stories-of-healing

[stories-of-healing]

Boli mnie brzuch, to był błąd. Nie widzę innego rozwiązania, jeśli zrobię to raz to nic się nie stanie. Wzięłam już tabletki. Jest weekend, nie muszę iść spać normalnie. Poczuje się dużo lepiej. Dałaś sobie pozwolenie, byłaś dzielna 7 dni pod rząd. Straciłam znowu nad sobą panowanie. Zaprzepaściłam cały dzień starania się, tylko dlatego, że jedna rzecz poszła nie tak. Mogłam się opanować. Żałuję i doskonale wiedziałam, że tak będzie. Ale myślałam o tym, że już kilka razy naprawdę się wystraszyłam, że to odbija się na moim zdrowiu. Że już zaraz nie będzie tak okej. Ale to nie jest żadna anoreksja. Pokaże to sobie i spróbuję pozwolić sobie, otwarcie sobie powiedzieć, że nie muszę tego liczyć. Że nie zapisze tego, bo nie chce tego widzieć, bo daje sobie przyzwolenie. Że raz na jakiś czas muszę, bo właśnie, to nie jest anoreksja i ja nad tym panuje i jeśli będę jadła raz na jakiś czas tak bez liczenia to nie zrobię sobie krzywdy. To nie jest anoreksja, bo jem naprawdę bardzo dużo. Jem wręcz za dużo na anoreksję. Wyglądam za dobrze na chorą osobę. 750 kcal to jest dużo. To jest bezpieczne. To nie jest anoreksja. Pozwalam dlsovie jeść na co tylko mam ochotę. Jest mi niedobrze bo zjadłam dużo na raz. Boli mnie brzuch i chcę zwymiotować, bo na pewno przytyje od tej ilości. Może właśnie nie przytyję, tylko opoznie wszystko i jeden dzień. Może nie przytyję, ale moje ciało nie będzie wiecznie w stanie deficytu, więc nie powinno być na mnie złe. Chce zwymiotować tylko dlatego, że boli mnie brzuch, że jestem tak pełna, że to jedyny sposób na ulgę bo na prawdę nie widzę innego. Jeśli zrobię to raz na jakiś czas to nic się nie stanie. Zęby będą okej, nie robię tego cały czas. Nie wchodzę na wagę po każdym kęsie. Spróbuję, może się uda i po prostu będę psychicznie czuła się lepiej. Kto normalny, kto zje za dużo myśli najpierw o wymiotowaniu. Spróbuję, tylko spróbuję, nie chce czuć się jak gówno zasypiając i myśleć o tym jak bardzo ze sobą przegrałam. Jak durny to był pomysł. Jak bardzo mi brakuje tej dumy z siebie. Bardzo boli mnie brZuch. Czuję jaki jest duży. Wybielam się zdrowiem chcąc po prostu zjeść bardzo dużo. Nie chcę wymiotować. Nie powinnam była sobie pozwalać na znalezienie się w tym miejscu. Spróbuję, może tym razem się uda, wolę czuć się paskudnie i płakać, że mam problem już po zwymiotowaniu, przynajmniej będę czuła się lżej. Nie mogę rozwalać sobie na najmniejsze przekraczanie tego, co sobie ustalam. Jeśli będę wymiotować, to tak, jakbym przyznała, że mam problem. Nie mam. Objadłam się i tyle. Czuję się okropnie. Będzie mnie to fizycznie bolało ale mi ulży. Nie chcę się poddać. Naprawdę zjebałam. Cała ta praca właśnie wróciła do punktu zero. Nie ma nagradzania się za wytrwałość, koniec. Nie obchodzi mnie w tym wszystkim ile faktycznie zwymiotuje bo nie jestem chora i nie chodzi tu o ilość tylko jak się czuję a czuję się źle. Nawet jeśli wszystko to się wchłonie to pozwoliłam sobie na te kalorie. Po prostu chce się czuć lżej, chce wymazać to, co zrobiłam. Ten ból brzucha przypomina mi, że nie umiałam się powstrzymać i wycofać z mojej decyzji. Mam problem. Naprawdę mam problem. Nie chcę wymiotować, nie dam rady. Jeśli to zrobię to stanie się to już realne, prawdziwe, to będzie początek problemu, z którego szybko nie wyjdę. To nie jest anoreksja, wiem, że w każdej chwili mogę przestać. Po prostu jest mi tak łatwiej. Anoreksja tak nie wygląda. Ja ani nie wymiotuje ani nic nie biorę. Mam dni kiedy z różnych powodów jem i nie kontroluje tego. Tak, w te dni czuję się okropnie. Byłam tak szczęśliwa, kiedy wszystko było pięknie wyliczone i nie musiałam dzięki temu desperacko jak idiotka ćwiczyć, doskonale wiedząc, że absolutnie tego wszystkiego nie spalę. Ale czułam się psychicznie odrobinę lepiej. Tak, jak czułabym się, gdyby udało mi się zwymiotować. Mam problem. Naprawdę mam problem. Ale nie jest to anoreksja. Lekarka prawdopodobnie ujęła to inaczej, a ja raczej źle to zapamiętałam. Moja ręka nadal jest mniejsza od mojego uda. Te jedne majtki cały czas nie są za luźne. To po prostu bardziej restrykcyjna dieta, niż choroba.

Wciąż nie wiem, ile ważę.

"Przy tak niskiej wadze" brzmi w mojej głowie jak chłodny przeciąg, ale wyłoniony z jakiejś mgły pt. "Nie mam pewności, czy dobrze to zapamiętałam".

Terapeutka zdiagnozowała anoreksję.

Psychiatra - anoreksję.

Płaczę. Pomiędzy ostatnimi przemyśleniami a powyższym zlepkiem szybkiego zapisania tej wewnętrznej gonitwy i walki dużo się działo. Wszystko to plątało się w mojej głowie w ciemnej łazience, kiedy opierałam się na klapie sedesu walcząc ze sobą. Ale nic z tego nie potrafię uporządkować mimo, że w moim jedzeniu jest dużo porządku i planowania. Im więcej tym spokojniejsza i szczęśliwsza się czuje. Dumna. Zadowolona. I ta myśl. Chcę spać, żeby z rana znów udowodnić sobie, że bez problemu umiem wrócić do normy.

[stories-of-healing]

My ED is back. For one month now it is getting worse and worse. All my therapy sessions are just crying my ass off how hard it is on me. In the beginning, when I mentioned about eating struggle (I really really had a hard time calling it eating disorder) I said "it's not bad, I can manage it, it's not severe, I'm not writing down any numbers. I struggle talking about it, I struggle at work the most, I can't eat with people". Aha asked me at some point "okay, now you feel like you have it under control. When and how it will become out of it?" And I said... when I start counting it down, when I'll right it down and be fcking terrified to eat anything that I don't know how much calories in it.

It took me one month. One month after, here I am. A little bit skinnier. Wearing huge oversized clothes so no one can see. What I hear first at work after three weeks off?

You lost some weight.

Are you eating at all?

I hide when I eat. I eat only pouched food at work. I was at the edge when I had to crunch rice waffles, felt like it was so loud that everyone heard and looked at me.

I throw so much food away. I cry over food. I've broken my strength and downloaded the calories counting app.

I count every coffee. Every piece of food. I eat at home cuz only at home nobody judges me weighting anything that goes to my mouth. Right now I do between 500-800 kcal per day. Perfect day means around 600, cuz I am still very worried about my body and how it will handle all of this.

Everything triggers me. Especially people. Especially at work. I feel like all their conversations are food or sports related. I swear it's so damn hard.

Knowing that everyday before 1pm I only drink coffee. Around 4 flat whites no sugar. I managed to eat so little my tiny groceries last me for a week or more. I was scared to cook cuz it's more complicated to count. Most vegetables are so little in calories I've decided to eat more of them.

Being hungry doesn't affect my focus. But headaches are sometimes really bad. I also have no stamina at all.

My current depressed state doesn't help. Today was my first day in a month that I've actually gone on a walk. I feel really tired.

I have the most harmful thoughts.

You will be proud of yourself if you won't eat anymore today.

The worst thing of all of this is... I'm not sure, if I wanna stop.

My ED seemed like I'm having a relapse. And I pretty much had. Taking about food is every-fucking-where. And I get that. At the end of the day, it is my struggle and my only. It is just getting extremely hard. Being asked about my food, invited over lunch, pointing out what I'm eating and when I don't do it at all. I have never even thought I'll be here, at this point, again.

I'm letting myself go, be easy on myself. Trying hard not to check calories. Let myself enjoy food. And I pretty much do. It's not a severe stage. But the fact that it IS, makes me feel like I failed.

And yet, I did not. Certain people failed me, woke up and heated up traumas I was sure are sleeping deeply. I love my healing self, my healing in process life. Healing however takes a few steps back sometimes and I need to just accept it.

[stories-of-healing]

I did it.

It's so easy. Not a lot of people think it through, so it's just another self-tattoo. And it's aesthetically pleasing, right? Would straight up cuts be so acceptable? Of course self harm is seen just as an "ugly" scars.

It's a little bit different with me. You know, I do tattoos on myself. Nothing wrong with that. But it is more complex than just "doing another tattoo".

If it's impulsive and not thought through - could be manic.

If it's planned and I could wait at least one month - it's doing myself a nice tattoo, I'm stable.

If it's whatever, more less spontaneous - it is self harm.

Unfortunately, yes. There are some situations or circumstances when self tattooing is a straight up self harm for me.

I could do it in so many different ways. But there is always that shameful scar. That scar which whenever someone sees it, they are concerned. Or mad or disappointed, why haven't you told them.

It is my fucking decision. That is something I actually can control. That's something that only I am in control of. I can do it. It should bother only me.

See, that is why in certain situations I self harm with tattooing. So I don't hide the scar. So I don't have to think where to cut so no one can possibly see. Quite the opposite. It is in your face. This scar is so visible. And people even appreciate the craft, the artwork. This is the best disguise. You only need a thought through shape and some black ink. And then self harm is so justified nobody even second doubt.

I don't feel great about it, to be clear. I don't embrace it. I don't want to associate tattoos with self harm tendencies.

It is just my case. There are always three ways. Always three reasons behind it.

And yes. Tattoos are a bigger part of my mental health than people can imagine. They help with early catching the symptoms or disturb me with the ease of masking progressing causes.

I am not sorry. I did it and it helped, I ended up enjoying the process cuz I realized while doing it that I actually fight with the thoughts that I'm self harming. In the end I think that I just did a tattoo and there is nothing behind it.

[stories-of-healing]

There is not much to say anymore.

There are too many emotions right now. Too much is happening, too many changes going on. The slightest ones makes me feel more and more fragile. Destabilize me. I can feel it.

There are these tiny breakages, too easy to slip onto it. And I'm stepping on melting ice at this point.

I'm skipping the ice part off of all of it. My brain goes straight to harmful mode.

In this confused and blurred spiral state I'm losing something, but gained a thing.

Nothing is so black and white. Nothing. Picking up words and making up bigger picture of it, that you've actually summed up yourself... it's only pleasing your belief of your higher level thinking, your need for perceiving yourself as a power person. When you could actually just listen. Just be vulnerable in a way. If we see ourselves as condensed stories and we only allow ourselves for condensed emotions. There is too much room for misunderstanding and harm.

I hate my people reading ability. Sense. I'm playing with social interactions as they go, but inside, it's already as analyzed as ever possible. I hate it, cuz I exactly know e v e r y t h i n g. But there is never any room for that exact bigger picture. I'm diving deep into people and it's so much for my emotional brain.

I'm at the point where I often say to myself whenever there is interaction upcoming, leave me alone. All I can think of is leave me the fck alone.

I'm tired, hell, I'm exhausted and confused with my own self. It's not a good time. Everything is slipping out of my hands. Thoughts are blending up creating grey disgusting mush.

It's too much.

Just too much.

[stories-of-healing]

Dzisiaj widziałam.

Trzy lata później, czyli trzy lata temu. Dzisiaj widziałam trzy lata temu.

Odcinam od "wtedy" tamto mentalne "teraz".

Zespół stresu pourazowego. I było też gorąco. Uziemiałam się znajomą twarzą, a jednak byłam we "wtedy".

I wiesz, bardzo dużo emocji kotwiczyło się dzisiaj w jednej mnie. Z mamą jest dobrze. To nie jest o mnie. To o niej. To nie moje zmartwienia mają zostać ukontentowane. Nie moje obawy i dyskomfort ukojone. To jest o niej i moja złość, że nie wiem, jak się czuje, nie jest ważna.

Na tej ławce, pamiętasz. O ironio miałam nawet dziś tą samą wodę. Patrzyłam tam i myślałam, rozdwojenie mojej jaźni, bo byłam teraz, mówiłam o teraz, a myśli były we "wtedy". Odczuwanie braku upływania tego czasu. Trzy lata nie istnieją. Ta relacja zamraża czas za każdym razem kiedy się kończy. Dla tamtej relacji "wtedy" jest wciąż "teraz". I powiedziałam głośno, a jednak tak swobodnie. Bardzo mocno ją kochałam. Kochanie, to było bardzo niedopasowane i uczulające kochanie. I już chyba tak będzie, choć nienawidzę Cię całą zepsutą przez Ciebie częścią mnie.

Na tej ławce siedziała para, dwie osoby, kobieta była w ciąży. I myślałam. Cóż za klamra kompozycyjna. Alternatywna rzeczywistość niemająca się nigdy wydarzyć. Jestem zupełnie innym człowiekiem. Jestem mną z teraz i o sobie z wtedy myślę ze współczuciem. Nauczyłam się wybaczać i dystansować od samej siebie. Od przeszłej mnie. To niesamowite, jak uziemianie się pozwala mi patrzeć na wtedy. Miejsce, w którym jestem, jest tak zdrowe, jak tylko na ten moment na osi czasu może być i czuję się z "teraz" bardzo miło. Byłyśmy dla siebie niedopasowaną dawką antybiotyku, niszczyłyśmy wszystko po drodze, złe, ale też dobre.

Patrzyłam na nich i myślałam chwilę. To mogłyśmy być "nigdy-my". Chciałabym mieć wspaniałą żonę i niesamowite maleństwo gdzieś pomiędzy nami. Zdrową i przepiękną rodzinę. I wiem, że jestem na dobrej drodze i czuję już zarodek tego, że jestem do tego gotowa.

Brzmię tak, jak kompletnie nie czuję. Jakbym nadal chciała. Nie chcę. Zdrowe myśli w mojej głowie rozsądnie wiedzą, że to byłoby źle i ja się z nimi zgadzam. Świetne, prawda?

Pięknie jest móc myśleć i miewać wspomnienia, móc patrzeć na nie i analizować je z zestawem emocji z "teraz". Te z "wtedy" są już przeterminowane. It is the right thing that you're permanently gone from my life, so I can fully ground myself to "right now" seeing my post traumatic growth, with no blame, no harsh thoughts about myself. I was as best as I could at the moment. And I now, I was so broken and toxicated. But that is just another one of the stories of healing.

Dear "back then" me. Do everything exactly as you did, cuz it will take you eventually to the healthy and safe space in your head, you will be working extremely hard on your mental health to the point where therapist tells you "that's another sign of healing". And it will change you every time you hear it. I'm sorry for your loss. She did leave you three times and you have clear signs of PTSD, but at some point you will make the bravest decision in your life. You will be your own priority. You will get help and the help given to you will make you go through all of this a bit less hard on you. You will realize a lot and work hard so you can get to the point where... you will write your past self a tiny notes. Cuz it won't be you anymore.

[stories-of-healing]

My ED seemed like I'm having a relapse. And I pretty much had. Taking about food is every-fucking-where. And I get that. At the end of the day, it is my struggle and my only. It is just getting extremely hard. Being asked about my food, invited over lunch, pointing out what I'm eating and when I don't do it at all. I have never even thought I'll be here, at this point, again.

I'm letting myself go, be easy on myself. Trying hard not to check calories. Let myself enjoy food. And I pretty much do. It's not a severe stage. But the fact that it IS, makes me feel like I failed.

And yet, I did not. Certain people failed me, woke up and heated up traumas I was sure are sleeping deeply. I love my healing self, my healing in process life. Healing however takes a few steps back sometimes and I need to just accept it.

[stories-of-healing]

it's shaved, I gave myself a mullet with undercut. I'm so proud I did it myself and myself only. Proved I can do so much when I overcome my doubts.

After some ugly things that have happened to me I needed this haircut so much.

At the end of the day, I'm healing, right?

[stories-of-healing]

Pride parade, first time completely alone. I cried, it was hard. My emotions are extremely hard to manage when some big and sudden changes happen. Whenever something breaks my stable and prepared mindset, my bipolar takes the wheel for me. I can manage. It's the fight for me, cuz I'm the one that needs to adjust and learn how to deal with these types of situations.

I've been waiting for months and ended up being there alone. Yet still I'm proud I did it. And went easy on myself. My body is okay, my friend ended up going to the pride after-party with me and at the end of the day... I'm content.

[stories-of-healing]

[stories-of-healing]

you are welcome to do this anytime.