#waarachtig

[erikvelema]

Je beter voordoen?

[twafordizzy]

Donald Niedekker voert ons naar Nova Zembla

bron beeld: librisprijs.nl Schrijver Donald Niedekker (1963) brengt in Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost ons lezers naar het Behouden Huys op Nova Zembla. Via een bemanningslid die na 425 jaar zijn relaas kan doen. De overwintering, die we allemaal kennen uit de geschiedenisboeken, wordt een prachtig verhaal waarin verbeelding de hoofdrol speelt. Onder het motto: met namen kun je je…

[peterpijls1965]

Een vloeistofdia schrijven

(1 september 2017)

De waarachtigheid is me lief. Daarom streef ik altijd naar waarheid en oprechtheid. Tot zover het gewichtige gelul.

Waren de mensen maar wat eerlijker. Alleen ontaardt dat al snel in onbeleefdheid. Het zijn onbeschofte tijden.

In de participatiesamenleving word je geacht het zelf te rooien, met mantelzorg van je netwerk. Dat moet je maar net hebben. Ik prijs me gelukkig met de mensen om mij heen; hun generositeit. Maar anderen staan er alleen voor en moeten leven van 5 euro per dag, want schulden.

Ik begrijp de mensen achter Breitbart. Ik kan neo-nazi’s volgen. Ik sympathiseer met white trash. Ik zou er journalistiek veldwerk naar willen doen, maar in de rolstoel kom ik niet ver. Een mens moet zijn beperkingen onder ogen zien.

Mijn room mate zit te schreeuwen op het terras, niet voor het eerst. Ik moet haar decibellen verdragen. Het is een oefening in loutering en purificatie om tussen andere mentaal uitgedaagden te wonen.

Nu schakelt ze over op Maleis, want dat spreekt ze ook, met onze Indische buurman W. Tempo Doeloe.

De room mate en buurman W. zijn goede mensen, met kwetsbaarheden. Hun aanwezigheid, hoe luid soms ook, voorkomt dat ik permanent ga navelstaren. Nu zingt de room mate Lucy in the skies with diamonds. Never a dull moment in een dolhuis.

De Indische buurman had psychoses. Hij is schizofreen, net als de room mate, maar hij sprong in tegenstelling tot haar nooit uit het raam.

Met die mensen leef ik samen. Ze zijn met de andere medebewoners mijn broeders en zusters. We zijn witte engelen met een GGZ-diagnose, tevens huis-tuin-en-keuken-stigma.

Soms schrijf ik fragmentarisch en associatief, ik weet het. Ik moet schrijven om niet gek te worden. Daar heb ik de aanleg voor. Het gebeurde eerder. De waanzin moet buiten de deur gehouden worden. Daartoe moet ik uiterlijk stoicijns overleven in een gekkenhuis.

Ik klamp me vast aan het bezoek dat ik krijg. M’n life line met de buitenwereld. M’n zoon was er, zongebruind op Malta. Nu is hij met tien vrienden naar de Algarve. Ik zie de taferelen al voor me. Z’n reislust heeft hij van mij. Ik, die zo graag nog naar Jamaica zou willen.

Je moet de realiteit waarin je leeft altijd onder ogen zien, zei psychiater Van Dantzig. Dat doe ik dan ook. M’n perspectieven zijn schraal. Als freelancer lijk ik zowaar een klusje gekregen te hebben. Ik mag iets gaan doen voor een kunstgalerie. Maar de ambtenaar wierp een blik op m’n stompen en glimlachte dat mijn afstand tot de arbeidsmarkt te groot was voor sollicitatieplicht. Ze achten me kansloos. Zo ben ik opgegeven, op m’n 52ste.

Soms voel ik me menselijk afval, op de mestvaalt van de geschiedenis beland. Ik klaag niet. Ik ben niet zielig. Ik hoef geen medelijden, want dat ruikt naar minachting. Ik wil alleen van de bevoegde instanties dat ze me een beetje respectvol behandelen, gezien alles wat ik doorstond.

Ik weet niettemin best dat ik het voor een deel aan mezelf te danken heb dat ik in een rolstoel belandde. Ik leefde life tot he max. Drank, drugs, hard gaan. De resultaten zijn bekend.

Ik rouw om mijn vader. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het bij me binnen, de crematie waar ik niet was. Ik haalde wel de rouwadvertentie. De waarachtigheid is me lief, begon ik dit blog. Het is daarom dat ik niet naar de uitvaart ging. Het kwam niet overeen met mijn geweten om te gaan. Ik moest in eenzame afzondering afscheid nemen van mijn vader, en dat proces is nog volop aan de gang. Hardcore waarachtig.

In het diepst van m’n gedachten ben ik een dromer. Invallen vervloeien in m’n hoofd, als vloeistofdia’s. Om te verhullen dat ik intrinsiek eenzaam ben, de vocale decibellen om me heen ten spijt.

Ik schrijf dit stukje met een gerenoveerd gebit. Negen kleurloze vullingen erbij. Het resultaat mag er zijn.

Zo verbrokkeld als dit stukje is, zo ben ik uit balans. Door de stress over m’n uitkering en m’n plek in de beschermde woonvorm, die over een jaar mogelijk vervalt.

Dan de huidhonger. De stagiair droeg een hotpants.

Een vloeistofdia schrijven.

[joostjongepier]

Wat?   Wilstermarsch (1913) door Friedrich Kallmorgen, Sitzende Jungfer Willbrock (1907) door Georg Tappert en Bauernhaus in Angeln (1913) door Erich Heckel

Waar?   Altonaer Museum, Hamburg

Wanneer?   8 maart 2024

Het Altonaer museum is een streekmuseum. De bovenste etage bevat boerenkamers, modellen van boerderijen en schilderijen. Otto Lehmann, oprichter en directeur van het museum, begon dit soort zaken vanaf 1901 te verzamelen. Daarbij ging het niet zozeer om een realistische weergave van het landleven, maar over de eigenaardigheden van provinciaal handwerk. Het resultaat is een geïdealiseerde presentatie van het plattelandsleven.

Schilderijen in het museum geven dan ook vaak het boerenleven geïdealiseerd weer. Zeker níet geïdealiseerd is Sitzende Jungfer Wellbrock. De schilder geeft de oude, ongehuwde vrouw weer terwijl ze naar de grond kijkt. Haar kleding is ouderwets en gemaakt van grove stof. Tappert schildert een door harde arbeid getekende menselijke gestalte. In 1910 schreef een criticus in de Breslauer Generalanzeiger: “In de Neue Secession heb ik de meest lelijke vrouw gezien die ik in mijn leven ben tegengekomen. Dik en met blauwrood aangelopen gezicht, (…) de jichtige kreeftrode handen stijf op een groene rok gelegd.”

Bauernhaus in Angeln behoort tot de eerste werken die Erich Heckel maakte op het schiereiland Angeln nadat de kunstenaarsgroep Die Brücke, die hij mede had opgericht, was ontbonden. De kunstenaar heeft het huis op typisch expressionistische wijze weergegeven. Hij wil een directe emotionele belevenis bij de beschouwer bewerkstelligen die het beeld waarachtiger maakt dan een fotorealistische weergave zou doen.

[jeanschoonbroodt]

GOD spreekt aangaande deze eindtijd.

Dit zegt God aangaande deze eindtijd :

"Kijk, U hebt allen gehoord hetgeen geschiedde sinds de tweede wereldoorlog. U hebt ook veel onderwijs gehad door velen die u onderwezen aangaande vele dingen uit de heilige schriften. U hebt ook veel ijver gehad en ten toon gespreid ten aanzien van zeer velen als een getuigenis van uw kennis en inzicht en verstand en zelfs theologische inzichten en studies en verhandelingen en zelfs vrome praktijken. Toch heb IK tegen U, dat gij hen in uw midden tolereert die zelf homohuwelijken inzegenen in Mijn naam of in hun functies als kerk-oudsten of leiders of "vader" over gelovigen. Nu dan, Gij beweert dus kennis van Mij en Mijn Zoon en Ons evangelie of van heilige geschriften te hebben... en ziet U zelfs als leidslieden en zeer hoog-gestudeerden met kerkelijke of Gemeentelijke bevoegdheden om te onderscheiden en te kunnen beoordelen of te kunnen oordelen aangaande de ware fundamentele leer van GOD en van Christus/Mashiach/Gezalfde en van Ons woord der waarheid, het evangelie van de redding, en van uw zaligmakende bijeenkomsten of vergaderingen of kerkelijke organisatie of instituut of "godsbevoegheid" om zelf te kunnen oordelen over leven of dood en/of kerkelijke tuchtzaken... en toch bedrijft gij gruwelen door mensen te zegenen die gruweldaden oftewel zonden tot de dood en zelfs de tweede dood bedreven of bedrijven en daar zelfs nog uw zegen voor willen hebben. Hoe kunt gij nog beweren voor Mijn heilig Aangezicht op aarde... en voor het Aangezicht van Mijn Zoon Jezus de Christus/ Yeshua HaMashiach en voor Onze heilige Geest en voor heilige engelen en voor Onze ware heiligen op aarde... dienaren van Ons te zijn, indien U Onze heilige oorspronkelijke apostelleer en profeten-woorden veracht en negeert en niet meer aanvaardt als de enige en waarachtige Pijler en Fundament van Onze Enige en Waarachtige Kerk/Gemeente/Vergadering van ware heiligen ? Hoe kunt gij u priesters of leidslieden noemen, terwijl gij het volk van GOD misleidt en zelfs er toe aanzet gruwel-zonden te aanvaarden en goed te keuren ? Denkt U dat IK BEN zols gij zijt ? Neen, IK BEN die IK BEN en altijd zal zijn, de Eeuwige en Onveranderlijke en heilige GOD van de hemelen en de aarde, die behagen schept in gerechtigheid en ongerechtigheid haat, gelijk ook Mijn Zoon een is met Mij in al deze heilige dingen van Ons hemels Koninkrijk van GOD, dat niet van deze God-vijandige wereld is. IK BEN. Zie, wie Mijn naam aanroept behoort af te treden van alle ongerechtigheid. IK BEN." ;

Spreekt de Almachtige,

de Heer en Heerser der eeuwen, de Koning der koningen, de Eerste en de Laatste, die was, is en altijd zal zijn... en die Zich openbaarde in Zijn verheerlijkte Zoon Yeshua Hamashiach / Jezus de Christus, de Levende Zoon van de Levende GOD. Amen. Hallelu-YHWH. Amen.

Woord door de Geest van GOD in deze laatste dagen.

Ontvangen door een bode van GOD, de Stem van een Roepende in de eindtijd... te midden van een hoererig, overspelig en zondig en goddeloos geslacht, dat zich op de brede weg bevindt naar de ondergang... en de Smalle Weg / Het Smalle Pad ten eeuwigen leven veracht en niet door de Deur/Nauwe Poort het Smalle Pad ten eeuwigen Leven betreedt.

02.01.2023.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Hef uw hoofden op, o poorten, ja, verhef ze, eeuwige deuren, opdat de Koning der ere binnengaat. (Psalm 24:9) Lees verder Johannes 1:9—13. Het jaar is bijna voorbij. We noemen het ‘het jaar van genade, 1866’. Oh, dat het inderdaad het jaar van genade mocht zijn voor een aantal onbekeerde mensen hier. Het kan zijn dat ik vanavond mijn net op een plek werp waar weinig van zulke mensen te vinden zijn. De meesten van jullie, luisteraars, zijn lid van de kerk van Christus: jullie zijn gered, dat geloof ik. Toch zullen er zeker hier en daar, als onkruid in een bloementuin, mensen zijn die nog vreemden zijn voor de Heere Jezus Christus. Ik wil, voor God, dat de Heilige Geest hen zal aanzetten om te zeggen: “Kom binnen, Verlosser! Laat de Koning der ere binnenkomen!” Oh, laat dit ware woord van de trouwe en waarachtige Getuige je aanmoedigen: “Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Als iemand Mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik bij hem binnenkomen en het avondmaal met hem gebruiken, en hij met Mij”(Openbaring 3:20). Wat heerlijk is dit! Je ontbeet met de duivel, je lunchte met de wereld: wat een genade als je het avondmaal met Christus mag gebruiken, en wat een gezegend avondmaal zul je hebben! Je zou de volgende morgen wakker worden om met Christus te ontbijten, om Hem te horen zeggen, “Kom, gebruik het middagmaal met Mij,” om vervolgens weer met Hem het avondmaal te gebruiken. Zo zal het doorgaan tot je zult komen om het brood te eten op de bruiloft van het Lam. Moge de Heere je zegenen, en als Hij geeft wat mijn hart verlangt, zal iedereen hier tegen zijn ziel zeggen: “Hef uw hoofden op, o poorten, ja, verhef ze, eeuwige deuren, opdat de Koning der ere binnengaat.” Ter overdenking De bruiloft van het Lam (Openbaring 19:7,9) — het ontvangst is geregeld, de uitnodigingen zijn verstuurd en de maaltijd is gereed (Mattheüs 22:2—4). Hoe heb je gereageerd op Gods uitnodiging? Door die te negeren (Mattheüs 22:5—6), of door blijde aanvaarding van de vrije uitnodiging (Mattheüs 22:9—10)? Preek 750, 13 december 1866

[brilmans]

Een stukje prehistorisch slaapbeen

In mijn enthousiasme zwiep ik de deur net iets te hard open. Klabats, zo tegen Harry aan. Als ik om de deur kijk, zie ik dat hij zijn hoofd verliest. Letterlijk. De plastic schedel van het educatieve skelet kletste op de grond in drie delen uiteen. Gelukkig precies de delen die opzettelijk demontabel waren gemaakt: de onderkaak, de schedelbasis en de schedelkap. Hij was dus nog te redden. Zorgvuldig zette ik de schedel weer in elkaar. Ongemerkt nam ik de anatomie in mij op.

Wie het kleine niet eert…

Toen ik net begon met verzamelen, nam ik iedere botsplinter mee naar huis. Alleen al het feit dat het fossiel was, was voldoende, daar was is hartstikke blij mee. Maar naarmate ik meer vond, werd ik kieskeuriger. Op een gegeven moment liep ik de splinters gewoon voorbij. Doodzonde want later kwam ik er achter dat sommige fragmenten buitengewoon interessant kunnen zijn. Bijvoorbeeld omdat ze bewerkt zijn, vraatsporen hebben of toch aanknopingspunten bevatten om ze te determineren.

Tegenwoordig bestudeer ik ieder fragment dat voor mijn voeten komt dus aandachtig daarna besluit ik of het mee naar huis gaat. De stelregel is: het moet bewerkt of ogenschijnlijk te determineren zijn.

Een botsplinter dat vanwege de vorm mee naar huis ging.

Dat iets te determineren is, wil niet zeggen dat dat ook lukt. Soms heeft een stuk een aantal kenmerkende elementen maar kom je er toch niet uit. Zelfs niet na ampel onderzoek. Wanneer me dat overkomt, belandt zo’n stuk in een daarvoor bestemde la: komt tijd, komt raad.

Een voortschrijdend inzicht

Zo eens in de zoveel tijd trek ik die la open in de hoop op een voortschrijdend inzicht. Vaak gaat de la vervolgens onverrichter zake weer dicht, maar soms gaat er ineens een lampje branden. Zo ook toen ik onlangs de la weer eens opende.

In de la lag een stuk dat ik herkende een stuk uit de schedelbasis van Harry. Als ik het goed had dan kwam het stuk overeen met een onderdeel van het slaapbeen het educatieve skelet. En dus met die van een menselijke schedel. En als dat zou kloppen dan was dit een fantastisch vondst!

De volgende dag nam ik het stuk mee naar mijn werk om het een op een te vergelijken.

Vergelijkend onderzoek.

En wel wis en waarachtig! Het paste precies. Het door mij gevonden fossiel was een deel van het slaapbeen. Zonder twijfel het pars mastoidica oftewel het mastoid.

Mesolithisch

Gezien de zwarte kleur en de vindplaats, de Zandmotor, is het zeer aannemelijk dat het bot afkomstig is van een mesolithische jager-verzamelaar. Andere vondsten van de Zandmotor met een dergelijke kleur en conservering zijn namelijk als zodanig gedetermineerd. Het betreft de stoffelijke resten van mensen die in het in de Noordzee verdwenen Doggerland leefde.

Het stuk mastoid in de oorspronkelijke positie.

Onderzoek

Op dit moment wordt er door Eveline Altena van het Leids Universitair Medisch Centrum en Luc Amkreutz van het Rijksmuseum van Oudheden en de Faculteit der Archeologie van de Universiteit Leiden in samenwerking met een DNA-lab in Leipzig onderzoek gedaan naar het DNA van deze bewoners van Doggerland. Daarom wordt uit de Noordzee verzameld menselijke materiaal gebruikt. Het doel is de genetische variatie van jagers-verzamelaars in kaart te brengen. Dit levert namelijk informatie op over bijvoorbeeld hoe groot die groepen mensen waren, of ze veel of weinig contact met elkaar hadden en hoe ze veranderden in de loop van de tijd.

Ik heb mijn vondst, alsmede een eerder gevonden kaakfragment, aangeboden voor dit onderzoek. Of het wordt meegenomen is echter de vraag. Ik heb er namelijk met mijn blote mannenklauwen aangezeten. En dat is voor het onderzoek niet gunstig. Eerdaags ga ik langs om de stukken te laten beoordelen. Daarna hoort u van mij.

[mijnniemandsland]

Sla.

Een Krop Sla: De Leugen op Onze Tafels – Een Sociaal-Culturele Ontleding In de hedendaagse cultuur wordt een krop sla vaak gezien als het summum van gezondheid, frisheid en natuurlijkheid. Maar is deze perceptie wel zo waarachtig als ze op het eerste gezicht lijkt? Dit artikel beoogt te onthullen hoe de krop sla, in de context van moderne consumptiecultuur en sociale structuren, in feite een…

[onbezonnenbegonnen]

mijn vierde poging tot het schrijven van een boek

Mijn derde poging om een boek te schrijven werd onderbroken door de gedachte dat niets interessant genoeg is om een boek over te schrijven. Daarom bij deze mijn vierde poging. Het onderwerp mag door u, lezer, zelf worden bedacht, en ik, schrijver, zal u daarbij helpen. 

Heel veel schrijvers schrijven heel slechte boeken, ik ben er nog zo eentje. Het verschil met al die andere schrijvers (op enkelen na) bestaat erin dat ik toegeef in mijn talentloosheid. Aldus ben ik de iets snuggerdere slechte schrijver. Bovendien houdt dat door mezelf gecreëerde feit me niet tegen, want schrijven zal ik toch. EN, misschien zullen jullie ook wel lezen, hoewel ik dat sterk betwijfel. Het is zo dat ik op vlak van schrijven eigenlijk best wel onzeker ben en liever een goed boek lees in de plaats, van mensen die daar echt de tijd hebben ingestoken, je weet wel, zo van die echte rasschrijvers. Het hoeven zelfs geen romannetjes te zijn. Marsmannetjes zijn even goed. Ik las en lees nog steeds verschillende boeken, ik begin in eentje, laat die even langs de kant liggen en begin een volgend. Ik vermoed dat de helft van mijn boekenkast bestaat uit boeken waarvan slechts een vierde of een helft en in sommige unieke gevallen iets meer dan de helft door mij werd gelezen. Het valt immers niet te ontkennen dat boeken in de meeste gevallen maar voor een bepaalde duur boeien. Na een tijd heb je het wel gevat, of besef je dat het hoogtepunt, de initiële verrassing voorbij is. En dan zakt de aandacht weg, het boek terug de boekenkast in, om te pronken met de talloze slechte literatuur waarvan je geen enkel boek hebt uitgelezen. Maar, wat ik eigenlijk ook wou zeggen, veel belangrijker dan al hetgeen ik hiervoor heb gebazuind, gaat over de bijzonderheid van het einde. Alle begin is moeilijk, zegt men, en ik wil er graag aan toevoegen “behalve bij boeken”, niettegenstaande sommige boeken inderdaad een mislukte aanloop kunnen nemen: Beginnen in een nieuw boek is gemakkelijk. Iets trekt je aandacht, je begint erin, wordt even meegezogen enzovoort. Maar het eind, ja het eind is iets bizar. Het gebeurt soms dat het einde er is zonder dat je ook maar één moment gedacht hebt dat het boek zou eindigen (ookal weet je dat elk boek inherent een eind heeft). Maar, op andere momenten, droom je ervan in iets anders te beginnen omdat het eigenlijk zo zou kunnen blijven doorgaan met dat geleuter in datgeen waar je momenteel in leest. Het einde van dat boek zou dan ook maar een arbitraire stop zijn van een betekenisloos geheel.

Je kan lezen om te lezen, maar je kan ook gelezen worden. Echt waar, een goed boek maakt dat je je niet verplicht voelt om tot het eind te strijden om het te kunnen sluiten met een zucht. Iedereen kan schrijven, echt waar. Mijn kleine broers schrijven letters als de beste, woorden knutselen ze ineen tot droomachtige sferen. Ik ben een zeveraar en nu ga ik u, de lezer (waarvoor mijn oprechte dankwensen), zeggen wat ik te zeggen heb: Ik ga nooit een boek schrijven. Hoogstens een paar zinnen samenflansen, losse ideeën een waarachtig karakter geven en leugens vertellen. Ik ga ongelooflijk veel leugens vertellen, gewoon zomaar, omdat leugens me bijzonder in de smaak vallen. Het leven bijvoorbeeld, in onze tijd en westerse cultuur bijvoorbeeld, is een enorme leugen. “Liegen om te leven” is een boek dat ik ooit bijna volledig heb uitgelezen. Ik vermoed dat het algemene argument erin wel duidelijk was na de helft en Goleman enkel maar tot het bittere eind in herhaling zou vallen. In die eindeloze cyclus van het leven laat ik me niet meeslepen, het zijn nieuwe prikkels die ik nodig heb, niet de dopamine van een boek te hebben uitgelezen. Maar ik ben dan ook een radicaal op dat vlak. Radicaal zijn, is bijna een verplichting, wil je iets nuttig doen met de beperkte tijd op aarde. Nuttig is dan weer een twijfelachtige benaming, maar hoe het ook moge zijn, ik hoop dat u mijn punt snapt. Zo niet, dan ben ik ofwel een heel slechte schrijver, of u, lezer, een heel primitieve lezer (dom dus eigenlijk). 

U denkt op dit punt, na bijna één volgeschreven pagina, dit is tijdverspilling, en ik geef u daarin niet minder dan groot gelijk. Het cynisme is prominent aanwezig, ik droomde er bijna van, gezien ik het beroep van cynicus niet dagelijks meer uitvoer. Het is een interessant idee dat André Breton en zijn surrealistische kring het idee van de écriture automatique in de literatuur op de markt brachten. Het is immers niet zo vanzelfsprekend om zomaar woorden neer te schrijven zonder dat de zinsconstructies ergens op slaan. Het automatische geschrift, de bedoeling ervan lijkt me te vatten wat er op tafel ligt, als wanneer men tekent en het ding tot zich laat komen, organisch laat worden. Het geschilderde is niet bij voorbedachte rade tot stand gekomen, zoals bij enkelingen. De uitvoer berust op de activiteit van het schilderen zelf, niet de vervolmaking van een beeld. Nog verder zou men kunnen stellen dat de uitvoerders van een vooraf bedacht beeld niet echt schilderen, maar slechts hun beeld slaafs uitvoeren in het medium van de schilder. Men zou zich daarbovenop de vraag kunnen stellen waarom, indien men het beeld reeds bedacht heeft, men nog de drang voelt om dat beeld uit te voeren. Als een foto de weergave vormt, of de essentie van een beeld, waarom de moeite doen het beeld in geschilderde versie uit te voeren? Wat is daarin de meerwaarde? Het technische kunnen van de materie van olieverf en terpentijn dan? De verfijnde hand? Hoezeer er ook een twist aanwezig mag zijn in het vooraf bedachte beeld, er is niets van de uitvoering in olie op doek dat iets zegt over deze twist, er is geen rechtlijnige verklaring tot gebruik van olie. Het is niet de materie die aan de basis ligt van het beeld, hetgeen ik als essentieel beschouw in de kunst, maar het idee. En ik helemaal niets tegen het idee als vertrekpunt in de kunst - binnen de conceptuele kunst zijn er heel wat fascinerende dingen gebeurd - maar dan ben ik van mening dat het idee op de eerste plaats moet komen. Ofwel komt het medium op de eerste plaats, ofwel het idee. De uitvoering van het idee (als dat gepland is) moet ten dienste staan van het idee, niet omgekeerd: de uitvoering die het idee verkracht, ofwel zachter uitgedrukt, een uitvoering waarvan het idee een excuus vormt om het beeld betekenis te geven. Daarin zit het essentiële verschil. Als ene Richard Serra het idee heeft om een lijst te maken van werkwoorden om die vervolgens uit te voeren, dan staat heel die uitvoering, van begin tot eind in teken van dat idee. Het idee bevat de lijst, de transformatie van het woord in de handeling en tenslotte het resultaat of de resultaten zijn de verrassing die erbij komen kijken. Als het idee van een beeld daarentegen reeds tot in zijn details uitgedacht is, dan blijft er nog maar weinig over aan de verbeelding, de uitvoering zit dan nog slechts in de arbeid van de maker. Het beeld is dan de idee, niet de uitvoering. De uitvoering en het idee zijn verbonden op een manier die geen transformatie inhoudt. In het eerste geval is de gehele uitvoering het idee. 

[franciscovanjole]

Vriendinnen voor het leven

Twee jonge vrouwen in Parijs staan op het punt de toekomst te veroveren. Dat gaat gepaard met feest, lust, verdriet en bedrog.

Entre les Vagues is een waarachtige film vol met leugens die gaat over de intense vriendschap tussen twee jonge vrouwen. Een heftige film ook. Het kan geen kwaad tissues binnen handbereik te houden. Het begint meteen al tijdens de opening. We zien de twee vechten omdat ze ruzie krijgen tijdens de auditie voor een theaterstuk. Het gaat er hard aan toe. Een loopt een bloedneus op. De camera…

[commetombeunarbre]

Om me niet zo vernederd en vertrapt te voelen probeer ik me te interesseren voor mannen en dat vermoeit me tenslotte, houdt me af van mijn werk, het meest waarachtige en wezenlijke dat ik heb. De rest is gekwetste gevoelens, is ontevredenheid, is totale onzekerheid over de toekomst, is onbegrip van het heden, is aarzeling over mijn eigen gevoelens. Ik word steeds cynischer en schaamtelozer.

[erikvelema]

Waarachtige hoop

[peterpijls1965]

Een zoon als levenselixer

Mijn zoon is een kopp-kind. Dat wil zeggen hij is een kind van een ouder met psychische problemen (kopp). Dat kan lelijke gevolgen voor hem hebben. Hij kan de neiging hebben voor zijn vader te zorgen. Misschien had hij vroeger de aanvechting geen vriendjes mee naar huis te nemen. Of ik beperkte zijn sociale vaardigheden. Ik dronk, dat wel.

Mijn zoon was voor mijn herstel zeker zo belangrijk als de pillen en de psychiaters. De afgelopen 10 jaar, sinds ik vertrok bij hem en zijn moeder, ontwikkelde hij zich tot een heel normale jongvolwassene. Volop actief in het studentenleven. En wat voor mij heel belangrijk is: zo om de paar maanden vergast hij me nog steeds op een bezoek, ook al woon ik aan de andere kant van het land.

Ook in de lange, soms uitzichtloze jaren dat ik beschermd woonde, kwam hij altijd. Als ik hem bijpraatte over mijn uitdagingen zei hij steeds: komt goed pap. Hij kreeg altijd gelijk. Hij hield me een spiegel voor, nadrukkelijk zonder de rol van hulpverlener te spelen. Misschien nam hij wel zijn verantwoordelijkheid als enig kind, wetende dat ik geen contact meer heb met zijn moeder, al hadden we geen vechtscheiding.

Ik beloonde hem door het nooit over haar te hebben. Dat zou hij hoogst onaangenaam vinden. Ik ontzag hem verder door, toen hij ouder werd, niet te peuteren in zijn privé-leven. Van zijn Japanse moeder erfde hij een natuurlijk gevoel voor discretie en privacy. Ik respecteerde dat altijd, en doe dat nog. Dat ik nu wat meer over hem schrijf, doe ik dan ook met zijn uitdrukkelijke toestemming.

Een kopp-kind dus. Dat fluitend een prestigieus Amsterdams gymnasium doorliep, het Barlaeus, en nu studeert aan de Vrije Universiteit. Hij werd lid van het corps, woont in een dispuutshuis, sport volop en heeft een bijbaan. Niet het beeld van een 21-jarige die blijvend beschadigd raakte door zijn bipolaire, verslavingsgevoelige vader. Zijn prestaties zijn verder niet mijn verdienste, maar ik ben er toch gepast trots op, en laat hem dat ook wel eens voelen. Complimenten incasseert hij zwijgend.

Zeker is de conclusie gerechtvaardigd dat ik een sterk kind heb. Andere kopp-kinderen kunnen wel degelijk en merkbaar lijden onder een gestoorde en/of verslaafde ouder. Ik loste dat 10 jaar geleden op door hem en zijn moeder te verlaten en te gaan werken aan mijn genezing. Ik zag hem in die tijd 7 maanden niet, voor hem en voor mij een moeilijke tijd. Ik herinner me het moment van hereniging nog, op het station van Roermond. Hij stapte uit de trein, zag me staan, ondernam een lange sprint en vloog me huilend in de armen. Toen wist ik dat het goed zou komen tussen hem en mij.

Ook nu nog heb ik bescheiden opvattingen over het vaderschap. Ik probeerde mijn zoon adequaat op te voeden, maar het omgekeerde gebeurde ook. In talloze situaties toonde mijn zoon zich wijzer dan zijn vader. Wat me sterkt in de notie dat ouder-zijn waarachtig een nederige aangelegenheid is. Je bent als vader niet op de laatste plaats een facilitair bedrijf. Het is allemaal belangrijk: zorgen dat je kind schoon is, goed eet, zijn huiswerk maakt. En als hij met je wil voetballen op straat, heb je die wens in vervulling te brengen. Want samen voetballen op straat met je zoon is het nec plus ultra van vader zijn.

Het is niet gezegd dat mijn zoon verder een leven zonder uitdagingen tegemoet gaat. Hij kan mijn verslavingsgevoeligheid en labiliteit in de genen hebben. Eén keer besprak ik dat met hem. Hij zei weinig, maar zijn gelaatsuitdrukking verried wetend begrip. Ik help hem niet door me grote zorgen te maken over zijn verdere ontwikkeling. Daar bemoei ik me trouwens niet mee, ik geloof tot zijn genoegen. Onder het verleden hebben we 9 jaar geleden een streep gezet toen ik mijn excuses aanbood voor mijn drankzuchtige en bipolaire excessen. Hij aanvaardde mijn verontschuldigingen. Sindsdien praatten we er nooit meer over, wegens geen behoefte. Al sta ik ook in de toekomst open voor verdere evaluaties.

Maandag komt mijn enig kind weer op bezoek. Hij blijft altijd slapen. Na zijn aankomst praat hij me summier bij over zijn wederwaardigheden, en omgekeerd doe ik hetzelfde. Vervolgens kook ik voor hem, en na het eten trekt hij zich discreet terug in zijn kamertje. Geen flauw idee wat hij daar doet. Het gaat me niet aan. Als je dan toch een kopp-kind hebt, moet je het op gezette tijden met rust laten. Dat is wel het minste wat je doen kunt, als mentaal uitgedaagde ouder die in het verleden steken liet vallen.

Zijn moeder compenseerde overigens veel. Zij, een toonbeeld van stabiliteit en wilskracht, maakte een boel goed in de jaren dat ik faalde als vader. Dat ze sinds 7 jaar geen contact meer wil, al was er geen onmin, begrijp ik. Ze had genoeg met me te stellen vroeger. Haar neem ik niets kwalijk, onze zoon ben ik dankbaar. In moeilijke tijden gaf hij me hoop, geloof en liefde. Zijn naam is Elmer. Dat betekent: nobel. Wel een bruikbare eigenschap voor een kopp-kind dat stilletjes besloot als levenselixer voor zijn vader door het leven te gaan.

[mandana-bracke]

Recensie

Als belooft heb ik twee recensies opgezocht en erop gereageerd. Hier zijn de links naar de recensies:

Recensie 1: https://lees.bol.com/nl/article/recensie-roman-amir-rein-van-der-wiel

Recensie 2: https://www.groene.nl/artikel/doorgewinterde-puber

 Ik ga akkoord met de eerste recensie. Het verhaal is herkenbaar omdat je het leest als het dagboek van de protagonist, je krijgt één perspectief. Als gevraagd door zijn school moet Amir zijn gevoelens en gedachten opschrijven dus je leest niet alleen het verhaal van een twaalfjarige opzoek naar zijn vader maar ook zijn frustraties en zijn gevoel van eenzaamheid. Het feit dat er alleen één perspectief is, maakt het boek ook wat spannend. Je wilt steeds weten wat er allemaal gebeurd is met de vader van Amir. De recensie beschrijft ook dat de auteur zich goed in de schoenen van de hoofdpersoon heeft gestaan, daar ben ik zeker over mee. Rein Van Der Wiel was een docent in een middelbare school en heeft zich dus goed in een hoofd van een bijna dertienjarige kunnen verkeren. In dit boek ontmoet je meerdere personen met een atypische achtergrond, mensen die Amir met zijn zoektocht helpen. Ook worden deze personages goed beschreven en begrepen. Anna de Nederlandse gepensioneerde prostituee wordt als een oude vrouw van lage sociale klasse gezien die zich over een jongetje zorgen maakt. De moeder die haar enige zoon niet begrijpt en van frustratie van de afwezigheid van de vader niet mee helpt bij zijn zoektocht en nog veel andere karakters worden in het verhaal vermeld. Namelijk Afghanen en zoals opgemerkt in de recensie laat de auteur begrijpen dat Afghanen niet allemaal criminelen zijn en dat ze ook niet noodzakelijk streng gelovig zijn. Hoewel, vond ik dat hij er niet grondig over had.  

De tweede recensie is diepgaand, de twee eerste alinea’s zijn een samenvatting. Tevens wordt het boek vergeleken met ‘The catcher in the rye’ van J.D Salinger en ik ben toevallig dit boek ook aan het lezen en vind dat het concept van een dagboek werd geïnspireerd maar het doel van het verhaal heel anders is. Holden (protagonist van ‘the catcher in the rye’) beschouwt de wereld als een kwaadaardige en corrupte plek waar geen vrede is. Hij probeert dit wereld te begrijpen en hoe het kan veranderen. Amir is opzoek naar zijn vader, eigenlijk opzoek naar vrijheid van zijn frustratie dat niemand hem begrijpt, de sleutel uit zijn gevangenis van eenzaamheid. Aangezien we op onze ouders lijken zou zijn vader zijn redder zijn. Holden heeft geen hoop om te redden worden dat is zijn doel ook niet, hij wil de redder zijn van de volgende generaties. De tweede punt van de recensie is dat Amir zoals in de titel gezegd een “doorgewinterde puber is”, hij is inderdaad een jongen die veel nadenkt en die de wereld heel anders ziet dan zijn klasgenoten. Hij leeft echt in zijn denkwereld en is daarvoor een bijzonder kind, hij is heel volwassen voor een twaalfjarige. Hij is ook inderdaad opzoek naar antwoorden over de eerlijkheid van volwassenen. Amirs antwoord is teleurstellend maar waar.

De titel van de eerste recensie beschrijft al het gevoel die je krijgt bij het lezen van het boek, “Amir van Rein van der Wiel is een hartverscheurend verhaal dat je tot diep in het hart raakt”. Ik vond het waarachtig een droevig verhaal, zelfs te droevig. Het is niet een boek waarop ik van de ongelukkigheid van de protagonist kan reflecteren en dan beter voelen of een ander standpunt krijgen van het leven. Dit verhaal maakte me alleen verdrietig voor Amir, het is waarschijnlijk omdat ik me niet in het verhaal herkent, ik denk dat er weinig mensen zijn die in dit boek een vriend gaan vinden die dezelfde gevoelens delen. Tenzij, je je eenzaam voelt, denkt dat niemand gaat je helpen en opzoek bent naar een redder dan is dit boek voor jou. Zelfs het einde vond ik teleurstellend omdat het is een open einde, het is te zeggen dat er meerdere eindes zijn en het is aan de lezer om te kiezen welke einde hij of ze aangepast vindt. Ik vind dat niet leuk want het hele boek is geschreven op een manier waarop je denkt dat je het dagboek van de protagonist leest, alsof het geen fictie is maar een echt verhaal. Het einde maakt dit perfecte bubbel kapot, je beseft dat het maar een roman is en dat er geen definitief einde is dus ook geen antwoorden op al die vragen die je had.

[jeanschoonbroodt]

Woord tot het dode Israel...

Dit zegt GOD YHWH, de GOD van het Israël naar de Geest levende, tot het dode Israel :

"Ziet, IK zal U aanblazen door Mijn Geest opdat nog menigeen levend wordt, want velen van U waren dood in zonden en overtreding. Zie, IK zal Mijn beloften waar maken, naar Mijn woord dat IK sprak door de profeten die hierover profeteerden... en hen die deze woorden over de aarde verspreidden. IK BEN. Ziet, gij dorre doodsbeenderen, IK zal U weer met vlees bekleden en de levensgeest in u blazen, opdat gij Mij zult erkennen als Degene die het deed en doet naar Mijn woord, opdat gij allen Mij zult erkennen als de Enige en Waarachtige GOD van de schepping en IK zal U allen verzamelen aldaar waar IK dat beschik naar Mijn woord. IK BEN. Want ziet al zou de maan geen licht meer geven des nachts noch de zon des daags... dan nog zal IK trouw zijn naar Mijn beloften tot u en uw vaderen gedaan door Mijn profeten van weleer. IK BEN.  Zie, IK BEN de IK BEN. Mijn Geest is een tijd lang zeer woedend geweest over de afkerigheid en het ongeloof en de ongehoorzaam en uw dode werken, maar IK heb Mij laten verbidden door hen die u zagen dwalen... en uw ongeloof en koppigheid zagen jegens Mijn Stem, ofschoon velen van u wisten dat IK hen riep, maar gij hebt toen niet gewild. U begeerde de wereld en haar schoonheid en macht en rijkdom en weelde en had de hoeren van de Hoer Babylon en haar  wellust meer lief dan Mij, de Heilige Israëls, de GOD van de hemelen en de aarde. Ja waarlijk, gij bad tot de afgoden en geloofde hun leugens meer dan de waarheid van Mijn Hemels Heiligdom. IK BEN. Ziet IK zal uw afgoden vernietigen... en uw  rijkdom en weelde zal teloor gaan op de dag dat IK u toon wie IK BEN. Want bij het verschijnen van Mijn Mashiach van uit de hemel zult gij beseffen hoe waardeloos het was om schatten te verzamelen op aarde... en hoe arm u was in Mijn heilige ogen toen u geld en goederen en macht en ongerechtigheid meer lief had dan Mij. Want ziet, ...... 

... niet allen van u zullen de weg met Mij blijven gaan, want sommigen zijn verknocht aan het aardse en zullen terugvallen en zullen ten verderve gaan. Zij behoren niet tot het ware Israël dat naar Mijn Geest en Stem/Woord luistert. IK BEN. Gezegend zijn allen die Mijn woorden en die van Mijn profeten, openbaarders, zieners en apostelen/gezanten en getrouwen horen en bewaren... en Mij volgen/gelovende gehoorzamen... en Mijn Ware Mashiach uit de hemel verwachten tot hun eeuwige heil en zaligheid. IK BEN." ;

Zegt HIJ die was, is... en zal zijn, de Almachtige, de GOD van de hemelen en de aarde, de HERE YHWH der schepping Gods, de GOD van Israël, de GOD die alles door Zijn woorden in het aanzijn riep en gebood, de YHWH-Elohim, de Allerhoogste, de IK BEN die tot Mozes sprak en tot Elijah en die Israël riep en afzonderde en tot licht was in de duisternis der eeuwen en die hen vaak uitredde... wanneer zij Hem aanriepen in hun nood en verdrukking. Amen. Hallelu-Jah. Amen.

Woord des Heren / Profetie d.d. 11.01.2023.

The Voice in The Wind of The Holy Breath of YHWH-GOD.

Ontvangen door Jean M.P. Schoonbroodt. NL. EU.

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | Zelf de Bijbel lezen Zo laat ons toegaan met een waarachtig hart, in volle verzekerdheid des geloofs. Hebreeën 10:22 Terecht wordt er wel gezegd: ‘Niets is gemakkelijker dan te twijfelen. Een mens met een matig inzicht en weinig kennis kan meer twijfelen dan de wijste mensen kunnen geloven.’ Geloof vereist kennis, want het is een genade die met ons verstand te maken heeft; het geloof kan beargumenteerd worden; maar het ongeloof behoeft geen redenen aan te voeren voor haar twijfel; een uitdagende houding en een snoevende toon zijn al voldoende. Het toppunt van ongeloof is niets te weten. Wat is dit anders dan de verheerlijking van onwetendheid? Een mens kan zomaar, zonder zich daarvan bewust te zijn, afglijden tot agnosticisme en zich daar lusteloos aan overgeven. Geloven betekent echter leven. Zij die denken dat geloven een kinderachtige zaak is, hebben nog een lange weg tot volwassenheid te gaan voordat ze in staat zullen zijn hun eigen theorie te beproeven. Het geloof moet gebaseerd zijn op een actieve betrokkenheid bij het Woord van God. We stellen dan ook dat ieder oprecht mens zelf de Bijbel moet lezen. Als we een boek, dat beweert de openbaring van God te bevatten, beoordelen aan de hand van wat anderen daarvan zeggen, wie dat dan ook mogen zijn, handelen we onwaardig. Informatie uit de tweede hand mist zekerheid en levendigheid; eigen onderzoek is veel bevredigender en heilzamer. Veel andere boeken worden door hun lezers geprezen, maar we zijn nog nooit een boek tegengekomen dat met zo’n groot enthousiasme en grote genegenheid wordt aanbevolen als de Bijbel; ook hebben we nog nooit van een boek gehoord, waarin zoveel levensvragen aan de orde worden gesteld.