surcilisan

[surcilisan]

kelimeler beni seçiyor, çünkü söyleyeceklerime ihtiyacı olanlar var. kelimeler beni seçiyor çünkü onları anlayacak yaralarım ve acılarım var. beni seçiyor çünkü hüzün vadilerinin ve dava şuurunun bende kopan fırtınalarının iteklediği idealim var.

[surcilisan]

benim her şeyden geçmeme ramak kaldı.

[surcilisan]

İçimdeki her şeyi toprağa kusup üstünü örtmek istiyorum. Sonra boş beden de toprağa düşer. Dayanılmayacak çile olduğundan değil de, bir yerde dolan bir yerde usulünce boşaltılmalı. Bu imkân olmayınca taşıyor her şey, tahammülsüzlük artıyor.

"Aga kavganı bul, kendine acıma safları tut. Çünkü tek başına varsın, hudutlarına dayanan acıya direnebilecek komutan sensin unutma bunu. Derde umut taburu gönderelim ama serde yenilgi dolu. Kendinin düşmanı olmaya meyleden her cepheden vurulur."

[surcilisan]

Fox in snow

(via)

[surcilisan]

"okumayın olum, deli misiniz lan?" demek isterim şu an. filtresiz. okumayın lan, deli misiniz siz? bakın meşguliyet geceyle biraz son buldu, neler peyda oldu. aman aman.

[surcilisan]

Var biraz salaklık. Art arda gönderi attığımda bile bildirim açanları rahatsız etme ihtimalimi düşünüyorum. Sanki bu benim sorumluluğum. Ya da biraz bir şeylerden bahsetsem "ne yararı var bunun insanlara" diye düşünüyorum. Her an fayda sağlamak zorundaymışım gibi. Hâlbuki ne gerek var. Biraz kendimden bahsedince insanlara, bencil hissediyorum kendimi. Kağıda yük olmasın diye bile içime atıyorum bazı şeyleri. Bakınca ise yok olmuşlar, aslında bir şey yokmuş gibi geliyor. Halının altına süpürüp temizlik yaptığını sanmak gibi. Hiçbir şey gerçek gelmiyor bazen. Halı da süpürülenler de.. süpüren de.. Bir silgiyle üstümden geçilse silinecek bir kelimeyim kurşun kalemle yazılmış. Silgiyi yormamak için kendimi yıpratıyorum. Soluklaşıyorum, silikleşiyorum. Bir bağırsam, biraz sesim çıksa belki de tükenmezden daha da belirginleşeceğim. Korkuyorum ama.. kağıda yük olmaktan. Kağıt.. ne ki sahiden?

[surcilisan]

toparlayabileceğimi bilsem ya da dağınık kalmasına razı olabilsem ben de dökerdim içimi. ama her şey o kadar çirkin ki, ne dökebilirim ne de dağınık bırakabilirim. kendi içimde oradan oraya temizlemeye çalışıyor gibiyim şu aralar. gerçi temizlemek dahi sonraki aşama. şaşkın şaşkın bakıyorum etrafa, "nasıl halledeceğim ben bunu" hüznü var üstümde biraz ağlamaklı.

[surcilisan]

ben ne zaman hayatımda başrol olacağım? bazen hakkımda fark ettiklerim gerçekten kalbimi kırıyor. kelimenin tam anlamıyla paramparça oluyorum.

[surcilisan]

hâlâ nefes alamıyorum. bugünü tarihe yazalım, kalbim sadece ağır değil, kanıyor da..

[surcilisan]

nefes alamıyorum.

[surcilisan]

bir anda her şeye dair tüm hevesler kursak denen durakta yerleşik hayata geçer.

sen suskun sanarsın kendini ama kelimelerin çıkış noktası tıkanmıştır aslında.

[surcilisan]

[surcilisan]

anneme sabır diler, abime yol göstermeye çalışır, kardeşimin geleceğine üzülürlerdi. benden ise onlara sahip çıkmam ve ortamı yumuşatmam beklenirdi. geri kalanı zaten yapabilirdim onlara göre, yardıma gerek yoktu. karşı taraf addedildiğim de olurdu kimi zaman.

aidiyetsizliğim de buradan geliyor. sevmek ve sevilmek ürkütücü, yolculuk hariç her kalış gerici.

uçmak isteyen ruhun kanatları bile yok.

[surcilisan]

Evlendikten sonra eve gelmemem hususunda şaka bile olsa söz söylenmesini sevmiyorum. Böyle şaka mı olur? "Sakın eve alma, çocuğu getirir de bakmanı isterse bakma." Bu nasıl bir şaka? Daha ne kadar yalnız hissettirilebilir bir insana? Ne kadar fıtratına düşman hâle getirilebilir sahiden?

Gözlerimden akan sudan bile ar ediyorum artık. Hiçbir yere sığamıyorum. Sadece gitmek istiyorum. Uzaklaşmak ve yok olmak.

[surcilisan]

birini Allah için gerçekten sevebilmek bana da nasip olacak mı acaba?

[surcilisan]

kendi içimde kayboldum. ne çıkış kapısı bulabiliyorum ne düzgün bir yol..

[surcilisan]

vallahi beynimde bir sürü düşünce var kısıtlı kaynağı nereye aktarmam gerektiğine dair. neyi nasıl yaparsam doğru olur, benden istenen ne, potansiyel ne, kinetiğe dönüşmesi gereken ne anlayamıyorum. hangi yol benim yolum bilmiyorum. ya da herhangi bir yol benim yolum mu.. yol sahiplenilebilecek bir şey mi..

yaşamak o kadar ağır geliyor ki. Ebu'd-Derda'nın neden "Allah'ım kalbimi dağınıklıktan koru" diye dua ettiğini her bir zerremle idrak ediyorum..