#takbuhan

[silentsanctummanga]

Madman daw pero hindi naman kamukha ni Martin Nievera! #WhatsUpWithThat #Drakuline #SilentSanctumManga #SSMSierra #DarkChapel #ChapelDark #Komiks #IndieKomiks #PinoyKomiks #MartinNievera #MartyrNyebera #Wish1075 #MartinLateAtNight #Madman #MadmanAdventures #MikeAllred #DarkHorseComics #Takbuhan #Habulan #TouchTaya https://www.instagram.com/p/CpvqxXXP_Ww/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[jillaxkalangg]

ily my babyy aka my best boy from japan hahahahaha

[jillianwarts]

what if i-cash advance ko yung credit limit ko tapos ipangbili ko ng sasakyan? tapos takbuhan ko na yung card ko? HAHAHAHAHAHAHAH tangina mga discussion naming magkakaibigan sa buhay na ito. pawang panlalamang lamang. 🤣

[macaronisoup]

thank you lord for guiding me everytime na nag bbreakdown ako. ikaw naging takbuhan ko palagi. i will forever worship you.

[gam3bo1]

ㅤ       ◟⟡   ㅤׅㅤㅤhow   was   it   so   painfully   ironic—to   be   in   love   with   your   bestest   friend?   how   could   it   hurt   this   much,   watching   the   person   you   love   break   their   heart   over   the   same   person   again   and   again,   only   to   come   running   back   to   you,   seeking   comfort?   beau   had   been   patient,   always   playing   the   part   of   the   good,   understanding   friend.   he   was   the   one   tj   could   lean   on,   the   one   who   picked   up   the   pieces   every   time   things   fell   apart.   but   he   could   only   take   so   much.   he   was   only   human.   beau   yanks   his   hand   out   of   tj’s   grip,   spinning   around   to   face   him,   his   eyes   burning   red   with   unshed   tears   and   anger.   "oo,   kaibigan   mo   ako!   kaibigan   mo   lang   ako—that's   all   i   ever   was   to   you,   tj!   your   best   friend!"   his   voice   rang   out,   embarrassingly   loud,   echoing   through   the   walls   for   the   neighbours   to   hear.   "takbuhan   mo   kapag   may   problema   ka,  tagasunod,  tagabigay   ng  advice,   taga-enroll,   tagagawa   ng   assignment!  tagapagpatawa   sa'yo   kapag   nalulungkot   ka,   tagatanggap   ng   kahit   na   ano!   and   i'm   so   stupid   to   make   the   biggest   mistake   of   falling   in   love   with   my   best   friend!   dahil   kahit   kailan,   hindi   mo   naman   ako   makikita,   eh!   dahil   kahit   kailan,   hindi   mo   ako   kayang   mahalin   na   higit   pa   sa   isang   kaibigan!"

@oatsmilkies

[zeiroarkn-o]

Mas masakit nga bang maiwanan o mang-iwan?

Parehong masakit. Walang mas lamang. Parehong masakit, magkaibang sakit ang dala-dala. Parehong masakit sa paraang ang sakit na dala-dala ng mga ito’y lubhang nakapanlulumo, nakadudurog ng puso, ang sakit na dulot nito’y tatagos—hindi lamang sa puso—kung hindi hanggang kaluluwa, ito’y mag-iiwan ng malaking sugat sa iyong puso—na kahit ito’y gumaling, mag-iiwan naman ito ng isang malaking peklat—tanda ng malaking pinsalang idinulot ng sakit na ito.

Parehong masakit ang maiwanan at mang-iwan. Ang maiwanan ng iyong minamahal o kung sino mang iyong pinahahalagahan ay lubhang masakit. Dumadating sa puntong kukuwestiyunin mo ang ’yong sarili kung bakit niya naisipang mang-iwan, iyong kukuwestiyunin kung ikaw ba ay nagkulang, iyong kukuwestiyunin kung ikaw ba ay may nagawang mali. Dumadating din sa puntong sa sobrang sakit—nalilimutan mo na ang sarili mo. Dahil sa sobrang sakit, mas pagtutuonan mo ng pansin ang sakit at hindi mo na mapapansin ang kalagayan ng iyong sarili, iyo na lang napababayaan at hindi man lang ito napapansin dahil nakatutok ang iyong atensiyon na sakit na nadarama mo.

Masakit ding mang-iwan, tama ba? Kahit na hindi mo gustong gawin, kung iyon ang nararapat—gagawin mo pa rin. Kung para iyon sa kanilang ikabubuti, iyong gagawin. At maari ring para rin sa iyong ikabubuti—sa ikatatahimik mo, sa ikagagaan mo, sa ikasasaya mo. Mahirap mang-iwan, totoo ’yon. Mahirap iwanan ang taong nakasanayan mo na ang presensiya. Mahirap iwanan ang taong sinanay mo na sa iyong presensiya. Mahirap iwanan ang taong nakasanayan mo ng takbuhan sa tuwing may kuwento o namomroblema. Mahirap iwanan ang taong nakasanayan mo na ring tinatakbuhan ka sa tuwing may pinagdaraanan siya. Mahirap man pero kung sa ikabubuti naman, iyon ang nararapat.

Parehong masakit ang maiwanan at mang-iwan. Parehong masakit. At pareho nang nag-iwan ng sakit sa puso kong puno ng sugat dahil sa mga natamong mga sugat ng ako’y iwanan at nang-iwan.

Mas masakit nga bang maiwanan o mang-iwan? || @zeiroarkn-o

[reynanghugot]

nag message yung bestfriend ko since elementary sharing his small wins. naalala ko yung hardwork niya ever since, siya yung literal na no permanent address, mama niya lang naka support sa kanya, lahat ng trabaho pinapasok niya kasi gusto niya makapag provide sa mama and papa niya kahit di siya graduate. naalala ko pa nung nasa concentrix pa ko nag wowork, siya takbuhan ko pag gutom ako at nagtitipid ako kasi may silugan siya sa bangketa. deserve na deserve niya to!! omg!! i will share more deets pag okay na lalo na yung mahihilig mag punta sa La Union.

[andrrns]

"Kailan ba naging requirement sa buhay ang maging matalino? Ang maging madiskarte? Kailan naisip ng tao na kailangan niyang mangarap sa pag-asang makaalis sa sitwasyong hindi naman niya pinili, pero kailangan niyang harapin—tanggapin.

Kailan naging kumplikado ang buhay na kailangan pa nating maligaw at manalig na lahat ng kung ano mang pagsubok na kinakaharap natin ay may dahilan, na pagtapos ng unos, may mapayapang tahanan ang naghihintay upang pahalagahan kung ano man ang naging kalabasan ng pakikibaka at pakikisuong natin sa kapalarang hindi man lang tayo binibigyan ng pagkakataong huminga. Dahil kasabay ng paghiga ay mga munting pag-aalala na baka maiwanan na tayo sa bilis ng takbo ng kung ano mang hinahabol natin.

At sa paglipas ng panahon, sa gitna ng takbuhan, makikilala mo pa ba ang sarili mo? Naabutan mo ba ang matagal mo nang gustong angkinin? O katulad rin kitang umiiyak sa kawalan, tinatanong sa buwan kung lahat ba 'to may patutunguhan. Umaasang may kasagutan sa walang-hanggang katanungan. Dito na lang ba nagtatapos ang buhay? Sa palagiang paghahanap kung lahat ba 'to may saysay?"

Siguro lahat tayo nakikibaka hindi dahil kailangan, nakikibaka baka lang may mahanap na kasagutan

[chereserene]

I just found out that someone needs my help (guidance) kaso ayaw lang daw niya dumagdag sa mga akin kasi I told him before na last kwentuhan namin na madaming ganap sa school.

Then, I realized na this is my job talaga to help people or students in small ways masaya ako dito and it makes my heart happy.

Gaya nung dati sa bestfriend ko, he always talks about how shit his life, ako yung takbuhan niya sa mga rants niya, sa mga hindi magagandang nangyayari sa kanya. Then, nung sinabi ko sa kanya one time na nauunfairan ako kasi kapag magkikwento siya ng di magaganda about sa life niya sa akin siya tumatakbo and kapag good or masaya siya sa ibang friends niya.

I told him na bakit sa akin hindi siya nagkikwento sa akin ng masasayang nangyayari sa kanya.

He told me na ako daw kasi yung magpagkakatiwalaan niya sa mga di magagandang bagay.

But that time I was so selfish na rin kasi I have my own issues to deal with and siya yung palagi kong nauuna.

When I told him about it nagsstart na lumayo siya sa akin.

Now, we barely talk.

[shandeyl]

PATULOY….

Akala ko noon nung naghiwalay kami nung ex boyfriend ko nasabi ko sa sarili ko wala na talagang taong kaya mahalin ako ng totoo, halos araw araw akong umiiyak tinatanonh ko yung sarili ko na bakit anong kulang sakin? Sumobra ba ako? Hindi ko alam as in sobrang grabe yung pain na nararamdaman ko. Lalo ang dami kong dala dala na ako lang ang nakaka alam at kahit anong gawin ko wala ng mag babago sa nararamdmaan ko 🥺

Pero hindi ko akalain makikilala kita. Sa una pinigilan ko sarili ko kasi alam ko na magiging mahirap sa part ko lalo sa dami kong insecurities sa sarili ko na alam ko na mahihirapan lang yung taong mamahalin (Ikaw) Tsaka may nauna kasi sakin nun pero habang natagal na nag uusap tayong dalawa at nakikilala kita ng husto sobrang nahuhulog ako sayo na sinabe ko sa sarili ko may mga similarities kaming dalawa sa traumas and shits sa relationship. So nasabi ko sa sarili ko na ay ipupursue ko itong taong to hindi dahil sa gwapo sya or anything. Dahil gusto ko iparamdam sayo yung pag mamahal na deserve mo dahil karapatdapat mong maramdaman yung ganung bagay sa buhay mo. At dahil sa pag pasok mo at sa pag pili mo sakin madami kang isasakripisyo sa sarili mo at sobra akong natatakot para dun at sobrang nahihiya ako sayo kasi despite sa taong kayang ibigay sayo lahat ng bagay which is yung manliligaw mo na isa na alam ko na napaka layo ko sakanya halos wala nga ako sa kalingkingan nya eh. Pero sa dulo ako parin yung pinili mong makasama.

@akocomyk (Jomyk),

Maraming maraming salamat sa pag mamahal at pag pili sakin araw araw. Alam ko hindi matutumbasan ng salamat yung mga sinakripisyo mo para lang sakin. Sobrang grateful ako na meron akong ikaw ngayon at alam ko lang gawin ay pangalagaan ka ng husto at sa abot ng makakaya ko. Alam ko nag uumpisa palang tayong dalawa pero gagawin ko yung mga bagay na mag papasaya sayo, kakayanin ko sa abot ng makakaya ko yung mga bagay na mag papasaya sayo. Dahil deserve mo yung pag mamahal na akala mo dati hindi kayang gawin sayo. At gusto ko lang humingi ng tawad sa lahat ng insecurities ko sa sarili ko at sa mga short comings ko, lalo na sa mga pagkukulang ko na hindi ko maibibgay sayo na kayang ibigay ng ibang tao para sayo. Sa ngayon sana tanggapin mo muna itong pag mamahal ko sayo at sana maging sapat yun mapasaya ka pero kung dumating na ako sa panahon na kahit papaano kaya ko na at successful na ako mas gagawin ko yung best ko para iparamdam pa sayo kung gaano ka kaimportante at kamahal mahal. At lagi mong tatandaan andito lang ako sayo hindi mo ko kaawaya or kahit ano. Ako yung boyfriend/bestfriend mo na pwede mo takbuhan at iyakan sa mga panahong down na down ka. Hayaan mo tulungan kang masaayos lahat ng bagay at mag punas sa lahat ng mga luhang papatak sa mga mata mo. PATULOY kitang mamahalin sa araw araw na kasama kita sa buhay ko. At PATULOY din kitang pipiliin kahit hindi muna ako piliin, ay huli PATULOY akong andito sa buhay mo kahit anong mangyari, susuportahan ka sa lahat ng bagay na nahihirapan kang pag desisyunan. At huli maraming maraming salamat sa pag tanggap mo sakin sa kung ano ako at sa pag paparamadam sakin ng mga bagay na hindi ko mararansn sa mundo. Pero ikaw pinaramdam mo sakin lahat na kamahal mahal ako at dapat ingatan ako.

I LOVE YOU SO MUCH LOVE 🤍❤️😇

[kodigonikreshu]

314 | ISANG MATA SA ISANG LIBONG PANGAMBA

Alas dos pa lamang ay mulat na ang mga mata kong malabo. Tumingin ako sa aking katabi, "Maaga pa, mamaya na" ang tangi kong naisip nang makita kong yapos nito ang kaniyang kasintahan. Napatawa na lamang ako nang maalalang kay tagal kong hinintay na dumating ang araw na ito, kinailangan pa naming sumabak sa ilang aktibidad at iraos ang aming pagsusulit. Ipinikit ang aking mga mata, na hindi rin nag-tagal sapagkat nagising ako sa ingay ng mga kubyertos, "Late na pala" bulong ko sa aking isip. Pinilit kong ibangon ang aking sarili upang dumeretsyo sa banyo, ginising ko ang aking kaluluwa nang maramdaman ko ang malamig na tubig na bumabalot sa aking katawan. Mabilis at malinis kong isinuot ang bagong plantya kong uniporme, tiniyak kong baunin ang sweater na aking magiging kaantabay sa lamig ng sasakyan naming bus. Nang makarating sa eskwelahan, nakita ko ang mga puyat at antok pang itsura ng aking mga kabata, sa kabila nito, nangingibabaw pa rin at ingay sa kanila, sa bawat boses ay maririnig mo ang kwento mula sa gabi bago ang araw na iyon, na ayon sa tala nila, ay pinalubutan ng eksaytment at sari-saring pangyayari.

Tahimik ang byahe at ang bawat isa ay nasa isang mahimbing na tulog, tila ba ihinahanda ang sarili sa lakbay na aming tatalakayin sa araw na itinakda. Nasilaw ako sa maliwanag at napakagandang tanawin ng unang destinasyon, naroon ang simbahang kasalukuyang naglalahad ng misa. Maraming balakid ang pag tahak namin sa daan, marami rin kaming pinuntahan kagaya ng; munumento ni rizal, museyo ng koleksyon, at ang hindi kapani-paniwalang pabrika ng tinapay, na ang gumagawa ay ang mga awtomating makina. Ngunit ang hinihintay ng lahat, ang huling destinasyon sa ika-apatnapu't araw ng marso, ang Enchanted Kingdom sa Laguna. Dito, puno ng hiyawan at kasiyahan, mula sa rides at ilan pang maaring aktibidad, hanggang sa mga nagsasarapang pagkain nito. Bago ang lahat, una akong dumayo sa food court, upang libangin ang akin tiyan sa matagal na byaheng nakakagutom ng sikmura. Ang malinis kong uniporme at sweater ay madumihan mula sa sauce ng burger na aking binili, kasabay din nito ang ice cream na aking nabili sa Dairy Queen, natapon pa ito sa dulo ng aking sapatos. Ngunit 'di ko mapigilang tumawa sapagkat ito ay dahilan ng aking pagmamadali, upang subukan ang mga "nakakatakot" na rides ng lugar na ito.

Alas singko nang hapon, marami na akong nasakyan, at ang bawat isa dito, ay kaabibat ang aking mga kaibigan. Ngunit, aking itatala ang tatlo sa hindi ko malilimutang ekspiryens. Huli ko mang sinubok ang Alcatraz, ay masasabi kong kaunahan ito sa aking itatala hindi lamang sa'yo, kundi pati na rin sa mga taong magtatanong kung naranasan ko na ba ang bagsik ng lugar na ito. Kasama ang ilang guro at ang mga minimahal kong kabata, nag simula ang kaba namin sa pag bili ng tikets, "Oh kay dami namin, malaki siguro ang sahod ng mga mananakot na ito" nakatutuwang salita sa isip ko. Nang pumasok kami, nababalot ang lugar ng usok, madilim dito, ngunit hindi iyon nagging dahilan upang mawalay kami sa isa't-isa. Base sa bilis ng paglalakad ng tatlong guro sa aking harapan, ay mukhang nagagalak na silang matapos ito at makalabas. Sa mga pagkakataon iyon, may mga naganap na takbuhan, tulakan, sigawan, at takutan, naipit pa nga ako sa isang sulok dahil sa gulat ng mga nauuna sa akin, ngunit sa kabila ng lahat na ito, nagkaroon ako ng 'di malilimutang halakhakan kaakibat ang mga taong hindi ko inaakalang makakasama ko.

Habang ako ay nasa pila ng Vikings, ang aking puso ay nagugulumihanan sa kaba. Ngunit sa sandaling ito ay hindi ko napigilang hindi magtungo sa aming patutunguhan. Sa aking pag-upo dito, ang kaba ay unti-unting napalitan ng kasiyahan. Sa isang arko, pumatak ang kalembang at dumaus-os ang aking katawan nang mag simulang umandar ang makinang kay kalawang. Karamiha'y kinabahan, nagsimulang sumigaw at kumapit sa bisig ng mga taong hindi pamilyar sa sinasakyan. Ako'y nasa dulo ng barko, at sa bawat pag-hagis nito sa ere, tila bumabalik ako sa aking kabataan. Ang bawat sigaw at hiyaw ay nagpaparamdam ng kasiyahan at ligaya. Hindi maikakailang nagkaroon ako ng hindi malilimutang ala-ala, lalo na't ang karanasang ito ay tumatak sa'kin nang kasama ang aking mga minamahal na kaibigan at guro.

Hindi nagtagal, sinubukan din namin ang Drop Tower, ang kaba sa aking sistema ay hindi mawari. Tila lumilipad ang aking puso, sa pagpatak ng bawat segundo ay para bang bumibilis ang pag-akyat nito sa pinaka taas. Nang makarating kami sa tuktok, aking nakita ang kay gandang tanawin. Ang araw na kay pula, ay umaaktong dilim sa pag-bulag nito sa akin. Kinuha ko ang huling hininga bago pag handaan ang pag-patak nito, nadama ko ang lamig ng aking mga kamay at ng nanginginig kong mga paa. Ang aking puso ay nanlalamig sa takot nang biglang bumagsak ito, pinakawalan ko ang sigaw na matagal ko nang tinatago mula sa linya, hanggang sa pag upo ko sa aking kinalagyan. Sa muli kong pag tapak sa maduming sahig, at sa pg alis ko sa aming sinasakyan, ang kaba ay naglaho na, at ang kaisipang ako'y lumilipad sa mga segundong iyon ay nananatili sa aking puso hanggang sa pagkakataong ito.

Kung inyong tutuklasin, maaring makita ninyo ang ilang letrato na mukhang pitik mula sa digital na kamera. Ito, ay ang mga bakas na naroroon ako, na kabilang din ako sa mga nag hintay upang humantong kami sa huling destinasyon ng edukasyonal na paglalakbay, at higit sa lahat, na ako ang kanilang pang-samantalang retratista sa mga momentong sila ay nakangiti. Sa mga letratong iyon, nabubuhay kong muli ang mga ala-alang tatatag hindi lamang sa kanila at sa'king isip, kundi pati na rin sa iyo, na aking mambabasa. Pinag sisisihan kong hindi ako nahagip sa mga letratong nakakagalak na balikan, upang mahinuha ang panahon, oras, at pangyayari sa mga sandaling iyon. Ngunit, hindi ko kailanmang ikakaila na ipinagmamalaki ko ang aking sarili sa pagkuha ng ilang letratong tiyak na nakapag pasaya sa mga grupo at tao na aking pinitikan.

Alas otso na, lumipas na ang oras mula nang ang araw ay mamahinga, sumapit ang gabing napupuno ng malamig na simoy ng hangin. Narinig ko ang mga tawang nanggagaling sa aking mga kaklase habang naglalakad kami palabas; kwento mula sa mga unang rides na kanilang sinakyan at kung paano sila nagkaron ng tila masaya sabay ang nakakatakot na eskpiryens na mga sandali sa katirikan ng araw. Sa huli kong pag sulyap sa lugar na iyon, naalala ko ang hindi lamang kami nag-saya, bumalik din sa aking sistema ang pagod, init, at inip na niranas ko sa paglalakad, pag-hahanap sa aking mga kaibigan at kaklase, pati na rin ang paghihintay sa linya ng bawat rides sinakyan namin, na para bang walang katapusan ang haba. Ngunit sa kabila ng lahat ng nito, ang aking puso ay napuno ng kasiyahan at pasasalamat, nagbukas para sa akin ang pinto patungo sa isang kakaibang karanasan,at ang karanasang iyon ay hindi lamang simpleng paglibot sa isang pook libangan, kundi isang paglalakbay sa mga ala-alang mabaon man sa nakaraan, ay hinding hindi malilimutan ng aking isipan.

 

Aking mga kabata, at ikaw, na patuloy ang pag-basa sa sanaysay ng aking lakbay, nais kong malaman mo na babalik at babalikan ko ito. Kahit ilang beses pa, sa iba’t ibang oras, pahanon, o sa susunod na habang buhay, hihilingin ko na muling maranasan ang pinaka unang pagkakataon na tumapak ako sa lugar na iyon. Ito ay isa pa lamang, isang mata pa lamang na nagtatala ng kuwento tungkol sa mga pangyayari na sila naman ang nakaranas. Maaaring sa kanilang sanaysay, iba naman, iba namang pangyayari at emosyon ang naisulat sa takdang ito. Ngunit hanggang dito na lamang tayo, dito na magtatapos ang tala ng aking mga munting pangamba at karanasan.

 

Ako muli, ang inyong pang-samantalang retratista.

[jillaxkalangg]

went out today to check if may available phone unit na gusto ko sa mall pero wala daw, so nagkape na lang ako sa dunkin. istg comfort place ko ang dunkin hahaha it reminds me of college days, iced coffee ng dd takbuhan ko. also, ang ganda talaga ng caballero tree! medyo ubos na lang dahon nung nakita ko kanina pero ganda talaga sa mata ng orange lately.

ngayon na lang ulit ako nakalabas at nakipag interact sa tao. wala lang, happy lang ako.

[karagatantalabuwan]

Bilib ako sa’yo. Sa kabila ng mga bagay na naranasan at pinagdaraanan mo, nagagawa mo pa rin ang maglakad at mag-patuloy dito sa mundo. Kahit na kabi-kabilang unos ang harapin, nagagawa mo pa ring sumabay sa kumpas ng hangin. Hindi naging hadlang sa’yo ang bigat ng ‘yong bagahe o ang layo ng b’yahe. Kaya mong harapin ang daloy ng unang araw ng linggo. Dala mo ang pag-asa hanggang sa araw ng Sabado. Hindi ka nagda-dalawang isip na hamakin ang araw-araw – umuusad kahit na minsan ang umaga’y mapanglaw. Sumasabay sa agos ng buhay, kahit saan ka man nito matangay. Bilib ako sa’yo, mahal. Dahil kahit hindi na minsan patas sa’yo ang mundo, hindi ka pa rin sumusuko. Hawak mo sa’yong mga kamay ang apoy ng paniniwala. Nakatutok sa langit ang ‘yong mga mata – hindi nakalilimot na i-apak ang mga paa sa lupa. At sa kabila ng ‘yong paglaban, ituring mo akong tahanan. Tahanang uuwian sa tuwing kailangan mo ng pahinga – sandalan at takbuhan sa tuwing gusto mong maging mahina. Itatago ka sa likod ng mga yakap at pagkalinga. Alalahanin mo na kahit nasanay ka sa pag-iisa – hindi ka na mag-iisa.

[georgierre]

pardon the bad screen record, i couldn't download it for some reason, but here's bia talking abt being able to speak in tagalog!

transcript/translation:

bianca: uhm hindi naman po talaga, kasi lumaki po ako sa laguna. my grandparents— nakatira po sila sa golden city sa santa rosa. dun din po ako lumaki. kaya sanay po talaga ako makipag-usap ng tag- tagalog. purong tagalog. i mean not to be frank, pero i would say laking kaya ko noong bata ako (small laugh). mahilig ako makipaglaro. uhm, patintero, chinese garter— sobrang aggressive ako nung bata ako eh. mga takbuhan, baril-barilan. kaya sanay talaga ako makipagconverse in tagalog. ayun nga lang, when i got into motorsport, medyo kailangan nang fuminesse. and also i moved to america and that's where i progressed as a driver. and i couldn't really be myself? in some ways i had to, you know, be presentable. i had to learn proper english— and you know, like, talking to sponsors or having meetings. and as i grew up, you know, i had to move to europe as well. i had to be very sociable so only, like, with my close friends i can be truly myself. but yeah!

bianca (english translation): uhm, not really, because i grew up in laguna. my grandparents— they lived in golden city in santa rosa. that's also where i grew up. so, i'm really used to talking to others in tag- tagalog. pure tagalog. not to be frank, but i was really capable when i was a kid (small laugh). i liked to play a lot. uhm, patintero (a game where you block a person from passing you), chinese garter (competitive jumprope where the garter goes higher and higher)— i was very aggressive as a kid eh. chasing, gun games. so i'm very used to conversing in tagalog. problem is, when i got into motorsport, i needed to finesse. and also i moved to america and that's where i progressed as a driver. and i couldn't really be myself? in some ways i had to, you know, be presentable. i had to learn proper english— and you know, like, talking to sponsors or having meetings. and as i grew up, you know, i had to move to europe as well. i had to be very sociable so only, like, with my close friends i can be truly myself. but yeah!

[akoismev2]

So yeah. 1 month nang sober. And, so far, wala nang nararamdamang withdrawal gaano. Planning na mag simula ng bagong daily routine. And, yeah. What a productive day.

Sobrang nakakatuwa na makita ang lola, tinatanaw yung magiging view niya every morning pag gising. Pader at gate ng kapit bahay ahahaha.

Lumabas din at nag family day dahil sunday din naman.

May iniisip ako na gawing isang hobby. Kaso, kinakapa ko pa katawan kung kakayanin. Siguro mga 1 month pa bago ko simulan. Aaannnd, nakakatuwaan ko na mag jogging jogging at takbo takbo every morning. Takbuhan ko na ba lahat? Ahahaha.

[jeonzzn]

cnabihan aku ni vergel na nagooverthink sila saking pagkatahimik sa personal, at kahit sa gc.

so ano nga ang nangyayare?

garne unang una ang akin pagiging honors like tangina nawala ang pagkatao ko simula ng nag card giving ng 1st sem kz nasampal ako ng kadismayaan na putangina ggraduate ako ng hnd honors e halos buong buhay ko honors ako, parang ?? ewan ko alam ko hindi required ang pagiging honors pero yon na lang kase ang titulong maganda meron ako. tamad, wlang alam sa bahay, masama ugali, di marunong makiramdam, okay ilahat mo na. everytime na maiisip ko, aanhin pa ung pag eeffort ulit kung hnd rin sasabitan sa huli. ngaun 2nd quarter card giving, nag expect talaaga ako putangina. uminom na ako ng kape sa madaling araw para gising buong gabi hanggang sa pagpasok na makapag aral lang. okay naman grades ko sa exam, somehow may mas nakakataas naman ako sa iba, pero sa lit ?? may mas mababa pa sakin na lexile pero pinag intervention, ako hindi kinontak, kaya akala ko ayos lahat walang bagsak. boom hnd honors, gago? gusto ko iredeem sarili ko ngayon second sem, alam w medyo imposible at hindi nga ako honors ng dalawang quarter, pero high hinors ang inaaim ko. nakakainis lang kasi nakikita ko sina mark, jae ann, wala din naman silang ganon na kaibigan sa room na nakakausap talaga pero nakakaya nila maging honors. kaya ganon parang nagbago mindset ko na sige okay try ko den, sinakripisyo ko mga paggala, hindi na ako masyado kumakausap sa kanila kase nagbago na talaga, feel ko distraction na lang talaga mga sa paligid ko at nagguilty ako sobra. alam ko na kaibigan ko sila na gusto ako tulungan, pero ung mga salita, pramis wala magagawa sakin un kung tanga pa rin ako kaya kelangan ko munang meron akong patunayan bago kausapin mga kaibigan ko. humingi man ako ng advice tapos baka wala din naman magbabago sakin, nag aksaya lang ng oras db.

Moving on (ihh), kanina magkakatabi sila na nagtatawanan, nafeel q lng n baka talaga sila yung dapat na magkakasama kasi bawat isa sa kanila may ibang circle na pede takbuhan, ako talaga wala. kahit mga kapep ko, nagguilty na ako magkwento na tungkol sakin feel ko parang napipilitan lang sila magreply sakin kase ang sama tlaga ng ugali ko sa kanila. at ang sama din ng ugali nila sakin kaya nagcclick talaga, may mga bagay na napapagtawanan namin ng mga kapep ko na pag tatalunan sa isang group. Tapos lagi pang ang taray ko sumagot sa kanila, if hindi, pinapakita q tlga na wala akong interest sa kanila, kasi wala naman talaga, ayoko na maging curious kasi ayoko na magselos na mas madami nasasabi ang isa sa isa, e magkakaibigan nga tayo bakit parang alam niyong tatlo ang nangyayari tapos ako ayon mukang saling pusa lang sa group at isa p if ever man na itry nila ako isali ako naman talaga ang may ayaw pramis kahit pilitin ako nawawalan na ako ng gana pero gusto ko pa rin sila kasama. aware naman ako na ako ung problema kaya as much as possible lumalayo na ako kase ayaw ko silang sisihin or mafeel nila na may mali silang ginagawa kaya ako nagkakaganto. ik napag usapan na yung issue na un dati pa kasi na open ko na rin naman, e para naman wlang nagbago ganun lang, kunting improve sa una, pero di ko na talaga kinaya kaya ako na ung kusang lumalayo. feel ko naooff na rin sila sa mga pinagsasabi or pinaggagagawa ko lalo na nung cnabi ni hanz na "wtf raissa ang off mo, nakakaoff ung cnabe mo" tpos ang full intention ko pa is to lighten up the mood kz he was nervous, kla ko fel nia mag isa xia sa ganon well kaya q cnabi edi call tau havang nag uusap kau para alam nia n kasama nia kmi e d pla un ganon kaya talaga ako dumistansya kase nafeel ko na ganon pala akong kaibigan at since gus2 ko tlg dumistansya dhil ng acads, didistansya na lang talaga ako para sa ikabubuti ng lahat. pero ang nagpapaiyak tlg skin now is ung pagiging honors ko pramis, apektado kase ako pati ung pamilya ko. nag apply ako sa top unis tpos nabawasan pa ung chance ng pagkapasa ko dahil nga hindi ako honors kaya RAAHHHH. BASTA, ang alam ko, nagsimula akong mawala sa sarili nung hindi ako naging honors 🔥

sana di na ako umiyak basta basta pag randomly kong naiisip ang anu man naisulat ko here 😭😭