siyaahmavi-blog - Tumblr blog

[siyaahmavi-blog]

Birbirimize birkaç adımlık mesafelerdeyiz ve aramızda kilometrelerce gurur var...

[siyaahmavi-blog]

Birbirimize birkaç adımlık mesafelerdeyiz ve aramızda kilometrelerce gurur var...

[siyaahmavi-blog]

Birbirimize birkaç adımlık mesafelerdeyiz ve aramızda kilometrelerce gurur var...

[siyaahmavi-blog]

Hiç yaşatmamış olmayı dilediniz mi? Canımın acısını kendime bile ifade edemezken birilerine ifade etmek çabasına girmeyecektim. O gece daha fazla ağlamamak için göz kapaklarımı ölesiye sıktım. "Yeter" dedim kendime. Ama o acı öyle kolay geçmeyecekti. Çünkü birine uzun süre emek verdiysen ve her şeyinle onun olduysan geriye senden bir şey kalmıyor. Kafamı yastığa koyup uzandım ama bütün bir gece kafamın içini susturamadım. Meğer insanın susturamadığı her şey katili olurmuş. Onu yavaş yavaş öldürürmüş. Bunu da ondan öğrendim. Yatakta o kadar çok dolandım ki annem açtı kapıyı. "Neden uyumadın" dedi. Şuramda bir acı var ve bunun geçeceğine inancım yok diyemedim. Annemdi çünkü. Karşımda öyle güzel gülümsüyordu ki onun gülümsemesi bütün bir sahte dünyanın tek gerçeğiydi. O gece bana bunu da o öğretti. "Hiç" dedim. Yanıma geldi ve uzandı. "Anne" dedim. "Efendim oğlum" dedi. "Ben..." demeye kalmadan hıçkırıklara boğularak ağlamaya başladım. Hoş... Zaten biliyordu ne halde olduğumu ama bilmezlikten geliyordu. Şaşırmadı bu yüzden. Sarıldı. O gece o odada anneme bir iki kere daha ağzımı açtım. Açmamla kapatmam ve ağlamaya devam etmem bir oldu. Hani anlatacaksındır ama canın o kadar yanmıştır ki ifade etmek seni yerden yere vurur ya. İşte öyleydi. Aslında o gece bi' acının insanı nasıl yıkabileceğini öğreniyordum. Bana bunu neden öğretiyordu hayat? Bilmiyordum. Annem vardı yanımda. Dişlerimi sıka sıka bu acıya göğüs geriyordum. Islak ıslak devam ediyordum. Hani o "sana sırılsıklam aşık oldumlar" var ya... Meğer yağmurdan değilmiş. Bunu da öğrettiler bana. Biri sırılsıklam aşık olduğunda ağlayacağı içinmiş. Ben bu hikayede belki de en çok bunu öğrendim. Bilmiyorum. Ama sana küçük bir tavsiye. Kulağının tam arkasından fısıldıyorum say. Bu hikayeyi okurken vazgeçmeyi öğrenmen dileğiyle; yoksa hayat sana yaşatarak öyle bir öğretecek ki sırılsıklam aşık olacak ve o ıslaklıkta boğulacaksın.

[siyaahmavi-blog]

Kafamı toplamaya ihtiyacım var ne kadar kalp kırıcı bir cümle. Bir şeye ihtiyacı var ama sana söylemiyor. En yakınındaki sen değilsin ve bu kalbine kızgın demir saplamaktan farksız, can yakıyor.

[siyaahmavi-blog]

[siyaahmavi-blog]

Muhtaç kalın lan geceler boyu ağlattığınız insanlara

[siyaahmavi-blog]

[siyaahmavi-blog]

ince düşünceli insanları çok seviyorum ama genelde en derinden onlar üzüyor, düşüncesiz insanların da zaten direkt varlığı üzüyor, en iyisi insan sevmemek

[siyaahmavi-blog]

“Anlamam o kadar incesini Sen yanımdayken yaşamak güzeldi işte Bana maşallah derlerdi ne iyisin derlerdi Neysem neyim kime ne”

[siyaahmavi-blog]

“Bir insanı sustuğu yerlerden tanıyabilirsiniz…”

[siyaahmavi-blog]

Vakit geçiyor. Gün akşama, akşam geceye dönüyor ve bütün bunlara kuşlar şahit, gök şahit, insan şahit. Yaşlanıyoruz. Kafa dediğin eskir, ihtiyarlar, ölür bile insan ölmeden. Eskimeyen, eksilmeyen şey buradadır. Ne kadar zaman geçerse geçsin, bir yüreğimiz vardır. Umudumuz oradadır.

[siyaahmavi-blog]

seni, sana rağmen sevmiş birini kaybettin.

[siyaahmavi-blog]

Gece inmiş şehre.. sadece şiir merhem olur gönlümün karasına şimdi.. birbirine kırgın duvarlar ve insanlar. şimdi ne yazsam da geçse, kalbimin küsü?

[siyaahmavi-blog]

Küçüğüm 5 yaşındayım, annemin işi çıktığında beni bir arkadaşına bırakıyor. Arkadaşının benden 4 yaş büyük bir oğlu var. Annem işini bitiriyor ve beni alıyor, “sana bir sey yaptımı?” Diye soruyor. Seneler geçmesine rağmen hala aklımda, tuhaf geliyor, burda tek eksikliğim kadınlığım. 8 yaşındayım, matematik hocası birkaç kişiyle beni de evine kahvaltıya çağırıyor. Ve babam soruyor “hocan erkek mi?”. Burda da tek eksikliğim kadınlığım. 10 yaşındayım, elimde bir dondurma yiyerek sokakta dolaşıyorum. Bir amca tarafından uyarılıyorum, “kız kısmı sokakta bu şekilde dondurma yiyemez!”. Yine anlamıyorum, tuhaf geliyor. 12 yaşındayım, yanımda iki kız arkadaşım elimde bir spreyle okulun arka duvarına isimlerimizi yazıyoruz ve bir belediye işçisi tarafından uyarılıyoruz, “Kızlar böyle şeyler yapamaz!”. Aynı şekilde tuhaf geliyor. Ayıp bir sey yapmıyoruz. 13 yaşındayım sınıfta oturuyorum. Bir erkek arkadaşımın defterine yanlışlıkla basıyorum. Üstüme hiddetle yürürken “erkek olsaydın görürdun sen” diyor. Anlamıyorum, beni zayıf görüyor sanirim. 14 yaşındayım, durakta otobüs bekliyorum. Bir erkek turistin yol sorması yanımda oturan teyzeyi kizdıriyor. Turist gidince, cevap vermemem gerektiğini söylüyor. Alt üstü yol sormuştu diyorum içimden, tuaf geliyor şaşırıyorum. 16 yaşındayım babamdan en yakın arkadaşımda kalmak için izin istiyorum. Arkadaşımın babasının vefat ettiğini biliyor, ve abisinin olup olmadığını soruyor. Olduğunu öğrenince göndermiyor. Şaşırıyorum, çünkü ben evde olmama rağmen abimin arkadaşları gelip kalıyor. 18 yaşındayım abim nişanlısından ayrılıyor, ablam ise evli olduğu kocasından şiddet gördüğü için. Abim anlının akıyla başka biriyle evlenirken ablam ayıplanıyor. 19 yaşındayım artık sokaktaki küçükken amca diye adlandırdığım insanlar bana pis bir bakışla bakıyorlar. Evet arkadaşlar bizler kızız. Erkeklerden narin ve zayıf olanlar biz olarak adlandırılıyor “kız gibi vuruyor.” “Kız gibi koşuyor.” “Kız gibi yapıyor”. Toplum tarafından hep küçüğüz. Gücümüz yetmiyor ağızlarını kapatmaya, sürekli kem gözle bakıliyoruz. Evet kadınız, güzel bacaklarımız mı var? Sakın açma, tahrik olurlar. Güzel mi saçların? Kes uzatma azıyor sonra Aşağı mahhallenin bilmem nesi. Ya çarşaf giyen bir kadının gözlerinden dahi tahrik olan bir zihniyete karşı oynuyoruz. Hep ezileceğiz arka planda kalacağız. Kadınız çünkü, saçımız uzun diye mi?

[siyaahmavi-blog]

Ne yaparsan yap, nasıl davranırsan davran yaptıklarını beğenmeyen, değiştirmek isteyen birileri olacaktır.. Sen kendini mutlu et yeter..

[siyaahmavi-blog]

“En ihtişamlı ruhlar, yıkıla yıkıla inşa edilir.”