#δεν θα σε ξανα δω

[nofuckinlabels]

.

Μου λειπεις

Για πρωτη φορα οχι απο ανασφαλεια

Δεν μου λείπεις γιατι ολα μεσα μου φωναζουν οτι δεν εισαι δικος μου

Πριν λιγες μερες σε βιωσα ξανα απο την αρχη

Σε ερωτευτηκα

Δεν μπορεσα να κοιμηθω εκεινο το βραδυ

Η απουσια σου ειναι επώδυνη ομως καθε φορα που δακρυζω, χαμογελαω ταυτοχρονα

Μου λειπει ο τροπος που χαμογελας, η μυρωδια σου, τα χρωματα που επαιρνε ο ουρανος το απογευμα οταν ησουν διπλα μου και ο τροπος που ακουγα την μουσικη οταν μιλούσαμε

Σου εγραψα πως ασυνείδητα μεγαλώνουμε μαζι

Αυτο το αορατο νημα μας κρατα μαζι

Για πρωτη φορα δεν φοβαμαι

Αληθεια για πρωτη φορα ξερω οτι θα πανε ολα καλα

Ομως δεν μπορω να περιμενω

Χρειαζομαι τα χερια σου στο προσωπο μου

Θα ηθελα να εχω την δυναμη να σε παρω τηλεφωνο και να σου πω οτι θελω να σε δω

Να εχεις ενδοιασμους στην αρχη και σταδιακα να σε απογυμνωσω απο τις ενοχες

Να σου δινω ενηλικα φιλια και να ξεχάσεις την υπαρξη του χρονου και της ροης του

Αληθεια αν ηταν στο χερι μου

Με καποιον τροπο θα περνουσαμε το καλοκαιρι μαζι

Και οταν ερχοταν ο χειμωνας θα τον αγκαλιαζα

Θα εβγαζα απο την ντουλαπα τις χνουδωτές κουβερτες και τα φουτερ που μου άφησες και θα αφηνα την νοσταλγια να με μεθυσει

Θα αποκοιμιομουν χαρουμενη με την θύμηση σου

Με ενα ιδανικο

[georvsd]

Αγαπημένε Τζεο, δεν ξέρω αν χρησιμοποιείς ακόμα το tumblr ή αν θα το διαβάσεις κάποια στιγμή but imma shoot my shot anyway. Χάζευα χθες και σήμερα στορι από το λαιβ στη Θεσσαλονίκη και, όπως περίμενα, έβλεπα μόνο τον Σολ και τη Μαρσο να τα σπάνε. Σε κάποιο στορι που πήγα να προσπεράσω έπιασα τη φωνή σου και αμέσως σταμάτησα για να το δω. Τραγουδούσες το κουπλέ σου από το Μεγαλύτερο μου Λάθος και για κάποιο λόγο ήταν πάρα πολύ αναζωογονητικό να ακουω εσένα αντί για τον Σολ ή το πλειμπακ να τραγουδάς τους στίχους σου. Δεν ξέρω αν είπες μόνο αυτό μιας και δεν είδα άλλο στορι ή αν είχε το κοινό τη τύχη να σε απολαύσει λίγο παραπάνω, πάντως εμένα μου αναθέρμανες την επιθυμία να σε ξαναδώ λαιβ. Προσωπικά έχω να σε δω λαιβ από το 21 (παρόλο που δεν εχω χάσει κανένα λαιβ στη πόλη μου) και χάρηκα παρα πολύ που σε ξανα είδα στη σκηνή έστω και από στορι. Πάντως ήσουν φανταστικός, ελπίζω αν στο επιτρέπουν οι συνθήκες να εμφανίζεσαι περισσότερο στη σκηνή. Αυτά είχα να πω, συγγνώμη για το σεντόνι αλλά ενοιωσα την ανάγκη να σου μεταφέρω το θετικό συναίσθημα που μου δημιούργησες. Alles klar <3

Ευχαριστω για ολα ❤️ τα διαβαζω ολα!

[psychotiko-epeisodio]

Κάθε φορά που φεύγεις το μόνο που ελπίζω είναι το ποτε θα ξανά γυρίσεις γιατί πλέον μόνο αυτό ξέρεις να κανείς απλά κάθε φορά που φεύγεις τα λογια σου είναι όλο και πιο βαρειά πονάνε όλο και περισσότερο αλλά το προβλημα είναι οτι όσο και να με εχεις πληγώσει εγω παντα θα σε αγαπαω και είναι αυτό που πονάει περισσότερο.Ισως κάθε φορά που φεύγεις και σε αφήνω να ξανά έρθεις είναι γιατί ελπίζω να δω τον άνθρωπο που ήσουν στις αρχές αλλά είναι σαν τις ταινίες τις βλέπεις ξανά και ξανα λες και δεν ξέρεις τι τελος θα έχει..

Γιατί ρε παιδιά μας πληγωνετε έτσι💔

[parapentelove]

ξανα εβλεπα επαναλήψεις δεν μπορώ να περιμένω μέχρι την επόμενη μέρα που θα δείξει το μεγκα το επόμενο επ γτ είμαι ανυπόμονη να δω τι θα γίνει στο επόμενο λες και δεν τα εχω δει όλα 527892862628 φορές με αποτέλεσμα να τελειώνω όλη την σειρά το πολύ σε δυο εβδομάδες και μόλις ξαναείδα το επ που ο Φώτης εξηγεί στην αγγελα γτ δεν πρέπει να τα παρατήσουν και γενικά της έλεγε πως δεν είναι πιόνια σε αυτη την ιστορία αλλά παίχτες συνειδητοποιώ γιατί το ιντρο είναι σε ένα επιτραπέζιο

[vakerill]

Ποτε δεν ανυπομονουσα να παω στο χωριο. Πάντοτε συμβιβαζόμουν γιατι ηταν μια συνήθεια που δεν αλλαζε κανενα απο τα παιδικά μου καλοκαίρια. Ξεκινούσαμε νωρις το πρωί για να απολαύσουμε τη διαδρομή και να αποφύγουμε την κίνηση. Η καθημερινοτητα στο χωριο ηταν ηρεμη και ομορφη τις δυο εβδομαδες που συνηθως κρατούσε. Τα πρωινά ξυπνούσα παντα απο την μουσικη που επαιζε στην αυλή, τον ηχο απο το ταβλι και τις μυρωδιές απο το μεσημεριανο φαγητό που ετοίμαζε η γιαγιά μου. Ετρωγα πρωινο και σχεδον αμεσως ετοιμαζόμουν για τη θάλασσα. Ανεβαίναμε τρικαβαλο στη μηχανή. «Σαντουιτς», ετσι το λέγαμε. Στη θαλασσα εκανα βουτιές απο τους ώμους του μπαμπα μου. Μετα γυρνούσαμε, και αφου εκανα μπανιο στην αυλη με το λάστιχο, ετρωγα μεσημεριανο και ξαπλωνα. Τα μεσημέρια επικρατούσε απόλυτη ησυχία στο σπιτι «μη τυχόν και ξυπνησει ο παππους». Οταν τελικα ξυπνούσε, εφευγα και συναντούσα τις αγαπημένες μου φιλες. Πολυ περπάτημα, πολλες βολτες, μουσικη, αστεια. Παντα θέλαμε να εξερευνούμε τα «στοιχειωμένα σπιτια του χωριού», αυτα που ηταν εγκαταλελειμμένα και για τα οποια τα μικρά μας μυαλουδάκια επιζητούσαν μια τρομακτική ιστορια ωστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε την εγκατάλειψη τους.

Ποιος θα μου ελεγε πως εχω να μιλησω με αυτα τα κοριτσια πολλα χρόνια, πως ειναι ενήλικες πια και ξεκινούν τις δικες τους ζωές και ισως να μην τις ξανα δω ποτέ.

Ποιος θα μου έλεγε πως πεντε χρονια αργότερα, το σπιτι στο οποιο περασα ολα μου τα παιδικά καλοκαίρια, θεωρείται και εκεινο ενα απο τα πολλα στοιχειωμένα σπιτια του χωριού, που ο μικρός μου εαυτός θα πάσχιζε να εξερευνήσει.

Ποιος θα μου έλεγε, πως πεντε χρονια αργοτερα οι τρεις απο τις πεντε φωνές που ηχούσαν σε αυτο το σπιτι τις πρωτες δεκαπέντε μερες καθε Αυγούστου θα ειχαν σβήσει και θα ειχαν χαθει για παντα…

[nikoulini]

~Ολα θυμιζουν εσενα~

Πισω ξανα στην πολη που γνωριστηκαμε…

Η καρδια μου χτυπαει δυνατα και ελπιζω πως θα σε δω σε ολους εκεινους τους δρομους που καποτε περπατησαμε μαζι.

Ομως εσυ δεν εισαι πια εδω. Το μονο που εχει μεινει ειναι οι αναμνησεις σου. Οι δικες σου στιγμ��ς.

Αυτες μου ανηκουν και παντα θα με ακολουθουν.

[xehasmenesithakes]

Γραφω σε σενα ξανα,εχω συνηθησει να γραφω σε σενα,αν και ξερω οτι δεν εισαι δω πια να διαβαζεις τα γραπτα μου.Η απουσια σου ειναι μια πληγη που θα μεινει παντα ανοικτη.Δεν ξερω αν στο χω πει αλλα δεν θα συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου για τον τροπο που σε εχασα,δεν ξερω γιατι παλι μιλαω για τα παλια.Αλλα με τρωνε απο μεσα,η σταση μου,το ποσο κατω απο το υψος των καταστασεων υπηρξα.Καθολου Χαρης εκ μερους μου,μια εκδοχη μου εχει μεινει εκει να μου το θυμιζει καθε μερα,το ποσο λιγος υπηρξα για μια φορα.Χαιδευω τον εαυτο μου και προσεχω την πληγη,δεν ειμαστε μια πραξη μας ειμαστε ολες δεν ειμαστε μια κουβεντα ειμαστε ολα οσα εχουμε πει.Ξερω ποιος ειμαι,μαθαινω γρηγορα ευτυχως δεν κανω τα ιδια λαθη δυο φορες.Η μανια μου να μαι σωστος στα παντα,οι φορες που το πεισμα μου δεν με αφηνε να σε αισθανθω,η αντιδραστικοτητα μου.Ολα τα εξεταζω ξανα και ξανα,βελτιωνομαι πραγματικα.Η βαθια αποδοχη του οτι ειμαι λαθος,πυροδοτησε την πιο δραστικη εξελιση που εχω βιωσει σαν ανθρωπος.Στο ονομα σου καθε μου προσπαθεια να γινομαι καλυτερος και ποτε δεν θα επαναπαυτώ,νιωθω οτι στο χρωσταω.Μακαρι να χα να σου δωσω περισσοτερα.Εχω τοσους δαιμονες να νικησω και τοσα βουνα που με περιμενουν να τα ανεβω αλλα δεν μπορω να παψω να σκεφτομαι ποσο ποναω που δεν ειμαι εκει να σε κραταω απο το χερι για να ανεβαινουμε τα δικα σου.Αλλα ισως ετσι ειναι η ζωη,απαιτει την γνωση της ατομικοτητας μας,του δρομου μας που δεν γινεται παντα να ναι κοινος.Μου λειπεις πολυ,δεν ξερω γιατι αργησα να το γραψω τοσο.Μου λειπεις με εναν τροπο που και να σε δω δε θα παψω να το αισθανομαι,ισως μου λειπουμε και οι δυο.Αν ειχα ενα μαγικο ραβδι θα τα πηγαινα ολα απο την αρχη..αλλα δεν ειμαστε στη χωρα των θαυματων.Το μονο που ελπιζω ο δρομος σου να ναι καλος οχι πολλες ανηφορες οχι πολλες βροχες,και με ξερεις…ποσο ονειροπολος ειμαι,ισως μια μερα διασταυρωθει ξανα με τον δικο μου.

[haunted-muse]

7 (εφτά)

Δεν ξέρω πως να το γράψω αυτο χωρίς να καρφώσω το στυλό στην καρωτίδα μου, γιατί δεν ξέρω πως να γραψω για εσένα αν δε γράψω με αίμα.

Κάθε φορά που σε βλεπω νιώθω τα σώθηκα μου να δένονται κόμπος με την καρδιά μου. Όταν μου μιλας θέλω να ξεράσω πεταλούδες και όταν δε μου μιλας οι πεταλουδες καρφώνονται στις φλέβες μου και πίνω τόσο που ξερνάω.

Ονειρευομαι πως ��υπνάω σε άλλη χώρα, όπου έχω άλλο όνομα και άλλη ιστορία και κανεις δεν σε έχει ακουστά, και εκεί περπατάω ελευθερη σε δρόμους που δεν είναι μολυσμένοι από την ανάμνηση να τους κατηφορίζουμε μαζί.

Εκεί κάνει πάντα κρυο και δε μυρίζει νυχτολούλουδο. Δεν ακουγονται πυροτεχνήματα γιατί πεθάναμε εμείς και κανεις δε γιορτάζει πλεον.

Εκεί δεν αγαπηθηκαμε ποτέ, δε μελανιασες ποτέ το πρόσωπο μου και δεν έφυγα από το σπίτι σου κλαίγοντας για 887 βήματα, μέχρι την εξωπορτα μου, και για 3 χρόνια, μέχρι που σε αγκάλιασα ξανα.

Κάθε φορά που σε σκέφτομαι νιώθω κουρασμένη και κάθε φορά που νιώθω κουρασμένη σκέφτομαι πως η τελευταία φορά που ένιωσα ξεκουραστη ήταν στο κρεβάτι σου, με το χέρι σου περασμένο σαν κολιε γυρω απο το λαιμό μου, ενώ αργότερα τα νυχια σου άφησαν σημάδια στα πλευρά μου που βρίσκονται ακόμα εκεί και δεν μπορώ να με κοιτάξω στον καθρέφτη χωρίς να δω εσένα.

Κάθε πρωί ξυπνάω στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη, και περπαταω στην ίδια γειτονιά και βλέπω την ταράτσα που σε φιλησα πρωτη φορα και περνάω από το σημείο που κλαίγοντας σου ειπα πως ήθελα να πεθάνουμε μαζί.

Παλευω με το φάντασμα σου χρόνια. Στα όνειρα μου, μου φτιάχνει καφέ. Όσο είμαι ξυπνια, σπάει κάθε κουπα.

Είσαι σφαίρα μόνιμα σφηνωμένη στην καρδιά μου.

Πλέον ξέρω πως ακόμα και αν ξυπνήσω στην άκρη της γης, θα ελπίζω να σε δω κάθε φορά που στρίβω στη γωνια.

//

σεροτονίνη

[iwantaltitude-02]

01/03/2023

Δεν μπορώ να περιγράψω την θλίψη μου . Η σκέψη μου είναι συνέχεια στους ανθρώπους που ενα τηλεφώνημα τους άλλαξε ολόκληρη την ζωή τους , έχασαν τα παιδιά τους , τους άντρες , τις γυναίκες τους και τους φιλους τους … Θ��ούλη μου βάλε το χέρι σου , βοήθησε αυτούς τους ανθρώπους … Εύχομαι ποτε κανέναν να μην ξανα βρει τέτοιο κακό . Μικρές αποφάσεις της στιγμής , αν θα πάρω τρένο ή λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι μου , να πάω να δω τους δικους μου , που καταλήγουν σε ένα « μακάρι να μην είχα μπει σε εκείνο το τρένο » με έκαναν να σκεφτώ ποσο χρόνο ξοδεύουμε σε ανόητα πράγματα και ποσα αλλα θεωρούμε δεδομένα ενώ δεν είναι … Σήμερα , ας στείλουμε ένα μήνυμα σε όλα τα σημαντικά άτομα για εμάς , ας τους πούμε ποσο τους αγαπάμε και από δω και πέρα να τους το λέμε πιο συχνά .. Να μην κρατάμε κακίες . Να ζούμε . 🕊❤️

[kalogria]

Έστειλα πρώτος και επέμεινα. Έτσι κέρδισα την προσοχή της. Κατάφερα να την κάνω να κερδίσει κάποιο ενδιαφέρον πάνω μου. Προσπάθησα να μάθω όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ. Το αγαπημένο της χρώμα, το αγαπημένο της τραγούδι, το αγαπημένο της σνακ. Σιγά σιγά ήθελα να ακούω νεα της. Να ακούω πως πέρασε την μέρα της και να ακούω κάθε καλημέρα και καληνύχτα της. Της έδωσα το τηλέφωνο μου με ένα έξυπνο τρόπο και αυτή με κάλεσε πρώτη. Η έκπληξη σίγουρα φάνηκε πάνω μου καθώς το σχολίασε και η παρέα μου. Ανταλλάξαμε 2 κουβέντες μόνο κι όμως με είχε ήδη κερδίσει. Ήθελα τόσο πολύ να την γνωρίσω και να μάθω ακόμα περισσότερα γι αυτήν. Την φωνή της την είχα ξανα ακούσει. Την είχα ακούσει να τραγουδά και την είχα ακούσει και σε ηχητικά. Κι όμως εκείνη τη στιγμή ήταν αλλιώς. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελη δεν ήταν πλέον ένα απλό ηχητικό ούτε ένα βίντεο στο ινσταγκραμ. Όλα μου έλεγαν να πάω να την γνωρίσω και αυτό έβαλα σκοπό να κάνω. Δεν με πίστευε νόμιζα ότι ήμουν μόνο λόγια και εγώ πήρα το θα��ος και της είπα ότι θα πάω να την βρω και θα πάω σπίτι της. Το μόνο που χρειάστηκε γι αυτή την τρελη ιδέα ήταν απλά να ακούσω ότι θα με κλέψει από την Αννα που ήθελα να πάω να με φιλοξενήσει. Κι έτσι σιγά σιγά ήρθε η μέρα που θα πήγαινα. Θα πήγαινα για να γνωριστούμε κι όμως είχα πακετάρει ήδη αρκετά ρούχα για να περάσω τις γιορτές μαζί της. Την περίμενα να φτάσει στη στάση του μέτρο που θα με έβρισκε και από το μυαλό μου περνούσαν άπειρες σκέψεις. Να την αγκαλιάσω; Να μην φιλήσω; Τι να της πω; Δεν ήξερα! Ήρθε την πήρα μια σφιχτή αγκαλιά και ξεκινήσαμε για το σπίτι της. Άλλαξα έβαλα πιτζάμες και θα πήγαινα στο κρεβάτι να ξαπλώσουμε. Δεν σκεφτόμουν τίποτα περίεργο ούτε πρόστυχο κι όμως όλα μέσα μου την ήθελαν συγχρόνως. Είχα μπροστά μου ένα χαμογελαστό άγγελο! Ήταν χαρούμενη και ήμουν και εγω. Κοιμηθήκαμε και όταν σηκωθήκαμε αυτή διαβασε και εγω έκανα δουλειά. Ήπιαμε τσάι μαζί και μαζί κάναμε τις υποχρεώσεις μας. Οι μέρες περνούσαν όλα ήταν υπέροχα και εγω ήμουν έτοιμος να κάτσω εκεί για Χριστούγεννα ενώ θα έφευγα. Όταν το έμαθε έλαμψε. Δεν θα περνούσε με τους γονείς της γιορτές και δεν ήθελε να είναι μόνη. Πάνω από όλα ήθελε να είναι μαζί μου. Όταν έφυγα δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι ποτε θα την ξανά δω. Τα πράγματα ήταν δύσκολα. Η αποσταση αν και όχι τεράστια ήταν μεγάλη και τα χρήματα πολλά. Κάθε φορά που πήγαινα να την δω κάθε φορά ήμουν και πιο ευτυχισμένος. Κάθε φορά όμως εκείνη κάτι έχανε. Ένιωθα ότι χάνει απορώ διάθεση της. Όσο πιο πολύ με αγαπούσε τόσο πιο πολύ ένιωθα ότι βυθίζεται στον φόβο και την αρνητικότητα. Ίσως έπρεπε να της το συζητήσω πιο νωρίς. Αλλά δεν το έκανα ποτε και Ισλανδίας θα μου το συγχωρήσω ποτε! Μου είπε ότι δεν της στεκόμουν όπως έπρεπε και ίσως να έχει δίκιο. Κάθε φορά όμως που της έλεγα τι έχει και ήθελα να το συζητήσουμε εκείνη μου έλεγε ότι δεν υπάρχει λόγος να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Ίσως δεν το καταλάβαινε ίσως δεν καταλάβαινα εγω τι πρέπει να κάνω. Ίσως δεν ήξερα τι να κάνω. Η διάθεση της πήγαινε όλο και περισσότερο στην ενωτικότατα. Σιγά αίγα μου έλεγε περισσότερα. Μου έλεγε ότι σκέφτεται ότι θέλει να τελειώσει τη ζωή της. Ότι δένε χάι νόημα να ζει και εγω δεν έκανα τίποτα. Δεν ήξερα τι να κάνω! Δεν ήθελα να τη χάσω και δεν μπορούσα να είμαι δίπλα της να της σταθώ. Πλέον την έχασα για πάντα και δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Ότι και να γίνει τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Έγινα από τον άνθρωπο που της έχει αλλάξει τη ζωή και δεν θέλει να χάσει… ο άνθρωπος που την έκανε να χάσει τον εαυτό της.

[nofuckinlabels]

2022

Σημερα μου ηρθε στο μυαλο η περιοδος που χωρισαμε

Ειχα πει πως αν με ρωτουσαν αν θα το ξανακανα ολο απο την αρχη θα το εκανα χωρις δευτερη σκεψη

Και θα το εκανα

Ομως σημερα μας θυμήθηκα ολοκληρους

Θυμηθηκα την ημερα στην επιδαυρο

Θα ηταν η πρωτη σου νυχτα στην Ολλανδια και ο μπαμπας μου σκεφτηκε να με παει να δουμε μια τραγωδια

Με θυμαμαι να μην μπορω να με αναγνωρισω εκεινο το βραδυ

Ηταν μια φιμωμένη κριση πανικου

Ημουν στο αμαξι και δεν ηθελα να ξερει ο μπαμπας μου οτι βουλιαζω

Μου ειπες οτι την τελευταια μερα που βρεθηκαμε

Εκεινη που εκλαψες

Σκοτωσες ολα σου τα συναισθηματα για εμενα

Καταλαβες οτι ειχε τελειωσει

Εγω ακομα δεν τα εχω σκοτωσει

Σου εστελνα εμμονικα μηνυματα

Ντρεπομουν για αυτο

Ημασταν ακομα μαζι

Εκεινο τον μηνα ισως ακουστει χυδαιο παντως ενιωθα πως ερωτοτροπουσα με ενα πτωμα

Σου εστελνα και εβλεπα τις ωρες να ξεμακραίνουν

Καποιες στιγμες μου απαντουσες και πιστευα πως ακομα υπαρχεις

Εβρισκα σφυγμό

Μου εκανες κακο και το καταλαβες

Για αυτο με αφησες να σε αφησω

Το δερμα μου ηταν χλωμο εκεινο τον μηνα πριν χωρισουμε

Κρυωνα συνεχεια και ενιωθα μονη μου

Καποιος με ειχε πιασει απο τον λαιμο και με αναγκαζε να κο��ταζω καταματα τον θανατο

Να κοιταζω την εξαθλιωση του ερωτα

Εκεινες τις μερες ειχα γινει διαφανη

Ενιωθα σαν βρεφος που θα πεθαινε με τον πρωτο χειμωνα

Μια μερα πηγα βολτα με την μαμα μου στην παραλια

Της ειπα πως επρεπε να γυρισω στο σπιτι και εκανα εμετο

Αληθεια με πληγωσες.

Αληθεια σε πληγωσα

Λιγες μερες αφου χωρισαμε εγινε κατι με τον μπαμπα μου

Ηθελα να τρεξω στην αγκαλια σου και να μην κουνηθω μεχρι να συγχρονιστουν οι παλμοι μας

Δεν μπορουσα

Στο ειπα ομως

Μετα απο μηνες

Μπορουσα να νιωσω οτι κατι πεθανε μεσα σου τοτε

Δεν μετανιώνω

Θαυμαζω την νομοτελεια του κοσμου

Ομως ξερω οτι μεγαλωσαμε χωρια

Ελπιζω εστω και απο μακρια να με θαυμαζεις

Οταν τα καταφερνω

Οταν κανω βλακείες

Σε σκεφτομαι συχνα

Αν θα ησουν περηφανος για εμενα

Μεγαλωσα

Οσο γινομουν γυναικα αρχιζα να σε ερωτευομαι ξανα

Με διαφορετικο τροπο

Σημερα πονεσα

Φοβαμαι πως δεν θα χρειαστει να πουμε τιποτα αν ξανανβρεθουμε ποτε

Φοβαμαι πως αν εισαι εκει θα τρεξω για να σε δω

Εκεινο το κοριτσι ομως του Σεπτεμβρη χρειαζεται μια βραδια αδιακοπης συζητησης σε καποια ταρατσα

Χρειαζεται την λυτρωση ενος συγγνωμη

Τις προαλλες ειδα ενα ονειρο

Μου ειπες οτι θες να μιλησουμε

Ηρθα στο σπιτι σου

Κανεις απο τους δυο μας δεν ειχε αμυνες

Με αγκαλιασες για ωρα και μπορουσα να νιωσω οτι με χρειαζοσουν

Οτι το περιμενες χρονια

Δεν το περιμενα

Με πηρες απο το χερι και πηγαμε στην ταρατσα

Μου ειπες οτι σου έλειψα

Αρχισαμε να μιλαμε για την ζωη μας αυτα τα χρονια

Χαζογελουσαμε γιατι επιτελους ημασταν μαζι

Σου ειπα ποσο σε πληγωσα

Μου ειπες ποσο με πληγωσες

Περασαμε ωρες να κλαίμε

Και μολις αρχισε να ανατέλλει ο ��λιος

Ημασταν αγκαλια και ειχαμε ξαναγεννηθει

Και δεν θα εκρυβα ποτε ξανα τις πληγες μας

[o-monaxikos]

Γυναικοκτονία;

ΞΑΝΑ ΜΑΝΆ.

Και που 'σαι ακόμα...

Προβληματισμένος από τα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό, εξετάζω σε βάθος τους λόγους, που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον άντρα στο να σκοτώσει την γυναίκα του.

Την γυναίκα "του".

Το πρόβλημα βρίσκεται δυστυχώς σ' αυτό το "του", τ' οποίο κουβαλεί το δίχως άλλο μέσα του την κτήση.

Κι όταν η ρίζα κουβαλεί αρρώστια κι οι καρποί του δεντρού την ίδιαν αρρώστια θα κουβαλούνε δυστυχώς.

Κι έτσι μαθές αυτή η αρρώστια, περνώντας από γενιά σε γενιά,

σ' αυτό τον τόπο, από τη ρίζα γεννάται, από τη ρίζα μεγαλώνει και καθώς ωριμάζει, φέρει δυστυχώς στον καρπό της καρδιάς της, την σήψη της πατριαρχίας.

Εκεί που ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ αφέντης κύρης του σπιτιού, έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο κι όλους τους βλέπει σαν κτήματα του.

Οι ψυχές τους, είναι δικές του,

η γυναίκα του, του ανήκει, τα παιδιά του,

είναι κτήματα του, τα χωράφια, τα σπίτια, τα ζούμπερα, η προίκα της γυναίκας του,

τα πάντα. Του ανήκει η επιλογή να διαλέξει ακόμα και τον άντρα που θα παντρευτεί η γυναίκα του, επειδή ο τύπος έχει πέντε έξε ξερολιές κι ένα χωράφι με δέκα ριζοχάρακα.

Ο φονιάς του έρωτα...

Ο χειριστής των ψυχών...

Κι όταν λοιπόν τα παιδιά μεγαλώνουν με μια τέτοια νοοτροπία, πώς θέλετε

ν' αποφευχθούν τα χειρότερα;

Όταν κυριαρχεί στην ψυχή μόνο το αίστημα της κτήσης, ο χαμός της οποίας γίνεται κίνητρο του φόνου;

Σκότωσε την γυναίκα του από πάθος...

Την αγαπούσε τόσο που την σκότωσε.

Κύριε μαλάκα, είσαι σίγουρος ότι σ' έναν κόσμο ατελείωτο, είσαι ο μόνος που μπορείς να ικανοποιήσεις την γυναίκα σου;

Δε νομίζω.

Ο μόνος πόθος σου, έπρεπε να 'ναι να την βλέπεις ευτυχισμένη κι ίσως επειδή δεν

σ' ένοιαζε και τόσο η ευτυχία της,

για κείνο έφυγε μακριά...

Κι έτσι τρελάθηκες κι εσύ και τόσοι άλλοι εγωκεντρικοί νάρκισσοι του τίποτα και χάσατε μαζί μ' αυτή και τον λιγοστό νου που σας είχε απομείνει.

Γιατί απ' την στιγμή που χάνει κάποιος το "κτήμα" του, έρχεται η παράνοια και του χτυπά την πόρτα του μυαλού του.

"Αν θα με εγκαταλείψει η γυναίκα μου θα την σκοτώσω. Καλιά νεκρή παρά να την δω με άλλο."

Και τέτοιες μαλακίες που συχνά γρικώ να λένε κάτι απαίδευτα κατακάθια.

Πάντα αηδιάζω στ' άκουσμα της πρότασης "η γυναίκα μου, ο άντρας μου" και τα λοιπά.

Κανείς δεν είναι κανενός...

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό οι ανθρώποι εδώ, τόσο πιο γρήγορα θα καταφέρουν να εκπολιτιστούν.

Βασικά ποιοι ανθρώποι;

Εδώ πέρα, σ' αυτό τον τόπο, υπάρχει ακόμα μακρύς δρόμος και μεγάλη ανηφόρα μέχρι να καταφέρουμε ν' αλλάξουμε την νοοτροπία μας και να φερθούμε στον άνθρωπο ως άνθρωπο, για να μπορούμε να κερδίσουμε το δικαίωμα, να ονομαζόμαστε ανθρώποι.

Δεν λέω πως δεν υπάρχουνε εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά, γι'αυτό δεν έχω καμία αισιοδοξία περί αλλαγής νοοτροπίας του κοινωνικού συνόλου, γιατί δυστυχώς για μενα, θωρώ πολύ πιο πέρα απ' αυτό που θα 'πρεπε να θωρώ.

Κι αυτό με θλίβει απεριόριστα...

Ευτυχώς που δεν είχα ποτέ μια τέτοια εμπειρία στ' αναθροφίκια μου γι'αυτό να με συγχωρέσετε εαν δεν κατάφερα να περιγράψω μαστορικά τούτη την μάστιγα που ραπίζει τις ψυχές,

αφού η εμπειρία και μόνο,

σου επιτρέπει να μιλάς για μια κατάσταση.

Ο άντρας λέγεται ισχυρό φύλο,

μόνο και μόνο χάρη στην μυϊκή δύναμη που του χαρίζεται από την φύση.

Ο άντρας είναι αδύναμος ψυχικά όμως.

Κι όλα τα υπόλοιπα οφείλονται εκεί.

Κι άντε τώρα να κάθεσαι να εξηγείς...

[your-girl-circe]

Βασικά έχω τα θεματα μου , τοσα πραγματα που με πονανε, 1002 ιστοριες και είδα κάτι μόλις που με εχει κανει να ΦΡΙΚΑΡΩ πολύ άσχημα.

Ερωτηση: ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΤΎΧΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΜΜΟΝΙΚΟ ΜΑΖΙ ΣΑΣ;

Δηλαδή που να το γνωρίσατε απο τα παλιά, να μην έγινε κάτι, να το εχει κρατησει απο τοτε (τουλάχιστον εικαζω πως αυτο θα φταιει αλλιως δε βρισκω κατι αλλο) και να συνεχιζει να σε παρακολουθει, να διαβάζει πράγματα νομίζοντας πως πάνε γι αυτόν , να τα πιστεύει και να βάζει τις φίλες του να κάνουν το ίδιο + να φτιάχνουν φεικ προφίλ + να σε κράζουν άσχημα ενώ δε σε ξέρουν.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, να σε κοροϊδεύουν και από πάνω ΠΑΝΤΟΥ στο πανεπιστήμιο (αυτό που έκαναν τοτε) μιας και που πιστεύουν αυτό που τους βολεύει ή γιατί απλά δε σε χωνευουν και θελουν να κανουν κατι τετοιο.

Έχει από το καλοκαίρι πήγα να βγάλω κάποιον από τα στορυ μου και παρατήρησα πως με είχε ξεμπλοκαρει ένα από τα άτομα που με παρακολουθουσαν + μου έκαναν κακό ψυχικά.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΩ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΙ.. ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΩΡΑ ΜΟΛΙΣ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΑΚΚ ΤΟΥ, ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ 2019 (απο τοτε) Ή ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΡΥΦΑ ΤΙ ΚΑΝΩ, Ή ΞΑΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΠΑΛΙ.. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΟΥΣΑΝ ΕΓΡΑΦΑΝ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΗ ΑΤΑΚΑ ΣΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥΣ.

ΟΧΙ ΒΛΑΚΑ, ΟΥΤΕ ΝΟΗΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΠΛΑΚΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΑΣ ΦΟΒΑΜΑΙ.

Ο,ΤΙ ΑΝΕΒΑΖΩ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΗΝ ΜΟΥ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕ ΣΥΝΈΒΗ ΚΑΤΙ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ BEEF ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΜΕ ΕΣΑΣ.

ΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΌΝ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΧΤΙΣΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. ΔΕ ΓΙΟΡΤΑΖΕΣ ΜΟΝΟ ΕΣΥ. ΔΗΛΑΔΗ ΣΟΡΡΥ ΠΟΥ ΕΤΥΧΕ Ο ΠΡΩΗΝ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΟΤΕ ΕΠΙΣΗΣ.

ΚΑΙ ΔΕ ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ TRIGGERARW ΜΙΑΣ ΠΟΥ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ.

ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ, ΦΤΑΝΕΙ.

Δε καταλαβαίνω καν και ούτε θέλω να ξέρω τις προθεσεις σας.

[koeenoyokan]

πάλι τα ιδια, αυτη η συνεχή απογοητευση που συνοδεύεται απο το ονομα σου με αποστραγγίζει.. τι ειρωνεία ειμαι, νομιζα πως θα ηταν αλλιως αυτη τη φορα, δικο μου το λαθος. μια ακομη ήττα για μενα, ενας ακομη χαμος δικος σου. αποσυντίθεμαι αργα και βασανιστικά απ’τα δικα σου τα χερια, εκεινα που καποτε κρατούσαν ολα μου τα κομματια ενωμένα.. χαλαλι, ενα ακομα ποτο στην υγεια σου, μια ακομη κατάρρευση για μενα, ας ειναι το τιμημα η πτωση μου για μια μικρη γευση απο τον κοσμο σου. μια φορά ας σε αγγιζα για λιγο, μονο μια φορα, και ας πέθαινα μετα. ας πέθαινα πριν δω την αυλαία να πεφτει για αλλη μια φορα, δεν θα το αντεχα ξανα. μα θα αξιζε το τελος μου για ακομη μια φορα που θα σε αγγιζα ξανα.

[xehasmenesithakes]

Μιλούσα για λίγες μέρες με ένα κορίτσι τιντερ που θα έφευγε για δουλειά Μάντσεστερ κι ήρθε μόνο μια βδομάδα να δει τους δικους της. Είχαμε ωραιο βαιμπ από τσατ όποτε είπαμε να βρεθουμε. Βγήκαμε Τετάρτη πριν φύγει Παρασκευή. Το ραντεβού ήταν ωραιο, την έκανα να γελα πολύ. Όταν τη πήγα σπίτι κάτσαμε στο αμάξι και λέγαμε μαλακιες μέχρι που φιληθήκαμε (δεν νομιζω ότι με έχει φιλήσει ποτε κανεις με τόσο γρήγορο ρυθμό εντύπωση μου κάνε)

Τις επόμενες μέρες εστελνε μια χαρά, είχε ακυρωθεί κιόλας κάτι που ειχα και της το πα κι είπε ‘α μπορούσα να δε δω δηλαδη’ αλλά δεν βρεθήκαμε ξανα διότι ήθελε να δει τους δικους της πριν φύγει.

Πρόσεξα ότι από τη μέρα που έφυγε δεν απαντά ή μιλά τόσο συχνά. Ενώ είναι ονλαιν. Με ρώτησε προχθες ας πούμε πως ήταν το πάρτυ που πήγα και είπε ‘να με πας στο επομενο’ όποτε τα λόγια της δεν δείχνουν ότι δεν θελει ξανα. Παρεπιπτόντως θα επισκεφθεται κάθε μήνα ένα σκ όποτε άνετα ξανα βγαίναμε.

Αλλά οι πράξεις της αυτό δείχνουν.. διότι κυριολεκτικά θα στείλει μια κάθε 20ωρο, και ξέρω ότι μπορεί κάποιος να είναι απασχολημένος αλλά come on αφού είσαι ονλαιν μεστη μέρα άρα από επιλογή δεν ανοίγεις το τσατ μας. Κι όταν ρωτάμε πως ήταν η μέρα μας αυτή δεν είχε τόσο φουλ μέρα να πω οκ ήσουν φουλ απασχολημένη

Στο σημειο αυτό να πω ότι δεν περίμενα πολλά πολλά από το τιντερ απλά το ραντεβού μας ήταν αρκετά ωραιο και δεν περίμενα να βαιμπαρουμε τόσο που θα ήθελα να βλεπόμαστε όποτε δεν ξέρω με μπερδεύει η στάση της διότι λεκτικά δείχνει πρόθεση αλλά δεν ξέρω οι πράξεις αν βγαζουν την αλήθεια

Κοιτα επειδη η ζωη της ειναι εκει το βλεπω λογικο να μην σου μιλαει τοσο γιατι προφανως ζει το εκει ανεξαρτητως το προγραμμα της.Δηλαδη μου φαινεται και μενα βλακεια να εισαι αλλου και να επενδυεις σε καποιον που ειναι μακρια απο το 0 για κατι νεο.Το ακουω οτι κλικαρατε αλλα νομιζω και συ ειναι κριμα να κολλας σε αυτο γιατι δε θα μπορεσει να σου δωσει κατι ολοκληρωμενο.Χαλαρα και αν ξανακατεβει ας το δειτε τοτε αλλα μην κολλας

[boulevard-of-broken-dreams6]