soluklanmayageldik - Tumblr blog

[soluklanmayageldik]

Soyutlamak çok kötü bir eylem. İnsan bir başladımı; kendinden, eşinden, dostundan, duygularından, yaşantısından, zevk alarak yaptığı herşeyden, hatta zevk almayarak yaptığı şeylerden bile soyutlanıyor istemeden. Şeffaflaşıyor git gide, sonrada alışıyor bu duruma sorgulamadan.

[soluklanmayageldik]

Yazıyor çiziyor oynuyoruz kendi aramızda. Asla kabul etmem dediğimiz şeyleri paşa paşa kabul ediyor çoğu zaman tükürdüğümüzü yalıyoruz işin kötüsü yadırgamadan alışıyoruz. Kimi zaman kaybettiklerimize kimi zaman kazandıklarımıza, iyiye kötüye, çirkine güzele. Bir şekilde alışıyoruz. Hayır demeyi unutuyor, kendimizi kandırıyoruz. İşte böyle böyle büyüyoruz.

[soluklanmayageldik]

Elbet bu günlerde geçer, geçer geçmesinede birdaha bu insanlar birbirlerini bulabilir mi ?

[soluklanmayageldik]

Hayatı yaşamaya çekinmek diye bir duygu bozukluğı var artık. Mesela insan tanımaya çekinmek, güvenmeye çekinmek, yeni olan birşeylere adım atmaya çekinmek, sevmeye çekinmek alışmaya çekinmek. Ve gitgide zorlaşan birşey bu ne devam etmene izin veriyor nede yeniden başlamana. Öyle kalakalıyorsun. Hiç birşey yapamadan. Çözümü yok çıkış yolu yok, oluru yok. Hayatı yaşamanın bir yolu yok

[soluklanmayageldik]

Velhasılkelam; geçti gitti bitti. Herkes bir şekilde hayatına baktı. Kimi baştan başladı kimi kaldığı yerden memnun olmasada devam etti veya edecek. Beklemek yorucu bir eylem. Gelen zaten geliyor, giden zaten gidiyor. Olan zaten oluyor. Olmayan zaten olmuyor. Birşeyin olacagı var ise dosdoğru oluyor. Olmayacağı var ise de dosdoğru olmuyor. Çırpın, yıpran, boğul, ağla, çabala yorul. Hiç biri hiçbir işe yaramıyor. Bırakın işte zaman geçiyor vakit eriyor

[soluklanmayageldik]

Zaman zaman soruyorum insanlara ne yapmalı diye ? Dinlen diyorlar. Acılar böyle geçiyor böyle unutuluyor. Umarım öyledir diyor dilenmeye geçiyorum. Daha cok yoruluyorum bir uzvumu sustursam diğer harekete geçiyor. Çünkü tüm mesele içimde bitiyor.

[soluklanmayageldik]

Gel biraz soluklanalım. Oturup belki bir çay içeriz, sonra belki bir şarap. Sonra belki bişeyler yeriz. Belki zaman kazanmak için kavga ederiz. Sen beni suçlarsın bende seni. Sen anlaşılmadığını düşünürken ben seni okurum belki. Belki de hiç biri olmaz dağıtırız biraz. Omuzlarımızda ki istemediğimiz yükleri bir sokak köşesine bırakır kaçarız. Belki onlarıda yükleniriz. Birbirimizin yükünü taşımak zor gelmez bize. Zaten onca seyin arasında anlamayız bile. Onca seyi yaşadığımız hayatlarımızı anlatmayız belkide sadece bakarız öylece birbirimze. Belki biraz koklar, belki biraz ağlar sonra hiç birşey olmamış gibi gideriz evlerimize. Ne oldu sorularını cevapsız bırakırız günlerce. Sonrada ağlarız ayrı ayrı derdimize. Kendi kendimize.

[soluklanmayageldik]

Sanki bir çölün ortasında bir kum fırtınasında kalmış gibi. Ağzını kapatacak, gözünü koruyacak hiç birşey yok gibi. Tüm kumlar boğazına dizilip, ağzının içerisinde son kalan küçük tükürük parçasınıda elinden alıp o tüm fırtınanın kumuna karıştırarak, o iğrenç çamurun içinde seni boğacak gibi. Sanki o zerresinin dünya üzerinde hiç bir değeri olmayan kum tanelerinin hepsinin tek tek gözünün içine kaçarak seni kör etmesi gibi. Hem nefes alamıyor hem göremiyor gibi. Sabah uyandığında yutkunmak istiyor ama boğazındaki çamurdan bir yudum suya muhtaç gibi. Sanki sabah gözünü açmak istiyor ama o değersiz taneler yüzünden bir damla gözyaşına ihtiyacı var gibi. Sanki sivri çakıl taşlarıyla dolu bir deniz kenarında yalın ayak koşmaya mahkum gibi tek çaresi ayağına birşey geçirmekken, bir bez parçası bile bulamamak gibi. Elinin tersiyle ittiği herşeye muhtaç gibi..

[soluklanmayageldik]

İnsan nasıl gelir bu hale ? Kendinden uzaklaşacak hale, kendini tanımayacak kendine üstüne basılıp ezilmiş bir kola sisesi kadar değer vermeyecek hale. İçinde bunca fırtına kıyamet koparken dilini yutmuşcasına, konusmayı unutmuşcasına sessiz kalacak hale.

[soluklanmayageldik]

Öfkeliyim birçok şeye. Bu odada yaşadığım onca yalnızlığa yardım çığlıkları atmama rağmen kimsenin yardıma gelmemesine. Gelip gibi yapıp hemen gitmesine. İçimdeki burukluklara. Tutunamadıklarıma ve özellikle tutamadıklarıma. Erişipte elimden kaçırdıklarıma. Bir küçük huzur için çaresizce dağılmalarıma. Büyüdüklerime, büyümek isteyipte büyüyemediklerime. O kadar çok öfkeliyim ki kussam en büyük seli yaratırım kendi dünyamda..

[soluklanmayageldik]

Soluklanmayageldik

Oysa ki biraz soluklanmaya gelmiştik dünyaya. Hiç durmadan koşmamız gerektiği öğretildi daha sonrasında belkide dayatıldı. Öğretilmiş gerçeklik can yakmaya başladıkça sakinleşmek gereken yerde daha çok hırpalandık kendi aramızda. Kadıkça oynadık, tüm kabuklarımızla..