#judaizm

[addstory]

7 najbardziej ekscytujących pogańskich festiwali na świecie

Pogańskie święta to uroczystości, które nie są motywowane przez żadną z głównych religii monoteistycznych: judaizm, chrześcijaństwo i islam. Termin “pogański” został użyty pod koniec naszej ery przez pierwszych chrześcijan w południowej Europie. Używano go w odniesieniu do tych, którzy praktykowali inne rodzaje rytuałów i ceremonii, które nie były zgodne z tymi narzuconymi przez kościół chrześcijański.

Poganie nie wierzyli w jedynego, prawdziwego Boga. Byli ateistami i politeistami lub używali rytuałów, aby oddać hołd bogom natury, zwykle w czasie żniw, aby odeprzeć złe duchy i przesądy lub po prostu dla zabawy. Wiele z tych rytuałów przetrwało do dziś w formie festiwali i tradycji. W większości przypadków festiwale te straciły jednak charakter ofiar lub przesądów i stały się integralną częścią folkloru ludowego.

Karnawał

Sam termin “karnawał” jest ściśle związany z tą tradycją i pochodzi od włoskiego słowa “carnevale”, które dosłownie oznacza “odstawienie mięsa”. Obchody karnawału różnią się w zależności od regionu, a każdy z nich ma swoje własne, unikalne cechy. Na przykład w Brazylii karnawał słynie z wielkich parad, kolorowych kostiumów i porywających rytmów samby, podczas gdy w Wenecji znany jest z eleganckich masek i balów kostiumowych, które tworzą atmosferę średniowiecznej magii.

Halloween

Jedno z najpopularniejszych świąt w Ameryce Północnej i niektórych krajach anglosaskich, takich jak Irlandia i Wielka Brytania. Stopniowo święto to rozprzestrzeniło się na inne części świata w wyniku globalizacji. Pomimo wpływu kalendarza chrześcijańskiego i obchodów Dnia Wszystkich Świętych, święto to ma pogańskie korzenie. Halloween było związane ze żniwami i rzymską tradycją Pomony, bogini owoców.

Dziś święto to przekształciło się w festiwal, podczas którego ludzie przebierają się, zwykle w kostiumy przerażających postaci, organizują imprezy i parady, rzeźbią dynie (Jack O’Lantern), a dzieci chodzą od domu do domu, prosząc o słodycze za pomocą słynnego “cukierek albo psikus”. W tych samych dniach Dzień Zmarłych obchodzony jest w Meksyku, gdzie istnieje ciekawy pogląd na śmierć. Ołtarze z ofiarami są ustawiane w Meksyku, aby uhonorować tych, którzy odeszli.

Przesilenie zimowe

Świętowanie nadejścia zimy odbywa się w prawie każdym kraju na świecie. To, co obecnie nazywamy Bożym Narodzeniem, choć jest świętem religijnym, ma wiele elementów pogańskich. Jednym z najbardziej znanych festiwali obchodzonych w dniu przesilenia zimowego jest Inti Raymi lub Festiwal Słońca, który odbywa się w Cusco w Peru. Ten pochodzący od Inków rytuał jest hołdem dla boga słońca, który jest składany w ofierze, aby uzyskać dobre zbiory i cesarza Inków. Poprzez tę ceremonię starożytni Inkowie obawiali się, że słońce nie powróci i modlili się o jego powrót. Dziś święto to uważane jest za drugie co do wielkości w Ameryce Południowej.

Przesilenie letnie

Istnieją również wieczory, które świętują nadejście lata. Najbardziej znanym z tych świąt jest Fiesta de San Juan. Chociaż dziś uważane jest za święto chrześcijańskie, jego początki i rytuały są pogańskie, wywodzące się z Lita lub przesilenia letniego. Obchodzono je 21 czerwca, w dniu nadejścia lata, ale wraz z przyjęciem chrześcijaństwa zmieniono je na Dzień San Juan.

Obecnie święto polega na rozpalaniu ognisk, które, zgodnie z ich pogańskim pochodzeniem, są używane do odpędzania złych duchów i oczyszczania się od wewnątrz. San Juan obchodzone jest w wielu krajach europejskich, w tym w Hiszpanii, na Łotwie, Litwie, w Norwegii, Hiszpanii, Danii i Estonii. W Polsce i na Ukrainie rytuał ten znany jest jako Święto Iwana Kupały. Poza Europą istnieją podobne święta, takie jak Festiwal Junin w Ameryce Łacińskiej.

Holi lub Festiwal Kolorów

Holi to hinduski festiwal witający wiosnę, obchodzony dzień po pierwszej pełni księżyca w lutym lub marcu. Chociaż ma charakter religijny, ponieważ jest typowy dla hinduizmu, nadal jest uważany za pogański, ponieważ nie należy do chrześcijaństwa, judaizmu ani islamu. Holi rozpoczyna się zapaleniem ogniska w noc pełni księżyca, kiedy wszyscy się spotykają. Festiwal ten, odbywający się w Indiach, Nepalu i innych krajach poza Azją, znany jest również jako festiwal kolorów: jednym z rytuałów jest posypywanie ogniska kolorowymi proszkami, aby szerzyć radość wśród wszystkich. Słonie również odgrywają ważną rolę w tym festiwalu. Zwierzęta są dekorowane i biorą udział w wyścigach i innych grach.

Sylwester

Obchody Sylwestra, choć w tradycji religijnej wielu krajów są organizowane jako część obchodów Bożego Narodzenia, mają pogańskie korzenie, ponieważ ich celem jest nic innego jak świętowanie początku nowego rocznego kalendarza. Nowy Rok obchodzony jest ostatniego dnia roku według kalendarza gregoriańskiego. Zwyczaje różnią się znacznie w zależności od kraju, w którym obchodzone jest święto, chociaż jednym z elementów święta, który zbiega się w prawie wszystkich krajach, są fajerwerki, toasty szampanem lub innymi napojami gazowanymi oraz świąteczna atmosfera.

W Hiszpanii i Wenezueli tradycją jest zbieranie dwunastu winogron w Sylwestra, a na przykład w Chile powszechne są rytuały i więzy mające przyciągnąć szczęście w Nowym Roku. Inne kraje, takie jak Niemcy, bawią się w odgadywanie przyszłości za pomocą rytuału obejmującego roztopiony ołów, który pozostawia się do wyschnięcia i należy spróbować określić jego kształt. W zależności od tego, jaka liczba zostanie utworzona, taki będzie nowy rok. Ta gra jest znana jako Bleigiessen.

Chiński Festiwal Latarni

Jednym z najbardziej pamiętnych obchodów Nowego Roku na świecie jest Festiwal Lampionów, znany również jako Chiński Festiwal Lampionów. Ta tradycja, która powstała ponad 2000 lat temu, reprezentuje koniec obchodów Księżycowego Nowego Roku. Podczas tego jasnego i kolorowego wydarzenia tysiące ludzi wypuszcza w niebo świecące lampiony, które symbolizują powrót gości na uroczystości. Światła te nie tylko tworzą hipnotyzujący spektakl, ale są także źródłem harmonii i jedności w nadchodzącym roku.

Lampiony, wykonane zręcznym rzemiosłem, są zwykle wykonane z cienkiego papieru ryżowego, co czyni je lekkimi i przewiewnymi, podczas gdy bambusowa podpora zapewnia niezbędną sztywność konstrukcji. W momencie, gdy lampiony wznoszą się w niebo, zamieniają się w prawdziwe gwiazdy, które świecą nad głowami uczestników festiwalu, tworząc atmosferę magii i wspólnoty.

Zakończenie

Wypełnione magią, zabawą i głęboką symboliką festiwale otwierają drzwi do przeszłości, pokazując, jak ludzie z różnych epok i kultur wyrażali swój związek z naturą i wszechświatem. Niezależnie od tego, czy jesteś podróżnikiem kulturowym, czy po prostu szukasz nowej przygody, udział w jednym z tych niesamowitych wydarzeń pozwoli ci zanurzyć się w wirze tradycji i przeżyć niezapomniane chwile radości i jedności.

[ombrahman]

🕉️Brahman memnun etmek memnun etmek Brahman thank you Judaizm thank you Animizm thank you Şamanizm thank you Hinduizm thank you Budizm thank you Komünizm thank you Taoism thank you🕉️🏳️‍🌈🕉️

[dzismis]

Palestyńczyk ostrzega świat przed Hamasem

Przyslal Leon Schatz Dor Shachar dorastał w Strefie Gazy, przeżył straszne dzieciństwo i miał osobiste doświadczenia w palestyńskim więzieniu, zanim przeprowadził się do Izraela i przeszedł na judaizm. Dor Shachar spotkał się z Marissą Streit, CEO PragerU, aby podzielić się swoim mocnym wyznaniem, które daje wgląd w rzeczywistość tego, jak wygląda życie ludzi w Strefie Gazy. UWAGA Kliknij na…

[koval-nation]

85) Żydzi aszkenazyjscy, również aszkenazyjczycy lub aszkenazim,  ‏אַשְׁכֲּנָזִים‎, ‏יְהוּדֵי אַשְׁכֲּנָז‎, jehudej aszkenaz, „Żydzi z Aszkenazu”, Ashkenazi Jews, Yehudei Ashkenaz, 'Jews of Germania'; אַ��כּנזישע ייִדן, Ashkenazishe Yidn, Ashkenazic Jews, Ashkenazim – Żydzi zamieszkujący Europę Środkową, Wschodnią i częściowo Zachodnią, a od XVII wieku również Amerykę. Nazwa „aszkenazi” wywodzi się od Aszkanaza, postaci biblijnej i pierworodnego syna Gomera (Ks. Rodzaju X). W literaturze rabinicznej, królestwo Aszkanaza pierwotnie związane było z ziemiami zamieszkanymi przez Scytów, następnie Słowian, zaś od XI wieku z Europą Północną i Niemcami. Gdy w czasach późniejszych główne ośrodki żydowskiego nauczania skupiły się w Niemczech, Żydów zamieszkujących Europę Zachodnią i Środkową, zaczęto nazywać aszkenazim (aszkenazyjczykami).

Pomiędzy XI a XIX wiekiem wielu Żydów aszkenazyjskich emigrowało na wschód, m.in. do Czech, Węgier, Rzeczypospolitej i do Rosji, czyli na tereny zamieszkałe przez ludność nieposługującą się językami germańskimi. Przenieśli ze sobą jidysz, język wywodzący się z dialektu wysokoniemieckiego i zapisywany alfabetem hebrajskim. Jidysz stopniowo ewoluował i stał się lingua franca aszkenazyjskich Żydów. Wspólnoty żydowskie trzech miast wzdłuż Renu: Spiry, Wormacji i Moguncji, utworzyły ligę zwaną miastami SzUM. Miasta te były kolebką kultury i liturgii aszkenazyjskiej. Mimo że w XI wieku Żydzi aszkenazyjscy stanowili jedynie 3% ludności żydowskiej na świecie, w 1931 roku stanowili ok. 92%. Dziś liczbę tę można szacować na 80%. Większość wspólnot żydowskich wywodzących się z Europy, z wyjątkiem regionu Morza Śródziemnego, to wspólnoty aszkenazyjskie.

Nie istnieje dzisiaj jedna definicja bycia Żydem, zarówno z punktu widzenia rozbieżności stanowisk współczesnych denominacji judaizmu, żydowskiej opinii publicznej, jak i w sensie potocznym, gdy żydowskość może być pojmowana albo jako obejmująca zarówno religijnych i świeckich Żydów, albo wyłącznie religijnych. Utrudnia to zdefiniowanie, kto jest aszkenazyjskim Żydem.

Większość Żydów aszekanazyjskich nie mieszka dziś w Europie Środkowo-Wschodniej, co powoduje, że dawna izolacja, która warunkowała powstanie odrębnej tradycji religijnej i kultury, zanikła. Ponadto pojęcie aszkenazi używane bywa w nietradycyjnym kontekście, zwłaszcza w Izraelu. Zgodnie z wykładnią judaizmu ortodoksyjnego i konserwatywnego, Żydem jest albo ten, którego matka jest Żydówką, albo osoba wyznająca judaizm. Skutkiem tego, osoba może być określana jako aszkenazi, jednak nie być uznawana w ramach tych denominacji za Żyda. Oprócz halachy, tj. prawa religijnego oraz różnic w jego interpretacjach, wśród religijnych Żydów zamieszkujących różne regiony geograficzne rozwinęły się z czasem różne zwyczaje, zwane Minhagim. Wśród Żydów ortodoksyjnych, niektóre szczegóły dotyczące ślubu dwojga osób o odmiennym kulturowo pochodzeniu, konwersji osoby nieżydowskiej na judaizm oraz powrotu osoby niepraktykującej do tradycyjnego judaizmu wymagają ustalenia pochodzenia kulturowego, aby określić właściwy dla niej zwyczaj (minhag). W tym kontekście „aszkenazyjski” odnosi się zarówno do samego rodowodu rodziny, jak i zbioru zwyczajów. Innymi grupami zwyczajów są np. minhag sefardyjski lub mizrachijski.

Zgodnie z tradycją, gdy panna pochodzenia sefardyjskiego lub mizrachijskiego, biorąc ślub, wchodzi do domu o aszkenazyjskiej tradycji ortodoksyjnej lub haredi, wychowuje dzieci w minhagu aszkenazyjskim. Z kolei oczekuje się, że aszkenazyjka wychodząca za sefardyjczyka lub mizrachijczyka powinna wychować dzieci w praktyce sefardyjskiej. W praktyce jednak wiele rodzin idzie na kompromisy. Minhag, który powinien praktykować konwertyta zależy od sądu religijnego, w którym odbyła się konwersja. Wraz z integracją Żydów ze świata w Izraelu, Ameryce Północnej i innych miejscach świata, definicja religijna żydowskości aszkenazyjskiej rozmywa się, zwłaszcza poza judaizmem ortodoksyjnym. Wielu sefardyjczyków i mizrachijczyków włączyło się w ruchy liberalne, powstałe w łonie judaizmu aszkenazyjskiego. W ostatnich dekadach kongregacje, do których dołączyli, często absorbowały nowe tradycje do swojego minhagu. Rabini i chazanowie większości z nieortodoksyjnych ruchów podczas studiowania języka hebrajskiego w Izraelu, uczą się wymowy sefardyjskiej tego języka. Kongregacje aszkenazyjskie adaptują do zbioru modlitw i pieśni tradycyjnych melodie sefardyjskie lub nowoczesne izraelskie. Owa stopniowa fuzja tradycji rozpoczęła się w połowie XX wieku i dotyczy wszystkich kongregacji z wyjątkiem tych najbardziej tradycyjnych.

Z punktu widzenia kultury żydowskość aszkenazyjską można utożsamić z koncepcją Jidyszkajt (z jid. żydowskość). Przed okresem haskali (oświecenia żydowskiego) oraz żydowskiej emancypacji w Europie oznaczało to studiowanie Tory i Talmudu przez mężczyzn oraz życie rodziny i społeczności w duchu praktykowania żydowskiego prawa religijnego przez mężczyzn i kobiety. Pomiędzy Nadrenią, Rygą a Rumunią większość Żydów modliła się w aszkenazyjskiej odmianie języka hebrajskiego, zaś mówiła w jidysz w życiu codziennym. Znamienną cechą kultury aszkenazyjskiej jest język jidysz, którego początki sięgają około X wieku. Przed II wojną światową mówiło nim pomiędzy 10 a 13 milionów osób. Dokonana w Europie zbrodnia holocaustu, asymilacja językowa w Ameryce Północnej oraz wybór w Izraelu języka hebrajskiego jako języka państwowego sprawiły, że na początku XXI wieku mówi nim ok. 1,8 mln osób. Język jidysz, jego literatura, czasopisma i piosenki stanowią więc kulturowy wyróżnik aszkenazyjskości. Po okresie modernizacji, jidyszkajt zaczęła obejmować szerszy krąg zjawisk, w których Żydzi aszkenazyjscy zachowali swoją specyfikę. Mimo że dziś językiem jidysz posługuje się o wiele mniej osób niż przed II wojną światową, jidyszkajt można związać ze szczególnym sposobem wyrażania się, poczuciem humoru czy typami skojarzeń.

Własną specyfikę ma również kuchnia aszkenazyjska, w tym np. karp po żydowsku, chałka, maca, gefilte fisz (pulpety rybne) „kawior żydowski” (pasta z wątróbek), sałatka galicyjska, koszerna śliwowica czy strudel. W sensie etnicznym Żydem aszkenazyjskim jest osoba, której żydowscy przodkowie wywodzą się ze Środkowej i Wschodniej Europy. Przez okres około tysiąca lat aszkenazyjczycy, pomimo zamieszkiwania na obszarze wielu państw i narodów, pod względem reprodukcyjnym byli ludnością odizolowaną.

Wypływy i dopływy z powodu migracji, konwersji, małżeństw mieszanych z ludnością nieżydowską oraz innymi grupami Żydów były nieznaczne. Genetycy zidentyfikowali zmienności genetyczne o wysokim prawdopodobieństwie występowania wśród Żydów aszkenazyjskich, w odróżnieniu od ogólnej ludności europejskiej. Dotyczy to zarówno męskich markerów genetycznych (haplotypy w chromosomie Y), jak i żeńskich (w mitochondriach). Jednakże od połowy XX wieku widoczny jest znaczny wzrost małżeństw mieszanych, zarówno z osobami spośród innych grup żydowskich, jak i innych narodów. Badania genetyczne przeprowadzone w 2006 roku wykazały, że aszkenazyjscy Żydzi stanowią wyraźną, względnie jednorodną podgrupę genetyczną. Oznacza to, że niezależnie od tego, czy przodkowie aszkenazyjczyków pochodzą z Polski, Rosji, Węgier, Litwy czy innego miejsca obszaru Europy środkowo-wschodniej, należą oni do tej samej grupy etnicznej.

Obecność Żydów w Europie sięga ponad dwóch tysięcy lat. W Grecji, w Agorze ateńskiej zachowały się pozostałości synagogi, datowane na lata 396–267 p.n.e., zaś na wyspie Delos – ruiny synagogi z 150–128 p.n.e. Na teren dzisiejszych Włoch już od II–I wieku p.n.e. przybywali kupcy żydowscy oraz sprowadzano żydowskich niewolników. W roku 6 n.e. obecność żydowską zanotowano w Wiedniu i w Galii, zaś w 39 n.e. w Lugdunum (dzisiejszy Lyon we Francji). Na Półwyspie Apenińskim synod w Elwirze z ok. 305 n.e. zakazywał chrześcijanom zawierania związków małżeńskich m.in. z Żydami, co świadczy o obecności tam żydowskich wspólnot co najmniej od II wieku n.e. W chronologicznie pierwszym dokumencie dotyczącym obecności Żydów na terenie dzisiejszych Niemiec, datowanym na 321 n.e., mowa jest o licznej i dobrze zorganizowanej żydowskiej wspólnocie w Kolonii. Na terenie dzisiejszej Chorwacji wykopaliska archeologiczne w Salonie wykazały istnienie grobów żydowskich z III w. n.e.

W Imperium Rzymskim, Żydzi uzyskali obywatelstwo w 212 n.e., dzięki cesarzowi Karakalli, który udzielił tego przywileju wszystkim wolnym ludom. Od czasów I wojny żydowskiej (66–73) wyznawcy judaizmu płacili jednak podatek pogłówny, który w 363 n.e. został zniesiony przez Juliana Apostatę. W późnym okresie rzymskim, Żydzi mogli swobodnie prowadzić życie kulturowe i religijne oraz podejmować rozmaite zawody. Po zalegalizowaniu chrześcijaństwa w 313 n.e. oraz ustanowieniu go oficjalną religią Rzymu i Konstantynopola w 380 n.e. nasilały się prześladowania Żydów.

We Włoszech, pod panowaniem oświeconego króla ostrogockiego, Teodoryka Wielkiego (493–526), istniały wspólnoty Żydów w Rzymie, Mediolanie, Genui, Palermo, Messynie, Agrigentum i Sardynii. W 493 roku król ten zapewnił Żydom prawo do publicznych dysput oraz wolności wyznania.

Opieranie się rozmaitych władców na chrześcijaństwie zazwyczaj wiązało się z nasilaniem się prześladowań Żydów.

[wiolleta]

Kwiat Życia: Symbol Początku i Świętej Geometrii

Kwiat życia to wyjątkowy symbol, który kojarzy prawie każdy lecz mało kto wie co oznacza. Jego perfekcję i symetryczność badano pod wieloma względami co zawsze udowadniało jego wyjątkowość. Zobacz dlaczego jest tak wyjątkowy i jak możesz go wykorzystać w swoim życiu.

Kwiat Życia – co to ?

Kwiat życia to w pełni symetryczny symbol składający się z 19 nakładających się na siebie okręgów. Symbol jest dobrze znany ludzkości od setek lat, jako forma doskonałej proporcji i harmonii. Nazwa “kwiat życia” nawiązuje do teorii dopatrującej się się w tym symbolu początku wszystkiego co istnieje na świecie. Mówi się o nim też jako o wzorcu stworzenia wszechświata, który wyjaśnia kwestie pochodzenia całej materii.

Pochodzenie kwiatu życia

Symbol kwiatu życia odnajdziemy praktycznie na całym świecie. Najczęściej na ścianach zabytkowej architektury, skałach i pomnikach. Przez setki lat, wiele cywilizacji doszukiwało się w tym symbolu wyjątkowego znaczenia i kładło nacisk na pogłębianie wiedzy w jego zakresie. Co ciekawe symbol jest szeroko wykorzystywany do dzisiaj ze względu na jego dużą popularność w wielu kręgach.

Chociaż dokładne oszacowanie początków symbolu nie jest możliwe to wiemy, że kwiat życia znano już w czasach starożytnych, o czym świadczą zachowane do dzisiaj relikty z tym symbolem pochodzące z ok. 650 r. p.n.e. Według danych które aktualnie posiadamy, najwcześniej fascynowali się nim Starożytnych Egipcjanie. Świadczy o tym jego przedstawienie w świątyni Ozyrysa w Abydos na ścianie poświęconej oku Ra. Szacuje się, że ich wiek to co najmniej 2000 lat p.n.e.

Wzór kwiatu życia możemy połączyć ze wszystkimi największymi religiami świata.

W Judaizmie odgrywa największą rolę i jest wzorcem z którego wyprowadzić można kabałowe drzewo życia. W tradycji Kabały symbol drzewa życia nawiązuje do idei wspólnego pochodzenia ludzi. Sam kwiat życia jest spotykany w starożytnych synagogach w Mesadzie i Galilei.

Co ciekawe główne symbole innych religii również możemy wpisać w symbol kwiatu życia.

Chrześcijaństwo – Krzyż

Judaizm – Drzewo życia (Kabała)

Celtowie – Spirale

Hinduizm – Sri Yantra

Filozofia Chińska – Yin Yang

Kwiat życia i święta geometria

Święta geometria to specyficzna nauka, której korzenie sięgają już Starożytności. Człowiek od dawna zauważał powtarzające się w przyrodzie wzorce, które stanowią podstawę budowy naszego ciała, roślin czy całych układów słonecznych. Święta geometria ma odpowiadać na pytania w jaki sposób stworzony jest wszechświat i jaka jest w nim rola człowieka.

Kompozycja

Rozkładając kwiat życia na czynniki pierwsze zauważymy, że składa się z kilku postaci, z których każda symbolizuje reprezentację świata. Wśród tych postaci jest nasienie życia, zawierające siedem kręgów przecinających się w jednym punkcie. Są religie gdzie kojarzone jest to z 7 dniami w których stworzono świat.

Kolejne to jajo życia, które jest tworzone przez środkową część symbolu i które nawiązuje do zarodka komórkowego w pierwszych godzinach jego tworzenia, symbolizując tym samym wszystkie komórki.

Wyróżniamy też owoc życia, tworzony przez 13 okręgów w kształcie gwiazdy. Symbolizuje on atomy i struktury molekularne, które znajdują się w każdej znanej nam formie życia.

Dalej jest jest drzewo życia, które nawiązuje do drzewa genealogicznego. To reprezentacja miłości i jedności wszystkich ludzi. To symbol stanowiący jedną z podstaw Judaizmu.

Można więc dostrzec, że kolejne symbole dosięgają wszystkich obszarów świata w którym żyjemy.

W kontekście świętej geometrii najciekawszy elementem jest jednak Sześcian Metatrona. Otrzymamy go jeśli połączymy środki wszystkich okręgów wchodzących w skład Owocu życia. Jeżeli dobrze się przyjrzymy, to zauważymy na jego planie wszystkie bryły platońskie poza dwunastościanem (czworościan, sześcian, ośmiościan i dwudziestościan).

Owe zależności mogą wydawać się nieistotne jednak otrzymane wzory odnoszą się do wielu dziedzin nauki i wręcz idealnie je odwzorowują. Fenomen kwiatu życia polega na tym, że to praktycznie nie możliwe aby jakiś przypadkowy wzór tłumaczył tak wiele.

Korzyści płynące z kwiatu życia

W kontekście naszego istnienia duchowego, kwiat życia może przynieść bardzo pozytywne skutki. Jego istnienie w miejscu w którym przebywamy może sprawić, że zniknie z niego cała negatywna energia i stworzy się kojąca atmosfera. Może więc być amuletem oczyszczającym pomieszczenia ze złej energii.

Kwiat życia oddziałuje na człowieka i sprawia, że opuszają go zmartwienia, stres i czuje się niesamowicie spokojny. Takie okoliczności bardzo sprzyjają medytacji i osobistej refleksji.

Według wielu entuzjastów kwiat życia wytwarza szczególne fale o wyjątkowej mocy, które mogą się rozprzestrzeniać i wpływać na naszą rzeczywistość. Fale mają sprawiać, że środowisko w którym się znajdują staje się zharmonizowane z naturą i zrównoważone. Można powiedzieć wiec, że wprowadza harmonie i ład tam gdzie tego potrzeba.

Przyjęło się również, że kwiat życia mocno oddziałuje na żywność i wpływa na jej konserwacje za sprawą swoich fal. Zalecane jest umieszczanie symbolu w miejscach przechowywania żywności, aby zachować jej świeżość. Mówi się również, że kwiat życia pochłania złą energię z jedzenia. Dotyczy to głównie mięsa, które może być nią przepełnione z uwagi na cierpienie zwierząt. Z tego powodu stosuje się specjalne podkładki z tym symbolem, którą kładziemy pod talerze i w ten sposób zapewniamy sobie ochronę.

Zastosowań kwiatu życia jest jednak dużo więcej. Wielu ludzi stosuje go jako talizman ochronny z którym nigdy się nie rozstaje. Pojawia się też wiele głosów twierdzących, że symbol pomógł im wyleczyć przewlekłe choroby i ma właściwości uzdrawiające. Symbol używany jest również jako neutralizator promieniowania elektromagnetycznego, czyli tzw. odpromiennik.

zródło i zdjecie internety

myslczlowieku.pl

[bewitched-tinea]

Chodzi o to, że w 3 Księdze Henocha Metatron mówi Iszmaelowi, że jest Henochem, synem Jareda

Teksty trzeba zestawiać ze sobą i ze specyfiką wyznania. Judaizm jest akurat specyficzny w swoich dwóch podstawowych filarach.

Polecam obrać perspektywę do interpretacji z ich poziomu & risedż dotyczący bardziej historycznego "momentu" powstania tej księgi. Nie bez powodu zaliczana jest do tzw. literatury "międzytestamentalnej.

[bonnashejve-space]

Ukraińcy i wszystkie ludy Europy Wschodniej są potomkami Chazarów

5 powodów, dla których tak jest:

1) W pierwszej na świecie Konstytucji Filipa Orłyka z 1710 roku, napisanej przez bliskiego przyjaciela Iwana Mazepy, jest wyraźnie napisane, że Kozacy pochodzą od Chazarów

2) Badania archeologiczne chazarskiego chaganatu rozpoczęto w ZSRR w latach dwudziestych XX wieku, które zostały zakazane przez Stalina na początku lat trzydziestych XX wieku. A w miejscu odkrytych znalezisk Stalin nakazał utworzenie zbiorników i zniszczenie artefaktów. Jest dobrze znanym faktem, że znane jest chazarskie miasto Sarkel, które Stalin kazał zalać i utworzyć zbiornik Cimllan. Zbiorniki na Dnieprze, Donie i innych rzekach powstały w celu ukrycia obecności kultury chazarskiej na Ukrainie. Książki o historii Chazarii są zabronione.

3) Po zaprzestaniu badań archeologicznych Stalin przeprowadził sztuczną akcję ludobójstwa na terytorium Ukrainy – Hołodomor w latach 1932-1933, wiedząc, że Ukraińcy są potomkami Chazarów.

4) Po eksterminacji około 10 milionów Ukraińców Stalin postanawia pozbyć się pozostałych mieszkańców ZSRR praktykujących judaizm. W tym celu zastępuje w paszporcie rubrykę „religia” kolumną „narodowość” i w 1948 roku tworzy na Bliskim Wschodzie nowy kraj o nazwie „Izrael”. Aby zmusić ludzi do emigracji do Izraela, Stalin prowadził politykę antysemicką.

5) Z artykułu Stalina: „Naukowiec Parkhomenko bezpośrednio wskazuje na chazarskie pochodzenie Rusi Kijowskiej”. Ciekawe, że do dziś nie zachowały się prawie żadne dokumenty opowiadające o historii Chazarów, a wszystko dlatego, że przez wiele wieków dokumenty te były systematycznie niszczone, najpierw przez Moskwę, a potem przez ZSRR.

[organisationskoval]

275) Creativity (Kreatywność), historycznie znana jako The (World) Church of the Creator [(Światowy) Kościół Ttwórcy] - ateistyczny („nieteistyczny”) ruch religijny białej supremacji, opowiada się za białym separatyzmem, antyteizmem, antysemityzmem, naukowym rasizmem, homofobią oraz religijnym i filozoficznym naturalizmem. Kreatywność nazywa siebie religią „białego rasizmu” i została sklasyfikowana jako grupa nienawiści przez Southern Poverty Law Center i Anti-Defamation League. Został założony w Lighthouse Point na Florydzie w Stanach Zjednoczonych przez Bena Klassena jako "Church of the Creator" w 1973 roku, a obecnie jest obecny w kilku stanach USA, a także w Australii, Europie Wschodniej i Wielkiej Brytanii. Kreatywność jest promowana przez dwie organizacje: Creativity Alliance (CA znany również jako Church of Creativity) oraz The Creativity Movement. Obie grupy mają wspólne pochodzenie, obie powstały w 2003 r. po tym, jak następca Klassena, Matthew F. Hale (który zmienił nazwę organizacji na New Church of the Creator), został aresztowany i skazany na 40 lat więzienia. Rzekomo światopogląd Kreatywności jest naturalistyczny i rasistowski, oparty na jego wartościach, którymi są „przetrwanie, ekspansja i postęp Białej rasy”, zgodnie z tym, co grupa klasyfikuje jako „wieczne prawa natury, doświadczenie historii, logika i zdrowy rozsądek”. Członkowie grupy wierzą w „rasową świętą wojnę” między „rasami białymi i nie-białymi” (w tym Żydami, czarnymi i nie-białymi ludźmi „rasy mieszanej”). Religia została pierwotnie założona jako „Kościół Stwórcy” przez Bena Klassena w 1973 roku, kiedy to sam opublikował Nature's Eternal Religion. Zwolennicy kreatywności nazywają siebie Creators (twórcami), termin wywodzący się z autobiograficznego manifestu Hitlera Mein Kampf, w którym jego klasyfikacja „ras” dzieli się na trzy kategorie, z „białą rasą”, uważaną za „rasę panów”, określaną jako „twórcy”. Klassen próbował zwerbować neonazistów do kościoła, ponieważ oprócz nieporozumień dotyczących przyjęcia przez nazizm pozytywnego chrześcijaństwa, jego nacisku na nacjonalizm (zamiast rasizmu), antysłowiańskie i inne nastroje wobec nie-germańskich europejskich grup etnicznych, Klassen bardzo szanował Adolfa Hitler jako „wielkiego pioniera”, a nazizm jako godny podziwu w wielu kontekstach. Nawiązał kontakt z liderem National Alliance, Williamem Lutherem Pierce’m; spotkał Pierce'a dwukrotnie w 1975 roku i utrzymywali relacje „z przerwami” przez następne 18 lat. Według Klassena „nigdy nie rozumiał logiki tego, co [Pierce] nazywał swoją religią kosmoteizmu… nie miało to żadnego znaczenia, jeśli chodzi o nasz wspólny cel, jakim było promowanie solidarności rasowej Białych”. W Trials, Tribulations, and Triumphs Klassen nazwał Pierce'a „wielkim człowiekiem i wybitnym myślicielem intelektualnym i… jednym z nas”. W 1982 roku Klassen założył siedzibę Creativity w Otto w Północnej Karolinie. Chociaż jego rodzina spodziewała się oporu ze strony lokalnych mieszkańców, Klassen napisał: „Nie byliśmy do końca przygotowani na okrucieństwo ataku lokalnej gazety”. Opozycja rosła, a nagłówek Franklin Press z 13 maja 1982 r. brzmiał: „Tutaj kwatera główna popierającego Hitlera, antychrysta”. W sierpniu 1993 roku Klassen popełnił samobójstwo w wieku 75 lat na terenie siedziby Creativity w Otto, przedawkowując środki nasenne. Jego motywy nie zostały wówczas przez niego wyjaśnione, ale pisarze badający grupy neonazistowskie sugerowali, że powodem odebrania sobie życia przez Klassena była możliwa depresja spowodowana śmiercią jego żony, problemy prawne i finansowe, z którymi borykał się jego kościół przez lata 1992 i 1993 prowadzące do jego śmierci i faktu, że zdiagnozowano u niego raka. W przeciwieństwie do innych religii, takich jak judaizm czy chrześcijaństwo, religia Kreatywności Klassena nie wierzy, że samobójstwo jest grzechem iw okolicznościach takich jak ta, z jaką spotkał się jej założyciel Klassen na początku lat 90., jest uważana za odpowiedni sposób na śmierć. Klassen został pochowany w swojej siedzibie Kreatywności w Otto z jego grobem na obszarze, który już wcześniej wyznaczył jako „Ben Klassen Memorial Park”. W 1996 roku Matthew F. Hale wraz z innymi duchownymi pierwotnego Kościoła Stwórcy utworzyli grupę następców znaną jako „World Church of the Creator”. Prawo Hale'a do używania nazwy „Church of the Creator” w Stanach Zjednoczonych zostało utracone na rzecz Church of the Creator, niezrzeszonej organizacji religijnej z siedzibą w Ashland w stanie Oregon, w sprawie o naruszenie znaku towarowego. W styczniu 2003 roku Hale został aresztowany i oskarżony o usiłowanie nakłonienia szefa ochrony Anthony'ego Evoli do zamordowania sędziego Joana Lefkowa; został uznany za winnego i skazany na 40 lat więzienia. Po upadku Światowego Kościoła Twórcy po aresztowaniu Hale'a w 2003 roku, powstały dwie odrębne grupy, znane jako "The Creativity Movement" i "Creativity Alliance" lub "Church of Creativity". Australijczyk, Cailen Cambeul, był współzałożycielem Creativity Alliance. Biały separatyzm ma fundamentalne znaczenie dla Kreatywności i jako taki, jego wyznawcy są uczeni nienawiści do nie-białych i unikania interakcji społecznych z nimi. Od wyznawców tej religii oczekuje się również odrzucenia homoseksualizmu, krzyżowania ras, narzekania i przesądów. Członkostwo w Ruchu Kreatywności jest ograniczone do osób, których dziedzictwo genetyczne „w całości lub w przeważającej części” pochodzi z Europy lub członków rasy białej, niezależnie od miejsca zamieszkania. Przywódca całej religii Twórczości nazywany jest „Pontifex Maximus”, co po łacinie oznacza „Największego Kapłana”, a tytuł wywodzi się ze starożytnego Rzymu. Pierwszym Pontifex Maximus w religii Kreatywności był sam Klassen. Kreatywność ma „szesnaście przykazań” i „pięć fundamentalnych przekonań”, które wyznawcy powinni recytować pięć razy dziennie, w tym przekonanie, że „ich rasa jest ich religią”, przekonanie, że rasa biała jest „najlepszym tworem natury”, ich przekonanie, że lojalność rasowa jest „największym zaszczytem”, a ich przekonanie, że zdrada rasowa jest „najgorszą zbrodnią”, ich przekonanie, że wszystko, co jest korzystne dla białych ludzi, jest dobre, a ich przekonanie, że wszystko, co jest szkodliwe dla białych ludzi, jest złe, oraz ich przekonanie, że biali powinni unikać kontaktów biznesowych z Żydami i odmawiać „zatrudniania czarnuchów lub innych kolorowych”. Little White Book Klassena deklaruje, że Kreatywność jest „jedyną, prawdziwą i rewolucyjną religią rasy białej”, odrzucając inne rasistowskie religie, takie jak Christian Identity i wotanizm. Klassen był rasistą, który nienawidził wszystkich czarnych i bardzo otwarcie mówił o swojej pogardzie dla czarnych. W dyskursie publicznym, jak również w swoich pismach, Klassen konsekwentnie odnosił się do czarnych z rasistowską obelgą „czarnuch” i wymagał, aby wszyscy wyznawcy jego religii używali tego słowa w odniesieniu do czarnych, a nie nieobraźliwych terminów, takich jak „czarny” lub „Afroamerykanin”. Klassen potępił również innych rasistów, którzy używali nieco mniej uwłaczających, ale wciąż dość obraźliwych obelg, takich jak „murzyn”, oświadczając w druku, że „Ponadto, sprawdzając to słowo w słowniku Webstera, znalazłem termin ‘czarnuch’ bardzo opisowy: ‘wulgarny, obraźliwe określenie wrogości i pogardy dla czarnego człowieka’. Nie przychodzi mi do głowy nic, co lepiej i dokładniej określałoby, jakie jest nasze stanowisko… powinno być… Jeśli mamy być za integralnością rasową i czystością rasową… […] musimy zająć wrogie stanowisko wobec czarnucha. Nie możemy okazywać mu nic poza pogardą”. Religia opowiada się za przekonaniem, że kultura amerykańska staje się „bardziej dekadencka”, powołując się na wzrost liczby „przestępstw czarnych, rosnącą akceptację homoseksualizmu, małżeństw międzyrasowych, rosnące używanie narkotyków i brak tożsamości rasowej wśród białych ludzi” jako dowody na jego rosnącą dekadencję. Według Anti-Defamation League, członkowie uważają, że Żydzi działają na rzecz zniewolenia wszystkich ras, a w szczególności wierzą, że Żydzi działają na rzecz „skundlenia białej rasy”. Na początku XXI wieku zachęcano grupę do przeniesienia się do środkowego Illinois w celu założenia „bastionu kreatywności” (tj. miejsca, w którym większość demograficzną stanowią twórcy). Kreatywność promuje "Salubrious Living" („Zdrowe życie”), religijny kodeks zdrowotny, który obejmuje dietę frutariańską, ale przestrzeganie frutarianizmu nie jest uważane za bezwzględny wymóg członkostwa w Kreatywności. Sam Klassen nie przestrzegał wszystkich zasad w swoim kod zdrowia, jak zauważył historyk George Michael w książce, którą napisał o Klassenie i jego grupie, zatytułowanej Theology of Hate: A History of the World Church of the Creator. W Theology of Hate, Michael zauważył, że „pomimo jego orędowania za zdrowym odżywianiem, niektórzy z jego współpracowników twierdzili, że w praktyce Klassen tak naprawdę nie przestrzegał schematu ‘zdrowego trybu życia’ , ponieważ często jadł czerwone mięso i lody”. Kreatywność odrzuca nadprzyrodzoność, potwierdzając metafizyczny naturalistyczny światopogląd. Według jego założyciela, Bena Klassena, członek „nie jest przesądny i gardzi wiarą w zjawiska nadprzyrodzone… [nie daje] wiary ani nie gra w głupie gry z wyimaginowanymi duchami, bogami i demonami”. Członkowie nie wierzą, że Natura jest świadomą istotą, ale trzymają się naturalistycznego panteistycznego poglądu, że „wszystko [jest] w Naturze” — „cały kosmos, cały wszechświat, w tym jego miliony praw natury w czasie i przestrzeni”. Członkowie odrzucają koncepcję życia pozagrobowego, wierząc, że indywidualną genetyczną „nieśmiertelność” osiąga się poprzez reprodukcję i dziedzictwo, wraz z ustaniem świadomości jednostki w chwili śmierci. Kreatywność przedkłada kolektywizm nad indywidualizm i uczy, że życie i śmierć na Ziemi należy postrzegać w „racjonalny, nieustraszony sposób”. Członkowie uważają, że celem życia jest „przetrwanie, ekspansja i postęp” białej rasy z „kontynuacją jednostki” osiągniętą poprzez dziedziczenie i dziedzictwo pozostawione przyszłym pokoleniom. Podczas gdy Klassen został sklasyfikowany jako ateista, a prasa określiła Kreatywność jako ateistyczną, sprzeciwił się używaniu tego terminu, uznając go za obraźliwe obelgi bez znaczenia, używane przez wierzących w co nazwał „nieistniejącymi widmami na niebie”, stwierdzając jednocześnie, że „zorganizowanym ruchom ateistycznym” brakowało „własnego pozytywnego wyznania i programu, aby zastąpić przesądy, które stara się zniszczyć”, stwierdzając jednocześnie, że większość istniejących ruchów ateistycznych w tamtym czasie nie zajmował żadnego pro-białego stanowiska rasowego i że wielu z nich było pod „silnymi wpływami żydowskimi”. Powołując się na wspólność, Klassen stwierdził, że zarówno „ateizm, jak i Kreatywność ubolewają i potępiają wszelkie nadprzyrodzone wierzenia, twierdzenia i przesądy. Nie wierzymy w bogów, diabłów, duchy, niebo ani piekło. Potępiamy wszelkie takie hokus-pokus jako bycie wymyślone przez ludzi, głównie w celu kontrolowania ich umysłów i ziemskich spraw oraz wyciągania z nich jak największych korzyści finansowych”. Southern Poverty Law Center klasyfikuje Kreatywność jako ideologię neonazistowską. Według Klassena, Kreatywność nie była powtórką nazizmu, wymieniając osiem różnic między ideologiami politycznymi jako dowód na to. Przyjął wyrażenie „socjalizm rasowy”, aby opisać swoją ideologię polityczną. Klassen krytycznie odnosił się do demokracji i opowiadał się za merytokracją, wierząc, że rządzić powinni skuteczni przywódcy. W socjalizmie rasowym „biali pracowaliby razem, aby osiągnąć wspólne cele, ale bez masowego planowania gospodarczego w stylu sowieckiego Gosplanu”. Popierał ograniczoną gospodarkę rynkową, wierząc, że działalność społeczna i gospodarcza powinna leżeć w najlepszym interesie białych ludzi. Klassen skrytykował „lewicowe skłonności” do rekrutacji z białej klasy robotniczej: „Wszyscy [biali] członkowie społeczności narodowej lub rasowej… mieli ważną rolę do odegrania”. Klassen wezwał członków Kreatywności do „gorączkowej i agresywnej pracy w celu organizowania się politycznego, rozpowszechniania literatury w imieniu Białej Rasy, promowania i wspierania białej solidarności oraz przejęcia kontroli nad rządem i maszynerią polityczną państwa za pomocą środków prawnych, jeśli jest to możliwe. Jeśli nie jest to możliwe środkami prawnymi, musimy zastosować te same środki, których używali nasi przodkowie dwieście lat temu, aby bronić swojej wolności, własności, domów i rodzin”. Kreatywność angażuje się w prozelityzm, mając na celu przekazanie 10 milionów egzemplarzy dwóch książek, Nature's Eternal Religion i The White Man's Bible, w ręce białych ludzi w ramach wiary w „przygotowanie się do wojny totalnej”. Uczy teorii spiskowej białego ludobójstwa na poparcie swojego przekonania, że zmiana demografii populacji prowadzi do krzyżowania ras. Według Ontario Consultants on Religious Tolerance, Ruch Kreatywności sprzeciwia się nielegalnej działalności i przemocy, uważając, że przynosi to efekt przeciwny do zamierzonego. Podręcznik członka grupy grozi wydaleniem z grupy dla członków, którzy popełniają przestępstwa lub zachęcają do tego innych. Mimo to grupa była powiązana z wieloma brutalnymi przestępstwami na tle religijnym i rasowym. Członkowie grupy postrzegają „świętą wojnę rasową” (Rahowa) jako wojnę religijną w samoobronie rasowej. White Man's Bible wyraża przekonanie, że syjonistyczny rząd okupacyjny uniemożliwi legalną promocję kreatywności i mówi swoim czytelnikom, że „kiedy ten etap nadejdzie (a możemy się spodziewać, że nasi żydowscy tyrani popchną nas do granic możliwości), wtedy musimy ponownie odpowiednio zaplanować nasze działania - i celowo, ostrożnie i bezwzględnie”, wzywając czytelników do „użycia wszelkich dostępnych nam środków, prawnych lub innych, dla naszego własnego przetrwania”, co prowadzi do polowania i wyeliminowania „prześladowców” grupy. Religia ma kilka świąt. Twórców zachęca się do ich obserwowania, spędzania czasu z rodzinami i przyjaciółmi religii:

South Victory Day (26 stycznia): upamiętnia przybycie Pierwszej Floty na kontynent australijski w 1788 roku    

Klassen Day (20 lutego): rocznica urodzin założyciela w 1918 roku     

Founding Day (21 lutego): rocznica publikacji Nature’s Eternal Religion w 1973 roku     

Foundation Day, Rahowa Day (20 marca): rocznica założenia Światowego Centrum w 1982 roku i przypomnienie wojny rasowej     

Kozel Day, Martyr's Day (15 września): upamiętnia Briana Kozela, który zmarł w tym dniu w 1990 roku    

Festum Album (26 grudnia – 1 stycznia): tygodniowe święto białej dumy rasowej, upamiętniające masakrę w Wounded Knee. 29 grudnia, w rocznicę masakry, obchodzony jest również jako "West Victory Day".

Kreatywność ma cztery ceremonie cyklu życia:

Creator Wedding Ceremony (Ceremonia Ślubu Stwórcy) 

Creator Child Pledging Ceremony (Ceremonia Przyrzeczenia Dziecka Stwórcy) 

Ceremony of Confirmation of Loyalty to the White Race (Ceremonia Potwierdzenia Lojalności wobec Białej Rasy)

The Saying of Goodbyes to our Departed Brethren (Pożegnanie z naszymi Zmarłymi Braćmi).

Ceremonie są wykonywane przez duchownych kościoła. Na weselu narzeczeni składają śluby przed „Naturą” i zgromadzeniem. Idealnie byłoby, gdyby ceremonia złożenia przysięgi została przeprowadzona w ciągu dwóch tygodni po urodzeniu dziecka, a oboje rodzice zobowiązali się wychować swoje dziecko jako „lojalnego członka Białej Rasy i wiernego kościołowi”. Ceremonię bierzmowania najlepiej przeprowadzić w dniu 13. urodzin dziecka. Ceremonia pochwały należy do krewnych zmarłego, a kremacja jest akceptowaną metodą pozbycia się ciała. Klassen dążył do tego, aby każdy członek zaangażował się w rekrutację i jako taki przyznał „certyfikaty ministerialne” „każdemu prawowitemu białemu mężczyźnie lub kobiecie w wieku powyżej 16 lat”, którzy przekonali przywódców kościoła, że są „oddani szlachetnej sprawie Białej Rasy”. Przyszli ministrowie muszą wykazać się godnością i zdać egzaminy pisemne i ustne. Egzaminy pisemne składają się ze 150 pytań (na każde z nich należy odpowiedzieć w jednym akapicie) oraz eseju. Kandydaci są zachęcani do zwracania się o rekomendacje do trzech ustanowionych ministrów, a ostatnim wymogiem jest podpisanie przysięgi. Dwa główne teksty stojące za Kreatywnością to Nature's Eternal Religion i The White Man's Bible, napisane przez Klassena w 1973 roku. Książki uczą, że biała rasa jest „szczytem stworzenia Natury”, „najlepszym w naturze” i nakreślają podstawę dla „białej religii rasowej”. Część pierwsza pierwszej książki krytykuje chrześcijaństwo, czarnych jako „plagę”, a Żydów jako „pasożytniczych mistrzów oszustwa”. Wiele historii biblijnych, w tym Adama i Ewy, Jonasza i wieloryba oraz zmartwychwstania Jezusa, jest obszernie krytykowanych w kolejnych książkach napisanych przez Klassena. Zaprzecza się historyczności Jezusa, a Klassen potwierdza swoją wiarę w teorię mitu Chrystusa, marginalną ideologię, która twierdzi, że Jezus, założyciel i centralna postać chrześcijaństwa, nie był postacią historyczną, ale postacią fikcyjną. Według Creativity, chrześcijaństwo jest religią przemocy, która zabiła 1000 współchrześcijan na każdego chrześcijanina zabitego przez Rzymian. Zwolennicy odrzucają nauki chrześcijańskie, takie jak Kazanie na Górze i pacyfizm chrześcijański, jako prowadzące do „rasowego samobójstwa” oraz chrześcijaństwo jako sformułowane przez Żydów w celu zniszczenia Cesarstwa Rzymskiego, przy czym islam jest „wojowniczą religią”, która została utworzona jako żydowski spisek mający na celu „mobilizować rasy błotne” do inwazji i podboju Europy. Odrzucają wezwanie z biblijnego Mateusza 5:44, aby „miłować nieprzyjaciół swoich”, wierząc, że wrogów należy nienawidzić, jeśli nie niszczyć. W drugiej części pierwszego tekstu Klassen zajął się położeniem podwalin pod „religię rasową”, która miała „zastąpić szaleństwo Chrystusa” (jak odniósł się do chrześcijaństwa). W nim członkowie mają odrzucić Złotą Regułę, mówiąc, że nie ma ona „rozsądnego sensu”, a przy „bliższym przyjrzeniu się” jest to „całkowicie niewykonalna zasada”, zastępując ją własną „Złotą Zasadą”: Co jest dobre dla białej rasy jest najwyższą cnotą, a to, co jest złe dla białej rasy, jest grzechem ostatecznym; lojalność rasowa jest największym ze wszystkich zaszczytów, a zdrada rasowa jest najgorszą ze wszystkich zbrodni. Klassen opublikował dodatkowe 11 książek, w tym Expanding Creativity, Building a Whiter and Brighter World oraz Rahowa! This Planet Is All Ours. W 1992 roku, w obliczu problemów finansowych i prawnych (w tym pozwu cywilnego złożonego przez Southern Poverty Law Center) i śmierci żony, starzejący się Klassen szukał następcy. Chociaż Rudolph G. („Butch”) Stanko był faworyzowany na to stanowisko, był wówczas więziony. Klassen wybrał Charlesa Edwarda Altvatera, ale zastąpił go, zanim mógł objąć przywództwo (prawdopodobnie z powodu do powtarzających się zarzutów karnych); z Richardem McCartym, pracującym nad ustanowieniem McCarty'ego w społeczności Kreatywności, przed sprzedażą większości majątku kościoła Williamowi Lutherowi Pierce'owi z National Alliance za 100 000 $. Pierce szybko sprzedał nieruchomość niepowiązanej stronie trzeciej za 185 000 USD. Krótko przed przywództwem McCarty'ego i w jego trakcie Kreatywność była nękana problemami prawnymi; członkowie zostali aresztowani za spisek, nielegalne posiadanie broni palnej i ich związek z bombardowaniem budynku NAACP w lipcu 1993 r. w Tacoma w stanie Waszyngton. McCarty starał się utrzymać jedność grupy. Pozew złożony przez Southern Poverty Law Center (SPLC), domagający się odszkodowania związanego z zabójstwem Harolda Mansfielda Jr. w maju 1991 r. przez Creatora George'a Loeba, ostatecznie doprowadził do orzeczenia sądu z marca 1994 r., na mocy którego Kościół Stwórcy ukarany został grzywną w wysokości 1 000 000 USD. Sąd orzekł również, że sprzedaż nieruchomości Pierce'owi przez Klassena na krótko przed jego samobójstwem była zmową mającą na celu odmowę zapłaty rodzinie Mansfielda, nakazując Pierce'owi zwrot 85 000 dolarów zysku z odsprzedaży nieruchomości. Ponieważ kościół nie był w stanie zapłacić zaległego salda, SPLC pozwał o jego rozwiązanie w celu uregulowania pozostałych szkód, a McCarty chętnie się zgodził. Matthew F. Hale założył Nowy Kościół Stwórcy w 1996 roku, później przemianowany na Światowy Kościół Stwórcy. Światowy Kościół Stwórcy Hale'a był raczej nową i odrębną grupą niż bezpośrednim następcą Kościoła Stwórcy Bena Klassena. Aż do aresztowania w 2003 roku Hale był jedynym Pontifexem Maximusem nieistniejącego już Światowego Kościoła Stwórcy. Obecna grupa znana jako The Creativity Movement jest zorientowanym na white power skinheads, bezpośrednim następcą Światowego Kościoła Twórcy Hale'a. Z siedzibą w Zion w stanie Illinois, z dużą koncentracją Twórców w Montanie i 24 oddziałami regionalnymi, twierdzi również, że ma lokalne oddziały i członków „na całym świecie”. W 2000 roku TE-TA-MA Truth Foundation z siedzibą w Oregonie złożyła pozew przeciwko Światowemu Kościołowi Twórcy za używanie nazwy „Kościół Twórcy”, ponieważ grupa z Oregonu zarejestrowała znak towarowy i nazwę w 1982 roku. Sędzia Sądu Okręgowego Stanów Zjednoczonych, Joan Lefkow, orzekła w imieniu Światowego Kościoła Twórcy. W grudniu 2002 r. Światowy Kościół Twórcy został ukarany grzywną w wysokości 1000 USD za każdy dzień używania starej nazwy. Dalsze odwołania zostały odrzucone przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w 2003 roku. Hale został oskarżony o obrazę sądu i nakłanianie do zabójstwa sędzi Joan Lefkow i skazany na 40 lat więzienia 6 kwietnia 2005 r. Bill White został skazany za grożenie przysięgłemu w sprawie Matthew Hale'a i skazany na 42 miesiące więzienia. Na początku 2017 roku grupa określająca się jako "Guardians of the Faith Committee" of the Creativity Movement („Komitet Strażników Wiary” Ruchu Kreatywności) wybrała Jamesa Costello z Anglii na swojego „Pontifex Maximus”. Australijczyk Cailen Cambeul, wcześniej znany jako Colin Campbell, był współzałożycielem Creativity Alliance w 2003 roku. W 2010 roku Pontifex Maximus of Creativity Alliance był Joseph Esposito (Church of Creativity Oregon). Creativity Alliance był przez krótki okres znany jako White Crusaders of the Rahowa (WCOTR), który został założony przez byłych członków World Church of the Creator po aresztowaniu Hale'a w 2003 roku. Esposito i inny były zwolennik Klassena, George Loeb, odsiadują przedłużone wyroki więzienia na Florydzie. Według raportu Southern Poverty Law Center, w 2015 roku Creativity Alliance miało grupy w Georgii, Pensylwanii, Południowej Karolinie, Utah i Vermont. Strony internetowe i opublikowane książki Creativity Alliance podkreślają, że nie próbują przejąć ani zastąpić zarejestrowanego znaku towarowego „Church of the Creator”, którego właścicielem jest TE-TA-MA Truth Foundation. Randolph Dilloway, były Hasta Primus (sekretarz lub zastępca dowódcy) Creativity Alliance i założyciel nieistniejącego Smoky Mountains Church of Creativity, był księgowym odrodzonego Sojuszu Narodowego ( niezrzeszonej grupy neonazistowskiej kierowanej wcześniej przez Williama Luthera Pierce'a, autora The Turner Diaries) i oszacowała straty finansowe pod poprzednim przywództwem. Twierdząc, że boi się o swoje życie po odkryciu (i omówieniu) błędów, Dilloway skontaktował się z policją i SPLC i dostarczył dokumenty zarzucające oszustwo i defraudację ze strony członków organizacji. W 2017 roku uznano, że Creativity Alliance było odpowiedzialne za dystrybucję ulotek w całym Pittsburghu w Pensylwanii. Członkowie USA, którzy zostali aresztowani, to mężczyzna z Church of Creativity Georgia, który został aresztowany za próbę zrobienia trucizny rycyny (opłata została później wycofana) oraz Hardy Lloyd, członek z Pensylwanii, został aresztowany za naruszenie okresu zawieszenia poprzez rozprowadzanie rasistowskich ulotek, gromadzenie broni i udział w forach internetowych poświęconych białej supremacji. Cailen Cambeul, współzałożyciel Creativity Alliance w 2003 r., trzy lata po przystąpieniu do Światowego Kościoła Twórcy, i służył jako „Pontifex Maximus” od 2009 do 2016 r. Był piątym Pontifex Maximus (co oznacza „najwyższy kapłan”) i pierwszy mieszkaniec poza Stanami Zjednoczonymi. Jego tytuł to Administrator Kościoła, odnosząc się do jego rozdziału grupy jako Kościoła Kreatywności Australii Południowej. Urodzony w Adelaide w Południowej Australii, Campbell określa się jako „były wyjęty spod prawa motocyklista i żołnierz armii australijskiej”. Twierdzi, że miał córkę, która została „porwana” przez państwo, i postrzega kościół jako ujście dla swojej „naturalnej agresji”. Członkowie Creativity Alliance są znani z regularnego rozprowadzania ulotek; szczególnie w Australii i Nowej Zelandii. Prokurator Generalny Australii Południowej i Minister ds. Wielokulturowości podjęli szereg prób zamknięcia strony internetowej przedstawiciela Australii Południowej i Pontifex Maximus z Creativity Alliance oraz zdelegalizowania organizacji. Cambeul złożył skargę do Australijskiej Rady Prasowej, że opisywanie Creativity Alliance jako organizacji białej supremacji (a nie religii) i określanie jej członków jako „kilku samotników szukających czegoś wspólnego z całą swoją nienawiścią” było niesprawiedliwe. Jego skarga została odrzucona na tej podstawie, że ocena dziennikarza nie była artykułem prasowym, ale opinią. W 2015 r. CA rozprowadzała ulotki w Inverbervie (Szkocja) i Liverpoolu. Wielebny przemawiający w imieniu Church of Creativity Britain powiedział w liście do wydawcy, że ulotki są legalne i wzywają do separacji rasowej, a nie supremacji. Kreatywność została uznana za religię przez Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Wschodniego Okręgu Wisconsin w sprawie Peterson przeciwko Wilmur Communications (205 F.Supp.2d 1014) (2002). American Civil Liberties Union interweniowała w imieniu Światowego Kościoła Twórcy. Kalifornijski sędzia federalny Maxine M. Chesney orzekł przeciwko uwięzionemu Stwórcy, który wniósł pozew przeciwko więzieniu stanowemu Pelican Bay w oparciu o domniemane naruszenie ustawy o użytkowaniu gruntów religijnych i osobach zinstytucjonalizowanych w sprawie Conner v. Tilton, 2009 U.S. Dist. LEXIS 111892 (ND CA, 2 grudnia 2009), w którym ogłoszono, że Kreatywność i kilka innych organizacji i systemów wierzeń (w tym MOVE, weganizm i Church of Marijuana) nie stanowią „religii”, ale moralność lub świeckie filozofie zgodnie z definicją religii opartą na rozwiązywaniu „podstawowych i ostatecznych kwestii związanych z głębokimi i nieważkimi sprawami” jako część trzypunktowego testu określania religii opracowanego przez Sąd Stanów Zjednoczonych ds. Odwołania do trzeciego obwodu. Sąd stwierdził, że powód nie poruszył rzeczywistej kwestii, czy Kreatywność jest religią; okazało się, że w zakresie, w jakim Kreatywność zajmuje się „fundamentalną troską”, dotyczy to spraw świeckich, a nie tego, co sąd uważał za zasady religijne. Twórczość nie ma charakteru „wszechstronnego”, ponieważ została przedstawiona jako ograniczona do jednego pytania (lub nauczania moralnego), a strukturalne cechy Twórczości „nie służą do przekształcenia świeckich nauk i ideałów w ideologię religijną”. W sprawie Hale przeciwko Federalnemu Biuru Więziennictwa (2015) sąd stwierdził, że Kreatywność może kwalifikować się jako religia na mocy Pierwszej Poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych (z potencjalnym zwolnieniem podatkowym przez IRS) i może być praktykowana w więzieniu. Ponadto 12 marca 1989 r. sędzia federalny Stanów Zjednoczonych Fern M. Smith z Sądu Okręgowego Stanów Zjednoczonych dla Północnego Dystryktu Kalifornii nakazał władzom więziennym San Quentin zwrot „Biblii Białego Człowieka” więźniowi po jej konfiskacie, a stanowi nie udało się udowodnić, że książka przedstawia bezpośrednie niebezpieczeństwo. W marcu 2015 r. na drzwiach w południowym Liverpoolu w Wielkiej Brytanii umieszczono ulotki z napisem: "The white race is nature’s finest" („Biała rasa jest najlepsza w naturze”). Cailen Cambeul, minister kreatywności, a następnie Pontifex Maximus z Creativity Alliance, powiedział, że jest odpowiedzialny za ich dystrybucję. Skargi na policję złożyli miejscowi radni. Sarah Jennings z lokalnej Partii Zielonych potępiła Kreatywność jako „marginalną grupę jawnych rasistów”. Według Cambeula: „Każdy polityk, który wyraża wstręt do naszych ulotek i stara się osiągnąć korzyści polityczne za pośrednictwem naszego w 100% legalnego przesłania, bierze udział w oportunistycznym nadużyciu władzy kosztem niewinnych ludzi korzystających ze swojego prawa do wypowiadania się przeciwko niesprawiedliwości politycznie poprawnego świata”. W Stanach Zjednoczonych, w północno-zachodniej Montanie, a w szczególności w Dolinie Flathead, zaobserwowano „falę rasistowskich ulotek” promujących ruch Kreatywności. Southern Poverty Law Center odnotowało obecność Creativity Alliance w stanie w 2015 r.

[wolcichyczas]

25.11.2022

Galacjan 4:19-26  

(19) dzieci moje, znowu w boleści was rodzę, dopóki Chrystus nie będzie ukształtowany w was; (20) a chciałbym już teraz być u was i odmienić głos mój, ponieważ jestem, gdy o was chodzi, w rozterce. (21) Powiedzcie mi wy, którzy chcecie być pod zakonem, czy nie słyszycie, co zakon mówi? (22) Napisane jest bowiem, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z wolnej. (23) Lecz ten, który był z niewolnicy, według ciała się urodził, ten zaś, który był z wolnej, na podstawie obietnicy. (24) A to jest powiedziane obrazowo: oznaczają one dwa przymierza, jedno z góry Synaj, które rodzi w niewolę, a jest nim Hagar. (25) Hagar jest to góra Synaj w Arabii; odpowiada ona teraźniejszemu Jeruzalem, gdyż jest w niewoli razem z dziećmi swymi. (26) Jeruzalem zaś, które jest w górze, jest wolne i ono jest matką naszą. 

Kiedy widzisz, że ktoś kogo kochasz zaraz popełni wielki błąd, to czy poddasz się na staraniach by wpłynąć na nich, czy użyjesz najlepszego argumentu żeby pomóc im  odejść od zła i ostać się na prawdzie? Paweł nie zamierzał i nie poddał się w przekonywaniu Galacjan, że zbawienie można odnaleźć w Chrystusie Jezusie przez wiarę, plus nic więcej. On tutaj szuka sposobu, aby potwierdzić im swoją miłość do Galacjan i przechodzi w łagodniejszy ton adresując ich jako “dzieci moje” w w.19. Potem używa alegorii (opowiada historię żeby odkryć ukryte znaczenie czegoś) by przekonać Galacjan żeby trzymali się niewzruszenie doktryny o wierze. Paweł opowiada historię Abraham oraz jego dwóch synów, Iszmaela i Izaaka, w pełni świadom, że korzeniem problemu Judaistów jest ich nacisk na przestrzeganie prawa w celu zbawienia. Innymi słowy, w kwestii zbawienia polegali oni na swojej relacji z Abrahamem. Hagar, Iszmaelem, Stare Przymierze i ziemska Jerozolima to Judaizm w alegorii Pawła. Natomiast Sara, Izaak, Nowe Przymierze i Niebiańskie Jeruzalem odpowiadają wolności znajdujących się w Chrześcijaństwie. Argument Pawła zostaje wzmocniony kiedy mówi on, że Iszmael został urodzony w naturalny sposób- przez niewolnicę Hagar. Ale Sara urodziła przez ponadnaturalne okoliczności, poczęła Izaaka dawno po tym jak jej zdolności do rodzenia minęły. Dlaczego jakikolwiek wierzący, taki z Galacji w pierwszym wieku, czy też taki współczesny, pragnąłby żeby być pod prawem? Paweł ponagla ich (oraz nas) do tego żeby widzieć zbawienie jako ponadnaturalny dar Boga, zapewniony jedynie na podstawie wiary w Chrystusa. 

Krok Życiowy 

Czy masz wystarczająco dużo miłości i współczucia dla innych, aby przekonać ich o Bożej prawdzie? Wielu wierzących, niestety, poddało przekonywanie innych o prawdzie ewangelii ponieważ czują się nieadekwatnie lub słabo wyposażeni żeby mierzyć się z tymi, którzy mogliby odejść od prawdziwej wiary. Co możesz zrobić żeby stać się bardziej takim jak Paweł i naprawiać błędy?

[sebastianbenbenek]

Eklektyczne Święta czyli o symbolach Bożego Narodzenia

Obecnie już rzadko, ale jeszcze gdy rozstawałem się z okresem nastoletnim masa domorosłych antychrześcijańskich religioznawców zwykła dowodzić, że Chrześcijaństwo coś ukradło innym religiom. Choinkę na przykład, choć w żadnym z pism nie znajdziemy nic o aniołku na czubku choinki. (more…)

[fikifikiwiki]

1. CHRZEŚCIJAŃSTWO A JUDAIZM RABINICZNY: Geneza, powstanie i natura Bibl...

[dzismis]

Braun gaśnicą zgasił w Sejmie świecznik chanukowy. Nie może być dla tego obrony

 Tomasz P. Terlikowski Grzegorz Braun na tle zgaszonej przez siebie menory w Sejmie RP 12 grudnia 2023 r. Fot. Patryk Michalski/Twitter. Jakość zdjęcia została poprawiona AI Photo Enhancer Ten, kto odrzuca judaizm i żydowską kulturę, w istocie odrzuca Jezusa, a kto robi to po Holokauście, wpisuje się w paradygmat Hitlera. Poseł Grzegorz Braun zgasił dziś gaśnicą świecznik chanukowy w Sejmie.…

[koval-nation]

51) Krymczacy, Jahudiler, Krymchaks, кърымчахлар, qrımçahlar, кърымчах, qrımçah, Кримчаки́, Кърымчахлар, Крымчаки́, кърымчахлар, еудилер — «иудеи», Срэль балалары — «дети Израиля», eu-dealer - „Żydzi”, Srel balalary - „dzieci Izraela” – autochtoniczny lud turecki zamieszkujący Półwysep Krymski. Wyznawcy judaizmu rabinicznego, używający języka krymczackiego (judeo-tatarskiego). Powstanie narodu Krymczaków nastąpiło na przełomie VII i VIII wieku. Wywodzą się oni ze środowisk żydowskiej diaspory zamieszkującej Krym oraz z ludów żyjących nad Morzem Czarnym, które przyjęły judaizm (np. Chazarowie). Od XIII wieku ulegali silnej tataryzacji, zachowali jednak własną religię i nazywani byli dla odróżnienia od Karaimów, Żydami z pejsami. W okresie Chanatu krymskiego należeli do najuboższej warstwy społecznej, trudnili się głównie rzemiosłem i rolnictwem. Ich największe skupisko znajdowało się w Biełogorsku (Karasu Bazar). Po upadku chanatu na Krymie w 1783 roku w Cesarstwie Rosyjskim ze względu na wyznawany judaizm rabiniczny, traktowani byli jako Żydzi, przez co spotykały ich prześladowania i zakazy prawne. Po złagodzeniu restrykcji i napływie na Krym w XIX wieku osadników żydowskich z innych części Rosji znaleźli się w mniejszości. Byli wypierani z synagog, opuszczali swoje dotychczasowe siedziby. Zaczęli się izolować od nowo przybyłych współwyznawców. Wzrosło wśród nich poczucie odrębności kulturowej, czego skutkiem było potwierdzenie administracyjnie ich narodowości w 1859 roku. Po I wojnie światowej zaczęli zatracać swą narodową tożsamość, a wielu z nich opuściło Krym dobrowolnie lub pod przymusem władz Związku Radzieckiego. W latach 30. XX wieku powtórnie potraktowani jako Żydzi, stali się ofiarami stalinowskiego eksperymentu mającego na celu utworzenie na Syberii Żydowskiego Obwodu Autonomicznego. Masowo zaczęto ich przesiedlać i zmuszono do używania cyrylicy w miejsce alfabetu hebrajskiego. Podczas okupacji niemieckiej Krymu w czasie II wojny światowej mieszkający tam Krymczacy jako wyznawcy judaizmu padli ofiarą eksterminacji ludności żydowskiej. Zginęło ich wówczas około 5,5–6 tys., tj. ok. 70% populacji tego narodu. Po II wojnie światowej w Związku Radzieckim starano się ich wynarodowić. Nie pozwalano podawać narodowości Krymczak w dokumentach, nie wydawano zezwolenia na otworzenie domów modlitwy, proponując uczęszczanie do świątyń razem z Żydami. W latach 70. XX wieku ich liczebność wzrosła z 1790 osób w 1970 r. do 3000 w roku 1979 r. Wielu Krymczaków zatraciło swoją tożsamość z powodu wyjazdów za granicę, głównie do USA i Izraela, a także z powodu rusyfikacji.

Po 1989 roku nastąpiło ożywienie kulturalne wśród Krymczaków i walka o tożsamość narodową. Nie jest to jednak łatwe, gdyż młode pokolenie w większości jest silnie zasymilowane z ludnością rosyjskojęzyczną. Problemem jest też zanik znajomości języka krymczackiego. Społeczności Krymczaków mieszkają głównie na Ukrainie w krymskich miastach: Sewastopolu, Kerczu, Teodozji, Krasnoperekopsku, Ałuszcie, Eupatorii. Pozostałe niewielkie wspólnoty natomiast w Federacji Rosyjskiej i w Uzbekistanie. 11 grudnia Krymczacy obchodzą święto T’kun. Jest to dzień żałoby i pamięci o tragedii ich narodu, jaka miała miejsce na Krymie podczas II wojny światowej. Krymczakiem z pochodzenia jest amerykański reżyser i scenarzysta filmów animowanych Ralph Bakshi.

Żydowskie społeczeństwo etniczno-religijne na Krymie, wywodzące się z tureckojęzycznych wyznawców judaizmu rabinicznego. W przeszłości żyli w pobliżu Karaimów krymskich, którzy wyznają judaizm karaimski. powstały krymczak był rosyjskim ustanowieniem opisowym używanym do odróżnienia ich od ich współwyznawców Żydów aszkenazyjskich, a także innych społeczności żydowskich w dawnym Imperium Rosyjskim, takich jak Żydzi gruzińscy, ale w drugiej połowie XIX wieku, którzy są przejęli Krymczacy sobie. Wcześniej nazywano „Srel balalary” – „Dzieci Izraela”. Tatarzy krymscy nazywają ich zuluflı çufutlar („Żydzi z pejsami”), aby wyodrębnić ich od Karaimów, których nazywano zulufsız çufutlar („Żydzi bez pejsów”). Krymczacy posługują się zmodyfikowaną formą języka krymsko-tatarskiego, zwaną językiem krymczackim. Jest to żydowski patois, czyli etnolekt krymsko-tatarski, będący językiem kipczacko-tureckim. Przed rewolucją rosyjską w 1917 r. Krymczacy byli co najmniej dwujęzyczni: mówili etnolektem krymczackim, a jednocześnie w życiu religijnym i komunikacji pisemnej używali głównie hebrajskiego. Krymczacy trzymali się swojego tureckiego patois aż do II wojny światowej, ale później zaczęli tracić swoją tożsamość językową. Teraz czynią wysiłki, aby ożywić swój język. Wiele cech językowych języka krymczackiego można znaleźć w języku krymsko-tatarskim. Ponadto zawiera liczne zapożyczenia z języka hebrajskiego i aramejskiego i tradycyjnie był pisany znakami hebrajskimi (obecnie jest pisany cyrylicą). Krymczacy są prawdopodobnie wynikiem zróżnicowanego pochodzenia, a ich przodkami byli prawdopodobnie Żydzi sefardyjscy i aszkenazyjscy, a także Żydzi z Cesarstwa Bizantyjskiego, Genui, Gruzji i innych miejsc. Inne, bardziej spekulatywne teorie głoszą, że Krymczacy są prawdopodobnie częściowo potomkami żydowskich uchodźców, którzy w starożytności osiedlili się nad Morzem Czarnym. Społeczności żydowskie istniały w wielu greckich koloniach w regionie w późnym okresie klasycznym. Niedawno odkopane inskrypcje na Krymie ujawniły obecność Żydów co najmniej już w I wieku p.n.e. W niektórych krymskich miastach istniały monoteistyczne kulty pogańskie zwane sebomenoi theon hypsiston („czciciele Boga Najwyższego” lub „bogobojni”). Ci quasi-prozelici przestrzegali żydowskich przykazań, ale pozostali nieobrzezani i zachowali pewne pogańskie zwyczaje. Ostatecznie sekty te zniknęły, gdy ich członkowie przyjęli chrześcijaństwo lub normatywny judaizm. Inna teoria głosi, że po stłumieniu buntu Bar Kochby przez cesarza Hadriana, Żydzi, którzy nie zostali straceni, zostali zesłani na Półwysep Krymski. Późna era klasyczna przyniosła wielkie wstrząsy w regionie, gdy Krym został zajęty przez Gotów, Hunów, Bułgarów, Chazarów i inne ludy. W tym okresie żydowscy kupcy, tacy jak Radhanici, zaczęli rozwijać szerokie kontakty w regionie pontyjskim i prawdopodobnie utrzymywali bliskie stosunki ze społecznościami protokrymczackimi. Uważa się, że dominacja Chazarów na Krymie we wczesnym średniowieczu miała przynajmniej częściowy wpływ na demografię Krymczaków.

Pod koniec VII wieku większość Krymu przypadła Chazarom. W XII wieku rabin Yehuda haLevi napisał dzieło filozoficzne zwane Kuzari, w którym wdał uczonego Żyda w długą dyskusję z królem Chazarów, który szukał religii, którą miałby przyjąć. Powstało przekonanie, że jego ludzie poszli za nim na judaizm. W XX wieku żydowski pisarz Arthur Koestler zasugerował, że Żydzi aszkenazyjscy wywodzą się z tego epizodu. Od tego czasu teoria ta pojawiła się ponownie, w tym wśród antysemitów, którzy starają się zaprzeczyć ciągłości między starożytnymi Żydami a współczesnymi populacjami żydowskimi. W 2013 roku profesor Shaul Stampfer z wydziału historii Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie argumentował, że Kuzari nigdy nie miało być prawdziwym opisem wydarzeń, a jedynie alegorią wykorzystującą rzekomą dyskusję do wyjaśnienia filozofii żydowskiej. Według Stampfera nie ma żadnych żydowskich cmentarzy, budynków, pism ani wzmianek w pismach innych osób, które sugerowałyby, że wśród Chazarów lub ich przywódców kiedykolwiek istniała jakaś znacząca społeczność żydowska. W okresie rządów Chazarów mogło dojść do pewnego stopnia małżeństw mieszanych między Żydami krymskimi a Chazarami, ale sugestie, że Krymczacy wchłonęli licznych uchodźców chazarskich podczas upadku królestwa Chazarów (lub podczas państwa-następcy Chazarów, rządzonego przez Georgiusa Tzula z siedzibą w Kerczu), wydają się fantazyjne. Wiadomo, że istnieli Kipczacy konwertyci na judaizm i jest możliwe, że od tych konwertytów, Krymczacy przyjęli swój charakterystyczny język. W czasach, gdy Krym należał do Cesarstwa Bizantyjskiego, a potem osiedlały się tam fale Żydów bizantyjskich. Ci przybysze byli w większości kupcami z Konstantynopola i przywieźli ze sobą romaniockie praktyki żydowskie (Bonfil 2011). Mongołowie, zdobywcy stepu pontyjsko-kaspijskiego, byli propagatorami wolności religijnej, a genueńska okupacja południowego Krymu (1315–1475) przyniosła wzrost poziomu osadnictwa żydowskiego w regionie. Społeczność żydowska była podzielona pomiędzy modlących się według obrządku sefardyjskiego, aszkenazyjskiego i romaniockiego. W 1515 r. różne tradycje połączyły się w charakterystyczny modlitewnik krymczacki, który reprezentował obrządek romaniocki, autorstwa rabina Mosze Ha-Golaha, naczelnego rabina Kijowa, który osiadł na Krymie. W XVIII w. na czele gminy stał Dawid Ben Eliezer Lehno (zm. 1735), autor wstępu do modlitewnika obrzędu „Kaffa” oraz Mishkan David („Siedzista Dawida”) poświęconego gramatyce języka hebrajskiego. Był także autorem monumentalnej hebrajskiej kroniki historycznej Devar sefataim („Wypowiedź ust”), poświęconej historii chanatu krymskiego.

Za Chanatu Krymskiego, Żydzi mieszkali w oddzielnych kwaterach i płacili podatek dhimmi (Dżizja). Zgodnie z osmańskim systemem prosa przyznano ograniczoną autonomię sądową. Otwarte, brutalne prześladowania były niezwykle rzadkie. Według antropologa S. Vaysenberga: „Pochodzenie Krymczaków zaginęło w ciemnościach wieków. Można powiedzieć tylko jedno, że mają w sobie mniej krwi tureckiej niż Karaimi, choć trudno stwierdzić pewne pokrewieństwo między obydwoma narodami i Chazarami zaprzeczono. Ale Krymczacy w średniowieczu i czasach nowożytnych stale mieszali się ze swoimi europejskimi odpowiednikami. Nastąpiło domieszka Żydów włoskich z czasów Genueńczyków wraz z przybyciem Lombroso, Pyastro i innych rodzin. Wystąpiły przypadki małżeństw mieszanych z Żydami rosyjskimi w ostatnich czasach. Nie ma ogólnych prac na temat etnografii Krymczaków. Dostępne zestawienie materiałów folklorystycznych nie jest kompletne. Z końca XIX i początku XX wieku zebrano obszerne dane antroponimiczne, nie obejmują one jednak wcześniejszych okresów, dla których istnieją materiały archiwalne. Badanie każdej z tych grup źródeł może rzucić światło na etnogenezę mniejszości etnicznej Krymczaków".

Imperium Rosyjskie zaanektowało Krym w 1783 r. Krymczacy byli odtąd ofiarami tych samych prześladowań religijnych, jakie stosowano wobec innych Żydów w Rosji. W przeciwieństwie do swoich karaimskich sąsiadów, Krymczacy doświadczyli pełnego ciężaru antyżydowskich ograniczeń. W XIX wieku na Krymie zaczęło osiedlać się wielu Aszkenazyjczyków z Ukrainy i Litwy. W porównaniu z tymi Aszkenazyjczykami, Krymczakowie wydawali się nieco zacofani; na przykład ich poziom analfabetyzmu był dość wysoki i mocno trzymali się wielu przesądów. Małżeństwa mieszane z Aszkenazyjczykami dramatycznie zmniejszyły liczbę odrębnej społeczności Krymczaków. W 1900 r. na Krymie było 60 000 Aszkenazyjczyków i tylko 6 000 Krymczaków. W połowie XIX w. Krymczakowie zostali wyznawcami rabina Chaima Ezechiasza Mediniego, znanego także pod pseudonimem Sedei Chemed, rabina sefardyjskiego urodzonego w Jerozolimie, który przybył na Krym ze Stambułu. Jego zwolennicy nadali mu tytuł gaona. Osiedlając się w Karasubazaar, największej społeczności Krymczaków na Krymie, rabin Medini spędził życie podnosząc ich standardy edukacyjne. W 1897 r. Krymczacy przestali być „większością Żydów talmudycznych na Półwyspie Krymskim”. Po rewolucji rosyjskiej 1917 r. wojna domowa rozdarła Krym. Wielu Krymczaków zginęło w walkach Armii Czerwonej z Ruchem Białych. Jeszcze więcej zginęło w wyniku głodu na początku lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Wielu wyemigrowało do Ziemi Świętej, Stanów Zjednoczonych i Turcji. Za Józefa Stalina, Krymczakom zakazano pisania po hebrajsku i nakazano używanie cyrylicy do pisania własnego języka. Synagogi i jesziwy zostały zamknięte dekretem rządu. Krymczaków zmuszano do pracy w fabrykach i kołchozach.

W przeciwieństwie do Karaimów krymskich, Krymczakowie byli celem nazistów wyniszczenia po zajęciu Krymu przez państwa Osi w 1941 r. Podczas holokaustu zginęło sześć tysięcy Krymczaków, czyli prawie 75% ich populacji. Co więcej, po powrocie władzy radzieckiej w regionie w 1944 r. wielu Krymczaków zostało przymusowo deportowanych do Azji Środkowej wraz z sąsiadami z Tatarów Krymskich. Do 2000 r. na terenie byłego Związku Radzieckiego żyło zaledwie około 600 Krymczaków, około połowa na Ukrainie, a pozostała część w Gruzji, Rosji i Uzbekistanie. Około 600–700 Krymczaków nadal trzymających się swojej krymskiej tożsamości mieszka w Izraelu, a inni w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Krymczakowie praktykują judaizm ortodoksyjny lub talmudyczny. Ich wyjątkowy nusah, czyli modlitewnik, znany jako Nusah Kaffa, pojawił się w XVI wieku. Kaffa to dawna nazwa krymskiego miasta Teodozja. Tradycyjne zajęcia Krymczaków obejmowały rolnictwo, handel i uprawę winorośli. Strój i zwyczaje Krymczaków przypominały stroje pobliskich Karaimów i Tatarów krymskich. Krymczacy uważali się za odrębną grupę i rzadko zawierali małżeństwa z Karaimami czy Tatarami krymskimi. Krymczakowie praktykowali poligamię, ale pod koniec XIX wieku przyjęli monogamię.

[ogrodypamieciworld-blog]

Synagoga w Przysusze, Polska / Synagogue in Przysucha, Poland

Budynek wzniesiony jest na planie prostokąta o wymiarach 29,6 na 19,6 metra w stylu barokowo-klasycystycznym z bloków piaskowca. Od zachodu mieści się dawna siedziba kahału, na piętrze zaś babiniec. Od strony północnej znajduje się główne wejście do synagogi.Główna sala modlitewna przykryta jest sklepieniem o 9 przęsłach żaglowych i beczkowych, spływając w centrum w wydrążoną podporę, której 4 filary tworzą oprawę bimy. Na wschodniej ścianie znajduje się zachowany Aron ha-kodesz w formie portalu zwieńczonego gryfami, z kolumnami i stiukami. Na ścianach zachowały się także resztki polichromii. Wzniesiona w latach 1764-1777 w żydowskiej części miasteczka, została zdewastowana w czasie II wojny światowej przez Niemców. Po wojnie budynek niszczał do lat 60. XX wieku, kiedy przykryto jego dach blachą, a bimę wzmocniono stalową konstrukcją. W tej chwili w synagodze trwa remont.  Źródło: Wikipedia Fot. Magda Kazimierczuk

[bewitched-tinea]

Wiesz coś może na temat Metatrona? Czy to możliwe, aby był to były człowiek?

Judaizm jasno pokazuje gdzie jest miejsce człowieka.

Znając założenia i system tej religii (oraz specyfikę kultury) można wywnioskować samodzielnie (do czego będę Was zachęcać, bo w okultyzmie się dużo myli moi drodzy), że nie.

Skonkretyzuj proszę, co to znaczy "były człowiek"?

[piskorskipiotr]

Próbuje się nam wmówić, że judaizm razem z chrześcijaństwem tworzyły korzenie Europy

Paweł Lisicki Read the full article