#Εκκλησία | Explore Tumblr Posts and Blogs

eethblog · 2 years

Text

Αχτένιστοι, αργοπορημένοι και χαρούμενοι

Πώς να επιβιώσεις τις Κυριακές με μικρά παιδιά

[Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μετάφραση από τα αγγλικά ενός άρθρου του Marshall Segal δημοσιευμένου στο desiringGod.org. Μετάφραση: Άρις Κατσάρκας]

Σχεδόν κάθε τι που αφορά μια νεανική οικογένεια λειτουργεί ενάντια στο να έχεις μια σταθερή, πολύωρη, δέσμευση τα πρωινά της Κυριακής.

Μόνο το να καταφέρεις να βγουν όλα τα μέλη της από την πόρτα και να μπουν στο ίδιο όχημα (όποια στιγμή της ημέρας, οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας) μοιάζει σαν ένα είδος περίπλοκης στρατιωτικής επιχείρησης — να ξυπνάς τον χουζούρη και να βάζεις στη σειρά το λόχο, να ταΐζεις τους πεινασμένους (διαφορετικών ηλικιών, ορέξεων και γεύσεων), να βρίσκεις ταιριαστές κάλτσες (ή τουλάχιστον λογικά ταιριαστές κάλτσες) για πολλά μεγέθη ποδιών, να πακετάρεις επαρκείς μερίδες για να κρατήσεις τους «φαντάρους» μέχρι το μεσημέρι (πολλές μερίδες, παράλογα πολλές μερίδες), να βρεις ένα άλλο ρούχο για τη δίχρονη γιατί απλώς πασάλειψε το πρωινό της σε ολόκληρο το κυριακάτικο φόρεμα, να αποφύγεις το ξέσπασμα ή την έκρηξη της τελευταίας στιγμής (υπάρχει κάτι σε αυτά τα τελευταία πέντε λεπτά που βγάζει τον χειρότερο εαυτό από τα παιδιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Και αν καταφέρεις να φτάσετε στην εκκλησία πριν τελειώσει, θα χρειαστεί να ακονίσεις μια ποικιλία από συγκεκριμένες και στοχευμένες τακτικές για να κρατήσεις κάθε παιδί ήσυχο, ακίνητο και προσεκτικό. Για τους υπόλοιπους, χωρίς παιδιά, αν ένα παιδί ξεσπάσει ξαφνικά σε κλάματα μερικές θέσεις πιο κάτω και σας αποσπάσει την προσοχή, μην σας διαφεύγει το θαύμα ότι δεν έκλαιγε, δεν φώναζε ή δεν γελούσε τα τελευταία τριάντα λεπτά (και πείτε μια γρήγορη προσευχή για τη μαμά και τον μπαμπά).

Τα τελευταία έξι χρόνια (από τότε που γεννήθηκε το πρώτο μας), έχω καταλήξει να πιστεύω ότι ο πνευματικός πόλεμος εντείνεται μεταξύ 5 το απόγευμα του Σαββάτου και το μεσημέρι της Κυριακής. Είμαι πεπεισμένος ότι ο Σατανάς στέλνει δαιμονικές ενισχύσεις για να προκαλέσει όσο το δυνατόν περισσότερο όλεθρο γίνεται. Σίγουρα, οι νεανικές οικογένειες δεν είναι οι μόνες που μπαίνουν στον πειρασμό να μην πάνε στην εκκλησία, αλλά αυτές έχουν τόσους λόγους όσο κανένας άλλος (και συχνά περισσότερους). Η Βίβλος, ωστόσο, είναι σαφής στο ότι έχουμε ακόμη περισσότερους λόγους να πάμε έτσι κι αλλιώς.

Ημιτελής Χαρά

Ο Θεός δίνει σε εμάς, τους γονείς, πολλούς λόγους για να συνεχίσουμε να εμφανιζόμαστε στην εκκλησία, αλλά ως πατέρας τριών παιδιών κάτω των 7 ετών, εξακολουθώ να μου αρέσει να βρίσκω περισσότερους. Ο απόστολος Ιωάννης γράφει σε μια εκκλησία που γνώριζε καλά,

«Έχω πολλά ακόμη να σας γράψω. Δε θέλησα όμως να το κάνω με χαρτί και μελάνι. Ελπίζω να σας επισκεφτώ και να τα πούμε από κοντά. Έτσι η χαρά μας θα είναι πλήρης». (Β΄ Ιωάννη 12)

Η σταθερή μας παρουσία το πρωί της Κυριακής αξίζει όλο τον κόπο και τα έξοδα γιατί κάποιες πολύτιμες χαρές δεν είναι δυνατές μακριά από τη συνάθροιση. «Έχω τόσα πολλά που θέλω να σας πω», λέει ο Ιωάννης, «αλλά το χαρτί και το μελάνι δεν φτάνουν». Οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι, το νόημα είναι το ίδιο, οι ίδιες οι λέξεις μπορεί να είναι περίπου ίδιες, αλλά κάτι είναι διαφορετικό όταν αυτές οι λέξεις λέγονται πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Ιωάννης είχε μάθει την πνευματική δύναμη της σταθερής εγγύτητας.

Ο Ιωάννης, φυσικά, είχε πολλά να πει γραπτώς (πενήντα κεφάλαια σε πέντε βιβλία της Βίβλου) και έγραψε για μερικές από τις πιο σοβαρές και πιο συναρπαστικές πραγματικότητες του σύμπαντος. Και όμως, ήξερε επίσης ότι κάποιες λέξεις ήταν πολύ καλύτερο να ειπωθούν (και να ακουστούν) από κοντά. Κάποιες πραγματικότητες ήταν πολύ καλύτερο να τις γευτείς, να τις δεις και να τις βιώσεις πρόσωπο με πρόσωπο. Ήξερε ότι η πληρότητα της χριστιανικής του πίστης και χαράς δεν θα μπορούσε να γίνει αισθητή από μια ασφαλή απόσταση.

Η παρουσία ολοκληρώνει τη χαρά με τρόπο που η τεχνολογία, όπως το στυλό, το μελάνι και οι κάμερες υψηλής ευκρίνειας, δεν καταφέρνουν. Αυτός είναι ένας λόγος που οι νεανικές οικογένειες συνεχίζουν να ξοδεύουν, με κάθε κόστος, για να φτάσουν στο στασίδι τους κάθε εβδομάδα. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θέλουμε η οικογένειά μας να είναι χαρούμενη εν Θεώ — και το να είμαστε πλήρως ευτυχισμένοι εν Θεώ απαιτεί να βρισκόμαστε με συνέπεια μαζί το λαό του Θεού κάτω από το Λόγο του Θεού.

Για να είναι πλήρης η χαρά σας

Η δεύτερη επιστολή του Ιωάννη δεν είναι το μόνο μέρος που μιλάει για αυτήν την πληρότητα της χαράς. Θα μπορούσε κανείς πραγματικά να υποστηρίξει ότι το Ευαγγέλιο και οι επιστολές του ήταν μια μακρά προσπάθεια να κάνει αυτή τη χαρά να καρποφορήσει μέσα μας. Λέει ρητά στην πρώτη του επιστολή: «Κι αυτά σας τα γράφουμε για να είναι ολοκληρωμένη η χαρά σας» (Α' Ιωάννη 1:4). Αν ακολουθήσετε αυτό το νήμα πίσω, στο Ευαγγέλιό του, βλέπετε ότι αυτή η χαρά δεν είναι μια όμορφη γαρνιτούρα στο πιάτο του Χριστιανισμού, αλλά η γλυκύτητα σε κάθε κουταλιά και πιρουνιά.

Καθώς ο Ιησούς ετοιμάζεται να πάει στον σταυρό, για παράδειγμα, λέει στους μαθητές του: «Σας τα είπα αυτά, ώστε η χαρά η δική μου να είναι μέσα σας, κι η χαρά σας να είναι ολοκληρωμένη» (Ιωάννης 15:11). Ο Ιησούς δεν φρόντιζε απλώς να ξεκαθαρίζει ότι η δογματική τους ήταν οργανωμένη και ακριβής, αλλά και ότι οι καρδιές τους ήταν γεμάτες. Ήθελε η αλήθεια μέσα τους να πάρει φωτιά. Ο Χριστός ήρθε, και δίδαξε, και έκανε θαύματα, και πέθανε, και αναστήθηκε, όχι απλώς για χάρη της αλήθειας και της δικαιοσύνης, αλλά για τη χαρά - ώστε η χαρά Του να πυροδοτηθεί και να αναφλεγεί μέσα μας.

Ένα κεφάλαιο αργότερα, ο Ιησούς λέει στους ίδιους άνδρες: «Ως τώρα δε ζητήσατε τίποτα στο όνομά μου· να ζητάτε και θα παίρνετε, κι έτσι η χαρά σας θα είναι πλήρης» (Ιωάννης 16:24). Η χαρά είναι η τελική απάντηση σε όλες μας τις προσευχές. Προσευχόμαστε και συνεχίζουμε να προσευχόμαστε, ώστε να γευτούμε ένα βάθος και μια ένταση χαράς που δεν θα βιώναμε διαφορετικά. Και μετά, λίγα εδάφια πρωτύτερα, λέει:

«Εσείς θα λυπηθείτε, η λύπη σας όμως θα μετατραπεί σε χαρά. […] Κι εσείς, λοιπόν, τώρα λυπόσαστε· αλλά θα σας ξαναδώ και θα χαρεί η καρδιά σας, και τη χαρά σας κανείς δε θα μπορέσει να σας την αφαιρέσει». (Ιωάννης 16:20, 22)

Έτσι, όταν ο Ιωάννης γράφει, «Ελπίζω να σας επισκεφτώ και να τα πούμε από κοντά. Έτσι η χαρά μας θα είναι πλήρης», αυτή η χαρά είναι γεμάτη με πυκνό νόημα για εκείνον. Είναι ένας ισχυρός απόηχος των τελευταίων ωρών του με τον Ιησού και των εκατοντάδων ωρών που πέρασαν μαζί πριν από αυτό - περπατώντας στους ίδιους δρόμους, τρώγοντας το ίδιο φαγητό, βιώνοντας τις ίδιες αναμνήσεις, υπηρετώντας τους ίδιους άπορους ανθρώπους.

Αυτή η χαρά, για τον Ιωάννη, δεν αφορά απλώς την ανανέωση μιας καλής παρέας˙ αφορά αυτό που είναι κοντά στην καρδιά τού τι σημαίνει να ακολουθείς τον Ιησού. Πλαστήκαμε και κληθήκαμε και λυτρωθήκαμε και εξοπλιστήκαμε να βρούμε τη χαρά μαζί — να συναντήσουμε τον Θεό δίπλα, δίπλα, όχι μόνο μέσω Wi-Fi.

Οικογένειες Φτιαγμένες για Σώμα

Αυτή η χαρά δεν μπορεί να εκπληρωθεί μέσω ενός live streaming, επειδή οι ψυχές μας δεν φτιάχτηκαν τελικά για στίχους και κηρύγματα˙ ήμασταν φτιαγμένοι για να είμαστε μέρος ενός σώματος. Ο απόστολος Παύλος γράφει,

«Ο Χριστός μοιάζει με το σώμα, που ενώ είναι ένα, έχει πολλά μέλη· και όλα τα μέλη του ενός σώματος, αν και είναι πολλά, αποτελούν ένα σώμα. […] Γιατί, βέβαια, το σώμα δεν αποτελείται από ένα μέλος αλλά από πολλά». (1 Κορινθίους 12:12, 14)

Οι οικογένειες που παραλείπουν σταθερά να βρίσκονται στην εκκλησία είναι σαν κομμένα χέρια ή γυάλινα μάτια. Δεν θα ήμασταν μόνο άσχημοι, αλλά και λειτουργικά άχρηστοι. Και όχι μόνο άχρηστοι, αλλά θα βλάπταμε πραγματικά το σώμα που μας χρειάζεται — πνευματικοί ακρωτηριασμοί. Πού είναι η αίσθηση της ακοής; Στο σπίτι, κάτω από κουβέρτες, βλέποντας σε replay το live streaming. Πού είναι η όσφρηση; Απολαμβάνοντας περισσότερη ξεκούραση γιατί είναι πολύ δύσκολο να βγούμε έξω. Πού είναι η αίσθηση της χαράς; Έχει σβήσει και διαλυθεί από την απουσία μας.

Η χριστιανική χαρά εξαρτάται από την τακτική φυσική παρουσία γιατί έτσι λειτουργεί ένα σώμα.

«Αντίθετα, έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη, ας φτάσουμε σε όλα μας αυτόν που είναι η κεφαλή, δηλαδή το Χριστό. Αυτός συναρμολογεί και συνδέει με αρθρώσεις ολόκληρο το σώμα· και κάθε μέλος, κατά το μέτρο του χαρίσματος που του χορηγήθηκε, συμβάλλει στην αύξηση του σώματος και στην οικοδομή του με αγάπη». (Εφεσίους 4:15–16)

Μαζί με τον Παύλο, ο Ιωάννης γνώριζε ότι αυτή η χαρά λειτουργούσε σε πραγματικές, συνεχείς, ζωντανές σχέσεις. Άλλωστε, μας έδωσε την πολύ σημαντική εντολή του Ιησού: «Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο. Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο» (Ιωάννης 13:34–35). Πώς θα αναγνωρίσει ο κόσμος ποιος είναι με τον Ιησού; Με το πώς αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Και πώς θα αγαπάμε ο ένας τον άλλο χωρίς να δεσμευόμαστε να δούμε ο ένας τον άλλον;

Τι δεν μπορούν να αντέξουν οι οικογένειες.

Όταν ήμουν ακόμη ελεύθερος, μερικές φορές μπερδευόμουν γιατί οι οικογένειες δυσκολεύονταν τόσο πολύ να φτάσουν στην εκκλησία. Σίγουρα, μπορεί να υπάρχουν περισσότερες τρίχες για χτένισμα και κορδόνια για δέσιμο, αλλά πόσο δύσκολο θα μπορούσε να είναι πραγματικά; Αυτή η αφελής απορία έπεσε στα βράχια των δικών μας τρομερών διδύμων. Τα εμπόδια στην κανονική εκκλησιαστική ζωή με τα μικρά παιδιά είναι αναμφισβήτητα. Ακούστε με, όμως, συμπάσχοντες γονείς: οι ανταμοιβές είναι επίσης αναμφισβήτητες.

Καμία οικογένεια δεν έχει την πολυτέλεια να κάθεται τακτικά έξω την Κυριακή το πρωί. Σίγουρα, δεν θα είμαστε πάντα τόσο τακτοποιημένοι όσο θα θέλαμε, και πιθανότατα δεν θα είμαστε πάντα στην ώρα μας, αλλά με την πάροδο του χρόνου ολόκληρη η οικογένειά μας θα είναι πιο χαρούμενη που βρισκόμαστε εκεί. Το στυλό και το μελάνι δεν αρκούν˙ ούτε τα podcast και τα email. Πλαστήκαμε για μια πρόσωπο προς πρόσωπο, ώμο με ώμο χαρά στην εκκλησία. Είμαστε φτιαγμένοι για ένα σώμα. Είμαστε πλασμένοι να ανήκουμε. Και μόνο η παρουσία μας φέρνει αυτό το χαρούμενο «ανήκειν» σε πλήρη πραγματικότητα.

ΣτΜ1. Όταν μετά τις πρώτες, σκληρές, καραντίνες βούιζαν τα κανάλια με ειδικούς, πολιτευτές, απελπισμένους γονείς, και άλλους, για τη μεγάλη σημασία της κοινωνικοποίησης των παιδιών στο σχολείο, όλοι προσανατόλιζαν τη σκέψη τους στο να βρεθεί το παιδί τους μαζί με την παρέα του. Η κοινωνικοποίηση, όμως, που αποτελεί και το βασικό λόγο ύπαρξης του σχολείου μέσα σε μια κοινωνία, δεν είναι μόνο να βρεθεί το κάθε παιδί με την παρέα του. Τα πιο σημαντικό είναι να βρεθεί με άλλα παιδιά που δεν είναι η παρέα του και που δεν θα ανήκουν, ίσως ποτέ, στις προτιμήσεις του. Γιατί ο στόχος του σχολείου είναι να μορφώσει ένα παιδί στο πώς να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις, που θα είναι μάλλον ο κανόνας στη ζωή ενός ενήλικα. Το ίδιο και στην εκκλησία. Κι εκεί πολλές φορές θα τριφτούμε με γυαλόχαρτο σε σχέσεις με ανθρώπους που είναι αδερφοί και αδερφές μας. Μόνο έτσι θα λειανθούμε στο σχήμα που ο Λυτρωτής μας επιθυμεί.

ΣτΜ2. Ας μην κάνουμε το λάθος να νομίσουμε ότι το άρθρο απευθύνεται μόνο σε γονείς.

#οικογένειες #γονεις #εκκλησία

0 notes