#Maja de zee is ook altijd lang onderweg

[gekruidengeroerd]

Over Imkers en drie kaarsen.

Halverwege de kalderimi gaat een klein paadje naar rechts. Iedere dag loopt een oude man van Agia Kiraki dit paadje op en neer met zijn ezel om vis naar Trikiri te brengen. Zijn dagelijkse gang houdt het pad open. Op de hoek van de kleine baai ligt een versplinterde houten boot. De harde koude Noord Oostenwind heeft hem de afgelopen dagen te grazen genomen. Te pletter geslagen. Alleen een gedeelte van de kleine gekleurde houten roef is nog zichtbaar. Iets meer in de luwte, daar waar de rotsen de vorm van een natuurlijk bankje hebben aangenomen ligt een stapel drijfnatte scheepspapieren. Twee paspoorten, een logboek, de laatste weerberichten en een mapje met bonnen. Hier naast een door het water zwaar aangetast Maria portretje, waarmee ze zeker niet meer door de paspoortcontrole zal komen. Waarom ligt alles hier, haalt niemand dit op? Verzwaren het met een paar stenen zodat de wind er in ieder geval geen vat op kan krijgen en lopen verder. Verstopt achter enorme roze pricky pear cactussen duikt de vierkante vuurtoren van Trikiri op. Jarenlang de bewaker en lichtbrenger voor de nauwe doorgang van de Egeïsche zee via de smalle doorgang naar de Pagasitische Golf. Langs het smalle geitenpaadje er naar toe komen al honderden lelies, hyacinten orchideeën, wilde knoflook en narcissen op. Kleine blauwe druifjes laten als eerste hun kleur zien. Lang was deze doorgang geliefd bij piraten. Alsof ze boodschappen gingen doen werd het eilandje Trikiri terloops telkens opnieuw leeggeroofd. Plunderden de negen tempels , en namen altijd weer alles van waarde mee. Tot de bewoners naar jarenlang slachtoffer geweest te zijn er meer als genoeg van hadden en naar het vaste land trokken. De legende gaat dat ze met drie grote kaarsen in hun handen de berg optrokken. Op de plek waar de eerste kaars uitging bouwden ze. Een prachtige kerk met mooi houtsnijwerk. Trikiri, stad van de drie kaarsen staat als een bolwerk boven op de heuvel en kijkt uit over de drie zeeën. De bewoners worden nu op tijd gewaarschuwd, en een overval komt nooit meer onverwacht. Bouwen huizen met metersdikke muren. Warm in de winter en koel in de zomer. Ingestorte huizen blijven staan, waardoor we ons regelmatig vlak langs de muren moeten drukken om geen neerstortende rode dakpannen op ons hoofd te krijgen. De natte sneeuw en de regen heeft de straatjes met de kinderkopjes spiegelglad gemaakt, zeker op de stukken waar het steil naar beneden gaat en veel oudere mensen durven deze dagen niet hun deur uit te gaan. Ben eigenlijk op weg naar het klooster van Trikiri Island, maar bij navragen blijkt de veerboot helemaal niet te gaan. De wind staat vol op de haven en stuwt de golven hier op. De schipper heeft zijn boot inmiddels bij het piertje weggehaald en naar Agia Kyriaki gebracht om hier de storm verder af te wachten. De temperatuur is binnen twee dagen gedaald van 16 naar 2 graden. Lik met mijn tong over mijn schrale lippen. Mijn gezicht gloeit van de kou. Draag mijn pyjamabroek onder mijn lange broek en heb alles aan wat ik bij me heb. Zelfs mijn wollen muts is niet voor niets mee genomen. Wrijf met mijn handen op en neer langs het uiteinde van de wandelstok om ze te warmen. Alle vrouwen die Maria heetten in Griekenland, zouden nooit bij elkaar passen in één kerk. Deze Maria uit Trikiri stad is in de tachtig. Haar voeten zwaar naar binnen gedraaid, waardoor het lijkt alsof ze op de zijkant van haar voeten loopt. Haar handen zijn blauwig en gezwollen van de reumatiek. Witte haren die uit de pukkels op haar kin steken, vormen een plukkig uitgedund ringbaardje als de beginnende baardgroei bij een puber. Haar huisje hangt vol met kleine schilderijtjes, fotolijstjes, een papegaai, nog in een plastic verpakking, lege flessen en meer. Maria is ervan overtuigd dat haar telefoon het na het onweer van de afgelopen nacht niet meer doet. Brengt haar handen naar de hemel en weet niet meer hoe het moet. Plotseling gaat haar telefoon over. Schrikt en schuift de ene kant van haar felblauwe hoofddoek nar achteren als ze de telefoon tegen haar oor legt. Wisselen een gasflesje voor haar wat ze met haar reumatische handen niet meer gedaan krijgt en draaien alvast het deksel van een nieuwe pot honing los. Maria tilt een groen gehaakt kleedje op het dressoir even op en haalt hieronder een briefje van vijftig tevoorschijn. Halen, kaas, aardappels, nieuwe gasflesjes en groente voor haar en wensen haar  bij vertrek een gelukkig nieuwjaar.. Bij de bakker staat het vol met taarten en cakes met hierop  nieuwjaars wensen gespoten met suiker crème. De bakkersvrouw een stevige nep blondine staat vrolijk achter de toonbank. Vlak achter haar de ovens die nog warm zijn van de ochtend. Sneeuwstorm over Trikiri. De veerboot gaat zeker niet en of de bus vandaag Volos zal verlaten en door de sneeuw bij Argalasti kan komen is ook nog onduidelijk. Een soort van code rood, maar niemand heeft het erover. Alles komt zoals het komt en we kunnen er toch niets aan veranderen. Het laatste hotelletje in Trikiri blijkt gesloten, de kachel doet het niet goed, en ze kunnen geen gasten ontvangen. De bee-keepers, Catharina en Dimitri nodigen me uit in hun huis. Waardoor mijn nacht in het klooster waar ik van plan was te gaan slapen verandert in couchsurfing. Go with the flow. Stoken de kachel op, de honden blijven netjes op hun kleedje bij het begin van de kamer liggen. In de nacht daalt de temperatuur naar twee graden. Met de harde wind erbij, is de gevoelstemperatuur nog wel een heel stuk lager. Laten de honden uit. Buiten is het mistig en het sneeuwt. Dimitri checkt onderweg zijn felgekleurde bijenkorven. In iedere kast wonen  in de winter nog ongeveer 15.000 bijen. Korven die in fel rood, geel, blauwe en groene strepen zijn geschilderd geven vandaag de meeste kleur aan het landschap. Gelukkig zijn er ook nog de rode besjes aan de kleine pistache struikjes, en kleine blauwe druifjes die overal tussen de stenen opduiken. De zilvergrijze Phlomus waarvan je iedereen iedere keer weer denkt dat het salie is staat overal langs de paden. Schuilen tijdens de ergste sneeuwbui in een kapelletje op de berg. Jezus hangt in de schaduw voor het raampje met facet geslepen glas waardoor nog een beetje daglicht naar binnen valt en Maria kijkt naar het licht aan haar linkerkant. Evia is in dichte mist gehuld. Wetende dat de bergen daar nu met sneeuw bedekt zijn maakt het extra mysterieus aan de horizon. Witte giervalk, een cirus, macraurus voor de kenners bidt in de sneeuwstorm voor beter weer. Als ik meer over deze vogel opzoek blijkt hij een tijd geleden ook op Schiermonnikoog gesignaleerd te zijn. Wat een mooie verbinding met Griekenland. Valken zien iedere detail, maar ze behouden ook het overzicht. Geen verkeerde combi van kwaliteiten. We eten soep gemaakt van Jezus vissen, Blauwe stip op de flank van deze vis is het herkenningsteken, en zoals de Grieken overal verhalen van maken zo ook hier. De aanraking van Jezus heeft voor altijd zijn vingerafdruk op deze vis achtergelaten. Catharina mengt de olijfolie en citroen door een witte kool salade. Er is zelfgebakken brood en Dimitri heeft stukjes vis gefrituurd. De vissoep is heerlijk gevuld met aardappel, wortel, knoflook, ui en vers selderijblad. Knijp nog wat verse citroensap over de soep en maal een beetje peper Lang niet zo’n lekkere soep gegeten. Boven de tafel hangt een groot schilderij van de straatjes van Trikiri. Catharina speelt Griekse muziek op haar gitaar en zingt. Dimitri leert me meer over de dans van de bijen. Zijn gezicht zou, als je er een stripverhaaltje van zou maken lijkt op dat van Maja de bij. Als hij vertelt over de bijen, komt er een zachte glans op zijn gezicht. Kruipt in de huid van deze bijzondere beestjes, alsof hij zelf één van hen is geworden. Vertelt over de dans waarbij ze elkaar vertellen waar bloemen met veel nectar en pollen zijn, hoever het is en in welke richting. Maar ook hoe ze elkaar vertellen om te stoppen ergens naar toe te vliegen omdat alles op is. Zoveel wat we nog niet weten over deze wonderlijke wezens. In een laboratorium in Thessaloniki wordt zijn honing getest. Bijna 60 procent nectar van Erika,heidebloemen zit er in en de pollen van talloze andere bloemen en struiken, denk aan klimop, ciste-roos, eucalyptus en olijf. Wat een rijkdom voor de bijen hier. Ben geraakt door hun gastvrijheid. Denk alweer als Hollander dat ik misschien een tijdje ergens in een cafeetje moet gaat zitten om hen niet te storen. Ben immers een onverwachte, niet geplande gast. Catharina kijkt me met verbaasde ogen aan. “You are a friend, I would never leave a friend outside, especially not in this weather!!!” Wrijf met de achterkant van mijn sweater de tranen weg die opwellen. De enige en laatste bus naar Milina heeft toch Trikiri bereikt. Catharina brengt me en in het donker stap ik in de hoge veel te grote bus. Een puber naast me in het gangpad aan de andere kant zegt tegen me. “Good evening my name is Angelo”. Wens hem ook een goede avond in het Engels en zwijgen daarna de rest van de rit. Nog drie brandende lantaarns als drie kaarsen langs de weg en dan is het donker. Een half uur lang rijdt de bus in volkomen donker tot in de verte, de lichten van de haven van Milina opduiken. Zo hoog als vandaag heb ik de golven nog niet boven de pier zien slaan. Windsnelheden van 52 meter per seconde. Sla mijn rugzak om, trek mijn wollen muts diep over mijn ogen en loop richting mijn witte huisje. Helemaal goed om weer thuis te zijn. Stook de kachel op, zie dat ik nog hout heb voor minstens een week, zet een kop gember thee en pak mijn boek.