#veroordeelde | Explore Tumblr Posts and Blogs

actuma · 2 years

Text

Hoofdverdachte 19 jaar celstraf voor afpersingspoging en betrokkenheid bij reeks aanslagen fruitbedrijf Hedel

De rechtbank veroordeelt 5 mannen voor een reeks aanslagen op woningen van (voormalige) medewerkers van een fruitbedrijf uit Hedel. Het gaat om de opdrachtgever (de hoofdverdachte), 1 tussenpersoon en 3 uitvoerders. De opdrachtgever krijgt met een gevangenisstraf van 19 jaar en 10 maanden de hoogste straf. De tussenpersoon krijgt een gevangenisstraf van 9 jaar. De uitvoerders krijgen een gevangenisstraf van 2 jaar en 6 jaar. De 3e uitvoerder krijgt 16 maanden jeugddetentie en de PIJ-maatregel (jeugd tbs) opgelegd. De rechtbank spreekt verder 3 verdachten vrij wegens gebrek aan bewijs. De gepleegde aanslagen zijn onderdeel van een landelijk bekende, grote afpersingszaak van een fruitbedrijf uit Hedel. Deze afpersingen begonnen in mei 2019 na de ontdekking van een grote hoeveelheid cocaïne in een lading fruit van het bedrijf. De rechtbank stelt in alle zaken voorop dat het gaat om een afpersingszaak van enorme omvang. De afgelopen jaren zijn tientallen volkomen onschuldige personen slachtoffer geworden van aanslagen op hun woningen. Alleen omdat zij op een personeelslijst staan van het fruitbedrijf. Deze lijst was ten onrechte in een strafdossier gevoegd. De aanslagen zijn niet alleen ontzettend gevaarlijk, maar zorgen bovendien voor gevoelens van onveiligheid en angst in de samenleving, in het bijzonder in de Bommelerwaard. In de uitspraken van vandaag staat de rol van de hoofdverdachte bij de afpersingspoging en aanslagen in 2020 en zijn rol en die van zijn handlangers bij de daarop volgende aanslagen in 2021 centraal. Juridische kwalificatie De rechtbank kwalificeert de strafbare feiten in deze zaken in veel gevallen anders dan het Openbaar Ministerie (OM) heeft gedaan. En de rechtbank acht voor een aantal verdachten minder feiten bewezen dan het OM. Dat leidt tot lagere straffen dan geëist door de officier van justitie, maar voor de door de rechtbank bewezenverklaarde en gekwalificeerde feiten krijgt de hoofdverdachte wel de maximale straf opgelegd. Het meest in het oog springend is dat het OM in alle gevallen voor het medeplegen van poging moord (of de uitlokking daarvan) is gegaan, terwijl de rechtbank tot andere kwalificaties komt, zoals poging doodslag en brandstichting, dan wel het teweegbrengen van een ontploffing, al dan niet met levensgevaar bij de aanslagen met mortierbommen en een brandstichting en zeer ernstige bedreigingen (met een misdrijf tegen het leven gericht) bij schietincidenten op donkere woningen. Er was volgens de rechtbank weliswaar sprake van een plan bij de verdachten, maar dit plan was gericht op het - op een gruwelijke wijze - afschrikken en niet op het doden van mensen. Een veroordeling voor poging tot moord zou dus te ver afliggen van wat er daadwerkelijk is gebeurd. Aanslagen in 2020 en 2021 Eerder dit jaar veroordeelde de rechtbank 7 mannen voor hun betrokkenheid bij de eerste reeks aanslagen (najaar 2020) op woningen gerelateerd aan het fruitbedrijf. Bij deze nachtelijke aanslagen vonden hevige ontploffingen met zware vuurwerkbommen plaats dichtbij de woningen waar de bewoners lagen te slapen. Ook wist de politie 2 aanslagen te verijdelen. Na de reeks aanslagen in 2020 vonden een jaar later opnieuw aanslagen plaats. Tussen 2 mei en 5 juni 2021 zijn 4 woningen beschoten en is bij 1 woning brand gesticht. Het ging daarbij om woningen in Hedel, Kerkdriel, Velddriel, Waardenburg en Tiel die gerelateerd zijn aan het fruitbedrijf. Bij één schietincident is de kogel dwars door de voordeur via een tussendeur in een van de bovenkastjes van de keuken beland. Ook deze aanslagen vonden plaats in de nachtelijke uren, waarbij de bewoners in de woningen aanwezig waren. Daarnaast bestond het plan om bij een andere woning een zware vuurwerkbom naar binnen te gooien. De opdrachtgever De rechtbank vindt bewezen dat de 37-jarige hoofdverdachte uit Naarden in mei/juni 2019 het fruitbedrijf heeft geprobeerd af te persen en dat hij de uitlokker is van in totaal 15 aanslagen op woonhuizen gerelateerd aan dat bedrijf. Daarnaast is hij de opdrachtgever van 1 potentieel dodelijke aanslag op een familielid van een bekende vlogger. Zonder deze hoofdverdachte zouden deze aanslagen niet hebben plaatsgevonden. Voor de tweede afperspoging (dreigende sms-berichten in het najaar van 2020) volgt vrijspraak wegens gebrek aan bewijs.De wet bepaalt dat bij een veroordeling voor meerdere misdrijven de hoogste straf met een derde kan worden verhoogd. Dat levert in dit geval een maximale gevangenisstraf van 20 jaar op. De rechtbank neemt die maximaal op te leggen gevangenisstraf als uitgangspunt. De man is recent echter veroordeeld tot 2 maanden gevangenisstraf. De wet bepaalt dat deze straf in mindering moet worden gebracht op het maximum. De rechtbank legt aan de man dus een gevangenisstraf op van 19 jaar en 10 maanden. De belangrijkste redenen voor deze – in dit geval – maximale straf zijn de hoeveelheid aanslagen en de ernst daarvan, de bepalende rol als opdrachtgever, de vergelding voor het leed dat de slachtoffers is aangedaan en het afgeven van een signaal dat terreur en intimidatie als verdienmodel niet worden geaccepteerd en uiterst hard worden bestraft. De tussenpersoon De rechtbank vindt bewezen dat een 22-jarige Amsterdammer samen met de hoofdverdachte 4 aanslagen (gepleegd in mei/juni 2021) vanuit de gevangenis heeft georganiseerd. Hij zocht in zijn rol als tussenpersoon naar uitvoerders en gaf aan hen gegevens en instructies door. Zonder deze 22-jarige man waren de uitvoerders niet overgegaan tot het plegen van de aanslagen. De man krijgt hiervoor een gevangenisstraf van 9 jaar. Voor de aanslag in Waardenburg wordt hij vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. 3 uitvoerders Een 18-jarige man uit Amsterdam was betrokken bij 5 aanslagen. In mei 2021 in Hedel, Kerkdriel, Velddriel en Waardenburg was hij de schutter en bij de aanslag in juni 2021 in Tiel gooide hij 2 flessen wasbenzine tegen de voordeur van een woning. De man was op het moment van het plegen van de aanslagen minderjarig. In zijn zaak staat de rechtbank voor het dilemma of het jeugdstrafrecht of het volwassenenstrafrecht moet worden toegepast. Deze keuze is bepalend voor de maximaal op te leggen gevangenisstraf. Volgens het rapport van de deskundigen pleiten meer omstandigheden voor toepassing van het volwassenenstrafrecht. Bij de afweging welk recht moet worden toegepast is voor de rechtbank uiteindelijk doorslaggevend dat de man zich binnen een maand schuldig heeft gemaakt aan het plegen van een reeks zeer ernstige feiten. Hij vervulde hierbij een leidende/sturende rol. Volgens de deskundigen heeft de man een relatief uitgerijpte persoonlijkheid. De rechtbank komt tot toepassing van het volwassenenstrafrecht, waarbij een gevangenisstraf van 11 jaar voor haar het uitgangspunt is. Gelet op zijn jonge leeftijd beperkt de rechtbank de celstraf tot 6 jaar. Een 19-jarige Amsterdammer was betrokken bij 2 aanslagen. In mei 2021 in Waardenburg controleerde hij het huisnummer en in juni 2021 in Tiel stak hij de voordeur van de woning in brand. Voor de aanslag in Velddriel wordt hij vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Hij krijgt 16 maanden jeugddetentie en de PIJ-maatregel (jeugd tbs) opgelegd. Dit is in verhouding een lagere straf omdat hij op het moment van het plegen van een deel van de feiten minderjarig was, hij verminderd toerekeningsvatbaar is en zijn rol bij 1 van de aanslagen beperkt was. Een 24-jarige man uit Almere was als chauffeur betrokken bij de aanslag in juni 2021 in Tiel, waarbij de voordeur van een woning in brand werd gestoken. Hij krijgt daarvoor een gevangenisstraf van 2 jaar. Undercovertraject en eerlijk proces De bewezenverklaring van de rechtbank voor enkele aanslagen in 2020 is voor een groot deel gebaseerd op de verklaringen van de chauffeur bij die aanslagen. Hij legde tijdens een undercovertraject een verklaring af tegenover meerdere undercoveragenten over zijn rol en die van anderen. De rechtbank oordeelt, net als in de uitspraken van 7 april van dit jaar, dat de inzet van dit traject rechtmatig is geweest. Daarnaast is - ondanks de inbreuk op het ondervragingsrecht van de hoofdverdachte - sprake van een eerlijk proces als geheel en vindt de rechtbank de verklaringen van deze chauffeur betrouwbaar. Schadevergoeding Alle mannen moeten ook een schadevergoeding betalen aan de slachtoffers. De schadevergoedingen variëren van 5 duizend euro tot bijna 70 duizend euro. Deze bedragen bestaan uit zowel smartengeld als materiële schade. 3 Vrijspraken Ten aanzien van 2 vermeende tussenpersonen geldt dat zij in mei en juni 2021 weliswaar informatie hebben doorgegeven, maar dat uit het dossier niet volgt dat zij wisten dat die informatie diende voor het plegen van de aanslagen in die maanden. Voor 1 vermeende uitvoerder die in juni 2021 meereed naar Tiel geldt dat de rechtbank niet kan vaststellen dat hij strafbare handelingen heeft verricht, omdat deze man niet uit de auto is geweest. Verder had hij geen bijdrage aan de brandstichting. De rechtbank spreekt hen daarom alle 3 vrij wegens gebrek aan bewijs. Bron; rechtspraak Read the full article

2 notes · View notes

kikotapasando · 17 hours

Text

OM in appel in alle strafzaken moord Peter R. de Vries

OM in appel in alle strafzaken moord Peter R. de Vries Nieuwsbericht | 24-06-2024 | 15:17 Het OM heeft vandaag appel ingesteld in alle negen strafzaken betreffende de moord op Peter R. de Vries. Het OM had tijdens de inhoudelijke behandeling tegen drie verdachten – de schutter, de chauffeur en de moordmakelaar – een levenslange gevangenisstraf geëist. De rechtbank veroordeelde de schutter en de…

View On WordPress

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 4 days

Text

‘Het wolkenpaviljoen’ van Jannie Regnerus: nergens beter dan thuis

In Het wolkenpaviljoen (2020) schetst beeldend kunstenares en auteur Jannie Regnerus (1971) de psychische neergang én wedergeboorte van een uitgebluste architect die alles lijkt te verliezen maar een nieuwe toekomst hoopt te vinden door af te reizen naar een mythische tempel in Japan. Met haar vierde roman vervolmaakt Regnerus haar minimalistisch, poëtisch en beeldrijk proza en bevestigt ze dat ze op eenzame hoogte schrijft.

Het einde van een huwelijk

Net als in Regnerus’ debuut De ent (2010) start Het wolkenpaviljoen met een reis van de hoofdpersoon naar het verleden. Terwijl in De ent een kunststudente terugkeert naar het Friese platteland om voor een schoolopdracht en met de hulp van haar vader een filmportret van haar geboortegrond te maken, laat in Het wolkenpaviljoen de veertigjarige architect Luut zijn dochtertje Tessel achter bij zijn ex-vrouw Kris en gaat voor een tweede keer op pelgrimage naar de befaamde Japanse tempel Ise Jingu, twintig jaar nadat hij er voor het eerst als student inspiratie vond. De ent begint in een trein, Het wolkenpaviljoen in een vliegtuig. Tijdens de vlucht naar Japan voelt Luut tussen driehonderd passagiers eenzelfde beklemming als in het dorp waar hij opgroeide: ‘Vroeger was het zijn oorsprong die hem tot de anderen veroordeelde, dit keer is het zijn bestemming.’

Sinds zijn scheiding van Kris zit Luut emotioneel vast: ‘Hoe leg je uit aan de ander dat de liefde onderweg is verdampt?’ Hun dochtertje Tessel is het enige houvast dat hem nog rest, hoewel hij voortdurend zichzelf in twijfel trekt als vader. In Regnerus’ kunstwerken én in vroegere romans als De ent, Het lam (2013) en Nachtschrijver (2017), speelt de natuur en de helende beleving ervan een belangrijke rol in de beeldtaal. Dat is niet anders in Het wolkenpaviljoen, een roman die op veel vlakken zintuiglijk en zelfs pantheïstisch te noemen is. Eenvoudige maar precieze en krachtige beelden weerspiegelen de gemoedstoestand van de personages.

Wanneer Luut bijvoorbeeld in de krant leest over een duivenpaar dat in een verlaten fabriekshal een nest had gebouwd uit schrootafval en ijzerdraadjes, wordt hij herinnerd aan zijn eigen falen als ‘nestbouwer’ toen hij een groot herenhuis wilde verbouwen om er zijn pril gezin in te huisvesten: ‘Al die tijd deden de steigers rond het huis vermoeden dat op hun adres iets werd opgebouwd, maar met iedere spijker die Luut de muren injoeg, was zijn huis meer gaan rammelen.’ Of als Luut ziet hoe een zwanenfamilie een verkeerde landing op een sloot maakt, klinkt het dat ‘pas in het proberen en mislukken wordt geleerd’. En dat je ‘voor de allergrootste dingen in het leven niet kunt oefenen’.

Huis versus thuis

Geregeld verwijst Regnerus, direct of minder direct, naar vroeger werk. Zo weerklinkt onder meer haar reisboek over Mongolië De volle maan als beste vriend (2005) in Het wolkenpaviljoen. Nog voor de geboorte van Tessel brengen Luut en Kris iedere herfst enkele weken door op een Grieks eiland in het witgekalkt ‘huis van hun liefde’. Dit huis staat vlakbij een archeologische site waar de restanten van een paleis worden opgegraven, ‘een labyrint van afgebrokkelde muurtjes’. De lage muurtjes doen Luut denken aan de bouwsels die hij nomadenkinderen in Mongolië had zien maken. Met keien uit de rivierbedding leggen de jonge nomaden de plattegrond van een huis, geen cirkels zoals de tenten waarin ze opgroeien, maar rechte lijnen. Wonen tussen kaarsrechte muren zien de kinderen immers als vooruitgang: ‘De kuithoge muurtjes van de nomadenkinderen waren geen overblijfselen van een voorbij tijdperk, maar de fundamenten van een gedroomde toekomst.’

Ook Luut wil een toekomst bieden aan Tessel. Als vader wil hij haar in eerste instantie een thuis geven, maar door de scheiding werd zijn kind een ‘nomade’: ‘Waar alles in haar leven zich verdubbelde, huizen, bedden en reizen, werd het belangrijkste gehalveerd. Steeds ontbrak er één ouder.’ Het verschil tussen een huis en een thuis is sinds zijn scheiding voor Luut van het allergrootste belang: ‘Luut mag dan huizen voor andere gezinnen ontwerpen, het thuis van zijn eigen kind is doormidden gezaagd.’

Allerhande constellaties of configuraties van ‘een thuis’ spoken door zijn hoofd: in eerste instantie de Mongoolse nomadenkinderen, maar ook een zwerver die op een stuk talud gras zaait en land bewerkt of een groep gierzwaluwen die ieder jaar punctueel in mei hun ‘thuis’ bij hem bouwt. Luut vreest dat Tessel net als de nomadenkinderen met het ouder worden muurtjes om zich heen zal bouwen.

Niet alleen Luuts gezinssituatie is problematisch, ook beroepsmatig zit hij compleet strop. Bouwen is vandaag geen kunst meer, huizen zijn verworden tot bouwpakketten, zo stelt hij. Op kantoor vallen zijn pleidooien voor langzamer en aandachtiger bouwen in dovemansoren. Luut droomt van de transparante nylon huizen van kunstenaar Do Ho Suh (1962), die zijn ‘woonhistorie’ kan opvouwen, ‘in een koffer proppen en meenemen, de hele wereld over’. Meer en meer raakt hij ervan overtuigd dat hij terug moet naar Japan, waar hij de bevlogenheid en geestdrift van zijn studentenjaren wil recupereren. Luut wil de sensorische beleving van een woning zoals die vooropgesteld wordt in de klassieke Japanse architectuur — waarbij ieder detail nauwkeurig volgens strikte richtlijnen wordt afgewerkt — weer in zijn eigen werk krijgen. Hij verlangt naar het spel van licht en donker in strakke paviljoens gebouwd met cederhout en lichte materialen als bamboe, riet en papier.

Thematische uitweidingen

Heel knap reconstrueert Regnerus met behulp van korte, thematische uitweidingen over kunst of architectuur Luuts gedachtegang en innerlijke strijd. Die bondige maar veelzeggende zijstappen — stuk voor stuk heftige momenten van contemplatie — geven haar proza een uitzonderlijke densiteit en een buitengewone emotionele intensiteit. Tijdens een museumbezoek staat Luut bijvoorbeeld voor het ijle, bijna transparante schilderij ‘Vaas met jasmijn’ (1913) van Jan Mankes (1889-1920) (een schilder die overigens ook het motto van de roman aanlevert). Uit het schilderij, ‘een bouwwerk van amorfe vlekken’, spreekt ondanks een ‘gebrek aan scherpte’ een ‘grote klaarheid’ die Luut verzoent ‘met alles om hem heen, ook met de brokken in zijn leven’. Het brengt hem tot het inzicht dat hij gebouwen wil maken waar ‘het licht uit de dingen zelf komt’, net zoals bij Mankes.

Een tweede voorbeeld van een thematische uitweiding is een strandwandeling die uitmondt in een reflectie over de duurzaamheid van bouwen. De resten van een zandkasteel doen Luut denken aan de Sagrada Familia in Barcelona, met ‘torens als druipkaarsen’. Waar ter wereld, vraagt Luut zich af, krijgt een bouwwerk honderdveertig jaar de tijd om te groeien en te wortelen? Het verlangen naar een soort van onsterfelijkheid voor gebouwen leidt zijn gedachten intuïtief naar de Ise Jingu-tempel in Japan, een belangrijk shinto-heiligdom dat hij twintig jaar geleden als student bezocht en dat een diepe indruk op hem naliet.

Regnerus, die in 2001 als studente een jaar in Japan woonde, maakte dezelfde reis als haar hoofdpersonage, eveneens ongeveer twintig jaar geleden. In Het geluid van vallende sneeuw (2006), het uitgebreid verslag van haar verblijf, beschrijft ze op indringende wijze haar bezoek aan de Ise-schrijn. De ‘heiligste tempel van Japan’, die iedere twintig jaar tot de grond toe wordt afgebroken om nadien opnieuw te worden opgebouwd, heeft de auteur duidelijk niet meer losgelaten. In de dertien eeuwen dat de tempel bestaat, is de heropbouw al tweeënzestig keer uitgevoerd, een ritueel dat in Japan geldt als een ‘spirituele schoonmaak’. De tempel zelf wordt niet alleen als de belichaming van onsterfelijkheid gezien, maar ook als een hoogtepunt in de Japanse architectuur. De heropbouw heeft immers als doel de eeuwenoude bouwtechnieken niet verloren te laten gaan. Luut hoopt dat hij uit zijn huidige emotionele en professionele impasse kan geraken door de tempel opnieuw te bezoeken.

Een bezoek aan de tempel stopt aan de grote toegangspoort, een metersdikke houten drempel scheidt de bezoeker vijftig meter van de Ise-schrijn zelf. In de poort is een indrukwekkend wit gordijn gedrapeerd. Het Heilige der Heiligen is niet toegankelijk voor gewone stervelingen, alleen de allerhoogst geplaatste shinto-priesters en de keizerlijke familie hebben toegang tot de schrijn. In een prachtig beschreven epifanisch moment dringt tot Luut door dat het witte gordijn het eindpunt van zijn pelgrimage is: ‘wat daarachter verscholen lag was te heilig om frontaal te worden aanschouwd.’ Het enige wat enigszins zichtbaar is, is het pad van kiezels achter de poort en enkele vergulde balken van het tempeldak, ‘als gouden voelsprieten’. Luuts geplande pelgrimstocht is er een van verwachting, waarbij de belofte mooier is dan het inlossen ervan.

Vlakte versus platteland

De gapende kloof tussen ‘de vlakte’, het platteland, de natuur en ‘de stad’ loopt als een splijtende rode draad door het oeuvre van Regnerus. Luut staat stil bij het feit dat hij veertig is. In de eerste twintig jaar van zijn leven, zo concludeert hij, heeft hij geen ‘noemenswaardige schade’ toegebracht aan de levens van anderen. Hij vergelijkt zijn geweten in die periode met een grasland. Toen hij het dorp voor de stad verruilde, ‘begon een nieuw groeien en zijn leven schampte langs dat van anderen’. Nu is zijn geweten ‘bebouwd’ met panden die weigeren hun grond af te staan. Het liefst wil hij die neerhalen met een sloopkogel en de vrijgekomen kavels inzaaien met koolzaad en papaver.

Na een deugddoende trip naar Venetië met Tessel, gaat Luut met zijn dochter naar zijn geboortestreek, de polders achter de zomerdijk, om zijn ouders op de hoogte te brengen van zijn scheiding. Hier, in ‘het vertrouwde land, zijn eerste thuis van koeien, gras en graan’, is scheiden echter geen optie. De teleurstelling van Luuts vader is enorm: ‘zijn zoon de gevierde architect had een ruïne gecreëerd’. Luut fantaseert dat zijn vader, een metselaar op rust, ‘na zijn uren’ een wolkenpaviljoen bouwde: ‘Een slanke toren met een stenen wenteltrap die hem dag na dag een stukje dichter bij de wolken bracht, zo hoog dat hij ze bijna kon aanraken.’ De ambachtsman als kunstenaar, wat Luut dan weer doet denken aan de doeken van schilder-stratenmaker Willem van Althuis (1926-2005): ‘Wie achter de dijk met een kunstenaarsziel in zijn borst wordt geboren, doet er verstandig aan die zo diep mogelijk in de binnenzak van zijn overall te verstoppen.’

In het hoofdstuk over het bezoek aan de ouders excelleert Regnerus: met een rijke beeldentaal en subtiele metaforiek snijdt ze grote thema’s zoals schuld en verlies aan. De scène waarin Tessel het maanlicht in een kartonnen doos wil vangen, valt naadloos samen met het vaak aangehaalde familieverhaal over hoe haar opa tijdens de zonsverduistering naar de zon keek in een emmer water. Het vangen van maanlicht verwijst onrechtstreeks ook naar Regnerus’ bezoek aan het Japanse vollemaanfestival Uesakusai, zoals beschreven in Het geluid van vallende sneeuw. Die nacht zetten mensen de deur van hun huis open zodat het reinigende maanlicht het huis kan zuiveren van alle kwaad. Door van het water te drinken waarin de maan wordt weerspiegeld, kan je de louterende kracht ervan verinnerlijken en het hart en het geweten schoonwassen.

Gestolde tijd

De helende werking van weerspiegeld licht wordt geëvoceerd in een verwijzing naar het verhaal Maanlicht op de vijver van Yasunari Kawabata (1899-1972), waarin een bedlegerige man zijn wereld vergroot met behulp van een kleine handspiegel. Voor Luut naar Ise reist, doet hij nog enkele andere toeristische trekpleisters aan. Toen het personage twintig jaar geleden in een Japanse zentuin met zeven grote rotsen rondwandelde, zag hij die als een oceaan met evenveel eilanden. Maar wanneer hij er weerkeert, fungeert de onbewogenheid van de rotsen, planten en witte gravel voor hem als een spiegel en ziet hij plotsklaps ‘haarscherp de manoeuvres in zijn eigen leven’.

Een gelijkaardige verstilling van tijd en ruimte ervaart Luut wanneer hij een No-voorstelling bijwoont. De lange voorstelling, bulkend van tradities en rituelen, is voor hem het Japanse equivalent van een zondag in het polderdorp. De uitgesponnen theatervorm geeft immers de indruk dat de tijd stolt, zoals de Sagrada Familia zijn eigen tempo van voltooiing afdwingt. Na de voorstelling blijft het publiek nog lang zitten. Wanneer Luut buitenkomt, terug in de drukte van de stad, begrijpt hij waarom: het is alsof hij op zeebenen weer land betreedt. Dit is de verstilling die hij zoekt.

Een derde catharsismoment beleeft Luut tijdens een bezoek aan de Genko-An-tempel in Kyoto, met de bekende halwand waarin twee grote vensters zijn uitgespaard, het ene kogelrond, het andere rechthoekig. Hier beseft Luut dat hij op twee manieren naar de wereld kan kijken, net als de man in Kawabata’s verhaal. Hij kan zijn blik richten op wat hij wil zien: ‘Richt hij zijn oog nog langer op dat wat afgebroken is of kantelt hij zijn blik naar de ruimte die voor hem ligt, naar vlinders en wolken.’

In Kyoto is een tyfoon op komst en Luut reist verder naar Ise. Op weg naar de tempel ziet hij twee eeuwenoude, met elkaar vergroeide ceders. De bomen doen hem denken aan de manier waarop hij zijn dochter sinds de scheiding ziet: ‘Is Tessel als een boom waarvan de stam op een meter boven de grond in tweeën splijt, om vanuit daar als twee evenwijdige, maar dunnere stammen verder te groeien?’ Luut loopt verder richting de toegangspoort. De bouwwerkjes van gestapelde stenen die pelgrims langs het pad naar de tempel achterlaten, zijn als die van de Mongoolse nomadenkinderen. Luut wast net als de andere bedevaarders zijn handen in de rivier en spoelt zijn mond schoon. Wanneer hij wederom aan het grote witte gordijn staat, is hij in zijn verbeelding al aan de bouw van ‘een nieuwe tempel’ begonnen. De loutering heeft zich voltrokken.

In Het geluid van vallende sneeuw citeert Regnerus een jonge samoerai, die meer dan tweehonderd jaar geleden het volgende liet optekenen: ‘Wij leven voor de momenten waarop we de schoonheid van het maanlicht kunnen zien, de eerste sneeuwvlokken horen vallen, de kersenbloesems in de lente zien ontluiken.’ Met die woorden probeerde de strijder de Japanse ziel te vatten. Zijn woorden geven blijk van wat Regnerus’ Japanse vriendin en studiegenote Etsuko aware noemt, de Japanse voorliefde voor kleine dingen die de ziel beroeren. Met Het wolkenpaviljoen perfectioneert Regnerus, in een bij momenten bedwelmende stijl, haar gevoel voor aware.

Verschenen op: De Reactor, 23 augustus 2020

Het wolkenpaviljoen van Jannie Regnerus, Van Oorschot 2020, ISBN 9789028251205, 101p.

#Jannie Regnerus #Japan #Het wolkenpaviljoen #Van Oorschot

0 notes

keynewssuriname · 5 days

Text

Vijf jaar cel voor gewapende verkrachter

R.W. is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 5 jaar, nadat hij schuldig is bevonden aan een poging tot verkrachting en gekwalificeerde diefstal. Hij heeft in april dit jaar bij een woninginbraak in het noorden van Paramaribo spullen meegenomen en geprobeerd een vrouw te verkrachten. De man was gewapend met een mes. R.W. heeft alle aanklachten ontkend. Het slachtoffer vertelde dinsdag in een emotionele bui in de rechtszaal hoe ze omstreeks 04:00 uur was wakker geschrokken door een mannenstem in haar slaapkamer. In eerste instantie dacht ze last te hebben van een nare droom. Maar in werkelijkheid stond R.W. bij haar in de kamer. Hij dwong haar onder bedreiging van een mes zich uit te kleden, waarna hij probeerde haar te verkrachten. Voor haar geluk werd haar volwassen dochter met wie ze samenwoont wakker. Toen die zag dat de voordeur openstond, riep ze naar haar moeder om zich ervan te vergewissen of ze oké was. De indringer koos meteen daarop het hazenpad, met het mobieltje van het slachtoffer. De vrouw legde de getuigenis in tranen af. Ze zei bij de confrontatie in de rechtszaal dat het donker was in haar kamer en dat ze het gezicht van de man niet goed heeft kunnen zien. Ze kon niet met overtuiging zeggen of R.W. dezelfde persoon is die haar heeft overvallen. De dochter van het slachtoffer heeft de verdachte wel positief herkend. In de rechtszaal verklaarde ze dat ze omstreeks 04:00 uur was opgestaan, nadat ze enige tijd iemand bij de poort had gehoord. De getuige schrok toen ze de voordeur wagenwijd open aantrof. Bang dat haar moeder iets was overkomen, riep ze ‘Mama, is alles oké?’ Bij het horen van haar stem, rende de man uit de kamer. De dochter trof vervolgens haar emotioneel aangetroffen moeder naakt in de kamer aan. Terwijl ze haar aan het sussen was, dook de verdachte weer op. Hij griste een tas die hij in de kamer had achtergelaten en vluchtte opnieuw het huis uit. Daarna ontdekten moeder en dochter dat ook een televisietoestel en een mobieltje uit de voorkamer waren verdwenen. De dochter herkende de indringer als een man die ze vaker in de buurt zag. Het was dus niet moeilijk voor haar om hem tijdens de aangifte te beschrijven. Enige tijd na het geval zag de dochter de man voor een winkel in de buurt, waarna ze de politie van het Bureau Geyersvlijt alarmeerde. Agenten rukten uit en sloegen de man in de boeien. Het toestel van de dochter is bij hem aangetroffen. R.W. beweert het mobieltje enkele dagen eerder op straat te hebben gekocht bij een onbekende man. Hij ontkende zowel de inbraak als de poging tot verkrachting. Ondanks de ontkenningen vond de openbare aanklager dat er bewijzen te over waren. Bovendien is uit de administratie van het Openbaar Ministerie gebleken dat R.W. al zes keer eerder is veroordeeld voor diefstallen, hetgeen volgens de aanklager betekent dat hij hardleers is. De vervolgingsambtenaar wees erop dat de man een grove inbreuk heeft gemaakt op de lichamelijke integriteit van zijn slachtoffer. De vervolging denkt dat hij de verkrachting zou hebben voltooid als de dochter van het slachtoffer hem niet had verstoord. Dat hij uit de woning was gerend en het lef had terug te keren voor zijn tas, was volgens de officier van justitie een teken dat hij duidelijk geen respect heeft getoond voor de vrouw. Na alles op een rijtje te hebben gezet, stelde de aanklager voor dat R.W. voor langere tijd uit de gemeenschap wordt gehaald, met een celstraf van 5 jaar, onder aftrek van de tijd in voorarrest. De rechter noemde de bewijzen van de officier wettig en overtuigend en achtte de man schuldig, waarna hij hem een straf oplegde die gelijk is aan de eis. Read the full article

0 notes

regioonlineofficial · 1 month

Text

Op 24 mei a.s. worden een jas, een broek en een muts van een gevangene van een concentratiekamp uit de collectie van Libertum overgedragen aan het Zentrum für Verfolgte Künste (samenwerkingspartner van Libertum) in Solingen, zusterstad van Gouda. Het Zentrum für Verfolgte Künste verzamelt kunststukken, die door de nazi’s in de tweede wereldoorlog verboden waren en maakt deze en de verhalen daaromheen kenbaar voor het publiek. De overdracht vindt in verband met de beëindigde activiteiten van Libertum plaats door de bestuursvoorzitter, Hans van den Akker. Op deze wijze vindt een zorgvuldige overdracht plaats van delen van de collectie aan toenmalige bruikleengevers en van andere organisaties die belangstelling hebben in (delen van) de collectie. Het pak is in 1985 aan het toenmalige Verzetsmuseum Zuid-Holland in bruikleen gegeven door de (inmiddels overleden) heer Willy Gottfried. Willy Gottfried Willy Gottfried heeft altijd in Solingen gewoond sinds hij in 1916 in een communistische familie werd geboren. Als tiener was hij daar al politiek actief. Halverwege de jaren 30 werd hij op 17-jarige leeftijd door de nazi's samen met andere kameraden veroordeeld tot ongeveer 1 jaar gevangenisstraf wegens “voorbereiding op hoogverraad”, omdat ze als tieners illegale pamfletten hadden verspreid. Waarschijnlijk zat hij in de kampen Brauweiler en Kemna. Na de oorlog was hij politiek actief in de VVN (Vereinigung der Verfolgten des Naziregimes) en de KPD (Kommunistische Partei Deutschlands). Hij was enkele jaren lid van de gemeenteraad van Solingen voor die partij totdat deze in 1956 door de regering Adenauer werd verboden. Onbekende gevangene Horst Gottfried, de zoon van Willi Gottfried, weet zich te herinneren van zijn vader, dat het pak in de jaren '70 of '80 in het kader van zijn activiteiten voor de VVN Solingen door familieleden of erfgenamen van de oorspronkelijke eigenaar, een gevangene waarvan de naam helaas niet bekend is, aan hem is gegeven voor het VVN-archief als aandenken aan de antifascistische strijd. Max-Leven-Zentrum Het pak is via Willy Gottfried in Gouda terecht gekomen, maar het was niet van hem en is dus niet door hem gedragen. Hij heeft het doorgegeven in dienst van de VVN. Het pak zal in het educatieve en herdenkings ‘Max-Leven-Zentrum’, partner van het Zentrum für Verfolgte Künste, onder leiding van de stadsarchivaris worden tentoongesteld om het verzet vanuit de arbeidersbeweging te presenteren.

0 notes

rotterdamvanalles · 1 month

Text

De Stadhoudersweg met aan weerskanten woningen en in het midden de trambaan, 1981.

Deze weg draagt de naam van de vroegere plaatsvervanger van de landheer. Ten tijde van de Republiek was hij dienaar van de Staten van de verschillende gewesten. Ter hoogte van het Stadhoudersplein bevond zich in vroeger tijd het 'Galgenveld', waar door het Rotterdamse gerecht veroordeelde personen werden geëxecuteerd. In 1795 werd het veld aan een paardenvilder verhuurd; daarom heette het later ook wel Vildersveld. Van 1913 tot 1932 was hier de Melkmarkt gevestigd.

Stadhouder was de titel van een van de belangrijkste functionarissen in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. De titel werd door de hertog van Bourgondië ingevoerd in de Bourgondische Nederlanden. De stadhouder was oorspronkelijk een edelman die, namens de landsheer, in één of meerdere gewesten voor hem in de plaats trad en zijn gezag uitoefende.

Met het Plakkaat van Verlatinghe werd de landsheer in 1581 afgezworen. Dit heeft er destijds toe geleid dat de functie van stadhouder eigenlijk niet meer nodig was. Toch werd er besloten om hem in stand te houden. De reden hiervoor was dat men de belangrijkste aanvoerders van de opstand, onder wie Willem van Oranje, een hoofdfunctie in de uitvoerende macht wilde geven, maar zonder ze tot landheer te laten uitgroeien.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

0 notes

peterpijls1965 · 1 month

Text

Het spinsel der eenzaamheid

(17 mei 2016)

Ik werd afgelopen nacht om 4:00 wakker in een roes van hallucinaties en stemmetjes die me tot het ochtendgloren bezet hielden. Zoals gebruikelijk werden me zowel een rozentuin als een enkeltje hel in het vooruitzicht gesteld. Toen het licht werd, lag ik nog steeds gewoon in mijn bed, en bleken zowel het vagevuur als de bloementuin weer niet gearriveerd.

Hoe paradoxaal het ook klinkt: zo'n nacht is goed voor me.

Ongeveer een half jaar geleden verklaarde ik op deze plek dat ik mezelf genezen had verklaard. Ik was 5 jaar vrijwel stabiel en droog. Ontregeling van depressieve, manische en psychotische aard was al die tijd achterwege gebleven. En ik wist van vooraanstaande psychiaters dat levenslang stabiel blijven mogelijk is. Gelukkig had ik in het blog van destijds de tegenwoordigheid van geest om op te merken dat mijn bipolaire, sensitieve en verslavingsgevoelige aanleg zich niet uit mijn genen liet rammen.

Dat merkte ik afgelopen nacht weer eens. En ik denk dat ik de triggers van de hallucinaties wel ken.

De uitdaging voor een mentaal uitgedaagde funcionaris zoals ik is de juiste balans tussen afstand en nabijheid tot de medemens. Ik voer ontspannen gesprekken met criminelen en junks, maar toen ik vorige week mijn psychiater voor het eerst sinds een jaar sprak, moest ik daar uren van bijkomen, terwijl ik de beste man nog nooit zo meegaand had meegemaakt.

Daar zit weinig logica in, behalve voor mezelf. Mijn sensitiviteit neemt enigszins tot mijn verbazing alleen maar toe naarmate ik ouder word. Die eigenschap, waar ik trouwens vaak mijn voordeel mee doe, bijvoorbeeld om slechte van goede mensen te onderscheiden, maakt me kwetsbaarder dan mijn bipolaire aanleg, al heb ik dat nog nooit uitgelegd gekregen aan een GGZ-hulpverlener.

De accelererende sensitiviteit maakt het me bijvoorbeeld onmogelijk om meer dan 1 telefoongesprek per dag te voeren. Met een substantieel aantal mensen kan ik geen omgang meer hebben. Maar dat durf ik ze niet rechtstreeks uit te leggen. Ik ben bang dat ik ze dan diep beledig.

Ik woon niet voor niets in een prikkelarme beschermde woonvorm, en doe daar mijn voordeel mee. De begeleiding weet dat ik niet onnodig gestoord wil worden, en ook mijn medebewoners respecteren mijn privacy. Aldus leef ik conform mijn wens en behoefte een teruggetrokken bestaan. Maar soms voel ik me een levend lijk.

Er zijn dagen dat ik neuriend van vreugde begin aan weer een solitaire werkdag, meestal bestaand uit verkenningen van de plaatselijke maatschappelijke rafelranden. Maar er zijn ook dagen dat de stilte gaat zoemen, of dat ik in de keuken iemand hoor hoesten, terwijl er niemand is.

Ik denk te weten hoe dat komt. Ik moest veel schepen achter me verbranden om zelf min of meer te blijven drijven. Of anders werd ik zelf wel aan de dijk gezet. Ik zwijg van de vrouw die wegliep zonder om te kijken, terwijl haar beloftes zo talrijk leken. Ik leerde hoe betrekkelijk vriendschap kan zijn. Ik leerde dat er veel gelegenheidsbetrokkenheid is. Echt vertrouwen kun je alleen op jezelf, of je kind.

Iok tijdens de lange en pijnlijke ziekenhuisopnames kwam ik er nog eens achter dat je er op beslissende momenten in het leven alleen voor staat. Dat went nooit.

Ik ben verre van zielig, ik kan om niets gelukkig worden, en ik kan me uitdrukken. Maar in mijn dorp, dat diverse GGZ instellingen herbergt, zie en hoor ik bijna dagelijks hoe psychiatrische patienten vooral tot elkaar worden veroordeeld. Hun pijn heet eenzaamheid. En die pijn wordt niet zelden veroorzaakt door de optelsom van affectieve verwaarlozing, onverschilligheid en stigmatisering, misschien tevens de grondproblemen van de mensheid.

Ik zie hoe het spinsel der eenzaamheid mensen isoleert wier enige misdaad is dat ze wat labieler en gevoeliger zijn dan de rest. Ze leven nog, maar eigenlijk zijn ze al Schnee von Gestern. Ze worden getolereerd, gelaafd en krijgen een bed. Maar ik zie hun ogen hunkeren naar wat gratis liefde en positieve aandacht. Wanneer komt er een Ministerie voor Barmhartigheid? Ik opteer voor de functie van secretaris generaal.

0 notes

robbe-nederlandse-held7 · 1 month

Text

Boek 2: Meester Mitraillette

geschreven door: Jan Vantoortelboom

Jan Vantoortelboom brak door met een van de eerste boeken van de maand van DWDD. In ‘Meester Mitraillette’ laat Jan Vantoortelboom op onnavolgbare wijze zien hoe schuldgevoelens een leven kunnen ontwrichten. In de Eerste Wereldoorlog staat een jonge schoolmeester voor het vuurpeloton, als deserteur veroordeeld tot de dood. Waarom is hij gedeserteerd? Wat heeft de jongen Marcus Verschoppen ermee te maken? En zijn moeder?

bron: https://books.google.be/books/about/Meester_Mitraillette.html?id=0q6gAgAAQBAJ&source=kp_book_description&redir_esc=y

0 notes

rtvideaal · 2 months

Text

Doetinchemmer de cel in voor vernieling 26 auto's

Een 28-jarige man uit Doetinchem is dinsdag veroordeeld tot een celstraf van 360 dagen, waarvan 253 dagen voorwaardelijk, onder meer voor het vernielen van 26 geparkeerde auto’s. Dat gebeurde in januari dit jaar in zijn woonplaats. Van de meeste auto’s vernielde hij een spiegel. Van zes auto’s sloeg hij een ruit in. Hij doorzocht wagens om geld en andere spullen te vinden. Zijn buit bestond uit:…

View On WordPress

0 notes

thegazete24 · 2 months

Text

Hicham R. krijgt 14 jaar cel voor afknippen vingertoppen en met hamer op voeten slaan

23 april 2024 Telegraaf De rechtbank in Den Bosch heeft de 37-jarige Hicham R. uit Eindhoven veroordeeld tot veertien jaar cel voor ontvoering, …Hicham R. krijgt 14 jaar cel voor afknippen vingertoppen en met hamer op voeten slaan

View On WordPress

0 notes

vogdirect · 2 months

Text

Eenvoudige stappen om een Verklaring Omtrent het Gedrag digitaal aan te vragen

Een Verklaring Omtrent het Gedrag, ook wel strafpas genoemd, is een officieel document waaruit blijkt of u veroordeeld bent of niet. Het is voor veel mensen een belangrijk hulpmiddel bij het vinden van een baan, vrijwilligerswerk of bij het aanvragen van immigratie. Hoewel het traditionele aanvraagproces misschien fysieke formulieren en bezoeken aan overheidskantoren omvat, is er een snellere en gemakkelijkere manier: aanvragers van de VOG zouden het proces online doen.

Voordelen van online solliciteren

● Gemak: op dezelfde manier kunnen mensen nu overal en op elk moment solliciteren. Er zijn geen fysieke bezoeken nodig aan overheidskantoren of kantoren die zijn aangewezen om dingen gedaan te krijgen.

● Efficiëntie: Digitale procedures zijn veelal sneller dan die van een analoog proces.

● Nauwkeurigheid: onlineformulieren kunnen helpen problemen met de gegevens van de aanvrager opzij te zetten.

● Bijhouden: Met de app kunt u mogelijk het percentage bijhouden dat is gedaan met uw VOG-vergunning, of een soortgelijke functie.

Voor wie is VOG-opname bedoeld?

Digitale VOG-aanvraag kunt u (als niet-burger) doen als u woonachtig bent in het verzorgingsgebied van een bepaalde dienstverlener. Het gaat vooral om het gemeenschappelijke eigendom van het land/de regio, namelijk burgers en legale inwoners.

Waarom documentatie belangrijk is:

Benodigde documenten voor een VOG-aanvraag kunnen variëren, maar omvatten doorgaans:

● Bewijs van identiteit (paspoort, rijbewijs/vergunning)

● Nutsrekeningen (de meest actuele) en huurcontract dienen ook als bewijs van woonplaats.

● Doorgaans worden de kosten niet contant betaald, maar worden ze via internetrekeningen overgemaakt.

Hoe vraagt u online een VOG aan?

De specifieke stappen voor online solliciteren kunnen variëren afhankelijk van uw locatie, maar het algemene proces omvat doorgaans:

● Mogelijk vindt u de uitgiftewebsite van de overheid de meest betrouwbare optie.

● Maak een account aan. Er is een grote kans dat u een online account krijgt om een link naar het formulier te identificeren.

● Vul het onlineformulier in. Vul de gegevens in, inclusief persoonlijke informatie, medisch marihuanagebruik en andere vereiste documenten zullen elektronisch beschikbaar zijn.

● Dien uw aanvraag in. De laatste stap van deze taak is het beoordelen van alle gegevens en het bevestigen van de juistheid ervan. Goedkeuren bij online solliciteren.

● Betaal de vergoeding. Deze dienst zou in sommige staten echter gratis kunnen zijn, maar in andere staten zou de verwerking en afgifte van VOG noodzakelijk zijn. De meest gebruikelijke betaalmethode is via uw bankpas of via internet.

Volgende stappen

Direct nadat uw aanvraag voor dekking of verwerking is beoordeeld, ontvangt u bericht dat uw dossier gereed is en informatie over de status van de verwerking. Het online inschrijfsysteem van VOG houdt in dat u het formulier eenvoudig invult en ter controle opstuurt, wat het voltooiingspercentage van uw inschrijving verhoogt en het de handigste manier van aanmelden maakt. Door dat te doen, kunt u uw aanvraag zelfs snel verzenden en kunt u uw strafblad bijna meteen certificeren.

Source URL: https://xuzpost.com/eenvoudige-stappen-om-een-verklaring-omtrent-het-gedrag-digitaal-aan-te-vragen/

#vog #vog aanvragen #vog aanvragen digid #vog vog aanvragen werkgever #certificate of good conduct #vog- aanvragen

0 notes