sprl50a

[sprl50a]

Zittend op een van de nieuwe stoptreinen bedenk ik mij alweer dat het toch vreselijk is om geen tafeltjes meer ter beschikking te hebben. Het lijkt misschien onnodig om tafeltjes te plaatsen in een trein waar men gemiddeld maar vier haltes op zit. Maar voor mij ligt dit anders, ik zit voor wel negentien haltes op deze trein. De beker met hete koffie die ik kocht in het station om mijn lange treinrit aangenamer te maken zet ik dan maar op de grond of op de zetel naast mij. Steeds in de hoop dat ik hem niet omstoot en een uur en half zit te smachten naar die plas die zich langzaam over de grond voortbeweegt.  Ook de afvalbakjes zijn bij de ontwikkeling van deze nieuwe treinen verdwenen, bij gevolg dat je je afval tot je afstapt ergens kwijt moet en dat er meestal tussen de zetel en de wand een verscheidenheid aan voedingswaren en verpakkingen te aanschouwen is. Best daar mijn sjaal niet tussen laten vallen.

Het is alsof de trein het mij express moeilijk probeert te maken om te schrijven over zijn tekortkomingen. Het proberen balanceren van mijn ipad en toetsenbord op mijn schoot. Een mini (veel te lage) tafel te proberen creëren op mijn koffer, waardoor ik heel de tijd dubbel gebogen zit drijft mij bijna tot waanzin. Comfortabel is het niet. 

Desondanks deze dingen zit ik toch wel graag op deze nieuwe treinen. Ze zijn stil, open en hebben grote ramen die lager komen dan bij de oudere versies. Het geeft mij steeds een soort aquarium gevoel. De geruisloos voorbij schuivende landschappen, zijn waarschijnlijk de voornaamste rede waarom mensen graag de trein nemen. Persoonlijk kijk ik meer naar de bewijzen van menselijke aanwezigheid. Huizen, tuinen, goed gekamde akkers, wegen die tussen de door prei blauw gekleurde velden lopen, werken aan de spoorwegen, een bizar boven de huizen uitstekend vliegtuig, lege stations en verlaten wachthokjes. 

De schaduw die de trein werpt op de tuinpanelen van de huizen maakt je er weer bewust van dat je op een trein zit en dat je je niet gewoon in een geruisloze bewegende kamer bevind. Het is alsof de trein van buitenaf en binnen volledig los staan van elkaar. Ik kijk met grote fascinatie naar een voorbij rijdende trein zonder echt te beseffen dat ik mijzelf bevind in een zelfde fascinerende setting.

Halte nummer negentien. Ik recht mijn rug uit mijn dubbel gevouwen houding en stap uit.

[sprl50a]

‘Weet ge wel dat in woorden te teekenen ook een kunst is...’

Van Gogh aan zijn broer Theo

[sprl50a]

Bomen en begroeiing

In mijn werk heeft natuur zelden de hoofdrol, maar vaak wel een belangrijke bijrol.

Door de aanwezigheid van natuurlijke elementen zijn de mensgemaakte elementen des te duidelijker. Soms valt mij een gebouw of een zicht pas op door de aanwezigheid van een boom. Doordat deze een speciaal contrast vormen. Dit contrast versterkt het beeld en het onderwerp. Een betonnen muur, toe leidend naar een brug word pas echt een betonnen muur als er een kruin van een boom bovenuit steekt. Doordat het verschil in de structuur van deze twee zo groot is ondersteunen ze het beeld en elkaar. Vlakheid tegenover detail en structuur.

Ik kies er steeds voor om de bomen en begroeiing in mijn werken zeer schetsmatig weer te geven. Los en vrij zoals de natuur zelf. Hiervoor kijk ik graag naar de werken van Morandi en Cezanne, zij hebben dit soort vrije manier om de dingen weer te geven. Ook de bomen in het werk van Koen van den broek vind ik boeiend.

Vaak zijn deze delen van mijn werk, schilderkundig beter dan de rest van mijn werk. Omdat ik het vaak overwerk en teveel detail toevoeg, enkel de bomen en struiken behouden hun spontaniteit. Ach, de struggles van het schilderen...

De laatste tijd heb ik wel geëxperimenteerd met het weglaten van deze natuurlijke link. Dit geeft een bevreemdend en sombere uitstraling. Welke sfeer ik wel kan terugvinden in het Vlaamse stedelijke landschap. Er straalt een bepaalde stilheid van uit, zoals in de werken van Hopper ook terug te vinden is. Ik denk door het weglaten van natuurlijke elementen, neem je de “tijd” uit een beeld weg. Geen aanduiding van seizoen of leven.

Beeld Emma Jacobs

[sprl50a]

Lucht en wolken

Lucht lucht lucht. Bijna even lastig als kleur. Of wacht, de combinatie van die twee want lucht is een bizar fenomeen. Ik vraag mij soms af of  iedereen de kleuren ziet in onze grijze hemel. Groenig, flauw geel met wit blauwe vlekken. Ik heb het hier dan niet over een kleurige zonsondergang maar over de gewone typische Belgische lucht. Toch vind ik het moeilijk om lucht te schilderen in mijn beelden en dan zeker als het gaat over wolken. Dit is meteen zo een herkenbare vorm en beeld dat ik bang ben dat het de aandacht van mijn onderwerp zal wegnemen. Toch maak ik veel foto's waar lucht een grote, vaak dramatische rol speelt. Maar in foto's werkt dat anders. Daar kies ik om de foto te maken omdat die lucht er zo dramatisch uitziet.

In het boek “Weg van Vlaanderen” word er gesproken over geograaf Raoul Blanchard die een boek schreef over Vlaanderen. “Vlaanderen is niet alleen laag, plat en nat. De kleur die het landschap domineert is een uniform grijs waarop elke maand varianten verzint. Het grijs waarin Vlaanderen gehuld is, heeft volgens Blanchard ook een gevoelswaarde: het is een neerslachtig grijs. Vlaanderen is niet alleen laag, plat, nat en grijs. Het is ook triestig. Bovendien was in zijn ogen nog geen enkele schilder in staat geweest het Vlaamse klimaat eer aan te doen...” – Weg van Vlaanderen, Jeroen Laureyns

“De kleur die het landschap domineert is een uniform grijs waarop elke maand varianten verzint.” Dit vind ik een bijzonder goede zin, het klopt volledig.

Hopper had blijkbaar ook problemen met lucht. Het zou lang geduurd hebben in zijn carrière voor hij wolken schilderde. Zijn wolken die hij later schilderde, zijn dan ook nog maar heel subtiel. Meestal boven de horizon beginnend en overlopend naar een open lucht.

Bij Diebenkorn is er niet echt sprake van duidelijke wolken maar de richting van zijn penseelstreken geeft dit wel aan dat er wolken in de lucht aanwezig zijn. Ik kan hier wel iets uit leren, en ook proberen om wolken op een andere manier weer te geven die minder aandacht vraagt. Door middel van grovere borstelstreken en andere structuren.

[sprl50a]

Kleurgebruik

Bij kleur loop ik vaak vast, toch aan het begin van een werk. Als het doek nog wit is en ik mij niet kan voorstellen wat daar in godsnaam voor kleur op moet komen, zodat ik dat wit niet meer hoef te zien. Meestal word dat een vrij felle, toch lichte kleur. Om er dan vol op los te gaan met een hoop witte verf omdat het veel te kleurig is. Kleur is mijn grootste frustratie soms. Dit probleem probleem beperkt zich niet tot het schilderen maar breid zich ook uit naar mijzelf en mijn kleerkast... Ja, kleur, moeilijk. En toch op de een of andere manier aan het einde van een werk ben ik wel tevreden over de kleuren. Ze worden ook beetje bij beetje sterker van kleur, en niet langer leunend naar alle verschillende grijzen. Soms gaat het met deze “sterkere kleuren” ook volledig de mist in. Ik moet wel toegeven dat ik geen flauw idee heb hoe ik kleuren gebruik. Ik kijk, ik zie iets, ik meng iets, ik bekijk het op het doek, meng het opnieuw, enz. 

Ik probeer de laatste tijd wel te kijken naar de werken van andere kunstenaars en probeer zo kleuren te kiezen. Soms denk ik aan een warme Cezanne, of een koele Morandi. Zo probeer ik dan een beetje het kleuren pallet te volgen van een werk of van het algemene idee dat de kunstenaar oproept. 

De kleuren die Morandi vaak gebruikt, deze koele, gedempte kleuren, gecombineerd met warmere tinten, doen mij steeds sterk denken aan de werken van Koen van den Broek. Voor mij hebben deze twee veel gemeen, op gebied van kleur dan toch. En ieder bekeken in zijn tijd.

Bij van den Broek zie ik vaak ook bepaalde aandacht voor de kleur van schaduwen, zoals ook bij Hopper. Ik durf dat wel al eens vergeten dat schaduw niet gewoon grijs is en vind het moeilijk om het juiste kleur te vinden.

Waar ik het niet goed mee kan vinden zijn de kleuren in de werken van Delvaux. Waarschijnlijk doordat alles wat nacht is, blauw is. En alles wat dag is, een bruinrode bijna rozige schijn heeft. En als het geen van deze twee is hebben zijn kleuren geen samenhang met elkaar. 

[sprl50a]

Ik vergeef al uw zonden, NMBS.

Ik ben geen fan van de bus, ik word er altijd misselijk op. Ik hoef maar 10 minuten te rijden en ik voel mij weer een kind, in de niet positieve zin, toen ik nog wagenziek werd. Voor de bus lijkt dit niet over te zijn gegaan, zeker als het gaat over de lijnbussen. Bobbelend, zwalpend, zwierig zwaaiend over de weg.

Ook is het meestal een zootje ongeregeld, maar vandaag was het de trein die mij weer in de steek liet. Nog geen week geleden zat ik 3 uur vast in het station van Gent sint Pieters omdat er een bom gevonden was. Uiteindelijk het wachten opgegeven en een trein richting Sint Niklaas genomen.  En dan vandaag, weer een bommelding. Na een telefoontje met de infodienst van de NMBS, erachter gekomen dat het weer een hele tijd kon duren. Natuurlijk op de laatste dag om te werken aan mijn scriptie, en mijn laptop met een deel onafgewerkte posts lag natuurlijk in Brugge. 

Het enthousiasme was dus ver te zoeken, toen ik geen andere keus bleek te hebben dan voor 2 uur op een bus te zitten. Of voor onbepaalde tijd te kamperen voor het station van Gent sint Pieters. Sukkelend met mijn gezondheid de laatste maanden voelde ik mij al helemaal niet goed, en dan dit nog. De tijd leek niet vooruit te gaan en er was ook weinig te zien. Enkel huizen, stomme huizen, lelijke huizen, saaie huizen met domme voortuintjes en industrieparken. Hier en daar een open vlakte met velden, en natuurlijk, om mij te pesten, af en toe een spoorweg. Vreselijk de bus. 

Ik heb het mij altijd afgevraagd hoe het zou zijn om die bus eens te nemen, wel nu weet ik het. Vreselijk! Zo zou je al de vertragingen en stakingen van de NMBS direct vergeven. Als ik maar nooit meer op die vreselijke bus moet zitten! Sorry NMBS voor al mij geklaag. 

Na 2 uur eindelijk uit de veel te warme bus gestrompeld, zo misselijk als ik groot ben. Bijna de neiging om de grond te kussen. 

[sprl50a]

Werken van Koen van den Broek

[sprl50a]

Koen van den Broek

Ik zou mijzelf geen dromer noemen, ik ben een kijker. Ik kijk constant naar de dingen rond mij en daarin zie ik vormen, interessante beelden en mogelijke schilderijen ontstaan. Soms is mijn enthousiasme iets te groot en word ik wat vreemd bekeken bij het uiten van dit enthousiasme tegenover anderen. Toch heb ik een passie voor de gewone alledaagse dingen. Dingen die niemand opmerkt of die enkel geromantiseerd weer gegeven kunnen worden in de ogen van anderen. Zoals Ton Lemaire omschrijft maakt de mens het landschap door zijn waarneming daarvan, voor mij hoeft een landschap niet pittoresk te zijn. Voor mij is ons Vlaamse landschap met snelwegen, lantaarnpalen, huizen, windmolens, bruggen of het gewone straatbeeld evenwel prachtig. 

Ik zou mijn werk wel bijna omschrijven als een verheven banaliteit. Het versleten stations hokje, de lantaarnpaal, een random huis, een muur waar daken bovenuit steken, allemaal dingen waar niemand op let. Te alledaags om aandacht aan te geven. Daarom vind ik het niet erg om te moeten wachten op een trein of te pendelen elke dag, het geeft mij tijd. Tijd om te kijken naar dingen waar niemand naar kijkt.

Het werk van Koen van den Broek ken ik al langer. Ik denk dat ik voor het eerst werk van hem zag in de documentaire “On the road” van het programma Goudvis.(Welke ik graag nog eens zou herbekijken.) Ik werkte toen nog niet rond deze onderwerpen, ik werkte ook niet met foto. De interesse voor deze onderwerpen was er wel al. De trein, de omgeving, wegen, gebouwen enz. en het fotograferen daarvan. Pas enige tijd later heb ik de stap gemaakt om te werken naar foto, en zo werden deze onderwerpen toegankelijker. Het werk van Koen van den Broek is altijd iets waar ik naar terugkijk, het blijft voor mij een doel om op dezelfde manier dingen te kunnen loslaten. En details volledig te bannen, enkel de essentie van een beeld weergeven.

Zijn werk omschrijven is moeilijk, ditmaal niet omdat ik niet weet wat ik ervan moet denken, maar omdat de kans bestaat dat ik als een verschrikkelijke fan overkom.

Zijn werk heeft door het weglaten van elementen een luchtigheid en toont een onschuld van het mens-gemaakte landschap. Zijn achtergrond in de architectuur heeft hier zeker mee te maken.  Het is ook zijn onderwerp dat mij het meeste aanspreekt bij zijn werk. Architectuur vind ik een interessant onderwerp om mee te werken.

De uitwerking van zijn schilderijen vind ik ook geweldig, de dunne gelaagdheid tegenover de vaste kleurvlakken. Soms heeft het bijna een gevoel van aquarel, maar dan in combinatie met sterkere vlakken. De grond en architectuur zal vaak een kleurvlak zijn, terwijl bomen en begroeiing soms meer die aquarel-achtige kwaliteiten zullen hebben. De uitwerking sluit aan bij het onderwerp en het plaatje klopt. Het kleurgebruik in zijn werk is ook fenomenaal. Getemperde kleuren en af en toe waar nodig een felle kleur of een heel donkere kleur, om het geheel kracht bij te zetten.

Ps: Ik ben nog steeds op zoek naar deze documentaire van goudvis. Tips waar hem te vinden, welkom!

[sprl50a]

Ik kan soms zo verlangen naar een landschap te maken, net als naar een verre wandeling om eens op te frissen, en ik zie in de hele natuur, b.v. in bomen, expressie, en als 't ware een ziel.

 Vincent van Gogh aan zijn broer Theo

[sprl50a]

Nu ik extra veel bezig ben met het kijken naar werk van andere kunstenaars begin ik overal, als puzzelstukken, beelden te herkennen in het landschap. Zo heb ik al veel schilderijen van Cezanne gespot vanuit de trein. Huizen in een setting die doen denken aan Hopper enz. Door het boek “Weg van Vlaanderen” van Jeroen Laureyns, ben ik terechtgekomen bij het boek van Ton Lemaire, “Met open zinnen”.

In het boek van Ton Lemaire, wordt er gesproken over de verlandschappelijking van de mens en de vermenselijking van het landschap. Dat wij eigenlijk het landschap vormen, niet enkel door er dingen in te plaatsen, maar de manier hoe we ernaar kijken. Er is geen landschap zonder dat het waargenomen word. Hij spreekt ook over de imaginaire landschappen, als in de schilderkunst. Het is door deze geschilderde landschappen, dat we het landschap anders gaan aanschouwen en bepaalde landschappen als “pittoresk” aanzien. Dat ik delen van schilderijen herken in het landschap heeft dus hiermee te maken. De beelden en schilderijen hebben een invloed op onze perceptie. En aangezien ik een zeer visueel geheugen heb, krijg ik telkens een soort déjà vu gevoel.  

Er zijn vogelspotters, vliegtuigspotters en dan heb je mij, de beeldenspotter.

[sprl50a]

Diebenkorn

Het werk van Diebenkorn ken ik nog niet zo lang. Er lag een boek over hem in het atelier en zo heb ik zijn werk leren kennen. Op het eerste zicht wat te modern en grof voor mij, maar achteraf ben ik de kwaliteiten van zijn werk beginnen inzien en gemerkt dat ik wel wat kan leren van zijn manier van schilderen. Aangezien ik steeds probeer losser en vrijer te schilderen, en daar vaak ook gewoon niet in slaag, en eindig met iets wat op een slechte te gedetailleerde Hopper lijkt.

Diebenkorn keek zelf ook naar het werk van Hopper, Palo Alto Circle (1943), één van zijn vroege werken, heeft duidelijke invloeden van Hopper. Ook naar zijn later werk toe, zien we deze invloed nog. Waarbij het gebruik van zware schaduwen en de typerende Amerikaanse onderwerpen nog steeds duidelijk zijn. Ook bij Matisse haalde hij inspiratie, waar eerder de relatie tussen vlakheid, en vorm een rol speelde.

Het is zijn gebruik van kleur om vorm te versterken, zoals hij doet met de kleur rood. En de structuur en schriftuur van zijn werk dat mij inspiratie geeft. Ik vind zijn kleurgebruik geweldig, iets wat ik al vaker geprobeerd heb en telkens weer wegschilder. Ik blijf het moeilijk hebben met kleur en Diebenkorn gebruikt vaak zeer frisse kleuren in combinatie met vuilere kleuren, vooral de kleur blauw is opvallend helder. Deze blauwe kleur geeft al zijn werken een koele toch zonnige sfeer.

Ook zijn manier van schilderen en het losloten van de scherpe lijnen spreken mij aan. Hoe hij de invulling van een kleurvak geheel los en met gevoel doet. De lijnen in die vlakken zijn opvallend, maar ze staan steeds in functie van het beeld en geven de richting aan van het vlak. Zoals de richting van een helling, muur of een straat. De verfstroken ondersteunen de vorm.

[sprl50a]

Taxandria - Raoul Servais 

Bij het zoeken van een bepaald werk van Delvaux kwam ik een afbeelding tegen dat ik niet kende, het leek mij echt wel een schilderij van Delvaux te zijn. Ik dacht “wauw, dit is wel een goed werk, waarom ken ik dit niet?”. Het bleek uiteindelijk dan toch niet te gaan over een werk van Delvaux maar om een still uit een film die geïnspireerd is door Delvaux. Mijn verwarring begrijpelijk want Delvaux's werk lijkt wel een decor te zijn, met daarin naakte vrouwen.

De Belgische animator Raoul Servais creëerde de film “Taxandria” met geschilderde achtergronden en echte acteurs, deze stijl noemde hij “Servaisgraphy”. Hij was geïnspireerd door de werken van Delvaux, zijn producer vond het echter te weinig om een langspeelfilm te maken met enkel de werken van Delvaux. François Schuiten de striptekenaar werkte daarom mee aan de film om de decors uit te werken. Het werd een bizarre mengeling van de twee stijlen. Nachtvlinders is nog een film die Servais maakte met het werk van Delvaux. Maar daar werd er het originele werk gebruikt en niet aangepast.

Nachtvlinders: http://vk.com/video9430451_158848909

Al bij al een bijzondere film, zelf ben ik ook een fan van Schuiten's werk zoals zijn strip “12.004 La Douce”. Het komt misschien daardoor dat ik de still die ik zag, al meteen het beste werk van Delvaux vond (wat het achteraf niet bleek te zijn).

[sprl50a]

Delvaux

Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden wat ik van Delvaux zijn werk vind. Ik vind het niet slecht, ik vind het niet geweldig. Ik denk dat het vooral de aanwezigheid van de vrouwen in zijn werken is dat mij het meeste stoort. Daarbuiten vind ik zijn achtergronden wel interessant, toch hebben ze voor mij een soort, bijna saaie gevoelloosheid. De surrealistische sfeer van zijn werk is ook niet mijn ding. Nu ik er zo over nadenk word het moeilijker om nog te zeggen wat er mij wel aantrekt bij zijn werk.

Ik heb wel een respect voor de manier waarop hij erin slaagt alle details perfect weer te geven en toch niet teveel te tonen. Het is wel door deze vlakke gedetailleerde uitwerking dat het een beetje saai word in mijn ogen. Hij creëert ook geen focuspunt, vaak is alles in zijn werk even scherp weergegeven. De persoon in de voorgrond, de omgeving en de berg op de achtergrond. De vrouwen in zijn werk komen mij ook zeer buitenaards over.

In mijn werk maak ik ook nooit gebruik van menselijke aanwezigheid en de andere kunstenaars die ik hier beschrijf zijn ook voorbeelden zonder personages in het werk. Toch bezit het werk iets wat mij aantrekt ookal, als ik er objectief over nadenk, ik het niet zo goed vind.

In de bib vond ik een boek over zijn werk, waar heel wat tekeningen en schetsen in stonden. Natuurlijk spraken deze tekeningen mij aan door het onderwerp van de treinstations en andere gebouwen. Deze tekeningen vind ik al interessanter dan de schilderijen zelf. Ik moet toegeven, bij het bezoeken van het Delvaux museum in Sint-Idesbald enkele jaren terug, heb ik niet zoveel aandacht gegeven aan de tekeningen die daar aanwezig waren. Ik had toen ook nog een grotere voorliefde voor zijn schilderijen.

De schetsen en tekeningen hebben meer iets van de “echte wereld” terwijl zijn schilderijen zich afspelen in een droomwereld.

[sprl50a]

Moest mijn hoofd niet vast staan de laatste tijd was ik het al lang kwijt. Woensdag morgen kom ik in het station van Brugge en merk er een rare sfeer op. Weinig volk, geen probleem, des te beter. Het valt mij op dat de aankondigings-borden niet werken, en opeens besef ik wat er aan de hand is. Een kleine paniekaanval, ik moet een presentatie gaan geven! Het is nog maar eens treinstaking, deze keer minder verkondigd omdat het al lang vast stond. Natuurlijk was ik dat al lang vergeten, en had de dagen ervoor ziek thuis gezeten dus had ik het nergens gelezen of gehoord. Ik heb nog een hele tijd hoopvol staan wachten tot één van de twee stilstaande treinen op het perron zouden vertrekken, maar zonder resultaat. Bizar zicht een groot station zonder beweging. Een hoop verward toeristen met koffers, hopeloze scholieren (check!) en rond dwalende dagtoeristen die naar zee dachten te gaan.

Met hangende pootjes weer naar huis, na de nodige telefoons gepleegd te hebben.

[sprl50a]

Hopper

Wat mij in Hoppers werk vooral aanspreekt is de sfeer, het uitpuren van het onderwerp. Ook zijn techniek ligt mij wel, de zeer dunne lagen verf. Van donker naar licht gewerkt. Dit is wat voor mij ook het beste lijkt te werken. 

Ik vind het moeilijk om de sfeer van Hopper’s schilderijen te omschrijven, ze geven niet veel vrij van hun verhaal. Er is een duidelijke afstand tussen schilderij en toeschouwer, we kunnen er naar kijken maar er niet in treden zoals we met andere werken wel hebben. De tijd lijkt stil te staan, als een still van een film. Er is zeker een verhaal maar de “frame” die hij ons laat zien laat weinig los daarover. Dan is mijn vraag hoe hij dat bereikt met een schilderij dat toch wel vaak naar waarneming geschilderd is. Hij verwijderde alle onnodige elementen en creëert een mysterieuze, afstandelijke sfeer.

Ik ben opzoek gegaan naar hoe anderen Hoppers werk zouden omschrijven:

“The germ of pop art lies in these drawings, even without the corporate logos and streetside ads. Hopper is a narrative painter, of course, but he’s absolutely brilliant at suggesting a narrative without resolution. Each picture seems to give us so much, largely by invoking pop stereotypes, but ultimately resists a final interpretation.” - By Dan Bischoff - The Star-Ledger

"Hopper frequently used a straight. horizontal motif, usually a road or railroad track. to construct the space within the picture and to emphasize the division between the picture space and the viewer's world. Indeed, the more the viewer tries to penetrate the depths of a Hopper painting, the more impenetrable it becomes. What holds the viewer is that the artist's vision seems under control and yet, on closer inspection, the viewer realizes that the visible surface is a tissue of improbabilities and unreadable shifts in space. Hopper's view that nature and the contemporary world were incoherent contributed to his artistic vision." - Techniques of the Great Masters of Art

Bovenstaande tekst kwam ik zo vaak tegen in artikels over Hopper, dat het moeilijk te achterhalen was wat de originele bron was. Uiteindelijk bleek het uit het boek “Techniques of the Great Masters of Art” te komen. Ik vond het stuk tekst zo interessant dat ik het boek gelijk besteld heb. 

“The sunlight illuminating House by the Railroad is bright enough to cast deep shadows on the stately Victorian mansion, but not to chase away an air of sadness. The painting expresses Edward Hopper’s central theme: the alienation of modern life. Instead of happy, anecdotal pictures celebrating the energy and prosperity of the Roaring Twenties, Hopper portrayed modern life with unsentimental scenes of either physical or psychological isolation. Most are set in the city, where people often look uncomfortable and out of place. Others, like House by the Railroad, picture solitary buildings in commonplace landscapes. Hopper’s House by the Railroad is symbolic of the loss that is felt when modern progress leaves an agrarian society behind.”  - Picturing America - National Endowment for the Humanities 

“an air of sadness” ik vind dit altijd zo intrigerend aan de schilderijen van Hopper. Hij kan alles die bepaalde sfeer meegeven, de troosteloosheid en eenzaamheid, zelfs als er geen mensen in beeld zijn.

“Although railroad tracks are typically associated with the noise, speed, and rapid change of modern life, this scene is curiously still and silent, as if the rush of industrialization has passed it by.” - Picturing America - National Endowment for the Humanities, blz70

Datgene wat er gezegd word in bovenstaand stukje tekst over de spoorwegen die kalm en stil zijn, vind ik interessant. Ik bekijk sporen ook niets als een onderdeel van het luide treinverkeer. Als ik de trein neem, of sta te wachten op de trein stralen ze iets rustigs uit. De weg die ons naar ergens anders brengt. Tot nu toe heb ik al bijna 10 jaar naast de spoorweg gewoond. In het begin merk je de voorbijkomende treinen nog op maar nu, ik zou niet kunnen zeggen of er vandaag treinen zijn voorbijgekomen of niet. (Eigenlijk niet want het is treinstaking... alweer) 

[sprl50a]

Morandi

Moest er een associatie quiz bestaan over kunstenaars, dan zou ik bij Morandi onmiddellijk “flessen!!” roepen. Natuurlijk zijn deze schilderijen geweldig, maar ik wist niet dat Morandi ook landschappen schilderde. Een van mijn atelierdocenten wees mij hierop.

Het is bijzonder om te zien hoe hij dezelfde technieken gebruikt voor deze twee heel verschillende onderwerpen. En deze dan toch kan omvormen van zeer statische elementen zoals flessen en potten naar de begroeiing.  Ik ben vooral bezig met architectuur en gebouwen de laatste tijd en daarom kwam het ter sprake dat Morandi ook architectuur schilderde. Zijn constructies met flessen en potten kunnen we ook wel als een stedelijke architectuur bekijken. Als wolkenkrabbers en appartementsblokken zie ik het. Ze doen mij ook denken aan sommige foto’s van Bernd & Hilla Becher, die architectuur dmv fotografie verheffen tot iets puurs.

Maar het is vooral de techniek van Morandi die mij aanspreekt. De gelaagdheid in zijn verf is zeer bijzonder en geeft een grotere vrijheid. Zelf vind ik het moeilijk om nat in nat te werken. Ik merkte wel dat als ik keek naar de werken van Morandi, mijn heel strakke techniek wat versoepelt en er een spontaner beeld ontstaat. Dat eigenlijk beter is dan mijn uitgemeten, zeer dun geschilderde werken. Ookal is het moeilijker voor mij om zo te werken, toch komen er betere werken uit voort. 

Los daarvan geven zijn schilderijen de sfeer weer van de kleine dorpjes in Italie waar ik in de zomer verblijf waardoor ze mij nog meer aanspreken. Zo krijg ik zin om zelf wat van die huizen te gaan schilderen. Op locatie natuurlijk... 

[sprl50a]

Cezanne

Cezanne heeft mij altijd al erg aangesproken. De manier waarop hij diezelfde berg zo vele malen heeft geschilderd zonder dat het oninteressant wordt. Zijn kleurgebruik en textuur intrigeren mij. Zelf ben ik niet zo goed met die felle kleuren. Ik omschrijf het nu wel als felle kleuren, maar ik denk dat er wel wat mensen zijn die hier anders over denken. Dat wil wel wat zeggen over mijn kleurgebruik. “Warme kleuren” zou een betere omschrijving zijn.

Ook gebruikt Cezanne een duidelijke schriftuur en structuur die mij aanspreekt, het heeft een soort geordende toets maar toch organisch en spontaan overkomend. De verf op het ene deel nat genoeg om een soort vlakheid en body te creëren, en op het andere, droog over droog voor het meer organische van de begroeiing.

Kleur, vorm en structuur waren zijn grootste onderwerpen. Alles was duidelijk doordacht en zijn composities gemanipuleerd tot het goed zat. Ondanks wat het lijk was Cezanne een trage schilder. Ook één van mijn “sterke” punten.