#Kalbimecruhh

[cennet-ul-meva]

Baktığını görmeyen, yaktığını görür mü hiç.'

[kalbivera]

Vaktiyle o kadar çok mücadele verdim ki kendimle, o kadar çok savaşları kaybettim ki kendi içimde; hissettiklerimi anlatamam...

Dönüşü olmayan yolları çok gözledim, birilerinin taşındığı evin karanlık penceresine çok baktım... Öyle zamanlar oldu ki hatalı taraf ben olmamama rağmen çok özür diledim, bir şeyleri düzeltebilirim sandım ama hiçbir zaman beceremedim.

Hayata kızdığım zamanlar oldu, kadere gücendiğim...

Sonra öğrendim ki bir şey nasibin değilse olmuyor. Olacak sanıyorsun ama asla olmuyor. Bazı şeyleri erteliyorsun sadece ama önünde sonunda istemediğin her şeyi yaşıyorsun.

Yaşadığı kötü tecrübelerle pişiyor insan, olgunlaşıyor ve her şeyi çok daha güzel görmeye başlıyor.

Yaşadığım şeylerden öğrendiğim bir şey varsa; asla son olmayacak. Her şey benzer durumlarla yine yaşanacak, yine kırılacağım, üzüleceğim... Peki bunca acısının arasında hangisinin yasını tutacağım, hangine alışacağım...

Anladım ki kendini suçlayarak, kendinle savaşarak asla bir yere varamıyorsun. Kalkıp yürümen gerekiyor.

Hayata kaldığın yerden sarılmayı

yalnızca yaşadığın şeyleri kabullenerek başarıyorsun...

Çünkü ne yaparsan yap bütün yollar yalnızca olacağına varıyor...