#mompelpoesje

[versplinterd]

(23.06.2021)

[versplinterd]

vandaag ben ik het karwei aangegaan om door mn hele blog te scrollen en de tekstjes die ik de moeite waard vond onder de correcte tags te plaatsen. ik heb gelachen, ik heb gesnikt, ik heb (vooral) gecringed, maar het is eindelijk gelukt: je kan nu al mijn originele schrijfsels vinden onder de tag #mompelpoesje :-)

[versplinterd]

soms voel ik mijn leven naar m’n hoofd stijgen en denk ik aan alle personen die ik ben geweest en heb gekend en dan lijkt het een wonder dat ik nog altijd op dezelfde grond loop met dezelfde voeten, dezelfde schouders, dezelfde handen

[versplinterd]

elke dag is een litteken

oude littekens ruiken naar

scheermesjes en kerst

en ik voel soms nog steeds

mama huilend over mijn pols

strelen

getekend voor het leven,

ze klaren op in de zon.

ik heb niets te verbergen

maar voel de blikken soms

branden

mijn mesjes zijn verroest;

het bewijs roos en wit.

niets blijft over van het geweld

of van het slagveld; het eindeloze

graven

elke dag is een litteken.

ik draag mijn verleden

op mijn huid als herinnering

dat ik nooit geheeld ben; altijd

helende.

[versplinterd]

krop in mn keel krop in mn middenrif krop in mn vuilbak ik adem lucht in die ik niet begrijp ik adem verontschuldigingen uit die niemand begrijpt ik ben het mes en de wonde en de hechtingen tegelijkertijd altijd elke dag onophoudelijk

[versplinterd]

de dagen hebben tanden; mijn leugens een zegel. ik kijk in haar ogen en val in dromen en excuses — de twijfel en de rouw permanent tussen ons in. op die manier wacht ik op barstende ruiten en ingetrapte deuren. de bons-bons-bons van een woedend trappenhuis; het gekraak van een ruggengraat gebukt onder afwezigheid. de afwas. de strijk. de dagelijkse sleur. ik trek mijn buik in en vind geen ribben; zij trekt haar klauwen in en vindt slechts mist en gemis. we wachten. op vier muren. op de trein. op de zomer en op twee jaar geleden en op de zee en het zand. we vrezen allemaal voor het ergste; het is altijd erger dan dat. en toch: het is nooit het einde. het is eindeloos.

[versplinterd]

ik maak

mijn lichaam

tot echo —

dit is

hoe ik

mes en

wonde

verdoof.

dit is

hoe ik

het leven

verzucht en

verdraag —

amper.

[versplinterd]

mijn vingers vinden nooit rust ik denk aan

niemand en mis iedereen ik wil

gillen van een berg en houden van

hartverscheurend liefdesverdriet en

haren uittrekken en metamorfose tot

sloopkogel of eendagsvlieg of brekende

dam ik wil dansen op mijn graf zingen

onder water en ik wil leven ik wil

zo graag leven dat ik dood wil

[versplinterd]

[versplinterd]

ik kan over veel dingen bezig blijven. ik kan mijn leven opsommen aan de hand van littekens; ik heb ze één voor één vanbuiten geleerd; afstand gecreëerd. ik kan praten en praten over hoe neurodivergente en queer kinderen niet eens een kans krijgen, hoe het ons tekent, hoe we toch horen door te gaan. ik kan ranten over hoe kwaad ik word als ik me herken in een liedje over eenzaamheid maar er dan opeens een andere persoon in opduikt — terwijl mijn eenzaamheid van mij is, van mij alleen; er is niemand anders; niet eens gemis. ik kan benoemen wat er mis met me is, heb je tijd? ik heb geen lijst in mijn hoofd maar als ik vertrokken ben, kan ik blijven gaan; beginnend bij de kromming van mijn kleine teen en eindigend in hoe ik als baby geluidloos huilde zonder adem te halen totdat ik bewusteloos viel. mijn tranen zijn ook eindeloos, en mijn stilte. en de knoop in mijn buik. ik kan teruggaan naar de laatste keer dat ik rust heb gekend maar de herinnering is niet genoeg en ik zal nooit ophouden met op zoek gaan naar het gevoel zelf. niemand heeft toch ooit genoeg geduld om te blijven — ik heb te veel verkeerslichten en losse veters. ik kan bezig blijven.

[versplinterd]

ik begin mijn ribben te verliezen.

nog één ademteug terug uitspuwen en dan is het zover: dan val ik voorover in plassen en maak iedereen zeiknat. geen wateroverlast, misschien, maar wel waterlast.

"je hoeft iets niet expres te doen", zei papa overlaatst, "om het gedaan te hebben." en ik heb het gedaan. ik prik, ik steek. ik verrot en val uit elkaar. ik zeg maar wat, vergeet de betekenis meteen en hoop -- gok dat ik begrepen word.

woorden zijn maar woorden en die van mij komen altijd terug uit bij vuur en stikken en graven, bij het verdwijnen van deuren, en het sleuren met herinneringen; bij skelet- of structuurverlies.

en ik ben het verloren.

[versplinterd]

de spookrijder ziet vier lichten en verlossing; de andere twee bestuurders zien het laatste licht en de dood. je zet iets in brand en tot je verbazing smelt het — je probeert te verdrinken en tot je shock zie je het gezicht van je moeder aan de oppervlakte. een gevolg is geen einde; en jij weet dit. jij leeft je leven volgens dit besef, namelijk dat het enige echte gevolg de dood is. de rest is gewoon: kettingreactie, effect, gefronste wenkbrauwen. laat maar komen. je rijdt 120km/u op de verkeerde baan. 2 koplampen 2 opengesperde ogen. een hert een hart een wereld. het enige gevolg. je schiet wakker. de dood is altijd te ver weg. een nieuwe wereld; de klif is te diep. je valt op je knieën. de vloer is mist. alles alles Alles komt op z’n pootjes terecht; en zo wordt passiviteit geboren. zo dwaal je van dag tot dag; van klif tot klif. de gevolgen doen telkens meer pijn dan de dood.

[versplinterd]

ik eet oud brood,

toast het,

luister naar mijn stilte,

denk aan —

zwemrillingen,

waterecho’s,

niet durven springen

van de plank naar —

nieuwe hoofdstukken

waar brandwonden gloeien en

mensen grote ogen hebben;

en ik klauwen die ik —

zet in schouders en in drijfzand

en in de wolk met de vorm van

mijn eerste konijn, toen ik

kind was, paleizen maakte —

met zeep en

overal thuis was;

wasgeur in mijn lakens;

slaapverhaaltjes terugvertellen aan

mama; alles weten alles willen weten.

[versplinterd]

De Zomers Hier (insta)

[versplinterd]

je kan niet ontsnappen uit je lijf; ik heb het geprobeerd. ik ben op de grond gaan liggen en ik heb mijn oren kapot gemaakt met luide muziek en ik heb mijn haar in plukken uit mijn hoofd gerukt en ik heb op m’n knieën geslagen tot ze blauw en paars waren. ik las ooit: “soms is de enige weg naar buiten aanvaarding”, maar ik voel alles, elke verandering, elk deel van me dat niet wil veranderen. ik kan het niet aanvaarden; ik kan er alleen maar mee leven.

[versplinterd]

en wat doen we nu? de dagen lijken vol met uren totdat je al die uren verlamd hebt doorgebracht. je hebt eindelijk door dat de tijd verstrijkt ook als jij je voelt als een geest, ook als je je gordijnen gesloten houdt.

dus wat nu? het is vier uur in de namiddag en je ligt nog in bed. het is de vijfde dag van de week en je zit nog steeds op je kamer. het is je negentiende jaar op deze aarde en je eerste instinct is nog steeds om terug naar je moeder te kruipen.

dus wat nu? je zoekt schoonheid op straat; hoe mensen kerst verlengd hebben en de lichtjes hebben laten hangen; hoe ze de straat oversteken om niet te dichtbij te komen; wafels en afhaalkoffie en mensen in paren. je houdt je hoofd naar boven naar de sneeuw zodat je niet hoeft te zien hoe ze meteen smelt onder je schoenen.

schoonheid zit in alles - je weet dit, je ontdekt dit. je wandelt door de straten van je stad en je ziet goedheid en zachtheid in elke scheur. je keert terug naar je kamer en ziet enkel nog de sporen van elke oorlog die je met jezelf hebt gevoerd. 

dus wat nu? hetzelfde als altijd. bloedsporen van de strijd van de grond schrobben en de gordijnen openen. je hebt nog even zonlicht. straks zal ze ondergaan, maar ze zal ook weer opkomen, en de tijd verstrijkt, zonder jou of met jou.