#bas gitar modelleri | Explore Tumblr Posts and Blogs

birkadehdenizdebogulankarasinek · 1 year

Text

3 kredi taksitli melodi

Yaşım henüz on üç on dört var yok, heavy metal müziğin cazibesine kendimi kaptırmış, buz gibi rutubet kokan bir odada headbang yapıyorum kulağımda kulaklık, berbat bir walkmanin kaset sarma sesi eşliğinde. Elektrik gitar istiyorum kendime çılgınlar gibi, sanki alınsa dünyayı yerinden oynatacağım. Yok, olmuyor asla olmuyor. Mandalina kasasından gitarlar, domatesin salkımının sarktığı tahtalardan yapılma gitarlar geçiyor elime. Ya hep ya hiç, siyah beyaz, artı ve eksi uç o zamanlardan hayatımı ve ruhumu öylesine ele geçiriyor ki… internet yeni yeni hayata giriyor, James hetfield var aramalarımda, gençlik fotoğrafını buluyorum, o fotoğralarda hetfield on dokuz yirmi yaşında, arkasında şahane bir Marshall amfi ve güzel de bir elektrik gitar. Seslerinden asla haz etmediğim o gitarları kırıyorum, yıkıyorum, döküyorum. Ya hep ya hiç…

Lise hazırlık döneminde, elimdeki metallica şarkı sözü çevirisi ve grubun kariyerini anlatan kitaba ilgi duyan bir ingilizce hocam var, devrim eker adı. Sapsarı saçlı, ufak tefek, giydiği mini etekle kıçı ve bacakları devasa bir çekiciliğe kavuşan. Biyografi ödevleri hazırlıyoruz o sıralar, eh benim biyografim hazır bile, o zamanlar kaç para ettiğini hatırlamadığım bir biçimde hetfieldın afili bir posteri kırtasiyeden çıktı alınıyor, biyografi ödevi hazırlanıyor. Hocadan alıyorum yüz tam puanı, ekliyorum, hocam ben hetfield olacağım ileride…

Zaman ilk içmeye başladığım biraların tatlılığında akıp gidiyor, köpüğü gibi köpüren coşkularım melodilere, müziğe inanılmaz bir ihtiras duyuyor, bu ihtirasın arkasında histerik bir aile krizinin içinde kulağımı sağır etmesini arzu ederek müzik dinliyorum o soğuk ve rutubetli odada. Elektrik gitar alınmıyor, amfi hiç alınmıyor, on altı yaşımın hayallerinde heavy metalin muhteşem tınısıyla ergenliğimi geçiriyorum.

Evden ayrılış, kopuş, sökülüp atılış, adına ne dersen de, o gün geliyor. Ev artık kocaman bir mazi arkamda, yaşadığım kısacık hayat kavramında, ilk elektrik gitarımı alıyorum, yanımda mert var, ortaokul ve mahalleden arkadaşım. Ona babası almıştı bas gitarı, seç istediğini diyerek oldukça havalı bir biçimde, metallicadan newsted hangisini çalıyor diye sormuştu müzikçi adama, beş dakikalık deneme, babası almıştı da o bas gitarı. Sonrasında, ben mertle almak istemiştim ilk elektrik gitarımı, siyah olmalıydı ama ucuz da olmalıydı, posterlerde gördüğümden alakasız bir şeyi alabilmiştim sadece. Hatta o sıralar grup kurar mıyız acaba hayallerini kurduğumuz bir de Gökhan vardı, acilen ev telefonunu kaldırıp onu aramış, dostum aldım gitarı sonunda demiştim. Hassiktir inanmıyorum tepkisi üstüne, gitarın o cılız, osuruk sesini ahizeye tutup, gokhanı gerçekten gitar sahibi olduğuma dair ikna etmiştim.

On dokuz yaşındayım artık, soğuk bir ilkbahar sabahı. Yanımda aslı var. Yüksek kaldırım sokağa gidiyoruz, taksim tünel meydanından sallandık… kediler, izmaritler, yağmurun kayganlaştırdığı Arnavut kaldırımlar.. düşmemek için ne de sıkı tutuyoruz ellerimizi. Giriyoruz bir müzikçiye. Aslı, hetfieldın amfisini alacağım, lambalı olandan, Marshall marka… tuna, denesen mi başka modelleri de, diyor. Hayır aslı… onu alacağım. Yanımda o siyah elektrik gitar, modeli de biçimi de, hiçbir şeyi de beni tatmin etmese de, ilk göz ağrım ve ikinci sevgilim, ikincisi derken, aslı yanımda, ilki omzumda kılıfında asılı. Müzikçiye giriyoruz, şöyle baştan aşağı süzüyor bizi, yeteri kadar paramız olduğuna kanaat ederek…. Marshall 30 watt lambalı amfi karşımda… gitarı takıyorum…hatırlamıyorum…. Gerçekten hatırlamıyorum o an ne çaldım, ne yaptım. Müzikçi , sana iyi de bir gitar verelim diyor. Aslı araya giriyor, paramız yok maalesef diyerek. Olsun deneyin siz yine de diye, hetfieldın o Explorer modelini kucağıma veriyor, aslıya dönüp gülüyorum, hetfield da o kadar uzun değilmiş canım, gitar küçükmüş diye… bir şeyler çalıyorum, gitar kalsın amfi bizim olsun diyerek… 30 watt lambalı Marshall amfi kutusuyla koynumuzda yola dökülüyoruz tekrardan. Soğuk bir ilkbahar sabahı, sol elimde aslı, sağ elimde amfinin tutamağı. Sıcacık ve heyecanlı, dönüyoruz evimize.

Elektrik gitar denen aletin o büyülü sesini bana senelerce veriyor bu amfi, bazen üstünde bira şişesi dökülüyor, bazen kulaklık kısmına kulaklık takılarak aslıya arpejler çalınıyor, bazen en amatör melodiler walkman kulaklığı ile kaydediliyor, hüzünde, sevinçte, öfkede ve can sıkıntısında… üç ayrı ev, iki şehir görerek, otuzlarımın ortasına, yolun yarısına, benim deyimimle sonuna, en artistik patinajla hiç hak etmediği bir sonla geliyor.

Kredi taksitleri yaklaşıyor, sonsuz bir yokluk kapımı çoktan çalmayı bırak, kırıp parçalıyor. İnsan bu ya, bazen ölmeyi ister. Ancak ben ne o kadar soylu ne de o kadar imanlı biriydim ölümü tercih edecek kadar. Sadece dünyaya gelmiştim, yaşayacak ve gidecektim. Bir şeyleri sonlandırmak, varlığını sorgulamak, asil ve soylu insanların işi olsa gerekti. Kaderden de yana hiç şansım yoktu, kader sadece sarhoş bir kadındı, üstüne muhtemelen kaçak bir rakı içerek de kör kalmıştı, kimi kör eder, kimi ezer geçer, kimi yükseltir asla farkına varamayan bir kadın. Bu soylu olmama ve asaletten uzak düşlerimin arasında, hayallerimi satılığa koymaya karar vermiştim, üç tane kredi taksidine eş gelen fiyatı da bankamatik edasıyla yapıştırdım fiyat kısmına. Bilmem ki piyasası, ederi nedir. Çocuğun teki mesaj atıyor daha ilk dakikadan, abi nolur başkasına satma bu amfi benim ilk amfim olacak. Nolur bana sat, yarın hemen atakuma geleyim. Tamam, gel al, parayı hazır et…

Son fotoğraflar çekiliyor, son video kayıtları yapılıyor… taksim tünel meydanından yüksek kaldırım sokağa olan yürüyüş yolu, tersine akıntıya geçiyor, karadenizden boğazın derin sularına olduğu gibi.. ömürevleri Atakent arası, sağ elimde amfi… sol elim bomboş. Sıcak bir yaz akşamı, güneş ve nem kaldırımları kurutmuş, etrafta kedi yok, bolca izmarit var. Geriye sarılmış bir kaset bandının melodisi gibi yürüyorum geçmişin içinden geleceğin kanamasına, gelecek püskürtüp atıyor beni o an bugünden geçmişe.

Çocukla sözleştiğim yere çoktan geldim, simsiyah giyinmek adettendir, cenazelerde siyah giyilir, gözlükler de takılı, ağızda emzik gibi sigara, her bir nefes ciğerimi kusarcasına acıtsa da. Hah, diyorum… bu kesin o… uzun saçlı, gözlüklü, ben boylarda bi çocuk. Nasıl da heyecan ve neşeyle geliyor, koşarak geliyor adeta. yirmi otuz dakikalık bir sohbete koyuluyoruz. Beni hiç unutmayacağından, harika bir insan olduğumdan, ona nasıl bir iyilik yaptığımdan, ilk çıkaracağı yavuz çetin şarkısını bana ithaf edeceğinden bahsedip duruyor heyecandan ağzı burnu birbirine karışarak. Neredeyse elimi öpecek. Vedalaşıyoruz yolun bir köşesinde, ona hep hayallerinin peşinden koş diyorum, koşacağım, seni cidden hiç unutmayacağım diye ısrarla vurguluyor…

Düşünsene, yazarsın, ilk kalemini satıyorsun ve bir daha kalem alabilir misin belirsiz, ressamsın, fırçan yok pahasına gitmiş, tekrar elinde fırça olur mu… düşünsene, insansın ve … insansın işte, bir daha hayalin olur mu… üç kredilik bir melodinin içinden geçiyorum, içinden yokluk geçen bir tramvay gibi sokağın ortasında hüzün göz yaşlarını çalarak.

Aradan bir hafta geçiyor ya da geçmiyor, instagramda amfimle, evet o hala benim amfim, kayıt edilmiş bir video görüyorum… vaov, efektler harika, o ton ne be… şeklinde yorumlar… çocuk gerçekten beni ömrü boyunca unutmayacak sanırım, yorumlara yanıt atmış, valla sormayın, kerizin tekinden yok pahasına bala şansa aldım bu amfiyi…

Unutulmaz olmak böyle bir şeydir.

0 notes