supermrp26-blog - Tumblr blog

[supermrp26-blog]

Leave it once it’ll be left forever, Get it once it’ll be yours forever, It’s nothing but only LOVE, LOVE only once and you’ll be loved forever...

[supermrp26-blog]

GOODBYE MY FIRST LOVE STORY

October 19, 2016

 Nasasaktan na naman ako.. nalulungkot na naman ako… gumising ako na akala ko okay lang ako… na kala ko maayos na ang lahat… na unti unti ko nang nakakalimutan itong nararamdaman ko para sayo… pero pagbangon ko… pilit kong ‘wag pansinin ang lungkot na to… pero it really exist… and I know now the reason why I am feeling this emotion… alam mo bang hirap na hirap na ako… alam mo bang ikaw ang reason kung bakit ako nagkakaganito… alam mo ba yung reason kung bakit yung dating masiglang gaya ko eh hirap na hirap na sa sitwasyong ito… hirap na hirap na ako… ang lungkot lungkot ko… at wala ka man lang kaalam alam sa sitwasyon ko… you don’t have any idea how much pain you’ve caused me... you don’t have any idea kung gaano mo ako nasasaktan… na nagagawa mo pading tumawa, ngumiti at maging normal habang ako… gusto ng magwala, sumigaw at manakit sa sobrang sakit na nararamdaman ko… and I don’t blame you for that… kasalanan ko naman ito kung bakit ako nagkakaganito… kasalanan ko kung bakit ako nasasaktan… pero ang masakit parin talaga na wala ka man lang kaalam alam sa sakit na nadarama ko… hindi ko masabi sayo because I treasure so much the friendship that we have… and I don’t want to lose you as my friend… maybe… dodoblehin ko nalang yung pag-iingat, pagtatago at pagpapanggap na ginagawa ko… pag-iingat na wag mong malaman ang tunay kong nararamdaman… pagtatago ng pagkaconcern ko sayo… pagpapanggap ko na hindi kita mahal…

 Nagsimula lang naman ito kaninang umaga… nagulat ako kasi ang aga mong pumasok… and you were asking me to eat outside… kasi hindi ka pa nga kumakain… eh hindi ako pedeng sumama… kasi I have a date with Mr. G… hehehe… kailangan ko siyang unahin no… kasi sa kanya ko lahat sinasabi tong nararamdaman ko para sayo… ang siya rin ang tumutulong sakin para ipaintindi saken kung tama ba o mali itong nararamdaman ko sayo… siya rin yung pinagkukunan ko ng lakas para makayanan kong humarap sayo araw araw… anyway… back to the story… instead of going out with you… I gave you my food and I said na bibili nalang ako ng pangLUNCH ko… ibinigay ko sayo kasi ganun ka kaimportante saken… ayaw kong nahihirapan ka… handa akong magsacrifice para sayo… and you said na ang bait ko… hehehe… kinilig ako… pero kailangan kong pigilan (ARTEM!!! Pektosan kita eh… hahaha…) and nagjoke ako na… “alam mo na *** kung bakit ko kailangang gawin sayo ito… hahaha…” and you answered “alam ko… kasi you’re investing… hahaha…” and we were bought laughing tapos sinabi moa gad na… “investment na walang ROI…” and I was like laughing… pero deep inside ang sakit ng sinabi mo… nasaktan ako… parang naisip ko Tuloy na… you know how I feel about you… but you can never reciprocate the love and affection that I can give you… alam ko naman nay un dati pa… sinasabi ko sa sarili ko yun parati pero mas masakit parin talaga pag sayo mismo nanggaling… sobrang sakit… but I just have to endure the pain again… kahit na ang hirap… ang sakit… ang bigat… tumulo ang luha ko bigla… hindi ko man lang napigilan habang ginagawa ko tong journal na ito… kaya bigla akong tumakbo papuntang banyo… (aaaaaayyyyyyyyy… drama queen… slow clap… magaling magaling magaling… hahaha…)… tapos gusto kong humagulgol kanina… kaso bigla kong naalala na hindi ko pala naisara tong JOURNAL ko… and I was like… “OMGGGGGGGGGGGG!!!” kaya dali dali akong tumakbo sa office at sinara… kaazar… ang arte ko kasi… tama nga si self… I am a drama queen… hahaha…

 Kaya nga I was able to realize… and I dicided na sobra na akong nasasaktan, sobra ko ng pinpahirapan ang sarili… at sobra na akong binabago ng feeling ko for you… and I have to stop it na… and I mean now… sisimulan ko siguro sa pagbawas ko sa pag-aalala ko sayo… sa pakikipag-usap sayo (wag kang OA… paano kung may work related conversations kayo…??? Duh???)… ay oo nga pala… pag related sa work okay na siguro yun… sa paglabas labas kasama ka… pati narin siguro sa ibang officemates naten and friends… at sa pagsulat ko sa JOURNAL na ito… siguro last na ito… hindi na ako magsusulat dito para wala narin akong rason para balikan pa kung ano man ang naging feelings ko for you… sorry journal ah… magpapaalam na muna siguro ako… babalik ako… pag naghilom na tong puso ko… at may bago na namang nagpapatibok nito… siguro sa susunod na magsusulat ako… eh hindi na siya #onesidedlove kundi #loveandbeloved na siya… oh diba bonggang pagpapaalam… hahahaha… (ANTAFEL!!! Hahaha…)…

 Siguro naman handa na ako… magpaalam sayo… magpaalam sa nararamdaman ko para sayo… kung dati natatakot akong mawala tong nararamdaman ko para sayo… ngayon okay na akong kalimutan tong nararamdaman ko para sayo… oras naman na sigurong isipin ko naman tong sarili ko kasi mahigit isang taon na ikaw lang tong nilalaman niya… (anong arte ito…??? Pakiexplikar???!!!) hahaha… what I mean is… kung alam mo naman siguro tong nararamdaman ko for you… for sure ang sasabihin mo naman saken is to forget the feelings that I have for you because you can never love me because first is you don’t love me (alam ko un pero ouch un…) because may iba kang love… second is you can never love me (ouch ulit un… hahaha…) because para sayo hinding hindi pedeng magkaroon ng relationship ang parehong kasarian… at hindi tanggap ng lipunan… at don ka sa lugar o sa pananaw na katanggap tanggap ng lipunan… dahil ayaw mo ng discrimination at ng judgments… (ooooooooooohhhh… yun naman pala… alam mo naman pala… tama na BAKLA!!! Hahaha…) aray ko self ah… masakit ka talagang magsalita… hahaha…

 Kita mo… para akong nababaliw… parang di naman ako malungkot… tawa lang ako ng tawa… hahaha… anyways… paalam na siguro JOURNAL (sa ngayon… ano kaba… babalik ka pa naman diba???!!!)… pagbalik ko naman… panibagong chapter naman na ang ikwekwento ko sayo… paalam na rin sa love story kong ito… hindi man maganda itong ending niya kasi nga #onesidedlove (hahaha)… babaunin ko ito sa susunod na journey ko… lahat ng natutunan ko, lahat ng nalaman ko… magagamit ko pag umibig ulit ako… salamat din sayo ***** dahil sayo… kahit paano nagkaroon ako ng sinasabi nilang LOVE STORY… and I think I like my own version of my first LOVE STORY…

 Sa susunod nating pagkikita JOURNAL I will be SuperMrMP26 version 2.0… wiser… bolder… fiercer… hahaha… till we meet gain JOURNAL… I love you sooooooooooooooooooo much… bye bye…

a0T��

[supermrp26-blog]

AKO NA LANG... AKO NA LANG SANA...

October 14, 2016

Alam mo… nadasal ako sa LORD… kasi hindi ko na kaya tong nararamdaman ko para sayo… nagtawag na ako ng res-back kasi sobrang bigat na… parang hindi ko na kasi kakayanin… nagdasal ako sa kanya na kayo na siya na ang bahala sa nararamdaman ko para sayo… itinataas ko na ang lahat sa kanya… kaya hindi ko na hiniling sa kanya na burahin niya ang nararamdaman ko sayo… kasi the last time na sinubukan kong kalimutan ang nararamdaman ko sayo sobrang nahirapan ako… para akong mababaliw noon… kaya si LORD na ang bahala sa nararamdaman ko sayo… ang hiling ko lang… naway gabayan niya ako at sana maging malinaw sakin ang lahat… hindi ako nanghingi sa kanya ng signs and symptoms (hahaha… ano ito…??? Sakit…??? ANTAFEL!!! Hahaha…) kasi nga buong puso akong nagtitiwala sa kanya…

 Anyways… ito na nga… ilang weeks din tayong hindi nagkita kasi may training ka sa MANILA… ako din may training after ng training nio… well… I thought okay na ako… pede ko nang kalimutan itong nararamdaman ko para sayo… yung umaasa akong magigising na ako tuwing umaga na hindi ikaw ‘tong una kong naaalala… masaya… pero kalapit non ay sakit… sakit dahil pakiramdam ko hindi ko dapat nararamdaman ‘tong nararamdaman ko sayo… sakit dahil kalian man hindi mo ako magawang mahalin na higit pa sa isang kaibigan… sakit dahil kalian man hinding hindi mo pipiliing mahalin ang isang katulad ko…

Haaaayyyyyyyyyyy…unti unti ko ng tinanggap ang sa alam kong katotothanan… and here I am… thinking that I can reject and forget all the feelings I have for you… pero nabigo na naman ako… hahaha… nagtaka pa ako… inisip ko rin naman na hindi naman siguro ganun kadali ang kalimutan ang isang pakiramdam na isang taon mong tinago… oo.. isang taon, isang buwan, 2 linggo at tatlong araw na kitang minamahal… minamahal ng patago… kung iisipin ko… antagal na pala… antagal ko na din palang sinasaktan ang sarili ko… hahaha… (manigas ka… ginusto mo yan…) masakit SELF ah… hindi ko rin naman ginusto ito… hindi ko rin naman pinili ito… basta ko nalang nalaman at inamin ito sa sarili ko one year ago… remember…??? Malamang hindi mo alam… hahaha… (ANTAFEL!!!)

 Pero kahapon ng before lunch… pinili ko talagang wag kang tignan… wag kang masyadong kausapin at maging natural lang… kasi natatakot na naman ako na baka umusbong na naman tong akala kong naglahong love ko para sayo… (Matinde!!! PBB???!!!) hahaha…

Pero kanina… nagkatabi tayo sa meeting… hindi ko alam pero ang bilis ng tibok ng puso ko… tapos pakiramdam ko… ang init ng mukha ko… tapos nandian ka pa na hawak ng hawak sakin… hehehe… anebey… hahaha… kaya ako… hindi ko na pinigilan yung sarili ko… kunyari mamasahiin ko ang mga kamay mo… grabe… sobrang sarap sa pakiramdam… ang mahawakan ang kamay mo… sobrang bilis talaga ang tibok ng puso ko… kulang na lang lumabas siya… hahaha…. Tapos nilagay ko talaga yung fingers ko in between your fingers mo… (basta may tawag don… nakalimutan ko lang… hahaha…) yung parang HOLDING HANDS talaga… grabe bay… feel na feel ko… sobrang sarap sa pakiramdam na makaholding hand ka… ganito lang talaga kababaw ang saya ko… makaholding hand ka lang OKAY na ako… (kaawa-awang nilalang… namamalimos ng pag-ibig…) ouch!!! Masakit na talaga SELF… tapos sabay sabi ang mga katagang… “AKO NALANG… AKO NALANG” (GOOOOSSSSHHH!!! ANTAFEL!!! Pakiusap…) hahaha... half ment yon… kahit na sa tingin mo puro biro lang yon… ewan ko ba…

 Tapos ito pa… nagrequest ka na masahiin ko ang ulo mo… sobrang grinab ko talaga yun… agad agad… aura kung aura… hahaha… na kunyari walang malisya… umarte akong natural lang… kasi tong mga HALIMAW na officemates nten (CHAROUGHT!!! Love na love ko sila no) na unfortunately alam na nila kasi sinabi ko na sa kanila kasi hindi ko na talaga kaya nung mga panahong yun… hahaha…

 At umuwi ako na sobrang saya… na may ngiti sa labi ko dahil nagawa mo pang akong ibilin sa officemate naten na ingatan ako... habang nakasakay sa motor nia… at sinabi ng puso ko “ANUVEY!!!” kinilig talaga ako nung mga oras na ito… hehehe… pero pinilit kong pigilan ang sarili ko… na wag malaglag sa motor sa sobrang kilig (oooohhh ANTAFEL!!!) hahaha… basta… masaya ako ngayon… kahit na alam na alam kong one-sided love story lang itong kwento ng buhay ko… hahaha…

MrP26

[supermrp26-blog]

IT’S MINE TO KEEP FOREVER

September 22, 2016

                        Ilang gabi na naman tayong magkasama sa iisang kwarto… magkatabi habang natutulog… at siyempre… simpleng tsansing… kunyari dangkay… hihihihi… napapangiti ako sa idea na hinahayaan mo lang akong yakapin ka… kinikilig ako… ayyyyyyiiiieeeee…. (ANTAFEL…!!! Pektosan kita eh…) makikitulog ka naman dito sa venue ng training namen kasi sabi mo nga pangit ang rooms doon sa venue ng training niyo and I was like… gumagawa ka lang ng paraan para makasama at makatabi ako sa iisang kama… (ayan tayo eh… daydreaming pa more… hahahaha… ANTAFEL!!!)…

 Ewan ko ba… ang sarap lang kasi ng feeling ‘pag nasa tabi kita… kakwentuhan ng kahit na anong topic, kakulitan, kaharutan…  ilang gabi din tayong magkatabi at habang magkatabi nanunuod tayo ng paborito mong palabas… at ako super dikit ako sa braso mo kasi nanonood lng naman tayo sa LAPTOP mo… hehehe… siyempre… kunyari patay malisya ako pero ang saya saya ko lang kasi nagkakaroon ako ng pagkakataong maramdaman ko ang init ng katawan mo… ang texture ng skin mo… ang amoy mong nakakaadik… hehehe… memorize na memorize ko na nga ang amoy mo eh…promise!!! Kahit iBLIND FOLDmo ako… alam na alam ko padin ang amoy mong parang VANILLA… hahaha… (fetish!!!! Kadiri ka… hahaha… ANTAFEL IKIT!!!)… Every night I feel so special and loved ‘pag magkasama tayo… (ilusyonada… hindi niya nga alam ang nararamdaman mo at may girlfriend siya… LOVED ka dian… ANTAFEL!!!)… ARAAAAAYYY ko naman SELF… masakit ah… dahan dahan naman… anyways… Siguro this time kaya siguro ako masaya because… hindi ko na nililimitahan yung sarili ko… na hahayaan ko nalang yung sarili ko na mahalin kita sa paraang alam ko at sa paraang walang ibang masasaktan kundi ako lang… hehehe… ang drama no… kahit alam ko namang masasaktan ako sa huli o nasasaktan ako palagi tinutuloy ko padin kasi mas masakit at mas mahirap kung pipigilan ko tong nararamdaman ko para sayo… (MEHHHHH GANERN???!!!)… naman eh... nandun na eh… hahaha… so ito na nga… this would be our last night together sa hotel na ito… at wala paring nangyayari… hahaha… (ANTAFEL!!! Hindi ko na tatapusin ito oh…) hahaha… ito na… siryoso na… ngayong gabi… nauna ka na ngang natulog kasi pagod ka sabi mo… and I decided not to sleep early kasi I’m still watching PBB lucky season 7 especially MAYMAY… and I was like… watching at nakatutok ako sa pinapanood ko… hindi ko napansin na sobrang lapit pala ng mukha ko sayo… nang inayos ko ang sarili ko napatingin ako sa mukha mo and I was like… tugs!!! Tuuuuuutttt…. Tugs!!! Tuuuuuuttttt Tugs!!! Sabi ng heart ko… ang lakas… sobrang lakas… tapos nagSKIP pa siya… OMG… tinitigan kita ng mga 5 minutes ata yun… hindi ako sure… pero yun na ata yung pinakamatagal na tumitig ako sa isang tao… at masaya ako kasi nagkaroon ako ng pagkakataong matitigan ka ng sobrang tagal… nakita ko ang mukha mo ng maigi… ang gwapo mo pero sobra… pero may mga imperfections ka rin naman… pero ang sarap mong pagmasdan kasi hindi naman ung mukha mo ang nakikita ko… kundi ang pagkatao mo… plus factor nalang yung kagwapuhan mo na beri beri light… hahahaha… (matindi!!! Taas ng standard… hahahahaha…) basta nakafocus nalang ako nung mga oras nay un tapos narealize ko nalang na parang gusto kitang halikan… tinititigan ko lang ang lips mo… although hindi siya kissable… hahaha… (ANG KAPAL!!!) hahaha… ang sarap paring titigan… tinanong ko ang sarili ko paano kaya kung nakawan kaya kita ng halik…??? Hahaha… wag na… baka magkasala pa ako kay LORD… hehehe… hindi mo lang alam ang sobrang pagpipigil ko nung mga oras na iyon… tinuon ko nalang yung sarili ko sa panood ng PBB pero hindi ko parin kayang hindi titigan yung mukha po… gooooosssshhhh… feel ko super red na naman ng mukha kong nung oras na yun… hahaha… and I decided to sleep after the PBB… natulog ako na super saya… and very close to the person I LOVE sooooooooo much… I LOVE YOU…!!! and it doesn’t mean that you need to know it… it’s mine to keep forever…

 MrP26

#�g�

[supermrp26-blog]

MY DECISION

September 8, 2016

Ilang araw kitang hindi nakita… pakiramdam ko unti unti na namang nababawasan ang nararamdaman ko para sayo… kala ko hindi na ako masasaktan sa mga kwento mo tungkol sa LET!!! Mo… kala ko hindi na ako magseselos sa mga istorya mo tungkol sa kung ano man ang relasyon mo sa ML ng Lal-lo!!! Kala ko hindi na ako maaapektohan sa mga bagay na ginagawa mo sa ibang tao na hindi naman kasali sa circle of friends naten… kala ko lang talaga…

Tapos ito ka ngayon nandito ka sa sa hotel kasama ko… iisang kwarto… iisang kama… sabihin mo sakin, paano ako makakamove on… paano ko malilimutan ang feelings ko para sa’yo kung every now and then eh nasa tabi kita… baka hindi ko na naman magawa yung isang taon ko ng plinaplano… bat ba ang UNFAIR mo??? (HUWOW!!! Matindi… ANTAFEL!!!)… hangga’t maari iiwasan kita… yung tipong hindi kita Makita, makausap at makatawanan, makalampungan (oooohhhh… asumera ka na naman kasi)… para hindi narin ako mahirapan… masaktan… because every time I see you… indeed it makes me feel so happy that you are by my side… on the other hand… I always feel sadness because at the end of the day I am the only one who knew how I really feel for you… and the fact that you will never LOVE me… Okay lang naman siguro sakin ito… na ako na lang ang nagmamahal kesa naman sa husgahan ka ng ibang tao, masaktan ka pa… and I don’t like that to happen… I’d rather let others judge me and hurt me because I know I can endure the pain… ako pa ba…??? Ito ngang LOVE ko para sa’yo nagawa kong itago kahit ang sakit sakit na, yung judgments pa kaya ng iba… sisiw!!! (aaaaaayyyyy!!! Tangsit IKIT… hahaha…)

Ito na nga… we are literally in one room and in one BED… magkatabi pa talaga tayo… at ganun ang set up natin for three days… you will sleep in my room kasi nga my training ako (gustong gusto mo naman!!! ANTAFEL!!! Hahaha…) hoooooyyyyyyy!!! For your information hindi ko gusto at hindi ko ginusto yon na makasama ka sa iisang room… kasi nga baka hindi ko na talaga kayanin… magahasa pa kita (SPG po… SPG pakiusap… hahaha…) as usual… tulad ng ginagawa nia sa pagtulog sa bahay namin… ininform niya lang ako na matutulog siya sa HOTEL… take note!!! Hindi siya nagpaalam… ininform niya lang ako… (ABA!!! Matindi rin pala tong MAHAL mo no…??? hahaha…) wala naman akong magawa kasi ayaw ko namang magalit ka o magtampo ka sakin… pinagdasal ko na lang n asana okay ang lahat at masecure ko tong feelings ko for you… kasi feel ko konti nalang magbeburst na ako…

Yung unang gabi naten sa HOTEL… sabi mo ang init ko… tinanong mo pa kung may lagnat ako… alam mob a kung bakit…??? kasi ang lapit ko sayo… parang isang feet lang ang pagitan natin mahahalikan na kita… at matutulog na tayo nun… hahahaha…  (aaaayyyyyyyyyy!!!! Grabe siya oh... oportunista…!!!) Feel ko sobrang sasabog ako sa bilis ng tibok ng puso ko… feel ko nga sobrang pula ng mukha ko nung oras na yon… tapos sabi mo pa ang likot likot kong matulog… tapos dangkay ako ng dangkay… hehehe… pano ba naman kasi… sa lagi akong nagigising… at namamalayan ko nalang na hindi na pala ako nakaharap sa’yo… kairitar… (hahahaha… ANTAFEL!!! Kaya pala hindi ka makamove on move on) SELF naman… sobra ka naman… tao lang din ako… marupok… hahaha…. Oh di siyempre… haharap ulit ako sayo… at dadangkay ulit ako… hihihi (aaaaahhhhhh… sooooooooooo!!! Ikaw pala talaga yung TAKING ADVANTAGE… OPORTUNISTA!!! Hahaha…)… at lunok ako ng lunok… hahaha… kasi nga nag-iinit ako that time… hahaha… (SPG po ulit… pakiusap… hahaha…) then kinabukasan… I was able to realize that maybe I should just let myself love you and care for you because if I will force myself not to love you anymore or forget the feelings I have for you, it will become more difficult for me to move on because it may become stronger and stronger to the point that I may not control it anymore… so yun nga… I decided not to fight my feelings for you anymore… baka nga ito yung talagang paraan para makaMOVE ON ako (un eh… un tayo eh… wala pa nga MOVE ON na agad… ANTAFEL!!!) he!!! Tumahimik ka SELF… hahaha… but of course may reservations pa din… ung dating treatment ko ganun padin para hindi ka naman makahalata… hehehe… Hinayaan ko nalang yung sarili kong mahalin ka… kasi the past few days na pinipigilan ko ang hirap… sobrang sakit… napaiyak pa ako kasi first time ko tong maramdaman… okay naman na siguro ako sa ganitong set-up na ako lang tong nagmamahal kasi hindi pedeng malaman ng iba… lalong lalo ka na… baka kalimutan mo akong naging kaibigan dahil lang dito sa BWISIT na nararamdaman ko para sayo… di baleng ako lang tong nakakaalam ng LOVE ko for you… kesa sa mawala ka pa sakin… baka hindi nga kayanin… hehehe… (AAAAAYYYYY!!! pangMMK… galing IKIT!!! MAGALING… MAGALING MAGALING!!!) hahaha… salamat SELF…

And lagi kong nirereserve yung LUNCH or PM snacks for you para pag-uwi mo sa bahay ntin (AMBISYOSA!!! Hotel lang yun nakikitulog lang siya…) saktan kita eh... kaazar!!! Anyways… and even dinner… para pagdating mo kakain ka nalang… ang sarap sa feeling na pinagsisilbihan kita… it makes me happy… and I want you to feel that you are so special for me… and yung feelings ko for you… don’t worry sakin lang yun… ako lang naman tong nakakaalam… but… I wish GOD will give me strength na kayanin tong situation ko ngayon… lalo pa’t nagdecide na akong wala na akong ibang gagawin kundi ang mahalin ka lang ng bonggang bonga… kahit ang lahat ng ito ay walang kapalit…  

 MrP26

[supermrp26-blog]

MY FIRST BROKENHEART STORY

September 2, 2016

Haaaaaaayyyyyy….!!! Ilang araw na akong ganito… ilang araw ko naring tinatanong ang sarili kung anong dahilan ng kalungkutan kong ito… saan ako naging malungkot… paano ako naging malungkot… ang hirap… ang sakit… ang bigat sa loob… hindi ko na ata kaya… ang gusto ko lang gawin ngayon… umalis… magpakalayo layo… gusto ko ng umalis dito… ayaw ko na… kasi habang nakikita kita… habang kausap kita… habang kabiruan kita… lalong lumalalim eh… natatakot na ako sa nararamdaman ko para sayo… baka hindi ko kayanin bigla akong sumabog at baka pagsisihan ko lahat nag mga bagay na pwedeng kong gawin…  at baka mangyari yung bagay na kinatatakutan ko… yung mawala ka sakin… mawala ang pagkakaibigan natin… yun naman ang hindi ko kaya… di baleng hindi mo na malaman itong nararamdaman ko para sayo… kaya ko pa naman sigurong pigilan ito… at kung sakaling hindi ko na kayanin… ako na mismo ang lalayo para mapreserve lang yung pagkakaibigan natin… ibubulong ko nalang sa hangin lahat ng nararamdaman ko para sayo… wag kang mag-alala… hindi mo naman ito kasalanan… wala kang kinalaman sa kung ano man ang nararamdaman ko para sayo… ako lang naman ito… ako ang pumasok sa sitwasyong ito… sarili ko lang naman dapat ang sisihin… alam ko naman talagang hindi naman tayo pede sa isa’t isa… at imposible yung iniisip ko… kaso pinili ko padding MAHALIN ka… hindi ko ba alam kung bakit… basta isang araw nalang hindi ko sinasadya MAHAL na pala kita… pinilit ko namang kalimutan, iwasan at kalimutan ung ideyang yon na MAHAL kita kaso parang may isang malakas na pwersa na nagtutulak sakin na wag na lang basta bastang kalimutan lahat ng nararamdaman ko… ewan ko… litong lito ako ngayon… ang lungkot ko ngayon at isa lang ang gusto kong mangyari ngayon… yun ay ang umalis… kalimutan ka… magpakalayo layo… kasi sa ngayon… hndi ko na kaya… ang hirap hirap na… ayaw ko na… ayaw ko na ng ganito… kung pwede ko lang ibahagi ang sakit nararamdaman ko kaso wala akong mapagsabihan kasi hindi ko pwedeng sabihin… hindi dapat nila malaman at wala dapat makaalam… mamamatay ata ako sa sakit sa PUSO sa ginagawa ko… ganito ba ang magmahal…??? Ganito ba ung sinasabi nilang one-sided love… isa lang ang nagmamahal at ung nagmamahal siya lang den ang masasaktan… ano ba yan!!! ANG HIRAP!!! Gusto ko ng may kayakap ngayon... kung saan pede akong umiyak ng magdamag… at maikwento sa kanya ang unang brokenhearted story ko…

 MrP26

[supermrp26-blog]

TILL MY HEARTACHES END

August 13, 2016

 All my happiness and so called love story had disappeared because of this day…. Grrrrrrrrr!!! I really hate it… I really hate this day… this moment and everything… we were supposed to be at madam MARIZ’s daughter’s christening today and we will be using your car gagasan nalang natin ulit… and I thought tayo lang… meron palang kasama… ang guess what journal… grrrrrrrrrrrrrrrrrrr talaga!!! (KALMA te… tandaan mo… hindi kayo… kaya wala kang karapantan…) ooooouuuuccccchhhhh self… anyways… si ML ng LALLO… goooosssshhhh I can’t even say her name… (walang kasalanan yung BATA… tandaan mo…) well… tama ka journal… pero I can’t help it… (kahit na!!! dadahilan ka pa eh…) tinext niya ako na kasama cia at ako nalang daw ang mangolekta ng pangGAS… ABA!!! MATINDE!!! Ako na nga lang tong naargabyado ako pa tong magiging treasurer ng grupo (oooohhhhh… know you limitations…) oo na nga JOURNAL… masakit na ah… sinadya ko talagang malate at magpahuli… kasi baka hindi ko kayaninng makita na magkasama kayo… iniisip ko palang nga nahihirapan na ako… Makita pa kaya… sobrang sakit siguro… nagsimba muna kami nila MOMMY… ang HUWALA…. Nalate nga ako… at nagtagumpay ako… (insert evil laugh…) habang nasa byahe papunta sa meeting place naten… iniisip ko… no mas magandang sabihin na plinaplano ko how will I act and react pag magkakasama na tayo… Nang makarating na ako… sinimulan ko na ang naplano kong kilos at arte ko… I forced myself to have that perfect smile… I know peke siya pero sana hindi nila napansin… kasi Makita ko palang silang nasa labas ng sasakyan at nag-uusap… OOOOOOUUUUUCCCHHHHH!!!! Ang sakit… ubod ng sakit…. (ooooohhhhhh asumera ka na naman)… alam ko naman yon JOURNAL… tapos dumeretso ako sa likod para hindi ako makaistorbo sa kanila… sa lambingan nila… (gggrrrrrrrrr!!!! Beast mode!!!),.. inis na inis ako sa kanila… inis na inis ako sa kanya… dun sa CUTE na babae… at higit sa lahat sa sarili ko… I’m always telling to myself that I should know my limitations and I should act accordingly… but I don’t know how to stop this stupid emotions… punong puno ng inis ang puso ko pagkaupo ko sa likod ng sasakyan nia… then he said that I should seat infront… para hindi daw ako magalit kung sa likod ako at sumangayon anang tong babaeng mukhang POKEMON… ABA!!! I felt like I was so embarrass kasi napag-usapan nio na pala before… and you are adjusting just because of me; of my own benefit… at parang mas masakit naman ata yun… gusto ko ng manakit eh… but kinompose ko yung sarili ko and I insisted that I will stay at the back because I want to seat beside ate LA… yung SWA nung POKEMON… and it was just an excuse just to cover my jealousy… I really want to shout that time… and I feel sooooo insulted at pinagtutulungan… and sasabihin nia saken ang ARTE ko… hindi ako maarte… ayaw ko lang maging balakid sa kaligayahan mo MONO…!!! Grrrrrr!!!! Nakakainis talaga (KALMA te!!! Masisira na yung keyboard oh…)

While on the travel… he requested to use my phone para iconnect sa speaker ng car nia para may tutog naman daw at hindi boring… and I agreed para maiba ang atmosphere… para hindi puro bad vibes… then nasundo naden namen si ate LA… and we were laughing and talking with each other…. But while talking to her and laughing with her… panay naman ang sulyap ko sa inyong dalawa… at medyo tahimk lang naman kayo… heeeeee… mabuti naman… boring ciang kasama… ni hindi man lang nia mapatawa at mapangiti ang LOVE ko… (insert evil smirk)… then nilipat ko ang song into AQ’s songs saktong nag-abot si ate LA ng chocolates… isa sken… sa kanya at sa babaeng POKEMON… then the song was like this… “we’ve come so far and leaving all behind and wonder why… Chorus na… you and I, we have moment left to share… you and I we can make it anyway… you and I we belong in each other’s arms…”aaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!!!!! Hindi ko kinaya ang kanta… FOREVER ni AQ and ES… sabay na sabay sa pagbukas ng babaeng POKEMON sa chocolate ng lalaking un sabay abot sa kanya… hindi ko talaga kinaya… kaya hinablot ko yung phone ko… natural nawala agad yung music… HALA!!! Sabi nila… nagtatanong kung bakit ko tinangagal.,.. simple lang… nakakadagdag sa kasweetan nilang dalawa… malalandi (huwow!!! Matinde!!! Makaselos???!!! Kau???!!!)… aray ah… masakit na JOURNAL ah…  tapos ang mas malala pa… tanong ka ng tanong sa kanya ng “naiinitan ka…???” tapos agad open ng aircon… aba grabe na cia oh… nung ako sabi mo… Kuya!!! Iopen nalang natin yung bintana para makatipid ng GAS… tapos pagdating sa kanya okay lang kahit maubusan ng GAS!!! Galing… matinde… may LAMAN!!! Grrrrrrrr!!!!

Tapos tanong ka ng tanong sakin bakit ang tarat taray ko…???!!! Wala!!! Wala lang naman to… at hindi mo dapat malaman kung ano ang tunay na dahilan bakit ako nagkakaganito… pero siyempre… hindi ako papayag at hindi ako dapat magpalamang… kaya ako… sabi ko in a very demanding tone… “mainit… hindi kami inaabot ng aircon… buksan mo nalang yung mga bintana…” sumunod ka naman… kaya okay na ako… hahaha… (ABA!!! MALALA ka na talaga…) binaling ko nalang ang pakikipag-usap kay ate LA… at nung makarating na tayo sa ILAGAN CITY… nagpaiwan ako sa SAVEMORE nila para tumae… masakit talaga kasi ng tiyan ko… pagkatapos ko dun dumeretso ako sa church kung saan akala ko dun kayo… pero hindi pala… dahil wala akong makitang anino nio don… kaya tinawagan kita at tinanong kung nasan kayo and you said the other church and I was soooooo angry that time mas lalong nadagdagan ang inis ko dahil feel ko sinadya mo para masolo mo yang babaeng POKEMON na yan na walang mataray at nagseselos na asungot!!! (eeeehhhh ano naman kasi ngayon… tandaan mo… know your limitations…) ahhhhhhhhhhhhhhh!!! Tama na journal… masakit na talaga… bumalik ako agad sa MALL at kumain… ikinain ko nalang yung inis ko… tapos dumating kau… tapos nagyaya ulit kayong kumain… tapos bumili tayo ng kanya kanyang pagkain… tapos ikaw!!! Ikaw!!! Nung bayaran na… inaabot nung POKEMON yung bayad niya para sa pagkain niya sayo… tapos IKAW!!! Sabi mo IKAW nalang ang magbayad!!! Tumaas ang alta presyon ko… sakin nga hindi ko nga matandaan na nilibre mo ako…!!! Tapos cia sabi mo IKAW nalang!!! Sobra cia masahurt na feelings ng iba… INSENSITIVE!!! (ASUMERA ka naman!!!) ooooooooohhhhh… isa nalang JOURNAL… isa nalang…

 Sumagad na eh… umabot na ng sukdulan… then ito na… nagattend na tayo ng event… kumain… nakipagtawanan… at nagpaalam ng hindi ko na pinapakealaman ang mga ginagawa niyo… bahala na kayo… gusting gusto ko na talagang umiyak… manakit… magwala kasi hindi ko na talaga yata kaya… ang tanging naiisip o nalang ay ang umuwi at umiyak(?)… pagod na ata ako… napagod na ako… ayaw ko nan g ganitong feeling… sobra na akong nalulungkot at nalulunod sa SELOS na nararamdaman ko… please lang umuwi na tayo… tapos ng Sanctuary pa tayo… pagod na talaga ako… ayaw ko ng pakialaman lahat ng nakikita ko sa inio… pero alam mo… nadiskubre ko… na napakagaling kong actor talaga… pede na akong mabigyan ng award sa ginagawa kong pagtatago ng tunay na nararamdaman ko… kayang kaya kong magpatawa at tumawa sa harap niyong lahat kahit na malaoit na akong mamatay sa sobrang selos…

Then… we’re now heading to TUGUEGARAO CITY… and I tried to sleep with my shades and earphones on my ears… kunyari nakikinig ako ng music pero hindi naman talaga nakaON… kaya rinig ko paden ang pinag-uusapan niyo… and it was so serious… para ba kayong magCOUPLE talking about your future, your relationship and everything… gooooosssshhhh… I felt a warm tear on my right eye… I immediately wiped it baka kasi Makita ni ate LA… then eventually nakatulog na nga ako… the rest of your conversation ay hindi ko na narinig… the last na narinig ko is that you’re calling my name and I ignored it dahil nga kunyaring natutulog ako… then naihatid nan ten si ate LA… and tayong tatlo nalang and I felt like I’m out of place… at balakid pa ako sa kung ano man ang namamagitan sa inio… earphones still on my ears… trying to ignore everything… even yung mga conversations mo with me… isang tanong isang sagot lang naman ang peg ko nung mga oras nayon… then you asked kung san ako bababa… “sa bahay nio ba?”  and I said no… sa plaza nalang… bumaba ako… pinilit kong magSMILE at buti hindi nagCRACK yung voice ko while saying goodbye… kasi gusto ko na talagang umiyak… after saying goodbye with my perfect forced smile… tumalikod agad ako at biglang naglaho yung ngiti sa mga labi ko… naglakad ako papuntang plaza at hindi ko na alam kung paano ako nakauwi sa sobrang lalim ng iniisip ko at sobrang lungkot ko… lungkot hindi dahil magkasama sila ng POKEMON na yon… lungkot dahil kailaman walang ibang makakaalam ng nararamdaman ko kundi ako lang at ikaw JOURNAL… lungkot dahil wala akong karapatang masaktan dahil sa sitwasyon naten ako lang ang nagmamahal… lungkot dahil kalian man hindi masusuklian tong nararamdaman ko para sayo… lungkot dahil kaibigan lang ang tingin mo saken… pero naisip ko… para maging maayos ang lahat… para walang maabala… ako lang dapat ang nakakaalam ng nararamdaman ko… at okay lang kahit ako lang ang masaktan wag lang ang iba… lalong lalo la na… hndi ko kakayanin kung ikaw ang masasaktan lalo na kung ipagpipilitan ko ang pag-ibig ko para sayo… na oakay lang an ako tong masaktan dahil ako lang naman ang nagdesisyong pumasok sa ganitong sitwasyon – ang mahalin ka… alam ko naman nan a mhirap itong pinasok ko… kaya pinipilit ko namang mawala at kalimutan tong nararamdaman ko para sayo…  pero wag sana nila akong madaliin kasi mahirap din naman… nahirapan nga akong tanggapin ang katotohanan na MAHAL na KITA… ano pa kaya tong kalimutan tong nararamdaman ko para sayo na MAHAL parin kita…

 MrP26

�i?3����

[supermrp26-blog]

SO HAPPY TOGETHER

August 12, 2016

Mag-iisang taon na pala nung nag-confess aq ng feelings ko… sa sarili ko lng naman… mahirap na kung sabihin ko sayo yung true feelings ko baka kasi yung iniingatan kong friendship naten eh mawala… hndi ko siguro kakayanin..

 Anyways… I decided to write on my journal today because I really want to express how I really feel right now… because right now, even me I really don’t know how I really feel; am I angry? Am I happy? Am I sad? Am I jealous? I don’t know…

Well… akala ko nga makakalimutan, nakalimutan ko na rather … yung feelings ko for you. Kala ko kakayanin ko na… kala ko wala na… kala ko okay na kaso hndi pa pala… sobrang nakakainis… sobrang nakakalungkot… kasi habang kasama kita lalo akong nahuhulog sayo… hndi ko alam ang dahilan… September 2015 nung huli akong nagsulat about how I really feel for you… natagalan bago ako nagsulat ulit kasi nung mga panahong yun akala ko nakamove on na ako (Huwow!!! Hanep!!! Move on???!!! Naging kau te??? ASA ka pa!!!... ouuuuucccchhhh aaaahhhh!!!)… kala ko kaya ko ng iwasan ang mga tingin mong nakakapagpalambot sa puso ko… mga nguso mong nakakapang-init ng ulo ko pag naiinis ka (pero kinikilig ka naman… aaaayyyyiiieee… ANTAFEL!!!)… lahat ng mga nagustuhan ko sau… Nagawa ko ngang balewalain ung mga kwento mo about sa Girl Friend mo… na kahit banggitin mo sa harap ko (huwow!!! Martyr??? Bakit naging kau??? Hahaha…)okay na saken… nagawa ko nan gang wag masyadong clingy sayo diba and ung treatment ko nga sau noon eh hindi na tulad ng dati na sobrang lambing, na hndi na kasing gentle tulad ng dati… and you’re asking me pa kung bakit na ako ganun sau… and I was able to ask myself as well and I thought the answer was my feelings for you is not romantic love anymore… and I ‘m actually happy that time because I taught pede na… pede na kitang kausapin, lapitan and biruin ng walang malice… na pede na akong makinig sa mga kwento mo about your love life, your relationship without feeling soooooo jealous… because I really hate that feeling… it really kills me inside… nagawa ko pa ngang magkaCRUSH sa iba… andami… andami kong naging crush (huwow!!! Kala mo naman serious relationship… crush lang naman pala…) and I’m actually enjoying that feeling noon… na may crush na akong iba kasi dati nung ikaw tong laman ng puso ko… wala man lang akong makitang iba… and I don’t know why… aaaahhhhhhhh…!!! Andaming nagpaparamdam sakin…

Andun na eh… kala ko andun na ako eh… dun sa level na un… level ng pagmomove on kaso parang bala nalang na tumama sakin at bumalik lahat ng feelings ko… lahat ng nararamdaman ko for you… at ANDAYA DAYA mo kasi you let me feel this way again… ewan ko ba kung sinasadya mo or ako lang talaga tong ganito… ung hinahayang mahalin ang isang tulad mo kahit na hindi pede… na hinahayaang masaktan ang sarili ko kahit na ANG SAKIT SAKIT na… wala naman akong karapatang magalit kasi ito naman yung pinasok kong kwento na LOVE LIFE ko na habang buhay hndi ako magagawang mahalin ng taong mahal ko… dahil.. bukod sa may mahal siyang iba eh hndi nmn pede ang relasyong gusto kong mangyari… dahil sabi ng mga tao, mali ito sa paningin ng DIYOS at sa mapanghusgang mata ng iba… minsan nga tinatanong ko ang PANGINOON… ganito po ba pag nagmahal ka??? Kailangan mong magmahal ng tao na tanggap at tama para sa mga tao at sa DIYOS hndi ung taong gusto mo at mahal na mahal mo…

Nagsimula naman ito nung nagkasama ulit tau sa lahat ng activities naten… ung una sa HIGHLANDER HOTEL sa SOLANO, NUEVA VIZCAYA (July 6-8, 2016)… pupunta tau don bilang facilitators sa isang training and plano nten na magkasama tau sa isang kwarto… naisip ko bigla… ngaun lang ulit tau magkakasama at magtatabi… antagal na pala nung huli taung magkasama sa field, sa mga activities and many more… (Kaya siguro nagawa mong isuppress yung feelings mo for him… now I know…. Hehehe…)… nung gabing nagkatabi tayo… I started tickling you, hugging you, you were just laughing and I just felt so happy because I was able to hear you laugh again… parang ang sarap lng sa pandinig… then habang hinaharot kita… I was able to stare at your face (mga 5 seconds lang? stare agad??? Hahaha…) SHET!!! I said to myself… parang ayaw ko ung naramdaman ko… uminit… goooosssshhhh…. Lumayo agad ako… theeeeennnnnnn…. Lumipas ang oras… natulog na tayo… and I felt so happy that night… lying next to you… soooo near to you make me feel sooooo comfortable and safe…

 Then here comes August 4, 2016; when I had an activity at LALLO, CAGAYAN… I need to be a judge in their LGBT NIGHT and you suggested that you want to come and can use your CAR… At first, nag-isip ako ng mabuti… kasi kung pupunta ka… magkikita kayo ng ML na sinasabi mong nakyukyutan ka… (Grrrrrrrr to the nth power)… nakakainis (soooooo….??? Selos k ate???!!!)… I said no… kasi may susundo saken from LGU… and you said OKAY… pero naisip ko… magkakasama naman tayo sa isang ROOM after and take note HOTEL na naman yon… ikaw lang talaga yung lalaking nagagawa akong iHOTEL (ANTAFEL!!!!! Hahahaha…) mahaharot naman kita… hahaha… kaya I changed my mind (fickle minded ateng???!!!) and I offered na sumama ka and I said I will be shouldering your gasoline… nagHALF DAY ako kasi pupunta ako sa kapatid ko para magpa-ayos and I said na sumunod ka nalang… and you agreed… after an hour dumating ka sa resort kung saan ako nagpapaayos… pumasok ka ang you said “HUWOW!!!” hehehe… and I was like ANEBE!!! Hahaha… (ANTAFEL!!!) then after that… nagbyahe na tayo… nakafull lang yung aircon mo baka kasi malusaw yung make-up ko… and I was like EHMERGERD concern talaga cia sabi ko sa SELF ko… hahaha… and and dami nating pinag-usapan, pinagtawaan, at nagawa parin kitang harutin kahit na medyo hirap akong itaas ang kilikili ko dahil sa damit ko… hahaha… and I feel like we were couples that is soooooooo much in love with each other… ALAM KO!!! Feeling ko lang nmn… hndi ko nmn sinabing totoo… (hayaan na nga lang kitang maging masaya panandalian lang naman yan sabi ni SELF)… OOOOOOOOOOOOOUUUUCCCCC self ah!!! Nakarating na tayo sa LALLO and lahat nakatingin saken… kala siguro nila ARTISTA ako… hahaha… sabi nung IBA – PAK!!! Ung iba REYNA!!! Ung iba REYNA NG KADILIMAN!!! (HAYUOP un ah…) hahaha… anyways… I feel so beautiful that night… not because many people appreciated my dress, my make-up and everything but because you were standing next to me and smiling and laughing with me… and you were sooooooo concern kasi hindi pa ako kumakain… and you even brought a bottled water for me para lang makainom ako kahit konti… hehehe… and I was like GEEEESSSHHHH… SHEBRA na cia… kinikilig talaga ako… pero at the same time… naiinis ako habang nagjujudge kasi alam kong magkasama na naman kayo ng ML na yon… grrrrrrr…. Iknow mabait yung BATA pero I can’t help it… every time I’m thinking that you are laughing not because of my joke but because of her I feel so jealous… every time you smile not because of me but because of her presence it kills me inside… (oooooouuuucccchhhhhh… masyado ka kasing asumera… tigil mo na kasi…)… but at the end of the event ako parin namn ang kasama mo… at magkatabi pa tayo sa kama… pagkatapos kong maligo… ABA!!! Tulog ka na… nakakainis ka naman… hndi pa kita nahaharot eh… (ANTAFEL!!!) anyways… natulog nalang den ako… pero sinadyas kong dumikit sayo para maging comfortable ako and happy bago matapos ang gabi lusot ko lang naman yung natatakot ako at ang layo layo mo saken… hehehe… (pumaparanaan… matinde!!! Lumelebel up… hahahaha…)… then kinabukasan… nagtravel tau ng maaga papuntang TUGUEGARAO CITY and kumain tayo sa JOLLIBEE and I feel like we were dating… hahaha… kilg na kilig na naman ako… at syempre… nagstart ang araw ko ng ubod ng saya at kilig… hahaha… kahit hindi mo malaman ang nararamdaman ko para sayo okay lang… basta nandian ka lang kahit magkaibigan lang tayo okay na ako… hehehe…

 Then sumunod tong pagpunta natin sa MADDELA, QUIRINO (August 9, 2016) sabi mo matutulog ka sa bahay namen (diba napakademanding niya… pasalamat siya mahal ko siya) para maaga taung makaalis papuntang MADDELA, QUIRINO… niyaya mo akong magsimba sa SAINT CLARE (gusto daw niyang mabasbasan ang relasyon namen… ANTAFEL!!! Hahaha…) bago tayo umuwi… ciempre ang saya ng lola mo kasi makikikain ka samen with my siblings and parents (oh db parang parte ka na talaga ng family… hahaha)… nagising ako ng maaga kinabukasan para makapaghanda at ipagluto ang mahal ko (charought!!! Pektosan kita eh…) kahit hndi ako marunong magluto pinagluto paden kita (things I do for LOVE…). Then (August 10, 2016) we decided to use your car nalang gagasan nalng naten… tayong dalawa lng nun ah… Sige inamin ko na talaga dito sa araw na ito na hndi pala talaga nawala ung feelings ko for you… nag-usap tayo… nagtawanan… naglokohan… naggalit galitan… and many more… sabi ko matutulog ako sa byahe… pero hndi nagyari yun… lagi kong sibasabi sau yon… sabi mo okay lang… pero ayaw ko talagang matulog kasi nga gusto kitang kausap ng buong araw… then nag STOP OVER tau sa JOLLIBEE, ALICIA, ISABELA… bumili ako ng burger kasi ang aga nating nagbreakfast sa bahay… binuksan ko ung BURGER para makakain ka habang nagdadrive… then you said “aaaahhhh ang sweet”.. huwait… nagSKIP ng isang beat yung heart ko… ako kaya ang pinakilig mo sa sinabi mo (hahaha… ANTAFEL!!!) … binibiro biro kita habang nagdadrive… hinaharot harot at marami pang iba… may mga banat pa akong nalalaman para ipaalam sau ang feelings ko… pero sa pabirong paraan… alam ko nmn wala lang sau un ksi ang alam mo nagbibiro lang ako… hinahayaan mo lang ako sa mga ginagawa ko… kaya masyado akong nainlove sau kasi inispoiled mo ako eh… hehehe… habang nasa byahe… may dinadial ka… tinanong ko kung sino… sabi mo sa “LET!!!” mo… ung GF mo!!! Ooooooouuuuucccchhhhh!!! Sabi ni heart… napaFROWN pa ako na isang second lang nmn... nagSIGH nlng ako… para mabawasan ung selos ko… (HUWOW!!! Nandian na nmn si asumera… aba matinde… kau te???!!!) kasi oras na paggising mo sa kanya; naisip ko naman anong kayang feeling kung ako naman yung tinatawagan mo at ginigising mo para magready ng pumasok sa trabaho… ang bigat sa pakiramdam… wala naman akong karapatan para magreklamo, magreact o kahit ano pa dahil ako lang naman ang nakakaalam sa feelings ko para sayo… (huwel… technically hindi na kasi sinabi ko na kina ate FLOR… kasi ang bigat na eh hindi ko na kayang sarilinin… hehehe… ME GANERN???!!! Hahaha…) I acted natural lang naman ang I tried to sleep (sleep ba talaga o tulug-tulugan ka??? Hmmmmm… hehehehe…) oo na!!! sige na!!! nagtullugtulugan ako para hindi na muna kita kausapin at para hindi mo narin malaman ang tunay na reaction ko (haaaaayyyy… assuming kasi...). Finally we reached our destination (Echague, Isabela) for your ESGP-PA meeting at ISU… then pagpasok naten… we were like STARS/CELEBRITIES… hahaha… lahat nakatingin saten… hahaha… and that student GAYS na kala mo kegaganda… nakakairita kung makaarte… kala siguro nila kinaganda nila at kala siguro nila hindi ko sila nakikita… kung makaACT sila habang nakatalikod ka… kulang nalang sunggaban ka nila… grrrrrrrrrr… kairita… ang lalandi (SELOS te???!!!)… at idadamay pa nila ako… kala rin siguro nila hindi ko sila napapansin… BAKLA rin kaya ako… hindi ba nila napapansin… hahaha… suddenly… basta super saya ko lang talaga… kasi ilang tayong magkasama at magkatabi matulog… sobrang saya ko… sobrang kinikilig ako… hehehe… soooooooooooo happy talaga… kaya hindi ko na naman napigilan ang sarili ko na mahulog muli sayo… at nandito na naman ako handing bigyan ka na naman ng isa pang pagkakataon… (bwahahahahahaha… ANTAFEL!!!)

 MrP26

   �� �?3>؛\

[supermrp26-blog]

I TRIED

Kinakaya ko naman na kalimutan ang feelings ko para sayo… so far so good… kaya ko naman… gustong gusto kitang lapitan noon kaso hindi kita malapitan dahil nga sa condition ko… and I am sooooooo angry at you because you were so annoying… ang arte arte mo para kang hindi nurse… maganda narin siguro ito para yung feelings ko para sayo eh nacocover ng inis ko sayo… kaya nga hindi na ako pumasok kahapon hanggang ngayon para masanay narin akong malayo sayo at hindi masyadong nakikipag-usap sayo… nakakainis lang kasi tong sarili ko kasi… ikaw parin naman ang iniisip ko… paggising ka na naman kanina… ikaw na naman ang una kkong naisip… oooohhh huwel… hindi naman siguro ganun kadali na pag gising ko kinabukasan eh wala na tong nararamdaman ko para sayo… on the other hand, maganda na rin siguro tong hindi rin agad nawawala tong feelings ko para sayo… baka kasi mauwi lang sa depression… okay na ung inuunti unti ko… hehehe… masasanay din naman ako… feel ko konti nalang… malapit ng mangyari yon… kaya nga ngayong araw na ito… gumagawa ako ng letter of intent ko sa ibang national agencies para makapag-apply sa kanila para makaphiwalay na tayo… naiisip ko palang pero parang mahirap na mapalayo sayo… pero kaya yan… gooooo lang ng gooooo… hehehe… ngayon palang… iniisip ko na kung pano kita pakikitunguhan sa MONDAY… siguro… hindi na muna kita kakausapin… the whole day… hehehe… pero baka makahalata sila at ikaw den… magtanong na naman kung magkagalit tayo… hehehe… pano kaya… siguro… lmitado nalang yung pagharot harot ko sayo… yung dating pakikitungo ko sayo… siguro ganun nalang… haaaaaayyyy… ang hirap… hehehe…

 MrP26

   43933.8 �:F�`

[supermrp26-blog]

ANGER

August 31, 2015                                   

I really don’t know what I am feeling right now… am I mad? Am I irritated? Or am I angry? Or am I jealous? I really don’t know. Hindi naman ito yung first time that I saw you and your wicked girlfriend na magkasama sa isang picture. Yah! Yah! I know… wala ako sa lugar… pero ngayon mas malakas… maybe because I admitted it already that hindi lang basta crush ang meron ako for you… deeper than that… nagagalit ako sa Girlfriend mo… naiinis ako sayo… aaahhhhh…. Ganito ba ang jealousy…? Ang bigat sa dibdib… it’s like it crushes me inside and it think I can’t endure the pain… (meh ganooowwwnnn????) balak kong ibato yung Cell phone ko… pero naisip ko… pang apat ko ng Cell phone ngayong year na ito kaya huwag nalang… thus I am wishing na sana nandun ako sa lugar kung san nakuha tong picture na to para saktan ko kayong dalawa at mag eskandalo… ipapatikim ko sa inyo ang batas ng isang API!!! (hahaha… AMOR pa more…). Yah right!!! Maybe ito nga yung jealousy na tinatawag ng iba at nararanasan ng mga PABEBE… kaasar… nakakairita… at ito pa ang mas matindi… sa sobrang gigil ko sa litratong ito… I accidentally click the LIKE BUTTON… OOOOOO MMMMM GGGGRRRRR!!! Hindi ko na pedeng bawiin baka kasi mahalata mo… singilin mo pa ako… baka hindi ko kayanin na awayin mo ako…

Then what makes me more irritated and jealous is that you always tell us your plans of getting married next year… you keep on saying that, telling that to us… ggggrrrrrrrr… I don’t know how to react, how will I maintain my jolly personality in front of everybody else everytime na kwinekwento mo yan… kaya kung minsan nilalabas ko nalang yung tunay na nararamdaman ko… Okay lang naman sa kanila yon kasi they think it was just a joke… madali lang naman magpanggap sa harap nila na gustong gusto kita… gaya nga ng sabi ko nung una… ang mahirap lang talaga eh ung to pretend that I don’t really like or love you every time that I am infront of you… (ooooohhhhhh…. Lumalaki na naman ang ulo mo… GWAPONG GWAPO ka na naman sa sarili mo…)

Kaya nga I’m writing this letter for you baka sakaling mabawasan ang selos ko sa Girl Friend mo… yung inis ko sayo… and malay mo I can get over this feelings for you… on the other hand… as of now… I can’t see another day that my feelings for you will be gone forever… hndi ko nakikita na darating yung araw na magkakahiwalay na tayo… because you will be starting your new chapter of your life… naiisip ko palang natatakot na ako… nalulungkot ako… naiinis ako… nagagalit ako… (SELF: ate???!!! Selfish lang… makasarili ka…) but I’m also thinking that if that will happen… and I was able to move on and learn how to love you lang as a friend… maybe I will be happy for myself and for you both… for myself because all the hatred, jealousy and anger will be gone forever and just accepted the fact that you have your own path and I am not part of it (ooooouuuuucccchhhh ate… ang sakiiiiiiiit…)

Don’t worry… sinusubukan ko naman talaga na manumbalik ako sa dati… na kaibigan lang din ang tingin ko sayo… yung pag-iwas ko sa mga messages niyo sa RPMO KULITAN maging sa isa pang group for DINAPIGUE escapade… sa mga messages mo sken through phone nililimit ko ang pagrereply… sana lang tama tong ginagawa ko ngayon to control my feelings for you and lessen my love for you...

Actually, tomorrow I will not be going to our office because I think I do not have the enough energy to control myself not to talk to you, laugh with you, harutin ka… alibi ko lang din nmn tong sakit ko para mas kapanipaniwala… hehehe… haaaaaayyyyyy…. Ang hirap... kaya ko to… laban lang… tuloy ang mmmmoooowwwwdddeeeeellllliiiinnnngggg….

 MrP26

[supermrp26-blog]

CONFESSION

I was so confused, hindi ko alam kung gumaan ang loob ko or mas mahirap itong ginawa ko. Because sa araw na ito, ito yung araw na I finally admitted to myself the truth, a truth that I never expected that I will accept, a truth that I will never tell to anyone or anybody, a truth about how I really feel for you.

2:00 early in the morning when we woke up for us to prepare for our travel going to Santiago City from Dinapigue. While preparing, nagflashback lahat ng nangyari sa 3 days of stay naten here in Dinapigue; actually, this is the longest field visit that we’ve been together and I enjoyed a lot, I am so happy being with you, sitting next to you, chatting with you, laughing with you. I really love telling stories to make you laugh even though nagmumukha na akong TAN-GA… you know… you started that expression, remember? Hehehe…

I thought I just like you, kasi I started liking you since when you were my trainee pa sa Red Cross, if you could still remember. Then we were or I was rather given a chance to meet you again… hehehe… and you ask me noon, “Buti naalala mo pa ako sa dami na ng tinuruan mo” – hehehe… naalala naman talaga… kasi nga I like you (sabi ni self). But akala ko, it was just an ordinary infatuation sa isang tao ang feelings ko para sayo, gaya lang den ng mga naging crushes ko after a month, months mawawala na. But it became stronger and stronger lalo na nung naging Regional Focal Person tayong dalawa. Inisip ko pa noon, baka nga tinadhana talaga tayong dalawa kasi nga naghiwalay man tayo nagkita ulit tayo at sabay pa tayo sa lahat ng bagay na nangyayari sa buhay natin; na reassign ka sa NAGTIPUNAN kasabay ng pakakalipat ko din sa DIADI tapos makalipas ang mahigit isang taon napromote tayo as Regional Focal Persons… diba… tadhana na ang gumagawa ng paraan… (hanep!!! rationalize pa more… asa pa more… hahaha…)

Back to the real story… hehehe… dun sa tatlong araw na pagsasama natin sa DINAPIGUE, andaming nangyari, nagtawanan tayo, nagharutan tayo, kumain tayo ng sabay, naligo ng sabay, naglakad lakad tayo ng sabay. nainis din nga ako sayo eh… kasi nga may ugali kang nakakanis, ang bossy mo; andami mong utos eh puro ka lang naman picture, nakakainis ka kasi feel mo ikaw si Mr Righteous, lahat ng ginagawa mo eh sa tingin mo tama at kapag ikaw na ang nagsalita kaming lahat eh mali na at makasalanan, nakakainis ka kasi masyado kang gwapong gwapo sa sarili mo. Nakakainis ka kasi there was a time na binabanggit mo yung pangalan ng girlfriend mo (oo… mali tong nararamdaman ko, eh malay ko bang ganito pala…) andaming pwedeng ikwento kasi eh ung taong wala sa script ko pa ung babanggitin mo. Kaya I decided to stay quiet muna, I will not talk and let you feel how I really feel about your attitude. Ang maganda naman dito, you asked me why am I so quiet as well as our colleagues are asking me. Ito pa ang mas matindi… sinagot mo lang din naman ang sarili mong tanong… “Ganyan yan mag upset siya sa isang bagay or may ayaw siya” (aba!!! Matinde!!! Mabuti alam mo)… hindi na ako nakatiis nasabi ko sa kanila ang inis ko sayo… and ito ang ubod ng tinde!!! Ikaw pa tong nagtampo saken, lalo na pag yang nguso mo eh tumulis na abay nakakapang-init ng ulo. Then, you’re not talking na, and you’re giving me that silent treatment and imbes na ako yung magalit at mainis sayo bigla na lang kumilos yung katawan ko at bigla nalang kitang sinuyo. I was able to realize na hindi pala kita kayang tiisin. Ewan ko ba nung araw nay un, naguluhan din ako sa sarili ko, marahil hindi ko pa alam kung anong tunay na nararamdaman ko para sayo or hindi ko lang alam na pilit ko na palang pinipigilan ang feelings ko para sayo.

Bakit ko ba kasi pinipigilan? Tanong ko noon sa sarili ko.  Marahil, hindi ko alam ang salitang pag-ibig (oooowwwwwhhhh BIG WORD!!! Hehehe…), Baka, hindi pwede, marahil alam kong hanggang crush lang naman ako or marahil kailan man hindi magiging tayo at kailan man hindi mo kayang suklian tong nararamdaman ko (ASA ka pa sabi ni self… oooouuuuucccchhh!!!)

Pinigilan ko, Pinipigilan ko talaga, sabi ko nga; kailangan kong dumistansya para habang maaga pa mapigilan ko, habang maaga mabawasan ‘tong nararamdaman ko kasi natatakot ako kung saan man ito papunta. Kung matatandaan mo ung araw ng MIAC meeting ng DINAPIGUE (AUGUST 28, 2015, Friday un) umaga non hindi muna kita kinakausap, kung mag-uusap man tayo; tanong mo – sagot  ko: ganun lang naman ung proseso nating dalawa nung araw na yon. The usual me lang dapat pero kailangan kong bawasan ang panghaharot ko sayo, yung panglalambing ko, I will laugh sa lahat ng jokes na bibitawan mo at ng colleagues and dapat hindi mawala ung pambabara ko sa iba lalo na sayo and kailangan ko rin pang bawasan yung paglapit lapit ko sayo because I have this feeling that if we will have a skin to skin contact there will be an electric sensation that will run into my system, to my heart and will make my feelings stronger for you (NAKS!!!! Hanep parang PBB teens… hahahaha… ). I have to control them, I have to control everything because I might totally fall for you and I can’t afford to let myself fall in love with you.

But… Bakit ganun? Bakit andaya daya mo? You’re not being fair… destiny is not being fair… my heart is so unfair… Kasi, I decided na magtulog tulogan after the MIAC kasi I don’t want to go out with you. Nung ginigising mo ako, actually gising naman talaga ako, nagtulugtulugan lang ako (hahaha… best actress kaya ako…) hindi mo na ako pinilit gisingin, nanibago ako bigla kasi kung mga ganung circumstances you try to wake me up again and again and pipilitin mo akong sumama… nagtampo ako, nainis na naman ako (makapag-inarte???... aba syempre 22.5 lang kaya ang waistline ko… hahaha…) Bumangon ako, nag-antay ako ng ilang minute before I called hindi sayo baka hindi ko malabanan tong feelings ko kung marinig ko lang ang boses mo (antafel… hehehe…) kaya si madam JOMS nalang ang tinawagan ko… then I asked where were you. After madam JOMS told me your location I immediately went there and seated near madam JOMS… hindi malapit sayo kasi baka hindi na naman kita matiis at harutin nan man kita and landiin (konti lang naman… ung landi lang ng dalagang Pilipina… hahaha… mey ganern???!!!). You started giving to me that silent treatment again (self: ikaw tong nagsimulang dumistansya… tapos ikaw tong magtataka… shong-a ka aba? Huh?)… nababother ako… I kept on asking myself my nagawa na naman ba akong mistake and you’re giving me that maddening attitude… (grrrrrrrrrr!!!) haaaayyyy… then you left us in the videokehan… sabi mo iihi ka lang then almost 15 minutes have passed wala ka paden. Hindi ko na natiis, I called through your phone and you answered… the time you answered your phone at ang tono ng boses mo hindi tulad ng dati na pag sinasagot mo ako na may konting lambing, you answered me like you’re so mad at me. I told you nalang that our dinner is served and we are waiting for you. Then you came, I keep on looking at you, then heto na naman ang katawan kong bigla na namang gumalaw… then I said sorry for all my mistakes that made you mad or irritated then nagstart na naman akong harutin ka (harot ng dalagang Pilipina un ah… reminder lang… hihihi…) then you smiled… huwow… you just smiled at me at sa jokes ko… that was such a relief…

Oh well… nabigo na naman ako sa things that I have or must do… then this morning lang… after kong maalala lahat ng mga bagay na yon… and when we ride on the bus I already admitted to myself, I already let my feeling for you completely rule my heart habang pinagmamasdan ka mula sa likod mo. Hinayaan ko nalang na aminin ko sa sarili ko na hindi lang pala kita gusto kundi mahal na kita. MAHAL NA MAHAL na kita… mangiyak ngiyak ako sa BUS non… buti nlang lahat kayo nasa harap ko… hindi nio ako nakikitang teary eyed dahil sa confessiong ginawa ko sa sarili ko.

But I already told to myself that I have to stay the same, yung kaibigan mo parin na nakikipagbiruan sayo, sinasamahan ka pag may pupuntahan ka and anything, walang magbabago, kasi yung feelings ko para sayo eh sakin nalang un… walang ibang makakaalam… Madali lang naman yung ginagawa ko… magkukunwari lang naman akong may gusto ako sayo if our colleagues are already there… kasi yun ang nakasanayan nila at tuwang tuwa sila pag ginagawa ko un sayo… (manggagamit ang peg ko ngayon… hahaha…). Sana lang hindi ako mahirapan na magkunwaring wala akong nararamdaman para sayo kapag tayo nalang ang magkasama at may magtanong bigla na kung may gusto ako sayo… (madali pa mandin akong mahalata… hehehe…)

Don’t worry I am not expecting anything from you or kahit na sino man. Alam kong mali na umasa ako. I know where I am in your life right now and I will not do anything to break or destroy our friendship… I will forever treasure the friendship that we have built together.

Malay mo… after I had wrote this journal of mine; days, weeks or month or even years mawala na yung feelings ko para sayo… pero simula palang siguro ito ng pagsulat ko about how I feel about you… kasi ito ata ang magiging way ko para madiminish yung feelings ko para sayo at ipamukaha ko sa sarili ko kailan man hindi pedeng maging tayo at hindi masusklian ang PAG-IBIG ko sayo… (hehehe… hugot pa more!!!)

P.S:ninakawan kita ng picture… and sa bus pala kanina; yung dalawang BUS… panay ang sulyap ko sayo… sana lang hindi mo nahalata yon… hehehe… and everytime na nagkakadikit yung arms naten and you allow me to play your beard (uuuuhhhhhh!!!! Tiyanshing… hahaha… tandaan… dalagang PILIPINA)… I can’t stop but to feel sooooooo happy inside (fetish!!! Maniac!!! Hahahaha… kinikilig???? Illusyonada!!!). Syempre…kunyari hindi ko alam daw yon… hahaha… and siya nga pala… laking pasasalamat ko kaya at nagkatabi na naman tayo sa Bus… hehehe… (OOOOHHHHHH MMMMMMMM KIIIIIIIILLLLIIIIGGGGGG!!!!!!)… hahahaha…

 MrP26