#ayvakti.net

[hasanakbal19]

AY VAKTİ DERGİSİ YAZILARINIZI BEKLİYOR...

Düşünce+Kültür ve Edebiyat Dergisi Yazılarınızı (ayvakti@ayvakti.net) e posta adresine gönderebilirsiniz.(Ay Vakti Edebiyat Dergisi) *************************************************************************

[kunyekultursanat]

AY VAKTİ DERGİSİ YAZILARINIZI BEKLİYOR...

Düşünce+Kültür ve Edebiyat Dergisi Yazılarınızı (ayvakti@ayvakti.net) e posta adresine gönderebilirsiniz.(Ay Vakti Edebiyat Dergisi) *************************************************************************

[dunyadanbirisi]

şiraze’den şiraze’ye saklı mektuplar

Bir gün çözülür mü düğüm..

Bazen ufak bir ihmâl hayatı mahveder, bazen uzak bir ihtimâl değiştirir rengini mevsimlerin ve bazen Şirâze, aldığımız kararlar değildir en doğru seçimler,söylenmesi gerekenler fazlaca ertelenir bazen, belki de en acı sözler yok yere erken söylenir ve bazen hiçbir söz yerini tutamaz ufak bir sessizliğin,

vardır Şirâze en az bir sebebi tüm yaşananların, vardır her işaretin bilinenden başka bir anlamı ve vardır inan her kapının bir anahtarı,

geç kalmak keskin virajlar aldırır;

bazen erken atmak bir adımı yolları aniden ayırır, bazen acırsın çaresizlikten sonsuz, ne yaparsan yap Şirâze neresi bilemezsin ve hiçbir bulmacayı eksiksiz çözemezsin,

her cümlenin şerhe muhtâc olması gibi her sırrın vardır mutlak bir şâhidi, sırlar tutulmak için, acılar yoğrulmak için, anılar her an hatırlamak için varsa da Şirâze hiçbir sır tek başına taşınacak kadar hafif değil,

hiçbir acı hafife alınacak kadar boş değil ve hiçbir anı es geçilecek kadar önemsiz değil,

her sır Şirâze, kabını zorlar da bir yol bulup sızar dışarı, her acı yumuşatır bakışlara yerleşen her sertliği ve her anı öğretir her gün insana nerede durması gerektiğini, gözler görüneni, yürek hep gizlide bekleyeni izler,

ikisi de inkâr edilemeyecek kadar gerçektir, insan çoğu zaman kendi hapsinde kendi sorgusundadır karanlık odalarında zamanın ve bilir Şirâze insan kendi desenini ve kendi rengini ve kendi suç çizelgesini, kimse giyotini seçmese de alenen, her gün azar azar karartır günlerini

üçüncü şıkkın tüm ihtişamına rağmen yeniden yazmaktan ben vazgeçsem..

her gün taşları tek tek dizersin sabırla, her gün yeni baştan kurarsın cümleleri ağırlığını ölçerek ve her gün Şirâze yeniden oynarsın her sahnesini yazılanların bıkmadan, yorulmadan, sızlanmadan;

bir an gelir bir esintiyle devrilir taşlar, savrulur cümleler ve yerle bir olur sahne karşı duramazsın ölüme, itiraz edemezsin senin için seçilene; yazılmışları değiştirmek de, yanlışın yerini belirlemek de, eğriyi düzeltmeyi denemek de Şirâze boyunu kat kat aşar;

insan olmak aczini o an anlarsın ve duruma noktayı koyan vurgu bir tokat gibi iner yüzüne,

uzun öykülerde yorulursun, yüksek binalarda düşüşün resmini görürsün, durulmak için durursun, dal dediğin ne varsa tutunursun;

ve her gün Şirâze yeniden başlarsın saymaya:

bir, iki, üç…

kurşunî zamanların bitiminde biri çıkar karşına her şeyi boşverdirecek; bilinçsiz, sanki iradesiz ve akıldan yoksunmuş gibi kilitlenir, odaklanırsın;

oysa bilmez misin Şirâze geçici olan ne varsa kendini adamaya değmez camlar kırılır, nehirler çekilir, her gün onlarca tür dünya üzerinden silinir, eskiyenler tabîatın içinde kendi hâline öylece bırakılır;

kimi kapılar hızla kapanırken yüzüne, hiç beklemediğin bir açıda kimi kapılar açılır ve sen Şirâze çaresizlikten belki, zayıflıktan belki, cehaletten belki olanları seyretmekten öteye gidemezsin.

Şimdi dur biraz, soluklan; düşün ki biri var ya da bir şey sana an be an yaklaşan

Şam’dan gelirdi gümüşler, 

ince işlemeli zamanın boyandığı tutku turkuaz, 

turkuaza hakkedilen zarafetti sefalet, 

gizlendiği mekânda siyah, 

saray bu siyahtan yine habersizdi, 

sen aşkı sevdin, aşk seni sevdi, 

kimse seni görmedi Şirâze,

her günü toparla bir tek gün için.

[dunyadanbirisi]

Saklı Mektuplar 99

benim bildiğim Ankara

sarı ve kuraktı

üstelik karasaldı

bozkır düşmüş arka sokaklarına,

kimseler de uğramazdı

aç köpekler, terkedilmiş cılız kediler

ve benim gibilerden başka,

hiç bayramlığı olmamış bir çocuktu

sanki o

kuvvetle muhtemel çokça saçmaladığım ve nadiren karşılık aldığım,buna rağmen, okul defterimden koparılmış sayfaları ardı ardına postalamaktan caymadığım,içeriğini çok da hatırlamadığım uzun mektuplar yazmışlığım vardır benim Şirâze.

İrene’ye, Ezize’ye, Ayda ve Jenya’ya, Börte’ye, Madam Bovary’ye, Jane Eyre’ehükümlü hükümsüzlere, öte aleme göçmüşlere, soyu tükenmişlere, Pembe Panter’e,

sevmeyi öğrenememişlere, sanat dergilerine, ölçüsüzlere, kim vurduya gidenlere,

tutunmuş da olamamışlara, kayıtsızlara, kaygısızlara, kavgasızlara, Oblomov’a, Goriot Baba’ya,

Handan’a, adını kaydetmediğim bir sürü düşünce suçlusuna, Berlin Duvarı’nave daha kimlere kimlere adayıp da rüzgâra emanet ettiğim hacimli mektuplarım oldu benim.

ilki, “sevgili baba” diye başlıyordu

yaşım ondu

benim için “Libya” atlasta var, ama asılda yoktu

leylek, en sevdiğim masalsı kuştu

aklım kıvrak Hint müzikleriyle doluydu

ve henüz öğrenmemiştim insanı eskitenin sevgisizlik olduğunu

şeyleri biraz eksik ya da biraz abartılı yaşadığımız güneş girmeyen evimizde,

hayâllerin tozunun bulaştığı satırlardı onlar sanırım.

portakal çiçeklerinin açtığını, evi farelerin bastığını, bisikletten düşüp yaralandığımı,

ara sıra depremle sarsılıp geceleri dışarıda kaldığımızı,

annemin çokça ağlayıp bana bütün gelmişimizi ve geçmişimizi yeniden ve yeniden aktardığını

yaramazlıklarımı saklama beceriksizliğimden yediğim dayakları,

bademciklerim yüzünden ateşlenip günlerce yatağa kilitlendiğimi anlatmışımdır.

bir de dönüşte bana, Akakus’tan bir tutam “çöl” getirmesini istemişimdir.

varlık nedenim, yokluk sebebimdi sanırım

görmüyorlardı ruhumdaki ağrının kalbime verdiği zararı, vücut kimyamı yoldan çıkardığını47

o kadar silik, soluk ve sönüktüm, belki de renksiz, saydam;

fazla sessizdim belki, belki de alabildiğine sıradan

dinlemezlerdi söylemeyi denesem, sussam hiç fark etmezdi zaten

alelade bir kız çocuğuydum hayatla kendince dans eden, hem de bol bol gülerken

duvara karşı sert konuşmalar yapardım sıkça, ‘var mıyım’ diye sorardım bir de o yüzden,

ya da ‘Sofia del Sorrento’ olsaydı adım mesela, ‘Azelda la Siena, Violet, Ella;’ ne değişirdi

çıkar mıydı yüreğindeki şiire adımı bir yakıştıran

bir mektup da bana yazan, ‘canım’ diye başlayan

“neyse” diyorum, yine “neyse”; enerjim, ışığım, sevincim Şirâze’m; iyi ki varsın

“buraya kadar getiren, gerisini de getirir,” diyorum; getirmezse de canı sağ olsun

“emeği yok saymaz”, “acıtmaz, incitmez, çevirmez,” diyorum

“merhametin kendisi O, kıyamaz” diyorum

hep diyorum; önce “O”, sonra “sen”; “biz” dediğim yerde ise epeyce duruyorum

“ben” çıkmıyor ağzımdan; inan

sabah ezanı açık pencereden odama doluyor

“kalk” diyorum, “Şirâze kalk da zikirle bereketlensin günün”

belki bu secdede çözülür kör düğüm

dedemin minaresi ve yeşil takkesi, kuruttuğu bitkiler, demlediği çay ve raflar dolusu ilaçlar

dayandığı yıllanmış asa, yıpranmış hasır seccade, Halep’ten alınmış cilt cilt kitaplar;

pası korkulukların, kırıkları damın, kokusu çamların

gece vakti kondurulmuşluğu mavi evin, demir çerçeveleri pencerelerin

üzerime bulaşan, tenime işleyen kültürel lekeleri bu era’nın

doğduğum mekân, yıl; soy ağacım, genlerime gömülü özelliklerim

kazınmışsa da lobe’larına beynimin;

huzursuzum ve tedirgin,

sanki bir yanlışlık var bu işte Şirâze, varlığını hissetmiyorum köklerimin

zamanla, içi başka dışı başka, uzun mektuplardan vazgeçip

Aziz Luka sevecenliğini, Orontes’in asiliğini huy edinip

doğu-batı arası binlerce millik adreslerde göçebelerden farksız konakladım

her şey değişti Şirâze’m, sen de bilirsin

tek değişmeyen bendeki yerin

sorma

ne yaptığımı bugün

sor ya da

ne gizleyeceğim!

seni düşündüm

http://ayvakti.net/?author=127

[dunyadanbirisi]

Şiraze hızlı bu aralar, yine de özletiyor..

BB King’in gitarıyla titremiş zemin Memphis‘te

Sonny Boy mızıkasını ağlatmış o gece Arkansas‘ta

yıl 1973

bu iki fenomenden habersiz topraklarda

birine Payas’ta aylardan Şubat 

diğerine Polatlı’da Temmuz düşmüş

bu gece Ankara parçalı bulutluymuş         

Chicago’da bıçak gibi kesiyormuş değdiği yeri rüzgâr      

Columbia ise bahardan çalınmış bir hava eşliğinde sabahlamaya niyetlenmiş   

biri kuzey’de, biri güney’de, biri de çok doğu’daymış bu şehirlerin

gel zaman git zaman, bütün şehirler içiçe geçmiş  

çünkü Allah aşkları mümkün kılmayı severmiş

bazılarına az gelir hayat, bazılarına çok

bazıları hayatın kıyısından geçer gider, bazıları dibine vura vura

kimi bir pencereden bakar hayata, kimi içine bata çıka tadar onu istese de istemese de

kimi de tuttuğu gibi kaldırıp yere çalar

bazen hayat ağır çeker ıslak bir kum çuvalı omuzlarına yüklenmiş gibi,

bazen bir kuş tüyü hafifliğinde kayar gider ellerinden

bütün pişmanlıklara rağmen ve bütün kayıplara inat yürümeye devam eder bazen insan,

ve birgün bir tebessümle durup kıyısında en sevdiği mekânın, ‘her şeye rağmen umut varmış’ der

hayatın tanımı insan sayısıncadır o yüzden, birbirine hiç benzemeyen

şu bir saat bitse de gitsem diye bekliyorum bir bekleme salonunda

setini zorlayan bir baraj gibi vuruyorum duvarlarıma

üzerime yığılan sınırlandırmalardan kurtulmayı hedeflemişken

şu an kimin, nerede, neler yapıyor olduğu üzerine

kayda geçilmemesi gereken zihinsel çalışmalar gerçekleştiriyorum

standard durumdayım

ve yok bir şikâyetim diye bu standartlıktan, normalmişim gibi geliyor bana

‘normal iyidir’ dedin diye Şirâze,

‘normal miyim ve ne kadar normalim’ gibi sorulara takılmış buluyorum kendimi

‘iyiyim’ diyorum sıklıkla kendime, ki şükredenlerden olayım

            farkında olmadan nankörler grubuna dâhil olmanın

hiç de zor olmadığını iyi biliyorum

hepimiz çalışıyoruz da, ben bu aralar kafadan izin verdim kendime

tek hamlede çıktım işten ve hedefine kilitlenmiş göçmen kuş havasındayım,

bir Moğol atasözünü tutup duruma yakıştırıyorum bir de

‘korkuyorsan başlama, başladıysan korkma’

kimseye değil sözlerim, ne diyorsam hepsindeki hedef benim

alınmayın o yüzden yerli yersiz ve gerekli gereksiz, ben kendime eziyet edenlerdenim

zamanım çarçur, hayat bir hırgür, gün gelir bunlar da bilirim tek tek sorulur

lâkin insan olmak bütün bunların tümüdür

neye karşıyım söylemeye bile gerek duymuyorum artık

kime ve neye aykırıyım bir ben biliyorum, bir de O

bazen acımasızlığım tutuyor günün belli vakitlerinde

çizikler atıyorum iç organlarıma, satırlar dolduruyorum sansürden geçirmeden fikirlerimi

Salı, Cuma veya Pazar olması da durumu hiç değiştirmiyor

her günün bir konuya adanmasından yana değilim

ama sanata var bir düşkünlüğüm, kabul etmeliyim

yine de müzelerden sanatçıya yol olur mu, tam olarak emin değilim

ne kırılın, ne darılın

bu Şirâze’yi de her zaman olduğu gibi

kıymetini benim bile ölçmeyi bir türlü beceremediğim

ve nasıl sevsem tam sevmiş olurum hiç bilemediğim Şirâzem’e adıyorum

iyi geceler diliyorum Şirâze’m

aksiyonu ivmelendirilip gerçeküstü senaryolarla donatılmış nazlı rüyâlar…

ne olmuşsa ve olmuş olacaklar da hayırdır sonuçtaŞirâze 

[dunyadanbirisi]

gitme, kaybolursun

bisikletini alır,

yüzünden tebessümü çalarlar

bir ömür nasıl heder edilir bekleyerek, nasıl katili olunur hayâllerin

ve nasıl ayarlanır saati ecel vaktinin

bir can nasıl gömülür klişelere diri diri, nasıl kesilir şah damarı aşkın

ve nasıl söndürülür gözbebeklerinin nuru

sen söyle Şirâze’m, nasıl ödenir bir suçun diyeti,

nasıl oluk oluk akıtılır kanı vicdanların

ve nasıl dürülür defteri masumların 

ne öznesiyim hayatın, ne de nesnesi

                                               elimde aşkın iğnesi

söküklerini dikiyorum anıların

söyle Şirâze’m, bir asrı kirletenlerin sûretine nasıl tükürülür,

nasıl bükülür bileği cahillerin

ve nasıl pusuya düşürülür sabaha nöbet duranlar

bir yürek nasıl taşlaştırılır vura vura, nasıl kazılır mezarı en güzel çağında sevdanın

ve asitle nasıl yakılır kokusu sevgilinin

sen söyle, bir işaretle nasıl değiştirilir merminin yönü, nasıl alınır ahı mazlumların

ve nasıl girilir günahına toprağa karışmışların

                                               harcıâlem ilişkiler yumağında soluksuz

muhteris yalnızlığın sokaklarına yağıyorum

                                               ve ıslak silüetimi yağmurun duvarlarına asıyorum

söyle Şirâze’m, bir vuruşla kökü nasıl kazınır iyi niyetin,

nasıl yalan yere yemin verilir avaz avaz kutsallık üzerine

ve nasıl parsellenir doğmamış çocuğun hakkı

bir derdin başlığı nasıl yazılır manşetlere, nasıl atılır imzası ölüm fermanının

ve nasıl tersyüz edilir yolu yordamı garibanların

sen söyle, bir hamlede nasıl devrilir arzın direkleri,

nasıl çekilir yerküre uzayın kara deliklerine usul usul

ve nasıl koparılır alemin kıyameti

                                               sürekli hareket hâlinde zemin

                                               sabit kalmak olası değil bu durumda

                                               zamanın dışına çıkıp 90’lara doğru adımlıyorum

                                               sen yolumu kes Tandoğan’da                                                         

söyle Şirâze’m, bir delinin nasıl aklı olunur, nasıl ölçülür dengesi kararsızlığın

ve nasıl yakılır ağıdı ruhunu genç teslim edenlerin

bir minarenin nasıl susturulur çağrısı, nasıl kılınır zalimin cenaze namazı

ve nasıl dilenir son vahiy gökten cümle adalet için

sen söyle, iki rekatı nasıl edâ eder kıblesi şaşmış olan,

nasıl bulur hedefini yarından umudu kırılan

ve nasıl doğrultur belini bir ayağı çukura saplanan

                                               aşk’ı anlatacak literatür yok, ondandır başıboşluğumuz

                                               sevmelerimiz de içimizde derin bir uğultu

                                               ne kadar kaçarsak o kadar yakalanıyoruz girdabına

ben de hasretimi sarıp koynuma

bulunduğun menzile dönüyorum yüzümü

                                               ve duâ olsun hâlim:

                                               üzerimize sen ferahlık indir Rabbim!

söyle Şirâze’m, bir öyküyü nasıl resmeder öfkesi şahlandığında ressam,

nasıl bir fırtınaya dönüşür tek bakışla bir insan

ve nasıl bir kaşık suda boğulur geleceği memleketlerin

bir sevgiliye nasıl olunur zemheride yâr, nasıl tutulur evvelde verilmiş sözler

ve nasıl yutulur her kelimesi haddini bilmezlerin

sen söyle, nasıl ısıtılır ayaza çaldığında annelerin şefkati,

nasıl bir gecede satılır koskoca bir milletin kaderi

ve nasıl acıları katık yapılır kovulmaktan beter edilenlerin

sen söyle Şirâze’m,

ben içinden çıkamadım

ve vazgeçtim ademoğlundan sanırım

[dunyadanbirisi]

sen denetimsiz ve usturupsuz, asi ve özgür; sevilmeyi tevâzû ile bekledin Şirâze gözlerinden dökülen yakarışın değerini biçemeyenlere olsun ahlar üç adımlık kafeste yaşadın hep, birinden çıkarıp diğerine yerleştirdiler seni kanatlarını kesip tatmin olan zavallılara yazılsın bütün günahlar şimdi yakıp yıkınca duvarları umursamayıp, kırınca kilitli kapıları nâfile geç bir zamanda yok ki o sevgili sana sığınak olacak, üzerine yağarken ölümcül bombalar süründün benden sebep, süründüm ben de senden sebep; şükür çıktın ferâha, mekân Ankara benimse göçebe yaşantımda karşılaştığım sürgit bir karmaşa ve yıllanmış mezarlar sonsuzluk ile sınırsızlık arasındaki fark Şirâze, tatlı suyu tuzludan ayıran çizgi kadar mucizevî sonsuz sen ve sınırsız ben, birbirini ancak ötelerde mi tamamlar yüzümü adınla yıkıyorum her sabah ve adına yakışsın istiyorum naz adım kızma bana aşk, ara ara kanasa da sende açtığım yaralar deli taylar gibi koşuyor yüreğim, ‘sus’ de susayım, ‘dur’ de durayım varsın yıkılsın hükmü cümle geçmişin, eğer sana varacaksa bütün yollar terkettiğim günden beri ruhum firarda, de ki ‘zayıflıktan,’ ben diyeyim ‘aptallıktan’ Potomac sınırında duadayım, çekilsin diye artık üzerimdeki kara bulutlar ben bir yüküm, hep birilerinin mülküyüm, ateşinden arta kalan külüm dört yana savrulurum, topla hepsini aşk, can olsun nefesin ve tamamlansın bendeki noksanlar

bırakmam bırakamam al şu beni kendine yâr et Şirâze

yoksun madem dedim olmasın kimsem al aklımı sen koru Şirâze

narçiçeğim seni kendimden öte bildim al şu beni rengine boya Şirâze

saçlarını dolayıp boynuma, gezeceğim ışıl ışıl minik elin hep elimde, dünyanın her kıtasında adımlayacağız sen ve ben ağlarken hüznümsün bil, gülerken en mutluluğum tüm sancılarını, ağrı ve sızılarını ben yükleneceğim, olmasın kederin sana çocukluğumdan ninniler fısıldarken dalacaksın uykulara büyü diye hayata karışmak için sana söz, incitmeyeceğim tek bir saç telini söz olsun, olmayacağım acılarının nedeni

bilirim iyisindir tasasız geçer vaktin üstelik vardır bir sevdiğin can bildiğin ‘dost’ dediğin bilirim, eminsindir bil, bende de güvendesin Şirâze’m iki hecem yemin olsun, olmayacağım derdin

[dunyadanbirisi]

(çok şükür aylar sonra bir mektup geldi, bekle bekle gözlerimiz yollarda kalmıştı)

Şirâze’den Şirâze’ye saklı mektuplar

çocuk oldum bugün yaşımın rakamsal değerini hafızamdan silip dünyanın tadına baktım ucundan, tırtıklar gibi toz pembe pamuk şekerini bulutlar arasından kırpınca güneş gözlerini, utanıp saklandım bir çınar ağacının babacan gövdesindeki derin ve karanlık kovuğuna                      bestelenmemiş şarkılarımı mırıldandım yine gereğinden fazla kırılgan yalnızdım ve hâlâ yoktu dilimden anlayan

kendimi buldum bugün bir sokak ortasında ‘elim sende’ oynarken Fes’in bir kenar mahallesinde toza toprağa bulanmışım yüzümde geniş bir gülümseme, mutfaktan aşırdığım sıcak pideyi gizlice yerken ben ve Rina, gölgelerin de gözü olduğunu öğrenmeye birkaç yıl yaklaşmışım                     yüreğinde kendimi aradığım nice insan kayarken önemsiz hayatımdan hoyratmışım ve bilmekten epey uzakmışım daha, hayatın direklerinin ayrıntılar olduğundan

ben bir dağ kızı, alabildiğine özgür bırakmışım rüzgâra kendimi hırçın ve deli yıllar gitmiş, bir dağdan diğerine atlamışım aklım duraksız masalsı öyküler peşinde yetmemiş de Şirâze, dağlardan vadilere inmiş, Kaf’a dayanırım ümidiyle ovalara açılmışım çöl kumunda yanmış tabanlarım Adre’ye varmak için sonsuz bir hayâle zincirli                      yürümeye devam etsem de kör topal geçtim nihayetinde tutunma telaşından ağırlaştım ve selam göndermiyorum artık kimseye çanların çaldığı bu topraklardan

‘kırın kelepçeleri’ diyorum kadınlara, hain kötülüklerin ekilmeye devam ettiği her yerde hükmü sadece size geçebilen zavallıların zulmüne kaldırın başlarınızı sen bilirsin Şirâze, içimdeki isyanın ateşini yaktıklarında ya beşti yaşım, ya altı olgun bir edayla varlığımı isimsizleştirmeye adanmışlıklarına gülsem de acıyla, tükendi bir ömür                     oldu hayli vakit vazgeçeli, hayatı ciddiye almaktan kararlıyım ve özlemsiz, plansız geleni yaşıyorum, benden çalınanları ve kayıplarımı hatırlamadan

onarılamazlar vardır Şirâze, bir de izi silinemezler ve çaresinin nerede gizli olduğunu bilemediğin dermansız sandığın illetler herkesin inandığı kendi doğruları bazen yanlışa çıkar bazen de yanlış görünende gizlidir doğrular olma keskin, olma zâlim; bazen üzerinde sapasağlam durduğun zemin çöker

[dunyadanbirisi]

ne dediğim değil

ne demediğim önemli

başlamak istersin yeniden üzerini çizip yaşanmışların, unutmak pek mümkünmüş gibi

sorgulamaktan kendini alamazsın, ‘nerede hata yaptım’ aranışıyla yürürsün yabancı yollarda

bu sorunun cevabını bulamayacağın âşikâr olsa da, umut işte seni oradan oraya sürükler

dönüp baktığında geriye, tüm gördüğün boşa geçirilmiş bir ömrün acısıdır

o yerlerde ne izin kalmıştır artık, ne adını hatırlayan, ne de bir bilen seni

duvarlara bakıp oturduğunla kalırsın Şirâze!

sen al kendini gezdir şimdi diyar diyar,

olmasın yanında yâr, yüreğinde bir karar ve har

kaçır kendini Sergelen’den Chedi’ye

vur Afrika’nın göbeğine

ve bırak sıkıca tuttuklarını onlar seni bırakmadan

ya da ayağına bir zincir vurmadan;

sözlerini ve yüreğini açarak köleleştirme kendini,

an gelir

vururlar seni bir avcı köpeği yakalasın diye

daha sen ne olduğunu anlamadan.

her yangını başlatan kıvılcım başkadır,

hiçbir kavganın nedeni de aynı değildir üstelik

ve hiçbir yanlış hiçbir doğruyu gerçekte götüremez!

olsaydı Gazzâlî medrese hocam,

Franz Passow düşün dilim,

Steve Hanks realistik yanım

yavaşlatabilirdim belki akıl-his arasındaki

limiti yüksek gel-git’leri

doludizgin bohemliğimi farkettiğimden beri

krallar ülkesinde sürgünüm bil

biraz bana,

biraz sana.

diyorum ey! aşk

kimse taşıyamaz kanatlanmayı öğrenmiş bir ruhun güzelliğini

Malta’da bir zindan kulesiyim o yüzden

yokluğuna alışamadığımdan beri

sen tanımazsın,

akıl günlüğümde kayıtlı Abaakuwa’nın çadır hayatı

kumullar arasında dolanan bir kervana yüklenmiş

ne az gitmiş, ne de uz gitmiş Şirâze,

seni, beni çok kere teğet geçtiğinden beri

Şirâze’m

ah! bir söyleyebilsem

kimsin sen

[dunyadanbirisi]

sana gözlerim ol diyorum, bir seninle göreyim, olmuyorsun

sana sözlerim ol diyorum, buram buram sen döküleyim, dilime sus çekiyorsun

sana yüreğim ol diyorum, her soluğumda seni can bileyim, her gün canımdan can alıyorsun

sana her şeyim ol diyorum, her şeyim!

evimin anahtarı,

odamın ışığı,

yastığımdaki koku,

gözümdeki uyku,

heyhat! yanaşmıyorsun

ben de diyorum, ‘var git yoluna Şirâze’m, iki hecem!’, seni sana bırakıyorum.

‘aşka aşkın’ kitabını yazalı kaç yıl oldu

ve kaç gün tek tek saydım da bırak onunla avunsun ruhum.

bir Ege gecesi, kenar mahallesinde oturmuşuz itiraflarımın, ben ve Lahor

yine yalnızlık demindeyiz

‘seni sensiz sevmeyi en iyi ben biliyorum’

gitme! ‘gitme’ diyorum sana ısrarla, gitme! yorulursun

kolay gelir önce, güle oynaya uzaklaşırsın ev, şehir, yurt, yâr, ne varsa seni sen yapan

sanırsın gitmekle silinir hafızan

sanırsın yeni bir yer doğmaktır, başka bahara bir basamaktır, inkişâftır, inkılâbtır

oysa tüm sanışların Şirâze, seni kaosla donatır;

gün gün eline-ayağına, diline-gözüne, saçının her teline dolanır

ve bir başladın mı Şirâze, bu gitmeler olur zindân

sonra, işte sonra Tibet kokulum, bir yıldırım düşer tenine

başlar yanmaya usul usul her bir hücren

yangın önü kesilmez bir serseridir artık

dokunduğunu küle çevirip siyaha boyar

‘gitme’ diyorum sana, gitme kal

daha vakit varken, yola çıkılmamışken ve pusulası hepten şaşmamışken aklın

biliyorum da ‘gitme’ diyorum ondan

gitme ey! ‘aşk’ nedir yok sayan hoyrat duruşlu nazan, dercan, hoşendam

gitme, gel vazgeç alnına yazmaya çalıştığın o hain kurgudan

zaman zulmün muallimi geçer dolu dizgin soluksuz bırakarak

kazıyarak kökünü yüreğine sevda ile nakşettiklerini

ve unutursun sonunda Şirâze sen emellerini, hayâllerini, neden gittiğini

nedenlerini sürüklenişinin kuzey, güney

sonra bir bakarsın yitmişsin birden fazla yorgun öyküde sonu hüsrân

gitme diyorum işte, gitme; gittiğin gibi dönemezsin

geri getirdiğin arta kalandır gidenden

artık ne gideni hatırlarsın, ne de geri geleni tanırsın

bilmeden değişmişsindir, bilmeden dönüşmüşsündür, bilmeden eğilip bükülmüşsündür

o an, kendine küser, kendinden de gitmeye yeltenirsin

yoktur ki bunun bir yolu dîlbestem, bestem, peyvestem

kendi bedenine hapsedilmişliğin çarpar yüzüne de

çaresizliğine ağıt dizersin

bu ruhun sancısı cehennem ateşi dokunmadan dinmez

bu ruh bu kafesten kurtulmadan rahata eremez

gitme! diyorum sana yine ve yine, gitme!

kendine edersin

yüreğimi ben dikerim

iğne iplik her gece iki kırgınlık arasında

aç bak, ondandır yamalı bohçaya benzeyişi kalbimin

sonra kendimi uyuturum boş bir evin ürperten soğuğunda

pencereler buz, içim huzursuz, her an bir kıyâmet kıyısında uğursuz

sen söyle, kime nazlansın

bu naz’ın

sen ki yüreğime düşen dem

fî tarihte yolumun senle kesileceğine dair not düşülen

şu hâlimin dili yok çözülsün, çözülsün beş haneli bilmecem

dönme sırtını bana

ölürüm

say-dök, kır-devir, istersen ez geç iki hecem

yeter ki bana sırtını dönme

dökülürüm

gözlerini çevir gözlerimden dilersen,

dilersen as bir zeytin dalına hükme varıp

ve kanat yaralarımı, atsın dikişleri kalbimin dayanamayıp

yeter ki sen bana sırtını dönme

diri diri hayata gömülürüm

anlatmadım hiç Payas’ın tozlu yollarını, çocuk yanlarımı

ve nasıl eski zamana takılıkaldığımı,

hiç sormadın.

bilir misin, insan sevdiğini merak eder

sen Şirâze, etmedin.

demek ki, her zerresine vurulduğum,

demek ki hiç sevmedin

olsun ey! rotası bilinmeze kilitlenmiş yolculuğuma dost seçtiğim

kokusuna tutulduğum,

sebebi dibe vurmuşluğumun;

diyorum bak yine, ben kör bir kurşunum

gün gelir vurulduğum yerden acımasızca vururum

yapma, hırpalama, acıtma; adı naz Şirâze’m bu kadar acımasız olma

kır şu prangayı diye geldim sana

sende ben özgürüm

sensin benim özgürlüğüm

[dunyadanbirisi]

Naz

şiirleri harp meydanı

şairlerin

kandili aşk

benim de sensin

bazen yavaşlar hayatsollayıp geçersin, bazen sen yavaşlarsın da hayatın seni sollamasını izlersin

arkasından el sallayanlara rastlamışlığın vardır üstelik

küstahlık değildir bu, olsa olsa bir çeşit çaresizlik 

yorulmuşsundur belki, belki de hedefin vurulmuştur bir öngörülemez tarafından

ya da sadece vazgeçmişsindir gayenin önemsizliğini fark edip

o an en tehlikelisi boşluğa kendini bırakmandır

boşluk Şirâze, aldığın kararların netliğiniölçüp biçmeden bir bütün olarak seni yutar

yine de onun bile vardır zaafları; açık verir, anlık insafa gelir, nedensiz genleşir

ama bil ki bu, nadirattandır

bugün de mi olmadı, Siraze?

olmadı, ama bu

hiçolmayacağı anlamına gelmez

vura vura r’lere söylenirim ben ağır Rus aksanım varmış gibi, kimden bilmem işte öyle öğrenmişim

köşelidir kelimelerim, hacimlidirsatırlara sığmayan kocaman despot ve obez cümlelerim

ben bile taşıyamam onları da bir kuytuyakimse görmeden terk ederim

nasıl olsa zavallıların ağıdınıduyar bir yardımsever mi derim

yoksa kelime vurguncularıyla cümle avcıları bulsun da kıymetlensinler mi onlarla isterim

ne bileyim Şirâze, öyle kıt ki aklım zaman zaman

bırakırım başkası dert etsin

mırıl mırıl söylenirim ben r’lere vura vura; bazen h’lerle, bazen de n’lerle küs gezinirim

bir çocuk görsem saklanır, harabe diplerinde kedilerle zıtlaşırım

çocuklardan kaçar, hayalperestlerdenhayal araklarım

ben bir gezginim ve yalnızlığı sevmek Şirâze’m, değil benim kabahatim

kabahat bana onu sevdirenlerin  

kızma ama hâlâ kendimle kavgalıyım

aramızı bul diye gece uykularımdabundandır sana kaçmalarım

vura vura r’lere severim bir de, ne kadar sertse vurgu o kadar iyi

ne kadar sertse vurgu o kadar iyi

kuşlar göçmeden önce vedalaşmaz

kimse de onlarabundan dolayı gönül koymaz

dönüp geldiklerinde de Şirâze, kimse onları kovmaz

tut kelimelerimi gitarının tellerine dola akşama doğru dalgalanırsa yüreğin

koy başını adalara, uzansın ayakların Marmara’nın açıklarına, gezindiği yerde gemilerin

bir kılıç balığı sürüsüne rastlarsa akıntı boyunca tuzlu suyuna karışan hayallerin

emin ol, yüklenip getirirler saklı koylarıma, yakalanmadan ağlarına yolkesenlerin

çünkü bilirler kimdir o yaşarken dillendirmeye bile kıyamadığınnaz sevdiğin

alır beni

yıldız yıldız gezdirirsin 

meteoritler gerdanıma dizilmek için yarışır belki.

(sayfadan direk kopyaladım, biraz imla üzerinde düzeltme lazımdı üşendim açıkcası, mobilden zor oluyor)

[dunyadanbirisi]

Uzun uzun zamandır yoksun.

Bahar gelince daha bir yokluğun dört yanda şiraze. Ağaçların dallarında sen, toprağın renginde sen, rüzgarın dokunuşunda sen; su, hava, ateş sen şiraze.

Dünya dönüyor, ben dönüyorum sana.

Dünya dönüyor, ben dönüyorum bana.

Biryerlerde noktaya takılıp düşecek, noktanın büyüdükçe büyüyen cüssesinde kendimden geçeceğim.

Yokluğun çökertti her şeyimi.

Varlığını bilip de o varlığa dokunamamanın yakan, acıtan, bitiren demindeyim yine.

Bak şiraze. Canlanan hayata bak.

Yeniden doğanlara, şahlanıp savrulanlara bak.

Her umudu besleyebilecek yer bulanlara bak.

Bir de dön o güzel yüzünü, bana bak.

Bak şiraze. Otur karşıma asırlarını asırlarıma ekle, hep suskunluğuma sebep cümleleri yakala da birbirine düğümle.

Şiraze bak bana.

Gerilerde bulacaklarından endişesiz, karşılaşacağın karmaşadan ürkmeden, her şeye hazır ve her olabileceğe dimdik durarak bak bana.

Ne kadar acz içinde oluşuma tanık olacaksın.

Yapamadıklarıma sürekli ah’lanışıma belki bir an sekte koyacaksın.

Olamayışıma.

Olduramayışıma.

Hep eksik yanıma.

Bana, benle olanlara, benle olmayı arzulayanlara, yoklarıma, varlarıma, var olmasını dileyip de tutamadıklarıma… dur da bir bak.

Ben bile bihaber bendekinden, ben bile bigâne bendekine, ben bile garîp, acîp…

Şaşma şiraze.

Kendimi bilmeye çabalamaktan yorgun düşen dimağımda bir karmaşa, bir tökezleyip yere serilme, bir umudun yiten aydınlığında kayıp gitme… Enginlerine al beni şiraze. Ver elini, ver sen’i şiraze.

Eyyamında bu zamanımın titrek yaşıyorum. Sözlerin epeydir oldu dibe vuruşu.

Gözlerinde kaybolsam sessiz, gözlerin bitirse beni. Olsam bir okyanus, masmavi; olsam bir sahra, sarı; olsam bir asuman; laciverd…sere serpe, uçsuz bucaksız bakan yitse rengimde, dalan çıkamasın hep derinlerde hep derinlerde ve düşen yansın, yansın, yansın da kül olup savrulsun ötelere.

Şiraze…

Karşısına geçip durmaya yok mecalim.

O denli esfelim o denli esfel.

Ne baharı görür gözüm bu hal bende, ne bahar beni görür bu hal bende, ne bahar bilir beni bu hal bende, ne ben baharı bilirim bu hal bende.

Şiraze ben baharı yüreğime uyandıramayışımın kaçıncı durağındayım. Üçe beş eklemeye, beşten on çıkarmaya, onla bini çarpıp milyona bölmeye çabalayışım beni içe çekiyor.

İçte bir batak.

İçte bir batak şiraze.

Çektikçe çekiyor.

Çektikçe çekiyor şiraze.

Geceleri bir mum karşısında oturup salınışına bakıyorum alevinin. Öyle narin kıpırdanışı var ki şiraze, dinginliğine doyamıyorum.

Azar azar yanıp, yandıkça azar azar erimek ve nihayetinde kaybolup gitmek… şiraze ben yandıkça haykırıyorum.

Şiraze ben eridikçe korkuya kapılıyorum.

Şiraze ben ebede kayışımı tedirgin izliyorum.

Benden bir ben, benden daha bir ben doğuyor sabaha; diyorum “kimsin?”

“Aslınım” diyor.

Aslıma bakıp kendimi onda bulmaya çalışıyorum; diyorum “ne kadar güzelsin.”

“Güzelsin” diyor. “Bahar açmış saçlarında bak.”

Bakıyorum. Göremiyorum şiraze.

Ş İ R A Z E