#negatieve spiraal

[berenschotstrategie]

Prijs Je Rijk!!

De afgelopen jaren hebben zo ongeveer alle ondernemingen ‘de tering naar de nering’ gezet. Door de afnemende vraag, door terughoudende klanten, en door de aanhoudende stroom van negatieve berichten over de economie was men genoodzaakt te snijden in de kosten. Berenschot zet in een Blue Paper uiteen hoe bedrijven meer opbrengsten kunnen creëren in een krimpende markt. De economische recessie…

[scarfissh]

Ik weet dat de dagen momenteel erg zwaar zullen aanvoelen en dat de negatieve spiraal eindeloos lijkt op dit moment, maar de dagen zullen zachter worden en je hoofd zal naargelang ook een aangenamere plaats worden. Hopelijk transformeren de negatieve gedachten zich snel in positieve gedachten, dat verdien je. (En dat zal je ook lukken. Je kan dit, dat beloof ik je)

heeeel soms geloof ik daar ook in

maar oh mijn god dankjewel voor dit lieve berichtje je maakt mijn dag al zachter

[dagboekliesa3d]

15/01/2019

- Voorbije nacht heb ik maar zo’n 3 uur geslapen: de rest van de nacht was ik te gespannen of opgewonden om te slapen. Ik voelde ook af en toe mijn hart overslaan en tegen de ochtend voelde ik veel maagzuur en een krop in mijn keel. (2022: dit klinkt als mijn ascensiesymptomen nu - voorbode?) Ik probeerde af en toe diep adem te halen en daar op te concentreren, maar ik had schrik Flor wakker te maken.
 Reden was - uiteraard - dat ik de hele tijd hypothetische conversaties voerde met E., die mogelijk zouden plaatsvinden op onze afspraak, uit schrik dat ik verkeerde dingen zal zeggen en afgewezen wordt, door een persoon die ik zelf heel graag heb. Terwijl het nog 1,5 maand duurt! Ik hoop dat ik geen slapeloze nachten heb tot dan. 
 Vanochtend ben ik dan opgestaan om 8u30 omdat ik niet meer kon slapen. Ik voel me wakker maar wel sloom en ongeconcentreerd. Mijn gedachten blijven steeds afwijken naar iets ivm E. Ik weet dat als er iets nieuw intens gebeurd dat een diepe emotie opwekt, ik eerder daarover ga piekeren. Dus misschien moet ik me met opzet in awkward situaties begeven, opdat ik afgeleid word. Ik wil er op kunnen vertrouwen dat het goed komt, en als het zo niet is, het zo moest zijn, maar toch worden mijn gedachten er telkens naartoe getrokken als een magneet. Ik wil gewoon eens niet mij eindeloos mentaal voorbereiden op een ontmoeting. Ik fantaseer zelfs over situaties, heel positieve zoals onverwacht een webshop-bestelling van haar, die waarschijnlijk nooit echt zullen gebeuren. 
Ik probeer mantra’s op te zeggen maar dat houd ik niet lang vol..
 - Ik heb me nu ook zo gefocust op E. alsof ze mijn best mogelijke (en enige) steun is, in tegenstelling tot Flor. Anders heb ik elke dag schrik dat Flor wat zou overkomen, nu maak ik me daar niet druk in.
 - Ik ben wat gaan wandelen in Provinciaal Domein om mijn gedachten te verzetten, en sinds ik terug ben, lijk ik me minder gespannen en in de wolken te voelen. Ik zie E. nu vooral als leuke persoon waar ik veel om geef, al dan niet omdat zij ook om mij lijkt te geven (Ik kan niet goed uitmaken of ik haar vooral tof vind, of de noden zie die ze zou kunnen vervullen) 
Ik fantaseer er nog wel over bv over de eerste minuten van de ontmoeting, maar niet meer zo intens. Ik denk er ook wel graag aan omdat het zo belangrijk voor me is.
 Flor stelde me gerust dat het nog vers is gezien ik gisterenavond afsprak, en het deed wel deugd dat te horen, hij heeft wel gelijk. Ik zal het wat tijd moeten geven.
 Ik heb wel geen zin meer om nog taken uit te voeren, ik zou gewoon willen rusten en dagdromen, wentelen in het geliefd voelen. 
- Vanavond voelde ik me erg eenzaam, ik voel me enorm vervreemd van anderen. Geen contact lijkt goed genoeg, tenzij ik erg kan lachen met die persoon. Ik probeerde te kaarten met Flor maar leek niet veel te helpen. Langzaamaan, onder andere door Sips (Twitch) te kijken, geraakte ik wat uit die negatieve spiraal en begon ik door ‘Nachtdieren’ weer wat geïnspireerd te geraken.
 Het voelt alsof contact met E. het ultieme is wat ik nodig heb, en niets meer wil dat niet hetzelfde is. Helaas moet ik tot 6 maart wachten. De datum vervroegen is nu ook wat ongepast.
 Ik heb ook nog weinig zin om tv te kijken of nieuwe artiesten te ontdekken op sociale media, wat ik anders heel leuk vind. 
Als ik me morgen nog zo eenzaam en lusteloos voel, overweeg ik een nieuwe eenmalige afspraak te maken bij Valerie.
 Simpelweg niemand lijkt me nog te interesseren. 
 (2022: nu, jaren later, begrijp ik dat ik van niets gelukkiger word dan samen kunnen zijn met mijn zielsconnecties, en E. was (is) daar één van. Ik zie die connecties om wie ze zijn in hun ziel, niet hun persoonlijkheid of ego - vandaar het “idealiseren” (= hen zien zoals ze in hun kern zijn), maar in realiteit krijg ik eerder te maken met hun ego, met een laag dat daarover zit, en dan geraak ik teleurgesteld. Vandaar ook mijn stress om die ontmoeting.. 
Door daarover te dagdromen kwam ik in een hogere vibratie of bewustzijn, op de plek waar ik vanuit mijn hart verenigd ben met mijn zielsconnecties - waarop ik plots niks meer anders wil en niks anders me nog interesseert, omdat ik in mijn ziel daar zo naar verlang(de)..)

[walhella]

190722

Ik vergelijk iedereen met jou. De woorden die zij niet zeggen: hoor ik je uitspreken in mijn hoofd. Ik stel een vraag, en niemand geeft het antwoord dat jij zou geven. Ik mis je cleverheid, hoe je overal een respons op had, hoe je me telkens iets bijleerde. Je had voor alles wel een oplossing, maar nu moet ik die zelf bedenken, en ik mis je. Ik mis hoe je met me omgaat in mijn slechte momenten. Je vond telkens de juiste woorden, je wist precies wat ik moest horen om uit mijn negatieve spiraal te komen. Niemand kon zo goed met me omgaan als jij. Wat moet ik doen zonder jou? Zal er ooit nog iemand zijn die me zo goed zal kennen, zo goed zal aanvoelen, zo goed naast me kan staan en steunen? Zal ik overal naar een tweede jij blijven zoeken?  Ik ben bang dat dit zal blijven. Overal jouw woorden horen, steeds je opmerkingen in een gesprek voorspellen en teleurgesteld zijn dat je er niet bent. Kom ik ooit los van je?

Als ik het niet ben, hoop ik dat er iemand komt die jouw kanten ook omarmt, die jouw kwaliteiten herkent en er verliefd op wordt. Ik weet niet of ik klaar ben om je los te laten, maar als het moet dan hoop ik dat je liefde vindt.

Zal ik ooit niet meer aan je denken? Of; zal het ooit geen pijn meer doen?

[luminita-a]

Ik ben in mijn negatieve spiraal gevallen en alles vraagt zoveel energie van mij. Ik krijg mijzelf niet meer tot mediteren, journalen, zelfs praten met iemand lijkt te vermoeiend (en de gedachte dat iemand me toch niet zo begrijpen of zou kunnen helpen). Fuck maat dit suckt enoooorm hard, ik wil me niet zo voelen

[dejufuniverse]

Ik voel me trotst vandaag...

Ik ben zonder het schoonmaken van het winkelwagentje naar binnen gegaan. Bij het terug zetten zag ik dat een mevrouw een handschoen aan had en ging daar mee haar winkelwagentje uitgebreid staan poetsen. Haar handschoen zal vast elke dag op 60 graden gewassen worden. 

Heeft ze het idee dat iedereen aan zijn karretje heeft staan likken of dat haar medemens haar bewust iets wil bezorgen? 

Ik zit nog steeds te wachten en te kijken waar ik het virus kan afhalen? Ik ken namelijk niemand die onlangs positief getest is. 

Wat als blijkt dat ieder mens door de jaren heen al besmet is geraakt met Corona? Blijf je dan het virus bij je dragen en steekt het alleen de kop op als je niet goed voor jezelf zorgt? 

Ik zet bij me thuis regelmatig het raam open om te ventileren en blijf weg uit de trein en gebouwen waar de ventilatie niet op orde is. 

Op scholen moet je ook vandaag de dag niet zijn want daar word je helemaal mal gemaakt door de juf of de meester. Ik heb medeleden met de ouders die hun kinderen zien veranderen in wezentjes die andere als het gevaar gaan zien. 

In ieder geval ben ik die anderhalve meter waanzin al meer dan zat. De mens trekt van nature naar elkaar toe en dat zal altijd zo blijven. De wet van de aantrekkingskracht zegt het volgende...

Kort gezegd LIEFDE! Liefde is de basis van de wet van aantrekking. Datgene wat je doet ijveren voor wat je wilt bekomen en wat je wilt zijn. Zonder die liefde kan je niet optimaal functioneren en een gebrek aan liefde zorgt ervoor dat je in een negatieve spiraal terechtkomt.

Als je liefde voor iets of iemand voelt, dan ga je ervoor! Alles wat je denkt en voelt, trek je naar je toe. Wat je geeft, krijg je terug en die twee staan in evenredige houding tot elkaar. Geef je positiviteit, dan ontvang je positiviteit. Van zodra je negativiteit zaait, oogst je negativiteit. Dit geldt zowel voor woorden als voor daden.

Stel, je roddelt over iemand, omdat je afgunstig en jaloers bent. Sta niet versteld wanneer anderen eveneens over jou roddelen. Het hele proces heb je zelf in gang gezet. Het gevolg: je krijgt wat je hebt uitgestuurd! Is dat de schuld van een ander? Neen, het is geheel volgens de wetten van het universum.

Voelen en ontvangen is de wet van aantrekking

Wat je denkt, voelt en ervaart bepaalt op welke frequentie je zit. Als je gelukkig door het leven wandelt, vol enthousiasme, dan trek je mensen aan die opgewekt en optimistisch zijn.

Ben je onzeker en twijfel je voortdurend? Dan komen onzekere mensen op je pad gewandeld.

Je hebt het al ongetwijfeld ervaren. Iemand die voortdurend afbreuk doet op zichzelf, ook anderen leegzuigt.

Het is niet voor niets dat we soms bewust bepaalde mensen op afstand houden, we willen ons niet laten meesleuren in hun negativiteit.

Je kunt alles bekomen wat je wilt, elke situatie kan je (in positieve zin) ombuigen waarbij elk resultaat mogelijk is. Op voorwaarde dat je positief blijft handelen. Positief handelen manifesteert zich naar jezelf en anderen.

Positieve frequentie trillingen

dankbaarheid

vreugde

blijdschap

hoop

vertrouwen

geloof

mededogen

oprechtheid

Negatieve frequentie trillingen

irritatie

controleergedrag

verveling

dominantie

wanhoop

angst

onzekerheid

Ik wil me omringen met het positieve en al het negatieve graag op afstand houden. Dat zijn mijn regels en daar kan het RIVM het mee doen!

De Juf

[anoniemus]

denken jullie soms ook dat mentale problemen geromantiseerd worden waardoor het makkelijker is om in de negatieve gedachten spiraal te belanden? of ben ik hierin de enige?..

[ochtendstorm]

Sessie 25-06

Dus ik had gisteren therapie en daarna een bijna grote crisis. Over het algemeen heb ik vandaag wel bijna draagbaar kunnen houden, buiten als ik terug denk aan mijn dag gisteren, want dan voel ik me vooral zeer misselijk. Maar dus nu ga ik heel erg ranten over gisteren hieronder in de hoop dat dat dingen in mijn hoofd wat verduidelijkt of verwerkt of dat het gewoon iets helpt.

Om te beginnen lag ik eigenlijk nog in bed toen mijn therapie-afspraak begon, want ik dacht dat die vandaag was in plaats van gisteren. Dus heb ik me ff gehaast zodat we nog een sessie konden doen maar dan ietsje later dan origineel gepland. Ik weet eerlijk gezegd al niet meer helemaal hoe de sessie begon, waarschijnlijk met even een recap van de afgelopen twee weken want ik had een beetje overdreven emotionele mails gestuurd. Ik denk dat ze toen ergens aan me gevraagd heeft waar ik het die dag over wou hebben en daarna is alles is mijn hoofd even blank. Toen ging het uiteindelijk terug over waarom ik zo bang was dat ze weg ging gaan en wat ik dan zou verliezen en wat er zo belangrijk is voor me. Na die vragen heb ik denk ik voor de rest van de sessie niet echt meer duidelijk geantwoord op vragen. Het ding is vooral dat ik niet echt iets te verliezen wil hebben, en dat denken aan wat ik wel te verliezen zou hebben me te kwetsbaar en te ‘attached’ en te ‘needy’ doet voelen en dan begint mijn hoofd al helemaal in een negatieve spiraal te geraken. Ik denk dat wat ik vooral niet wil verliezen de snippers/ministukjes/”snippets” ofzoiets zijn van veiligheid en ondersteuning die ik wel af en toe voel, maar die ook het meest angstaanjagende ooit zijn en ik wil ze wel, maar ik wil ze niet. Want als ik iemand al zo ver toelaat, wordt het echt heel gevaarlijk, want ik ben er ook vrij hard van overtuigd dat ik te veel ben om mee te dealen in die staat. Maar aan de andere kant ben ik dat nu ook al en kan ik duidelijk al hard genoeg flippen over de angst om weggestuurd te worden, dus ja. Ergens vroeg ze ook wat mijn logica was achter mijn hele ‘als ik dat doe, ga ik weggestuurd worden of ze boos maken’ vs. ik doe dit zodat dat niet gebeurd’ en honestly, I DO NOT HAVE A CLUE. Al mijn problemen rond vertrouwen en veiligheid en hechting en whatsoever zijn compleet onlogisch en volledig gebaseerd op mijn emoties dus ik kan zelf de helft van de tijd niet volgen. Maar oprecht, mijn emoties en mijn lichaam beginnen te flippen en ik heb meer zo iets van wat?????? makes absolutely no sense.

Toen viel er ergens terug het ding van “je moet een beslissing maken” ook wel de “je moet ooit gewoon springen”. En ja, klopt, maar hoe???? Ik bedoel, ik kan dat in mijn hoofd wel denken en zeggen, maar dat gaat mijn gedrag en emoties en al die dingen niet veranderen. Ik heb dat ook oprecht al wel gedacht en pogingen tot die beslissing gedaan, maar die beslissing verdwijnt meestal als ik in volle stress en volle emoties en volle weerstand in een therapieruimte sta. Maar dus tegen dan was ik al zeer mooi aan het opbouwen naar een paniekaanval en was ik vooral half over en weer aan het wandelen in de ruimte en ik weet niet of ik echt nog veel gezegd heb buiten ‘ik weet het niet’. Op zich heb ik ook wel een track record voor paniekaanvallen en crisissen nadat hulpverleners dat zeggen want in mijn interpretatie staat dat volledig gelijk aan ‘’je doet je best niet, je verspilt mijn tijd, waarom doe je het niet beter en ga weg’ ook al is dat niet wat er gezegd werd.

Tegen dan wou ik vooral naar huis en was het plan vooral om zeer hard te hervallen in zelfverwonding. Maar ik wou ook niet half wegstormen dus heb ik vooral nog een kwartier lastig staan doen en zeer weinig zitten zeggen denk ik. Maar toen mocht ik gaan (of ja, ik mocht sowieso gaan, maar jeweetwel) dus ging ik naar buiten en was ik slim genoeg om niet ineens op mijn fiets te springen, want ik ben echt een gevaar op de weg als ik in crisis ben dus toen wandelde ik rond en toen liep alles een beetje uit de hand dus toen ging ik mijn fiets halen maar geraakte ik niet extreem ver dus ging ik verder alles uit de hand laten lopen en heb ik echt “ uur zitten huilen en panikeren en zitten neerliggen (uhu) in volledige uitputting voor zo’n viertal uur in het OPENBAAR, de laatste keer dat ik aan crisissen in het openbaar deed was in mijn meest suïcidale periodes in het middelbaar, dus het was zzer onaangenaam en zeer niet leuk en niet voor herhaling vatbaar en ik wil nog steeds trillen als ik terugdenk aan de hoeveelheid emoties en ik snap gewoon niet waarom het zo intens en zo zwaar en zo “gut-wrenching” en zeer zoals verdronkeningedachten hier op tumblr het ooit schreef “de pijn, je kotst het bijna uit” is. Echt een van de meest verschrikkelijke dingen ooit.

Maar dus i’m alive and trying to breathe and get through the days en al

[normaalbestaatniet]

I know heel rationeel en zo en het verandert niets aan de situatie maar denk waar je vandaan komt en waar je nu bent , ik ben er zeker van dat je al grote stappen hebt gezet , ook ben ik er zeker van dat er zoveel mensen zijn die slechter bezig zijn dan jou, ja sorry om je te storen en ik hoop dat ik je ergens toch kon helpen

Daar heb je zeker gelijk in!

En je stoort niet hoor! Het voordeel van een blokkende student is dat ik graag afgeleid ben, zodat ik toch maar niet moet studeren! En je hebt me zeker geholpen, ik zit jammer genoeg in nogal een negatieve spiraal over mezelf, maar dat heeft helemaal niets met jou te maken!

[eltjedoddema]

Vörmgeven

[jadeoffecierscostarica]

Tamarindo

De afgelopen week heb ik in Tamarindo gewoond.

Een klein strandstadje in het noordwesten van Costa Rica.

Het is best toeristisch hier maar dat is verstaanbaar.

Een plaats zoals dit noem ik graag een stukje paradijs op aarde.

Stres en negatieve gedachtes zijn er onbestaand.

Alleen maar appreciatie en dankbaarheid om op zo’n mooie plaats als deze te mogen zijn.

Een paar weken terug schreef ik dat ik niet in Costa Rica zou komen wonen maar om heel eerlijk te zijn heb ik daar nu een andere mening over.

De stad is hectisch en je krijgt constant nieuwe input.

Door een aantal weken in Heredia te wonen heb ik de Costa Ricaanse cultuur leren kennen en snap ik de mentaliteit wel.

Maar Tamarindo brengt je naar de essentie van het Costa Ricaanse bestaan.

Tijd vertraagd en eindelijk is er plaats voor ontspanning en ademruimten.

Ik denk dat ik sinds het begin van mijn puberteit niet zo veel rust in mijn hoofd heb ervaren als de afgelopen week.

Ik heb altijd gezegd dat Antwerpen mijn thuis basis zou zijn en blijven.

Tot dat ik in een stadje terecht kwam waar ik mij zodanig op mijn plaats voelde dat het me stevig deed nadenken over waar ik thuishoor.

Geen stres ik ben momenteel nog niet bereid om alles en iedereen achter te laten en naar de andere kant van de wereld te verhuizen.

Ik denk gewoon dat ik binnen een aantal jaar sterk genoeg zal zijn om mijn geluk ergens anders te gaan vinden.

Nooit gedacht dat verandering van omgeving zo effectief zou zijn om uit een negatieve spiraal te geraken.

Ik heb eindelijk mijn stukje geluk gevonden.

En dat in Tamarindo, Costa Rica.

[dagboekliesa3d]

12/04/2018

- Ik voel me erg moe en suf. Vanochtend wakker om 7u15 zoals gewoonlijk (Flor naar zijn werk), weer wat geslapen en om 9u15 klopgeest-geluiden waar ik wakker van werd. Gisteren ben ik opgestaan rond 10u en vandaag weer, terwijl ik normaal pas rond 11u30 op sta. Gisteren en vandaag ben ik ook kort na opstaan meteen met zware huishoudelijke taken begonnen (gisteren vloeren kuisen, vandaag strijken). Ik wou dit klaar hebben voor middag zodat ik in de namiddag veel kon doen, maar ben nu te moe om te doen wat ik wou doen, zijnde lezen.
 Vermoeidheid komt waarschijnlijk door me gisteren te overwerken + vroeger opstaan + menstruatie dit weekend + vooral hevig dromen: vorige nacht gedroomd dat ik naar tandarts ging met mama (als steun) na net frietjes te hebben gegeten, en mijn wijsheidstand … (2022: oké dit is te degoutant)
 Het was onzeker of ik erna verder frieten kon eten. Ik gruwel nog steeds van het beeld. - Er is gelukkig nog amper lawaai van de werken aan het park op af en toe een voorbijrijdende pletwals na, of geroep van werknemers. Daarstraks hoorde ik ook even een boor in het gebouw waarvan ik schrok. Ik kon me niet meer inbeelden hoe ik dergelijk lawaai weken, maanden heb moeten verdragen.
 Sinds zo’n 2 weken hoef ik ’s ochtends ook geen oordopjes meer in te steken (op 1 dag na toen ze kruispunt open drilden)
 - Mogelijk door de rust die nu vrij komt dat ik meer open sta om prikkels op te nemen van buitenaf, er is alleszins een samenhang. Ik voel me ook veel minder geirriteerd of gefrustreerd. De voornaamste factoren hiervan waren auditieve overprikkeling + contact met mama en Myra, maar die zaken lopen nu oké. (Laatste omdat ik hun beweegredenen beter begrijp)
 - Door die droom vannacht kijk ik nog meer tegenop naar afspraak bij tandarts op 25/04, ondanks dat het nog zo ver weg is. Ik wil dan mijn dagen goed vullen om te kunnen zeggen dat ik gegroeid ben tegen dan en veel gedaan heb, maar als ik altijd zo weinig energie heb als vandaag, zal dat niet lukken 
- Ik had het idee spulletjes te kopen in Wibra maar ik heb te veel spierpijn in bovenkuiten van het kuisen gisteren dus kan niet normaal stappen + koud buiten.
 - Vanaf vandaag is Flor ook elke avond weg tot maandagavond (in weekend van zaterdag 16u tot maandag 18u). Ik moet maar 2x echt alleen slapen. Ik denk dat ik me wel kan bezighouden die avonden. 
- Ik heb wel angst dat Flor een ongeluk heeft met de bus waarmee ie naar Utrecht gaat, ik vertrouw dit minder dan de trein + hij ligt mogelijk met 2 meisjes van VSK in 1 slaapzaal. Ik weet dat hij te vertrouwen is maar ik blijf angstig voor een kant van hem die hij voor mij verborgen houdt, die veel losbandiger en extraverter is. 
Het is dus niet meer zozeer verlatingsangst maar dat hij doet alsof en me daarin bedriegt.
 - Ik kom nu nog amper in negatieve spiraal terecht, mijn symptomen zijn eerder oppervlakkig.
 De enige keren dat ik me nog een mislukkeling voel is wanneer een comic van mij niet de gewenste respons krijgt. 
- Laatste dagen voel ik ook minder druk om productief te zijn in vergelijking met de buitenwereld, maar toch mis ik dat ene dat ik als levensdoel kan stellen en heb ik schrik dat heel mijn leven zal zijn zoals nu: opstaan, huishoudelijke taken doen en dan de rest van de dag zien door te komen op een zo nuttig mogelijke manier. Ik voel niet meer de nood om me te bewijzen aan anderen (misschien omdat ik weer foto’s post op Instagram en goeie reacties krijg), maar wel aan mezelf. Ik voel veel potentieel in mezelf maar niet de nood om er iets mee te doen (omdat mijn zelfwaarde er te veel aan vast hangt, vooral bij comics? > ik ben wat ik doe?)
 - Ik voel me relatief goed, ik heb goeie dagen, maar ik ben me er van bewust dat ik diep vanbinnen met veel angsten en ongewone issues zit waar ik me soms door laat leiden en dat mijn zicht op de wereld toch een bepaalde draai geeft. 
- Ik geloof dat ik mijn angsten wel steeds beter kan benoemen en linken met de mogelijke oorzaak. 
- Ik heb niet veel zelfvertrouwen, maar ook geen zelfhaat in tegenstelling tot een jaar of 2 geleden. Ik kan niet oprecht zeggen dat ik geloof in mezelf. Ik geloof niet dat ik alles aan kan.


[destructiveself]

Het is zo belangrijk, zeker in het hele zelfbewustzijnsproces dat je niet alleen uw focus legt op de negatieve aspecten. Dan kom je in een neerwaartse spiraal terecht. Focus op de positieve kleine dingen, probeer positief in het leven te staan. Ook al vallen alle negatieve zaken zo hard op. Want ik geef het u maar mee, anders verlies je uzelf erdoor

[autistindezorg]

Niet bellen aub

Echt, wat is het met mensen dat als je ze een berichtje of mailtje stuurt, ze je gaan bellen?! Ik heb echt enorm grote stappen vooruit gemaakt wat betreft bellen (deels natuurlijk nodig als je in de zorg werkt), maar dat betekent niet dat ik gebeld wil worden naar aanleiding van een mailtje!

In dit geval zat ik gisteren qua spanning weer helemaal er doorheen. Liep de pan uit. Alle spieren pijn, huilen, niet meer weten waar ik terecht kan. (Even tussendoor: respect, props en mega veel bedankjes voor mijn docent bij wie ik dus terecht kon.) Aanleiding? 

Nou, afgelopen maandag heb ik meegedaan met de Skills Heroes MBO vakwedstrijd, in mijn geval voor Verzorgende IG. Daar was ook alle spanning van afgelopen weekend van. Niet weten wat je kan verwachten helpt niet als je autist bent en graag gewoon goed voorbereid bent. Maar okee, het ging okee, wel het idee dat ik 101 dingen per casus vergat, maar ik deed het niet slecht. 

Toen natuurlijk wachten, want ik was maandag en dit waren een soort halve finales (kwalificaties), en dinsdag en woensdag zouden er ook nog halve finales zijn. Dit om te bepalen welke 8 deelnemers door zouden gaan naar de finale. Dus gisterochtend werd ik wakker. In elk geval individuele uitslag binnen. 48 van de 100 punten gehaald. Ergens in mijn hoofd was dat dus “ooooh okee, kan niet door zijn, maar goed.” Was ergens een opluchting, want man man man, het was stressvol hoor. 

2 uur later officieel bericht. Ondanks mijn 48 van de 100 punten ben ik een van de 8 mensen die door gaat naar de finale. Spannend! Opgewonden! En ook wel een ondertoon van stress en oplopende angst. Mag ik heel die stressvolle situatie nog een keer doorlopen. Maar op dat moment, tuurlijk, ik ga het doen. Ik ga nu proberen om op die eerste plaats te kopen. 

Maar de stress-angst combo liep wel steeds meer op. Het was meer AAAAAAAAAH in plaats YAAAAAAAAY. En toen kwam HET mailtje. Het mailtje dat even tussen neus en lippen door informeerde dat ik 17 februari verwacht werd op teambuilding. Hier was eerst niets over gezegd. Etentje in maart wist ik wil, daar had ik me op ingesteld, maar niet teambuilding. En overnachting in hotel tijdens finales. Ik slaap al slecht bij hotels, zeker als mijn vrouw er niet bij is. Ik wil niet. Paniek begon toe te slaan.

Nog netjes een mail terug weten te sturen dat ik 17 februari al werk (en ik zit in de zorg, beste mensen, ik werk, ik ben geen stagiaire, ze rekenen op mij) en eigenlijk niet zie zitten om meer prikkels te krijgen. Ook de vraag, aangezien de finale lokatie op half uur rijden van mijn huis verwijderd is of ik niet gewoon thuis kan slapen.

Tegen die tijd dat ik op versturen klik, staat mijn hele lichaam stijf van de spanning en is mijn bel-comfort-zone gekrompen van “ik kan wel even een lastig telefoontje plegen voor werk” naar “pls don’t call pls don’t call ik kan geen telefoon hebben op dit moment”. En driemaal raden: de coordinator belt. Kan niet opnemen, stresslevels schieten alleen maar hoger. Dan belt werk. Stresslevels schieten nog hoger. Coordinator WAAR IK HET MAILTJE NAAR GESTUURD HEB belt opnieuw. Stresslevels zijn nu op zo’n kritiek punt dat ik niets meer kan.

Echt, serieus. Als autist zijnde, mijn verzoek aan iedereen: als iemand je een mailtje stuurt, zeker een maitlje waarin ze aangeven problemen te hebben, GA DAN EERST IN ELK GEVAL EEN MAIL TERUG STUREN! Hoe lastig is dat? Stuur desnoods een mailtje terug met “okee, ik zie je problemen, ik wil graag met je bellen, vindt je dat goed?” Ga NOOIT zomaar bellen.

Mijn docent, daarentegen? Nogmaals, ik ben haar zo dankbaar. Want ik wist niet meer waar ik terecht moest, ik zat echt in een mega negatieve stress spiraal en ik kon er zelf niet meer uitkomen. Dus hoe belast ik me ook voelde, dit wel tegen haar geappt, gezegd dat bellen even niet gaat. Zij komt met een paar praktische oplossingen, waaronder “we kunnen ook samen een wandeling maken”. (Lang leve docenten die in de buurt wonen. <3 )

Dat gedaan. Ze heeft met mij gepraat. Ze heeft alles in stukjes opgedeeld. Het grote probleem kleiner gemaakt en delen op zich genomen. Zonder haar was ik ongetwijfeld een hoopje ellende geweest tegen het einde van de dag en had ik me misschien teruggetrokken van de finales. Dankzij haar heb ik weer handsvaten, ben ik rustiger geworden, en kan ik ook weer uitkijken naar meedoen met de finales en wie weet wel eerste worden. 

Evelien, je zal dit misschien nooit lezen (want ik loop er niet mee te koop en het is vooral mijn plek om mijn problemen te uiten), maar echt... Ik ben je heel HEEL dankbaar. <3 

[petervdrijt]

De namaak stadsderby Feyenoord – Excelsior.

Ik zeg met opzet namaak want de enige echte stadsderby is die tegen Sparta.

Dit zou dan de wedstrijd moeten worden waarin Feyenoord heel veel recht kon zetten. Maar vanaf minuut 1 werd het een zeer matige, om niet te zeggen slechte wedstrijd. En ja ik weet het, de drie punten zijn het belangrijkste. Zo kan ik nog wel wat dooddoeners uit de kast halen hoor, zoals het gras is groen, de bal is rond en we beginnen met 11 tegen 11. Maar wat is dit slecht en Excelsior? Ik denk kandidaat nummer 1 om te degraderen. Eén schot op doel, gelukkig voor Feyenoord tegen de paal maar verder??? Niets helemaal niets waar gevaar uit voort kwam.

Het tempo van deze wedstrijd was een tempo op het niveau van een bejaard elftal, traag traag en nog trager. En in plaats van druk op de bal gaat men dan langzaam opbouwen vanuit achter, eigenlijk nog met de rem erop bang als men is om de bal te verspelen, en in de breedte.Ik hoor u zeggen, was er dan niets goed? Nou heel weinig hoor.

Laten we eens beginnen aan de basis, de staf.

Hebt u gezien welke gelaten indruk de trainer maakt in de dug-out. Het lijkt erop dat hij het wel gezien heeft.

De verdediging: ja daar staat Bijlow in het doel en die maakt een rustige indruk maar de mensen daarvoor? Ik word er niet blij van. Nieuwkoop is geen verdediger en van Beek? Er straalt totaal geen vertrouwen uit. Malacia loopt zich blind en van der Heijden heeft zo zijn momenten.

Middenveld dan. Is dat er wel dan? Neem Vilhena, hij loopt veel te veel met de bal en maakt vaak overtredingen die voortkomen uit onkunde, Clasie ja die speelde aardig en had twee heel mooie passes in de eerste helft maar hij komt nog veel ritme tekort. Jens Toornstra dan als aanjager op de 10 positie, die heeft een doelpunt nodig. Nu is die compleet uit vorm en raakt bijna geen bal meer goed. Het werd pas wat toe Ayoub erin kwam.

Komen we bij de voorhoede, nou ja voorhoede. Op links staat Larsson en die kan je beter in de sauna zetten want daar komt hij misschien tot zijn recht, alhoewel volgende week kan hij  spelen in zijn favoriete stadion in Heerenveen dus laat hem nog een weekje staan. Goed hij heeft een assist aan van Persie gegeven maar hij had dat natuurlijk nog een keer moeten doen in plaats van wachten tot de bal verloren is. Andere kant dan Berghuis. Hij heeft een aantal mooie ballen neergelegd op de hoofden van spelers maar verder moet en kan hij veel beter. Begin eens met je schouders te rechten als het niet loopt kerel. Staat in het midden iemand die daar eigenlijk helemaal niet thuis hoort, van Persie. Dat is geen echte spits maar meer een speler die daar omheen gaat. Maar die mist kansen zeg, ongelooflijk. Goed hij toont inzet en laten we het daar maar bij laten.

Was er dan niets positiefs te melden over deze wedstrijd? Ja hoor de heel mooie actie met de knuffels geeft toch wel aan dat er nog gevoel zit in de voetbalwereld en haar aanhang.

Ten slotte het legioen? Was dat vandaag ook aanwezig dan? Dat maakte vandaag net zo’n gelaten indruk als de spelers en trainer. Wat is er nodig om deze negatieve spiraal te doorbreken?

Met leuk attractief voetbal proberen te winnen niets meer en niets minder, maar dat zit er op dit moment niet in. Het is al veel vaker gezegd Feyenoord supporter ben je niet voor je plezier maar er wordt nu wel een heel grote aanslag gepleegd op het incasseringsvermogen van het hondstrouwe legioen, waar ik mijzelf ook onder schaar hoor. Ik zeg het elke keer weer en nu dus ook: volgende keer beter.

[anoniemus]

Mensen die zelf een triggerend, negatief mental health 'recovery' social media account hebben die gaan klagen over andere triggerende negatieve recovery accounts die maar blijven hangen in hun negatieve spiraal. Haha.