayı bile sevdim. Bir çiçek kokusuyla sarhoş olmayı. Saatlerce yürümeyi sokaklarda. Ama devran işte,döndü de ben yine de seni anlatamadım.

[sepyazgi]

Belki bazı şeyleri düzeltmek imkansız bunca yıpranmışlığın arasında ama seni andım bu gece. Bunun hatırına beni hatırla.

[sepyazgi]

Unutmak mümkün mü olanları. Hatırlarken seni en güzel zamanlarda.

[sepyazgi]

Solmuş baharda açmaya yüz tutan eşsiz cümleler..

Geldim işte

Geciktim.. Yine de geldim..

Derli toplu alfabetik sıraya dizdiğim anılarımı açıyorum şimdi sıkı dur yüreğim..

Hani maziydi hani miş-li geçmişti hani bitmişti..

Yine başladım işte..

Beynimin dairesel odalarında köşe kapmaca oynuyorum kendimle..

Çırılçıplak ellerim cebimde bekliyorum..

“Düş”(l)üyorum..

Tutsun elimi artık düşsel hikayelerimin kahramanı engel olsun “Düş”(üş)üme diye..

Nafile..

Bezgin bu bünye..

Saçılmış etrafa paramparça yaşanmışlıklar..

Gücüm yok toplayamıyorum..Sadece izliyorum..

Bilmem kaçıncı maceranın bilmem kaçıncı bölümü diye sıraya diziyorum..

Sonra..

Sonra duraksıyorum..

Ve fark ediyorum ki mutlu son yalnızca hikayelerde..

Hep yarım kalmışlar var hayatın gerçeklerinde..

Sahte gülümsemeler..

Zoraki benimseyişler..

Gidişler.. Terkedişler.. Bitişler..

Finalde sadece buruk serzenişler..

Sevdiğim bir yazarın sevdiğim bir cümlesi takılıyor kalemime..

“Mutluluktan yazmaz insan”

Bir tebessüm konduruyorum yüzüme en sahtesinden..

Kendimce yalancı çıkarıyorum yazarı..

Aynaya bakıyorum..

Hıçkıra hıçkıra gülerken kahkahalarla ağlamak bu olsa gerek diyorum kendime..

İrkiliyorum..

Beni bile kandıramazken kimi etkiler bu maske diyerek indiriyorum yelkenlerimi yine..

Yine vazgeçiş..

Yazma artık diye bir emir yükseliyor en derinimden..

Duruyorum..

Kendimce şapka çıkarıp teyid ediyorum üstadı..

“Mutluluktan yazmaz insan..”

Topluyorum kelimelerimi başka bir melankoli de sermek üzere..

Susuyorum..

[sepyazgi]

Demir attım yalnızlığa bir hasret gemisinde.

[sepyazgi]

Yarasın...