#wideo eksperymentalne

[awardwinningpies]

“Syrenka naprawdé straciatella głos”, wideo, styczeń 2023

[robbialy]

From • @muzeumsztuki Dziś rano 12 sierpnia, odeszła Natalia Lach-Lachowicz znana jako Natalia LL, artystka konceptualna i pionierka sztuki feministycznej. W swojej twórczości zajmowała się fotografią, grafiką, malarstwem i rysunkiem. Działała również na pograniczu sztuk medialnych, realizując filmy eksperymentalne, wideo, performensy i instalacje. Siła sztuki Natalii LL była obecna na wielu wystawach w Muzeum Sztuki. Wciąż możecie z niej czerpać na naszej stałej wystawie „Atlas nowoczesności. Ćwiczenia” w ms2, gdzie prezentujemy m.in. legendarny cykl fotografii „Sztuka konsumpcyjna” z lat 1972-1975. __________ 📸 archiwum Muzeum Sztuki w Łodzi. 1. Natalia LL podczas "Konstrukcji w Procesie", 1981. 2. Otwarcie ms2, 2008. 3. Wernisaż wystawy "Atlas nowoczesności. Ćwiczenia", 2021, fot. HaWa. 4. Wernisaż wystawy "W jakim pięknym miejscu jesteśmy", 2022, fot. HaWa. 5. Wernisaż wystawy "Atlas nowoczesności. Ćwiczenia", 2021, fot. HaWa. https://www.instagram.com/p/ChKHqAeDttFK97U3fLzIZoicQ5ihe6pCSErhkU0/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[malwa1216]

maciek-nia skomentował(a) Twój post : maciek-nia skomentował(a) Twój klip wideo : You...

Mroźne Uderzenie - eksperymentalne bojowe ulepszenie Jensena, jako jedyne nie powoduje przeciążenia systemu. Wymagany typ amunicji: lodówka :)

Haha, cudowne <3.

[oskarsadowski-blog]

NARKOTYKI

Stanisław Ignacy Witkiewicz

REŻYSERIA Oskar Sadowski

ADAPTACJA i DRAMATURGIA Marcin Cecko SCENOGRAFIA Anna Met KOSTIUMY Marta Kuliga REŻYSERIA ŚWIATŁA Aleksander Prowaliński MUZYKA Tomasz Mreńca WIDEO Hanna Maciąg / Adrien Cognac

OBSADA Rozalia Mierzicka (gościnnie) Natalia Rybicka Andrzej Szeremeta Robert Wasiewicz Paweł Tomaszewski (gościnnie) / Tomasz Nosinski Ewelina Żak Marta Zięba (gościnnie)

Duchową przygodę należy rozważać bez związku z rozkoszą, gdyż kusi ona właśnie świadomość wyższą i subtelniej rozwiniętą. W gruncie rzeczy wszelka rozkosz ma charakter duchowy; tam znajduje się niewyczerpalne źródło, organizujące jako żądza, której nic nie zaspokoi. Ernst Jünger

„Narkotyki” Witkacego to pozycja przewrotna. Publicystyka pisana przez kontrowersyjnego artystę w okresie, kiedy czuł się odrzucony, nierozumiany przez krytykę oraz czytelników miała prowokować publiczność, oczyścić pisarza z niepochlebnych opinii i ukazać Witkacego w nowej roli - artysty zaangażowanego. Zaangażowanego w sprawy doczesne, w przekazywanie konkretnego doświadczenia i wiedzy, pouczającego - nie tylko dlaczego nie zażywać substancji odurzających, ale, w „Appendixie”, jak golić się, czy leczyć hemoroidy - oraz wskazującego remedia, jak w dołączonych do tomu „Niemytych duszach”, na paskudne psychiczne i duchowe przywary pobratymców. Oto więc literacka hybryda: poradnik i kompendium, zjadliwa krytyka społeczna obfitująca w wątki autobiograficzne, próba opisania społecznego tabu z zawartym wewnątrz programem naprawczym i mini-wykładem parapsychologicznym. Te gesty pisarza wskazują nam kierunek teatralnych poszukiwań. Krajobraz używek i narkotyków zmienił się znacząco, choć główne substancje bywają takie same, to występuje obok nich całe mnóstwo nowych środków. Od legalnych farmaceutyków regulujących nastrój, po dopalacze i narkotyki eksperymentalne, które jeszcze nie zdążyły znaleźć się na liście zakazanych substancji. Tabu z nimi związane wymaga innej optyki, by oświetlić zaułki społecznej hipokryzji, która uznaje, że skoro sprawa jest regulowana prawnie, to problemu praktycznie nie ma. Tymczasem nasza praca, gospodarka, myśli, emocje tworzone są przez napędzane teiną, kofeiną, cukrem, tytoniem i alkoholem mózgi, a kto wie, czy nie jeszcze czymś znacznie bardziej wyginającym karty umysłowych klaserów. Tak, dyskusja o tym, jak traktujemy środki odurzające, to dyskusja o stanie świadomości społeczeństwa, dojrzałości jego struktur oraz o tym, czym są dla nas relacje z własną Tajemnicą Istnienia oraz Tajemnicą Innego. Korzystając z tekstów dramatycznych Witkacego, jego listów i publicystyki, przyglądamy się jak figura skandalisty i eksperymentatora może dziś wypełnić zadany jej przez autora cel: na nowo, na własnych warunkach nawiązać dialog ze społeczeństwem, rozbić przezroczyste gabloty hipokryzji, doświadczyć innych sposobów odczuwania, zajrzeć w delikatną tkankę naszych relacji, tych relacji, które były obsesją Witkiewicza, relacji z rodzicami, kochankami, grupami społecznymi, ze sztuką i polityką.

Uwaga! Spektakl dla widzów pełnoletnich.