#σιμωνίδης | Explore Tumblr Posts and Blogs

kostantinoskapsalis · 2 years

Text

27 12 2022

Εμμανουήλ Ροΐδης - Η Πάπισσα Ιωάννα σε ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

[Α] [Β] [Γ] [Δ]

Mέρος A΄

Ο ανώνυμος λοιπόν πατήρ της ηρωίδος μου ήτο Άγγλος μοναχός· εκ τίνος δε επαρχίας δεν ηδυνήθην να μάθω, μη ούσης ακόμη διηρημένης της Βρεταννίας εις κομιτάτα προς ευκολίαν των εισπρακτόρων. Κατήγετο δε εκ των Ελλήνων εκείνων αποστόλων, οίτινες εφύτευσαν τον πρώτον σταυρόν εις την χλοεράν Ιρλανδίαν, και υπήρξε μαθητής του Εριγενούς Σκώτου, όστις πρώτος εφεύρε τον τρόπον του κατασκευάζειν αρχαία χειρόγραφα, δι’ ων ηπάτησε τους τότε λογίους, ως ο Σιμωνίδης τους Βερολινείους. Ταύτα μόνα διέσωσεν ημίν η ιστορία περί του πατρός της Ιωάννας. Η δε μήτηρ αυτής εκαλείτο Γιούθα, ήτο ξανθή και έβοσκε τας χήνας Σάξωνος βαρόνου. Ούτος καταβάς την παραμονήν συμποσίου, ίνα εκλέξη την παχυτέραν, ωρέχθη και της ποιμενίδος, ην από του ορνιθώνος μετέφερεν εις τον κοιτώνα. Βαρυνθείς αυτήν μετ’ ολίγον την έδωκεν εις τον οινοχόον, ο οινοχόος εις τον μάγειρον και ούτος εις τον χυτροκόρον, όστις ευλαβής ων αντήλλαξε την νεάνιδα μετά του μοναχού, λαβών αντ’ αυτής οδόντα του αγίου Γουτλάκου, του ζήσαντος και οσίως τελευτήσαντος εντός λάκκου τινός της Μερκίας. Ούτω εξέπεσεν η Γιούθα από της κλίνης δεσπότου εις τας αγκάλας καλογήρου, ως και σήμερον εν Αγγλία οι υψηλοί πίλοι από των κροτάφων διπλωμάτου εις την κεφαλήν επαίτου· καθότι εις τον ευνομούμενον εκείνον τόπον πολλοί μεν αποθνήσκουσι της πείνης, πολλοί δε προσβάλλουσι την αιδώ δι’ έλλειψιν υποκαμίσου, αλλά πάντες γερουσιασταί και νεκροθάπται, κόμητες και ψωμοζήται φορούσι πίλον υψηλόν, όστις θεωρείται εκεί ως το παλλάδιον της συνταγματικής ισότητος.

Το συνοικέσιον υπήρξεν ευτυχές. Την μεν ημέραν περιήρχετο ο μοναχός τους πέριξ πύργους, πωλών ευχάς και κομβολόγια, το δε εσπέρας επέστρεφεν εις το κελλίον έχων τας χείρας υγράς από τα φιλή��ατα των πιστών και την πήραν πλήρη άρτου, κρεάτων, πλακούντων και καρύων· γεώμηλα δε δεν υπήρχον ακόμη εν Αγγλία, αλλ’ εισήχθησαν βραδύτερον μετά του συντάγματος προς χρήσιν του ελευθέρου λαού, ότε επελθούσης της ισότητος, έπαυσαν οι υπηρέται να τρώγωσι καλά κρέατα εις την αυτήν τράπεζαν μετά του αυθέντου.

0 notes

kapsales1595 · 2 years

Text

09 11 2022

Γεώργιος Βιζυηνός - Μεταξὺ Πειραιῶς καὶ Νεαπόλεως

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

– Ἐδῶ ὁμιλεῖ ὁ φιλόξενος Ἀνατολίτης, εἶπον κατ᾿ ἐμαυτόν, ὄχι ὁ ἐγωιστὴς Ἄγγλος. Ἀλλ᾿ ἐκτὸς τοῦ φιλοξένου Ἀνατολίτου ὁμιλεῖ καὶ κάτι τί ἄλλο, πολὺ εὐγλωττότερον, πολὺ πειστικώτερον αὐτοῦ. Καὶ ἐνῷ ὁ πατὴρ μετὰ τῆς θυγατρὸς ἠρίθμουν τὰς καλλονὰς καὶ τὰς ἀναπαύσεις τῆς μελλούσης κατοικίας μου, ἐγὼ ἐφανταζόμην τὸ ἄστρο τῆς εὐτυχίας μου ἀνατέλλον ἐπὶ τῶν ὀχθῶν τοῦ Γάγγου, καὶ προχωροῦν ὅπως μὲ συναντήσῃ ὁλονὲν λαμπρότερον, ὁλονὲν φωτεινότερον.

Ὅταν ὁ κ. Π. συνεπλήρωσε τὸν περὶ Ἰνδιῶν διθύραμβόν του μὲ τὴν εὐχάριστον ἐπῳδήν: «Ἐλᾶτε νὰ μ᾿ ἐπισκεφθῆτε», οἱ ὑγροὶ τῆς κόρης ὀφθαλμοὶ μὲ ἠτένισαν μὲ μυστηριώδη τινὰ λάμψιν, ἐν ᾗ ἀντενακλᾶτο συγχρόνως ἡ ἔκφρασις τῆς χαρᾶς, τῆς προσδοκίας, τῆς δεήσεως, πρὸ πάντων της παιδικῆς ἐκείνης κολακείας διὰ τῶν βλεμμάτων, ἣν ἀρχαῖός τις συγγραφεὺς πολὺ ἀφιλοκάλως ὠνόμασε «τὸ σκυλακῶδες τῶν παιδίων». Εἰς ἐμὲ τὰ γοητευτικὰ ἐκεῖνα βλέμματα ἐφάνησ��ν ὡς δυὸ φωταυγεῖς τοῦ Παραδείσου ἀγγελίσκοι, οἵτινες παρακῦπτοντες ἀπὸ τοῦ βάθους τοῦ γαλανοῦ οὐρανοῦ των ἐπανελάμβανον σιγαλῇ τῇ φωνῇ τὴν ἐπῳδὴν τοῦ κ. Π.: Ἐλᾶτε νὰ μᾶς ἐπισκεφθῆτε. Καὶ ἐπειδὴ ἐγὼ διετέλουν ἔτι ἄλαλος καὶ ἐνεὸς ἐκ τοῦ θαυμασμοῦ καὶ τῆς συγχύσεώς μου, καὶ δὲν ἀπήντων εἰς τὴν σιγηλὴν ἐκείνην παράκλησιν:

Εμμανουήλ Ροΐδης - Η Πάπισσα Ιωάννα

[Α] [Β] [Γ] [Δ]

Mέρος A΄

«Il y a bien de la difference entre rire de la religion,

et rire de ceux qui la profanent par leurs opinions extravagantes».

(Pascal, lettre XI).

Διονύσιος Σολωμός - Εἰς τὸν θάνατον τοῦ Λόρδου Μπάϋρον

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

111.

Ἀκριβὸ σὰν τὴν ἐλπίδα

ποὺ ἔχει πάντοτε ὁ θνητός,

γλυκοφέγγει ἀπ᾿ τὴ θυρίδα

τῆς Ἁγίας Τράπεζας τὸ φῶς.

112.

Μέσαθε ἔπαιρνε ὁ ἀέρας

μὲ δροσόβολη πνοὴ

τὸ λιβάνι τῆς ἡμέρας,

καὶ τοῦ τόφερνε ὡς ἐκεῖ.

113.

Δὲν ἀκοῦς γύρου πατήματα.

Μον᾿ τὸν ἴσκιο τοῦ θωρεῖς,

ὁποῦ ἁπλώνεται στὰ μνήματα,

ἔρμος, ἄσειστος, μακρύς,

114.

καθὼς βλέπεις καὶ μαυρίζει

ἴσκιος νέου κυπαρισσιοῦ,

ἂν τὴν ἄκρη του δὲν ῾γγίζει

αὔρα ζέφυρου λεπτοῦ.

115.

Πές μου, Ἀνδρεῖε, τί μελετοῦνε

οἱ γενναῖοι σου στοχασμοί,

ποὺ πολληώρα ἀργοποροῦνε

εἰς τοῦ Μάρκου τὴν ταφή;

ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ´

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΗΤΟΣ

Ἡ ἔπαυλις τοῦ Μούχρα ἔκειτο ἐπὶ μεγαλοπρεποῦς καὶ γραφικῆς παραλίας. Ἦτο ᾠκοδομημένη πρὸ αἰῶνος καὶ ἐλέγετο ὅτι ὁ κόμης Πραγότσης, ὅστις τὴν ἵδρυσεν, εἶχε ποτίσει τὰ θεμέλια μὲ αἵματα. Ἡ ὑψηλοτάτη αὐτῆς ἔπαλξις ἦτο ἐκτισμένη ἐπὶ βραχώδους ἀπορρῶγος ἀκτῆς. Ἐντεῦθεν ἐσχηματίζετο φοβερὸς κρημνός, εἰς οὗ τὴν καταμέτρησιν ἀπέκαμνε τὸ βλέμμα καὶ ἰλιγγία ἡ κεφαλή.

Ἡ ἔπαλξις αὕτη ὠνομάζετο μέχρι τοῦ χρόνου τοῦ παρόντος διηγήματος «Πύργος τοῦ Πραγότση». Ἡ Αὐγούστα, ἡ σύζυγος τοῦ Μούχρα, ἐφοβεῖτο νὰ ἀναβαίνῃ ἐπ᾽ αὐτῆς, καὶ ὅμως συχνάκις ἀνέβαινε.

Διηγοῦντο ὅτι ὁ κόμης Πραγότσης εἶχε κρημνίσει νύκτα τινὰ ἀπὸ τοῦ ὕψους αὐτῆς τὴν σύζυγόν του μετὰ τοῦ τέκνου της, διότι τὴν ὑπώπτευσεν ὡς ἄπιστον. Μετὰ δὲ τὸ ἔγκλημα τοῦτο μελαγχολήσας μέχρι μανίας καὶ ἔχων ἀνάγκην ὀργίων, ὅπως διέρχηται ἄνευ φασμάτων τὰς νύκτας του, ὡδήγει ἐνταῦθα τὰς γυναῖκας καὶ κόρας, ἃς ἥρπαζε παρὰ τῶν νησιωτῶν. Καὶ ὅτι μετὰ μίαν νύκτα ἐφιάλτου καὶ ἡδονῆς τὰς ἐκρήμνιζεν ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ὕψους, ὡς θύματα ἱλαστήρια εἰς τὴν σκιὰν τῆς συζύγου του.

0 notes

diogenesz2020portugal · 2 years

Photo

"Digam aos espartanos, estranhos que passam, que aqui, obedientes às suas leis, jazemos." (Simônides) "Itt nyugszunk. Vándor, vidd hírül a spártaiaknak: Megcselekedtük, amit megkövetelt a haza." (Szimonidész) "Stranger, bear this message to the Spartans, that we lie here obedient to their laws." (Simonides) „Ὦ ξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.” (Σιμωνίδης) #roller #rolo #bird #Simônides #Simonides #Σιμωνίδης #epigrama #faszerhagyodszet #perdidoemLisboa #dream_dealer_lisboa #sociofoto #szociofotó (helyszín: Cais Do Sodré) https://www.instagram.com/p/Ci5bNkXIq6W/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#roller #rolo #bird #simônides #simonides #σιμωνίδης #epigrama #faszerthagyodszet #perdidoemlisboa #dream_dealer_lisboa #sociofoto #szociofotó

4 notes · View notes

1969drk · 2 years

Text

φοβούνταν τον φθόνο που προκαλεί

η σοφιστική τέχνη είναι παλιά2, αλλά ότι όσοι την ασκούσαν τα παλιά χρόνια, επειδή φοβούνταν τον φθόνο που προκαλεί, πρόβαλλαν ως προστατευτικό κάλυμμα3 άλλοι την ποίηση, όπως ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Σιμωνίδης, κι άλλοι τις μυστηριακές τελετές και τις προφητείες, όπως οι οπαδοί του Oρφέα και του Μουσαίου· άλλοι πάλι [...] ακόμη και τη γυμναστική[…] Τη μουσική χρησιμοποίησε για προκάλυμμα και […] ο Αγαθοκλής, σοφιστής μεγάλος

#Σιμωνίδης #γυμναστική

0 notes

enchiridion-panos · 3 years

Text

Pausanias 6.9.9: Simonides on an Olympic Boxer

τούτῳ τῷ Φίλωνι Σιμωνίδης ὁ Λεωπρέπους ἐλεγεῖον δεξιώτατον ἐποίησε: “πατρὶς μὲν Κόρκυρα, Φίλων δ᾽ ὄνομ᾽: εἰμὶ δὲ Γλαύκου υἱὸς καὶ νικῶ πὺξ δύ᾽ Ὀλυμπιάδας.

#epigram #third_declension #demonstrative

0 notes

eclecticstarlightblogger · 11 months

Text

Κωνσταντίνος Σιμωνίδης – Ο μεγαλύτερος πλαστογράφος του 19ου αιώνα

Ο Κωνσταντίνος Σιμωνίδης έμεινε στην ιστορία για την δεινότητά του να πλαστογραφεί αρχαία κείμενα. Τον έχουν χαρακτηρίσει ως τον μεγαλύτερο πλαστογράφο του 19ου αιώνα. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε την εξυπνάδα, την πειθώ και την πανουργία του. Η περιπετειώδης ζωή του ξεκινάει στις 5 Νοεμβρίου 1820 (σύμφωνα με άλλες πηγές στις 11 Νοεμβρίου 1824) , όταν […] Κωνσταντίνος Σιμωνίδης – Ο μεγαλύτερος…

View On WordPress

0 notes

thoughtfullyblogger · 11 months

Text

Κωνσταντίνος Σιμωνίδης – Ο μεγαλύτερος πλαστογράφος του 19ου αιώνα

View On WordPress

0 notes

greekblogs · 11 months

Text

Κωνσταντίνος Σιμωνίδης – Ο μεγαλύτερος πλαστογράφος του 19ου αιώνα

View On WordPress

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 11 months

Text

Κωνσταντίνος Σιμωνίδης – Ο μεγαλύτερος πλαστογράφος του 19ου αιώνα

View On WordPress

0 notes

maxmaggr · 6 years

Text

Στρατής Τσίρκας: ο Αιγυπτιώτης μεταπολεμικός

Πηγή: 3.bp.blogspot.com Δεν υπάρχουν χαρακτηρισμοί που να αποδίδουν ορθότερα το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, σπούδασε και άκμασε ο Στρατής Τσίρκας, ένας από τους σπουδαιότερους -και προσωπικά αγαπημένους- πεζογράφους της ελληνικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Ένας από τους σπουδαιότερους, όχι αποκλειστικά λόγω του συγγραφικού του ταλέντου, που αναμφίβολα εισήγαγε κάτι το πρωτοποριακά τολμηρό στο χώρο. Ένας από τους σπουδαιότερους, καθώς με το ώριμο πολιτικό του πιστεύω και την ενεργό συμμετοχή του στο ελληνικό γίγνεσθαι της Αιγύπτου -γίγνεσθαι το οποίο περιγράφει γλαφυρά στα κείμενά του - κατόρθωσε να αφήσει μία μοναδική διαχρονική εργογραφία που γοητεύει και διδάσκει! H πραγματική ταυτότητα του γνωστού σε όλους ως Στρατή Τσίρκα Το αληθινό του όνομα: Γιάννης Χατζηανδρέας, γεννημένος στο Κάιρο στις 23 Ιουλίου του 1911. Απόφοιτος του εμπορικού τμήματος της Αμπέτειου Σχολής, ο νεαρός Γιάννης - παρά την επιθυμία του να αφιερωθεί στον κόσμο της τέχνης - αναγκάζεται να κρατήσει επαφή με τον σκληρό κόσμο της πραγματικότητας και να εργαστεί για να εξασφαλίζει τα προς το ζην, αρχικά στην Εθνική Τράπεζα της Αιγύπτου, στη συνέχεια ως λογιστής και ύστερα ως διευθυντής σε εργοστάσιο παραγωγής βαμβακιού για τουλάχιστον μία δεκαετία. Η δεκαετία αυτή, του '30, και η Αλεξάνδρεια υπήρξαν καθοριστικές για τον Γιάννη. Στο διάστημα αυτό ξεκίνησε να δημοσιεύει σε τοπικά περιοδικά μεταφράσεις ποιητικών κειμένων και τα πρώτα του σύντομα έργα, υιοθετώντας το ψευδώνυμο «Στρατής Τσίρκας». Γνώρισε τον Καβάφη (στον οποίο αφιέρωσε το 1958, το βραβευμένο με Κρατικό Βραβείο Βιογραφίας «Ο Καβάφης και η εποχή του»), εντάχθηκε στους κύκλους των γραμμάτων, αλλά και των κομμουνιστών. Γνώρισε, επίσης, και τη σύζυγό του, Αντιγόνη Κερασσώτη, με την οποία ταξίδεψε στην ναζιστική Ευρώπη και την υπό εμφύλιο πόλεμο Ισπανία, από όπου επέστρεψε το 1938 γεμάτος προβληματισμούς και ανησυχίες. Χαρακτηριστική η συμμετοχή του στο Παρίσι στο «Β’ Διεθνές και Παγκόσμιο Συνέδριο Συγγραφέων για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στον πόλεμο και στον φασισμό».

Στο συνέδριο του Παρισίου, πηγή: lifo.gr Από το 1938 έως και το 1963, όταν εγκαταστάθηκε πλέον μόνιμα στην Ελλάδα, ο Τσίρκας εργάστηκε ως διευθυντής σε βυρσοδεψείο της Αλεξάνδρειας. Οι “Ακυβέρνητες Πολιτείες” του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Τα αριστερά πιστεύω του Τσίρκα εκδηλώθηκαν δυναμικά στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στα γεγονότα της Μέσης Ανατολής. Η πολιτική αστάθεια είναι προφανής: η συνθηκολόγηση της Ελλάδας με τη ναζιστική Γερμανία, η κατάληψη της Αθήνας, ο θάνατος του Μεταξά, ο σχηματισμός στο Κάιρο εξόριστης δημοκρατικής κυβέρνησης υπό τον - παλαιό βενιζελικό - Εμμανουήλ Τσουδερό, η άφιξη του συντηρητικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου και ο κυβερνητικός ανασχηματισμός (1942), το χάσμα των βασιλικών και των δημοκρατικών που εκδηλωνόταν με εξαντλητικά γυμνάσια των ταγμάτων των δύο ελληνικών Ταξιαρχιών της Μέσης Ανατολής, η απήχηση του ΕΑΜ και ο σχηματισμός δεύτερης κυβέρνησης στις περιοχές που απελευθέρωνε ο ΕΛΑΣ, η αντίθεση των Άγγλων στην Αριστερή Ηγεσία και η εξέγερση στρατού και στόλου απέναντι στην ξένη αυτή επέμβαση (1944). Ο Τσίρκας συμμετέχει ενεργά στη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου (ΕΑΣ), ενώ παράλληλα δημοσιεύει σε παράνομες εκδόσεις και στο περιοδικό «Έλλην». Αρκετά χρόνια αργότερα, επιλέγει τρία κομβικά ιστορικά σημεία και αφιερώνει μία τριλογία 1500 σελίδων, τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», σε επιμέρους τριλογίες (έρωτας/ιστορία/πολιτική, Ιεροσόλυμα/Κάιρο/Αλεξάνδρεια). Η πλοκή του πρώτου μέρους, της «Λέσχης» (1961), λαμβάνει χώρα στα Ιεροσόλυμα του 1942 που αναμφίβολα πρωταγωνιστούν! «Δευτεραγωνιστής» ο Σιμωνίδης - υπό το ψευδώνυμο του Μάνου Καλογιάννη - ένας ανθρωπιστής αριστερός αστός που με αφορμή τη διαμονή του σε μία τοπική πανσιόν γνωρίζει ετερόκλητες προσωπικότητες από ποικίλους πολιτικούς χώρους, ερωτεύεται - πλατωνικά - και απογοητεύεται με τη «Λέσχη» που κυβερνά τον κόσμο και «παίζει» με τον λαό βάσει των δικών της αρρωστημένων «κανόνων». Η ηχηρή κριτική των ηγετικών μορφών και του άκρατου αμοραλισμού του αριστερού κινήματος που απηχεί στο έργο, είχε ως (αναπόφευκτο) αποτέλεσμα την επίσημη διαγραφή του Τσίρκα από την οργάνωση Ελλήνων κομμουνιστών της Αιγύπτου. Το δεύτερο μέρος, η «Αριάγνη» (1962), μας μεταφέρει στο Κάιρο του 1943 και διηγείται την προσπάθεια των Άγγλων και των φιλοβασιλικών να εξοντώσουν τις ελληνικές Ταξιαρχίες - τις οποίες θεωρούσαν πλέον ως αχρείαστες και ενδεχομένως απειλητικές - με εξαντλητικές «πορείες θανάτου» στην έρημο. Συμπρωταγωνίστρια του Μάνου, η Αριάγνη, ένα πρότυπο ανθρωπισμού, σοφίας και γυναίκας, που φιλοξενεί τον ταλαιπωρημένο Σιμωνίδη, ο οποίος μαζί με τους συντρόφους του προσπαθεί να ξεσκεπάσει την παρακρατική δράση, τις μηχανορραφίες, τον εγωκεντρισμό και την ασυδοσία των ηγετικών στελεχών της Αριστεράς, προβληματιζόμενος παράλληλα για το εφήμερο του έρωτα. Ο ύμνος στην ανθρωπιά και την γενναιότητα κλείνει με την «Νυχτερίδα» (1965). Ο Μάνος στην μυστηριώδη Αλεξάνδρεια, η εξέγερση του 1944, ο απόλυτος - αυτή τη φορά - έρωτας και το νούμερο της Νυχτερίδας: στην αλεξανδρινή μπέλ-επόκ, μία σαγηνευτική γυναίκα σχοινοβάτης, ονειρική φαντασίωση κάθε άνδρα, γοητεύει ένα νεαρό αγόρι, που όταν χρόνια αργότερα την συναντά ανακαλύπτει πόσο ακόρεστη και φιλήδονη είναι. Με αυτό το «παραμύθι» ο Τσίρκας συνοψίζει όλη την τριλογία του, παρομοιάζοντας την πολιτική με την ακαταμάχητη «Νυχτερίδα», που όμως «εκπορνεύεται» και απογοητεύει όσους την αγάπησαν πραγματικά. Το μεταιχμιακό αυτό έργο του Τσίρκα σίγουρα κουράζει σε ορισμένα σημεία, καθώς η δράση εκτυλίσσεται αργά. Ο συγγραφέας, όμως, δεν θέλει να επιμείνει σε αυτήν, μα στα νοήματα πίσω από τις λέξεις. Με πολυπρόσωπη αφήγηση, ανάλογα με την οπτική, και με μοναδικά ζωντανές περιγραφές μεταφέρει τον αναγνώστη στην εξωτική Αίγυπτο, στα σαλόνια, τις φτωχογειτονιές και τα πολιτικά στρατηγεία και αγγίζει τα συναισθήματά του. Ο Τσίρκας της Δικτατορίας Ο Τσίρκας στην Ελλάδα ασχολήθηκε - παράλληλα με τη συγγραφή της τολμηρής τριλογίας του - με την κριτική και το κοινωνικό ρεπορτάζ. Η δικτατορία, όμως, δεν επέτρεψε στο πολιτικό πνεύμα του να ηρεμήσει. Εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού, δημοσιεύει σε αντιδικτατορικές εκδόσεις (18 Κείμενα, Νέα Κείμενα, Συνέχεια) και πρωτοστατεί στο Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ). Στην περίοδο αυτή - που τον τάραξε εξίσου έντονα με τα γεγονότα του Παγκοσμίου - αποφάσισε να αφιερώσει μία ακόμα τριλογία, τα «Δίσεχτα Χρόνια». Τ�� πρώτο μέρος, η «Χαμένη Άνοιξη» (1976) αποτέλεσε ένα μυθιστόρημα ερωτικό με πλαίσιο δράσης την Αθήνα, την ιστορία και την πολιτική, όπως το περιέγραψε και ο ίδιος. Το έργο έχει και πάλι διπλή εστίαση: αφενός αυτή του Ανδρέα, ενός αριστερού αγωνιστή του Εμφυλίου και αφετέρου αυτή της Φλώρας, μίας εκπατρισμένης και χωρισμένης Δανο-Ελβετίδας που αποτελεί το μάταιο αντικείμενο του πόθου του πρωταγωνιστή Ανδρέα. Αφηγηματικός χρόνος: ο Ιούλιος του 1965. Ούτε καν μέχρι τη Χούντα δεν προλαβαίνει να ταξιδέψει τους λογοτεχνικούς του ήρωες ο Τσίρκας, καθώς πεθαίνει σαν σήμερα στις 27 Ιανουαρίου του 1980 από ανεύρυσμα. Η «Χαμένη Άνοιξη» πήρε τον τίτλο του κύκνειου άσματος και η μοίρα των δύο ηρώων αφέθηκε στην φαντασία του κάθε αναγνώστη. Ο Στρατής Τσίρκας, λοιπόν, είναι ένας αληθινός μυθιστοριογράφος. Κινούμενος μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, χάρισε στην ελληνική λογοτεχνική κληρονομιά ανεκτίμητα έργα που αποτελούν μέχρι και σήμερα πηγή έμπνευσης και προβληματισμού, καθώς τα ζητήματα που θίγει - ερωτικά και πολιτικά - είναι αδιαμφισβήτητα διαχρονικά! Ακολουθεί βίντεο αφιερωμένο στα βιώματα και το έργο του. https://www.youtube.com/watch?v=PZqZ5FmJbTM Πηγές: Προκοπάκη Χρ. (επιμ.) (2013), Στρατής Τσίρκας, Ακυβέρνητες Πολιτείες, η Λέσχη, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ Ρουμπίνη Δ. (2016), Λογοτεχνία της πόλης και λογοτεχνία της μνήμης: Η Χαμένη Άνοιξη του Σ. Τσίρκα και Η Άκρα Ταπείνωση της Ρ. Γαλανάκη, η Αθήνα σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους. Ανακτήθηκε από: https://ikee.lib.auth.gr/record/289214/files/GRI-2017-19215.pdf Read the full article

#ΑκυβέρνητεςΠολιτείες #Αριάγνη #Λέσχη #Νυχτερίδα #ΣτρατήςΤσίρκας #ΧαμένηΆνοιξη

0 notes

kapsales1595 · 2 years

Text

Καλησπέρα σας φίλες και φίλοι 30 10 22

Γεώργιος Βιζυηνός - Μεταξὺ Πειραιῶς καὶ Νεαπόλεως

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

– Ἤθελα νὰ εἴπω, –ἀπεκρίθη μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς πάντοτε ἡδονικῶς προσηλωμένους ἐπὶ τοῦ ἄκρου τοῦ σιγάρου,– ἤθελα νὰ εἴπω ὅτι καὶ ἐγὼ κάμνω ἀκριβῶς τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Τὸ ἴδιο πρᾶγμα κάμνω ἀκριβῶς ὅταν θέλω νὰ σκεφθῶ. Καὶ ὅταν θέλω νὰ σκεφθῶ ἰδοὺ τί κάμνω. Σηκώνω τὰ φρύδια μου ὑψηλά, προσηλώνω τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὰ σύννεφα, καὶ βλέπω, βλέπω, βλέπω, ὡς ποῦ ἀρχίζουν αἱ ἰδέαι νὰ καταβαίνουν ὡσὰν νὰ εἶναι ποίημα. Ὡσὰν νὰ εἶναι ποίημα, διότι καὶ σεῖς χωρὶς ἄλλο ποίημα ἐγράφετε. Χωρὶς ἄλλο ἐγράφετε ἓν ποίημᾳ εἰς τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου. Δὲν ἠξεύρετε πόσον σᾶς ἐκτιμῶ, πόσον σᾶς ἐκτιμῶ διὰ τὸ τάλαντόν σας!

– Ἂν ἐγνώριζεν, ἐσκεπτόμην κατ᾿ ἐμαυτόν, πόσον εἶναι ξεπεσμένη σήμερον ἡ ἀξία τοῦ νομίσματος τούτου παρ᾿ ἡμῖν, θὰ ηὐχαρίστει τὸν Θεόν, ὅτι τοῦ ἔδωκεν ἀγγλικὰς λίρας καὶ ὄχι πλοῦτον εὐφραδείας καὶ ποιητικὸν τάλαντον.

– Ἐγώ, ἐξηκολούθησεν ὁ κ. Π., ρεμβάζω πολὺ συχνά, ἀλλὰ ρεμβάζω πολὺ συχνὰ ὅταν εἶμαι εἰς τὴν Καλκούτταν. Ὅταν δὲν εἶμαι εἰς τὴν Καλκούτταν ταξειδεύω· καὶ ὅταν ταξειδεύω δὲν ἠμπορῶ νὰ σταθῶ!

Εμμανουήλ Ροΐδης - Η Πάπισσα Ιωάννα

[Α] [Β] [Γ] [Δ] ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

Mέρος A΄

Ο μέγας Βύρων έλαβε την υπομονήν ν’ ακούση τας φλυαρίας των γραιών της Σεβίλλης, ίνα μάθη αν η μήτηρ του ήρωός του Δον Ζουάν έλεγε λατινιστί το Πάτερ ημών, αν ήξευρεν Εβραϊκά και εφόρει λινούν υποκάμισον και γαλανάς κνημίδας. Επιθυμών καγώ να είπω τω αναγνώστη τουλάχιστον πώς ωνομάζετο της ηρωίδος μου ο γεννήτωρ, ανεδίφησα τους εις μέγα φύλλον λήρους των μεσαιωνίων Ηροδότων· αλλ’ ούτος είναι εκεί πολυώνυμος και ποκιλώνυμος, ως ο Ζευς παρά τοις ποιηταίς και ο Διάβολος παρά τοις Ινδοίς. Δαπανών έτη τινά εις παραβολάς χειρογράφων ηδυνάμην ίσως να μάθω, αν ο γεννήσας την Ιωάνναν ωνομάζετο Βιλλιβάλδος ή Βαλλαφρείδος· αλλ’ αμφιβάλλω αν το κοινόν ήθελε με ανταμείψει διά τον τοιούτον κόπον μου. Ακολουθών λοιπόν το παράδειγμα των σημερινών λογίων, οίτινες φοβούνται μήπως, αν έχανον καιρόν αναγινώσκοντες, ήθελον γράψει ολιγώτερα και ούτω ζημιώσει τους τε συγχρόνους και τους μετά ταύτα, εξακολουθώ ή μάλλον άρχομαι της ιστορίας μου.

Διονύσιος Σολωμός - Εἰς τὸν θάνατον τοῦ Λόρδου Μπάϋρον

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

86.

Ἐπερνοῦσαν οἱ αἰῶνες

ἢ σὲ ξένη ὑποταγή,

ἢ μὲ ψεύτικες κορῶνες,

ἢ μὲ σίδερα καὶ ὀργή.

87.

Καὶ ἦλθε τότες καὶ ἐπερπάτει

ὅπου ἐπάταγες Ἐσύ,

καὶ τοῦ δάκρυζε τὸ μάτι,

καὶ ἐπιθύμαε νὰ Σὲ ἰδεῖ.

88.

κι ἔλεε: πότε ἔρχεσαι πάλι!

Καὶ δὲν εἶναι ἀληθινό,

πῶς μας εἶχε ἀδικοβάλει

μὲ βρισιὲς καὶ μὲ θυμό.

89.

Ἐζωγράφιζαν οἱ στίχοι

τὸν γαλάζιον οὐρανό,

καὶ ἐκλαιόνταν μὲ τὴν τύχη

καὶ μὲ τ᾿ ἄστρο τὸ κακό,

90.

εἰς τὸ ὁποῖον ἔχει νὰ σκύψει

κάθε δύναμη θνητή,

καὶ ἡ πατρίδα του νὰ στρίψει

παντελῶς δὲν ἠμπορεῖ.

ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ´

ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ

― Τοὐναντίον ἔχω ἀνάγκην ἐνασχολήσεως. Κατόπιν τῆς εἱρκτῆς ἐκείνης, ἣν ὑπέφερα, θέλω ἀέρα, κίνησιν καὶ ἐργασίαν, ἀρχηγέ. Μοὶ φαίνεται ὅτι δύναμαι νὰ μείνω ἐπὶ ἕνα αἰῶνα ἄυπνος, διὰ νὰ ἀναπληρώσω τὸν ἐξ ἀνάγκης ἐκεῖνον θανάσιμον ὕπνον.

―Ὅπως ἐπιθυμεῖτε.

― Πρὸ δύο μηνῶν, ἤρχισεν ὁ Σανοῦτος, εἶχον λάβει παρὰ τοῦ θείου μου Δανδόλου διαταγὴν νὰ ἐκστρατεύσω κατὰ τῶν πειρατῶν εἰς τὸν Ἀδρίαν. Ἤμην στόλαρχος ἄγων τέσσαρας γαλέρας καὶ πλήρωμα ἀνδρῶν διακοσίων.

Μίαν νύκτα κατώρθωσα νὰ ζώσω τοὺς πειρατάς. Εἶχον τρία πλοῖα καὶ ἦσαν προσωρμισμένα εἰς τὸν πορθμὸν τῶν Στροφάδων. Τοὺς ἔδωκα βρόντον. Οἱ ἄνδρες μου ἦσαν πλήρεις τόλμης καὶ αἱ γαλέραι μου ἰσχυρῶς ὡπλισμέναι. Καὶ ὅμως, τίς θὰ τὸ ἐπίστευεν;

Οὐδέποτε εἶχον ἰσχυρότερον στόλον καὶ ἀνδρειότερον πλήρωμα. Ἀλλὰ καὶ οὐδέποτε ἡττήθην ὑπὸ τῶν Γενουαίων, ὅπως κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην.

Ἐκεῖνο ὅπερ δὲν ὑπώπτευσα, ἐξηκολούθησεν ὁ Σανοῦτος μὲ τρέμουσαν φωνήν, καὶ πρὸς ζημίαν μου ἔμαθον ἐκείνην τὴν ἑσπέραν, εἶναι ὅτι οἱ Γενουαῖοι εἶχον συμμαχίας λάθρᾳ μὲ τοὺς Ἀλγερίνους καὶ Βαρβαρέζους. Οἱ Γενουαῖοι ἦσαν ἀραγμένοι ὕπερθεν τοῦ ἀνέμου, οἱ Ἀλγερῖνοι ἧσαν ὑπήνεμοι. Ἅμα ὡς ἤρχισεν ἡ μάχη, προσεκάλεσαν διὰ πυρσῶν τοὺς συμμάχους των καὶ μετ᾽ ὀλίγον ἐζώσθην ἐν μέσῳ δύο φοβερῶν ἐχθρῶν. Αἱ γαλέραι μου ἐβυθίσθησαν, οἱ ἄνδρες μου ἐσφάγησαν ἢ ἐξηνδραποδίσθησαν καὶ ἐγὼ συνελήφθην αἰχμάλωτος καὶ παρεδόθην εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Γενουαίου, τοῦ Καρέτσιο. Ἄ, καλῶς τοῦ ἐβύθισα τὴν σπάθην εἰς τὸν λαιμὸν πρὸ ὀλίγου! Ὤ, εἰς τὴν ἀνάμνησιν τῆς μάχης, καθ᾽ ἣν ἐφόνευσα τὸν ἀρχιπειρατὴν πρὸ μιᾶς ὥρας, μοὶ φαίνεται ὅτι τὸ αἷμά του ἀναβαίνει ὡς οἶνος εἰς τὴν κεφαλήν μου καὶ μὲ μεθύσκει, ἀρχηγέ!

0 notes