stupidnotebook

[joostjongepier]

Wat?   Rythm 0 (1974), The artist is present (2010), Light Dark (1978), Imponderabilia (1977), Nude with Skeleton (2002/2005) en Cleaning the mirror I (1995) door Marina Abramović [Light Dark en Imponderabilia samen met Ulay]

Waar?   Tentoonstelling Marina Abramović in het Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   6 juni 1024

Performancekunst heeft meer gemeen met podiumkunsten dan met beeldende kunst. Het gaat om een live uitgevoerd gebeuren, waarbij alleen het publiek dat fysiek aanwezig is, het kunstwerk werkelijk beleeft. Natuurlijk kan een performance worden geregistreerd in de vorm van een filmopname, maar het zien van de film is niet hetzelfde als erbij zijn op het moment dat de gebeurtenis daadwerkelijk plaatsvindt. Neem het beroemde flesje gazeuse dat door Wim T. Schippers bij Petten in zee werd gegoten. Ik heb dat filmpje talloze malen op internet gezien. Daar heb ik ook beelden gezien van optredens van de Beatles, maar – zoals iedere fan je kan vertellen – dat is iets heel anders dan wanneer je er live bij was.

Het voorgaande maakt de tentoonstelling Marina Abramović een wat merkwaardige expositie. Er hangen geen schilderijen en er zijn nauwelijks sculpturen. We zien vooral beelden en recreaties van performances. Betekent dit dat de tentoonstelling niet de moeite waard is? Allerminst! Marina Abramović is zonder twijfel een van de meest spraakmakende kunstenaars van de twintigste eeuw en aandacht voor haar werk is volkomen terecht. Daar komt bij dat de vormgeving van de expositie zeer fraai en goed doordacht is.

In het begin van de jaren zeventig gebruikt Abramović haar eigen lichaam als medium, waarmee ze de grenzen van haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen verkent. Daarbij gaat ze heel ver. In de eerste zaal zien we een tafel met 72 objecten, variërend van watten tot spijkers en van muizenval tot hakmes. Deze tafel verwijst naar Rythm 0, een performance waarbij de kunstenaar haar lichaam tot object maakt. De instructie aan het publiek luidt: “Er liggen 72 objecten op de tafel die naar believen op en tegen mij kunnen worden gebruikt.” Na afloop beschreef Abramović de gebeurtenissen: "Wat ik leerde was dat als je het aan het publiek overlaat, ze je kunnen vermoorden. Ik voelde me echt geschonden: ze sneden mijn kleren in stukken, staken rozendoornen in mijn maag, een persoon richtte het pistool op mijn hoofd en een ander nam het weg. Na precies zes uur stond ik, zoals gepland, op en liep naar het publiek toe. Iedereen rende weg om aan een daadwerkelijke confrontatie te ontsnappen.”

Misschien wel de bekendste performance van Marina Abramović is The artis is present, een aanzienlijk vreedzamere confrontatie tussen kunstenaar en publiek dan Rythm 0. Van 14 maart tot 31 mei 2010 vond in het MoMA in New York een aan Abramović gewijd retrospectief plaats. Tijdens de duur van de tentoonstelling zat de kunstenaar tijdens de openingstijden van het museum op een stoel in het atrium. Bezoekers konden zolang ze wilden op een stoel tegenover haar gaan zitten om haar in stilte recht in de ogen te kijken. Er is op de tentoonstelling in het Stedelijk een filmopname van het gebeuren te zien. Daarnaast zijn er twee videowanden met portretopnamen van aan de ene kant de kunstenaar, aan de andere kant bezoekers. Deze opstelling maakt het mogelijk om zelf als bezoeker de kunstenaar een tijdlang in de ogen te zien. Misschien nog wel interessanter is het om jezelf in de kunstenaar te verplaatsen en juist een bezoeker een tijdlang aan te kijken. De videowanden tonen een veelheid aan expressies en emoties..

Eén zaal bevat grote videoschermen waar je tussendoor kunt lopen en waarop verschillende performances worden getoond. Hiervan vond ik met name Light Dark fascinerend om naar te kijken. Abramović en haar toenmalige partner Ulay zitten tegenover elkaar. Om de beurt slaan ze elkaar, eerst zacht en teder, maar gedurende de 8 minuten en 15 seconden die de film duurt wordt de afwisseling van slagen sneller en harder en daarmee agressiever.

Lichamelijkheid is een hoofdthema in het werk van de kunstenaar. Dit speelt ook een rol in één van de twee performances die tijdens mijn bezoek live worden gereconstrueerd. In de doorgang tussen twee zalen, staan twee naakte mensen, een man en een vrouw. Er is een relatief enge ruimte tussen de twee, waar doorheen de bezoekers naar de volgende zaal kunnen komen. Ik kende deze performance en dacht vooraf dat het tamelijk ongemakkelijk zou voelen om tussen het paar door te gaan. Op het moment zelf voelt het echter heel natuurlijk. Dat dat niet voor iedereen geldt, wordt duidelijk als je een tijdje toekijkt hoe anderen de zaal inkomen.

Naast lichamelijkheid vormt ook het bewustzijn van sterfelijkheid een interessant thema. De video Nude with Skeleton toont de kunstenaar naakt, terwijl op haar lichaam een menselijk skelet ligt. Cleaning the mirror I bestaat uit vijf op elkaar gestapelde monitoren. De beelden tonen hoe de kunstenaar een met vuil bedekt menselijk skelet op haar schoot schrobt. De actie refereert onder meer aan Tibetaanse doodsrituelen die discipelen voorbereiden één te worden met hun eigen sterfelijkheid.

Wat blijft me, na het zien van deze expositie, het meest bij? Over die vraag hoef ik niet lang na te denken. De presentatie van The artist is present maakte op mij diepe indruk. De bijzondere ervaring om één persoon (zelfs al was het in de vorm van een video-opname) een tijdlang stil in de ogen te kijken, was bijzonder. Wellicht zouden we dat allemaal wat vaker moeten doen in plaats van elkaar verbaal te lijf te gaan. De wereld zou er misschien een stukje vreedzamer door worden.

[ilovetheater-nl]

K3 naar Malta voor filmopnames K3 en Het Lied van de Zeemeermin

FOTO:©studio 100 Gisteravond zijn Hanne, Marthe en Julia vanaf vliegveld Brussel Zaventem vertrokken naar Malta voor de opnames van K3 en Het Lied van de Zeemeermin. Op dit idyllische eiland zullen de drie K3-zangeressen en de andere castleden de hele maand september verblijven om de mooiste filmbeelden te maken. De film K3 en Het Lied van de Zeemeermin wordt vrijwel geheel op Malta opgenomen.…

[aandruetan]

Varia : A little Life - Hanya Yanagihara

Oorspronkelijke taal : Engels

Gelezen in Engels

720 pagina's

Episch en emotioneel aangrijpend verhaal dat de levens van vier vrienden volgt door de ups en downs van het volwassen worden in New York City

Samenvatting (Vertaald uit Sparknotes)

Malcolm, JB, Jude en Willem waren kamergenoten in Hood Hall aan een niet nader genoemde universiteit in Boston en wonen nu in New York City. Het eerste deel van de roman introduceert de kern van de vriendengroep in de jaren direct na hun tijd samen op de universiteit. Jude en Willem delen een armoedig appartement aan Lispenard Street, JB deelt een appartement met een decadente en rijke kunstenaarsvriend en Malcolm woont nog thuis bij zijn ouders. Malcolm is gefrustreerd door de succesvolle indrukken van zijn vrienden, terwijl hij moeite heeft om zijn eigen talent te ontdekken. JB, gesteund door zijn liefhebbende familie, is zeker van zijn artistieke carrière. Willem en Jude zijn dankbaar voor de kans om zich onder hun leeftijdsgenoten te meten en hun weg in de wereld te verdienen.

In het tweede deel komt Jude St. Francis naar voren als de hoofdpersoon van A Little Life. JB geeft Jude de bijnaam "postmens", wat betekent dat hij boven ras, etniciteit, religie en misschien zelfs ervaring staat. Jude's innerlijke verhaal onthult echter een scherpe gevoeligheid voor het hele leven, vooral als het raakt aan zijn identiteit, waarover hij zich schuldig en onbepaald voelt. Als achtergelaten kind werd hij opgenomen in een klooster, waar hij stelselmatig verbaal, fysiek en seksueel werd misbruikt. Door een ongeluk als puber kon hij niet meer lopen en kwam hij in handen van een maatschappelijk werkster, Ana. Ze moedigt hem aan om te praten over wat er met hem gebeurd is voordat hij het verinnerlijkt, maar ze sterft voordat hij dat doet. In plaats daarvan snijdt Jude zichzelf om zijn trauma te verwerken en moet hij regelmatig naar Dr. Andy Contractor om zijn wonden te laten verzorgen. Tijdens zijn rechtenstudie trekt hij andere mentoren aan, waaronder Harold Stein. Harold ontmoette Jude als rechtenstudent en terwijl Harold verblind was door het intellect van de jongeman, had de professor oprecht ontzag voor zijn morele argumenten. Na verloop van tijd ziet hij deze verdwijnen uit Jude's professionele carrière, maar nog belangrijker, uit zijn denkproces, een verlies waar Harold om treurt en waarvoor hij zich deels verantwoordelijk voelt. Jacob, Harolds zoon, werd op 4-jarige leeftijd gediagnosticeerd met een zeldzame ziekte waaraan hij op 6-jarige leeftijd overleed, wat helpt verklaren waarom hij en zijn vrouw Julia besluiten Jude als 30-jarige man te adopteren. De adoptiedag wordt slechts een beetje ontsierd door de afwezigheid van JB, die de vriendengroep boos maakt door Jude uit te buiten voor een kunstwerk. Jude lijdt aan pijnlijke episodes in zijn benen en ruggengraat als gevolg van de geslachtsziektes waaraan hij in zijn jeugd is blootgesteld. JB fotografeert hem tijdens zo'n episode en schildert het voor een tentoonstelling. Jude is woedend en Willem is onvergeeflijk. Jude verandert zijn carrièrepad van het kantoor van de openbare aanklager naar een obsceen rijke privéfirma, maar hij weigert het bijbehorende financiële voordeel van de baan te nemen totdat de lift in Lispenard Street het weer begeeft. Jude's vriend Richard is eigenaar van een semi-privé appartementencomplex waarin Jude een verdieping koopt. Jude wordt steeds dankbaarder voor de aanwezigheid van Willem in zijn leven, vooral omdat JB nu weer afwezig is, dit keer door drugsgebruik. De vrienden proberen tussenbeide te komen, maar JB's duistere kant overheerst. Zijn bespotting van Jude's handicap blijkt meer dan een van hen aankan, maar JB wordt tenminste beperkt tot het ziekenhuis en verwijderd van de drugscène. De vrienden zien elkaar weer op Malcolms trouwerij met Sophie, maar de scène is gespannen omdat JB nog steeds niet vergeven is. Willem vertrekt voor een lange filmopname en Jude, die alleen achterblijft, ontmoet Caleb Porter. De twee beginnen een intieme relatie die al snel gewelddadig en vernederend wordt. Caleb walgt van Jude's handicap en geniet ervan om hem te martelen. In een bijzonder brute scène gooit Caleb Jude naakt op straat in New York City, haalt hem terug, slaat en verkracht hem herhaaldelijk en schopt hem uiteindelijk van een lange trap af, Jude achterlatend met gebroken armen en ribben en een heleboel herinneringen waaraan hij niet kan ontsnappen. Hij herbeleeft zijn jeugd met broeder Luke, die de toen achtjarige Jude ontvoerde uit het klooster en hem dwong de prostitutie in te gaan om in zijn levensonderhoud te voorzien, terwijl hij een seksuele relatie met hem onderhield. Het gewicht van zoveel trauma wordt overweldigend en Jude probeert zelfmoord te plegen. Hij wordt wakker in het ziekenhuis, omringd door vrienden van wie hij vindt dat hij ze heeft teleurgesteld.

In het derde deel hebben Willem en Jude eindelijk de romantische relatie waar ze allebei naar verlangd hebben, maar zonder dat Willem het weet is hun seksuele relatie een marteling voor Jude. Hij reageert door zichzelf vaker te snijden, een gedrag dat zijn vrienden hard proberen te voorkomen. Jude reageert door zichzelf in plaats daarvan te verbranden, waardoor Willem zich realiseert dat Jude echt geestesziek is en dat ze niet door kunnen gaan met het hebben van een seksuele relatie, vooral nadat Jude Willem eindelijk het hele verhaal van zijn jeugd vertelt. Broeder Luke werd uiteindelijk ontdekt door de politie en Jude werd naar een tehuis in Montana gestuurd. Daar werd hij opnieuw seksueel misbruikt en bruut geslagen. Op zijn 15e liep hij weg naar Boston, in de hoop op de een of andere manier toegelaten te worden tot de universiteit, liftend en betalend met het enige geld dat hij had. Maar hij werd ziek en Dr. Traylor ontvoert hem en houdt hem vast in een kelder totdat de dokter hem zat is. Dan rijdde de dokter Jude naar een veld, liet hem los, en achtervolgde hem met de auto, overreed hem en liet hem achter om te sterven. Terwijl de andere drie vrienden de toppen van hun carrière bereiken, moet Jude beslissen wanneer hij zijn benen laat amputeren. Hij en Willem vieren hun 50e verjaardag en kort daarna komen Willem, Malcolm en Sophie om bij een auto-ongeluk. Jude kan er alleen mee omgaan door wanhopig vast te houden aan elk stukje van Willem dat hij nog kan vinden en door vriendelijkheid te betonen aan zijn vrienden en familie. Toch stopt hij met eten en doet alsof hij zichzelf niet uithongert totdat zijn vrienden en familie ingrijpen en hem streng controleren. In het laatste deel beschrijft Harold de laatste, succesvolle poging van Jude om zichzelf van het leven te beroven.

Mijn mening

9.5/10 Dit boek is een meesterwerk dat je tot in het diepst van je hart raakt. Het verhaal is droevig, aangrijpend en onvergetelijk. Yanagihara's vermogen om complexe personages te creëren die met echte menselijke worstelingen te maken hebben is echt ongeloofelijk. Een 10/10 will ik toch niet geven omdat niks perfect kunt zijn, toch heb ik nooit een beter boek gelezen dan deze.

[pandabytes]

The Accountant 2" brengt nieuwe mysterieuze tegenstanders en diepere broederlijke banden. Mis het niet! #TheAccountant2 #BenAffleck #ThrillerFilm #HollywoodSequel #BroederlijkeBand https://pandabytes.nl/the-accountant-2-filmopnames-beginnen-een-eerste-update/

[jossarisfoto]

Venlo | Groote Heide - Wilhelminapark (Deel 2/2) from Jos Saris on Vimeo.

Maandag, 4 september 2023 | Vandaag ga ik met mijn drone filmopnames maken op de Groote Heide. Om er te komen ben ik op de fiets gestapt. Deze film toont het tweede deel van mijn fietsrondje. In deze film zie je mijn vertrek bij de Groote Heide en de aankomst bij het Wilhelminapark. Het beeldmateriaal is afkomstig van mijn GoPro Max. Onderweg ben ik o.a. langs/door de Maas, het centrum, de Stadshaven en de Lage Loswal gefietst.

[actuma]

Alec Baldwin en wapensmid vervolgd voor dodelijk schietincident op filmset Rust

De openbaar aanklager in de Amerikaanse staat New Mexico heeft vandaag bekendgemaakt dat acteur en producent Alec Baldwin vervolgd zal worden voor het dodelijke schietincident in het najaar van 2021 op de set van de film Rust. Cameravrouw Halyna Hutchins kwam hierbij om het leven. Hierdoor heeft de justitie in New Mexico nu dus besloten over te gaan tot vervolging van Baldwin en ook wapensmid Hannah Gutierrez-Reed wegens dood door schuld. Onopzettelijke betrokkenheid Er is volgens de officier van justitie na onderzoek voldoende bewijs om deze twee te vervolgen voor hun onopzettelijke betrokkenheid bij het overlijden van Hutchins en ze worden er dus niet van verdacht haar opzettelijk om het leven te hebben gebracht. Op basis van onderzoek liet justitie al eerder weten dat de revolver niet opzettelijk door iemand geladen was, maar het was toen nog onduidelijk hoe er een echte kogel op de set en in het wapen kon belanden. Normaal gesproken kunnen de twee aanklachten van doodslag ervoor zorgen dat Baldwin en Gutierrez-Reed maximaal 18 maanden celstraf krijgen en een boete van 5000 dollar. Moest ongeladen zijn Tijdens de filmopnames van de film Rust was Baldwin met een revolver aan het oefenen, die ongeladen had moeten zijn. Dit bleek dus niet het geval en het wapen ging toch af, waarop regisseur Joel Souza gewond raakte en Hutchins dodelijk getroffen werd in de borst. Baldwin heeft altijd aangegeven dat hij niet wist dat het wapen geladen was. Schikking met weduwnaar In oktober 2022 werd er door de producer van de film en Baldwin een schikking met de weduwnaar van Hutchins, Matthew Hutchins, getroffen. Hij gaf toen aan dat hij niemand schuldig achtte aan de dood van zijn vrouw, waarbij hij het een “verschrikkelijk ongeluk” noemde. Daarnaast gaf hij aan dankbaar te zijn dat de productie van de film weer opgepakt werd om zijn vrouw eer te bewijzen. Foto: https://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/ Read the full article

[de-meerpeen]

Popkoor Feel Good viert groots verjaardagsfeest

Lokaal nieuws: 'Popkoor Feel Good viert groots verjaardagsfeest'

MIDDENMEER – 10 Jaar onderweg, dat moest het thema worden van het jubileum concert van Popkoor Feel Good. Op originele wijze nam het koor het in grote getale aanwezige publiek mee in hun reis.  De avond begon met een filmopname hoe alle leden van het koor zich individueel voorbereidden op hun repetitieavond. Nadat de zaal deze soms ludieke inkijkjes had gezien werd de film vervolgd met de…

[steininbeeld]

“Film”

Filmopname door “Stein actueel” op onze expo in het Terpkerkje in Urmond.

(19 november 2022)

[art-pedagogy-society]

Camereren - teksten van Fernand Deligny

Sabzian publiceert de komende maanden de eerste Nederlandstalige vertalingen van enkele teksten van Fernand Deligny over de notie van het camereren. Deligny’s filmproducties en audiovisuele experimenten gingen samen met geschreven reflecties over de camera. Zijn schriftuur wordt gekenmerkt door vormelijke wildheid en raadselachtigheid, vol woordspelingen, provocaties en boutades. Hij schreef verschillende teksten over camereren, een werkwoord dat zich onderscheidt van wat we doorgaans filmen noemen. Via dit neologisme opende hij een uniek perspectief op de camera.

Met de steun van LUCA School of Arts, #LUCABreakout.

Het leven en werk van Fernand Deligny (1913-1996) stond grotendeels in het teken van een pedagogisch samenleven met psychisch “onhandelbare” jongeren. Zo richtte hij een opvangnetwerk van jeugdherbergen op voor deliquente jongeren in La Grande Cordée (1955-1962) en leefde hij samen met non-verbale, autistische kinderen in de Cevennen (1967-1986). Zijn radicaliteit bestond erin om deze “abnormalen” en hun conditie niet te socialiseren maar zich net af te zetten van de sociale verwachtingen waarvoor ze te kort leken te schieten. Met zijn team van niet-professionele opvoeders werkte hij vanuit afzondering, vanuit een experimenteel denken en handelen dat de conventionele taal en (denk)beelden op het spel zette. Hierdoor onstond er binnen deze leefnetwerken een verzameling aan eigenaardige teksten, tekeningen, fotografische en audiovisuele beelden.

Doorheen zijn leven ontwikkelde Deligny een unieke relatie tot film, en meer in het bijzonder tot de camera. Als student aan de universiteit van Rijsel spendeerde hij veel tijd in de bioscoop en schreef hij tal van filmbesprekingen voor het studentenblad Lille université. In La Grande Cordée plande hij samen met jongeren filmopnames, maar door budgettaire problemen werden die niet gerealiseerd. Uiteindelijk zou dit idee resulteren in de productie van de langspeelfilm Le moindre geste (1971) in de Cevennen. Daarna werkte Deligny nog mee aan drie langspeelfilms: Ce gamin, là (1976) en Fernand Deligny. À propos d’un film à faire (1989), beide geregisseerd door Renaud Victor, en Project N (1979), geregisseerd door Alain Cazuc. In het leefnetwerk in de Cevennen werden tal van (onuitgegeven) video-opnames gemaakt door zijn dochter Caroline Deligny en Josette Saleil. Hij correspondeerde verder ook met filmmakers als François Truffaut, Chris Marker en Robert Kramer.

Deligny’s filmproducties en audiovisuele experimenten gingen samen met geschreven reflecties over de camera. Zijn schriftuur wordt gekenmerkt door vormelijke wildheid en raadselachtigheid, vol woordspelingen, provocaties en boutades. Hij schreef verschillende teksten over camereren, een werkwoord dat zich onderscheidt van wat we doorgaans filmen noemen. Via dit neologisme opende hij een uniek perspectief op de camera. Ook vandaag nog werpen deze teksten accurate educatieve en artistieke vragen op over hoe we ons als kijkende mens tot de camera, de cinema, de wereld en “de ander” verhouden. Sabzian publiceert de komende maanden de eerste Nederlandstalige vertalingen van enkele teksten van Deligny over de notie van het camereren.

– Mattijs Driesen

[heerlijkehappen]

Week 9.19 weekvlog Heerlijke Happen

En zo zijn we alweer maart binnen geslopen. Soms lijkt de tijd aan je vingers voorbij te glippen. En hoé snel die tijd gaat merk ik vooral aan de kleren van mijn dochter. Ze groeit er bijna om de twee maanden uit. We zijn in de afgelopen vakantieweek dus ook flink wezen shoppen. Maar op food-gebied stond ik natuurlijk ook niet stil. Kijk mee in de week 9.19 weekvlog Heerlijke Happen om te zien wat ik gekookt heb, en verder allemaal gedaan heb. https://youtu.be/CMwgqS7kQNc Week 9.19 weekvlog Heerlijke Happen De week startte in Rijssen bij mijn schoonmoeder. En jongens wat hadden we een mooi weertje hè?! Daar hebben we mooi even gebruik van gemaakt door lekker door het bos te wandelen en even een drankje op het terras te doen. Fun with friends Zaterdag kwamen Luuk en Robin bij ons eten. Het leuke aan deze afspraken is dat zowel Luuk als ik beide een aantal gerechtjes koken. Zo maken we flink veel leuke receptjes die dan later op beide blogs verschijnen. Maar ook is het leuk om elkaar te verrassen met gerechtjes waar je misschien zelf niet zo snel aan gedacht zou hebben.

Een mooi gedekte tafel geeft net dat extra's aan je diner. Het leuke aan het geven van een lekker diner vind ik het dekken van een mooie tafel. Ik heb natuurlijk kasten vol met servies en prachtig glaswerk en dat kan op dit soort momenten uit de kast en op tafel. En daarna maak ik het af met mooie verse bloemen en kaarsen. En als het straks nou mooi weer wordt dan gaan we lekker buiten eten! Film opnames Op dinsdag reden we naar Whirlpool in Breda. Zij hebben een prachtige showroom vol met apparatuur. De Keuken Kampioen wilde graag een mooi instructiefilmpje bij de nieuwe "connected" lijn. Zowel voor de klant als de verkopers. Samen met Annelien maakten we een paar leuke filmpjes. Binnenkort wordt mijn werk daar ook iets verder uitgebreid, maar dat zal vooral achter de schermen zijn. Daar gaan jullie dus niet zo veel van zien, maar ik ga het er wel een stuk drukker mee krijgen.

Rick de cameraman flimt Annelien en mij bij Whirpool.

Wat kwam er online deze week?

Deze delicatesse, een restaurantwaardig gerechtje!Maar ook deze soes wil je etenEn ook zo dol op lam? maak dan eens dit receptje. Verwacht voor week 10.19 Deze week ben ik dus heel druk met het uitschrijven van al die lekkere receptjes die we gemaakt hebben. Daar gaat namelijk heel wat tijd in zitten. En jawel ik ga weer naar Amsterdam voor een bijzondere lunch, kijk dus volgende week weer, tot dan! Read the full article

[peterpauldoodkorte]

Als her-ondekte brieven

steeds weer geniet ik jou

jou en de langzaam groeiende berg

die in opdiepende herinneringen

als herontdekte brieven

en afgestofte filmopnames

zich lezen laten en kijken

[joostjongepier]

Wat?   The Gulf Stream (1899), Northeaster (1895, bewerkt rond 1901) en Maine Coast (1896) door Winslow Homer. Ter vergelijking: Het vlot van de Medusa (1818)  door Téodore Gericault en Watson and the Shark (1782) door John Singleton Copley

Waar?   Tentoonstelling Winslow Homer – Force of Nature in de National Gallery, Londen

Wanneer?   6 januari 2023

Een fascinerend werk dat ook de omslag van de catalogus van de tentoonstelling siert is The Gulf Stream. Te midden van hoge golven dobbert een zeilboot. De mast is afgebroken en het zeil hangt over de rand van de boot. Aan boord ligt een zwarte man, voeten en bovenlichaam bloot, met om hem heen wat suikerriet. Rondom het bootje zwemmen haaien. Op de achtergrond doemt mist op. Een onheilspellende scène die niet veel goeds lijkt te voorspellen voor de man op het bootje. Toch is zijn houding eerder ontspannen dan gestrest, zijn blik eerder onbewogen dan angstig. Linksboven zien we, gehuld in mist, een zeilschip opdoemen. Zal de bemanning het bootje opmerken? Zal de man gered worden? Of zullen de haaien hem verslinden? Homer laat het, zoals bij veel van zijn schilderijen, over aan de beschouwer om een antwoord op deze vragen te bedenken.

Het doek doet mij sterk denken aan het vlot van de Medusa van Théodore Géricault. Hier echter geen grote groep opvarenden op een vlot, maar één enkele man in een klein bootje. Een ander werk waar het doek me aan doet denken is van een landgenoot van Homer. Ik zag het op de tentoonstelling Es war einmal in Amerika in Keulen: Watson en de haai door John Singleton Copley. Op dit schilderij is een jongeman te water geraakt in de baai van Havanna. Terwijl mannen in een boot proberen hem te redden, zwemt een haai met opengesperde bek af op de drenkeling. Het doek van Winslow Homer is verreweg het meest enigmatische van de drie. De gelaten houding van de man, de haaien, het schip in de verte: alles draagt bij aan een open eind. Ik zie de scène als een filmopname voor me, waarbij een spannend muziekje aanzwelt onder de beelden.

De tentoonstelling in de National Gallery eindigt met laat werk van de kunstenaar. De mens is steeds meer naar de marge gedrongen of zelfs helemaal uit beeld verdwenen. De zee zelf is het onderwerp geworden. Woest kolkende golven slaan stuk op de kust van Maine.

Ook bij het zojuist beschreven werk The Gulf Stream is het Winslow Homer in de eerste plaats te doen om de natuur. Alle narratieve elementen in het werk zijn bijzaak. In een brief aan Harrison Morris van de Pensylvania Academy of Fine Arts dringt de schilder erop aan dat de titel The Gulf Stream niet zal worden veranderd. En aan zijn kunsthandelaar Roland Knoedler schrijft hij: “Het onderwerp van deze foto is vervat in de titel. [...] Ik ben de Golfstroom tien keer overgestoken en ik zou er iets van moeten weten. De boot en de haaien zijn bijkomende zaken van zeer weinig belang. Ze zijn door een orkaan in zee geblazen.”

Natuurlijk staat het de kunstenaar vrij zijn werk te beschouwen zoals hem goeddunkt. Als kunstkijker staat het mij echter even vrij mijn eigen interpretatie aan het werk te geven. En eerlijk gezegd interesseert het lot van de man mij meer dan de golven die om hem heen klotsen. Maar ja, ik ben dan ook een echte landrot.

[podcastgemist]

Wanneer gaat PodcastGemist naar Griekenland?

Er zijn #filmopname gemaakt van het nieuwe #hoofdkantoor van #PodcastGemist op #Rhodos.

[andrebannenberg]

*Was weer eens wat anders dan filmopnames: meehelpen het jaarlijkse Zeedijkfeest op poten te zetten. Dat ging via Eveline Renaud, vriendin van Jaantje en beroepsfotograaf. Zij had de opbloei, na de verwoestende mokerslagen van Brother Heroïne, van de dijk vastgelegd.

*Reünies vind ik net begrafenissen: iedereen herinnert zich van alles, maar is verder niet echt geïnteresseerd en verdwijnt weer, net zo vergeten als voor de reünie. Typisch weer dat ik de enige ben zonder opgespeld kaartje. Zou 't daar aan gelegen hebben?

*Tussen Anneke, mijn oude middelbare school-vlam, die was komen kijken op de Egelantiersgracht toen ons huis te koop stond en stomverbaasd mijn naam op de voordeur in krulletters zag staan, en mij klikte het meteen, toen ik haar belde om een afspraak te maken. Zij was ook gescheiden, had twee dochters Paula en Nora van Micks en Coco's leeftijd, en had ook grote zin om onze schoolflirt uit midden zestigerjaren eens modern uit te bouwen tot een LAT-relatie. Werkte perfect.

*We namen een keer onze zes kinderen mee op vakantie naar Gulpen in Zuid-Limburg. Naar zo'n boerderij, geschikt gemaakt voor vakantiefamilies zoals wij, met onbreekbaar servies in ontzaglijke hoeveelheden. Lekker om de heuvels te zien (even denken aan Japan), koeien en paarden en fietsen voor ons allemaal in de lekkerruikende stallen. Jammer dat Mick zijn arm brak bij het schommelen, dat werd een nachtje samen in het ziekenhuis van Maastricht. Heeft ie nog een joekel van een litteken aan overgehouden op z'n mooie bruine arm.

*Anneke en ik vlogen naar Barcelona omdat we zin hadden naar Barcelona te vliegen. Ouderwets mooi hotel op de Ramblas gereserveerd. Ik ben een geboren soloreiziger, maar soms zijn er verzachtende omstandigheden zoals dingen gaan doen die je bij voorkeur met z'n tweeën doet: Pim Pam Petten, Halma en van dattum.

*Vrienden van Anneke woonden in de Antillenstraat en gingen verhuizen. Of het iets voor mij was? Daar bij het Surinameplein en het Rembrandtpark. Zo ver van het centrum had ik nog nooit gewoond, maar je mag niet klagen over een te gekke betaalbare woning, die je in de schoot geworpen krijgt. (Ik heb er nog mooi negen jaar gewoond voordat ik weer terug was op gehoorsafstand van de Westertoren.)

En toen kwam deze lieve maar trieste brief uit Japan van Kaori, die de dood van haar grootmoeder en 'your Japanese mother' meldde. Okasan dus.

Mijn unieke natuurlijke band met mijn Japanse moedertje doet me nog dagelijks goed.

[winkelmoment-blog]

#filmopnames #interview #rocamsterdam #fashion #kledingwinkel (bij Winkelmoment.nl)

[gemeenteettenleur]

Tijdens de nieuwjaarsreceptie keek burgemeester van Rijnbach-de Groot terug op 2016. Dit zijn beelden van de filmopnamen. Je kunt de film helemaal zien op onze website. #ettenleur #gemeenteettenleur #nieuwjaar #nieuwjaarsreceptie #newyear #happynewyear #film #filmopnames @ettenleurcityapp @nieuwenobelaer @ettenleurleeft