#zin in de lente

[dutchjan]

March 01, 2023

[kimonoshop]

Omarm elegantie met kimono-satijn voor dames: een stijlgids

Deze kimono-satijnen kleding is een stijlvolle combinatie van klassiek Japans kostuum en hedendaagse kledingtrends. Deze stukken zorgen voor een fijne toets en een universele uitstraling die elk ander ensemble zou aanvullen. Als je geïnteresseerd bent in romantische satijnen kimono's, tedere pastel kleurige kimono's of een ander chique stuk voor een specifieke gebeurtenis, zullen deze kledingstukken je niet onverschillig laten. Dus als je meer wilt weten over satijnen kimono's voor dames en hoe je ze kunt stylen, lees dan verder.

Satijnen kimono's zijn een van de meest aantrekkelijke kledingstukken die vrouwen kunnen dragen.

Kimono Satijn Dames worden gewaardeerd om hun verzadiging en het feit dat ze sierlijk over het lichaam glijden. Dit is waarom ze een must-have zijn: Dit is waarom ze een must-have zijn:

Luxueus gevoel: Satijnen stof is een luxe stof die zeer soepel aanvoelt, waardoor deze zeer comfortabel is tijdens het dragen. Hierdoor zijn satijnen kimono's niet alleen modieus maar ook zeer comfortabel om te dragen bij diverse gelegenheden.

Veelzijdige stijl: Van het dragen terwijl je thuis ontspant tot een casual dagje uit of zelfs een formele gelegenheid: een satijnen kimono kan gemakkelijk worden aangepast aan elke gelegenheid.

Tijdloze aantrekkingskracht: Satijn Kimono Dames, is een moderne variant op de klassieke Japanse gewaden, waarbij de trends van vandaag worden gecombineerd met een vleugje van de antieke wereld. Door hun creativiteit en levendige tinten zijn ze gemakkelijk te onderscheiden, ongeacht de omgeving waarin ze worden geplaatst.

Het stylen van je satijnen kimono

Hier zijn enkele tips om u te helpen uw satijnen kimono voor verschillende gelegenheden te stylen: Hier zijn enkele tips om u te helpen uw satijnen kimono voor verschillende gelegenheden te stylen:

Casual Chic: Als je kiest voor een meer casual en comfortabele outfit, kun je een satijnen kimono over een t-shirt en een spijkerbroek dragen. Je kunt hem combineren met een paar platte schoenen of sneakers en je krijgt een zeer stijlvolle en casual look.

Glamoureuze avonden: Je kunt het uiterlijk van je satijnen kimono ook veranderen door hem over een LBD te dragen voor een avondlook. Ze moeten worden gedragen met hakken en worden aangevuld met statement sieraden voor een stijlvolle outfit.

Loungewear Luxury: daarom kun je je kimono ook thuis dragen en het comfort van satijn voelen als je hem als badjas draagt. Ideaal voor ontspannende dagen of als je zin hebt om jezelf te verwennen op een zondagmiddag of tijdens een filmavond.

Pasteltinten omarmen

Dames Kimono Pastel is luchtiger, kleurrijker en minder formeel, omdat ze ideaal zijn voor het lente-zomerseizoen. Deze kleuren zijn verfrissend en zorgen voor een vleugje elegantie die perfect is voor een meer open ruimte.

Lente Frisheid: Het is goed om pastelkleuren te gebruiken, vooral roze, blauw en groen in het lenteseizoen. Het past ook goed bij wit of andere lichte kleuren om een ​​outfit er jeugdiger en levendiger uit te laten zien.

Summer Brights: Lichtgele en lavendeltinten zullen goed passen in de zomer. Deze kleuren zorgen ervoor dat je niet oververhit raakt, terwijl ze je look opfleuren met een mooie kleurtint.

Accessoires: Het is dus het beste om kleine gouden of zilveren accessoires te dragen als je pastel kleurige kimono's draagt, om te voorkomen dat het imago wordt bederft. Dit is goed omdat het helpt om de look zachter en delicater te maken, zonder deze te domineren.

Satijnen kimono's zijn een voortreffelijk kledingstuk dat bij verschillende gelegenheden kan worden gedragen en op de volgende plaatsen kan worden gekocht:

Veel merken en retailers verkopen prachtige satijnen kimono's voor dames, waaronder. Hier zijn er een paar om uit te checken: Hier zijn er een paar om uit te checken:

KIM+ONO: KIM+ONO is een van de retailers die prachtige kimono's hebben die met de hand zijn geschilderd en versierd met prachtige kunst geïnspireerd op de Aziatische cultuur (kimandono.com).

Nordstrom: Bij deze detailhandelaar zijn veel verschillende satijnen kimono's verkrijgbaar, variërend van eenvoudig en verfijnd tot helder en gedurfd (Nordstrom).

Etsy: Als je op zoek bent naar satijnen kimono's die speciaal zijn gemaakt en ontworpen, kunnen verkopers op Etsy een goede bron zijn, omdat ze producten aanbieden van onafhankelijke ontwerpers die kimono's ontwerpen met functies die kunnen worden gepersonaliseerd (Japan Avenue).

Conclusie

Satijnen kimono's voor dames zijn een geweldig stuk voor de bagage van elke vrouw, omdat ze elegantie en comfort bieden. Van opvallende heldere tinten tot bleke tinten: deze kledingstukken kunnen in elke gewenste omgeving worden gedragen. Het model is prachtig en de satijnen kimono's zijn prachtig; het is tijd om ze in je garderobe te brengen en je stijl naar een hoger niveau te tillen.

Als je meer wilt zien en je satijnen kimono wilt kopen, ga dan naar KIM+ONO, Nordstrom en Etsy.

[regioonlineofficial]

Op zaterdag 16 december om 20:15 uur geven het Nijmeegs kamerkoor Sequentus en het Nijmeegs Koperkonsort een concert met kerstklanken in de Maria Geboortekerk in Lent. Op het programma staat muziek van onder meer Kodály, Poulenc, Vivaldi en Scheidt. Sequentus en het NKK brengen het kerstverhaal zowel apart als gezamenlijk. De toegang is gratis, maar een vrijwillige bijdrage is welkom. Reserveer je kaartjes op www.sequentus.nl. Van kribbe tot Driekoningen, het volledige kerstverhaal komt voorbij. Kamerkoor Sequentus zingt een verrassende mix van barok, renaissance en eigentijdse klassieke muziek. Daarnaast speelt het Nijmeegs Koperkonsort de kerstklanken van Italiaanse en Duitse oude muziek, zoals het Kerstconcert van Corelli. Als kerstster op de taart luister je naar een bewerking van de onmisbare kerstklassieker ‘Have Yourself a Merry Little Christmas’ van Peter Gritton. Geen betere manier om alvast in de kerststemming te komen. Kerstklanken Het Nijmeegs Koperkonsort bestaat uit tien (semi-)professionele en betere amateurmusici uit Nijmegen en omstreken. Het koperensemble werd opgericht in 1978 en treedt sindsdien in wisselende bezetting op. Sinds 2013 bestaat het ensemble uit tien musici. Op het repertoire staat zowel muziek die oorspronkelijk werd gecomponeerd voor koperinstrumenten als bewerkingen voor dit ensemble. Een belangrijk deel van het repertoire komt uit renaissance en barok, maar ook eigentijdse werken worden gespeeld. De muzikale leiding is in handen van Dick Bolt. Sequentus is een relatief jong koor (leeftijden 30-50 jaar) met uitdagend klassiek repertoire. Het kamerkoor zingt onder leiding van dirigent Peter-Paul van Beekum. Met twintig zangers heeft het koor al een mooie mix van bassen, tenoren, alten en sopranen, maar Sequentus vindt het leuk om nog verder te groeien. Ben je bas of tenor, heb je zangervaring en heb je zin om in een goed koor te zingen waarbij je al snel resultaat hoort? Neem dan contact op met Sequentus via sequentus.nl en ga een donderdagavond meezingen om te kijken of Sequentus bij je past. Wat: Kerstklanken met kamerkoor en koperensemble Waar: Maria Geboortekerk, Lent Wanneer: Zaterdag 16 december, 20.15 uur Prijs: De toegang is gratis, maar een vrijwillige bijdrage is welkom Reserveren: via www.sequentus.nl Meer info: www.sequentus.nl & www.nijmeegskoperkonsort.nl

[jgysenbergs]

eindelijk weer een bericht op jg's nieuwe blog

na de klik https://gysenbergs.be/2023/03/een-tweedaagse-tocht-door-nrw-met-klimaatgrootouders/

Een tweedaagse tocht door NRW met klimaatgrootouders

Vertrekken doen we vanuit de carpool-parking in Lummen waar een ruime vertegenwoordiging van de grootoudersvoorhetklimaat.be uit Limburg de bus vanuit het Gentse vervoegt om vervolgens zacht zoevend door het vlakke landschap van Zuid-Limburg en Nordrhein-Westfalen (NRW) naar Oberhausen te sjezen.

John, onze hoogst aimabele reisleider, is de gelukkige bezitter van een onfeilbare zin voor timing en feeling voor de verzuchtingen van het heterogene gezelschap. Hij zorgt tevens voor gezond vegetarische eten onderweg maar bovenal voor korte en actuele aanwijzingen om het maximum uit onze reis te halen.

ingang Gasometer Oberhausen D

De Gasometer is een 117 meter hoge, stalen ton in de buurt van Oberhausen [1] die helemaal gerestaureerd is en dit keer dient als tentoonstellingsruimte met onze aarde als onderwerp. Een reusachtige wereldbol is het centrale stuk en hangt schijnbaar zwevend in het midden van een sterk verduisterde ruimte. Langs alle kanten zorgen precieze projecties voor representaties van de wijze waarop luchtstromen (wind), water (oceanische stromen) en tectonische verschuivingen ons milieu bepalen. Tegelijkertijd toont de enorme driedimensionele bol de menselijke invloed van luchtverkeer, scheepvaart en stedenvorming. Heel duidelijk is het smelten van het poolijs te zien en de uitdeinende woestijnvorming (droogte) in Afrika en Azië. 

Het geheel is een ingenieuze voorstelling aan de hand van gecombineerde, bewegende satellietbeelden en hoge resolutie foto’s van de aarde. Machtig op het verpletterende af, blijft de toeschouwer achter op zoek naar meer uitleg. 

Die is te vinden op de twee lager gelegen verdiepingen waar tientallen haarscherpe foto’s met helder en duidelijke teksten het verhaal vertellen van bijvoorbeeld een visser die verwezen naast zijn aangespoelde boot staat midden in een kurkdroge vlakte of de foto van een makak (een soort aap) die schijnbaar intelligent op een smartphone staat te kijken.

De aanvankelijk pessimistische invalshoek verandert langzaam in een pril begin van een meer optimistische visie. De mens kan het tij keren door immense inspanningen, onvoorstelbare kosten en niet te schatten moeite. Wanhoop en angst zijn niet de basis voor de redding van de aarde maar compleet anders denken en handelen samen met geavanceerde technieken in het bestrijden en terug goedmaken van milieuvervuiling.

Spectaculair is het dak op 110 m hoogte dat een panoramisch uitzicht biedt over de hele streek. Bezoeksters staan er in open lucht en dat is best spannend omdat de hele stalen constructie lichtjes beweegt in de wind.

uitzicht vanop Gasometer Oberhausen 110m

De hele tocht vraagt ongeveer vier uren maximum om grondig te beleven. Aanvullend is een catalogus verkrijgbaar in het Duits en Engels. Ook verkrijgbaar in de online handel [2].

De tweede dag brengt ons via een omweg naar het uiteindelijk doel van de reis: bruinkoolwinningen.

Vroeg eruit en eerst naar het Landschafstpark Duisburg-Nord [3] waar de natuur haar gang kan gaan tussen de oude hoogovens. De klimmers in de groep trokken naar boven in de A-stack die haar bekendheid kreeg bij het grote publiek door de foto’s van Bernd en Hilla Becher [4]. Ook deze foto’s spreken voor zichzelf:

#gallery-1 margin: auto; #gallery-1 .gallery-item float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 50%; #gallery-1 img border: 2px solid #cfcfcf; #gallery-1 .gallery-caption margin-left: 0; /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

A-stack in Landschaftspark Duisburg-Nord

spoorweg Landschaftspark Duisburg-Nord

locomotief in Landschaftspark Duisburg-Nord

reusachtige pijpen in Landschaftspark Duisburg-Nord

een blauwe pijl Landschaftspark Duisburg-Nord

Céline is 1m56 groot: opschrift Landschaftspark Duisburg-Nord

De site ziet er in de lente en zomer allicht heel anders uit door het gebladerte van de vele bomen en struiken die overal welig tieren. Ze zullen over tientallen jaren de metalen gewrochten helemaal overwoekeren.

Op naar het (voorlopig) laatste maar voornaamste doel van de hele trip. Bruinkoolwinningen zijn als snijwonden in het landschap overal verspreid in NRW. Het zijn tot 250 meter diepe putten waarin gigantische graafmachines onophoudelijk bruinkool afschrapen. Ze slokken hele dorpen, wegen en velden nietsontziend op.

RWE [5] is er nochtans van overtuigd op tijd te kunnen stoppen met de ontginning van fossiele brandstof maar bruinkool is zó goedkoop dat de verleiding toch te blijven graven moeilijk valt te weerstaan. De datum van stilleggen schuift telkens bijna onmerkbaar op terwijl PR-bureau’s en gulle uitkoopregelingen alle tegenstand wegmasseren.

Toch blijven bewoners en bezorgde burgers actie voeren zoals toen, na ons bezoek aan de bruinkoolwinning, een ruime delegatie Belgen het protest in het al ontruimde Keyenberg vervoegde. Liederen, toespraken en luid protest vergezelden een twee uur durende mars doorheen de desolate buurt.

#gallery-2 margin: auto; #gallery-2 .gallery-item float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; #gallery-2 img border: 2px solid #cfcfcf; #gallery-2 .gallery-caption margin-left: 0; /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

bruinkoolwinning met figuur

Vorsicht!

bruinkoolwinning

Keyenberg betoging

Keyenberg spandoek GVK

bruinkoolwinning Hambach als pretpark vermomd

Caveat: schrijver dezes deed het bezoek aan de Gasometer in omgekeerde volgorde, van boven naar beneden dus. Handleiding: klik op een beeld voor grotere afbeelding. Gebruik de ‘terug-knop’ om terug te keren naar de blog.

linklijst: [1] https://de.wikipedia.org/wiki/Gasometer_Oberhausen [2] https://www.amazon.com.be/dp/3837523799/ [3] https://www.landschaftspark.de/ [4] https://www.newyorker.com/culture/photo-booth/what-bernd-and-hilla-becher-saw-in-the-remnants-of-industry [5] https://nl.wikipedia.org/wiki/RWE_(energiebedrijf)

[homoerotisch]

Nu het leven zich langzaam weer naar buiten verplaatst, draag ik altijd twee platte objecten bij me in de binnenzakken van mijn jas. Links mijn telefoon, rechts een notitieboekje.

Ik zou vaker naar rechts willen grijpen, en minder vaak naar links. Maar de geest is zwak. Die laat zich maar wat graag afleiden. Terwijl ik weet dat ik als ik met de hand schrijf altijd helderder denk en formuleer. Daar bestaan allerlei theorieën over, waarover straks. Eerst moeten we stilstaan bij een aantal paradoxen van onze tijd.

Vlak bij de NRC-redactie, op de hoek van de Nes en de Langebrugsteeg, pronkt achter een etalageraam een molen met dure notitieboeken in alle kleuren van de regenboog. Tweehonderd stappen verderop: een Moleskine Store. Tweehonderd stappen in de andere richting: een cadeauwinkel vol houten, hervulbare notitieboeken. Zo wemelt het in elke grote stad van de Moleskines, Leuchtturms, Rhodia’s, Legami’s en Blackwings. Maar zie je er ooit iemand in schrijven?

Oké, laatst, één keer. Al was dat helemaal in het Franse Mulhouse. Na een journalistieke klus was ik er een volle dag gestrand wegens stakingen. In het Elzasstadje was de lente alvast begonnen. Het was een perfect decor voor een volle schrijfdag. Het was er namelijk adembenemend saai.

De dag ervoor had ik al een geschikt koffietentje gespot en berekend dat hier ochtendzon zou zijn. Ik verheugde me er buitensporig op. Het was half tien toen ik er plaatsnam. De zon scheen precies zoals gecalculeerd. Meteen nadat ik mijn notitieboekje en vulpen op het formicatafeltje had uitgestald, zag ik hem. Een jongeman, in de twintig, slordige bos krullen, driftig rokend en al even driftig met zijn pen in de weer in een A5-formaat notitieboek, zwart, precies hetzelfde als het mijne.

Altijd als me dit overkomt, prevel ik in mezelf een zin van Cees Nooteboom, die in een drukke Spaanse herberg ook zo’n medeschrijver opmerkt: „Onze blikken vermijden elkaar, zoals van honden die weten dat ze dezelfde ziekte hebben.” (De omweg naar Santiago, 1992).

Dat is de tweede paradox. Niemand schaamt zich om naast een andere telefoongebruiker zijn apparaat tevoorschijn te trekken, maar met pen en papier schrijven is naast iemand die datzelfde doet ineens hopeloos aanstellerig.

Voorgebakken chocoladeletters

Schrijfschaamte. Is dat waarom je notitieboekjes alleen in etalages aantreft? Gebruiken we ze alleen discreet binnenshuis?

Eén ding weet ik wel. Als iemand hier een zieke hond is, dan is het juist die smartphoneverslaafde. Mij hoef je niet meer te vertellen waarom schrijven met de hand juist de mentale gezondheid stimuleert.

De onderzoeken zijn bekend. Nota bene De Telegraaf, krant van de voorgebakken chocoladeletters, pleitte onlangs in het hoofdredactionele commentaar voor het verplichten van schrijven met de hand in het basisonderwijs.

Elders in die krant pleitte hersenprofessor Erik Scherder (VU) voor het vervangen van laptops door schrijfblokken, waarmee je je hersenen „echt aan het werk zet”. Handmatig vormen van de letters activeert motorische en ruimtelijke breincircuits. Daarom onthouden studenten handgeschreven aantekeningen beter, blijkt uit meerdere onderzoeken.

Ook lezen van papier stimuleert het geheugen meer dan lezen van het scherm. Elke boekenlezer herkent dit. Je bladert terug om iets te zoeken en weet: het stond linksonder, of rechtsboven. De wetenschap hierachter is dat je na elke gelezen passage een korte verificatie doet (‘heb ik dit begrepen?’) en de plek in je hoofd opslaat, waardoor er een mentale routekaart ontstaat.

Op een bepaalde manier lijkt dit debat al achterhaald. Gaat het grote schrijfdilemma van de toekomst immers niet langer tussen typen en schrijven, maar tussen schrijven en voor je láten schrijven, door ChatGPT?

Zoals elke fundamentele vernieuwing roept dit schrijfalgoritme nu vooral twee reacties op. De een wil het met alle macht uitbannen, blokkeren, verbieden op scholen. De ander omarmt het met de gretigheid van elke moderniteitszeloot. Ik ken allebei die stemmen. De ene grijpt naar mijn linker-, de ander naar de rechterbinnenzak.

Stijve clichétaal, harkerig denken

Die verdeeldheid is misschien te danken aan wat wij onder taalvaardigheid zijn gaan verstaan. In de meeste kantoorberoepen is taal een middel om rapporten mee op te stellen en presentaties te houden. Het is de grondstof voor nota’s en andere ‘stukken’. Een werknemer bij een overheidsinstelling of commercieel bedrijf moet met een computer informatie kunnen verzamelen, knippen, rangschikken en presenteren in een heldere structuur.

In het schoolvak Nederlands maakt ‘begrijpend lezen’ 50 procent uit van het eindexamenvak. In feite programmeert dit leerlingen tot algoritmes die structuren leren ontleden middels ‘signaalwoorden’, en die matrix vervolgens leren toepassen op bijeengezamelde informatie die ze ‘in hun eigen woorden’ navertellen in een Word-document. Dat is nagenoeg exact wat ChatGPT heeft leren doen. De vrees dat robots ons schrijfwerk overnemen komt doordat mensen zijn gaan schrijven als robots.

Microsoft Outlook trakteerde e-mailgebruikers jaren geleden al op slimme ‘voorgestelde antwoorden’. In plaats van zelf iets te formuleren, volstond je met één muisklik op ‘natuurlijk’, ‘ik ga het regelen’ of ‘ik kom erop terug’. Is dat erg? Moeten we in plaats hiervan deze woorden met vulpen op handgeschept papier schrijven en versturen per post? Dat niet, maar dit automatiseren zorgt wel voor een wildgroei aan stijve cliché-taal, die ook ons denken harkerig maakt.

George Orwell beschreef dat genadeloos in zijn essay Politics and the English language (1946). Gemakzuchtig schrijven leidde volgens hem tot gemakzuchtig denken. „Proza bestaat steeds minder uit woorden die omwille van hun betekenis zijn gekozen, en steeds meer uit zinnen die aan elkaar zijn geplakt als de delen van een geprefabriceerd kippenhok.”

Vooral politici bezondigen zich eraan, volgens Orwell: vage formuleringen, pasklaar, ogenschijnlijk deskundig jargon, versleten metaforen (‘in troebel water vissen’, ‘in de hand werken’). Inmiddels kan 90 procent van wat politici zeggen en schrijven als illustratie van Orwells bewering dienen. ‘Er zijn verbeteringen nodig op een aantal grote processen’, ‘in gesprek gaan met de samenleving’, ‘in de kaart spelen’. Het is een doodvermoeiende verbositeit, een wildgroei aan gebabbel in een en hetzelfde register.

Tekstrobots excelleren daarin. Ze vergaren razendsnel bestaande, voorgevormde frasen en rangschikken die naar de regels van de grammatica. Ze zijn de onvermoeibare timmermannen van talige kippenhokken. Als dit ons beeld is van taalvaardigheid, dan is kunstmatige intelligentie niets minder dan een verwoestende komeet die ons nadert.

De notitieboekjes van Joan Didion

Gelukkig gaat schrijven om veel meer. In een van haar iconische essays uit de jaren zestig onderzocht de legendarische Amerikaanse essayiste Joan Didion (1934-2021) waarom ze van jongs af aan al in notitieboekjes schrijft. Hoewel ze verwachtte hier later iets uit te kunnen gebruiken, bleek het in de praktijk vooral nuttig om zichzelf aan specifieke situaties te herinneren, zoals foto’s dat doen. „Zo voelde ik dat toen: hiermee komen we in de buurt van waar het bij een notitieboekje om draait.” In On Keeping a Notebook (1968) stelt ze dat die boekjes een gevoel van heelheid en coherentie geven, door een „goede verstandhouding’ te onderhouden met ons ‘vroegere zelf’.”

Bijna had ik een bod gedaan op een stapeltje van haar notitieboekjes. Afgelopen najaar werden er spullen geveild, waaronder dertien onbeschreven boekjes, in allerlei formaten, met een koordje samengebonden.

Uiteindelijk gingen ze weg voor 9.000 dollar. Wat zou de eigenaar ermee doen? Zijn het koffietafelboeken geworden, om te pochen tegenover de visite? Maar als ik ze bemachtigd had, had ik dan de onterende overmoed gehad om er ook maar één zin in te schrijven?

Het mooie van notitieboekjes is juist het achteloze, het schetsmatige dat je behoedt voor kramp, zodat je zonder pretentie invallen en observaties kunt vastleggen. Didion stelt: „Neem zo veel mogelijk in ogenschouw en schrijf het op, hou ik mezelf voor, en als er dan ooit een dag aanbreekt waarop de wereld zijn magie lijkt te hebben verloren, een dag waarop ik alleen nog maar werktuiglijk zit te doen wat er van me verwacht wordt, namelijk schrijven, op die waardeloze dag kan ik dan gewoon mijn boekje openslaan, en dan is het er allemaal weer, als een vergeten bankrekening mét rente.” (vertaling: Koos Mebius).

Het handmatig vormen van letters brengt je tot het soort concentratie dat elk fysiek handwerk geeft. En het dwingt je tot coherentie. Het notitieboekje is een convergerende lens die alle denkchaos bundelt in één brandpunt, één lijn van taal, één tekst waarin je, als in een steigerconstructie, opklimt naar een ruimer uitzicht. In Why I write zegt Didion: „Ik schrijf alleen maar om uit te vinden wat ik denk, waar ik naar kijk, wat ik zie en wat dat betekent.”

ChatGPT denkt niet, heeft geen innerlijk dat ervaart en kan daarom ook geen oorspronkelijke, eigen gedachtengang ontwikkelen, en heeft evenmin een brandend verlangen om de wereld te doorgronden. Het doorzoekt en combineert, en produceert iets wat alleen de oppervlakkige schijn van menselijkheid heeft.

Al het gereedschap om zelf te schrijven vormt een medicijnkastje tegen al die geestdodendheid en handmatig schrijven is hierin het krachtigste panacee.

Mijn zoon (13) leerde nog schrijven in verbonden schuinschrift. Mijn dochter (11) moest dat een paar jaar later inruilen voor ‘blokschrift’, vanuit de filosofie dat handschriften in de toekomst toch steeds minder belangrijk zijn. Zelfs deze Montessori-basisschool, met ‘schrijfdansen’ voor de kleuters en ‘zintuiglijk materiaal’ als heilige rekwisieten, zwichtte voor het ‘blokschrift’ van losse letters. Makkelijker aan te leren, naar het schijnt, en je staat meteen voorgesorteerd voor de digitale snelweg.

Een site met Montessoriwerkjes stelt zelfs: „Als Maria Montessori in deze tijd zou leven, zou zij misschien ook wel gekozen hebben voor blokschrift.” Maar het AD liet in februari dit jaar universitaire experts aan het woord die dit „een kleine ramp” noemen. Als je kinderen vóór hun tiende losse letters leert, kunnen ze die niet goed „plaatsen”, en vliegen ze „als pepernoten over het papier”.

Paard en wagen

Het gevaar is dat ik, pen- en papierdweper, overkom als iemand die actievoert voor de terugkeer van paard en wagen. Weg met het internet! Maar ik denk dat het meer een kwestie van noodzakelijke balans is. Het is zinloos en onnodig om AI-schrijfsoftware uit te bannen, maar als we ons bewust worden van dit eenzijdige beeld van ‘taalvaardigheid’, begrijpen we ook de noodzaak om die andere, verwaarloosde kant te versterken.

Maar hoe verslingerd ik ook ben aan notitieboekjes, ik zou niet graag willen zonder wonder Google Keep, de digitale memoblaadjes-app, doorzoekbaar. Opgevangen zinnetjes op straat, bij Didion nog willekeurig verstrooid over verschillende boekjes en pagina’s, zet ik hier keurig onder één label. Sommige zijn op zichzelf al haast een compleet verhaal. („Zo snel al? Met iemand die z’n dochter had kunnen zijn!”).

Mij gaat het om de wisselwerking tussen papier en digitaal, tussen mijn linker- en rechterjaszak, tussen al die verschillende media en hulpmiddelen, met voldoende suddertijd tussen de afzonderlijke fasen in, zodat het onbewuste de ruimte krijgt om zijn onverwachte zegje te doen.

In het schrijfonderwijs en de alledaagse praktijk zou de worsteling niet moeten gaan tussen het een of het ander, maar op zoek moeten zijn naar de juiste balans. In plaats van de hulpeloze oproepen om een rem op kunstmatige intelligentie kun je het ook toejuichen om meer energie te steken in de organische, menselijke kant, zodat die er gelijke tred mee houdt. Dat is een doorgaand gevecht, wat je niet wint door te doen alsof er maar één kamp is of hoort te zijn.

Er is niets mis met het aanklikken van ‘ik kom erop terug’, als je tegelijkertijd ook leert een persoonlijke felicitatie of condoleance te formuleren. Klik gerust op ‘yep, doe ik!’ maar benut de daardoor vrijgekomen tijd meteen aan een secuur verwoorde observatie, met pen en papier, buiten op straat. Zie je iemand hetzelfde doen, vermijd elkaars blikken dan niet, maar knik naar elkaar. Dat deed ik ook naar die jonge schrijfgenoot in Mulhouse. We waren niet ziek, we versterken juist onze mentale gezondheid.

[vloereneninterieur]

Hebben jullie ook zo'n zin in de lente? Weer lekker buiten zitten. De leukste #accessoires voor buiten, en binnen😉 zijn alweer uit voorraad leverbaar (bij Vloeren en Interieur Noordwolde) https://www.instagram.com/p/Cp0D2TWKE_4/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[opgeschreveneeuwigheid]

Lockdown in de Lente

De seizoenen gaan geleidelijk in elkaar op, de lente voor altijd mijn lievelingsseizoen. Het woord, de herinnering maar vooral het gevoel. Deze lente voelt anders, er komt regen uit de lucht alsof de wolken huilen. Alsof alles wat ooit verzameld is en er nu uit komt, het is kouder en soms zit er een dag tussen dat alle mensen zich als collectief naar de parken verplaatsen. Dat zijn dagen waarbij ik extra voel en dagen die ik het liefst als een herinnering in een flesje wil doen. Zodat ik op andere dagen, waarbij mijn het koud is en mijn hart ook, ik het flesje kan openen en het goud eruit kan halen van die dag.  Juist het contrast maakt het dar er bepaalde dagen die andere dagen juist belachelijk mooi maken. Maar als het zo regent in de lente, en de straten nat zijn en snel opdrogen , de mensen in amsterdam  in hun jassen gedoken met verwikkelde sjalen en honderden gedachten. Op zulke dagen laten de regendruppels ons terug trekken in onze verlichte huizen, met de gordijnen dicht, wij dichter op elkaar. We drinken onze thee  uit porseleinen mokken, onder fleece dekens waar we met z’n alle in  verdwijnen en we focussen ons vooral op elkaar, in ons huis waar we de kaarsen aansteken. 

 

Maar na die regen, na dat de straten zijn opgedroogd schemert de lente door. Het geluid op de straten verandert en ik heb zin om zo min mogelijk te slapen.  zitten nog steeds in een lockdown, maar de deuren gaan langzaam steeds verder open en dat scheelt. We doen doekjes in de haren en fietsen onder roze bloesembomen, ik kijk naar hun en weet dat ik ze nooit meer voor het eerst zal ontmoeten.  Maar er is elke dag genoeg ruimte om ze opnieuw te leren kennen. Er zijn dagen waarin ik het huis niet verlaat, maar toch m’n best doe mijn mooiste kleding aan te trekken. Dagen waarin ik vroeger opsta, maar later ga slapen. 

 

We willen koningsdag vieren maar zijn het vergeten, we pakken elk feest aan alsof het de laatste is en we rijken naar dingen zonder te weten hoe en wat. We drinken uit elkaars glazen zonder er bij na te denken en we willen elk gesprek zo lang mogelijk laten duren. We maken pasta’s met chili en drinken daarnaast rode wijn, we hebben belletjes met dealers en met buren, maar vooral zijn we met elkaar we rijden in de nacht naar plekken om de tijd uit te stellen, in huizen waar dat kan, waar iedereen op dat moment niet aan de dag erna denkt. 

 

We worden wakker en het is nog warmer, de avondklok is voorbij en dat is iets maar ook een soort gemis. Die nachten hadden ook wel wat. 

Ik heb bepaalde mensen langer niet gezien, wat mij laat inzien dat je dichter tot elkaar groeit, maar ook verder van elkaar af. Het is verwonderlijk hoeveel verschil de zon maakt, wakker worden en het licht door de gordijnen voelen, uit bed geveerd worden alsof de zon een magnetisch effect heeft, iedereen massaal naar buiten met zonnebrillen op zoek naar overvolle terrassen met honderden glazen die hoe dan ook zullen breken. Ik word vroeg wakker door de vogels, ook zij zorgeloos in de lucht. 

 

We worden uiteindelijk niet gelukkig van krijgen wat we willen, maar van het verlangen wat we willen. Alles is langzaam maar zeker aan het opengaan. De mensen lijken alles te willen geven en geen minuut binnen te willen spenderen. Van cafe naar cafe. Van park naar park, onder bomen met koude drankjes in de hand. Er breken af en toe glazen en er is nog steeds altijd de vraag waar we die stappen tot zetten nadat de cafe’s dichtgaan en wij nog niet uitgefeest zijn. We verplaatsen ons met grote groepen richting huizen, waar we koelkasten vullen met flesjes en gesprekken voeren die zo spontaan verlopen dat je niet meer weet hoe het begon. We zitten voor huizen waar mensen langs rijden, mensen die lachen op boten en waarbij je niet aan elkaar hoeft uit te leggen waarom. De wereld is opnieuw aan het openen, en onze harten ook.  

 

Het is intens en toch lijkt het normaalste zaak van de wereld. De cafe’s zitten overvol, en ik waan me elke dag opnieuw naar een ander cafe samen met mensen die ertoe doen. Vervolgens thuis vallen we in slaap, in elkaar armen en beseffen we dat eigenlijk alles hier al is. We drinken elke week weer net een glas teveel, waarbij de groepen veranderen. Maar eigenlijk wil iedereen hetzelfde. Hun lichaam bewegen en alles vergeten, in de keuken die in de ochtend er anders uit zou zien, drinken wij shotjes en zijn de glazen gevuld. We springen, samen, en dan is iedereen moe. Op warme dagen, schijnt de zon op het balkon van de Schelde, 

We zitten met z’n drieën naast elkaar, zeggen niks en lezen de woorden in onze boeken. Onze blote voeten in de zon, en een ijskoffie in de hand. Het niet zeggen, maar het weten van dit hebben, gelukzaligheid. We verplaatsen ons elke dag naar nieuwe plekken, marine terrein, de amstel. En soms is er plotseling een feest waarbij mensen drummen en de voeten niet stil kunnen staan. Ik heb zin om languit in het gras te liggen. Ik heb zin om een grote kan huisgemaakte ice tea te drinken. Ik heb zin om te dansen zonder dat er iemand zegt dat het geluid zachter moet, mijn voeten te bewegen tot ik voel dat ik niet verder kan.

En dat kan, en dat mag. 

[dagboekliesa3d]

14/02/2019

- Het is vandaag buiten heel mooi weer, de zon schijnt. Dat brengt me vanzelf in een betere stemming: ik heb meer zin om van het leven te genieten, dan wanneer het bewolkt en regenachtig is. Ik voel me dan ook productiever, meer zin om buiten te komen.. Maar toen ik daarnet in een lege straat op weg was naar de winkel, voelde ik me door het weer hetzelfde als andere momenten in mijn leven in het begin van de lente: herinneringen waarbij ik me erg eenzaam en geïsoleerd voelde. Ik dacht vooral aan de uitstappen naar Brussel in m’n eentje om de stad te verkennen vooraleer ik aan mijn studies begon. Ik was toen erg enthousiast en hoopvol, maar achteraf gezien voelde ik me toch eenzaam dat ik die stap helemaal alleen maakte, zonder echte begeleiding of steun. 
Ik voelde een grote vrijheid en wou dat alleen doen, maar het is triest dat ik dat met niemand kon delen. Ik stond er alleen voor. Die momenten waren in de zomervakantie en lente van 2010. Ik liep ook vaak rond in stille buurten waar niemand buiten rondliep. 
 Het deed me ook denken aan de keren dat ik naar papa ging als kind en dan alleen in zijn grote achtertuin speelde zonder toezicht of aandacht van hem, omdat hij verder werkte achter een puur die zijn werkplek scheidde van de tuin. Er was vaak niemand anders in de buurt in een weidse omgeving.
 In beide gevallen zag ik dit als normaal en dat er geen andere optie was: ik moest het nu eenmaal doen met afwezige ouders. Ik had ook het gevoel dat ik daar mee moest leren leven.
 Nu achteraf gezien, nu het me eerder een negatief gevoel geeft, besef ik dat ik me toen in beide gevallen erg eenzaam en geïsoleerd moet hebben gevoeld, met niemand die naar mij omkeek of bezig was met mijn leven, tenzij om controle uit te oefenen om hun angst onder controle te houden. Maar interesse in mijn zijn was er niet (wellicht omdat hun ouders ook geen interesse in hen hadden)
 Het is gek hoe een bepaald weer mij herinnert aan specifieke momenten en datzelfde gevoel er weer bij oproept, waardoor ik in diezelfde sfeer zit (zelfde met positieve herinneringen). Dit zal toch eigen zijn aan mijn gevoelswereld? Het is wel vervelend dat mijn stemming dan zo makkelijk te beïnvloeden is, puur door de stand van de zon en de lucht.
 - Ik zie de jaren ’90 in het thuisleven als vrij donker, grauw en wazig, en het is misschien daarom dat ik ‘Niet schieten’ en ‘Studio Tarara’ te fake vind: alles lijkt mooier voorgesteld dan het is, terwijl die periode voor mij een nachtmerrie-achtige sfeer heeft.
 - Gisteren had ik via Instagram stories gevraagd naar anderen hun MBTI-types om een idee te hebben van wie me volgt: N. heeft geantwoord en zou ook INFJ zijn! (Zegt veel dat we elkaars creatieve dingen wel leuk vinden) We zouden dus goed overeen kunnen komen, maar ik voel geen drang om haar beter te leren kennen. Omdat ze nog geen kwetsbaarheid heeft getoond? Omdat ze jonger is dan ik en ik meer nood heb aan een oudere mentor-figuur? Ik weet ook niet of ik nu dingen over haar mag gaan insinueren, ik weet dat ik voorzichtig moet zijn. 
(Ik weet dat ze een moeilijke relatie heeft met haar moeder, wat wel herkenbaar is, maar het lijkt niet alsof ze daar van af ziet)
 De tweede die reageerde was K. (‘Djoek’) die INTP is, maar ook heel sceptisch was over MBTI en me daar op wou wijzen, wat ik niet nodig vond. Hij leek er zelfs door geïrriteerd (waarom zou ge er anders zo op reageren?) terwijl ik daar niet op uit was. Anderen gaan er maar van uit dat de ander niet kritisch is.
 Ik voelde me daardoor weer aangevallen, door iemand die perse in discussie wil gaan. Waarom kunnen sommigen niet gewoon respecteren dat iemand iets leuk vindt waar hij niet in gelooft? Hij zei dat ik het niet mocht veralgemeniseren maar.. het lijkt mij toch typisch aan denkers dat zij anderen hun mening willen veranderen (net als Flor). 
Ik wil nog zo min mogelijk te maken hebben met mensen die alsmaar in discussie willen gaan, en die meer gefocust zijn op de ander zijn mening dan die van zichzelf. Zeker omdat ik voel dat ik me dan voor mijn mening moet verantwoorden, ipv die gewoon te accepteren. Ik heb me al genoeg moeten verantwoorden. Het bevestigt wel weer dat ik me meer wil omringen met gevoelsmensen. Ik geloof dat zij veel makkelijker anderen hun ideeën en gedachten respecteren. - Hoe erg ik ook besef dat ik mensen niet in vakjes mag opdelen: toch merk ik duidelijk dat ik vroeger werd aangetrokken tot ST’s zoals mama & Myra (en alle mannen die hun emoties opkropten met hoge dunk of ego in de plaats) en nu tot NF’s, maar ik weet nog niet goed hoe me daarmee te binden gezien ik mijn rol bij ST’s meer gewend ben.
 Andere NF’s zijn ook meer teruggetrokken dus nog moeilijker om toenadering bij te zoeken (2 mensen moeten inspanning doen om een connectie aan te gaan ipv 1) 
Als blijkt dat E. en Valerie degelijk ENFJ zijn, zie ik er toch echt iets van waarheid in (om de eigenschappen waar ik door aangetrokken wordt dan te veralgemenen). Ik zie er echt waarheid en connecties in..
 - Het verbaast me soms hoe over noden worden gepraat als iets spiritueel en vluchtig, eerder dan dat het echt een sterke basis heeft. 
“Mensen die autonoom zijn kunnen zich in relaties beter verplaatsen in een ander, en betrekken dingen niet op zichzelf”
 > ze bedoelen emotionele volwassenheid waarschijnlijk
 > empathie waarbij niet goed geleerd is daarmee om te gaan, daarbij worden dingen wel op zichzelf betrokken.
 Er wordt wel altijd aandacht besteed aan het ideaal van een relatie maar niet welke problemen of geschiedenis dat tegenhoudt en hoe we dat kunnen oplossen. Er is bijna nooit aandacht voor hechtingsproblemen en men geeft altijd pseudo-oplossingen die de problemen tijdelijk verlichten. 
(Sommige psychologen geven zelfs geen verantwoordelijkheid aan ouders voor tekortkoming bij hun kinderen - het is nog steeds het kind dat gewoon meer wil doen, maar niet persé omdat het een emotionele verbondenheid mist die de ouder niet geven: WAAR ZIJN WE MEE BEZIG?)
 We moeten echt stoppen met ouders als heilig te zien, of het nu pijnlijk is of niet. Als we getraumatiseerd zijn door onze ouders is het veel erger om met die vaste hoop dat ze god zijn rond te lopen, dan dat idee te verbreken.
 - “Emotions are data, and all of them are equally valid”, “They give information about how we are impacted by our external environment”
 “Ways I nurture myself: I make space for my feelings + I take my time”
 “It takes a lot of practice to turn up the volume on our own ideas and wisdom, but when we practice, we can start including ourselves on our list of people we turn to for advice, support or guidance”
 “If we really want to eliminate stigma, we must share our stories without shame” 
- Omdat mensen in mijn omgeving niet open over gevoelens of trauma praten, voel ik me alleen en beschaamd dat ik niet oké ben.
 “You don’t need to hide your parts of your story” 
- Ik voel me opnieuw niet top over vandaag omdat ik hoopte intens te kunnen bezig zijn met psychologie, dingen bijleren, inzichten opdoen, mijn mening vormen, comics tekenen, … Eergisteren was ik hier nog erg gepassioneerd voor maar inmiddels is die drive weer verdwenen en lijkt het me moeilijk om in de flow te komen. Ik denk omdat ik me afgelopen dagen vrij productief voelde en me daardoor heel goed voelde, dat ik daar weer meer naar streef en mijn dag automatisch als minder zie als ik geen inzicht heb opgedaan of productief ben geweest. 
Eergisteren had ik ook nog veel ideeën voor comics, of veel zin om comics te bedenken, maar inmiddels merk ik dat inspiratie niet te forceren is. Het is zo frustrerend dat dat enthousiasme zo vaak verschilt. Ik ben nu ook weer erg gefocust op alles wat ik zie, in de hoop er iets uit te halen ipv het op mij af te laten komen.
 - Het maakt me kwaad als ik het verhaal hoor van een jonge vrouw wiens moeder is vermoord (ACE), later aan de drugs raakte als tiener (waarschijnlijk door genen + als copingsmiddel) en zichzelf dan schuldig acht tegenover haar omgeving, naast onzekerheid en minderwaardigheidscomplex, terwijl drugs eigenlijk net een redmiddel was om haar in leven te houden, EN de grootmoeder ging daar niet op in!
 Door wat ik weet over CEN en ACE, geloof ik dat dit niet haar fout was, maar haar omgeving maakt het net erger en heeft geen empathie. En het zijn diezelfde gekwetste mensen die jong kinderen maken om die leegte op te vullen, waarmee de trauma’s worden doorgegeven, generatie op generatie. 
Er is echt zo dringend bewustwording nodig in Vlaanderen zodat die CEN-cirkels verbroken worden. Het wekt alleen maar meer passie op om daar voor te strijden, vooral om de verantwoordelijkheid niet langer op zwakke mentale personen te leggen.

[dutchjan]

March 05, 2023

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Morgen: Niet stilstaan maar doorgroeien Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Morgen" …dat wij in alles toe zouden groeien naar Hem… Efeze 4 vers 15 Veel Christenen staan in geestelijke dingen stil, en hun toestand blijft jarenlang hetzelfde. Je ziet bij hen geen groei. Zij bestaan wel, maar zij groeien niet naar Hem toe. Maar mogen wij tevreden zijn met het groene blad, als het mogelijk is om op te groeien tot halmen, of tot vol koren? Mogen we tevreden zijn als we in Christus geloven en kunnen zeggen: ‘Ik ben veilig!’, zonder het verlangen te hebben om meer te kennen van de volheid die in Hem te vinden is? Zeker niet! Wij moeten als goede kopers op de hemelse markt heel begerend zijn naar de kennis van Jezus. Het is heel goed om de wijngaard van iemand anders te verzorgen, maar wij mogen onze eigen geestelijke groei niet verwaarlozen. Waarom zou het in ons hart altijd winter moeten zijn? Het is inderdaad nodig om een zaaitijd te hebben, maar laat er ook een lente en een zomer zijn! Als wij naar Hem willen toegroeien en willen groeien in de genade, moeten we heel dicht bij Jezus leven, in Zijn aanwezigheid blijven en ons onder de stralen van de zon van Zijn liefde plaatsen. Wij hebben de zalige gemeenschap met Hem nodig. We moeten Hem niet alleen van een afstand bezien, maar dichterbij komen en ons hoofd op Zijn borst neerleggen, zoals Johannes deed. Dan zullen we ervaren dat we groeien in heiligheid, liefde, geloof, hoop, en in elke andere volmaakte gift. Als de zon opgaat en de bergtoppen verlicht met haar eerste gouden stralen, is dit een prachtige aanblik voor de reiziger. Het is even heerlijk om de gloed van het licht van de Geest op het hoofd van de gelovige te zien die - in geestelijke zin - boven zijn broeders is uitgegroeid. Hij is als een besneeuwde Alpentop, die de stralen van de Zon der gerechtigheid weerkaatst, zodat zij voor iedereen zichtbaar worden. En iedereen die deze stralen ziet, zal de Vader, Die in de hemel is, verheerlijken.

[princessgijbela]

De lente staat aan de deur, mensen die zich klaar maken voor de heerlijke warmte of lekker vakantie aan het boeken zijn, plannen maken wat de deze zomer kunnen gaan doen.

En wat doe ik ? Nog steeds wachten en wachten. Nee ik heb geen zin in de zomer. Terwijl ik 2 jaar geleden er nog wel zin in had. Ik wil gewoon beter zijn en ik hoopte het voor de kerst maar nee ben ik ook nog steeds niet. Yes ergens deze maand ging het gebeuren dacht ik ? Maar nee nog steeds zit ik met zuurstof en slangetje in me buik, toe te kijken hoe iedereen maar vooruit gaat en ik blijf maar wachten. Ik probeer elke dag elke week elke maand elke uur van mij leven postief te blijven maar ook dat lukt steeds moeilijker….. jongens ik weet het gewoon echt niet meer ik wil nu ook niet op geven want ben vergekomen maar wil ook niet nog jaar lang zo zitten tot te kijken met hopen die voor mij stilletjes verdwijnen. Het eengste wat ik nog hoop is dat ik dit jaar mij longen krijg alsjeblieft laat me niet nog langer zo leiden. Ik vind t wel dat genoeg shit heb gehad . Wil gewoon weer keer postief dingen kunnen plaatsen

Dit klinkt nu heel sad en verdrietig maar ik moet het er even uit gooien :)

[lettergeknetter]

Er moeten mensen zijn

die zonnen aansteken,

voordat de wereld verregent.

Mensen die zomervliegers oplaten

als het ijzig wintert,

en die confetti strooien

tussen de sneeuwvlokken.

Die mensen moeten er zijn.

Er moeten mensen zijn

die aan de uitgang van het kerkhof

ijsjes verkopen,

en op de puinhopen

mondharmonica spelen.

Er moeten mensen zijn,

die op hun stoelen gaan staan,

om sterren op te hangen

in de mist.

Die lente maken

van gevallen bladeren,

en van gevallen schaduw,

licht.

Er moeten mensen zijn,

die ons verwarmen

en die in een wolkeloze hemel

toch in de wolken zijn

zo hoog

ze springen touwtje

langs de regenboog

als iemand heeft gezegd:

kom maar in mijn armen

Bij dat soort mensen wil ik horen

Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen

ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

Er moeten mensen zijn

die op het grijze asfalt

in grote witte letters

LIEFDE verven

Mensen die namen kerven

in een boom

vol rijpe vruchten

omdat er zoveel anderen zijn

die voor de vlinders vluchten

en stenen gooien

naar het eerste lenteblauw

omdat ze bang zijn

voor de bloemen

en bang zijn voor:

ik hou van jou

Ja,

er moeten mensen zijn

met tranen

als zilveren kralen

die stralen in het donker

en de morgen groeten

als het daglicht binnenkomt

op kousenvoeten

Weet je,

er moeten mensen zijn,

die bellen blazen

en weten van geen tijd

die zich kinderlijk verbazen

over iets wat barst

van mooiigheid

Ze roepen van de daken

dat er liefde is

en wonder

als al die anderen schreeuwen:

alles heeft geen zin

dan blijven zij roepen:

neen, de wereld gaat niet onder

en zij zien in ieder einde

weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown,

eerst het hart

en dan het verstand

en ze schrijven met hun paraplu

i love you in het zand

omdat ze zo gigantisch

in het leven opgaan

en vallen

en vallen

en vallen

en OPSTAAN

Bij dát soort mensen wil ik horen

die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen

ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

de muziek gaat DOOR

de muziek gaat DOOR

en DOOR

~Toon Hermans~

[regioonlineofficial]

Vandaag begint de Klimaatweek in Krimpen aan den IJssel. Maandagochtend werd deze week feestelijk geopend door burgemeester Jan Luteijn en Klimaatburgemeester Janita de Bruin (11 jaar). De jonge Krimpense zit in groep 8A van de Johannes Calvijnschool. Met haar klas gaf zij het startsein voor deze bijzondere week. Vol duurzame activiteiten in heel Krimpen. Bollen planten voor een groener Krimpen Janita is gekozen tot Klimaatburgemeester omdat ze veel duurzame ideeën heeft voor de gemeente. Ze is gek op de natuur en houdt helemaal niet van zwerfafval. Janita: ‘Bomen zijn belangrijk. Die zorgen voor zuurstof. Daarom zou wel meer parkjes willen. Mét prullenbakken om afval te scheiden.’ Samen met de burgemeester en de wethouder Duurzaamheid zette ze al een eerste stap naar meer groen in Krimpen. Om de Klimaatweek officieel te openen, plantten ze biologische bloembollen op het Raadhuisplein. Die zijn komende lente een lekkere traktatie voor de vlinders en de bijen in Krimpen. Janita heeft veel zin in de rest van de week, waarin ze een bijzondere rol heeft . ‘Zaterdag ga ik bivoorbeeld helpen afvalprikken. En mag ik een bedankje uitdelen aan de mensen die dat elke maand doen.’ Doe mee met duurzame activiteiten in de Klimaatweek Na de opening ging de hele klas in gesprek met wethouder Duurzaamheid Wubbo Tempel. De leerlingen kwamen met creatieve plannen: ‘Als er meer plekken zijn om buiten te spelen en te sporten, gaan we meer naar buiten. Dan kan de kachel lager.’ In de Klimaatweek kunnen de enthousiaste leerlingen zich in elk geval uitleven. Er zijn deze week een Klimaatrace, Klimaatspelen en ze kunnen meedoen met het Grote Duurzaamheidsspel. Ontdek het programma van de Klimaatweek in Krimpen Ook voor volwassenen zijn er deze week veel duurzame activiteiten. Georganiseerd door inwoners, verenigingen en andere Krimpense organisaties. Denk aan een kledingruil, een duurzame kerkdienst en een avond over duurzaam eten in het Gemaal. Op zaterdag kunnen Krimpenaren een tuintegel inleveren bij de Tuyter. En krijgen ze er een gratis tuinplant voor terug. Bekijk het hele programma van de Klimaatweek op krimpenduurzaam.nl/klimaatweek.

[d-i-x-i-t]

Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken, voordat de wereld verregent. Mensen die zomervliegers oplaten als het ijzig wintert, en die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken. Die mensen moeten er zijn. Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van het kerkhof ijsjes verkopen, en op de puinhopen mondharmonika spelen. Er moeten mensen zijn, die op hun stoelen gaan staan, om sterren op te hangen in de mist. Die lente maken van gevallen bladeren, en van gevallen schaduw, licht. Er moeten mensen zijn, die ons verwarmen en die in een wolkenloze hemel toch in de wolken zijn zo hoog ze springen touwtje langs de regenboog als iemand heeft gezegd: kom maar in mijn armen Bij dat soort mensen wil ik horen Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt in grote witte letters LIEFDE verven Mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten en stenen gooien naar het eerste lenteblauw omdat ze bang zijn voor de bloemen en bang zijn voor: ik hou van jou Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen die stralen in het donker en de morgen groeten als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten Weet je, er moeten mensen zijn, die bellen blazen en weten van geen tijd die zich kinderlijk verbazen over iets wat barst van mooiigheid Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin dan blijven zij roepen: ‘neen, de wereld gaat niet onder‘ en zij zien in ieder einde weer een nieuw begin Zij zijn een beetje clown, eerst het hart en dan het verstand en ze schrijven met hun paraplu ‘i love you’ in het zand omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan en vallen en vallen en vallen en OPSTAAN Bij dát soort mensen wil ik horen die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan De muziek gaat door De muziek Gaat Door

Toon Hermans

[andrebannenberg]

De Greyhound-bus. Hét goedkope vervoermiddel om van A naar B te komen, in ons geval van Los Angeles naar New York aan de andere kant van de USA. Het ergste dat een chauffeur kan overkomen is een lekke band. Dat kost tijd en reputatie.

Jaantje en ik reisden vooral 's nachts om hotelkosten uit te sparen; een paar keer in hele goedkope hotels, die je altijd in de miezerige buurt van Greyhound-terminals kan vinden. Armetierige pensions zoals je ze in films ziet, rumoerige gangen met houten vloeren, trappen en kamers met lege flessen in de hoeken en een slapende dronkelap op de overloop, waar je overheen moet stappen, doorgezakte bedden, roestwater uit de kraan, sneeuwtv, ja wat wil je voor zeveneneenhalve dollar (precies de helft van een nachtje in het Ala Moana-hotel op Hawaiï...). Avontuur noem ik dat.

Mooie gevelreclame

Dit lage fraaie gebouw is het Greyhound-busstation van New York. Ooit stond het los en is nu, zoals dat gaat, overschaduwd door hoge broeders.

We ontmoetten nog kort Sally en Rick, met wie we twee jaar geleden van rechts naar links en weer terug door de USA hadden gezworven en mijn zusje Cilia, die met haar Amerikaanse Ken en twee kinderen in New Hampshire woont, niet zo ver van New York.

Ik vertrok verleden jaar Kerst naar Japan, waar Jaantje in de lente ook naar toe kwam. Nu, acht maanden later en bijna de wereld rond, zal ik binnenkort mijn mascotte, mijn talisman, mijn rots in de stedelijke branding weer zien. Daar heb ik best weer eens zin in.

#greyhoundbus

[ochtendstorm]

RULES: Answer 20 questions then tag 20 blogs you want to get to know better.

Thank you for the tag @wankelbaar

1. Name: Céline

2. Nicknames: geen, den ik?

3. Zodiac sign: Leeuw

4. Height: 165 cm

5. Languages: Nederlands, Engels en een heel klein beetje Frans en Spaans!

6. Nationality: Belgisch

7. Favourite season(s): Lente en zomer! I need me some sun!

8. Favorite flower(s): zonnebloempjes!.

9. Favorite scent(s): zoete geuren als vanille, maar soms heb ik ook wel lievere wat neutralere/frissere geuren.

10. Favorite color(s): Vooral geel het afgelopen jaar!

11. Favorite animal(s): Katten, honden, otters, vossen,...

12. Favourite fictional character:  Zo moeilijk! Misschien Elena uit ODAAT, maar een echt ultieme favoriet heb ik niet echt!

13. Coffee, tea or hot chocolate: Chocolademelk of thee, aaaaaah, uhm, thee dan als eerste denk ik!

14. Average sleep: tussen de 7 en de 9 uur!

15. Cats or dogs: BEIDEN

16. Number of blankets: momenteel 2 op mijn zetel, 1 op mijn bed, 1 extra onder mijn bed voor als ik het koud heb, en op onze gezinszetel beneden liggen er echt een vijftal denk ik!

17. Dream trip: Een midweekje NYC en dan een week in Canada rondhangen ofzo! Maar ik wil echt nog naar veel plekken!!

18. Blog established: Sinds 2013 ofzo? Of ‘12 misschien al!

19. How many followers?: 7.919, maar dat zijn echt allemaal mensen van de tijd dat ik nog meer bezig was met tumblr en die zijn allemaal inactief nu + bots enzo. Ik heb niet echt veel actieve volgers meer denk ik!

20. Random fact about yourself: Ik heb op dit moment een stapel met 13 ongelezen boeken, en de stapel wordt nooit kleiner

Ik tag: @amifinallychanging, @zoekend, @yonahgold, @greeneyedine, @koudewinternachten, @nietzonderzorgen, @ooitn, @liefdesgedichten, @mensenkind (als jullie daar zin in hebben he :)) en iedereen die wilt

GROETJES