#άντε να μας μπει καλά το 24

[parapentelove]

Καλή χρονιά είπαμε;

[sport-nea]

Βρήκε συμπαίκτες ο Αγκάμεζ και το έκανε πιο εύκολο...

Έχοντας από την μία τα δεδομένα του πρώτου αγώνα στο Ρέντη για το πρωτάθλημα, αλλά και την συνολική παρουσία των δύο ομάδων, ήταν λογικό να περιμέναμε να δούμε ένα ντέρμπι στο χθεσινό ημιτελικό του Λιγκ Καπ ανάμεσα στους δύο... αιώνιους και πάλι στο «Μελίνα Μερκούρη». Ένα ντέρμπι που είδαμε μόνο για δύο σετ και μετά ο Ολυμπιακός έφτασε σε μια εξαιρετικά άνετη νίκη επί του Παναθηναϊκού. Και επειδή το βόλεϊ δεν είναι επιστήμη, αλλά απλά πράγματα, το έκανε επειδή απλά έχει καλύτερο και πιο ποιοτικό ρόστερ. Αυτό το ρόστερ συνολικά, δεν είχε φανεί τόσο στο πρωτάθλημα, όπου ναι μεν οι Πειραιώτες επικράτησαν επίσης με 3-1, αλλά πολύ πιο δύσκολα με όλα τα σετ να κρίνονται στις λεπτομέρειες. Τότε είχε αναλάβει δράση ο Λίμπερμαν Αγκάμεζ κερδίζοντας όλους τους τελευταίους πόντους και φτάνοντας τους 29 πόντους με το εντυπωσιακό 24/38 επιθέσεις. Και στον ημιτελικό του Λιγκ Καπ ο Κολομβιανός ήταν και πάλι ασταμάτητος έχοντας 26 πόντους αυτή την φορά με το επίσης εξαιρετικό 61% στην επίθεση, με τον Ολυμπιακό να κερδίζει μετά το δεύτερο σετ με χαρακτηριστική άνεση. Η διαφορά του τότε με το τώρα, είναι πως τώρα ο πρώην ηγέτης του «τριφυλλιού» δεν ήταν απελπιστικά μόνος του όπως στο πρωτάθλημα όπου κανείς άλλος από τον Ολυμπιακό δεν έφτασε τον διψήφιο αριθμό πόντων, αλλά επιτέλους για τον ίδιο και την ομάδα του, είχε δίπλα του συμπαίκτες που στάθηκαν επάξια δίπλα του και συνέβαλαν τα μέγιστα στο να έρθει αυτό το 3-1. Τότε είχε δείξει πως ακόμα και μόνος του μπορεί να πάρει παιχνίδια. Και τώρα αν κρίνουμε από την απόδοσή του θα μπορούσε να το κάνει, απλά δεν χρειάστηκε. Και δεν χρειάστηκε γιατί οι Κοκκινάκης και Τσούπκοβιτς δεν ήταν κομπάρσοι, αλλά πρωταγωνιστές. Ο πρώτος έκανε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του σε ντέρμπι έχοντας 16 πόντους με το πολύ καλό 55% στην επίθεση, πήρε τρεις άσους και κέρδισε σημαντικούς πόντους. Το πιο σημαντικό είναι πως μετά τα δύο πρώτα σετ βοήθησε σε μεγάλο βαθμό και τον Στεφάνου στην υποδοχή, λύνοντας έτσι τα χέρια του Στιβαχτή που μοίραζε πιο άνετα το παιχνίδι. Ο Σέρβος από την άλλη ήταν η αποκάλυψη του ντέρμπι. Όχι δεν ήταν εξαιρετικός, είχε και πάλι την κάκιστη υποδοχή του, όμως η τεράστια διαφορά από το ματς του πρωταθλήματος ήταν μία. Αρχικά ο Μπόσκαν βρήκε τον τρόπο και τον έκρυψε, με τον Τσούπκοβιτς να παίρνει συνολικά μόλις 10 πρώτες μπάλες σε όλο το ματς και το κυριότερο είναι πως και ο ίδιος όχι απλά δεν το έβαλε κάτω όπως σχεδόν σε κάθε ντέρμπι, αλλά έβγαλε ψυχή και βοήθησε στην επίθεση. Οι 12 πόντοι με τα 3 μπλοκ και τον 1 άσο ήταν καταλυτικοί, γιατί όσο έμενε μέσα και δεν τον έπαιρνε από κάτω, υπήρξε το φόβητρο για την επίθεση του Παναθηναϊκού και θύμισε έστω και λίγο τον παίκτη που ανάγκασε τους... ερυθρόλευκους να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τον αποκτήσουν. Απέναντι σε αυτή την τριάδα, άντε τετράδα γιατί και ο Στιβαχτής ήταν πολύ καλός δείχνοντας πως ο Ολυμπιακός έχει δύο ισάξιους πασαδόρους, ο Παναθηναϊκός στο πιο σημαντικό φετινό του ματς παρέταξε σχεδόν μόνο τον Γκονζάλες και τους Τσίροβιτς και Ρανγκέλ κατά διαστήματα. Οι... πράσινοι ήταν σαν να έμειναν στο πρώτο σετ το οποίο κέρδισαν με άνεση, πάλεψαν και με το παραπάνω το δεύτερο παρότι βρέθηκαν πολύ πίσω και μετά το χάος. Ειδικά στο τρίτο σετ ήταν σαν να μην κατέβηκαν καθόλου στο τάραφλεξ με συνέπεια να έρθει αυτό το 25-8. Ο Παναθηναϊκός από την αρχή της χρονιάς ξέρει πως έχει λίγες εναλλακτικές λύσεις και προσπάθησε να ζήσει με αυτό. Το έκανε και πιστεύουμε πως θα το κάνει καλά και στην συνέχεια. Όμως χθες το πλήρωσε. Το πλήρωσε μη έχοντας παίκτη να μπει για να ξεθολώσει ο Μελγκαρέχο. Ο μικρός είναι σούπερ ταλέντο, αλλά σε ένα ματς που κρίνεται ένας τίτλος και όχι απλά μια πρόκριση, ήταν λογικό να μην τραβήξει, να αγχωθεί και αυτό έγινε στο Ρέντη. Ο Μαρούλης που φέτος έχει κάνει εξαιρετική χρονιά (όπως και ο Κουβανός μην τον αδικούμε), όταν και αυτός δεν είχε καθαρό μυαλό, από τις άσχημες υποδοχές ή κάποιες δικές του κακές πάσες, δεν υπήρξε κάποιος να μπει για να ξεκουραστεί και να ξελαμπικάρει βρε αδερφέ. Στον αντίποδα αυτό το είχε ο Ολυμπιακός που έβαλε τον Φράγκο, έβαλε τον Ρουμελιωτάκη, έβαλε τον Σουλτανόπουλο, παίκτες δηλαδή που σε κάθε ελληνική ομάδα θα ήταν βασικοί. Εκεί κρίθηκε το ντέρμπι. Εκεί και στον τρόπο που ο Μπόσκαν μπόρεσε να πάρει ότι καλύτερο μπορούσε από τον Τσούπκοβιτς, αλλά και τον Κοκκινάκη, όταν το έκανε αυτό, όλα ήταν πιο εύκολα για τους Πειραιώτες και έτσι το 3-1 και η πρόκριση στον τελικό, όπου είναι και το φαβορί ήρθε εύκολα... ΥΓ: Για το ΠΑΟΚ-Ηρακλής είπαμε πως δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά. Ο... δικέφαλος μόνο αν... αυτοκτονήσει δεν θα κερδίσει, αν και για την ομάδα του Γιάννη Καλμαζίδη το σημαντικό είναι ο παίκτης που θα αντικαταστήσει τον Γκόμεζ. Ένας παίκτης που είναι σε θέση να κάνει την διαφορά και να κάνει και πάλι τους Θεσσαλονικείς φαβορί για τον τίτλο... ΥΓ1: Ωραία, όλοι λένε πως αν σταματήσεις τον Αγκάμεζ, τότε ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κερδίσει κάποιο ντέρμπι. Μαζί σας, αρκεί να βρείτε τον τρόπο να σταματήσετε τον Κολομβιανό. Ο άνθρωπος είναι πολυτέλεια για το πρωτάθλημά μας αυτή την χρονική περίοδο και μόνο αν αυτός δεν είναι καλά σταματιέται. ΜΟΝΟ όμως... ΥΓ2: Όποιος και να το πάρει (ο Ολυμπιακός ξαναλέμε είναι το φαβορί), το φετινό Λιγκ Καπ έχασε τεράστια ευκαιρία να γίνει μια σωστή διοργάνωση. Από γιορτή μετατράπηκε στο απόλυτο φιάσκο και καλό θα είναι μόλις τελειώσει να υπάρχει και καμιά συγγνώμη από όσους φταίνε. ΥΓ3: Τεράστια νίκη στην Τουρκία για τις γυναίκες του Ολυμπιακού. Νίκη επί μιας ομάδας που τα προηγούμενα χρόνια ούτε θα σκεφτόντουσαν ελληνικές να την κερδίσουν. Οι... ερυθρόλευκες φαίνεται πως μπορούν να πετύχουν σπουδαία πράγματα και πως έχουν το μυαλό τους στην Ευρώπη, έτοιμες να καταφέρουν να φτάσουν όσο πιο ψηλά γίνεται...