Hiç hissetmedin ne kadar kırgın olduğumu. Cenaze taşımak gibi ölü bir ruh taşıyorum içimde. Köşeye geçmiş, yüzü duvara dönük bir çocuk gibi ağlayasım geliyor, bilmiyorsun.
Bir gün, oturup saatlerce kitaplardan, şarkılardan, filmlerden konuşabileceğim birini bulacağım. Bu da kendime sözüm olsun. Çünkü Jack London’ın dediği gibi, “Hayat, ancak böyle insanlarla bir araya geliyorsan yaşamaya değerdir.”
Bazen kendimi o kadar hiç hissediyorum ki şu koca bedeni sarıp sarmalayan koskoca bir hiç. Bazen bu hiçliğimle hiçbir yere sığamıyorum bazen de hiçbir yere yetemiyorum.