Tumgik
#actividad: cinco / going underground.
actnod · 1 year
Text
Tumblr media
you burn as you work, you burn as you play the spark of fear is smoldering with ignorance and hate
𝐆𝐎𝐈𝐍𝐆 𝐔𝐍𝐃𝐄𝐑𝐆𝐑𝐎𝐔𝐍𝐃 ; quinto capítulo
Bajo el velo nocturno de Tokio, las sombras de los rascacielos parecen estirarse hacia el firmamento, una constelación artificial de neón y acero. Remanentes de aquella oscuridad que había cubierto el territorio sólo aumentaban el temor entre cuerpos que danzan al son de políticas que desconocen, marionetas del destino en donde pies les atan a la vida terrenal. Los humanos olvidan con facilidad lo sucedido, pasando al siguiente problema sin demasiada atención, y aunque aquellas palabras sobre el subterráneo habían pasado como una locura temporal para los despreocupados encargados de remediar desperfectos sobre ilustre lugar, los vampiros sabían que promesas eran más que simples grafitis. Eran advertencias de una fuerza antigua y maligna, de una profecía que no podían ignorar. La ciudad, con su aparente calma, se ve sumida por la intriga y paranoia. La Gehena parece cernirse sobre ellos, ¿cómo podrían protegerse de una oscuridad que amenazaba con devorarlos a todos? ¿Realmente podían permitirse creer que son sólo habladurías? En el corazón de la metrópolis neón que oculta secretos tan oscuros como la noche misma, un mensaje bastante críptico logra deslizarse a través de los celulares de estos neonatos tan amigos de la tecnología.
¡Tarán! Felicidades, has ganado la lotería nocturna y las sombras te revelarán su secreto bajo las narices del rey. 35.659924, 139.700492. 22HS. Mantén el misterio, incluso si el Clan del Nosferatu intenta averiguarlo. Si le cuentas a tus antiguos esta pantalla se autodestruirá. 🤫
Susurro digital que llama a los vástagos a la clandestinidad no pasa desapercibido cuando se prometen respuestas a aquellos mensajes que habían aparecido luego de la oscuridad, aquel pedido vital entre palabrerío ( nada de sires, antiguos o líderes ) indicando que remitente está lejos de abrazarse a la oficialidad. La ciudad parece prepararse para convertirse en testigo de un evento secreto que prometía liberar las tensiones acumuladas en el alma de los vástagos de Tokyo.
No hace falta una brújula para encontrar la famosa estación de Shibuya, donde un vástago de cabello verde fluorescente espera con una sonrisa retorcida que no se puede definir ni como simpática ni maquiavélica. Tono de voz es más amable de lo que prendas oscuras y deshilachadas dejan entrever, en especial cuando Yukie (o El Renegado, como lo nombra uno de sus compañeros en aquella travesura) se encarga de guiar a los vampiros a través del a veces complicado sistema de subtes nipón. No toma demasiado tiempo bajo su mirada, y la habitación con la que se encuentran rato después es una amalgama de rojiza oscuridad y aquellas luces de emergencias cubiertas con desprolijo celofán de diferentes colores. De repente la razón de la invitación es clara: un rage room se despliega frente a sus ojos como una escenografía de caos controlado, con una amalgama de objetos dispares, desde botellas destrozables hasta monitores antiguos que aguardan a ser despedazados. La música punk ruge en el fondo como un himno de rebeldía mientras una barra improvisada servía botellas de sangre embotellada, instándolos a relajarse.
La influencia anarquista en el evento se hace patente, un hálito de rebeldía y desafío que se filtraba a través de las sombras de la noche e incluso con miembros de la Camarilla presentes, conscientes de las potenciales y severas consecuencias que podrían acarrear cualquier acto de insurrección, la diversión no tarda en adueñarse del ambiente y la tensión en el aire se dispersa de a poco, como si cada objeto que se rompía en el rage room liberara más que simples fragmentos de frágiles elementos.
El deseo de los vampiros de liberar sus frustraciones acumuladas se entrelaza con el anhelo de desafiar la autoridad y cada chisporroteo de un tubo de televisor reventado o el estallido de una botella de vidrio es un recordatorio de que el control y la rebeldía caminaban una línea delgada. La promesa de liberación tienta a algunes a cruzar esa línea, y enfrentar el peligro de consecuencias inciertas. La pregunta se plantea en el aire: ¿podrán los vástagos mantener su control o se dejarán llevar por la anarquía que llama a sus puertas?
𝐀𝐂𝐋𝐀𝐑𝐀𝐂𝐈𝐎𝐍𝐄𝐒 𝐎𝐎𝐂.
¡Bienvenidos a la séptima actividad, Vástagos! Se trata de los esfuerzos de un grupo de anarquistas para proporcionar a los vástagos un escape temporal de la tensión y la preocupación que prevalece en la ciudad. Su objetivo es demostrar que los vástagos pueden mantener cierto grado de control sobre su mundo y resistirse a la opresión de la Camarilla, ¡y a espaldas de la Baronesa nada más! ¿Creen que sus vampiritos podrán soportar el caos o se unirán a él? ¿Intentarán mantenerse a sí mismos bajo la línea o a los demás?
Pasando el lobby donde no por rebeldes son tontos, los anarquistas ofrecen todo lo necesario antes de entrar a las habitaciones importantes: desde guantes y anteojos de protección hasta trajes completos para los más cuidadosos. No hay juicio ninguno de su parte, sólo una invitación previa a pasar a las habitaciones que se categorizan por el tipo de elementos que contienen: tecnológicos, muebles de madera, objetos que podrían ser de tu abuelita, videojuegos antiguos, figurines, y una donde todo convive mezclado. Estas rage room son la principal atracción, donde se encuentran objetos desde los más frágiles (vasos, platos, cerámicos) hasta algunos más difíciles de destruir (impresoras de todos los tamaños, televisores, muebles antiguos). ¡Pero no es lo único que llama la atención de los frustrados vampiros! ¿Qué es todo ese ruido en el segundo piso? ¡Son los Dissenters presentando su último disco! Subiendo por las escaleras, no te sorprende que hayan decidido tocar varios de sus temas - tan conocidos por sus letras incendiarias y lealtad al anarquismo.
Si has gastado toda tu energía y te encuentras un poco sediento, no tendrás que cruzar todo el laberinto por el que llegaste para poder saciar tu hambre - puedes acercarte a la barra, donde se provee vitae a un módico precio. Si quieres recuperar tu energía de otra forma, puedes acercarte al sector de espera donde sillones rotos y con costuras pobres se encuentran. También, pueden asomarse a la parte de afuera del lugar (¡con cuidado de los subtes que cumplen sus horarios!)y charlar con más tranquilidad. ¿Deberían tenerle miedo a las ratitas que corren por las vías o te crees mejor que esa señal también? 
⦾ Este evento se dará el día 13 DE OCTUBRE para los vástagos, en la estación subterránea de Shibuya.
⦾ Se desarrollará a través starters abiertos. Apreciamos la reciprocidad por lo que antes de abrir un starter recuerden responder al menos tres publicaciones que ya estén en el blog, una vez alcanzadas las notas deseadas, son libres de eliminar la publicación de dicho apartado. No olviden rebloguearlos en el blog de starters, de tener algún problema con el acceso, no duden en acercarse a la administración. 
⦾ El grupo que organiza el evento ha propuesto como dress code la inclusión de accesorios absurdos como sombreros extravagantes o paraguas inusuales, y/o prendas de colores fluorescentes que les bridan al entrar al lugar. Están invitados a publicar lo que están vistiendo sus personajes durante la actividad y luego rebloguearlo en el blog de ediciones.
⦾ Esta actividad incluirá intervenciones sobre las que nos estaremos explayando el día de mañana a través del blog de intervenciones.
⦾ Queremos recordarles que, a pesar de ser un grupal de temáticas sensibles, nuestra prioridad es la comodidad de todes nuestres usuaries por igual, así que les pedimos tengan cuidado con la manera con la que se abordan estos tópicos en el dash ya que se trata de un espacio compartido y pedirles por favor que no hagan caso omiso a la lista de triggers que se encuentra actualizada para que puedan hacer uso correcto de cada tag.
⦾ La selectividad, rol burbuja o parecidos están estrictamente prohibidos. De sentirse afectade por alguna de estas situaciones, por favor siéntanse libres de acercarse a la administración.
⦾ A partir de esta actividad, tendrán la opción de retomar un máximo de una convo de la actividad anterior en manera de flashback. Para esto, deberán tener por lo menos cinco convos activas en la actividad que se está realizando en este momento.
⦾ Por último y no menos importante, la actividad tiene una duración de diez días. Como siempre, publicaremos el cierre de actividad un día antes del comienzo de la siguiente, Es decir, el cierre se publicará el día 20 de octubre y la actividad siguiente comenzará el 21 de OCTUBRE.
17 notes · View notes
praza-catalunya · 4 years
Text
As escenificacións de Bill Brandt no novo centro KBr de Mapfre
Son tempos de pandemia. Meses de peche social, de negritude cultural. E neste panorama de penuria a Fundación Mapfre fai o importante esforzo de abrir un novo centro cultural e artístico: KBr. Barcelona Photo Center. Unha cancela ao mar por onde entrarán frescas e atractivas propostas relacionadas co mundo da fotografía. E para inaugurar o KBr, Carlos Gollonet e compañía inzan as salas con dúas fantásticas exposicións: unha de Bill Brandt e outra de Paul Strand. Tres regalos deliciosos e benvidos.
Lito Caramés
Tumblr media
 KBr. Barcelona Photografy Centre
KBr. Barcelona Photo Center
KBr es el símbolo químico del bromuro de potasio, una sal que se utiliza en el proceso de revelado de la fotografía analógica. KBr está situado en uno de los edificios más representativos de la Barcelona contemporánea: la Torre MAPFRE. Al pie de este icónico edificio, sobre la Avenida del Litoral y el paseo marítimo se proyectan las formas curvilíneas del edificio que acoge las salas del KBr: un total de 1.400m2 en dos plantas: dos salas expositivas, un espacio para actividades educativas, una sala polivalente para convocatorias con público y una librería especializada en fotografía.
Nos últimos cinco anos a Fundación MAPFRE, desde a histórica casa Garriga Nogués, fíxose cun espazo punteiro na programación artística da cidade de Barcelona. Neste lapso de tempo, e da man do seu coordinador Ignacio González Casasnovas, as salas vestíronse con moitas das mellores creacións da arte, desde mediados do século XIX ata hoxe. O resultado da actividade expositiva destes anos son 14 exposicións e máis de 500.000 visitantes en total. Todo iso dentro dun ambiente de recesión e crise no mundo artístico da cidade de Barcelona. Hai cousa dun ano o escritor e crítico Sergi Vila-Sanjuán publicou no xornal La Vanguardia o artigo ¿Qué pasa en el mundo del arte barcelonés?, análise no que aportaba os elementos principais ao seu entender para explicar a actual situación (traballo reseñado anteriormente). Ao pesimismo dos últimos anos hai que engadir o confinamento, o medo social, provocado pola pandemia.
E no medio deste escuro panorama, a Fundación Mapfre abre un novo centro cultural na Vila Olímpica de Barcelona. De paso aproveita para dar un xiro á súa presencia cultural nesta cidade, e inaugura, na emblemática Torre Mapfre, o KBr. Barcelona Photo Center, un magnífico espazo sito nas beiras do mar. KBr conta con dúas salas de exposicións: a grande, de 700 m2, e a pequena con 150; e, na planta baixa, un espazo para actividades educativas, unha sala polivalente para convocatorias con público e a libraría especializada en fotografía que instala Juan Naranjo, historiador da fotografía e comisario independente. Nestes intres esta libraría é posiblemente a única da cidade dedicada ao libro de fotografía. O KBr busca integrarse no tecido cultural barcelonés por medio da colaboración con entidades dedicadas a esta arte (Foto Colectania, por exemplo) ou que teñan importantes arquivos, como o MNAC; así como a través da colaboración coas universidades. A Fundación Mapfre, desde o KBr creará tamén un premio de fotografía, un gran atractivo para profesionais e estudantes de fotografía.
Tumblr media
 Sala KBr. Bill Brandt 
Bill Brandt: The English at Home, A Night in London. Entre Dickens e Hogarth, da man de Atget e Brassaï.
I had the good fortune to start my career in Paris in 1929. For any young photographer at that time, Paris was the centre of the world. Those were the exciting early days when the French poets and surrealists recognised the possibilities of photography. There were the surrealist films such as Bunuel's notorious “Le Chien Andalou” and “L'Age d' Or”, which had a strong effect on photography. One could say that it was now that modern photography was born.
                                                                    (Bill Brandt. A Statement, 1970)
O novo espazo dedicado á fotografía, KBr. Barcelona Photo Center da Fundación MAPFRE, abre as súas portas á cidadanía de Barcelona con dúas exposicións, a cada cal máis importante e interesante. Na sala pequena a mostra dedicada a Strand, mentres que a grande está inzada coas instantáneas de Bill Brandt. En total a mostra de Brandt ofrece á cidadanía unhas 186 fotografías, en branco e negro, que teñen o valor engadido de seren copias positivadas polo propio fotógrafo, segundo as súas preferencias estéticas e técnicas, e que abranguen máis de 50 anos de duro traballo dun dos fotógrafos que, na actualidade, está considerado como o fotógrafo máis importante da Gran Bretaña e un dos que máis innovou a fotografía do século XX, a carón de Cartier Bresson ou Walker Evans. Neste vídeo é doado ter imaxes da ampla mostra. As copias executadas polo propio Brandt proveñen do importante arquivo do fotógrafo: Bill Brandt Archive, sito en Londres, e mais da Edwynn Houk Gallery, de New York. A mostra está producida pola Fundación Mapfre e a comezos de 2021 abandona Barcelona para ser presentada no Kunstfoyer Versicherungskammer Kulturstiftung, de Múnich; no próximo verán estará nos espazos da Fundación MAPFRE de Madrid, e rematará o seu periplo no FOAM de Ámsterdam.
O comisario da exposición, Ramón Esparza (doutor en Ciencias da Comunicación e profesor de Comunicación Audiovisual, e fotógrafo), no seu artigo no magnífico catálogo que publica Mapfre insiste que a fotografía de Brandt escora polo que Freud denominou o unheimlich, termo alemán habitualmente traducido como “o estraño”, “aquilo que produce inquietude”. Unheimlich que –moi na liña do surrealismo-- entra (aínda que sexa como escarnio) dentro da esfera do que é estético.
Co gallo desta grande exposición, a Fundación Mapfre publica un magnífico catálogo con interesantes textos e a reprodución de todas as fotografías cunha calidade excelente. Nas salas do KBr. Barcelona Photo Center tamén é doado visionar o vídeo da BBC sobre este fotógrafo; máis de media hora de parladoiro co artista. Un pracer escoitar a Bill Brandt da súa profesión, das súas instantáneas e dos seus intereses fotográficos.
Tumblr media
Brandt, Snicket in Halifax, 1937
Bill Brandt, de orixe alemán, de contado vai vivir a Inglaterra e fará todo o posible por borrar as pegadas da súa ascendencia xermana e mais por integrarse totalmente na sociedade inglesa. Neses vieiros de integración na vida británica é onde hai que situar os seus primeiros libros de fotografías: The English at Home (1936) e A Night in London (1938). Estes traballos foron elaborados despois de vir de París, onde estivo (Brandt tamén!!) de axudante no estudo de Man Ray e puido coñecer á pléiade de artistas surrealistas. Que tiña o estudo de Ray para que tantas persoas pasasen por alí? Por que deixou tanta pegada neles? Contaba moito a “moda” do surrealismo ou áinda máis a personalidade do fotógrafo? Cómpre lembrar que por alí pasaron, entre outras, a fotógrafa británica e surrealista Lee Miller e mais a norteamericana Berenice Abbott, a rescatadora dos traballos de Atget.
Xa decidido a ser británico, Brandt percorre a illa e vai retratando tipos e situacións sociais contrapostas. As instantáneas de The English at Home xogan moito coa contraposición persoa rica/persoa pobre, barrio burgués/barrio proletario. Deste xeito as fotografías van das carreiras de cabalos onde se divirten as boas familias ás vilas mineiras (e á súa miseria) do norte da illa. Neste libro semella que Brandt vai da man de Dickens e das súas radiografías literarias decimonónicas. Ou que camiña parello ás pinturas de Hogarth, aínda que sen a súa intencionalidade de crítica social. Xa neste traballo está claro que un dos atractivos para Brandt é crear escenografías. Escenografías aproveitadas a fío para provocar o insólito, o inusual (unheimlich), tal e como xa aprendera dos surrealistas. Aproveita a foto das criadas (Parlourmaid) a punto de servir a cea nunha casa de alta burguesía para elaborar toda unha posta en escena: un retrato sociolóxico que percorre mesas, persoas e ata as magníficas pinturas que colgan das paredes. Igual fai cunha situación cotiá dentro do pub Charley Brown. Para Brandt é fundamental o ambiente; nin nos retratos reducirá a instantánea á persoa seleccionada para o retrato.
O segundo libro A Night in London vén sendo a propia homenaxe de Brandt a fotógrafos predecesores, como é o caso de Atget, cando se pon a fotografar o París nocturno (París); rúas e prazas sen xentes. Ao tempo tamén é unha competencia con traballos coetáneos e paralelos. Brassaï publicara –tamén no ronsel de Atget-- Paris de nuit (1930), e xa o mesmo título convida a coñecer as inspiracións de Brandt. Polo mesmos tempos Berenice Abbott (Changing New York, 1939) está a facer exactamente o mesmo coas mutacións da cidade de New York. E posteriormente William Klein fará outro tanto co seu libro New York (1956). Por citar algún exemplo máis: Moriyama acabará por facer o propio con Tokio, ou o caso de Michals que volve polos derroteiros de Atget ao titular o seu libro Empty New York, con imaxes que son fieis ao título. No libro  A Night in London volve lucir Brandt a súa facilidade para procurar esas escenas onde moitas veces unha persoa é simplemente unha marca, un referente de escalas: un bobby a penas visible nunha calexa.
Tumblr media
Brandt. Elephant & Castle Underground, 1940
Sempre a Poesía. Escenificacións e poetas. Estética e estática.
Say this city has ten million souls, / Some are living in mansions, some are living in holes: / Yet there's no place for us, my dear, yet there's no place for us. /Once we had a country and we thought it fair, / Look in the atlas and you'll find it there: / We cannot go there now, my dear, we cannot go there now. / In the village churchyard there grows an old yew, / Every spring it blossoms anew: / Old passports can't do that, my dear, old passports can't do that.                         (W. H. Auden. Refugee Blues. 1939)
Na súa deriva británica, este fotógrafo que nunca quixo recoñecer as súas orixes xermánicas, e que mantivo á mantenta o segredo sobre as súas procedencias (chegando a inventarse filiacións), Brandt faise amigo de moitos escritores británicos, mormente poetas. Así nos anos 40 relaciónase co poeta galés Dylan Thomas e mais con W. H. Auden (denominado tamén o enfant terrible da literatura modernista británica). Auden exerce tanta influencia a través da forza dos seus poemas (nos que expresa as súas opinións políticas, revolucionarias e esquerdistas) que os poetas do seu tempo son coñecidos como a “Xeración Auden”.
Paralelamente a ese traballo literario, Brandt elabora outra das súas fasquías creadoras: os retratos. Os retratos de Brandt son, para a época, diferentes, directos, expresionistas, quizais como a poesía de Auden. Non retrata ás persoas nun estudo ao uso (como era habitual, con fondos debuxados e exóticos) senón que procura disparar as instantáneas sobre a persoa na propia casa do retratado, en cuartos normais, cos mobles que alí están. E vai procurando captar o fondo da persoa, que a fotografía mostre parte da psicoloxía do personaxe, mirando de dar pistas do seu pasado e futuro. Un Stanislawski fotográfico? O propio fotógrafo exprésao así en A Statement, o seu ben coñecido ensaio: I always take portraits in my sitter's own surroundings. I concentrate very much on the picture as a whole and leave the sitter rather to himself. I hardly talk and barely look at him. This often seems to make people forget what is going on and any affected or self-conscious expression usually disappears. I try to avoid the fleeting expression and vivacity of a snapshot. A composed expression seems to have a more profound likeness. I think a good portrait ought to tell something of the subject's past and suggest something of his future.
Tumblr media
Brandt. Cuckmere River. 1963
Despois de pasar a II Guerra Mundial e de ter feito para o goberno británico reportaxes sobre o que chamaban o Home Front (a vida cotiá na illa perante a guerra e os bombardeos), acabou por xuntar algunhas desas instantáneas no libro Camera in London (1948). Arrepían as imaxes das estacións do metro londiniense abarrotadas de persoas durmindo no chan para fuxir dos bombardeos alemáns (quen di, en tales circunstancias, que é alemán? O poeta Auden casou, por conveniencia con Erika Mann, a filla do novelista Thomas Mann, para que ela puidese fuxir dos nazis).
Nas súas galerías de retratos, máis aló de pretender a psicoloxía da persoa retratada, Brandt facía algo inusual tamén para a época: crear escenografías. En moitos, moitos casos, a persoa retratada, por moi famosa que fose, aparece nun recuncho da foto, escorada, ou ao fondo, mergullada en arquitecturas e espazos amplos. Un exemplo é o retrato que lle fai á escultora Hepworth, ou a Henri Moore, ambos dominados polas súas propias creacións artísticas. Pero un dos casos máis especiais e paradigmáticos dos seus retratos é o que lle fai ao pintor Francis Bacon en 1963. O pintor amosa en primeiro plano pero moi á esquerda da imaxe, sen espazo para mostrar o corpo enteiro do artista. Evidentemente ese retrato está moi descompensado: a persoa no recanto esquerdo e o resto da fotografía, paisaxe. Paisaxe casual? Que indica o camiño da dereita? E todo o espazo que enche a fotografía? Se a persoa está tan en primeiro plano, é por que pesa moito o que deixa atrás, o xa vivido? Non ten Bacon futuro? O seu futuro está no seu ollar, é unha interrogante?
Nos seus retratos –como noutros motivos-- Brandt demostra que sempre está a procurar camiños novos, vieiros aínda non andados. E que a súa fotografía bascula con toda a elegancia entre o estético, a necesidade de xogar no fío da navalla do unheimlich: provocación sensorial bebida do surrealismo parisiense, e o estatismo de todo o que capta coas súas cámaras. Neste senso, Brandt afirmou que non concordaba con Certier-Bresson, que non lle interesaba o intre decisivo. Tal vez por iso, tamén, Brandt non figura como fotorreporteiro.
No caso extremo, Brandt aínda creou outros retratos máis especiais: fotografar ollos, un só ollo de cada persoa. Pero non ollo de calquera, ollo de persoas que viron os outros mundos que hai neste, que representaron outras realidades. Por exemplo o ollo de Braque, de Moore, de Tàpies, Arp, Giacometti, Dubuffet...
Tumblr media
Brandt. Francis Bacon on Primrose Hill, London, 1963
A fotografía e as outras artes. Tarsila do Amaral e Henri Moore. Nude/Naked?
If I think a picture will look better brilliantly lit, I use lights, or even flash. It is the result that counts, no matter how it was achieved. I find the darkroom work most important, as I can finish the composition of a picture only under the enlarger. I do not understand why this is supposed to interfere with the truth. Photographers should follow their own judgment, and not the fads and dictates of others. Photography is still a very new medium and everything is allowed and everything should be tried. And there are certainly no rules about the printing of a picture
                                                                                                           (Bill Brandt. A Statement, 1970)
Segundo as persoas que se interesaron por estudar a vida profesional de Brandt, este fotógrafo foi percorrendo e exercitando, ao longo da súa vida, os grandes temas da fotografía. Non faltan nel as instantáneas sobre cuestións sociais, verbo as condicións de vida das familias mineiras do norte de Inglaterra, nin tampouco o retrato, xa citado. Logo dedicou a súa atención ás paisaxes, coa súa mirada especial e diseccionadora. As paisaxes, en branco e negro, rurais e urbanas, volven insistir na elaboracións de escenificacións: un río que deseña meandros claros sobre a escuridade circundante, a muralla romana de Adriano como unha ferida histórica que se perde no fondo da paisaxe.
E por último, tamén virou os seus intereses e obxectivos fotográficos cara os nus. Os nus femininos. Na lingua inglesa hai un clara diferenciación entre o emprego da verba nude e mais a verba naked, distinción que noutros idiomas non se dá. Varios autores escribiron e falaron sobre este particular, por exemplo Keneth Clark ou John Berger. Este último, no seu traballo Ways of Seeing dixo: To be naked is to be oneself. To be nude is to be seen by others and yet not recognized for oneself. A naked body has to be seen as an object in order to become a nude. (The sight of it as an object stimulates the use of it as an object). Nakedness reveals itself. Nudity is placed on display.  Resumindo os sentidos sociais e incluso técnicos das dúas palabras pódese concluír que naked é empregada para falar dun corpo humano (ou da imaxe do mesmo) que se mostra sen roupa, mentres que nude devén para referirse a aquel corpo que é presentado con finalidades estéticas. Como se en galego se decidise facer o distingo entre espido (parello a naked) e nu (nude). E todo isto relativizado polo punto de vista subxectivo de cadaquén. Os nus de Tiziano ou Ingres seguen a ser nude en todos os casos? E Les Demoiselles d’Avignon, tamén? Os propios amigos vangardistas de Picasso dixeron, cando lles mostrou esa pintura en 1907, que sentiron vascas ante as deformacións do que se tiña polo sacrosanto canon estético universal. O canon, evidentemente, do nu feminino. Arrincando desta perspectiva o cartel denunciador das Guerrilla Girls ten aínda máis significacións. Elas, a carón da Gran Odalisca de Ingres non escriben nude (como con seguridade foi a intencionalidade do pintor neoclásico francés) imprimen, pola contra, Do have to be naked..., coa conseguinte denuncia. Denuncia que segue a ter total vixencia. Moitos autores, entre eles o finado John Berger, concluíron que, na arte, o home (suxeito activo) ten o rol de gozador do corpo feminino, mentres que a muller está para ser vista (ser pasivo) nunha pintura, fotografía, escultura, ...
Tumblr media
Brandt. Nude, London, 1952
Neste contexto Brandt comeza a facer nudes desde o final da II Guerra Mundial. Nudes femininos, por suposto. O que acontece con estes traballos de Brandt é que non deixa de ter nos miolos as súas querenzas surrealistas polas escenificacións inusitadas. Nin as pegadas que o cinema vai deixando na fotografía artística. O propio Brandt recoñece a influencia dos filmes de Buñuel, por exemplo. Outro gran tema para reflexionar: o cinema de Hitchcock ou Wells condicionaron as miradas das/os fotógrafos? E xa postos, fixeron o mesmo coa pintura e a escultura? As interaccións mutuas das artes entre si. Os nudes de Brandt son un exemplo fantástico desas interrelacións.
A obra Nude. Micheldever, Hampshire, 1948, con ese brazo dereito estendido cara o fotógrafo –afastando así á modelo, e provocando un xogo poderoso de espazos e referencias temporais (reloxo)--, non devén escultórico? Non é evidente o paralelismo con pinturas de Tarsila do Amaral? Tamén Brandt está a xogar coa Antropofagia? Brandt aproveita estes retratos de corpos femininos nus para crear xogos de espazos, distorsións dos cuartos, afastamentos de anatomías. É dicir, potentes escenografías. O propio fotógrafo confesou que daquela atopara unha vella cámara Kodak con obxectivo gran angular que lle permitía eses xogos tan atractivos para el. Non se trata de mostrar un corpo, nin na súa totalidade, nin nas poses habituais. Non seus nudes abundan imaxes de pernas (só pernas) que se eternizan cara o fondo infinito da sala, a planta duns pés nun cuarto inmenso e ameazadoramente baleiro (espido?). Nudes que o fotógrafo retrata no seu propio domicilio, sen botar man de escenarios artificiais. A escenificación é a propia composición do corpo nun espazo.
Por outra parte, Brandt foi amigo de Barbara Hepworth e mais de Henri Moore, os dous grandes escultores ingleses do século XX. E as formas orgánicas dun e doutra, das reclining figure do segundo, levaron a Brandt a procurar coa súa cámara pedras e formas minerais nas praias que se asemellasen ás elaboracións escultóricas dos citados artistas. Así, a partir de finais dos anos 50 e posteriores, van xurdindo outros nudes en clara competición coas formas arredondadas dos pelouros que vai atopando nas praias de Normandía e mais no sur da Gran Bretaña. Tal é o caso da instantánea Nude. Baie des Anges, France, 1959 na que Brandt só escolle as mans entrelazadas para situalas por riba dos pelouros da praia. Eses dedos das mans constitúen por si propios unha escultura. De esta foto ten dito o fotógrafo que é unha das que máis lle agradan de todas as que fixo ao longo de máis de cinco décadas. Nos mesmos anos que Brandt andaba á procura de pelouros polas praias, facían o mesmo outros artistas, moitos (por non dicir todos) relacionados con surrealismo. É o caso do gran Yves Tanguy e a lembranza das praias de Bretaña da súa infancia; en paralelo Àngel Ferrant facía o propio nas praias de Galicia, ou Joan Miró andaba á recolleita de canto obxecto podía brindarlle novas perspectivas creativas.
Os nudes de Brandt pódense entender como homenaxes ás outras artes? Agochar non agocha as súas influencias, nin preferencias.
Lito Caramés
Tumblr media
Brandt. Nude, Baie des Anges, France, 1959
EXPOSICIÓN: Bill Brandt
KBr. Barcelona Photo Center. Mapfre
ata o 24 de xaneiro de 2021
0 notes
actnod · 11 months
Text
𝐂𝐈𝐄𝐑𝐑𝐄 𝐃𝐄 𝐀𝐂𝐓𝐈𝐕𝐈𝐃𝐀𝐃 ;
Basta de proyección sumergiéndose en oscuridad para que el sentimiento de traición se siembre en la cabeza del anarquista más cercano a extensas telas blanquecinas a la joven de rizos a su alrededor y que gradualmente comience a propagarse como incendio a lo largo de construcciones subterráneas, como el fuego mismo, ardiendo con el propósito de destruir todo lo que se interpusiera en su camino. Los vástagos clamando justicia se vuelven ensordecedores, es el sonido de la búsqueda de venganza el que inminentemente ebulle hasta derramarse sobre las calles de la ciudad nipona. 
Coloridas calles minutos atrás aún siendo bastión de deambulación de almas humanas incapaces de conciliar el sueño, se transforman en un campo de batalla. Anarquistas quienes alguna vez habían sido seguidores de discursos revolucionarios de Baronesa, ahora extendían sus redes y entre uno que otro curioso de clanes externos, buscan por quien ha abusado de sus ideales, osando al atreverse a pasar encima de ellos. ¿Eso habían sido todo el tiempo para ella? ¿Una extensión de peones con los que el Príncipe podría jugar a su antojo? La iluminación neón que solía traer ilusión, provocar expectativa en los estómagos de visitantes al vislumbrar, y la de faroles se vuelven mortecina al proyectarse sobre las edificaciones que bosquejan sombras siniestras sobre el pavimento agrietado. Psicofonía de la noche es eclipsada por el rugir de los no-vivos, eventualmente mezclándose con el clamor de sirenas a distancia e inclusive el aire colándose entre figuras, se empapa de la desesperación por venganza. 
Los vampiros que en pasado le habían tendido la mano, ahora se presentan como sus enemigos mortales; ojos bestiales destellan con rabia y sed de venganza, con los colmillos a plena vista y las garras destruyendo obstáculo cualquiera que pudiese interferir con objetivo. Tardan un par de horas, pero cuando el panorama se pinta desolador ante el conflicto de inmortales. Automóviles volcados, decoración exterior destruida, y con algunos puntos siendo abrazados por las llamas, el destino de la Baronesa se sella en sangre al descubrirla oculta entre resquicios de lo que alguna vez había sido su dominio. 
No hay nada que pueda hacer cuando acaba por ser acorralada, rodeada de alguna vez aliados que no mostraban pizca de piedad. Es peculiar que sea un silencio ominoso el que desciende sobre la horda de salvajes cuando finalmente la tienen en su poder, ignorando cualquier ruego y chillido que la mujer de rizos cobrizos podría realizar. 
Entre tirones y empujones, susurros de acusaciones y maldiciones, las múltiples garras que buscan llevarse su pedazo de traidora, y aquellas que se hacen de excusa cualquiera para infligir dolor, consiguen escoltarla de vuelta al subterráneo. Es la atmósfera cargada de tensión que termina por percibirse oscura, a cada segundo más tétrica contando lo que no que no se vuelve a vociferar. Cada figura presente, se vuelve inconscientemente en verdugo aun cuando algunos solo se limitan a observar desde las sombras. Es sitio base, donde el eco de pasos se detiene y al disiparse las figuras, se dan cuenta que se trata del vástago que había enunciado su revolución quien la sostiene bruscamente del brazo. La Baronesa en un último acto de desafío, lleva sus labios hacia el oído contrario y acción puede alertar a testigos de que algo ha sido profesado, aunque la reacción del de mayor altura acaba por ser apartarla de sí cuanto le sea posible hasta que figurita acaba sobre zona iluminada. Los alaridos que se desatan, parecen provenir desde el infierno mismo. 
El silencio que siguió a último suspiro es opresor, y el olor peculiar que inundaba fosas nasales sería uno difícil de olvidar. La mirada de quienes habían estado esperando por ese momento, pasa de la determinación a reflejar una mezcla de alivio y pesar. Los presentes comienzan a retroceder lentamente, perdidos en sus pensamientos o murmurando palabras descuidadas. Entre vástagos apiñados y guerras que estallan, eco de irónicos cánticos de los escépticos a la Gehena resultan inevitables. La soledad de los pasillos subterráneos es la última compañía de quienes aún no son completamente conscientes de lo que son parte. Pero es entonces cuando el silencio abrumador se cierne sobre siluetas restantes, que algunos nombres vuelven a traer cierta emoción a la atmósfera. ¿Dónde están Sergei, Yongsaeng, Devi, Daeul, Maya y Josun? ¿Cuándo fue la última vez que los viste? ¿Se fueron a casa? ¿Se perdieron entre los revuelos?
𝐀𝐂𝐋𝐀𝐑𝐀𝐂𝐈𝐎𝐍𝐄𝐒 𝐎𝐎𝐂.
⦾ Los sucesos narrados han sido vivenciados por todos los personajes de primera mano y quedará en elles qué pudieron ver entre la cantidad de vástagos presentes o hasta qué momento del levantamiento han sido testigos.
⦾ Los personajes que han sido mencionados, deberán de detener cualquier narrativa hasta el levantamiento. Ninguno ha sido testigo del descenso de la Baronesa y en breve, nos estaremos poniendo en contacto con los usuarios por privado para esclarecer su situación. 
⦾ El tiempo límite para cerrar toda interacción correspondiente a la actividad actual será hasta la publicación de la siguiente. La siguiente actividad comenzará el día de mañana, SÁBADO 21 DE OCTUBRE, a las 15 HRS GMT-6.
⦾ Cualquier consulta, les recordamos que estamos a su disposición y a tan solo un mensaje de distancia. ¡Nos seguimos leyendo!
12 notes · View notes