stornados-blog

[stornados-blog]

Door: Marjoleine Lesire

[stornados-blog]

De dubbele hand

Door: Grytine Twijnstra

Het is één van de laatste dagen in Slovenië. Sietske kijkt rond naar de verschillende kinderen en jongeren die de kleine ruimte nog kleiner doet lijken. De vele geluiden overstemmen elkaar.

Dan ziet Sietske een bekend gezicht, dat ze al een tijdje niet meer had gezien. Hazir praat met één van de andere begeleidsters, Maja. Hij houdt zijn blik strak, gefocust. Wanneer hij even opzij kijkt in Sietske haar richting wordt ze gevangen door een zachte felheid in zijn ogen.

Net op het moment dat Sietske naar hem toe wil lopen, komen Hazir en Maja haar kant op. Sietske blijft stil staan. Hazir stopt vlak voor haar en is een kop groter. Hij kijkt naar Sietske, naar Maja en terug naar Sietske. Dan begint Hazir in zijn beste Sloveens te praten met Maja en Maja vervolgens zachtjes in het Engels met hem. Hazir sluit Sietske haar handen in de zijne en zegt woord voor woord: “I … will … miss … you.”

Het is één van de eerste dagen. Vanuit de bus ziet Sietske hoe de stad Škofja Loka plaatsmaakt voor dorpen in het bergachtige landschap. Haar bestemming Kranj komt dichterbij en Sietske kijkt uit naar een nieuwe dag op de opvang.

Sietske loopt het laatste stuk naar het hoge en vervallen gebouw. Via de nauwe steeg die dienst doet als geïmproviseerde speelplaats neemt ze de trap naar de ingang. Binnen is het kleurrijk, klein en chaotisch. Sietske glimlacht.

Samen met de andere begeleidsters start Sietske een kennismakingsspel. Er wordt nog wat geroepen, gemopperd, geduwd en … geslagen? Zag ze dat goed? Een meisje met een lange, blonde vlecht kijkt ongemakkelijk weg. Hm, misschien vergist. Sietske gaat verder en Maja vertaalt het spel in het Sloveens.

Dan ziet Sietske dat één van de jongens hard aan die blonde vlecht trekt. Het meisje begint te huilen en loopt weg. De jongen buldert van het lachen. Sietske stapt op hem af. Met haar hand houdt ze hem op veilige afstand, maar hij is alsnog een kop groter. Ineens spreekt ze hem in haar moedertaal toe: “Ik sjoch dast har ferdriet dien hast, dat gebeurt net noch in kear!” Hij kijkt haar fel aan. Hij gaat me knock-out slaan, denkt Sietske nog. Het is stil. Dan slaat Hazir zijn ogen neer en wanneer hij ze weer opent, is zijn blik ontredderd en ontdooit.

Foto: Kranj, Slovenië (www.visitkranj.com). 

[stornados-blog]

[stornados-blog]

Door: Grytine Twijnstra

[stornados-blog]

Schitterend

Door: Wendy Broos

We gaan met z’n drieën op een stevige, omgevallen boom zitten, die al zo lang ligt te drogen dat de bast verdwenen is. Vanuit de duinen kunnen we de zee en het strand van Gdynia goed zien. Het geruis van de bomen en de golven vult elkaar aan. Te zacht om ons gesprek te overstemmen, maar hard genoeg om ons van een frisse, zilte bries te voorzien.

Jaren later kunnen we ons dit moment nog steeds helder voor de geest halen, ook al gebeurt er eigenlijk niets. Die boom ligt er waarschijnlijk al lang, en het waait altijd aan het strand.

“Hoe zijn jullie hier gekomen?”, vraagt Janek.

Zorica glimlacht van oor tot oor. “Via Blablacar!” Er volgt een gedetailleerd verslag van onze reis van Wrocław naar Gdynia. Hoe zenuwachtig we van tevoren waren. Hoe we op de hoek van de straat stonden te wachten tot er een dikke BMW in beeld verscheen, en Zorica bewonderend uitriep: “Wow, goed geregeld!”. En hoe die BMW ons uiteindelijk, na een lange rit, helemaal tot aan het huis van onze vrienden bracht.

Starend naar de kalme zee, geniet ik van de meegenomen pinda’s en het compliment. Ja, dat was goed geregeld…

Janek luistert geïntrigeerd naar het verhaal van Zorica – wat ook mijn verhaal is, maar ik laat haar het hele verhaal afdraaien. Terwijl ze vertelt over ons avontuur van gisteren, laat ze veel spanning van de afgelopen maanden los. De verhuizing naar een vreemd land. De kennismaking met haar nieuwe huis, en huisgenoten, en werk, en collega’s... Met haar woorden spoelt ze de stress weg.

Vervolgens wil Janek weten waar wij Johnny hebben leren kennen – een goede vriend van hem, en onze gastheer.

“Hij was ook bij onze on-arrival training in Warschau,” zeg ik.

“Aha… En jullie dachten: hij woont vlakbij het strand, het is bijna zomer… Met hem moeten we vriendjes worden?” Janek probeert verwijtend te klinken, maar zijn stem verraadt dat hij het niet meent.

We praten verder over de on-arrival training, over het vrijwilligerswerk dat Zorica en ik doen, over onze ervaringen in Polen en de verschillen met Nederland en Macedonië… Niemand van ons heeft haast, niemand houdt de tijd bij.

Het is één van de eerste keren dat we onze verhalen delen met iemand van buiten het ‘Erasmus+’-wereldje. En terwijl we dat doen, beseft Zorica zich ineens hoeveel ze de afgelopen tijd geleerd heeft. Hoeveel ze gegroeid is. Ze voelt weer hoe spannend ze het van tevoren vond, denkt terug aan al haar belevenissen van de afgelopen tijd… En ze ziet waar ze nu is.

Aan de Baltische kust, in goed gezelschap. En “thuis”, in Wrocław, wachten nog meer vrienden op haar.

We zitten met zijn drietjes te kletsen in de duinen. Voor ons schittert de zon op het water.

Er gebeurt niets, en alles is goed.

Foto: “Klif Orłowski“ door magro_kr, licentie CC BY-NC-ND 2.0

[stornados-blog]

Douchen met een spongbob-emmer

Door: Marjoleine Lesire

[stornados-blog]

Door: Talitha van Erp

[stornados-blog]

Door: Annemarije de Groot

Elisa fietste door Duitsland

[stornados-blog]

Salsa in Dublin

Door: Eda Ileri

Het is donker. Het waait een beetje. Het is licht fris, maar niet heel koud, want het is augustus. Arm in arm met mijn vriendin Eva lopen we over de hoofdweg van Dublin. We kwamen om deze stad te verkennen en nieuwe dingen te ontdekken. Toch eindigden we op een salsafeestje, iets wat we in Amsterdam wekelijks bezoeken.

Omdat we in Ierland zijn, wilden we ons er wel naar kleden. Met onze “I love Dublin” glitter shirts aan. Op onze wangen de welbekende groene klavertje vier geschminkt. En met adrenaline van de voorpret lopen we de dansclub binnen. Het is er binnen lekker warm van de salsamuziek en lachende en dansende mensen.

We kijken om ons heen, de muziek, gekleurde lichten en mensen in ons opnemend. Dan kijken we elkaar aan en roepen tegelijkertijd “Dit is zo leuk!”. Terwijl we verder rondkijken in de ruimte, begint de bekende muziek steeds meer tot ons door te dringen en willen we meteen dansen.

Terwijl het ene vrolijke nummer over gaat op de volgende, kijken we dansend om ons heen en zien twee jonge mannen aan de andere kant van de ruimte naar ons kijken. Ze zijn licht gespierd en netjes gekleed. Eén van hen had kort bruin haar en de andere was wat kalend. We maken oogcontact en wijzen naar elkaar en onszelf en knikken als vraag en antwoord dat we inderdaad met elkaar willen dansen. Ze lopen naar ons toe en de man met bruin kort haar pakt mijn handen.

Ik kijk naar mijn danspartner. Hij heeft een simpel en mooi wit overhemd aan en een donkere broek. Tegen de 30 jaar. Hij kijkt  een beetje verlegen, maar ondertussen merk ik wel dat hij goed kan dansen. We dansen zo door. Dan kijkt hij me aan en vraagt hij waar ik vandaan kom. Ik zeg dat ik uit Amsterdam in Nederland kom en dan beginnen de vragen heen en weer te gaan. De meeste vragen gaan natuurlijk over salsa, bachata en andere Latijnse dansen. Over lievelingsliedjes en dj’s. Dan is het stil en reageren we op elkaars dansmoves.

Vier liedjes later kijken Eva en ik elkaar aan en knikken als teken dat we even aan de bar willen zitten en wat drinken. Eva’s danspartner bedankt haar en loopt naar een andere vrouw om verder te dansen. Mijn danspartner komt mee en we raken verder aan de praat. Voor ik het weet, vertelt hij over zijn leven. Wat hij doet in zijn dagelijkse leven, voetbal, bier, vrienden, familie. Enig moment zegt hij: Hier in Ierland groeien jongens en meisjes tot de middelbare school gescheiden op. We hebben tot die tijd weinig contact. Maar omdat we een kleine gemeenschap zijn hier, kent iedereen elkaar wel erg goed. Dat maakt het zo moeilijk om met Ierse meisjes/vrouwen te praten over gevoelige onderwerpen. Zoals dingen die je dwars zitten. Daarom ben ik in deze salsaclub. Hier gaat het om dansen, vertrouwen en ook nieuwe mensen ontmoeten zoals jou. Met jou kan ik zo makkelijk alles delen, ook al zijn we onbekenden. Ik merk dat als je ervoor open staat om te delen, het verrassend is hoe degene tegenover je dat ook doet.