#dag en nacht rolgordijnen

[overwijs]

Dag 24 – “Laat me slapen”

Toeval of niet, sinds een maand slaap ik niet alle avonden geweldig. Ik heb dat vaker, periodes van slechtere slaap. Veel dromen, goed en slecht, allemaal realistisch. Een hoofd vol met zaken. Onrust. Ideeën. “Dromen”, stel- dat en wat-als momenten. Adrenaline. Of anderszins simpelweg niet moe. De redenen zijn divers maar het is altijd met vlagen.

Ik zit in een langere vlaag, eerder een golf, een hoos. Je gaat al gauw denken aan een correlatie of relatie tussen de storm waar we ons in bevinden en de vlaag, de hoos.

Gisteravond was al gevuld met vege tekens, ik was de avond aan het werk en het werk was niet af. Traditiegetrouw is het maken van het herinneringsboek een monsterklus, waarbij ik de deadline altijd maar nipt haal of mis en waarbij ik al meerdere jaren een nacht moest doorhalen om überhaupt in de buurt van een geldige finish te komen. Mijn vriend zag dat ik nog niet klaar was met het werk en refereerde daar aan; “ga je vanavond door?” en “viel je andere keren dan echt geen seconde in slaap?”

Daar zit de crux. Als ik ín mijn werk zit, zit ik er in. Voor 100%, of misschien wel veel meer en zit ik er mentaal aan vast. Losweken moeten dan ruim voor het slapen, anders heb je een probleem, dan zit je nog in het wazige limbo tussen werk en niet-werk. Ik zat er vol in, maar ging de nacht niet door (ondanks dat ik een collega heb die nachtwerk, prachtwerk noemt). We gingen naar boven en ik besloot direct te gaan slapen, naast mij branden nog zijn iPadlicht. De rolgordijnen tikte door de wind, mijn gedachten gingen van het bemachtigen van een boodschappenbezorgslot, het herinneringsboek en mijn to-dolist van morgen zodat ik die niet vergat.

En als je iets niet wil vergeten, vergeet je te slapen en hoor je het getik van de gordijnen als drumbasses in je hoofd. Je kan alleen maar denken: laat mij slapen. Als je vandaag dan toch alle dingen van het lijstje kan strepen en je er vanaf ’s ochtendsvroeg goed in zit, ben je toch blij, opgelucht, trots. ’s Avonds denk je pas weer aan de slaap. Het is weekend. Laat me slapen.

Vannacht lag ik weer wakker mam

Om alles wat ik niet weet

En voor niets had ik een oplossing

Behalve dan me reet

Niet dat het me niet interesseert

Maar wat weet ik er nou van

Soms dacht ik: 'stel nou dat...'

En dat was het wel weer dan

…

En toen pas kwam ik langs die zin

Die wel de waarheid raakt

'Het leven is wat je gebeurt

Terwijl je andere plannen maakt'

[mijngedachtentrommel]

26/07/21

Een onvolledige lijst van alle dingen die mij stress bezorgen:

elke ochtend wakker worden met het gevoel dat ik niet genoeg lucht krijg en dat mijn hart uit mijn lijf gaat springen

een wandeling van 10 minuten naar mijn auto waarbij ik minstens 1 keer moet gaan zitten om te rusten

vliegen in mijn studio

mijn planten die dramatisch gaan doen als ik niet genoeg energie heb om ze water te geven

weten dat er na elke maaltijd afwas is

geen eten hebben in huis

nog maar 1 fles cola light hebben

calorieën

de rommel op mijn bureau

het gevoel dat ik in deze fysieke toestand nooit een volwaardige job/studie zou kunnen doen

de prijs van medicatie

dat ik al drie maanden een brief heb liggen voor een goede vriend die ik nog steeds niet heb afgemaakt of heb opgestuurd

mijn ramen die vuil zijn maar die ik niet kan wassen door de rolgordijnen die er voor hangen

te weinig stopcontacten aan mijn tv

de grond die vuil is

dat de vuilbak naast mijn bureau gesorteerd moet worden maar dit niet meer kan omdat er duizend dode vliegen in liggen

het gevoel van mijn buik tegen mijn benen als ik mij comfortabel wil liggen in bed

dat ik afkeer heb van alles wat met naaktheid en seks te maken heeft en daarom nooit een partner zal hebben

dat mijn haar niet meer comfortabel aanvoelt omdat ik het te vaak in een staart draag

dat ik mij wil scheren maar de energie niet voor heb

hoeveel boeken ik nog wil lezen waar ik geen geld voor heb

hoeveel parking in de stad kost

dat ik niet in mijn slaap t-shirt kan rondlopen zonder broek omdat er 1 raam is waardoor de buren kunnen binnenkijken

vanessa en sophie die op vakantie zijn

het verpletterende gevoel dat iedereen mij op elk gegeven moment mij zou kunnen verlaten

de solden die bijna gedaan zijn terwijl ik nog steeds geen mooie witte sandalen heb gevonden

het feit dat ik in geen enkele lange broek meer pas en toch geen geld wil geven aan een nieuwe

dat er waarschijnlijk duizenden lagen stof op mijn boeken liggen

dat ik mij zou kunnen snijden als ik wil maar dat ik er elke keer weer voor moet kiezen om dit niet te doen

het idee dat ik nooit meer op vakantie zal kunnen gaan

weten dat mijn mama mij nooit 100% gaat aanvaarden zoals ik ben

dat de belangrijkste mensen in mijn leven er alleen in blijven als ze betaald worden

mijn ogen waar ik om onverklaarbare reden zo veel last van heb ook al gaan ze volgende de opticien niet achteruit

dat ik te lui ben geweest om naar de CM te gaan waardoor ik misschien niet om tijd mijn volgende Ajovy spuit ga kunnen krijgen omdat te terugbetaling nog niet geregeld is

mijn mama die om een of andere reden altijd een groepsgesprek gebruikt als ze mijn tante en mij iets wil sturen terwijl ze weet dat ik geen contact wil met mijn tante

dat mijn oma dood gaat gaan

weten dat ik barst van de ambities die ik nooit ga kunnen bereiken

het verpletterende gevoel dat iemand op een gegeven moment gaat denken dat ik de moeite niet meer waard ben

het verpletterende gevoel dat iemand op een gegeven moment gaat denken dat alles oké is en dat ik geen hulp meer nodig heb

dat als ik ooit kinderen zou krijgen ik hetzelfde als mijn mama zou worden

de stress die ik voel als ik live naar het turnen op de olympische spelen aan het kijken ben

weten dat als ik nieuwe beste vriendinnen zou kunnen kiezen, dat ik niet voor mijn huidige beste vriendinnen zou kiezen

dat ik dichter bij de 30 ben dan bij de 20 terwijl ik nog steeds het gevoel heb dat ik voor mijn 18e zou moeten zijn doodgegaan

het feit dat ik niet meer dood wil maar dat het nog steeds de gemakkelijkste oplossing zou zijn

dat ik van de samenlevingsdienst een ontzettend leerrijke ervaring had kunnen maken maar dat ik ervoor heb gekozen om te kienen in een rusthuis

hoe mijn leven er had kunnen uitzien als ik niet in de psychiatrie terecht was gekomen als ik maar gewoon hulp had gevraagd

het gevoel dat mijn mama mee verantwoordelijk is voor het verpesten van mijn leven omdat zij er voor heeft gezorgd dat ik nooit hulp heb durven vragen

niet zeker zijn of ik na de dood van mijn peter hem zo heb verheerlijkt dat mijn gedachten over hoe goed hij was niet meer kloppen met de werkelijkheid

dat mijn peter dood is en ik niet

dat mijn mama niks meer wil horen wat als 'negatief' zou omschreven kunnen worden, zelfs niet als het anderen zou helpen of het gewoon over iets realistisch gaat

het feit dat ik Michelle nooit in mijn leven ga kunnen houden

niet enkel het gevoel dat ik achterloop op alle mensen waarmee ik in het middelbaar heb gezeten, maar ook weten dat - om het even welke richting ik gekozen zou hebben in het leven - het effectief een feit is dat ik op elke mogelijke manier achterloop

dat ik mij enkel mooi voel als ik mijn haar twee keer per week was maar dat ik het haat om mijn haar te wassen, zo hard dat ik mijn incapabel voel om ooit te voldoen aan de standaard hygiënische gewoonte die mensen hebben

dat ik al 3 weken geen was meer heb gedaan

dat ik geslachtsonderdelen heb

dat ik mezelf naakt moet zien

de angst dat iemand anders mij ooit naakt zou zien

iedere nacht nachtmerries hebben over zelfmoord en verlaten worden

dat ik geld ga moeten steken in een nieuwe kabel voor mijn printer omdat ik zo lomp ben geweest om die kabel kwijt te geraken tijdens de verhuis

het gevoel dat ik nooit genoeg geld ga hebben om me er niet constant druk over te maken

dat ik nooit kan weten wat mensen echt over me denken

het gevoel dat mijn leven geen enkele betekenis heeft gehad voor de samenleving wanneer ik er niet meer ben

mezelf voorhouden dat als ik het echt zou willen dat ik terug 10 kilo zou kunnen afvallen, terwijl ik volgens mij hier gewoon mentaal niet meer sterk genoeg voor zou zijn

weten dat eetstoornissen niks met wilskracht te maken hebben en toch het gevoel hebben dat ik de uitzondering ben en dat ik geen echte eetstoornis heb/had maar gewoon kei hard heb gewerkt om af te vallen en dat dit dan maar werd gezien als een eetstoornis omdat het voor de mensheid onbegrijpelijk is dat iemand er bewust zelf voor zou kiezen om zichzelf uit te hongeren

dat ik misschien in een simulatie leef om te kijken hoe lang het duurt voor iemand gek wordt

het gevoel hebben dat wat ik ook doe met mijn leven, het ooit zal eindigen met zelfmoord

dat het tegenwoordig elke dag ofwel regent ofwel te warm is

klimaatopwarming

het gevoel hebben dat mij ooit iets traumatisch overkomen zou moeten zijn om me te voelen zoals ik me voel, maar weten dat dat niet zo is

mijn onvermogen om een project waarmee ik start af te maken

denken dat deze lijst maken mij zou kunnen helpen tot rust te komen en nu beseffen dat het het nog erger heeft gemaakt

weten dat deze lijst nooit zal af zijn en er elke dag gewoon meer en meer gaat bijkomen tot ik op een gegeven moment ga ontploffen

[chrisettemichele]

Rolgordijnen Leenbakker 2018

Rolgordijnen LeenbakkerU zult omhoog beëindigen uitgaven uur elke dag gebruik makend van uw huishoudelijk meubilair . Thats waarom het is belangrijk om hebben hoogwaardige meubels. Dit korte artikel biedt u talrijke grote manieren om te Kies prachtige stukken|objecten|delen|secties%] aan de laagste prijs. Lees verder te leren hoe u kunt kiezen goede kwaliteit meubilair in een uitstekende…