#automaat rijden

[keesdp]

Faroer eilanden.

Na 30 uur op de boot zijn we blij land te zien. Het is al 23:30 uur, maar het is hier nog licht genoeg om de eilanden te zien als we allemaal op het dek staan te kouwkleumen. Eindelijk weer land. We gaan de trapjes af van dek 9 tot waar onze auto staat op cardeck 3. Net als alle passagiers trouwens wat een enorme drukte geeft in de stalen trappenhuizen. Als we eindelijk onze auto betreden zien we de campers om ons heen al gaan rijden. Snel starten en later de spullen opruimen dus. Het is verboden om niet op campings te overnachten, zegt de lokale overheid. Maar de camping in Tórshavn is alleen toegankelijk als je gereserveerd hebt zegt de man met de kabouterbaard bij de ingang. 50 km verderop in Vestmanna is altijd plaats zegt hij. Wij hebben geen zin om zo ver te rijden in de nacht, al is het best nog licht, en vinden een plekje bij het atletiekveld, waar mensen een wandelingetje maken op de mooie rode baan, om zo met elkaar te praten of om gezellig te keuvelen naast elkaar. 3 ronden op de baan is toch 3 x 400m vlakke weg. Zelfs mannen met een rollator doen het, alleen niet snachts. Een prima plekje zo aan de rand van de stad. We zullen hier nog 3 overnachtingen maken in deze 10 dagen. Vlak bij ons is het Nordichús, een cultureel centrum waar iedereen welkom is. Er is ook een park in Tórshavn met een mooi kunstmuseum. We genieten van beiden. We zijn van plan om alle eilanden te bezoeken die niet alleen met boot of helikopter te bereiken zijn, maar wel met tunnel of brug. Prachtige natuur vinden we op de stille wegen en weggetjes, waar altijd schapen lopen. Overal hebben we zicht op de zee en kunnen we kilometers ver kijken. De dorpjes liggen zonder uitzondering in een baai aan de zee en zijn via een weggetje langs de kust te bereiken. Meestal moet je dan hetzelfde weggetje weer terug om naar de volgende nederzetting of eiland te gaan. Er zijn een paar uitzonderingen, waar een tunnel door de berg een verbinding maakt met de andere kant van het eiland. 1 uitzondering is Eidi (waar het kunstgras voetbalveld een camping is, Wij staan in de 16), daar kan je een weggetje over de bergen nemen naar de andere kant van het eiland. Door alle wegen te nemen die er zijn, zien we heel veel van Faroer. We hebben 10 dagen, dus rijden we ze allemaal af. In Hvannasund vinden we een plekje in de haven naast de sleephelling. We gaan wat wandelen en zien een boot met mensen de trossen los gooien. Yvonne roept naar de schipper of we meekunnen. De man knikt en Yvonne zegt: maar dan moet ik eerst m'n jas halen. No, zegt de man, NOW. De treeplank is al weg en een bemanningslid wijst ons naar de achterkant van de boot waar hij een railinghek open maakt zodat wij aan boord kunnen komen. Benedendeks zit een man die kaartjes verkoopt. Je kan er ook koffie krijgen uit de automaat die ook creditcards accepteerd. Ik vraag aan de schipper waar we heen gaan. Hij noemt de eilanden die in het Noorden liggen. En gaat u daarna dan ook weer terug? Ja hoor na 2,5 uur zijn we terug. Wat een mazzel, voor het zelfde geld moesten we overnachten op één van die eilanden. Het zijn vriendelijke mensen. Als we de volgende dag de boot weer zien varen, zwaaien we naar de bemanning. Zij herkennen ons en zwaaien terug. De stuurman komt zelfs even naar buiten om te zwaaien. Het land ziet er vanaf zee heel anders uit. We besluiten meer eilanden te bezoeken die ook per ferrie te bereiken zijn, zoals Sandur in het zuiden. De ferrie gaat om de 1,5 uur en zit meestal stampvol. Op de terugweg moest er zelfs 1 auto op de kade achterblijven en konden wij als laatste mee. Het is een prachtig eiland en binnenkort per tunnel te bereiken. Het enige eiland met zandstrand, vandaar de naam. We zijn 10 dagen hier geweest en dat was prachtig. Langer hoeft echt niet, we hebben volgens mij alles gezien wat de moeite waard is. Alleen de Faroers vinden dat we ook de slachting van de grienden hadden moeten zien, Wij zijn blij deze gemist te hebben. Over cultuurshock gesproken.

[regioonlineofficial]

Sinds de introductie van de nieuwe elektrische bussen van Arriva werkt de aansturing van de waarschuwingssystemen bij de oversteekplaatsen van busbanen in Hengelo niet goed. Inmiddels werken de KAR-systemen (Korte Afstands Radiofrequentie) in de bussen weer. In Hengelo blijft het systeem nog even uit In Hengelo laten we de knipperlichten en bellen bij de oversteken nog even uit. In februari 2024 starten we namelijk met het aanleggen van signaleringslussen in het wegdek én verkeerslichten voor de bussen (daarmee kan de bus in dit geval ook een rood licht krijgen als dat nodig is). Daarnaast vervangen we de verkeersregelautomaten, bellen en waarschuwingslampen. Deze werkzaamheden stonden al in de planning. Om niet voor steeds veranderende situaties te zorgen, laten we de situatie nu nog even zoals deze is. Nieuwe waarschuwingsinstallatie betrouwbaarder De complete nieuwe installatie is dan in combinatie met de systemen in de bussen nog betrouwbaarder (ook als er andere voertuigen over de busbaan rijden, denk aan hulpdiensten of onderhoudsvoertuigen). Totdat de lussen zijn aangelegd, blijft de maximale snelheid op de busbaan 30 kilometer per uur en blijven de waarschuwingssystemen uitgeschakeld. Planning Op 5 februari start de vervanging van de eerste automaat. De vervanging per automaat duurt twee weken (inclusief graafwerkzaamheden). Als de lussen zijn aangelegd en de automaten zijn vervangen, dan testen we het systeem en kunnen automobilisten en fietsers weer vertrouwen op de waarschuwingssystemen. De 17 waarschuwingsinstallaties bestaan uit 4 automaten; elke automaat stuurt dus 4 of 5 installaties aan. Als alles volgens planning verloopt, wordt in de 1e week februari begonnen met de vervanging en is dit eind maart afgerond voor de laatste installaties. Uiteraard onder voorbehoud.

[avoverkeer]

Het volgen van autorijlessen in een automaat biedt verschillende voordelen.

Ten eerste is het rijden in een auto met een automatische transmissie over het algemeen makkelijker dan in een handgeschakelde auto, omdat je niet hoeft te schakelen. Dit kan vooral handig zijn in druk stadsverkeer of in files, waardoor je meer kunt concentreren op de weg en de verkeerssituatie rondom.

Daarnaast kan het leren rijden in een automaat sneller gaan, omdat je niet hoeft te bekommeren over het coördineren van koppeling en versnellingen rem en gas. 

Ook kan het nemen van rijlessen in een automaat vooral handig zijn voor mensen die moeite hebben met het schakelen of die zich liever concentreren op andere aspecten van het autorijden.

Bovendien is het rijden in een automaat vaak comfortabeler, omdat je minder fysieke inspanning hoeft te leveren. Dit kan voordelig zijn voor mensen met concentratie problemen en daarom het lastig vinden om een handgeschakelde auto te besturen.

Bovendien gaan we steeds meer en meer electrisch rijden en dat gebeurt tot nu toe uitsluitend in auto's met automatische transmissie.

Al met al bieden rijlessen in een automaat dus diverse voordelen, waardoor het een aantrekkelijke optie kan zijn voor veel mensen.

[norawonders]

De laatste weken zijn echt bizar. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. We zitten tussen 2 eclipsen en volgens mij is het o.a. daardoor zo’n bizarre tijd. Astrologie verklaart een hoop. De dingen die gebeuren, onbekenden met wie ik bijzondere gesprekken had. Van die gesprekken waarvan je weet dat ze niet toevallig zijn. Ze gaan over dingen die je moet horen. Vandaag was ook zo’n dag. Het was een leuke dag. Eerst naar de pedicure, daarna gezellig met A. geshopt en gegeten in Amstelveen. Terwijl we zaten te eten kwamen we samen ergens achter en it was quite shocking. Zo erg dat ik uiteindelijk in haar auto ben terug gereden naar Amsterdam, want voor haar was de schok groter. Na 10 jr weer gereden en dat in een automaat!! Heb dat vandaag voor het eerst echt leren rijden. Ik moet het even verwerken allemaal.. ✨😵‍💫✨

[thomasopreis]

Het begin

Je moet ergens beginnen. Na afscheid te nemen van Hanna in Berlijn

en Nederland

en bijna alle andere mensen, vertrek ik met mijn ouders naar Kroatië. We vliegen op Split en daarna zijn we van plan de Dalmatische kust af te gaan.

De vlucht verloopt goed, onze corona certificaatjes worden gescand en we mogen Kroatië in. In Split komen we aan bij ons appartementje. Het is 4 hoog zonder lift, maar is wel prima gelegen en het heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben. We rusten uit en de volgende dag ontdekken we een klein strandje waar de locals hangen. Heerlijk om te zwemmen. De Kroaten spelen allemaal een soort handbal in kniediep water. Niet handbal zoals wij het kennen maar met zo’n klein rubberen balletje dat ze naar elkaar overslaan. Het ziet er wel grappig uit. Het terrasje aan dit strand is mooi gelegen en een halve liter kost er 18 kuna (7,5 kuna is 1 euro). Prima.

Voor de rest is het in Split vooral een beetje strandhangen, zwemmen en we hebben nog het eilandje Brac bezocht met de veerboot.

Qua begroeiing heb je hier een hoop olijf en granaatappelbomen.

Ook hoor je de hele tijd het geluid van cicaden, net als op het nieuwe album van Lorde.

Na Split dalen we af naar Makarska met de bus. Eenmaal aangekomen in Makarska in ons mooie appartementje merk ik dat ik mijn secrid met daarin al mijn pasjes kwijt ben. Eerst kan ik het niet geloven, maar eventjes later vervloek ik mezelf dat ik zo dom kon zijn. Het kan niet anders dat die in de bus blijven liggen is. Misschien is die bus al wel doorgereden naar Dubrovnik ofzo. Pfff. Snel maar naar het busstation gegaan. De vrouw van het loket zegt dat de buschauffeur al naar huis is, maar de bus op het terrein van het busbedrijf Promet staat. Aan de rand van de stad ongeveer een half uur lopen. Wij spoeden ons daarheen, onderweg vervloek ik mezelf nog een stuk of 100 keer. Op het terrein staan er een hoop bussen. Ik spreek iemand aan en het blijkt de baas te zijn. Ik laat hem het kenteken zien en hij gaat met me mee de bus in. Ik zie mijn secrid direct liggen. Alles zit er nog in. Wat een opluchting! Pfff. Na een poging van mijn vader om me erop te wijzen dat ik altijd alles goed in de gaten moet houden (Jahaa dat weet ik wel) gaan we een drankje doen om bij te komen en ‘s avonds lekker uit eten (Cevapcici en vis aan de haven). Hèhè, dat ging maar net goed allemaal.

De volgende dag in Makarska besluiten we de berg te beklimmen omdat er bovenin een botanische tuin ligt. Het blijkt een zwaardere klim dan verwacht, maar uiteindelijk wel een mooie tocht.

Na Makarska vertrekken we noordwaarts naar Zadar. Dit plekje heeft ook een prachtige oude stad (net als Split) en twee interessante kunstwerken. Het eerste is een getijdenorgel, wat dus geluid maakt op basis van de inkomende golven (zal hem hieronder apart toevoegen want ik weet niet hoe je filmpjes moet invoegen in een blog post).

Het tweede is een zonnekunstwerk. Overdag schijnt de zon erop en laadt het op. ‘s Avonds geeft het een enorme lichtsjoo.

Onze laatste bestemming aan de kust is Rijeka, de grootste haven van Kroatië. Op een uurtje rijden van Rijeka met de bus is er een groot natuurpark waar we gaan wandelen. Blijkbaar is dit park enorm populair om te klimmen. We komen mensen uit heel Europa tegen die hier gaan klimmen. Wellicht ook leuk voor de klimmers onder ons? (Thijs, Maud)

Onze laatste bestemming samen is Zagreb. We verblijven hier wederom in een top appartement en verkennen de stad. Zagreb kent een hoop musea waaronder ook hele aparte musea zoals het Museum of Broken Relationships en het Museum of Hangovers. Het laatste kan ik zeker aanraden als je goeie verhalen wilt lezen.

Ook is Kroatië de geboorteplaats van Nikola Tesla en dat is natuurlijk wel reden voor een standbeeld.

Mocht je minder nieuwsgierig zijn naar de cultuur van het land en het liever dicht bij huis houdt, bij ons om de hoek was er een coffeeshop, maar in plaats van dat je naar binnen moest, hadden ze gewoon een automaat.

Veel plezier ermee.

In Zagreb nemen we afscheid en vertrekken mijn ouders naar Sibenik om nog wat dagen aan de kust te vertoeven. Ik vertrek naar Sofia en begin aan het solo gedeelte van mijn reis.

In Sofia kom ik ‘s avonds aan en net voor het hostel zie ik iemand die er ook nogal backpackerig uit ziet. Going to  the Hostel Mostel? vraag ik. Ben jij een Nederlander? reageert hij. Blijkbaar is m’n Engels dan toch niet zo accentloos. Kevin komt uit Amsterdam en samen hangen we de komende dagen wat rond in Sofia. Hij maakt een klein Oost Europees tripje, Budapest, Zagreb en Sofia. Hier zijn wij met onze gids bij de bekendste kathedraal van Sofia, met gouden dak.

Ook hebben we allebei nog een typisch Bulgaars ontbijt, mekici. Het smaakt naar olliebollen en is prima om de dag mee te beginnen.

Bulgarije is trouwens de armste lidstaat van de EU, het minimumsalaris is ongeveer 320 euro in de maand. Gemiddeld ligt het salaris op zo’n 6 a 700 euro per maand, maar je verdient meer in het bedrijfsleven als bijvoorbeeld medewerker van een callcenter dan als leraar voor een publieke basisschool. Dit is weinig geld voor ons Nederlanders. We verbazen ons er continu over dat alles zo goedkoop is. Een halve liter bier in een Bulgaars restaurant is bijvoorbeeld 2,1 lev (ongeveer 1 euro en 5 cent)

Voordat we allebei vertrekken hebben we nog de Vitosha berg beklommen, net buiten de stad. Sofia heeft een aantal mooie gebouwen in de oude stad, maar voor de rest voelt het een beetje beklemmend aan. Er zijn niet veel grote open ruimtes en ‘s nachts wordt het niet zo goed verlicht. Wel fijn om even buiten de stad te zijn en adem te halen dus. We zijn niet helemaal tot de top geklommen, maar wel tot de waterval. In het echt ziet het er indrukwekkender uit dan op de foto, maar hier toch nog een fotootje (gastje rechtsonder voor schaal).

Na onze klimtocht komen we terug in het hostel en is de eigenaar ruzie aan het maken met een vrouw. Het lijkt erop dat ze niet wil betalen. Ze klaagt over het geluid en dat het niet schoon genoeg is, maar dit valt reuze mee in dit hostel. Waarschijnlijk is het gewoon een trucje om niet te hoeven betalen. Ze roepen een tijdje naar elkaar totdat de vrouw vertrekt (zonder te betalen). De eigenaar van het hostel loopt boos naar achteren, ik hoor hem nog net “f*cking gypsies” mompelen.

De volgende dag vertrekt Kevin terug naar huis en neem ik de bus naar Thessaloniki. De bus vertrekt een uur later dan gepland van het busstation en van een andere plek waar hij had moeten vertrekken. De buschauffeur ziet er ook nogal vaag uit. Tijdens de rit slingert hij regelmatig over de weg en oja, hij was ook nog ff vergeten te tanken dus toen we aankwamen bij de grens met Griekenland draaide hij om en reden we een heel stuk terug Bulgarije in om te tanken.

Bij de grens gelooft de Bulgaarse vrouw bijna niet dat ik het ben op mijn paspoort. Oké, ik heb bijna geen haar meer op mijn kop maar toch, voor de rest zie ik er niet zo anders uit. Ze vraagt wel 3x om mijn naam en bekijkt me van top tot teen. Blijkbaar heb je in dit gebied veel vluchtelingen, maar een vluchteling met een Nederlands paspoort, Nederlands rijbewijs, Nederlandse bankpas en een museumjaarkaart met mijn kop erop lijkt me toch wel sterk. Uiteindelijk mag ik erdoor. Aan de Griekse kant kijkt er een vent een halve seconde naar me en zegt Joeeeee kom maar door. Tip voor vluchtelingen naar West Europa, ga na Griekenland niet via Bulgarije maar probeer een andere route. Wellicht Noord-Macedonië?

De buschauffeur stuntelt nog een beetje verder maar uiteindelijk komen we aan in Thessaloniki. Blijkbaar zaten de Bulgaarse medereizigers al de hele reis op hem te zeiken, dat hij niet kon rijden. Hij reageerde met, dan rij je volgende keer toch lekker zelf?

Enfin, we zijn in Thessaloniki en het voelt meteen een stuk gezelliger. Mensen zitten buiten op het terras, het weer is beter en er zijn een hoop open ruimtes. En het ligt aan zee natuurlijk. Top. Het hostel ziet er ook beter uit en ik heb een bottom bunk in plaats van een top bunk zoals in Sofia. Yes!

Ik ben hier de komende dagen en daarna wil ik graag de Olympus beklimmen. We zullen zien of dat een beetje te regelen is. Voor nu neem ik een gyrosje en een biertje (Mythos) en breng ik later weer verslag uit. Joejoeee

[jessefien]

Dag 17: a man a plan, Garda.

Lago di Garda. Het doel van de dag. Dat wil zeggen: cruise control aan. Sirmione is het plan want dat is het stadje dat het verst het meer ingaat. Het verste toepje heet Jamaica beach en daar willen we de zon zien ondergaan. Wat denk je, hebben ze het gehaald? Er waren de volgende hindernissen en belemmeringen on the road: 1. Kinderen die honger hebben. Nachtmerrie! We plunderen 's morgens de laatste restjes uit de frigo. Erg veel kan je er niet in stockeren en bovendien is de elektriciteit kostbaar in een camper. Er is zonne-energie maar wanneer we de frigo op gas zetten dan werkt hij het best. Dussss back to basic en nadenken wat het langst ongekoeld bewaart en wat het meest calorieën oplevert voor de minste plaats. Haha! Valt wel mee maar we moeten wel duidelijk meer shoppen dan 1 keer per week zoals thuis. En bovendien vergroot het nachtmerriegehalte bij dit punt nog even doordat we met twee kinderen moeten gaan shoppen. Elke ouder weet dat je ten stelligste moet vermijden om ook maar één kind in die kar te smijten. Nu zijn het er telkens twee. God sta ons bij! Punt 2: kennismaking met Italiaanse supermarkten. De aandachtige lezer las reeds dat Jesse en ik enorm graag in het buitenland naar de supermarkt gaan, we kunnen je bij deze verzekeren: De Ipercoop is van hoogstaand niveau! Uren dwaalden we tussen de rekken! Zeker 10 soorten burrata, parmegiano reggiano van alle leeftijden, Parmaham van duizend zwijntjes, pomodori in alle kleuren en vooral iets waar ik al vier jaar naar verlang: crema di parmegiano. Ik at dit vier jaar geleden op onze reis naar Parma en droom er sindsdien meerdere malen per jaar van. Het is een soort pasta van parmezaan met witte wijn en zonnebloemolie. Hemels ongezond! Vandaag was de dag dat we elkaar terug ontmoetten. De crema di parmegiano en ik. Twas liefde! Punt 3: zotten achter het Italiaanse stuur. Die Italiaanders rijden zot. Zotter. Zotst. We moesten door graanschuur en fruitgaard van Italië (Piemonte) en dit betekent veeeeel vrachtwagens dus ook erg traag op het derde vak... opnieuw een belemmering. Maar Sirmione lukte alvast. Toch om binnen te rijden. We passeerden zelfs het hotel waar we vier jaar geleden verbleven met Wout en Annelies. En dan bleek dat je nergens binnenmocht met de camper. Al zagen we dit pas na 20 min rondtoeren naar een parking toen we zagen dat we te lang zijn voor een parkeerplaatsje hier. Dom! Punt 4: parkeren met een camper en geld in een automaat krijgen. Zeker ook 1 uur verloren. De parking vinden was nog ok, maar we begrijpen echt geen snars van dat Italiaans en de automaat wilde onze kaart maar niet aanvaarden. Ook werd het nog eens bevestigd dat geen enkele Italiaan rondom ons ook maar een woord Engels kan en dat je erg veel klutters nodig hebt om een camper in Sirmione te parkeren. Punt 5: fietsen. We hebben al door dat fietsen een redding zijn in de stad. En ook deze keer gingen we fietsen naar het centrum. Fietsen op en van het fietsenrek halen, is dan wel weer veel tjoling. Opnieuw een goeie 20min. Merci dieudonné dat tegen de avond de withuiden niet meer ingesmeerd moeten worden, anders weer 15min. Het centrum van Sirmione was erg gezellig maar koppenlopen en toevallig of niet maar Jamaica beach (het doel weet je nog?) ligt helemaal aan de andere kant van het stadje. En toen? Hebben we het gehaald? Kijk zelf maar eens 🥰

[offtoljubljana]

103. Koper, Ankaran en Piran

23/05/2020

Het is 18:12 en er lopen 3 fluffy Golden Retrievers over het strand, dus het leven is goed.

Oh... ja... Hallo vanaf het strand in Ankaran.

Gisteren heb ik de Warblers reünie livestream gekeken, dus het werd weer laat. Heel veel spam in de chat, helaas. Kan je geloven dat er nog steeds CC shoppers in 2020 zijn? Wat zielig.

Vandaag zijn Kath en Sophia weer om 8 uur vertrokken. Waarschijnlijk zijn ze weer gaan hiken of zoiets. Ikzelf kwam "vroeg" om 10:00 mijn bedje uitgerold, want ik wilde toch nog een beetje leren voor mijn GLINT examen. Rond 13:20 stond Cristina voor de deur met de fancy auto. Ze had blijkbaar een gratis update gekregen. Tijd voor het strand.

Nou, ik dacht dat de maatregelen nog van kracht waren: niet zwemmen. Blijkbaar had ik het dus fout, want Cristina schreef dat ze wilde gaan zwemmen. Dus tijd om mijn bikini te zoeken.

... dat ligt dus nog in Nederland. Yay. Dus geen bikini. Oké dan.

Cristina en ik reden door Ljubljana en zo zag ik dus delen waar ik nog niet geweest ben. We gingen de 3e ophalen. Sofia, niet te verwarren met Sophia, komt uit Madrid en we hadden nooit gesproken, maar ik herkende haar van B&T. Ze had in die gastlezing over de verlenging van het leven een hele discussie met de leraar en de spreker. Geen idee waar het over ging, want we waren al 2 uur bezig en ik had het wel gehad en toen ging ik thee zetten.

***

24/05/2020

Goed, hi. Het is inmiddels 12:36 en gisteren werd ik na het schrijven van het bovenste deel moe, dus ik ging liggen op het strand. En ja, we waren pas rond 23:30 thuis en ik was mega moe, maar natuurlijk heb ik snel een overzicht gemaakt van wat ik wilde zeggen. 

Dus hier is een soort van inhoudsopgave:

Of het echt een goede inhoudsopgave is.... nou nee. Je ziet wel. Dit wordt een lang ding, jongens. Ik heb rond de 40 foto’s, dus ik denk dat ik weer foto’s apart ga posten in een photoset, want anders wordt het echt mega lang.

Dus ja, ik werd vanochtend weer eens vroeg om 8:00 wakker wegens het gordijn of omdat ik een een keer vroeg ging slapen, maar natuurlijk bleef ik liggen t/m 10:00 en toen kocht ik mega dure stonks (107 Bells per turnip??? AFZETTERIJ DAISY-MAE) en er zit een deuk in mijn telefoon, want mijn Switch viel uit mijn handen op mijn telefoon. Gelukkig is mijn Switch oké.

En nu zijn we hier. 

Let’s go.

Sofia werd dus opgehaald en ze nam haar tijd. Cristina zei al dat het typisch Spaans is om te laat te zijn. Toen was het tijd om naar Ankaran te gaan. Een kamergenoot van Cristina zei dat dat een klein stadjes dichtbij Koper en Piran is en daar is dus een klein strandje. 

Helaas moesten we meteen een omweg nemen, want er was een vreselijk ongeluk gebeurd en alles  zat vast. Toen Cristina en ik op Sofia aan het wachten waren, reden er ook al 3 ambulances. Een auto heeft een motor geraakt en wow, er was echt niets meer over van de motor. We herkenden het eerst niet eens tot en met we de stoel van de motor zagen.

Lulu, dit is waarom pa geen scooter voor je wilt kopen.

Ha, ik wilde de kleine speelgoed scooter opzoeken die ik voor Lulu had gekocht en ik vond alleen deze Yuri On Ice fanart:

Houd het maar bij deze scooter.

We reden dus al meteen fout, dus hoera. Uiteindelijk kwamen we goed terecht en het was ongeveer een uurtje richting Ankaran. Het uitzicht vanaf de snelweg was heel mooi. Ik wilde eerst geen foto’s maken, want ze zouden waarschijnlijk een beetje wazig zijn, maar de bergen waren zo mooi.

Uiteindelijk maakte ik deze:

Ik had eerder foto’s moeten maken, want er waren zoveel vogels aan het schijten. Cristina heeft gereden, want ik kan alleen automaat en Sofia heeft geen rijbewijs. Het ging zeer goed, maar op de snelweg hield ze automatisch links aan, want in Australië rijden ze dus ook links. Op andere wegen is ze eraan gewend om rechts te rijden, want ze woont nu eenmaal in Zweden, maar op de snelweg is ze sneller links. Ik heb een paar keer “Cristina, you’re on the left” moeten zeggen, want achter ons gingen mensen bumperkleven. Eén keer had ze het zelf door, want iemand haalde ons in vanuit rechts.

We kwamen aan in Ankaran en het was geen echt zandstrand zoals Cristina had gehoopt, maar het waren ook geen stenen zoals in Koper.

Er was ook een grasgedeelte.

We bleven niet lang, want we hadden honger. De Boni is overal in Slovenië, niet alleen Ljubljana, dus we gingen op zoek naar Boni in Koper. Koper is een drukke stad aan het strand en het was ook zeer druk. 

We hadden de Boni app gecheckt en we zochten de Sarajevo 84, de Balkan grill. Blijkbaar is het een keten, want dat is dezelfde als de Sarajevo 84 in Ljubljana, het restaurant in de kelder waar ik met pa, ma en Lu ben geweest.

En er was een kat.

Er zijn zo weinig katten in Slovenië die gewoon rondlopen. Er zijn mega veel honden, maar amper katten.

We wilden dus Boni bestellen, maar Sofia is vegetarisch en de serveerster zei dat ze alleen vlees hadden. Dat was raar, want de Boni app zei dat er ook vegetarische gerechten waren. We probeerden het uit te leggen, maar de serveerster kon niet goed Engels en bleef de hele tijd “no” zeggen, dus we bedankten haar en we gingen weg.

Op de app zagen we een pizzeria in de binnenstad, so off we go. Zo zagen we ook wat van de binnenstad. Ik had een soort van Italië gevoel.

Sofia is links en Cristina is rechts.

Alles was ook tweetalig en de radio in de auto was ook Italiaans. Overal zag je dus “DOBER DAN/CIAO” en “IZHOD/USCITA” enz. Tijdens het rondlopen had ik ook de hele tijd het nummer Sanremo van MIKA in mijn hoofd, want het lijkt erop dat het nummer gaat over de Italiaanse stad Sanremo en de sfeer. Het nummer gaat eigenlijk totaal niet over Sanremo en de sfeer (kijk de video voor de echte betekenis), maar hey whatever. Voor nu deed ik even alsof het over Italië ging.

Na een paar minuten lopen, bleek de pizzeria ook dicht te zijn. Heel veel dingen waren dicht. Ik las al eerder dat niet alle horecagelegenheden op de kust open waren gegaan, want ze zijn te afhankelijk van Kroatische en Italiaanse toeristen. Er was nog een Sarajevo 84 in Koper, dus we dachten: “Waarom niet?”

Deze Sarajevo 84 lag op de rand van het oude centrum en deze serveerster sprak wel Engels, dus ze gaf Sofia een grote pot met bonen in saus i.p.v. vlees. Aangezien we Boni gebruikten, kregen we ook salade, fruit en soep. Dat waren we helemaal vergeten. 

De soep was ook een romige groetensoep i.p.v. een watertje met een smaakje zoals andere restaurants serveren.

Volgens mij was het rond de €3,90 voor dit allemaal. Wacht, ik pak effe de app erbij. Wow, het was €3,81 voor brood met worstjes/bonen, romige soep, appel, fruitsalade, paprika, tomaat en de uien.

Het hele eerste deel van het terras zat ook goed vol. Het was heel goed en de bonen waren heel veel. We hebben de appels meegenomen en ook wat restjes brood. Cristina en Sofia waren zeer geïnteresseerd in mijn eco boterhammenzakje. 

We hadden een late lunch en Cristina is dus een mega grote fietsfanaat. Dit wist ik al, maar ik had dus even Handgespaakts Facebook opgezocht en ze was mega enthousiast. Toen had ik ook nog The Cakehouse’s Facebook opgezocht en Sofia en Cristina zeiden de hele tijd “wow” en “ooooh”. Cristina wilde toen ook pa’s fiets zien, dus pa heeft de fietsen doorgestuurd en lang verhaal kort: Cristina heeft haar ogen uitgekeken. 

Toen vroeg ik voor foto’s van haar fiets en blijkbaar staat haar hele telefoon vol met die dingen. Op Instagram volgt ze ook alleen maar fietsaccounts en fiets hashtags. 

Ze heeft haar fiets meegenomen uit Australië en ze heeft een fietsketting (een kettinkje met een fiets, niet zo’n onderdeel van een fiets) om haar nek en ze wilt haar eigen fietspak maken. Oh en ze wilde meedoen aan een project van Ljubljana om de stad fietsvriendelijker te maken.

Ik liet haar foto’s zien van de fietsenstallen in Utrecht enz. en wow, dat was heel veel. Sofia kon niet geloven dat dat echt was.

Daarna wilden we terug naar het strand, maar eerst liepen we over de boulevard van Koper. 

Ja, ik zie nu pas dat mijn vinger voor de camera zat, maar de zon was zo fel, ik zag mijn scherm niet:

Ik heb nog meer foto’s van Koper. Je vindt ze hier. 

Ik probeerde een foto met weinig mensen te maken, want alsnog, het was mega druk. We liepen dus rond en er waren ook overal kleine kraampjes. Er lag ook een groot park naast het water.

Toen namen we auto terug naar het strandje in Ankaran. Ik had eigenlijk geen echte zin om te zwemmen, dus toen de anderen voorstelden om snel een bikini te kopen, zei ik dat het niet hoefde. Ik had gelukkig wel een korte broek bij me. Toen we weggingen, had ik namelijk een jas en een lange broek aan, want mijn kamer is nog steeds frisser. Gelukkig was ik slim genoeg om dus die broek nog mee te nemen en ook slippers.

Fun fact: Australiërs noemen “slippers” geen “flip-flops”, maar “thongs.” Ja. Thongs. Denk hier even goed over na en bedenk welke complicaties hieraan vast zitten.

Ik wist dit, maar Sofia was helemaal verbaasd.

Op het strand had ik een soort van crisis, want waarom is een maatschappelijk construct gecreëerd rondom ondergoed? Ik wilde me eerst niet omkleden op het strand, maar toen dacht ik: wtf???? Waarom is een zwembroek zo anders dan een onderbroek.

Serieus. Het is zo raar? 

Ankaran was iets rustiger dan eerst, maar inmiddels was het ook al 18:00. 

Cristina en Sofia zijn meteen het water ingegaan. Ik begon met het bovenstaande deel te schrijven. Toen kreeg ik een beetje hoofdpijn, dus ik heb mijn ogen dichtgedaan. Ik sliep niet, maar oma zou het “rusten” noemen. Het was heel rustig, ook al begon een baby op een bepaald moment te krijsen.

Ik was nog van plan om een beetje het water in te gaan, maar bij de tijd dat ik mijn ogen open deed, was de zon weg en werd het koud. Cristina en Sofia waren zich ook meteen weer aan aan het kleden.

Dus geen water voor mij, maar het werd echt wel koud. Met de zon was het juist heel heet, maar zonder zon merkte je pas hoe koud het was.

Het zag er wel heel mooi uit toen de zon begon ze zakken.

Zie meer foto’s hier.

Nou, toen we nog in Koper waren, zagen we de ijswinkel VIGÒ. Die is ook in Ljubljana en eerder die dat was Cristina aan het praten over hoe goed het was, dus toen we het in Koper zagen, hadden we bijna ijs gehaald, maar we hadden net die mega grote lunch gehad.

Nu, terug in Ankaran hadden we wel zin in een ijsje en we wilden ook nog naar Piran. Helaas zagen we snel dat er geen VIGÒ in Piran was, maar andere keer dan maar. Plus, VIGÒ is nu eenmaal ook in Ljubljana, dus ik krijg echt nog wel eens VIGÒ ijs. Cristina zei dat ze geweldige smaken hebben.

Dus we pakten onze spullen in en pa had inmiddels gereageerd op Cristina’s fiets, dus Cristina ging toen alles aan Sofia uitleggen. Inmiddels had Cristina ook een trui met een fietsmerk aan. Sofia kent niets van de fietswereld en ze was verbaasd dat er zoveel te vinden was. Ik weet net iets we weinig, want ik had geen idee hoe ik schijfrem moest vertalen en toen Cristina voorstelde dat ik het gewoon uitlegde, zei ik dat ik niet eens wist wat het was in het Nederlands. Gelukkig begreep ze het na “round thing” en “brake somewhere”.

Cristina zei dat ze mega veel geld had uitgegeven aan haar fiets en ik zei dat het oké is, want iedereen heeft een passie en ze willen niet weten hoeveel ik heb uitgegeven aan mijn Switch. En nu wilt Sofia langskomen om mijn Animal Crossing eiland te zien. Zelf heeft ze geen Switch, maar dit spel is zo populair dat zelfs mensen zonder Switch YouTube video’s over Animal Crossing bingen. Ook kopen heel veel mensen een Switch alleen voor Animal Crossing.

We reden dus naar Piran en ik had gewoon echt weer het Italië gevoel. Je reed door de bergen met die smalle slingerwegen en het uitzicht op het water vanaf de bergen waren geweldig. Ik wou dat ik foto’s had.

Net zoals de weg naar Koper stond er Italiaanse radio op, want de radio was mega kut. We moeten constant van zender veranderen, want alle radiozenders zaten rondom de grens. Cristina en Sofia kunnen Italiaans verstaan, want het lijkt op Spaans.

Op een moment kregen we een station genaamd #W o W. Ja, de muziek was niet geweldig.

Op weg naar Piran stelde Sofia ineens voor om naar Izola te gaan i.p.v. Piran, maar ze kon ons niet echt overhalen. Ze had zelf snel door dat haar argument een beetje vaag was, dus we reden richting Piran, maar de GPS liet ons naar een klein straatje buiten Piran rijden.

Sofia pakte toen Google Maps erbij, maar ze keek niet goed en ze had dus een hotel buiten Piran aangeklikt. Oh God. 

Uiteindelijk vonden we het en na heel veel gezeik over parkeren, gingen we op weg naar ijs. Piran was heel mooi.

Eenmaal in de stad kwamen we er achter dat het heel leeg was. Dit was raar, want de parkeerplaatsen waren allemaal vol, vandaar dat we naar een parkeergarage buiten de stad moesten gaan.

Een groot spektakel was natuurlijk het plein. Zie hier mijn panorama foto:

Er stond ook een standbeeld op het plein.

We besloten om even rond te lopen door de stad op zoek naar ijs en het was wel mooi, maar ik snap eigenlijk de hele “hype” rondom de binnenstad niet. Dit is blijkbaar één van de meest toeristische plekken in het land. Misschien komt het omdat het zo levenloos was wegens de leegte.

Ze hebben het ook de hele tijd over de “middeleeuwse stijl”, maar het leek op elke Italiaanse stad waar ik tot nu toe geweest ben, alleen nog smaller. Sofia vond het wel geweldig dat er mensen gewoon wonen en dat het dus niet allemaal 100% toeristische bouwwerk is.

We waren dus op zoek naar ijs. Inmiddels had ik een ander nummer van MIKA in mijn hoofd, namelijk Ice Cream, en dat nummer gaat helemaal niet over ijs oh my god.

Het andere hoogtepunt van Piran is natuurlijk het water.

Voor nog meer foto’s van Piran, zie hier.

Dat is wel heel mooi en er waren overal (enigszins lege) restaurantjes met uitzicht op het water. Helaas het restaurant met de goede recensies over het ijs was dicht, dus we liepen maar verder en we vonden een ander pleintje met krijttekeningen.

Natuurlijk tekende Cristina een fiets.

Zie hier haar hele proces.

Ik tekende natuurlijk Quinn.

Tijdens het tekenen, zagen we een kleine krabbetje. Ik heb nog nooit een krab zo zien lopen.

De binnenstad was dus niet mega indrukwekkend, maar het water dus wel.

We besloten om terug richting het plein te lopen voor ijs. We zagen een klein cafeetje genaamd Caffe Galeria met live muziek en we gingen er zitten. Geen idee hoe ik de video in een blog post moet plaatsen, dus hier is de link naar een korte video van de muziek.

Helaas was er geen ijs.

Dus uiteindelijk kwamen we bij een cafeetje op het plein en we zagen ijs bij Kavarna “Piran”, dus daar hebben we ijs gegeten. 

Inmiddels was het rond de 22:00 en we moesten nog ongeveer anderhalf uur rijden. Dit was mega laat voor Cristina, maar ze was nog wakker genoeg om te rijden. Goed, want Sofia kan niet rijden en misschien zou het me lukken om met schakelauto te rijden, maar ik had ook al een kleine migraine sinds 18:00. Yup. Ik dacht eerst dat het kwam door het intensief luisteren naar Sofia, want haar Engels is niet geweldig, maar ma zei dat het ook door ze felle zon kon komen.

We hadden alleen wat problemen met parkeergeld, maar gelukkig was de automaat op één of andere reden in het Nederlands, dus ik zei snel dat “Buiten dienst” betekende dat we niet konden pinnen.

Toen pas zagen we de grote letters CASH ONLY. We zijn dom.

En ja, toen terug naar Ljubljana. We hadden Sofia eerst afgezet en toen gingen we naar mijn huis en we hebben over nog meer fietsen gesproken. 

Inmiddels begon het te regenen, dus net op tijd.

Eenmaal binnen heb ik meteen een paracetamol genomen en water opgezet voor noedels. Toen even naar huis gebeld en toen snel nog op de laatste minuut naar een K.K. Slider concert op Animal Crossing gegaan (priorities!). Ik lag om 0:30 in mijn bed! Wow!!!

Ik zei al tegen Cristina: “Might fuck around and go to bed early.”

Ja, Cristina ook. Zij is vandaag met de auto naar de bergen gegaan om te fietsen. Dus dat was mijn dagje. Het was gewoon heel fijn en ik had echt zo’n zomervakantie gevoel wegens de Italiaanse sfeer en uitgebreide lunch en wegens het ijs. Het was heel goed.

[familiebevers]

Zondag 30 juni

Vlot met de auto naar Schiphol gereden. De vlucht is goed op tijd vertrokken.

Een perfecte vlucht gehad en tijdens vlucht goed verwend met eten en drinken. Wel goed dat we comfort hadden gekozen.

We waren zelfs een uur vroeger dan voorzien in Orlando.

Aan de douane ongeveer 1,5 uur verloren.

Wat die mannen allemaal moeten weten, niet normaal. Gsm mocht in die ruimte niet gebruikt worden. Echt gehoorzaam iedereen. Dan auto gaan halen en dit verliep ook vlekkeloos. Alleen om te beginnen rijden, was niet simpel...

Waar stond handrem, hoe achteruit, zetel goed zetten...en nog ne automaat.

Allez op ne gegeven moment toch vertrokken en na klein uur waren we in Daytona.

Eerste stop Hard Rock Hotel.

Perfecte ontvangst en geweldig hotel...nog maar jaar oud.

Ondertussen begon de vermoeidheid door te wegen, dan maar vlug Mac Donalds gedaan.

America...

[rijschool1-blog]

Rijschool - Leer hoe je moet rijden

Rijscholen worden met de dag populairder. Iedereen wil meer en meer over hen weten. Dit omvat jonge mensen die niet kunnen wachten op de mogelijkheid om het stuur in handen te nemen, en ook de betrokken ouders die op zoek zijn naar een goede school om hun kinderen te sturen. Voorbij zijn de dagen dat vaders hun kinderen de stad uit brachten om hen te leren autorijden. Beschuldig het aan de beperking van tijd en hun werktijden die hen niet toestaan ​​om het te doen. Dankzij het aantal rijscholen in de buurt, kunnen hun zorgen echter tot rust worden gebracht. Rijscholen kunnen jonge bestuurders helpen om zich meer bewust te worden van de juiste rijtechnieken en etiquette. Rijscholen zijn zeer betrouwbaar: Rijscholen zorgen voor bijna alles wat met autorijden te maken heeft; van het lesgeven aan de studenten over het besturen van verschillende auto's, het lesgeven over de motoren en ook over defensief rijden. If you have any issues pertaining to the place and how to use Automaat rijlessen maastricht, you can call us at the internet site. Het goede ding over het deelnemen aan een rijschool is dat door het bijwonen van een gekwalificeerde rijschool u daadwerkelijk de tickets en boetes kunt verminderen die u krijgt, en u kunt zelfs uw premies voor autoverzekeringen verlagen. Maar de vraag is hoe je een gekwalificeerde of goede rijschool kunt vinden? Houd er rekening mee dat de beste rijschool degene kan zijn die je hebt aanbevolen door een vriend of familielid. U kunt ook vertrouwen op uw lokale autoverzekeringsdealer of contact opnemen met het openbare veiligheidskantoor in uw land. Ken je school goed: Zelfs na het kiezen van een rijschool, zijn er bepaalde dingen die je moet onderzoeken, die je kunnen helpen beslissen of deze rijschool iets voor jou is. De rij-instructeur zou je eerste zorg moeten zijn. Vraag hoe lang je instructeur rij-instructeur is geweest. De instructeur moet in staat zijn om u een gecombineerd en geïntegreerd lesprogramma aan te bieden, dat zowel theoretische als praktische training biedt. Vraag naar de auto's die ze gebruiken, hoe oud ze zijn en of je een individuele ophaalservice krijgt. U moet ook te weten komen over hun tarieven of als ze kortingen hebben voor het blokkeren van blokken. Defensief rijden: In deze cursus leert u hoe u de conditie van uzelf en uw voertuig kunt bepalen voor veilig rijden. Dit is voor iedereen rijden; een motorvoertuig voor persoonlijk of commercieel gebruik. Ze leren je defensief te rijden en het belang van het gebruik van veiligheidsgordels en airbags. U leert ook hoe u moet letten op voetgangers en andere voertuigen, enz. Die de weg samen met u gebruiken, aangezien veel mensen de neiging hebben deze te negeren of te missen, wat resulteert in ongewenste ongevallen. Als u voor een bepaald doel een rijschool bezoekt, kan het zijn dat u verplicht bent om bepaalde rijscholen te bezoeken die zijn aangewezen door de instantie waarvoor u een krediet wilt ontvangen. Online cursus: Er zijn ook veel online scholen op internet die je gemakkelijk kunt inschrijven. Je hoeft alleen maar door te bladeren en op zoek naar de school die het beste bij je past. Deze rijscholen bieden cursussen van hoge kwaliteit voor veilig rijden in zowel de inhoud als de gebruikersinterface.   If you beloved this article so you would like to obtain more info relating to Rijschool valkenburg generously visit our own site. Veel mensen voegen zich bij deze cursussen die goed zijn voorbereid en kunnen tekst, video's en animaties bevatten om u te helpen een betere chauffeur te worden op een interessante en interactieve manier. Ze bestrijken alles, van de traditionele rijveiligheidsinformatie tot specifieke regels en voorschriften, zoals snelheidsbeperkingen enzovoort. Autorijschool op het internet is een zeer handige manier om het te doen!  

[blogdianchik-blog]

PMED Week 1

Locatie:

Als eerste heb ik een pretpark als locatie gekozen. Ik bewonder mooie pretparken en daarom leek het me aantrekkelijk om iets te maken, iets wat nog niet bestaat. Wel geïnspireerd door de Disneyland kasteel in Parijs. 

Doel:

Het doel is om kinderen tussen 8 en 14 jaar te helpen bij het kopen van een kaartje voor het attractiepark. 

Belofte:

Zelfs als je klein bent kun je zelfstandig kaartje kopen, ritjes rijden en genieten van de leukste attracties.

Eerste idee (het begin):

Ik ben begonnen met het tekenen van een storyboard, heb een aantal schetsen gemaakt die het begin van mijn concept in beeld brengen. Dit zijn de eerste stappen. 

1 Ik wil graag het kasteel van het Disney Park als eerste in beeld brengen, alsof het de ingang is.

2 Dit is een weg waarop je loopt als je binnen in het pretpark bent, daarna wordt je blik meteen getrokken door een automaat. 

3 Je loopt naar een automaat toe of naar de kassa, in dit geval naar een automaat toe (het ziet er aantrekkelijk uit). Je krijgt verschillende opties en je gaat uit een aantal opties kiezen. Ik heb Disneyland in mijn gedachte, dus vandaar heb ik deze kassa getekend. 

4 Je hebt zonder moeite een ticket gekocht bij het automaat en je gaat verder. 

5 Je gaat met je ticket naar de attractie toe.

Guide-character:

Ik heb ook een Guide-character gekozen. Het wordt een meisje die je helpt bij het kopen van een kaartje. Dit keuze heb ik gemaakt, doordat toen ik klein was en nog in Oekraïne woonde, heb ik Disneyland Paris bezocht. Het was mijn eerste pretpark ooit. Ik heb toen zelf ticket gekocht en was degene die de weg liet zien naar de attracties, ik voelde me groot. 

Hierbij wil ik laten zien dat zelfs als je klein bent, kun je zelfstandig zijn en kun je zelf de beslissingen nemen. 

Stijl:

Ik ben nog niet eruit met de stijl van de animatie, ik ga of de animatie met stiften tekenen of voor een illustratie/cartoon animatie maken. Ik ga nog een beetje over nadenken. Maar ik denk dat ik voor de cartoonachtige animatie ga. 

Bron van plaatjes:

https://www.pinterest.co.uk/pin/557461260101573128/

https://www.pinterest.co.uk/pin/174866398010190073/

https://www.pinterest.co.uk/pin/741264419893032735/

[dsgspecialistzwanenburg]

Dsg Specialist Zwanenburg

Autobedrijf Zwanenburg

DSG expert Zwanenburg

Deze DSG expert in Zwanenburg houdt zich bezig met alles wat bij een DSG-automaat komt kijken.

Deze Direct-Shift Gearbox werkt uiteraard anders dan dat we van een normale automaat gewend zijn. Daarom is ook de juiste kennis vereist om hier operation een optimale manier mee om te gaan. Iets waar we ons als DSG expert in Zwanenburg al tijden in verdiepen.

Wat is een DSG expert in Zwanenburg?

Zoals gezegd, houdt een DSG expert zich dus bezig met alles wat bij een DSG-automaat komt kijken.

We hebben het hier over een manier van automatisch schakelen, waarbij er een combinatie tussen schakelen en koppelen plaatsvindt. Normaal gesproken schakelt een versnellingsbak middels één koppeling entryway naar de volgende versnelling. Bij een DSG-automaat zit dit dus net even anders.

Een DSG-automaat kent veel voordelen, waar we als DSG expert in Zwanenburg uiteraard van operation de hoogte zijn. Denk dan aan:

Soepel rijden: Soepel rijden, is iets waar we allemaal van houden. We vinden het prettig wanneer het schakelen zonder schokken of stoten verloopt. Dit is dan ook precies wat je met een DSG-automaat bereikt. Bij een optimaal item in combinatie met een goede installatie, merk je het nauwelijks dat je auto aan het schakelen is. Dit slant de rijervaring als geheel naar een fors hoger niveau. Je glijdt als het product over de weg heen.

Zuinig rijden: Daarbij zorgt een DSG-automaat er ook voor dat je plotsklaps een stuk zuiniger gaat rijden. Zo heeft dit type automaat vaak een stuk meer versnellingen dan bijvoorbeeld de standaard handbakken. Daarmee optimaliseer je het gebruik van koppelingen, zonder dat je hier verder zelf iets voor hoeft te doen. Rij je graag zo zuinig mogelijk? Dan helpen we je als DSG expert in Zwanenburg uiteraard verder.

Snel optrekken: Snel optrekken is echt iets voor de liefhebber. Het levert een gevoel van controle operation wanneer dit mogelijk is. Zo staat de DSG automaat erom bekend dat het een S-modus heeft, ook wel de sportmodus genoemd. In deze modus verloopt dit optrekken nog net wat sneller. Spreekt dit je wel aan? Vraag dan direct meer informatie operation over de mogelijkheden.

Tegelijkertijd komen er bij DSG-automaten ook bepaalde problemen voor. Net als met ieder ander onderdeel van een auto, wil er nog weleens een mankement optreden. De problemen met betrekking child een DSG-automaat waar je dan aan moet denken, zijn:

Versnellingsbak blijft vastzitten bij een bepaalde versnelling,Trama center treden schokken operation bij het doorschakelen De bak schakelt alleen in de even of de oneven versnellingsopties Bij het plaatsen, repareren of onderhouden van een DSG-automaat doe je er goed aan contact operation te nemen met een echte expert in Zwanenburg. Wij houden ons operation dagelijkse premise met deze zaken bezig. Zo weet je zeker dat je voor de aptitude van een ervaringsdeskundige kiest.

Uw auto repareren

Als er onderdelen aan uw auto vervangen of gerepareerd moeten worden, nemen wij altijd eerst contact met u operation. Wij bespreken met u de mogelijkheden en voorzien u en uw voertuig van de beste administration.

[kulabata]

Ajulo

Het is rond lunchtijd blijkbaar rustig in het ziekenhuis, want ongeveer alle dokters zitten buiten achter de kantine aan lange plastic tafels aan de matako. In een staat van volledige beroepsdeformatie, worden frequent telefoons langs de tafel doorgegeven met plaatjes van grote wonden, ernstige huidafwijkingen of uit de hand gelopen infecties. Niemand eet daar een hap minder om. Vandaag gaat een foto rond van onze collega Ajulo, die al een aantal weken niet op zijn werk is geweest. Op de foto heeft Ajulo een groot geïnfecteerd stuk huid vanaf zijn wang tot aan zijn schouder. Spontaan wordt er een inzamelingsactie op poten gezet en ontstaat het plan om hem op te gaan zoeken. ‘Wanneer gaan we hem dan opzoeken?’ ‘Nu!’ Onze afdeling ligt er strak bij, dus Joost en ik gaan graag mee. We lenen een enorme Toyota Range Rover van het ziekenhuis en proppen daar zoveel collega’s in als er redelijkerwijs in passen, en dan nog een paar. Joost mag rijden, want velen onder ons hebben geen rijbewijs en degenen die het wel hebben, vinden het maar wat mooi als de mzungu rijdt. Ik wacht nog even tot ik iets meer ervaring op de Tanzaniaanse ‘weg’ heb voordat ik 11 man zonder gordel de bush in ga chaufferen.

Joost zit dus achter het stuur, en ik zit naast hem op de bijrijdersstoel en half bij mij op schoot zit collega Opanda. Op de twee banken achter ons zitten nog acht collega’s. Hoewel sommigen van hen vermoedelijk nooit een stap op het OK-complex zetten, wil toch iedereen Ajulo opzoeken. Zoals eerder vermeld zijn er geen straatadressen in Tanzania, dus als je naar iemand toe wil rijden, dan moet je de weg weten. Meerdere mensen menen dat te weten, maar helaas zijn ze het niet altijd eens. Zo wordt er hier en daar door Opanda ‘links!’ geroepen, terwijl Chris van de achterbank roept dat we rechtdoor moeten. De consensus van de groep lijkt echter vaak wel aardig te kloppen, dus zo komen we in ieder geval al vrij snel bij het tankstation in Shirati om de lege tank bij te vullen. Niemand weet waar het tankdopje zit, dus Joost mag twee keer rond de pomp heen en weer steken met deze kolos van een auto (de draaicirkel is zodanig dat hij een kleine rotonde niet zonder steken kan nemen). Terwijl vanaf de achterbank vier man ‘rechts!’ roept en vier man ‘links!’, zet Joost hem op goed geluk naast de pomp. We blijken juist te staan. Dan zet het pandemonium op de achterbank dezelfde discussie voort over of er benzine of diesel in moet. De pompbediende blijkt echter al diesel aan het tanken te zijn, dus dat zal wel goed zijn. De helft van de inzamelingsactie verdwijnt in de tank, maar dat vindt men geen probleem: het grootste cadeau zijn wij natuurlijk zelf.

Naar mate de rit vordert wordt de verharding slechter, de gaten groter en de wegen smaller. Met de hoge wielbasis en de four wheel drive komen we de meeste plekken vrij gemakkelijk door, al zorgt het heen en weer wiegen van de auto er wel dikwijls voor dat iedereen half over elkaar heen ligt. Er zijn geen verkeersborden, geen wegaanduidingen, geen straatnamen. Langs de weg zitten talloze mensen in de schaduw van bomen niets te doen, starend in de verte en wachtend tot de dag aan hen voorbijtrekt. Joost moppert dat de derde versnelling het niet doet, wat op zich geen verrassing is met 500.000 km op de teller, maar niet helemaal terecht blijkt te zijn: de derde versnelling doet het prima, maar Joost is de schakelbak na drie jaar automaat rijden een beetje ontwend en zet hem steeds van z’n 2 in z’n 5. Desalniettemin slaat de motor niet één keer af. Onderweg wordt Tumbo als arts van dienst gebeld dat er een spoedgeval is op de maternity ward, waarop de anesthesisten in de auto eens om zich heen kijken en vaststellen dat alle anesthesisten uit het ziekenhuis met deze auto vertrokken zijn. Er kan dus niemand operaties doen. Snel wordt de anesthesist die vrij is en thuis zit, gebeld en gevraagd om met spoed naar het ziekenhuis te komen.

Net als de auto echt te breed wordt om zich nog over het smalle weggetje voort te wurmen (aan beide kanten worden de inzittenden door de ramen heen afgestoft door de hoge struiken langs de weg), komen we aan op Ajulo’s compound, waar hij met zijn hele familie woont. Ajulo wist niet dat we kwamen, maar is ongelooflijk blij om iedereen te zien. Eenieder wordt geknuffeld, waarbij de onverbonden wonden in zijn nek tegen alle vuile kleding aan drukken... Joost en ik hadden nog de gedachte dat we hier op een soort huisbezoek kwamen, maar dat blijkt vrij naïef te zijn geweest. In plaats daarvan komen uit alle kleine hutjes rond het grote grasveld waar Ajulo woont familieleden met stoelen aanzetten. Onder een grote boom worden alle stoelen in een grote kring opgesteld, en kort daarna sleept men ook nog een aantal salontafels de huizen uit. Binnen de kortste keren zit het gezelschap in een cirkel te kletsen en is Ajulo’s medische probleem vergeten. Joost rijdt nog even met Ajulo naar het dichtsbijzijnde dorpje, door Ajulo trots als ‘Kiariko Central’ omschreven, maar in werkelijkheid niet meer dan zes lemen hutjes aan de weg. Hier wordt de andere helft van de inzamelingsactie omgezet in bier en frisdrank. Intussen haak ik half af bij het groepsgesprek in het Swahili, dat toch wel wat snel voor me gaat, en neem de omgeving in me op. Alles is enorm groen, en aan de horizon rijzen steile stukken heuvelrug op, bespikkeld met de typische reusachtige afgeronde stenen. Groepen kippen scharrelen om ons heen. Ze zijn zo tam dat de grotere kippen even op de salontafels poolshoogte komen nemen, terwijl pas uitgekomen kuikentjes over de OK-klompen aan mijn voeten klauteren. Verder lopen honden, geiten en koeien los over het terrein. We zijn hier echt in de bush, en het is goed om zo een keer een indruk te krijgen van hoe ook veel van onze patiënten wonen en leven. De enige geluiden zijn de vogels, de bries, het vee en af en toe een kreet uit een van de hutjes, tot in de verte de Range Rover weer hoorbaar wordt, hard werkend in tweede versnelling.

Als Joost en Ajulo terug zijn, stort men zich gretig op de meegebrachte drankjes. We onderwerpen we Ajulo toch nog even aan een medisch consultje, maar die blijkt zichzelf al behoorlijk agressief behandeld te hebben. Als OK-assistent heeft hij zichzelf een infuus geprikt en dagelijks ceftriaxon, metronidazol, Augmentin en fluconazol toegediend. Het zal hebben geholpen, want de wonden zien er al een stuk rustiger uit dan op de foto. De sfeer wordt steeds gemoedelijker, maar Joost zit een beetje op hete kolen, want hij heeft vanavond dienst. Na enige tijd snapt men dat het nodig is om te vertrekken, dus wordt er nog een kleine speech gemaakt, en daarna gaan we de hele kring langs waarbij iedereen Ajulo even geluk en veel gezondheid toewenst. Tanzanianen praten makkelijk in het openbaar, maar zijn wat minder bedreven in zaken kort en bondig houden, dus het duurt wel even voordat we rond zijn. Daarna wordt nog als groep gebeden voor Ajulo’s gezondheid, en pas daarna kunnen we echt weg. In een land waar iedereen van familie en gemeenschap afhankelijk is, is het uiteraard belangrijk dat de banden strak worden gehouden, maar zo’n intiem inkijkje als dit is wel zeldzaam.

Op de terugweg heeft vrijwel iedereen er twee a drie biertjes in zitten en lijkt het wel alsof we op schoolreisje zijn. Er wordt continue gekwebbeld, gegierd van het lachen en elk hobbeltje waar Joost doorheen moet, wordt uitgebreid becommentarieerd door acht aangeschoten back seat drivers. Natuurlijk komen we langs de huizen van een deel van de medereizigers, dus we moeten frequent stoppen om iemand eruit te laten, en die moet dan over twee banken en vier collega’s klimmen om het voertuig te kunnen verlaten. Uiteindelijk komen we met een half lege auto bij het ziekenhuis aan en opent de bewaker de poort voor ons. Zonder kleerscheuren parkeren we de auto op het stoffige terrein. Een halve middag is genoeg om even op avontuur te gaan.

[avoverkeer]

Rijschool AVO biedt automaat rijlessen aan in Amsterdam. Met een automaat rijden is handig omdat u zich minder zorgen hoeft te maken over het schakelen en u zich meer kunt concentreren op andere aspecten van het autorijden.

Bovendien zorgt Rijschool AVO ervoor dat u kunt profiteren van een persoonlijke en professionele aanpak, waarbij uw leerproces volledig op uw eigen tempo en behoeften is afgestemd.

Als u geïnteresseerd bent in het volgen van automaat rijlessen bij Rijschool AVO in Amsterdam, kunt u het beste contact opnemen voor meer informatie en advies. U kunt dit telefonisch doen op 020-2601300 of via de website www.AVOweb.nl.

Ik wens u veel succes en plezier bij het volgen van uw automaat rijlessen!

[keesdp]

Zwitserleven

We weten dat Zwitserland duur is, daarom doen we voor we bij de grens zijn nog boodschappen bij de Aldi en tanken nog in Duitsland.

Op de campercontactapp kies ik een camperplaats in de buurt van Bern en Thun bij een boerderij waar veel lovende recensies zijn vermeld.

Veel opbrekingen aan alle wegen vallen ons op, het wordt een langzame rit maar we genieten nu al van het landschap en de dorpjes.

Het adres wat in de App staat vinden we snel. We bellen met de grote klokvormige bel aan die aan de voorzijde van de boerderij hangt. Het hele dal is wakker denk ik. Een man met laarzen komt na een minuut naar de voorkant. Bim Wald, zegt hij. Pardon? Je moet bij Bim Wald zijn zegt hij achter die heuvel en hij wijst ons de weg. Maar dit is toch het adres wat in de app staat, zeg ik. Ja, ik weet ook niet waarom, maar dat is fout.

We rijden rond de heuvel en zien een boerderij waar campers staan. Als ik achteruit op een vrije plek ga staan, komt de Boer Hans van de heuvel af naar me toe. Hier kan je niet staan, zegt hij, Tussen die twee campers wil ik je hebben. Oké zeg ik, maar daar is het heel schuin. Geen probleem, hij loopt naar de schuur en komt terug met enorme oprijblokken die  hij zelf heeft gemaakt. Ik rij op zijn aanwijzingen er op en hij heeft een waterpas-app op zijn telefoon en laat me zien op de rails van de schuifdeur, dat de auto perfect waterpas staat. Vervolgens haalt hij een verloopstekker om mijn stroom aan te sluiten.

Ik reken af voor een nacht met hem, omdat ik geen Zwitsers geld heb, geef ik hem € 20 euro in plaats van 20 CHF. Hij laat ons zien waar de badkamer is en het zwembad. Dat laatste is fantastisch want het is behoorlijk warm.

Dora zijn vrouw plukt bloemen uit haar tuin en loopt achter de kippen aan om ze terug in hun gebied te krijgen. In de kippenren is ook een vijver waar twee grote Koikarpers zwemmen. Als die eten krijgen proberen de kippen het uit het water te pikken.

In de stal staan twee bruine hengsten, die 's-avonds als de zon weg is, de wei in mogen. Een van hen is al 26 jaar oud.

Hans en Dora zijn schatten van mensen, rustig pratend vriendelijk en behulpzaam. Ongevraagd komt Hans met een A4tje met een wandelroute die we direct gaan lopen. Als we terugkomen vraag ik hem of we eventueel nog een nacht kunnen blijven. Je kan zo lang blijven als je wil zegt hij.

In de schuur heeft hij een plekje gemaakt voor de fietsen. Met stopcontacten voor opladen van de E-bikes.

Rechts van ons is een jong stel uit Geneve met een camper die ze hebben geleend van een vriend die Iron Maiden fan is, dat is te zien aan de doodskop en Harley Davidson stickers.

Zij heet Morgane en hij Yoann. Zij is mooi en beweegt heel snel hij is rustig en vriendelijk. Zij spreekt een beetje Engels hij alleen Frans. Ze zijn heel belangstellend en we laten ze zien op de kaart die op de zijkant van de wagen zit waar we hebben gereden en wat we nog willen bezoeken.

Morgane heeft een goede tip voor een app voor het parkeren voor 1 nacht, park4night geheten. Ik download hem meteen en hij werkt goed.

Voor ons staat een mooie Zwitserse buscamper. Ook hier een voor ons jong stel. Sportieve mensen zo te zien. Ze hebben een hond, een Australische Collie die onder de auto ligt. Hij ligt zo rustig en kijkt ons kwispelstaartend aan. Hij wordt alleen uitgelaten als het niet zo heet is, en er schaduw genoeg is.

De man die op Lance Armstrong lijkt, doet de achterdeuren open en pakt zijn Carbon racefiets van het bed. Hij zit ingepakt in een speciale hoes met zijn beeltenis er op. Alleen het zadel en stuur steken boven de hoes uit.

Het fietsenrek wordt alleen gebruikt als zij gaan slapen. Tijdens het rijden heeft hij hem liever niet achter op de auto.

Als zij ''middags in bikini uit het zwembad langs ons loopt lacht ze vriendelijk naar ons. Schones hund haben sie, zeg ik om een praatje te beginnen. Dank u wel zegt ze, ik kan ook Nederlands praten. Wat leuk om te horen we horen alles over haar gezin, met drie kinderen en haar man die Antropoloog is en nu aan het oefenen voor een triatlon wedstrijd die binnenkort hier in de buurt plaatsvind. Haar jongste twee kinderen zijn op kamp en haar oudste zoon is 22 en woont in Zurich met een vriend samen. Ze heeft een vriend gehad uit Hilversum, die nog in Zwitserland woont

Morgane loopt met een tas een stukje het weiland in.

Wat zijn dat voor roofvogels boven het weiland vragen wij aan de Nederlands sprekende schoonheid. Ik denk een Rotmilan, zegt ze. Ik zoek het op. Inderdaad een Rode Wouw, vind ik op Google, de op drie na grootste roofvogel in Europa.

In het weiland is Morgane op de grond gaan zitten op een heuvel. Ze haalt iets uit haar tas. Even later zoeft er iets de lucht in, recht omhoog. Met rode en groene knipperledjes. Een drone. Ze maakt opnames van onze omgeving en de boerderij met campers. Als ze ons allen later de beelden laat zien blijkt ze een professionelen drone fotograaf te zijn. Ze belooft de beelden aan Hans en Dora te sturen als cadeau. Ik vraag haar een kopie aan mij te mailen, geen probleem zegt ze, happy to. Van Dora krijgt ze een boeket bloemen uit haar tuin en van Yvonne een paar Delfts blauwe miniatuur klompjes. Het emotioneert haar. Wat is ze lief.

Ik vraag aan Hans of het te doen is om op de fiets naar Thun te gaan. Met deze fietsen geen probleem, zegt hij het is 9 km.

We stappen op en rijden bijna zonder te trappen de 9 km naar Thun. Alleen maar bergafwaarts. Dat wordt wat als we terug moeten. Soms halen we 47 km/uur.

We komen bij het station uit. We zoeken een geldautomaat voor Zwitsers geld en zien dat als je het in euro's wil laten omzetten 20% duurder is als in CHF. Ik kies direct voor het laatste en een pushbericht van de bank op mijn telefoon laat me weten dat het maar 3% kost. Ik stop de gloednieuwe kleurrijke biljetten van 20 en 50 in mijn zak en we gaan naar de fietsenstalling aan de overkant. We staren naar de automaat voor een kaartje en zien dat er alleen munten in gaan, geen bankpas. Een mannetje met witte baard en blauw shirt vraagt of hij ons kan helpen. Hij blijkt de fietsenstallingsmurf te zijn. Ik laat hem de biljetten zien en vraagt of er ook wisselgeld uit komt. Nee ik wissel wel, hij loopt weg het kantoor in met mijn 20CHF.

Hij komt terug met mijn biljet en geeft het aan mij. Hij kan niet wisselen, maar hij doet er 2CHF in en trekt een kaartje voor 2 fietsen 24 uur stallen. Service van Thun zegt hij. We gaan de stad in. Op de eerste de beste brug over de snelstromende Aare, krijg ik het idee dat we hier al eerder waren, De houten bruggen met geraniums de azuur blauwe rivier en de gebouwen komen ons bekend voor. Deze blijken precies hetzelfde te zijn als die in Luzern, waar we in 2014 waren, met dochter en schoondochter, helpt zoon  Stephan ons uit de droom.

Het is echt terrasweer en de hele omgeving is op deze zaterdagmiddag hier wat komen nuttigen. Het is gezellig druk onder de parasols. We eten een tosti en drinken een bier. Op de rivier zijn ze aan het surfen op de stroomversnelling. Op de brug komen jongelui in badpak samen om in het water te springen, als ze het water raken zijn ze binnen een paar seconde bij de volgende brug.

Als we later bij de fietsenstalling komen blijkt de man al weg. Ik had hem graag de 2CHF teruggegeven.

De terugweg gaat zoals verwacht alleen maar omhoog. In de grootste ondersteuning en kleinste verzet is het binnen een half uur volbracht.

Yvonne is alleen het gevoel in haar onderlichaam even kwijt.

Het is zondag en na het ontbijt buiten beginnen de mensen uit Zurich in te pakken. We nemen hartelijk afscheid.

Morgane is in een woedend telefoongesprek in het Frans iemand aan het uitkafferen, wat zo'n 10 minuten duurt. Als ze is afgekoeld praat ze weer heel lief met ons. Yvonne stuurt foto's naar haar en zij belooft dat als de drone film gemonteerd is zij hem naar mij mailt.

Ook zij gaan opruimen en vertrekken met een hartelijk afscheid.

Hans en Dora zijn naar familie dus we zijn hier nog maar alleen. Nou dan gaan wij ook maar.

Door niemand uitgezwaaid.

[wpporschevelgen]

Aftermarket Chinese of Europese merk velgen voor de Porsche

Het zoeken naar velgen voor jouw Porsche kan een uitdaging zijn. Er zijn duizenden aanbieders en die zijn allen beweren dat hun velgen de beste en best geprijsd zijn. Natuurlijk kan je originele velgen aanschaffen, echter zijn die vaak behoorlijk kostbaar. Velen kiezen daarom voor Chinese velgen of aftermarket Europese velgen voor hun Porsche . Chinese merk velgen zijn echter van een veel minder goede kwaliteit dan de Europese velgen. Als je Chinese merk velgen legt tegenover met Europese neppe velgen dan blijkt vaak dat de Europese aftermarket velgen van een steviger kwaliteit zijn dan de Chinese merk velgen. https://wpporschevelgen.tumblr.com/post/645333963986075648/porsche-velgen-zijn-aluminium-of-stalen-sterker De lak is helderder mocht het om een geverfde model gaan, de velgen zijn stabieler en vaak minder gevoelig voor krassen. Ben je zoeken naar nieuwe velgen voor je Porsche , dan stellen wij voor te kiezen voor Europese vervangende velgen in plaats van van de Chinese velgen. Handmatig schakelen is erg een hype (in Europa), maar de automaat begint steeds meer in trek te worden. De meeste mensen vinden handmatig schakelen leuker, het rijdt fijn en met de mogelijkheid tot schakelen heb je meer controle over de auto en het verbruik van brandstof. Mensen denken vaak niet dat een automaat minder zuinig van een handgeschakelde auto. De meeste mensen schakelen echter te laat, bij een hoger toerental, verbruiken ze hierdoor meer brandstof dan wanneer ze in een automaat rijden. Het verschil in brandstofverbruik neemt de laatste jaren wel af door steeds betere automaten. Naast dat mensen schakelen lekker vinden rijden en leuk vinden is een handgeschakelde Porsche minder prijzig dan een automatische versnelling. Dit komt doordat er in de productie wordt verwacht dat de meeste mensen in Europa een geschakelde auto willen. Er worden dus meer handgeschakelde auto's gemaakt wat de productiekosten voor de automatisch geschakelde auto's in verhouding niet ten goede komt. Zelf schakelen in een Porsche , het is dus vooral leuk en lekker,maar in de file vinden veel mensen een automaat weer makkelijker rijden. Wat iemand als lekker en fijn bestempelt hangt natuurlijk af van zijn of haar persoonlijke smaak. De automatisering van de auto neemt een vogelvlucht, de verwachting is dat er over een paar jaren alleen nog auto's op de weg zitten die zelf rijden. Misschien dat mensen daarom nog even willen genieten van het zelf schakelen voordat het over is en ze in kunnen stappen, bestemming invoeren en de krant kunnen lezen.

[wpkiasorento]

Enkele ideeën als je jouw Kia Sorento banden en velgen vervangt

Het vervangen van de velgen en banden van jouw Kia Sorento, daar gaat maar natuurlijk wat tijd in zitten, zeker als je alleen de banden gaat vervangen kan dit een behoorlijke klus zijn. Hier zijn 5 tips die je kunnen helpen deze klus te klaren. Vervang indien mogelijk alleen de velgen. Het vervangen van de velgen is geen grote klus, je krikt de Kia Sorento op , schroeft de 5 bouten los en je kunt simpelweg de velg omwisselen. Heb je de luxe dat je nieuwe velgen ook banden hebben, hoef je alleen maar de velgen te vervangen, dit scheelt een hoop tijd. Banden verwisselen is vaak een vrij moeilijke klus waar je ook enige kracht voor nodig hebt. Het kan helpen om de banden te vervangen met behulp van een machine: banden kun je met een bandenlepel van je velgen afhalen. De andere banden kun je met behulp van bandenwax, de bandenlepel, je knieën en stevig duwen om de velg leggen. Wat echter veel simpeler gaat is hier een machine voor te gebruiken. Vrijwel elke autogarage beschikt over een dergelijke machine welke met gemak banden van een velg afhaalt en om een velg heen legt. Vele handen maken licht werk. Je kunt natuurlijk alleen aan de slag om de banden en/of velgen te vervangen, waarom vraag je niet wat vrienden om je te helpen. Zelfs als je maar één bandenlepel hebt kan dit handig zijn. Iemand haalt de velg los, de ander de band en op dat moment kan iemand alweer de volgende velg loshalen. Heb je de beschikking over meer dan één vriend die je kan helpen dan kan nummer drie de banden om de velgen leggen. Zo kun je razendsnel deze nare klus klaren. Voorzie je vrienden wel even van een biertje en help hen zodra zij hulp nodig hebben. Zo is het een win, win situatie voor iedereen. Wanneer je het niet vervelend vindt om er geld aan uit te geven, besteed het dan uit, rijd dan naar de autogarage en laat ze daar de banden en/of velgen vervangen. Jij hoeft zelf helemaal niets te doen, enkel naar de garage rijden en even een bakje koffie drinken tot jouw Kia Sorento klaar is. https://wpkiasorento.tumblr.com/post/643426237908451328/hoe-gebruikelijk-zijn-zwarte-velgen-op-een-kia Andere velgen, andere banden, niets is makkelijker dan een ander deze klus te laten klaren. Neem je tijd: De laatste tip die we voor je hebben is: neem uw tijd. Even snel je banden en velgen vervangen gaat vrijwel zeker mislukken tenzij je de aanpak van tip 2, 3 of 4 gebruikt. Wanneer je zelf aan de slag gaat zal het langer duren. Maak je niet druk en trek er een goede zaterdagmiddag voor uit. Bij voorkeur een met redelijk goed weer zodat je na elke band even kan genieten van mooi weer en een drankje. Ga je te snel aan de slag, is de kans dat iets mis gaat en je jezelf gaat ergeren vrij groot. Doe je het rustig aan dan maakt het niet veel uit of je 15, 20 of 30 minuten langer bezig bent. Zet een lekker muziekje aan en houd het hoofd koel, voor je het weet ben je klaar zodra je plezierig en zonder tijdsdruk te werk kunt gaan. Handmatig schakelen is erg in trek (in Europa), maar de automaat begint steeds populairder te worden. Veel mensen vinden handmatig schakelen interessanter, het rijdt lekker en met een schakelbak heb je meer controle over de auto en het verbruik van brandstof. Mensen denken vaak niet dat een automaat minder zuinig van een handgeschakelde auto. De meeste mensen schakelen echter te laat, bij een te hoog toerental, verbruiken ze zo meer brandstof dan wanneer ze in een automaat rijden. Het verschil in brandstofverbruik neemt de laatste jaren wel af door steeds betere automaten. Naast dat mensen schakelen leuk vinden is een handgeschakelde Kia Sorento voordeliger dan een variant met automaat. Dit komt doordat er in de productie rekening mee wordt gehouden dat de meeste mensen in Europa een geschakelde auto willen. Er worden dus meer auto’s met handmatische versnelling gemaakt wat de productiekosten voor de automatisch geschakelde auto's niet ten goede komt. Schakelen in een Kia Sorento, het is dus vooral leuk en fijn,echter in de file vinden een grote groep mensen een automaat weer veel fijner rijden. Wat iemand als lekker en fijn benoemt hangt natuurlijk af van zijn of haar persoonlijke mening. De automatisering van de auto gaat snel, de verwachting is dat er over enkele jaren alleen nog auto's op de weg zitten die zelf rijden. Misschien dat mensen daarom nog even willen genieten van het zelf schakelen voordat het over is en ze achterover leunen kunnen leunen.